ฤทธิ์รักคนเถื่อน ผ่านพิจารนาสำนักพิมพ์ แสนรัก (ไลต์ออฟเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 24 RENEW

เมื่อรถคันหรูแล่นเข้ามาจอดในเขตบ้าน เคิร์กรีบกุลีกุจอลงมาเปิดประตูให้ จากนั้นเลียมจึงพาญารินดาขึ้นไปยังห้องของตนอย่างขลุกขลัก แต่พอเข้ามาในห้อง ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะพาเธอไปนอนที่เตียง ทว่าอยู่ดีๆ เธอก็ทำท่าเหมือนจะขย้อนของเก่าออกมาซะอย่างงั้น

“เฮ้ยๆ อย่านะคุณ” เขาดันร่างเธอออกห่าง มือสองข้างกุมไหล่เธออยู่ เขย่าตัวเธอ เพื่อให้เธอลืมตาขึ้นมาดู ญารินดาที่ตอนนี้สติสัมปชัญญะแทบไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ปรือเปลือกตาหนาหนักมองชายหนุ่ม

“นะ..นายเป็นคราย”

“เป็นใครไม่สำคัญ แต่ถ้าคุณจะอ้วก โน่นเลยห้องน้ำ” เขาชี้มือชี้ไม้ไปยังห้องที่อยู่ซ้ายมือ ด้วยเกรงว่าจะโดนละเลงของเก่าใส่ ญารินดายกมืออุดปาก ก่อนจะรีบเดินตุปัดตุเป๋ตรงไปยังห้องน้ำ พร้อมกับปิดประตูตามหลัง

“เฮ้อ! หมดสภาพเลย ผู้หญิงอะไร” เลียมย่นหน้าให้กับหญิงสาว นี่หากว่าเขาไม่ช่วยไว้ ป่านนี้เธอคงได้โดนไอ้หมอนั่นทำปู้ยี่ปู้ยำไปแล้ว พลันคิดว่าคนเราสมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้ ขนาดทำงานในบริษัทเดียวกันยังทำกันได้ลงคอ

หากแต่ว่าผ่านไปราวๆ สิบนาทีแล้วญารินดายังไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำเสียที ชายหนุ่มนั่งเอนหลังอยู่บนเตียงมองแล้วมองอีกเมื่อเธอเงียบไปนาน จึงตัดสินใจเดินไปเคาะเรียก

“คุณ..” ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน เขาจึงเรียกซ้ำอีกรอบแต่มันก็ยังเงียบฉี่ พลันเอาหูแนบไปกับบานประตู ก็ได้ยินเสียงน้ำไหลลอยลอดออกมา เพียงแต่ไม่ได้ยินเสียงคน ชักใจไม่ดี เอ๊ะหรือว่าจมน้ำในอ่างตายแล้ววะ ขืนเป็นอย่างนั้นคงไม่ดีแน่ ถ้ามีคนตายในบ้าน แค่คิดก็สยองแล้ว ชายหนุ่มเอื้อมไปแตะลูกบิด

“อ้าวล็อกอีก” เลียมพึมพำอย่างหงุดหงิด ตัดสินใจเดินไปยกหูโทรศัพท์เรียกแม่บ้านเอากุญแจสำรองมาเปิด ปรากฏว่าเธอนอนอยู่ในอ่างน้ำ เนื้อตัวเปียกโชกไปหมด ชายหนุ่มพาเธอออกมา จากนั้นจึงสั่งให้แม่บ้านร่างอวบจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอโดยนำชุดของเขาไปใส่แทนชุดเก่าที่มันชุ่มโชกไปด้วยน้ำ

“มีอะไรอีกไหมคะ”

“ไม่แล้วครับ ขอบคุณครับ”

