ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #34 : ลมรัก 34

            เกลินกลับมายังบ้านพักของตน บ้านหลังนี้แม้ไม่ใหญ่โตโอ่โถงเท่ากับบ้านตระกูลเลวิตแต่กลับรู้สึกสบายใจมากกว่า โดยเฉพาะเจ้าของบ้านเช่านั้นใจดีเป็นอย่างมาก เป็นหญิงวัยกลางคนหล่อนย้ายอยู่กับลูกสาวที่กรุงเทพฯ บ้านหลังนี้จึงปล่อยให้เช่า หญิงสาวหานู่นนี่ทำไปเรื่อยเท่าที่พอจะทำไหวพยายามไม่ใส่ใจคำพูดของเอมม่าแม้มันจะมีผลกับเธออยู่บ้าง แต่ยามนี้ลูกคือสิ่งเดียวที่เธอจะใส่ใจ เธอพยายามคิดอนาคตข้างหน้าหากว่าลูกลืมตามาดูโลกแล้วตนจะทำอย่างไรต่อไป แม้จะมีเงินเก็บอยู่บ้างแต่สักวันต้องมีวันหมดเพราะฉะนั้นเธอต้องหาอะไรทำเพื่อต่อยอดมัน นับจากนี้เธอต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น เกลินไปดูที่ดูทางเผื่อเอาไว้ จากการแนะนำของเพียงพร เธออยากจะมีร้านเล็กๆ เป็นของตัวเอง

ยามเช้าของวันต่อมา เกลินเตรียมตัวแต่เช้าเพราะวันนี้มีนัดตรวจครรภ์ ยิ่งใกล้คลอดหมอจึงนัดเธอบ่อยขึ้น ขณะนั้นเมื่อเธอออกมายังรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน เพียงพรเพื่อนบ้านผู้อารีย์เอ่ยทักข้ามรั้วมา

“ อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเกลิน ไปแต่เช้าเลยหรือ “

“ ค่ะ พอดีวันนี้คุณหมอนัดแต่เช้าค่ะ “ หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

“ อืม แต่ท้องโตขนาดนี้ขับรถเองมันอันตรายนะ ถ้ายังไงให้ฉันไปส่งไหมค่ะ “ เสนอตัวขันอาสาอย่างมีน้ำใจ

“ ไม่เป็นไรหรอกคะ ลำบากคุณเพียงพรเปล่า “ ปฏิเสธอย่างเกรงอกเกรงใจ เพราะตนไม่อยากเป็นภาระให้ผู้อื่น

“ ไม่เลยค่ะ ไม่ลำบากเลย เห็นแบบนี้ให้ฉันดูเฉยๆ ก็ไร้น้ำใจแย่สิคะ คนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน ช่วยเหลือกันไม่ถือว่าลำบากอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างโรงพยาบาลก็เป็นทางผ่านร้านฉันพอดี เอาอย่างนี้แล้วกันเนาะถ้าวันไหนหมอนัดตรวจก็ติดรถฉันไปก็ได้ค่ะจะได้ไม่ต้องขับรถเอง “

“ ขอบคุณค่ะ คุณเพียงพรนี่มีน้ำใจกับฉันจัง “ เกลินตอบรับอย่างยิ้มแย้ม

“ เออ..จริงสิเรื่องร้านฉันคุยกับเจ้าของให้แล้วนะคะ เขายินดีจะให้เช่า แล้วค่าเช่าเขาก็คิดไม่แพงด้วย คุณเกลินพร้อมเมื่อไหร่ก็ทำสัญญาได้ทันที “

“ จริงเหรอค่ะ ขอบคุณมากค่ะ “ หญิงสาวเปิดยิ้มกว้างทันทีกับข่าวดีที่น่าพึงใจอย่างน้อยตอนนี้เธอก็พอมีลู่ทางเตรียมไว้แล้ว

มิคาเอลกับริคกี้นั่งมองหน้ากันไปมาอย่างเซ็งๆ ทั้งคู่ถูกเอมม่าขอร้องให้มาโรงพยาบาลเป็นเพื่อน เพราะเมื่อวานเธอดันไปทานของผิดสำแดงเข้าจึงมีอาการอาหารเป็นพิษ และเธอไม่ยอมให้ใครไปหาหมอนอกจากเขาคนเดียว สองหนุ่มเลยต้องมายืนหน้ามุ่ยอยู่ตรงนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ ขอบคุณนะคะริคกี้ที่ยอมมาเป็นเพื่อนฉัน อยู่ต่างถิ่นแบบนี้ฉันไม่ไว้ใจใครเลยนอกจากคุณ “ พูดด้วยสีหน้าเฝื่อนๆ คล้ายคนอาการไม่สู้ดีทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้เป็นอะไร แต่เพราะอย่างเรียกร้องความสนใจจากเขาเลยแกล้งป่วยก็เท่านั้น

“ ไม่เป็นไร “ มิคาเอลเมินหน้าทางอื่นขณะตอบ แม้เขาจะแสดงอาการว่าไม่เต็มใจจะมา แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอาการนั้นแม้เพียงน้อย

ขณะเดียวกันเกลินและเพียงพรได้พากันเดินผ่านห้องโถงตรงไปยังแผนกสูตินารี โดยที่หญิงสาวนั้นไม่ได้เหลียวมองบุคคลที่กำลังรอทำบัตรอยู่เลย แต่กระนั้นเอมม่าก็ดันหันหน้ามาพอดี ก่อนที่ดวงตาจะพองขึ้นด้วยความตกใจรีบหันไปเกาะแขนสองหนุ่มอย่างแน่นหนึบเพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่หันมาเห็นเกลิน

