คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 RENEW
เอมมาลินนั่งอยู่ในห้องทำงานกำลังเปิดอ่านรายการแหล่งท่องเที่ยวสำหรับกรุ๊ปทัวร์ช่วงนี้กำลังย่างเข้าฤดูมรสุมซึ่งเป็นช่วงที่เขากำลังจะปิดเกาะต่างๆ นักท่องเที่ยวเริ่มบางตา ดูได้จากยอดทัวร์ที่น้อยลง และเมื่อช่วงเวลาพักเที่ยง เอมมาลินปลีกตัวออกมาทานข้าวกับญารินดาเพียงสองคน ทั้งที่เจมส์สั่งให้เธอรอ แต่หญิงสาวเบื่อที่จะทำตามคำสั่งของคนเอาแต่ใจอย่างเขาแล้ว อีกอย่างเขาก็มีแม่เลขาสาวสวยอย่างมาธาวีคอยประกบ บางครั้งมันก็อดรำคาญใจไม่ได้ เพราะรู้จักกันมาหลายปี ทำให้เธอมองปราดเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าเธออาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับเจมส์ ซึ่งตอนหลังมาต่างคนต่างมาทำงาน ใช่จะไม่มีคนสงสัย แต่ไม่มีใครกล้าถาม โดยเฉพาะมีญารินดาคอยปราม ญารินดาทำหน้าที่เลขาที่ดีไม่มีบกพร่องคือเก็บปากเงียบ จะก็มีแต่มาธาวีที่คอยถามซอกแซกตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรมากมาย คนอย่างมาธาวีเป็นเหมือนงูพิษที่เลี้ยงไม่เชื่อง หากมีโอกาสพร้อมจะพ่นพิษที่แสนร้ายกาจใส่ แต่เธอจะไปทำอะไรได้ ในเมื่อเจมส์เป็นคนรับเข้ามา
โดยสองสาวพากันไปนั่งที่ร้านโปรด ซึ่งไม่ไกลจากบริษัท เวลาผ่านไปอะไรหลายอย่างไม่เหมือนเก่า ด้วยบริษัทที่ขยายใหญ่ขึ้นทำให้การวางตัวค่อนข้างลำบาก จริงๆ มันก็น่าจะชินได้แล้ว
“พี่เอม ตอนนี้กำลังจะเข้าช่วงโลว์ซีซั่นแล้ว บริษัทจะหยุดไหม” ญารินดาเกริ่นอย่างมีความหวังนิดๆ กับวันหยุดที่ยังมาไม่ถึง เพราะปัญหาที่มีมาแทบไม่มีเวลาหยุดพัก นี่อาจนับเป็นช่วงวันหยุดแรกในรอบหลายเดือนเลยก็ว่าได้
“พี่ก็กำลังคิดอยู่ ปีนี้ได้ผลกำไรดีเยี่ยม เพราะงั้นพี่คิดว่า...อาจจะมีโบนัสพิเศษ”
“จริงเหรอ” ญารินดาทำตาพองโตด้วยความดีอกดีใจกับข่าวที่แสนจะน่าพึงพอใจเป็นที่สุด เมื่อนึกถึงจำนวนเงินที่จะได้
“พี่กำลังว่าจะจัดเลี้ยงในบริษัทดีไหม เพราะเราทำงานหนักกันมากช่วงนี้...” บอกพลางอมยิ้ม รู้ว่าญารินดาทำงานหนักกว่าใครเพื่อน เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ทิ้งไปไหนยามเมื่อเจอมรสุม รู้สึกเหมือนตนเอาเปรียบยังไงไม่รู้ แม้ว่าเธอจะไม่เคยเรียกร้อง หรือปริปากบ่นอะไร นี่ถ้าให้รางวัลพนักงานดีเด่นได้คงทำไปนานแล้ว
“อย่าบอกว่าดีเลย บอกว่าเยี่ยมเลยต่างหาก”
“แต่ยังไงพี่ก็ต้องเอาเรื่องนี้ไปเข้าที่ประชุมก่อน ถ้าเขาเห็นด้วยก็ค่อยว่ากันอีกที” เอมมาลินบอกเรียบๆ แน่ล่ะถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอสามารถตัดสินใจอะไรเองได้ แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่ เมื่อบริษัทไม่ใช่ของเธอคนเดียวอีกต่อไป แต่มันมีคนอื่นมาร่วมเป็นเจ้าของด้วย จะทำอะไรแต่ล่ะทีก็ต้องขอความคิดเห็นจากอีกฝ่าย
ซึ่งระหว่างที่นั่งคุยกัน ญารินดาที่ดูเหมือนมองเห็นใครคนหนึ่ง จึงโบกไม้มือเป็นการใหญ่พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เอมมาลินหันไปมองตาม เห็นผู้ชายคนหนึ่งส่งยิ้มตอบกลับมา เพ่งพิศมองอยู่ชั่วครูก่อนจึงเริ่มนึกออกว่าเขาคือใคร อันที่จริงเขาแทบไม่เปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่เจอกัน รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียดแบบคนสุขภาพดีพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่คุ้นชิน
“น้องเอม น้องดา บังเอิญจังเลยนะคะ” ชายหนุ่มเอ่ยทักเสียงนุ่ม
“พี่เบศ / พี่เบศ” สองสาวอุทานออกมา เอมมาลินนั้นเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
ภูเบศ แม็คคลาย หนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกัน ซึ่งเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน เขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่สุดฮอตสมัยที่เธอยังเรียนอยู่ สมัยนั้นทั้งคู่ตามกรี๊ดแทบเป็นแทบตาย แต่ทว่าตอนนั้นเขามีแฟนสาวอยู่แล้ว แถมยังเป็นดาวมหาลัยอีกต่างหาก ทำให้เธอหลงเดินทางผิดสิ้นคิดไปคว้าเอานายยชญ์มาเป็นแฟนทั้งๆ ที่ญารินดาเคยเตือนแล้วถึงพฤติกรรมที่ไม่น่าพึงประสงค์ของอีกฝ่ายจนนำมาซึ่งความหายนะในวันนี้
“นั่งก่อนสิคะ” หญิงสาวเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงแจ่มใสตามประสาเพื่อนเก่า
“พี่เบศกลับมาจากอเมริกาเมื่อไหร่คะ” ญารินดาถามขึ้นทันทีเมื่อเขาหย่อนก้นลงนั่ง เนื่องจากครั้งสุดท้ายที่สองสาวได้ข่าวเขาคือเขาไปเรียนต่อที่อเมริกาจากนั้นก็เงียบหายไปไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
“เพิ่งกลับมาได้สองสามวันเอง” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ แม้ไม่ได้พบกันหลายปีแต่เขาก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ท่าทางสุภาพเรียบนุ่มนี้จึงทำให้เขาเป็นขวัญใจสาวๆ
“เราไม่เจอกันนานแล้วเนาะ แล้วนี่แฟนพี่ไม่มาด้วยเหรอคะ” เอมมาลินถามไปพลาง มือเรียวฉวยเอาแก้วน้ำหวานขึ้นดื่ม
“ไม่จ๊ะ! คือ..อันที่จริง เราเลิกกันแล้ว” น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่รู้สึกรู้สา แต่เธอเห็นแววเศร้าๆ ฉายวาบขึ้นมาแวบหนึ่งบนใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นปลื้มนักหนา เพียงแต่ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันจางหายไปตามกาลเวลา คงเหลือเพียงมิตรภาพที่ยังคงมีอยู่
“เอ่อ...เสียใจด้วยนะคะ” เธอพูดพลางหน้าม่อย พลันคิดในใจว่าไม่น่าถามเลยเรา คล้ายว่าจะไปสะกิดต่อมความรู้สึกของเขา เพราะมันส่อวาบออกมาทางแววตาแวบหนึ่ง
“ไม่เป็นไร...พี่ก็ไม่ได้อะไรมากมาย ว่าแต่เธอ...พี่ได้ยินมาว่า...เมย์กับยชญ์” เขาเอ่ยถามเสียงค่อยอย่างลองเชิง ข่าวที่เธอโดนเพื่อนหักหลังกระจายไปจนถึงหูเขาไม่นานมานี่เอง
“อย่าพูดถึงมันเลยพี่ พูดแล้วเจ็บใจ” เอมมาลินบอกปัด พร้อมกับหน้านวลมึนตึงขึ้นมาอย่างมิอาจควบคุมได้ ใช่ว่าเธอจะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา ใจมันมีแต่ความเกลียดชัง นั่งแช่งชักหักกระดูกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ยังคิดโทษอีกฝ่ายในใจ หากไม่ใช่เพราะหักหลังเธอ เธอก็คงไม่ต้องเจออะไรที่มันเลวร้ายแบบนี้ เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย เบื่อที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้วปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเสีย
“นั่นยังไม่เท่าไหร่นะพี่เบศ ตอนนี้พี่เมย์กลับมาทำงานที่บริษัทด้วย” ญารินดาแทรกขึ้นมาอย่างคันปาก ย่นจมูกใส่บุคคลที่ไม่พึงปรารถนา แต่ไหนแต่ไรมาหล่อนกับมาธาวีที่เป็นเหมือนไม้เบื่อไม้เมาที่ไม่ชอบขี้หน้ากันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะความหยิ่งยโสของอีกฝ่ายที่มักข่มคนอื่นเป็นประจำ ยิ่งมาได้เป็นเลขาของท่านประธานใหญ่ แทบไม่เห็นหัวใครในบริษัท
“หือ” ภูเบศดูแปลกใจนักในเมื่อมีเรื่องกันขนาดนี้ ทำไมเอมมาลินยังรับหล่อนเข้าทำงานอีก
“คือ...ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทนี้คนเดียวอีกแล้ว ตอนนี้มีฉันหุ้นส่วน เขาไม่รู้เรื่องฉันกับยัยเมย์น่ะ” หญิงสาวอธิบาย
“ทำไมไม่บอกเขาล่ะ”
“ฉันขี้เกียจพูด เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว ขี้เกียจเก็บมาใส่ใจให้รกสมอง” ใช่ว่าเธอจะไม่อยากถือสาเอาความ แต่คนที่ก่อปัญหาไว้เป็นยชญ์ต่างหาก ถึงรู้ว่าเป็นเพราะหล่อน แต่เมื่อหล่อนยืนยันหัวชนฝาว่าไม่รู้เรื่องด้วยและเธอก็ไม่มีหลักฐานเอาผิด คงได้แต่ทำใจไม่ทันไรเลยก็เหลือบไปเห็นตัวปัญหาเดินยิ้มหน้าบานเข้ามากับประธานหนุ่มสุดหล่อ พลันคิดว่าหล่อนนี่ช่างตายยากเสียจริง
ร่างสูงก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับเลขาสาวหน้าสวย เขาเพิ่งเจอหล่อนหน้าร้านโดยบังเอิญซึ่งความจริงแล้วเขาตั้งใจจะมาตามหาเอมมาลินต่างหาก หงุดหงิดแทบตายที่เธอไม่ยอมรอ รู้ว่านี่เป็นร้านโปรดของเอมมาลิน แล้วเขาก็เจอเธอจริงๆ ด้วย แต่เธอนั่งอยู่กับไอ้หนุ่มหน้ามนคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า คิ้วดกหนาขมวดมุ่นมองอย่างไม่สบอารมณ์ ที่แท้ไม่ยอมรอเขาก็เพราะนัดผู้ชายไว้นี่เอง
ความคิดเห็น