ครั้นเมื่อแม่บ้านออกไปจากห้องแล้ว เลียมมายืนกอดอกอยู่ตรงปลายเตียง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองหญิงสาวที่นอนหลับปุ๋ยอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว อ่อนเดียงสาเสียจริง ดวงตาหลับพริ้มอย่างเป็นสุขจนน่าหมั่นไส้ วงหน้ารูปไข่ขาวผ่องสีระเรื่อ ขับกับเรือนผมสีดำสนิท ริมฝีปากบางเผยอนิดไล่ต่ำลงมาถึงลำคอระหงนวลเนียน ดูไปดูมายัยนี่ก็ดูดีเหมือนกันแฮะ อาจจะไม่สวยสะดุดตา แต่ก็น่ามองเอาการอยู่ ผู้หญิงสวยบางคนดูนานๆ ก็เบื่อ เผลอยิ้มออกมาก่อนจะรู้ตัว ยกมือเกาหัว นี่เขามายืนจ้องยัยหน้าจืดทำไมกันนะ งุนงงกับความคิดตนเอง พลันถอนหายใจเบาๆ ก่อนเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง จากนั้นจึงทิ้งตัวลงนอน กะว่าจะพักเอาแรงเสียหน่อย เนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวันกับการเดินทาง และไม่นานนักเขาก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่เขาก็งีบไปได้ไม่นาน หรืออย่างน้อยก็รู้สึกแบบนั้น เมื่อแสงของวันใหม่ส่องลอดเข้ามาพร้อมกับเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูของแม่ตัวดีทันทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตนนอนกอดก่ายอยู่กับเขา อันที่จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นคนกอดเขาเพราะคิดว่าเขาเป็นหมอนข้าง

ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยม เมื่อแสงแรกของวันใหม่มาเยือน หญิงสาวยังซุกตัวอยู่ในวงแขนแกร่ง ใบหน้าหวานนิ่งสนิทอย่างอ่อนแรงหลังจากผ่านศึกรักอันหนักหน่วงและร้อนแรงที่ชายหนุ่มมอบให้ กว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอได้พักก็แทบจะสลบคาอกเขา เจมส์ขยับตัวหน่อยๆ เมื่อแสงยามเช้าส่องเข้ามาแยงตา ทอดสายตามองคนที่นอนสลบไสลอยู่ข้างกายตน มุมปากสยายยิ้มเมื่อนึกถึงบทรักที่ทั้งเธอและเขาผ่านมันมาด้วยกัน ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน แม้อีกฝ่ายจะพยายามต่อต้าน แต่ก็ทนเสน่ห์อันร้อนแรงของเขาไม่ไหว ยอมร่วมมือทุกครั้งไป ถึงเธอจะพยศมากขนาดไหนแต่นั่นมันก็ยิ่งทำให้ความปรารถนาที่อยากจะครอบครองคนร่างบางมีมากขึ้นไปอีก ก้มลงจุมพิตเรือนผมสลวยอย่างอิ่มอกอิ่มใจ มองหน้าสวยๆ ที่ดูเท่าไหร่ก็รู้จักเบื่อ และเธออาจจะหลับยาวไปนานกว่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะมีเสียงหนึ่งที่ดังมาจากห้องฝั่งตรงข้าม ทำเอาหญิงสาวผวาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ แหงนหน้ามองเจมส์นิดหนึ่ง

“เสียงยัยดานี่” เธออุทานออกมาพร้อมกับเรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน พลันเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก คราวนี้เธอลุกพรวดขึ้นทันที โดยมือยังกำชายผ้าห่มไว้เพื่อพรางร่างที่เปลือยเปล่าของตน แต่ทว่าเจมส์กลับดึงอีกด้านไว้ “ปล่อยนะ จะดึงทำไม” เสียงหวานแวดใส่อย่างหงุดหงิด เจมส์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เธอคงลืมไปว่าเขาเองก็เปลือยเหมือนกัน เมื่อเธอสั่งให้ปล่อย เขาจึงปล่อยมือทันที และเธอก็ร้องกรี๊ดเสียงหลงเมื่อเห็นตัวตนของเขาที่มันโดดเด่นอวดสายตา รีบหันหลังให้อย่างร้อนรน ดวงหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที เธอเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่แขวนอยู่มุมห้องมาสวม แต่พอหันกลับมาเจอพ่อหนุ่มรูปงามยืนเป็นชีเปลือยท้าทายสายตาแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ว๊าย! น่าเกลียดจริง” หญิงสาวหันกลับไปคว้าเอาเสื้อคลุมอีกตัวโยนให้เขาเพื่อที่เขาจะได้เอามันไปปกปิดไม่ให้อุจาดตามากนัก “คุณนี่หน้าไม่อายจริงๆ”

