ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เล่ห์ร้ายเผด็จรัก

    ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 แบล็คลิส

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 325
      10
      6 มิ.ย. 58



                           









    เอริยานั่งพักอยู่บนทางเท้าขณะที่มองคนผ่านไปมา เป็นเช้าที่สดสของใครหลายคน ยามเมื่อแดดสาดส่องผ่านพุ่มไม้ลงมาพอทำให้ตาพร่าไปชั่ขณะ หลังจากที่วิ่งออกกำลังกายจนเหงื่อโชกไปทั้งตัว เธอชอบมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งนี้อยู่เป็นประจำยามว่างเว้นจากงาน คลายอารมณ์ที่ตึงเครียดได้อย่างดีเยี่ยม เมืองหญ่เมืองนี้ที่แสนวุ่นวายจนเธอเริ่มเบื่อหน่าย ทำงานตัวเป็นเกลียวมาหลายปีบางทีบนเส้นทางนี้อาจมาถึงปลายทางของเธอแล้วก็เป็นได้ หวนคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา หลายอย่างทำห้เธอเริ่มปลงกับชีวิต แต่กระนั้นทางเลือกที่ไม่ได้มีมากนักทำให้เธอต้องสู้ต่อไป

    เมื่อแดดเริ่มแรงเธอจึงกลับไปยังที่พักของตน ตอนสายเธอมีงานถ่ายแบบที่สตูดิโอแห่งหนึ่งจึงรีบกลับไปเตรียมตัว ครั้นพอกลับมาถึงเอริยากลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมาเจอแคทเทอรีนนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก แคทเทอรีนใช้กุญแจสำรองของตนเปิดเข้ามา บางครั้งเธอก็มาค้างที่นี่

    “อ้าวเคที่ มาเช้าจังค่ะ ฉันกำลังจะไปสตูดิโอพอดี” เอริยากล่าวทักทาย ระหว่างนั้นลูอาน่าเพิ่งออกมาจากห้องของตนเหมือนกัน

    “ฉันว่าเธอไม่ต้องไปแล้วล่ะ กองถ่ายโทรฯมายกเลิกกับฉันแล้ว”

    “อ้าวแล้วฉันล่ะ” ลูอาน่ารีบถาม เพราะวันนี้ทั้งคู่มีถ่ายแบบด้วยกัน

    “เธอด้วย เขายกเลิกงานของพวกเธอทั้งหมด” บอกด้วยสีหน้าเซ็งสุดๆ เอียงไปด้านข้างยกมือกุมขยับ ลูอาน่าครางอ่อยทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง

    “ทำไมล่ะค่ะ งานนี้เรารับไว้ตั้งนานแล้วนี่ค่ะ ทำไมอยู่ๆ มาเปลี่ยนแปลงกะทันหันแบบนี้” เอริยามองแคทเทอรีนอย่าขอคำตอบ อีกฝ่ายมองตอบกลับมา

    “นั่นยังไม่เลวร้าย ตอนนี้งานเราถูกยกเลิกหมดเลย ไม่เฉพาะเธอสองคน แต่นางแบบในสังกัดฉันโดนกันถ้นหน้า” แคทเทอรีนขยับนั่งตัวมองเอริยาก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเครียด “คุณเดเมียนสั่งแบล็คลิสเราทุกคน ฉันไม่อยากพูดเลยว่างานส่วนหญ่ที่รับมามันอยู่ในเครือบริษัทของคุณเดเมียนทั้งนั้น ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราแย่แน่ ตอนนี้งานทุกชิ้นมันถูกโอนให้เอเจนซี่คนอื่นไปแล้ว เทียนหอมฉันไม่รู้ว่าเธอมีปัญหาอะไรกับเขานะ แต่เขาเล่นแบบนี้ไม่แฟร์เลย”