“ คนเยอะจังเลย ฉันขี้เกียจรอ อีกอย่างฉันก็ดีขึ้นมากแล้ว ฉันว่าเรากลับกันดีกว่านะ “

“ อะไรกันมาถึงโรงพยาบาลแล้วไม่ให้หมอตรวจก็มาเสียเที่ยวนะสิ ทนรออีกหน่อยเถอะ เดี๋ยวก็คงคิวคุณแล้วล่ะ “ ริคกี้ว่า รู้สึกแปลกใจอยู่ลึกๆ ที่อยู่ดีๆ เอมม่าก็ชวนกลับแบบกะทันหัน

เอมม่าหน้าเสียลง บ้าจริง! ทำไมต้องมาโรงพยาบาลเดียวกันด้วยนะ ขืนมิคาเอลเห็นเธอเข้ามันคงไม่ดีแน่ สมองเริ่มทำงานทันที จะทำอย่างไรดีให้สองคนนี้ไม่ต้องเจอกัน

“ เอาอย่างนี้ไหมค่ะ คือฉันเกรงใจพวกคุณที่ต้องมายืนรอแบบนี้ ถ้ายังไงพวกคุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันรอเองคนเดียวได้ค่ะ “ แต่เมื่อเธอบอกแบบนี้สองหนุ่มมองหน้ากันทันที

“ ไม่เป็นไรเรารอได้ ไหนๆ ก็มาแล้ว “ มิคาเอลว่าอย่างดึงดัน จนเมื่อถึงคิวเอมม่าพอดี เธอจึงจำเป็นต้องเดินเข้าห้องตรวจยังมิวายมองไปทางแผนกสูตินารี ขออย่าให้เกลินออกมาตอนนี้เลย

“ อยู่ดีๆ ก็เกิดเปลี่ยนใจ เอมม่าเล่นอะไรอยู่เนี่ย “ ริคกี้พึมพำตามหลัง

“ นั่นสิ ฉันว่าเธอคงไม่ได้ป่วยจริงหรอก เฮ้อ! ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอเหมือนวัชพืชที่ไม่ว่าจะกำจัดยังไงก็ยังสามารถเลื้อยพันแข็งพันขาสร้างความรำคาญให้ไม่หยุดหย่อน ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะกลับแคนาดาแล้ว ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งเหมือนเสียเวลาเปล่า อีกอย่างฉันก็ทิ้งงานมานานแล้วด้วย “ ริคกี้พยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อน เพราะมันหมดสนุกไปตั้งแต่เอมม่าโผล่มาแล้ว มิคาเอลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดึงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาเพราะมีสายเรียกเข้า

“ เดี๋ยวฉันมานะ “ ชายหนุ่มบอกเพื่อนรัก ก่อนจะเดินออกไปคุยข้างนอก ริคกี้มองตามหลังอยู่ชั่วครู่จากนั้นเขาจึงกลับมาที่ห้องตรวจ เป็นจังหวะเดียวกับที่เกลินเดินย้อนกลับมาพอดิบพอดีจึงไม่มีใครเห็นใคร

บริเวณลานจอดรถ เกลินมองหารถเก๋งวีออสสีขาวของเพียงพร มันจอดอยู่ไม่ไกลนักเธอเห็นมีคนยืนโทรศัพท์อยู่บริเวณนั้นด้วยแต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจ หญิงสาวใช้กุญแจเปิดประตูเข้าไปเพื่อค้นหาสิ่งที่ต้องการ ก้มๆ เงยๆ อยู่อึดใจจึงได้เห็นมันตกอยู่บนพื้น

“ อยู่นี่เอง “ หญิงสาวหยิบมันขึ้นมา มันคือบัตรนัดตรวจคงจะหล่นออกมาจากกระเป๋าตอนที่ดึงออกดูมาแน่ๆ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อขยับออกมาจากรถจัดการล็อกมันอย่างเดิมแต่พอเงยหน้ากลับมาเห็นบางอย่างที่ทำให้เธอตกใจ

“ ครับพ่อ ผมจะกำลังกลับแล้วล่ะครับ “ มิคาเอลเอ่ยบอกคู่สายสนทนาโดยที่เดินหมุนกายไปมาอยู่บริเวณรถตู้สีดำของโรงแรม แต่พอเมื่อหันมายังรถที่จอดติดกันถึงกับอ้าปากค้าง

มิคาเอลยืนตาพองอย่างตกตะลึง มือหนานั้นยังกำโทรศัพท์มือถือค้างไว้ในมือ มองคนเบื้องหน้าที่มีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง หากแต่เขายังจดจำเธอได้ดี วงหน้าเนียนสวยสีสีระเรื่อยามเมื่อต้องแสงแดด กลีบปากสีชมพูอ่อนฉ่ำวาวด้วยลิบกลอสเปิดค้าง ขณะที่นัยน์ตากลมวาวนั้นมองตอบกลับมาเธอยังอยู่ในอาการตกใจพอๆ กับเขา จนระทั่งเมื่อเธอได้สติจึงรีบหันหลังกลับ

“ เกล! เดี๋ยวสิเกล “ ร้องเรียกทันควัน



...............................................................................................

พระนางเราเจอกันจนได้ ขออภัยที่หายไปนานค่ะ ไม่รู้ยังมีคนตามอ่านอยู่รึเปล่าหนอ ฝากตามเป็นกำลังใจกันต่อเน้อ