“มันน่าเกลียดตรงไหน ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” พูดไปพลาง ก็สวมเสื้อคลุมไปพลาง

“ก็ฉันไม่ชอบนี่” เธอบอกพร้อมกับส่งค้อนชุดใหญ่

“ตอนนี้ล่ะมาบอกไม่ชอบ ทีตอนที่มันเข้าไปอยู่ในตัวคุณไม่เห็นทำท่ารังเกียจแบบนี้เลย ออกจะชอบด้วยซ้ำ” มองหน้างอง้ำของอีกฝ่าย พร้อมอมยิ้มกรุ่มกริ่มชอบอกชอบใจที่เห็นเธออายจนหน้าแดง

“ฉันไม่ได้เต็มใจ” คนหน้าหวานเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เมื่อเรือนกายสูงใหญ่ย่างเท้าเข้ามาหา ทำเอาคนร่างบางถอยร่นจนไปติดผนัง เจมส์ค้ำมือเหนือศีรษะเธอเล็กน้อย พร้อมยื่นใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่แววตากลับเหมือนสัตว์ร้ายกระหายเลือด

“แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แถมยังขอให้ผมทำอีก” สยายยิ้มอันมีเสน่ห์เหลือร้ายที่ฉาบไปด้วยยาพิษทำให้คนมองมอดไหม้ไปได้ในชั่วพริบตา ปากบางเม้มแน่น มันก็จริงที่ว่าเธอไม่ได้เต็มใจ และมันก็จริงที่เธอไม่ปฏิเสธเขาเช่นกัน มันทำเธอพูดไม่ออก เพราะไม่ได้โดนขืนใจ แต่มันเป็นการสมยอมต่างหาก ปลายนิ้วแกร่งเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตาสีไพลินของเขา จงใจกรีดมันลงไปตามลำคอระหง เขี่ยคอเสื้อออกช้าๆ เอมมาลินยืนกลั้นหายใจ โชคดีเหลือเกินที่เสียงกรี๊ดดังขึ้นขัดจังหวะอีกครั้ง มันช่วยเธอได้ทันให้ไม่ต้องโดนเขาแกล้งอีก หญิงสาวรีบมุดออกมาจากใต้วงแขนของเขา ตรงไปยังประตูแล้วเปิดออกไปทันทีด้วยความร้อนรน

อีกห้องหนึ่ง ญารินดาที่พอรู้สึกตัวขึ้นมาเห็นเลียมนอนหลับอยู่ข้างๆ ก็ตกใจสุดขีด กรีดร้องโวยวายเสียงดังลั่น เธอพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่ก็ดันจำอะไรไม่ได้เลย สมองมันมึนงงว่างเปล่า และสับสน เมื่อสำรวจดูตัวเองก็แทบช็อกเมื่ออยู่ในชุดที่ไม่ใช่ของตน ใจมันคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นาๆ ว่าเธอโดนชายคนนี้ทำมิดีมิร้ายรึเปล่า คิดได้เช่นนั้นความโกรธมันก็พุ่งขึ้นมากระแทกใจอย่างจัง เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขาฉวยโอกาส จึงผลักชายหนุ่มที่กำลังงัวเงีย บวกกับมึนเพราะเสียงกรี๊ดของเธอเต็มแรงจนเขาตกเตียง

