[Knb] Flashing no Love
ตอนที่ 1 : Intro with Kuroko
Intro with Kuroko
อา~ ปวดหัวจังเลย
หิวข้าววววววววว!
ไม่ตลกเลยนะเว้ย! 'สายฟ้า'ผู้นี้ไม่เคยต้องอดอยากท้องว่างมาก่อนเลยนะ!!(เบะปากแรง) ว่าแต่ที่นี่มันคือที่ไหนเนี่ย มือปิ๊ดปี๋ มองมือตัวเองยังไม่เห็นเลย>0< แต่ว่าอุ่นจังแฮะ น่านอนใช้ได้เลย จะว่าไปก็เริ่มง่วงๆแล้ว...
รู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นแบบปุปปัปๆ ตกลงมันที่ไหนวะเนี่ย? อ๊ะ! นั่นแสงสว่างนี่!!
'ที่ใดมีแสงสว่าง ที่นั่นย่อมมีทางออก'- พี่น้องตระกูลถูกไม่ได้กล่าวไว้ ถุ้ย! ใช่ซะที่ไหนกัน ฉันนี่ท่าจะบ้า แต่คนสวยซะอย่าง บ้าก็คงสวยอยู่หรอก ฮี่ๆ
แสงสว่างจ้าดึงฉันเข้าไปหา รู้ตัวอีกทีก็ถูกชายชุดเขียวจับกลับหัวซะอย่างนั้น ปล่อยนะ!
ป้าบ! ชายชุดเขียวตีก้นฉัน เจ็บนะเว้ย!
" อุแว้! " นี่มันไม่ใช่เสียงฉัน! เกิดอะไรขึ้น! ไม่ว่าจะพยายามเปล่งเสียงขนาดไหนก็ตาม เสียงที่เปล่งออกมาก็คือ อุแว้แอ้ๆ อุแว้อ้าๆ ฉันไม่สามารถมองทุกอย่างได้ชัดเท่าไหร่นัก
แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ ฉันไม่ใช่ 'สายฟ้า-ปรีชญา รัตนปราชญ์' อีกต่อไปแล้ว...
เก้าปีต่อมา
ฉันชื่อ ' โอกาเนะ คามินาริ' หรือชื่อเดิมของโลกเก่าคือ 'ปรีชญา รัตนปราชญ์' ชื่อเล่นคือสายฟ้า เอาเป็นว่าฉันขอเล่าเรื่องโลกเก่าของตัวเองก่อนดีกว่านะ ฉันเป็นลูกสาวคนโตของบ้านรัตนปราชญ์ มีน้องชายคนหนึ่ง ไปอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่น ฉันเป็นคนไทยแท้ๆ ไม่มีเสี้ยวต่างชาติใดๆเลย หน้าตาออกจะคมๆเพราะแม่เป็นสาวชุมพรแท้ๆ พ่อแม่รักกันดี
ได้ความสูงมาจากพ่อ พอฉันอายุ14ปี สูง165 ซม. ก็ติดทีมชาติ ไปแข่งกีฬาบาสเกตบอลระดับเยาวชนจนเป็นนักกีฬาอาชีพ ได้แชมป์เหรียญทองบ้าง เหรียญเงินบ้าง จนอายุ26ก็ผันตัวมาเป็นโค้ชที่สร้างชื่อเสียงให้ประเทศชาติมากมาย ในวันเกิดอายุ27ปี ฉันโดนยิง... ใครก็ไม่รู้ยิง...
รู้ตัวอีกที ก็มาอยู่ในร่างของทารกเพศชายที่ชื่อ โอกาเนะ คามินาริ
อ่านไม่ผิดหรอกนะ
ฉันมาเกิดในร่างของเด็กผู้ชาย!!!!
ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ร่างนี้มีความสูงที่ไม่น่าพิศมัยเอาซะเลย ผอมแห้งแรงเยอะ ผิวขาวราวกินกลูต้าตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ ต่างจากร่างเก่าที่เป็นผิวสีแทนน้ำผึ้งสุดเซ็กซี่ลิบลับ แล้วยังตาโตแป๋วๆนี่อีก ถึงหางตาจะชี้ขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็ยังกลมสีฟ้าโตสดใส ต่างจากร่างเก่าที่ตาคมดุแลดูปราดเปรียว คิ้วโก่งเรียวสวย แต่ร่างเก่าคิ้วเข้มเป็นปื้ดๆ ปากเป็นกระจับสีชมพูดูเหมือนยิ้มตลอดเวลานี่อีก ร่างเก่าของฉันปากบางเฉียบพร้อมบดขยี้ทุกคน(ที่หล่อ) จมูกโด่งๆนี่คงบ่งบอกถึงความเป็นชายได้บ้างหรอกนะ เพราะร่างนี้น่ะมีคุณแม่เป็นลูกครึ่งอิตาลี่ พ่อเป็นญี่ปุ่นแท้ คงได้เสี้ยวฝรั่งผสมญี่ปุ่นมาหน่อย ฉันขึ้นไปที่เส้นผม เด็กคนนี้มีเส้นผมสีเงิน จะแฟนตาซีไปไหนวะ พ่อกับแม่ของโลกนี้แทบจะกราบ-ีนฉันอยู่แล้วว่าไม่อยากให้ตัดผมเป็นการแก้เคล็ดจนกว่าขะอายุ14ปี เพราะตอนฉันอยู่ในท้องแม่ มีเปอร์เซ็นไม่รอดชีวิตสูงแม่ก็เลยโทรปรึกษาเพื่อนเก่าสมัยเรียนผู้คลั่งเรื่องโชค รู้สึกจะชื่อมิโดริมะ ยูริอะไรซักอย่าง เห็นว่ามีลูกชายด้วย
สรุปผมสีเงินของฉันที่ไม่ได้ตัดมาเก้าปีก็ยาวถึงเอว บวกกับรูปร่างเล็กๆหน้าหวานๆ ทำให้ความเป็นชายหดหายไปในพริบตา เฮ้อ!
ฉันเลี้ยงลูกบาสไปทั่วสนาม ลูกบาสนี่เป็นของขวัญที่พ่อให้ตอนแปดขวบ ตอนนี้ฉันสามารถชู้ตได้แล้ว แต่เหนื่อยกว่าร่างเก่าเป็นสองเท่า การใช้ท่าไม้ตายLightning lostของตัวเองจากโลกเก่าก็ยังทำได้อยู่ เส้นผมที่ยาวเกินไปก็ได้ฮานะ แม่คนใหม่ถักให้ รู้สึกแปลกๆเพราะดันอายุมากกว่าพ่อแม่ของตัวเองนี่แหละ เฮ้อ~
ฉันอยากกลับบ้านของตัวเองเพราะว่านี่มันเย็นมากแล้ว สนามบาสนี่อีกซักพักก็จะมีพวกเด็กวัยรุ่นมาเล่นกันต่อ แต่วันนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างจูงใจฉันเอาไว้ ให้ฉันเล่นต่อไป... เล่นบาสคนเดียวมันไม่สนุกเอาซะเลย แต่ก็ไม่มีใครมาเล่นด้วยเหมือนกัน ไม่ค่อยมีเด็กคนไหนอยากเล่นกับฉันซักเท่าไหร่นัก อาจเพราะฉันไม่อยากเสวนากับเด็กด้วยก็ได้ล่ะมั้ง
ฉันเดินมาทางม้านั่งเพื่อพัก หลังจากเสียเหงื่อไปมาก ข้างฉันมีเด็กผู้ชายผมสีฟ้าและท่าทางจืดจางอยู่
" นายอีกแล้ว " ฉันมองไปที่เด็กผู้ชายท่าทางสุภาพคนนั้น
