ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #8 : ลมรัก 8

 

เกลินมองผู้เป็นแม่นั่งแช่เท้าในน้ำอย่างสบายใจเฉิบ โดยมีช่างทำเล็บส่วนตัวคอยนวดเท้าให้ ไม่เพียงมีแต่ช่างทำเล็บ ยังมีช่างทำผม นวดสปาที่เบอนาร์ดจัดหามาเอาอกเอาใจสารพัด กลิ่นของนำมันหอมระเหยอบอวลไปทั่วห้อง หญิงสาวได้แต่อมยิ้ม เธอเห็นรมย์นลินอยู่ดีมีความสุข ได้สามีที่ดูแลเอาใจใส่แบบนี้เธอก็โล่งใจไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว

“ ฉันคุยกับเบอนาร์ดแล้วนะ คิดว่าอาทิตย์จะไปฮันนีมูนกัน “

“ ฮันนีมูน! แล้วหนูล่ะคะ “ ถามเสียงขุ่น

“ แกก็อยู่เฝ้าบ้านสิ “

“ ไม่เอา ให้หนูอยู่กับไอ้พี่ชายใจร้ายนั่น หนูขอตายดีกว่า “ หน้างอขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงชายหนุ่ม

“ อ่อ..เดี๋ยวนี้นับญาติกับเขาแล้วเหรอ “

“ หนูไม่ได้อยากนับญาติหรอก แม่จ๋าให้หนูไปด้วยไม่ได้เหรอ ขืนให้หนูอยู่กับนายนั่นมีหวังอกแตกตายแน่ๆ นะแม่นะ หรือไม่ก็ให้หนูกลับเมืองไทย “ อ้อนวอนเสียงอ่อน เพราะถึงยังไงเธอจะไม่ยอมอยู่กับนายนั่นแค่สองคนแน่ ขนาดมีคนอื่นเขายังไม่เกรงใจ หากรมย์นลินกับเบอนาร์ดไม่อยู่เธอต้องโดนนายนั่นทารุณ คราวนี้เธอจะได้เป็นนางซินฯก้นครัวจริงๆ แล้ว เธอต้องโดนพี่ชายใจร้ายกดขี่แน่ๆ

“ ไม่ได้จะกลับได้ยังไงกันฉันไม่ยอมหรอก แกต้องอยู่ที่นี่ห้ามงอแง ส่วนเรื่องไปด้วยเห็นทีจะไม่ได้เหมือนกัน ฉันไปฮันนีมูนนะ แกจะไปเป็นก้างฉันรึไง เอาน่าเกล มิคาเอลไม่เลวร้ายขนาดนั้น “

“ใครว่าไม่เลวร้าย ร้ายมากถึงมากที่สุดเลยต่างหาก “

“ แกคิดมากไปเองน่า ไม่รู้ล่ะฉันไม่ให้แกกลับเมืองไทย ถ้าแอบหนีไปนะ ตัดแม่ตัดลูกเลย “ ส่งสายตาจริงจังเป็นเชิงขู่ไว้ก่อน

“ ขู่จังนะแม่ เอะอะก็ตัดแม่ตัดลูก “ บ่นงึมงำแต่ก็ดังพอที่จะให้ผู้เป็นแม่ได้ยิน

“ ฉันไม่ได้ขู่ แต่ฉันทำจริง ในเมื่ออยู่สุขสบายแล้วเรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้ลูกสาวไปตกระกำลำบาก ไม่มีทาง “ เมื่อพูดจบก็ลุกเดินไปที่บ่อน้ำอุ่นที่พนักงานนวดเตรียมไว้ให้ ก่อนจะถอดเอาชุดคลุมออก แล้วจึงลงไปแช่ทั้งตัวปล่อยลูกสาวคนสวยนั่งหน้างออย่างไม่สบอารมณ์