    “นั่นสิ แบบนี้คนอื่นเขาเดือดร้อนกันหมด เธอมีเรื่องอะไรกับเขาเหรอ หรือเขาโกรธที่เธอไม่รับโทรศัพท์เขา เรื่องแค่นี้ต้องทำขนาดนี้ด้วยหรือ แรงอ่ะ” ลูอาน่าบ่นอุบอิบอย่างเสียดายโอกาส เอริยานั้นโกรธจนเส้นเสียงไม่ทำงาน พูดไม่ออกอยู่หลายนาที แบบนี้มันคนพาลชัดๆ โกรธเธอแต่ไปเล่นงานคนอื่นแบบนี้ นี่หรือเจ้าของบริษัทยักษ์หญ่ รังแกคนไม่มีทางสู้ บ้าชะมัด! เธอขยับจะลุกออกไป

    “จะไปไหน” แคทเทอรีนถามก่อนที่เธอจะไปถึงประตู

    “ฉันจะเคลียร์ปัญหาทุกอย่างเองค่ะ ขอโทษด้วยที่ฉันทำให้คนอื่นเดือดร้อน “ กล่าวจบก็เดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

     

    บริษัท D M D Co.,Ltd. เอริยาเดินตรงไปยังห้องทำงานของเดเมียน เมื่อมาถึงหน้าห้อง เลขาสาวที่นั่งดูลิสรายการผ้าที่ถูกส่งเข้ามาอยู่เงยมอง เอริยาไม่ได้พูดอะไรเพราะคิดว่าเธอคงรู้ และรายนั้นวางมือจากงาน

    “วันนี้คุณเดเมียนไม่ได้เข้าบริษัท แต่เขาโทรฯมาสั่งว่าห้คุณตามไปที่สนามกอล์ฟค่ะ”

    เพียงได้ยินเท่านี้เอริยาแทบอยากหัวเราะออกมา เขารู้สินะว่าเธอจะต้องมา ผู้ชายคนนี้เล่ห์ร้ายเหลี่ยมพราว สนุกกับการปั่นหัวคนอื่นเล่น คิดจะใช้ความเป็นต่อบีบเธอน่าเจ็บจที่สุด

    บริเวณด้านหน้าสนามกอล์ฟ เอริยาเปิดประตูรถแท็กซี่ลงไป จเต็มไปด้วยความโกรธที่คุระอุ แกล้งคนอื่นเขาจนหัวหมุนตัวเองกลับมาผ่อนคลายอย่างสบายอารมณ์ นี่หากไม่เพราะคนอื่นที่จะต้องเดือดร้อนไปด้วยอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่แล้วล่ะก็ ให้ตายเธอจะไม่มาหาเขาแบบนี้

    เธอเข้าไปสอบถามพนักงานต้อนรับจึงได้รู้ว่าเขาอยู่หลุมที่สี่ เอริยาเดินผ่านล่องน้ำตื้นๆ กลางแฟร์เวย์มีต้นไม้ใหญ่ เนินและหลุมทรายสีขาวละเอียด พื้นหญ้าสีเขียวชะอุ่มมีขนาดใหญ่เล่นระดับ พอมาถึงเป็นหลุมพาร์สี่ จะมีบ่อน้ำ รอบๆ กรีนจะเป็นเนินและแอ่งหญ้าเล็กๆ เธอกวาดสายเพื่อมองหาร่างสูง ก่อนจะเห็นเขายืนเด่นอยู่กับกลุ่มเพื่อนระหว่างที่หนึ่งในนั้นกำลังเริ่มต้นวงสวิง เธอเห็นสุรีนารวมอยู่ในกลุ่มนั้นด้ย อดค่อนแคะในใจไม่ได้ว่าสองคนนี้ช่างเหมือนตังเมตัวเสียจริงติดกันจนน่าเกลียด เธอกัดฟันเดินไปหาส่งสายบอกจุดประสงค์เธอมิได้มีเจตนามาร่วมขบวนแต่อย่างใด เดเมียนพอเห็นเธอเข้าเปิดยิ้มรับราวกับเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ทั้งที่เพราะเขาแท้ๆ เธอถึงต้องถ่อมาถึงนี่