“โอ๊ย!” เสียงแหบห้าวร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดของอีกฝ่ายดังลอยขึ้นมา ก่อนที่เขาจะยืนขึ้นเต็มความสูง มือกุมหัวอย่างงงๆ ที่โดนผลักตกเตียงโดยไม่รู้สาเหตุ ตวัดสายตาคู่คมมองคนทำอย่างขุ่นแค้น “เป็นบ้าอะไรเนี่ย ผลักผมตกเตียงทำไม”

“คุณ..คนฉวยโอกาส คุณทำอะไรฉัน บอกมานะ” คนร่างเล็กชี้หน้าอย่างกล่าวหา พร้อมกับร่างบางสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่อยู่

“ทำอะไร นี่คุณคงไม่คิดว่า...” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่แคบลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะเสียงดังสนั่น ยกมือหนาเท้าสะเอว “นี่แม่คุณ แบนราบขนาดนั้นน่ะ ผมทำอะไรคุณไม่ลงหรอก”

“อ๊าย..ตาบ้า” ญารินดากรีดเสียงร้องเมื่อโดนอีกฝ่ายดูถูก ถึงจะจริงอย่างที่เขาว่าก็เถอะ เมื่อนึกถึงสมยานามที่เพื่อนๆ เคยใช้ล้อเธอตอนเรียนอยู่ว่า ‘ไข่ดาวตะหลิวตบ’ แต่ไอ้ที่มาโดนคนที่เพิ่งรู้จักว่าเหน็บเอาแบบนี้มันทำเธอเสียหน้ามาก ชายคนนี้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย มาวิจารณ์รูปร่างของคนอื่นซะเสียๆ หายๆ “ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรฉันจริง แล้วทำไมฉันอยู่ในสภาพแบบนี้” ก็เธอใส่เพียงเสื้อแขนยาวตัวเดียว ชุดชั้นนงชั้นในหายหมด มือเล็กพยายามดึงรั้งชายเสื้อเพื่อไม่ให้มันเลิกขึ้น สูงเพราะตาบ้านั่นยังจ้องแบบไร้มารยาทสุดๆ

“ก็คุณเมาเละเทะจนไปนอนกอดคอห่าน แช่อยู่ในอ่างจนตัวเปียกโชก ผมก็อุตส่าห์หวังดีเปลี่ยนให้ กลัวจะปอดบวมตาย เออ...แต่เป็นปอดบวมก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อไอ้ที่แบนๆ มันจะได้พองขึ้นมาบ้าง” ยังมิวายเล่นหูเล่นตาพูดแหย่คนร่างเล็กที่กำลังตัวสั่นเร่าๆ แกล้งหรี่ตาคู่ทะเล้นลงมองหน้าอกของอีกฝ่าย พร้อมกับรอยยิ้มสะใจที่ได้แกล้งคน

“ไอ้..ไอ้ลามก อ๊าย...” ญารินดายกแขนปิดทรวงอกเมื่อโดนจาบจ้วงทางสายตา ใบหน้าแดงเถือกราวกับกำลังลุกไหม้ก็ไม่ปาน คว้าเอาหมอนใบใหญ่กระหน่ำตีใส่เลียมแบบไม่ยั้งที่เขาบังอาจมาดูหมิ่นสัดส่วนของเธอ ชายหนุ่มยกแขนขึ้นป้องอุตลุต แต่ก่อนที่มันจะเลวร้ายไปกว่านี้ หรืออาจถึงขั้นมีคนตาย เสียงทุบประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นขัด

“ยัยดา..ยัยดาเธออยู่ในนั้นรึเปล่า” เสียงเอมมาลินร้องเรียก พร้อมกับรัวฝ่ามือใส่ประตู ญารินดาล่ะมือจากการแก้แค้นคนปากเสียพุ่งไปเปิด

“พี่เอม ฮือๆ พี่เอมช่วยฉันด้วย หมอนี่รังแกฉัน” เธอวิ่งไปหลบหลังเอมมาลินแกล้งบีบน้ำตาให้น่าสงสาร เอมมาลินขึงตามมองเลียมด้วยความไม่พอใจ ขณะที่เจมส์ตามมาสมทบหรี่ตาดุเข้มมองน้องชาย