" ผมเหรอครับ? " เจ้าตัวดูงุนงง หมอนี่ชอบมาดูฉันเล่นบาสบ่อยๆแล้วก็หายไป จืดจางอย่างน่าสงสารเลยแฮะ วันนี้เป็นวันแรกที่เราได้พูดคุยกัน
" มาดูทุกวันเลยนะ ชอบบาสเหรอ" ฉันยิ้มบางๆถามคนข้างๆ
" ผม รักบาสครับ" เขายิ้มแล้วมองลูกบาสในมือของฉัน
" วันหลังมาเล่นด้วยกันนะ ฉันชื่อโอกาเนะ คามินาริ" ฉันยิ้มกว้างอย่างจริงใจสุดชีวิต
" ครับ! ผมคุโรโกะ เท็ตสึยะครับ!! " เขาตอบอย่างกระตือรือร้น น่ารัก! ให้ตายสิ! Heart attackเลยจริงๆ ฉันแพ้เด็กผู้ชายน่ารักๆโชตะๆแบบนี้คั้งแต่เมื่อไหร่
" ยินดีที่ได้รู้จักนะครับโอกาเนะจัง"
"คุโรโกะ คือจริงๆแล้ว..." ฉันชั่งใจว่าจะบอกเขาดีหรือเปล่าว่าฉันเป็นผู้ชาย (ข้างในเป็นผู้หญิงนะ!)
แต่ว่าช่างมันเถอะ
" ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุโรโกะ..."
ห่วยแตก!
คุโรโกะ เท็ตสึยะช่างโคตรห่วยแตกเรื่องบาสเกตบอล
แต่มีความพยายาม+ความรักในกีฬานี้ เขาเป็นคนที่น่าเคารพคนหนึ่งเลยทีเดียว คุโรโกะเป็นหนอนหนังสือตัวยง ฉันก็ชอบอ่านหนังสือนะ นิสัยเราคล้ายๆกันในหลายเรื่อง แต่เรื่องรักเด็กนี่ไม่ใช่
มิตรภาพที่แน่นแฟ้นก่อตัวขึ้นในเวลาไม่นาน...
เมื่อมีพบก็ต้องมีจากลา...
" โอกาเนะจัง ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ?" คุโรโกะถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
" แบบไหนเล่า?"
" หน้าแบบซึมๆ แบบนั้นน่ะครับ "
" ฉันจะย้ายบ้าน"
ตุบ! ลูกบาสตกลงจากมือคุโรโกะทันที
" ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนที่นี่มากนัก การจากไปเลยไม่ยุ่งยากอะไร..." ฉันนั่งลงที่ม้านั่ง เหม่อมองไปข้างหน้า
" ผม... ผมเพิ่งจะเล่นบาสกับ โอกาเนะจังแค่สองเดือนเองนะครับ..." คุโรโกะทำหน้าเศร้า ทำเอาฉันใจหายไม่หยอก
" ฉันอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วนะคุโรโกะ... ฉันอยากบอกว่าฉันดีใจที่ได้รู้จักกับนาย การที่ได้เล่นบาสกับนายมันเป็นความทรงจำที่ดีจริงๆ ล..!"
คุโรโกะกอดฉันแน่น น่าประหลาดใจเบาๆนะเนี่ย ปกติคุโรโกะดูท่าทางถือตัว แต่เขากลับกอดฉันก่อนซะงั้นนี่
.....ภายใต้ความจืดจางนั่น มีความอ่อนโยนและเข้มแข็งสุดๆอยู่นี่นะ
ฉันกอดคุโรโกะตอบ กอดแบบเพื่อนสนิท แบบคู่หู ตบหลังหมอนั่นเบาๆ
" ผมดีใจที่เป็นเพื่อนกับโอกาเนะจังนะครับ"
" ฉันก็ดีใจนะคุโรโกะ..."