    “ไฮฮันนี่ คุณตามมาจนได้ กำลังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่คุณจะมา” เดเมียนมือค้ำไม้กอล์ฟจนมันเอนออกไปนอกตัว ยืนยิ้มร่าช่างกวนประสาทของคนที่กำลังโมโหดีแท้

    “ขอคุยด้วยหน่อย” ความอดกลั้นที่ต้องใช้ความพยายามอย่างหนักแม้จะเคืองโกรธเขาปานใด แต่เพราะมีคนอื่นอยู่รอบบริเวณเธอจึงไม่กล้าอลาดวาดออกมาตรงนี้ เดเมียนเองก็รู้ว่าเธอคงโกรธจนหักคอเขาได้ เขาหันไปหาเพื่อน

    “เชิญพวกคุณนำไปก่อน ผมขอตัวไปคุยกับหวานใจสักครู่” สรรพนามที่เขาใช้เรียกทำใครหลายคนงงเหมือนกัน โดยเฉพาะสุรีนาขยับสายตามองตามอย่างไม่ยอมวาง

    “คุณนี่มันสุดยอดของคนพาลเลย” คำแรกที่เอื้อนเอ่ยต่อว่าอย่างสุดจะทนกับพฤติกรรมที่เหมือนคนบ้าอำนาจหากไม่ได้ดั่งใจเขาพร้อมจะบดขยี้ทุกอย่างที่ขวางหน้าโดยไม่สนว่าใครจะเดือดร้อนบ้าง

    “ผมบอกคุณแล้ว อย่าให้ผมร้าย ผมยังทำได้มากกว่านี้ถ้าคุณยังไม่ฟังคำเตือนผม หากว่าคุณยังเป็นเด็กดื้อผมจะตีคนอื่นแทนคุณ”

    “ทำไม คุณโกรธก็ทำฉันคนเดียวสิ คนอื่นเกี่ยวอะไรด้วย”

    “ผมไม่ทำหวานใจของผมหรอก แต่คนรอบข้างคุณจะโดนหมด ถ้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นกลับมาน่ารักกับผมเหมือนเดิมสิ”

    เอริยาคิดหนักเธอจะทำยังไงดี ถ้ายอมเขาง่ายเดเมียนก็จะได้ใจทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าไม่ยอมมันจะมีทางอื่นที่จะแก้ปัญหาได้ไหมเมื่อมีเพื่อนอีกหลายคนเป็นเดิมพัน แม้เธอจะเกลียดสิ่งที่เขาทำมากแค่ไหน แต่ไม่อาจปล่อยให้คนอื่นลำบากได้โดยเฉพาะปัญหานั้นมันเกิดจากเธอ

    “รู้ไว้ด้วยนะฉันยอมเพราะถูกบีบ แต่ฉันจะเกลียดคุณมากกว่าเดิม หากคุณคิดว่าการที่ได้ฉันกลับไปแล้วฉันจะยอมตามใจคุณทุกเรื่องรับรองได้ว่ามันจะไม่มี จะไม่มีความอ่อนหวานอย่างที่คุณอยากได้ แล้วคุณจะเสียใจที่อยากได้ฉันกลับไป” ประกาศกร้าวตรงหน้า เธอจำยอมแต่ไม่ยอมจำนน

    “งั้นก็มาดูกันว่าคุณจะใจแข็งกับผมได้สักแค่ไหน ผมมีเวลาให้คุณอีกเยอะพยศได้พยศไปแต่รู้ไว้ผมนี่แหล่ะจะขึ้นควบคุณเองให้รู้ไปสิว่าม้าพยศอย่างคุณรึจะสู้คนคุมบังเหียนอย่างผม ผมชอบเล่นกับคุณจริงๆนะเทียนหอม และผมก็จะเป็นคนชนะอีกเหมือนเดิม” ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยมาดมั่น