เกลินนั่งค้ำคางอยู่ในห้องนั่งเล่นนิ้วเรียวเขี่ยหน้ากระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า เวลาเย็นมากแล้วรมย์นลินกับเบอนาร์ดออกไปข้างนอกตั้งแต่บ่ายยังไม่กลับมา เธอนั่งจมอยู่กับกองหนังสือที่รื้อเอามาจากชั้นหนังสือเพื่ออ่านเล่นฆ่าเวลา ระหว่างที่จดจ่ออยู่กับตัวหนังสือ อรแม่บ้านสาวเดินเข้ามาพร้อมนมอุ่นกับคุกกี้ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

“ อ่านอะไรอยู่ค่ะ น่าสนุกเชียว “ ชะโงกหน้ามาดู

“ ก็ข้อมูลทั่วไปแหล่ะค่ะ แก้เบื่อ “ หญิงสาวตอบพลางปิดมันลงเพื่อพักสายตา พลันเสียงรถแล่นเข้ามา จากนั้นจึงเห็นรมย์นลินกับเบอนาร์ดเดินเข้าพร้อมของพะรุงพะรัง

“ ไงลูกสาว ทานข้าวรึยังเอ่ย “ เอ่ยทักเสียงยานคางแบบคนอ่อนแรง คงจะช๊อปฯจนเหนื่อย

“ เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วแม่กับคุณเบอนาร์ดล่ะคะ “

“ เราก็เรียบร้อยแล้วจ๊ะ “ เบอนาร์ดเป็นคนตอบแทน “ อยู่บ้านคนเดียวเบื่อรึเปล่า อยากไปไหนก็บอกได้นะ ฉันจะให้คนพาไป หรือถ้าอยากขับรถเองก็เลือกเอาคันไหนก็ได้ “

“ ขอบคุณค่ะ “ เกลินยิ้มรับความเอื้อเฟื้ออย่างมีความสุข แต่เธอคงไม่กล้านำรถออกไปขับเพียงคนเดียวหรอก ไม่ใช่ว่าขับไม่เป็นเพราะเธอเคยเรียนขับรถมา หากแต่ว่ารถแต่ล่ะคันของเบอนาร์ดมันหรูจนเธอไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ล่ะคันยี่ห้อดังๆ ทั้งนั้น เป็นรถที่เธอคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติเธอคงไมมีปัญญาซื้อ หรืออาจเอื้อมขึ้นไปนั่ง

“ งั้นแม่ไปอาบน้ำนอนก่อนนะ เมื่อยตัวจัง “ พูดพลางจุบกระหม่อมลูกสาวเบาๆ “ กู๊ดไนท์จ๊ะ อย่านอนดึกล่ะ“ จากนั้นรมย์นลินก็เดินจูงมือเบอนาร์ดกลับขึ้นไป

“ พี่อรไปนอนเถอะค่ะ เกลจะนั่งอ่านหนังสือต่อสักพัก “

“ แต่คุณมิกกี้ยังไม่กลับมา พี่ว่าจะรอปิดประตูหน้าบ้านน่ะค่ะ “

“ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเกลปิดให้ “

“ ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากด้วยนะคะ “ เมื่อเกลยืนยันเป็นมั่นเหมาะอรจึงวางใจกลับไปที่บ้านพักอย่างอารมณ์ดี เกลินหันกลับมาให้ความสนใจหนังสือต่อ เธออยู่จนดึกจึงได้ยินเสียงรถมิคาเอลกลับมา แกล้งทำเป็นสนใจหนังสือ แต่ปลายหางตาก็แอบชำเลืองมอง เขาเดินเป๋แบบเมาได้ที่กลับมา แทนที่เขาจะกลับขึ้นไปข้างบน กลับเดินตรงมาที่ห้องนั่งเล่น ทิ้งตัวฟุบคาเก้าอี้โซฟาอย่างหมดสภาพ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้ หญิงสาวส่ายหน้าหมดคราบคุณชายจอมหยิ่ง เมาแอ๋ซะจนดูไม่ได้เลย มือนุ่มรวบตั้งหนังสือขึ้นมาในอ้อมแขนเอามันกลับไปไว้ที่เดิม จากนั้นจึงเดินไปปิดประตูหน้าบ้าน มองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป หากแต่ไปได้เพียงครึ่งทางเธอก็หยุดคิด จะปล่อยเขานอนแบบนั้นดีรึเปล่านะ เขาจะหาว่าเธอแล้งน้ำใจรึเปล่า ยึกยักอยู่นานพอดู ชั่งใจระหว่างห้องนอนของตนกับห้องนั่งเล่น สุดท้ายเธอเลือกเดินกลับลงไป เขย่าเรียกเขาเบาๆ