" เรียกชื่อของผมได้มั้ย? " ฮ๊ะ! อะไรมันวะ
" เท็ตสึยะ... เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปใช่มั้ย?" ฉันสังเกตว่าหูของคุโรโกะแดงเถือกไปทั้งใบหู และผละออกจากฉันอย่างรวดเร็วพร้อมหันหน้าไปทางอื่น เด็กผู้ชายนี่เขินแรงนะ นายเพิ่งจะเก้าขวบเองนะว้อยยย ส่วนฉันไม่นับนะ เพราะอายุรวมกับโลกเก่าก็สาม(ติ๊ด)ต้นๆแล้ว จะให้มาเต๊าะเด็กอย่างงี้อ่ะเหรอ ยากส์(อยากอ่ะ)
ฉันนั่งมองคุโรโกะที่ตอนนี้เขินตัวบิดตัวงออยู่ข้างๆ นี่ฉันจะจากไปโดยทิ้งความหวังลมๆแล้งๆให้เด็กน้อยผู้ใสซื่อนี่น่ะเหรอ รู้สึกชั่วอย่างเซ็กซี่ 5555555
" เท็ตสึยะ! ฉันมีของจะให้นายนะ" ฉันหยิบปลอกข้อมือสีดำสองอันออกจากกระเป๋ากางเกง เอาอันนึงวางใส่มือของคุโรโกะ
" ของแทนใจน่ะ เวลาเราเจอกันก็จะได้จำกันได้นะ"
" ขอบคุณครับ... โอกาเนะจัง" คุโรโกะน้ำตาปริ่ม แต่ฉันกลับเป่าปี่โชว์เด็กซะอย่างงั้น
แล้วพวกเราก็ร้องไห้ด้วยกันไปจนเย็น....
จุดเริ่มต้นของเรื่องราวได้เกิดขึ้นและดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ......
Talk กะไรต์
ว่าแล้วก็เริ่มกันที่Introสั้นๆ แนะนำถึงนางเอกพอสมควร ที่ไรต์เริ่มให้น้องครกทำคะแนนไปก่อน ก็เพราะชื่อเรื่องอนิเมะก็บอกอยู่ทนโท่ว่าชื่อใคร-.,-
เรื่องนี้นางเอกน่าจะทำคะแนนซะส่วนใหญ่ค่ะ หนุ่มๆผู้อ่อนกว่า(ทั้งทางโลกและทางธรรม)คงไม่สามารถตามมารยาของสาววัยใกล้สามสิบอย่างสายฟ้าได้หรอกค่ะT..T แต่พอยัยสายฟ้ามาอยู่ในร่างเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอย่าง'คามินาริคุง' ความแรงของนางอาจจะดรอปลงมาบ้างแล้ว(จริงๆเร้อออออ) ตอนนี้เหล่านักอ่านที่หลงเข้ามาในดินแดนของยัยสายฟ้าโปรดเอาใจช่วยหนุ่มๆเมนของท่านให้รอดพ้นจากเงื้อมมือนางมารด้วยค่ะ>*<~
(เดี๋ยวสิอีไรต์! เป็นคนเขียนก็อยู่ข้างตัวละครแกหน่อยสิวะ!!!! // สายฟ้าสุดสวย คานคอยไม่ยอมขึ้น)
ปล. คอมเม้นต์อย่างสุภาพ ตรวจหาคำผิดตามสบาย บอกไรต์มาจิแก้ให้นะจ๊ะ แนะนำอะไรก็เชิญเลยจ้ะ จะนำไปปรับปรุง ไรต์ไม่ถือ ไม่กัดจ้าาาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ตัวเอกนิสัยโดนสุดๆ แอบหื่นนิดนะเรา
ปล.ไม่ต้องสนใจ อีนี่มันบ้าค่ะ
อัพพพพพพพพพพ
ไรท์สู้สู้ๆๆๆๆๆๆๆ