    “แต่รู้ไหมพวกที่มีความมั่นใจสูงตกม้าตายมาหลายรายแล้ว สักวันคุณนั่นแหล่ะจะแพ้ตัวเอง ฉันรอดูวันนั้นใจจะขาด” เรียวปากเยาะยิ้มได้เพียงครู่เดียวก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างฉับไวเมื่อโดนฉกวูบชาไปทั้งปากราวกับโดนพ่นพิษใส่ ทิ้งไม้กอล์ฟแล้วเปลี่ยนมือมากอดเธอแทน เขาเห็นปากเธอเป็นของส่วนตัวรึไงนะคิดจะฉกชิงเมื่อไหร่ก็ได้ แถมยังทำต่อหน้าสาธารณะเพราะมีขบวนนักกอล์ฟเดินมาผ่านมาเธออยากหลบลี้หนีเข้าป่าเพราะอับอายสายตาคนมองเหลือเกิน เธอโดนกดต้นคออย่างแน่นหนาจากมือใหญ่ ในขณะที่บรรดาสายตาของคนมองมีคู่หนึ่งที่กำลังร้อนวูบราวกับลุกไหม้

    สุรีนาที่ย้อนกลับมาเพราะเห็นว่าเดเมียนไม่ตามไปเสียที มองทั้งคู่ยืนจูบกันดูดดื่มอยู่ในที่โล่งแจ้งโดยไม่คิดจะปิดบัง ฉันควรจะจัดการเธอใช่ไหมเทียนหอม ที่ผ่านมาเพราะไม่คิดว่าเดเมียนจะจริงจัง คิดว่าไม่นานเดี๋ยวเขาคงเบื่อไปเอง แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่ใช่แบบนั้น สิ่งที่เดเมียนแสดงออกตนรู้ได้ว่าเอริยามีความสำคัญมากกว่าผู้หญิงคนอื่นของเขา ซึ่งเธอไม่อาจยอมแพ้อดีตลูกเลี้ยงคนนี้ได้ เขาเคยเป็นของเธอและตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่

     

    เดเมียนยอมคืนงานทุกอย่างให้แลกกับที่เธอต้องยอมไปเที่ยวกับเขาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เขาพอใจมากที่ตนกลับมาเป็นคนคุมทุกอย่างไว้ในกำมืออีกครั้ง เพราะมัวแต่ไล่ต้อนเอริยาจึงยังไม่ได้ลงมือทำในสิ่งที่ตั้งใจ วันนี้เขานัดสุรีนาออกมาคุยงานแต่อีกฝ่ายเอาแต่จ้องมอง

    “อีกสองวันฉันจะกลับเมืองไทยแล้วนะคะ จะกลับมาอีกทีคงสักสองสามอาทิตย์ หรือจนกว่าจะเคลียร์ที่โน่นเสร็จก่อน” สุรีนาหยิบเอารายชื่อตึกที่จะใช้เป็นออฟฟิศของห้องเสื้อที่เธอกำลังจะร่วมกับเดเมียนเปิดขึ้นใหม่ในนามบริษัท D&S CO., LTD. บริษัทนี้จะเน้นผ้าไหมไทยเป็นวัตถุดิบหลัก

    “ตั้งสองอาทิตย์เชียว ผมคงคิดถึงคุณแย่” รู้ว่าคำหวานที่หยอดมันมีผลกับอีกคนเพียงใด

    “คุณน่ะหรือจะคิดถึงฉัน แค่ฉันยังไม่พ้นสนามบินคุณก็ลืมฉันแล้ว ขนาดฉันอยู่” หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงโวยวายใส่เขาไปแล้วแต่ตอนนี้ไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เพราะสถานะที่มันต่างกัน

    “ผู้ชายก็แบบนี้แหล่ะ คุณไม่เห็นต้องใส่ใจเลย ถึงยังไงเราก็ยังเหมือนเดิม” คำว่าเหมือนเดิมของเขาฟังดูไม่ชัดเจน เธอไม่รู้ควรตีความหมายเป็นอย่างไร เพราะการกระทำเขานั้นมันไม่ค่อยสมเหตุผล บางทีก็ดูเหมือนเขาคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ แต่บางครั้งหรือทุกครั้งที่มีเอริยาอยู่ใกล้เขาจะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันที เธอไม่อาจแยกได้ว่าเดเมียนมุมไหนกันแน่ที่เป็นของจริง