“ นี่นาย! ไหวไหมเนี่ย “ ไร้การตอบรับจากคนตัวโต เธอเรียกอีกครั้ง “ คุณมิคาเอล “ ได้รับคำตอบเป็นเสียงกรนดังๆ พลันถอนใจดังเฮ้อ! เวรกรรม เรียกเขาซ้ำอีกจนชายหนุ่มปรือเปลือกตาอย่างสะลึมสะลือขึ้นมอง พร้อมเปิดยิ้มกว้าง ตาคมหยีเล็กจนแทบไม่เห็นลูกนัย์ตา

“ งายจ๊ะคนสวย “ พูดเสียงยาน เกลินจึงขำออกมาเบาๆ ก่อนจะช่วยพยุงร่างใหญ่กลับขึ้นไปห้องนอนของเขาอย่างขลุกขลัก มือข้างหนึ่งเธอโอบเอวเขาแน่น อีกข้างพยายามเปิดประตูอย่างงุ่มง่าม เมื่อพาร่างหนุ่มเข้าไป เธอแง้มประตูนิดๆ  แต่ทว่าไปจนถึงปลายเตียงอยู่ๆ เขาก็ทิ้งตัวลงอย่างเร็วทำเอาทั้งเธอและเขาล้มลงไปพร้อมๆ กัน ร่างมิคาเอลทั้งหน้าและหนัก ทาบกายเล็กจนมิดวงหน้าเรียวซุกอยู่บนหมอนใบใหญ่ เธอต้องพยายามอย่างมากที่จะดันศีรษะขึ้นมา เกือบขาดอากาศหายใจ

“ โอ๊ย..นายมิคาเอล ออกไปนะ “ เธอไล่ทั้งๆ ที่ไร้ผล เพราะเจ้าตัวหลับไปแล้ว หลับทั้งๆ ที่นอนทับเธอ มือก็กอดเอวบางแน่นเหนียว นายบ้านี่หนักชะมัด แม้พยายามดิ้นรนเท่าไหร่ก็หลุดออกมาไม่ได้ บ่นอุบอย่างหงุดหงิดเพราะไม่รู้จะทำยังไง จนกระทั่งเธอหมดแรง แล้วเผลอหลับไปภายใต้ร่างของเขา

รมย์นลินเดินบิดตัวลงมาพร้อมกับเบอนาร์ดในยามเช้าของอีกวัน เพราะหลับเป็นตายตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้เลยตื่นสายนิดหน่อย

“ ผมให้คนจัดการเรื่องเครื่องบินแล้ว พรุ่งนี้เราก็ออกเดินกันได้เลย จัดให้ตามคำขอ คุณอยากไปขั้วโลกเหนืองั้นเราก็จะไปกัน “ เบอนาร์ดว่าพลางนึกขำในใจ แทนที่เธอจะเลือกไปฮันนีมูนแบบโรแมนติกๆ อย่างคนอื่นเขา กลับเลือกที่จะไปลุยหิมะที่หนาวเหน็บแบบติดลบ แต่ก็เพราะรู้ว่าเธอเป็นคนแบบนี้ ลุยๆ ชอบอะไรที่ท้าทายเขาจึงถูกชะตากับเธอ