“จริงเหรอ” เอมมาลินถามเสียงดุราวกับแม่เสือร้าย เธอรักญารินดาเหมือนน้องสาวแท้ๆ ก็ไม่ปาน หากว่าเขาทำเช่นนี้จริงเธอไม่ปล่อยเขาไว้แน่

“ผมเปล่านะ” เลียมรีบปฏิเสธทันควันก่อนจะโดนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

“เปล่าได้ยังไง ก็นายเพิ่งจะบอกว่า..เปลี่ยนเสื้อให้ฉันอยู่หยกๆ” ประโยคสุดท้ายเธอลดเสียงลงด้วยความอับอาย เมื่อนึกถึงว่าเขาคงจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นไปหมดแล้ว เลียมเอามือยีผมสีน้ำตาลอ่อนของตนอย่างหงุดหงิด

“ผมบอกตอนไหนว่าผมเปลี่ยนให้คุณเอง ผมให้แม่บ้านเปลี่ยนให้ต่างหาก ถ้าไม่เชื่อนะ ก็เรียกแม่บ้านมาถามก็ได้” เลียมท้าให้เรียกพยายานมายืนยัน ก็คนมันไม่ได้ทำจริงๆ ทำเอาญารินดาพูดไม่ออกไปชั่วครู่ หากแต่เธอก็ยังลอบมองเขาอย่างไม่ค่อยเชื่อ

“แล้วนี่ ตกลงญารินดามาอยู่นี่ได้ยังไง” เจมส์ที่นิ่งฟังอยู่นาน เอ่ยถามที่มาที่ไปด้วยใบหน้าเข้มขรึม

“ก็แม่นี่น่ะสิ เซ่อซ่า โดนคนมอมยายังไม่รู้ตัวอีก นี่ดีนะที่ผมไปเห็นเข้า เลยช่วยไว้ได้ทัน ไม่งั้นนะ ป่านนี้คงไปนอนร้องๆ กรี๊ดที่ห้องนายนั่นเรียบร้อย”

“มอมยา ใครจะทำเรื่องทุเรศแบบนั้นได้ ถ้าจะมีคนมอมยาฉันจริงนะ ก็มีแต่นายนั่นแหล่ะ”

“ยัยจอแบนเอ๊ย ขอโทษนะคนอย่างผมไม่จำเป็นต้องมอมยาใครก็มีคนยอมด้วยความเต็มใจ คนเขาอุตส่าห์ช่วย ไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณ ยังมากล่าวหาคนอื่นอีก รู้งี้น่าปล่อยให้นายนั่นลากไปเสียก็ดี แบบนี้สุภาษิตไทยเขาเรียกว่าไงนะ ทำคุณบูชาโทษ โปรดคนเมาได้บาป” ญารินดาเม้มปากแน่นเถียงไม่ออก เธอไม่รู้ว่าเขาพูดจริงไม่จริง นี่ยังไม่รวมถึงที่ว่า หน้าฝรั่งจ๋าแต่รู้สุภาษิตไทยด้วย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เธอจะมาสนใจ

“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าคุณพูดความจริง”

“อ้าว...นี่ตกลงจะให้ผมผิดให้ได้เลยใช่ไหม” เลียมขึงตาใส่อย่างเคืองจัด

“เอาล่ะๆ เรื่องนั้นไว้ค่อยพูดทีหลังเถอะ คุณว่ามีคนมอมยายัยดา...ใคร” เอมมาลินชิงตัดบท เมื่อเห็นท่าว่าการสนทนาอาจจะยืดยาวเพราะไม่มีใครยอมใคร

“ก็ใครล่ะที่นั่งประกบเธออยู่ทั้งคืน” จบคำเขา เอมมาลินกับญารินดามองหน้ากันทันที

“นายสันต์” ญารินดาคำรามอย่างขุ่นแค้น เธอรู้ว่านายคนนี้ไว้ใจไม่ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้