    “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะขอให้คุณเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นจะได้ไหม” เดเมียนรู้ว่าสุรีนาเจาะจงถึงเอริยาโดยเฉพาะ นัยน์ตาคมสะท้อนแสงระยับพราวยกมุมปากนิด

    “ไม่ได้” คำตอบชัดถ้อยชัดคำ หากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาเลิกยุ่งไปแล้ว หมู่นี้เขาไม่เรียกหาใครเลยนอกจากเอริยา ความชื่นชอบในเนื้อหนังมังสามันหายไปหมด เขี้ยวเล็บที่มีถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิดก็ไม่รู้ว่าเขาจะดึงมันออกมาใช้ได้อีกหรือเปล่า สุรีนาเลื่อนเก้าอี้ขยับลุกมายืนตรงหน้า

    “ทำไมคะ เมื่อก่อนคุณไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ คุณกลับมาเป็นเดเมียนคนเดิมของฉันได้ไหม แบบเดิมที่เราเคยเป็น ฉันรู้นะที่คุณทำแบบนี้เพราะต้องการยั่วฉัน คุณยังรักฉันอยู่ใช่ไหม” พยายามดึงเอาความหลังออกมา แม้มันเจือจางแต่ก็รู้ว่าเขายังคงรู้สึกหาไม่แล้วเขาคงไม่ทำขนาดนี้หรอก แม้รู้ว่าตอนนี้มีคนกำลังแทรกซึมเข้ามานั่นยิ่งทำให้ยิ่งหวงสิ่งที่เคยเป็นของตนโดยเฉพาะกับศัตรูเก่าที่เคยห่ำหั่นกันมาก่อนอย่างเอริยา เธอยอมตอบรับร่วมงานกับเขาก็ด้วยเหตุผลนี้

    เดเมียนหยุดนิ่งอยู่นอุ้งมือของคนเบื้องหน้า อุ้งมือนี้ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยปรารถนาเป็นที่สุด แต่กลับถูกมันทำร้ายเพียงเพราะเขาไม่สามารถให้เธอได้อย่างที่เธอต้องการ เหตุผลร้อยแปดไม่สามารถหักลบกับความเจ็บปวดนั้นได้ วันนั้นเขาเจ็บเท่าดเธอจะได้คืนสิบเท่า

    “ผมเป็นคนเดิมของคุณไม่ได้ ถ้าอยากคบกันต่อไปคุณต้องยอมรับในสิ่งที่ผมเป็นด้วย”

    “ด้วยการที่คุณจะมีเอริยาทั้งๆ ที่มีฉันด้วยงั้นหรือ”

    “ใช่”

    “ก็ได้ค่ะถ้ามันจะชดเชยสิ่งที่ฉันทำกับคุณได้” ปากตอบรับอย่างเศร้าสร้อยแต่ใจปฏิเสธ เมื่อเขาไม่ยอมให้เอริยาออกไปตนจะเป็นคนทำเอง ครั้งหนึ่งเธอเคยทำให้กระเด็นออกมาจากชีวิตได้ครั้งนี้คงไม่ยากหรอกถ้าจะทำแบบนั้นอีก

    เดเมียนคิดว่าสิ่งที่เธอได้รับมันยังน้อยเกินไป สุรีนาเอาเปรียบคนอื่นมามากยังไม่นับรวมเอริยาซึ่งต่างก็ถูกผู้หญิงคนนี้ทำร้ายมาก่อนเช่นกัน เขาจะทวงคืนสิ่งที่เธอขโมยไปจากคนอื่น แต่พอเขาจะมอบจูบที่แสนร้ายกาจให้กลับไปไม่ถึงหยุดอยู่แค่กลางทาง มันเหมือนไม่อยากแตะต้องผู้หญิงคนอื่นในสมองเขามีผู้หญิงอีกคนอยู่ตลอดเวลาเธอเหมือนภาพหลอนที่ทำให้เขาต้องหยุดสิ่งที่ทำ







       
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×