“ แหมคุณนี่น่ารักจังเลยค่ะที่รัก ตามใจฉันไปหมด แบบนี้สิคะฉันถึงรักคุณมากมาย “

“ อ๊ะ! ไม่ได้สิ ผมเป็นคนเต็มที่อยู่แล้ว โดยเฉพาะศรีภรรยาอย่างคุณ “ รมย์นลินอมยิ้มแก้มปริ กับการเอาอกเอาใจของเขาจนรู้สึกเหมือนตนกลับมาเป็นสาวแรกรุ่นก็ไม่ปาน ซึ่งจริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากเขามากมาย แค่เขารัก และดูแลเอาใจใส่แบบนี้ตลอดไปเธอก็ดีใจแล้ว ทั้งสองตรงไปยังห้องอาหาร คิดว่าเกลินจะนั่งรออย่างเช่นเคย แต่กลับพบกับโต๊ะที่ว่างเปล่า เมื่อเบอนาร์ดเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งแล้วจึงหันไปถามอรที่ยืนอยู่มุมห้อง

“ ยัยเกลยังไม่ตื่นหรืออร “

“ คือ..ดิฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ ปรกติหนูเกลจะลงมาแต่เช้า แต่วันนี้ไม่เห็นลงมา ดิฉันเลยขึ้นไปดูว่าเธอไม่สบายรึเปล่า แต่ปรากฏว่าไม่มีคนอยู่ ที่นอนก็เรียบแปล้ราวกับไม่มีคนนอน ไม่รู้เธอลุกไปแต่เช้า หรือเพราะเธอไม่ได้กลับมานอนห้อง “ ตั้งข้อสงสัยแบบงงๆ

“ อ้าว..ถ้าเกลินไม่นอนอยู่ห้อง แล้วจะนอนไหน หาดีแล้วหรือ “ เบอนาร์ดแทรกขึ้นมาบ้าง

“ ดิฉันหาทุกห้องทั่วคฤหาสน์แล้วค่ะ ยกเว้น...” เธอทิ้งท้ายประโยคเสียงเบามาก แต่สองสามีภรรยามองหน้ากันทันที

“ มิกกี้ยังไม่ตื่นใช่ไหม? “ เบอนาร์ดถามต่อด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“ ค่ะ “ อรตอบเสียงอ่อย เบอนาร์ดขมวดคิ้วเริ่มเอะใจ

“ เรา..ไปปลุกมิคาเอลกันดีกว่า “ บอกภรรยาเบาๆ พร้อมประกายวาววับในแววตา

“ จะดีเหรอค่ะ “ รมย์นลินแสดงอาการลังเล ถึงใจจะอยากรู้มากแต่ก็แอบหวั่น มันคงไม่ดีหากจะไปปลุกมิคาเอลลุกจากเตียงเพียงเพราะหาลูกสาวไม่เจอ

ด้านชายหนุ่มซุกอยู่กับความนุ่มนิ่ม สูดกลิ่นหอมละมุน ดวงตาคมเข้มยังไม่เปิดขึ้น ใจยังคิดว่านี่แม่บ้านเปลี่ยนน้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นใหม่รึไงเขาถึงไม่คุ้นเลย แต่เขาชอบกลิ่นใหม่มากกว่า แถมหมอนใบนี้ยังนุ่มมืออีกด้วย ปลายจมูกคมสันยังคงควานหากลิ่นหอมไปเรื่อยจนเมื่อรู้สึกถึงแรงกระเพื่อมต่ำๆ เขาจึงเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ แล้วพบว่าที่ตนหนอนหนุนอยู่นั้นไม่ใช่หมอนอย่างที่คิด หากแต่เป็นทรวงอิ่มของหญิงสาว อึ้งไปชั่วครู่ เขาไม่กล้าขยับตัวแรง เลื่อนใบหน้าขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกัน แพขนตางอนงามภายใต้ดวงตาคู่สวยนั้นหลับพริ้ม เขาเพิ่งได้เห็นสังเกตเธอจริงๆ ก็วันนี้ เวลาที่เธอหลับแบบนี้มันช่างสะกดสายตาเขาให้มองจนไม่สามารถล่ะไปทางอื่น จมูกเรียวเล็กน่ารัก ปากอิ่มเผยอนิดๆ สีลูกพีชน่ากินนิ้วหนายื่นออกไปแตะเบาๆ พร้อมกลืนน้ำลาย อยู่ๆ เขาก็ก้มลงจูบ เขากำลังจะละเลงริมฝีปากชวนฝันนั้นพอดีกับเธอลืมตาขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มค้างอยู่แบบนั้น ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออก ต่างฝ่ายต่างไม่ขยับเพราะอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เกลินขยับเขยื้อนร่างกายไม่ได้เลย ร่างหนักหนายังทาบกายเล็ก มันรู้สึกใจสั่นสะท้านเมื่อรับรู้ว่าปากหนาประกบเรียวปากเล็กอยู่ เหมือนบางอย่างตรึงเธอไว้จนไม่กล้าขยับ เธออยากผลักเขาออกไป อยากด่าเขาที่กล้าขโมยจูบเธอ แต่ตนกลับนอนนิ่งอยู่แบบนั้น และเมื่อเขาเริ่มขยับส่งบางอย่างเข้ามาในโพรงปาก แทนที่เธอจะนึกรังเกียจการกระทำนั้น กลับหลงเคลิ้ม นี่เขาสร่างเมารึยังนะ เขารู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไร และทันใดนั้นบานประตูก็ถูกผลักเบาๆ มันทำคนร่างใหญ่ได้สติ ก่อนจะถอนปากหนาอออกมา จากนั้นจึงเอี่ยวกลับไปอย่างช้าๆ แล้วเขาก็สะดุ้ง เกลินโงหัวขึ้นมาดูเธอแทบอยากจะมุดกลับลงผ้าห่มตามเดิม โอยไม่นะ ทั้งแม่เธอ ทั้งเบอนาร์ด ทั้งอร มาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ เธออยู่ใต้ร่างมิคาเอล มันเป็นภาพที่ไม่น่ามองเลยจริงๆ ความเงียบแผ่กระจายอยู่หลายนาที จากนั้นเบอนาร์ดจึงเป็นคนพูดแหวกมันขึ้นมา

“ สิบนาที! เจอกันข้างล่าง “ เมื่อเบอนาร์ดพูดจบก็ดันหลังรมย์นลินออกไป อรยืนงงเป็นไก่ตาแตก ก่อนจะตัดสินใจดึงประตูปิดให้เบาๆ พอคนอื่นๆ ออกไปหมดแล้ว หญิงสาวขึงตามองชายหนุ่มด้วยความโกรธสุดๆ เขายังนอนอยู่บนร่างเธออยู่เลย และแล้วมิคาเอลก็กระเด็นตกเตียงพร้อมๆ กับความขุ่นเคืองของเธอ

เกลินยืนกุมขยับอยู่หน้ากระจก เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย มือเล็กทาบอกที่กำลังสั่น จังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็วราวกับไปออกวิ่งมาเป็นไมล์ นึกถึงรอยจูบที่ทาบอยู่บนริมฝีปากร้อนราวกับแท่งเหล็กที่ร้อนจัดมานาบจนคล้ายว่ามันจะพอง บางอย่างในท้องบิดมวนมันทำให้ระสับระส่าย นี่ถ้าเบอนาร์ดไปเปิดเข้ามาพอดีมันอาจจะลุกลามไปเป็นอย่างอื่น ใจมันคิดวนอยู่แต่กับภาพนั้น แววตาสีครามมันอ่อนนุ่มจนเธอต้องกัดปากตนเองเพื่อเรียกสติ อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไรนะ