ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #31 : ลมรัก 31

          มวลอากาศเย็นยามเช้าแผ่กระจายไปรอบๆ ตัวบ้าน ชายหนุ่มออกมานั่งตากน้ำค้างที่ระเบียงห้องนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง บัดนี้แสงแรกของวันสาดส่องไปทั่วบริเวณแล้ว ระบายลมหายใจเป็นระยะ ไม่ว่ามองไปทางไหนก็รู้สึกหดหู่ใจ ศีรษะใหญ่เอนพิงหมอนพร้อมเปลือกตาหนาปิดลงอย่างอ่อนล้า ไรหนวดดึกครึ้มที่ขาดการดูแลเอาใจใส่ จากหนุ่มรูปงามกลายเป็นคนปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อตามหาใครบางคนที่เงียบหายไป มิรู้ว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไร ใจคำนึงหาอยู่เมื่อเชื่อวัน เธอไม่ได้พาไปเพียงพยานรักของเขาเท่านั้น แต่ยังพาหัวใจของเขาไปด้วย ที่ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้เพียงเพื่อหายใจทิ้งไปวันๆ เพื่อรอวันหนึ่งสิ่งที่ขาดหายไปจะกลับมาเติมเต็ม

                ยามสายเมื่อแดดเริ่มแรงขึ้น แต่มวลอากาศยังคงเย็นเยียบ ฤดูหนาวที่ยาวนาน เมื่อได้ชำระล้างร่างกายให้ผ่องใส มิคาเอลหยิบสเวตเตอร์ตัวหนามาสวมพร้อมกับกางเกงขายาว ก่อนจะลงไปข้างล่างใช้ชีวิตเหมือนปรกติ ครั้นเมื่อลงมาถึงจึงพบกับริคกี้ที่แวะเข้ามาหา สองหนุ่มจึงออกไปนั่งคุยที่กันสวนด้านนอก

                มิคาเอลยกแก้วกาแฟขึ้นเป่าเพื่อระบายความร้อนขณะที่มือหนาอังข้างแก้วเพื่อให้อุ่นขึ้น ภายใต้แพคิ้วดกหนา ดวงตาอันคมกริบนั้นดูอิดโรยเกิดจากการนอนไม่เต็มอิ่ม

                “ ได้ข่าวเกลินบ้างไหม “ ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยถาม ชายหนุ่มจึงชะงักนิด

                “ ไม่..” ส่ายหน้าตอบด้วยใบหน้าเรียบขรึม

                “ เฮ้อ! เกลินนี่ใจแข็งเหมือนกันนะ เล่นหายไปเลย ขนาดกับแม่ก็ยังไม่ยอมส่งข่าว “ ริคกี้เอ่ยลอยๆ

                “ เธอคงกะว่าตัดให้ขาดไปเลยมั้ง “

                “ อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ ฉันเชื่อว่าสักวันเราต้องได้เจอเธออีกแน่ “

                “ ไม่มีวันที่ฉันจะยอมแพ้หรอก ลูกเมียฉันทั้งคน แต่ที่ฉันเป็นห่วงคือ ป่านนี้เธอจะอยู่อย่างไร ตอนนี้คงจะท้องแก่มากแล้วฉันละอดเป็นห่วงไม่ได้ ฉันอยากดูแล อยากปกป้อง อยากเป็นคนพาเธอไปหาหมอ อยากเห็นพัฒนาการลูกของฉันยามเมื่อท้องเธอโตขึ้น อยากอยู่ข้างๆ ตอนที่ลูกของฉันลืมตาออกมาดูโลก แต่ฉันกลับทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียง ไม่ได้สัมผัสจับต้อง ไม่ได้เห็นหน้า แกรู้ไหมฉันจะขาดใจตายอยู่แล้ว ฉันไม่โกรธเธอหรอกที่เลือกหนีไปแบบนี้ เพราะฉันเองก็ทำไม่ดีเอาไว้ แต่ฉันก็แค่คิดว่าอย่างน้อยก็ให้ฉันได้เห็นหน้าลูกบ้างก็ยังดี แต่นี่อะไรข่าวคราวก็ไม่ยอมส่งมา ฉันจนปัญญาที่จะตามหาแล้ววะ “

                คำที่ถูกระบายออกมาพร้อมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มันอัดอั้นตันใจอย่างที่สุด เขาพยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อรอวันที่จะได้พบเธอกับลูกซึ่งก็ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ หรือบางทีเขาอาจหมดลมหายใจไปก่อนก็เป็นได้

                กายระหงยืนอิงไหล่กับขอบหน้าต่างเหม่อมองออกไปด้านนอก มองลูกเขยหนุ่มนั่งคุยกับเพื่อด้วยใบหน้าอมทุกข์ ความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจตนอยู่ตอนนี้มันเทียบไม่ได้แม้เพียงเศษเสี้ยว หากไม่ใช่เพราะความขี้ขลาดของตนแล้วล่ะก็ เรื่องมันก็คงจะไม่ลงเอยแบบนี้ หลายเดือนมาแล้วที่เธอไม่ได้ข่าวของเกลิน ลูกคนนี้ก็ช่างใจดำเหลือเกิน แม้แต่กับแม่กับเชื้อก็ยังไม่คิดจะติดต่อ คิดแล้วให้น้อยใจนัก ทอดสายตาลงต่ำก่อนหมุนกายกลับจึงเห็นเบอร์นาร์ดเดินลงมา

                “ คุณจะไปทำงานแล้วหรือค่ะ “

                “ อืม “ อีกฝ่ายครางตอบ ความเย็นชาที่แฝงอยู่บนใบหน้ามันทำใจคนมองวูบโหวง นับตั้งแต่เกิดเรื่อง เบอร์นาร์ดดูหมางเมินกับเธอมากจนเธออึดอัดใจ หากแต่ไม่กล้าเคืองโกรธเพราะรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของตนจึงได้ก้มหน้ายอมรับมัน บ้านหลังนี้ไม่อบอุ่นเหมือนเดิมแล้ว

                “ ทานอะไรก่อนไหมคะ ฉันเตรียมไว้ให้คุณแล้ว “

                “ ไม่ ผมรีบ “ เมื่อพูดจบก็เดินจากไป แววตาคู่สวยอ่อนแสงลงเมื่อมองตามแผ่นหลังของสามี อาลัยหาถึงอีกคนซึ่งไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน นึกน้อยใจให้กับลูกสาวที่ทิ้งไปโดยไม่ใยดี

                                                                   

      ร่างนิ่มนอนตะแคงข้างมือซุกอยู่ในหมอนใบอุ่น กรอบขนตาเป็นแพยาวนั้นปิดสนิทจนกระทั่งอรุณรุ่งวันใหม่สาดส่องเข้ามาแยงตา แต่สิ่งที่ทำให้ตื่นหาใช่แสงแรกของวัน หากแต่เป็นการเคลื่อนไหวเล็กๆ อยู่ใต้ผ้าห่ม หญิงสาวดึงเอาผ้าห่มออกก่อนที่มือนุ่มจะกุมท้องที่บัดนี้โตขึ้นมากแล้ว เธอลูบเบาๆ ก่อนจะเผยยิ้มกว้าง

                “ อรุณสวัสดิ์ ปลุกแม่แต่เช้าจัง “ เอ่ยทักทายเจ้าตัวน้อยแสนซนในครรภ์ของตนอย่างสดชื่นแจ่มใส “ สงสัยจะหลับสบายล่ะสิท่า “ พูดพลางอมยิ้มอย่างมีความสุข

เธอทำเช่นนี้ทุกวันจนชินสิ่งแรกเมื่อตื่นมาเธอจะพูดคุยกับลูกน้อย แม้ว่าจะยังไม่เคยพบหน้ากันก็ตามที ซึ่งมันก็อีกไม่นานแล้ว อายุครรภ์ย่างเข้าเดือนที่แปด ท้องโย้เสียจนขยับเขยื้อนกายลำบากแต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดเพราะมันคือหน้าที่ที่เธอจะต้องแบกรับตลอดเก้าเดือนนี้

หญิงสาวพากายนุ่มเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะออกมาพร้อมกับเนื้อตัวที่ใสสะอาดพร้อมรับวันใหม่ เลือกชุดตัวยาวคลุมเข่าแขนกุดสีเขียวอ่อนมาสวม ปล่อยผมยาวสยายเคลียบ่า ก่อนจะหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาพร้อมกระเป๋าสะพายจากนั้นจึงเดินลงไปข้างล่างอย่างอารมณ์ดี

เช้านี้เธอมีนัดตรวจครรภ์ที่คลินิกจึงรีบออกมา หญิงสาวกลับมาอยู่เมืองไทยอาศัยอยู่แถบชนบทในจังหวัดหนึ่งของภาคกลางเพราะค่าครองชีพที่ไม่สูงนัก ตัดขาดจากเมืองที่วุ่นวายอยู่อย่างสงบเงียบ โชคยังดีที่เธอมีเงินเก็บติดตัวมาพอให้ได้ใช่จ่ายโดยไม่ต้องลำบากแต่ก็พยายามที่จะประหยัดอดออมเพื่อวันข้างหน้า เพราะต้องรับผิดชอบอีกชีวิตหนึ่ง

หลังจากออกจากคลินิกเธอยังไม่ได้ตรงกลับบ้านโดยที่เธอแวะร้านขนมหวานเจ้าประจำที่อยู่ในตัวเมือง ทันทีที่เสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋ง เจ้าของร้านสาวสวยก็เงยหน้ามาจากเคาน์เตอร์ก่อนเปิดยิ้มรับลูกค้าประจำด้วยมิตรไมตรี

“ คุณเกลิน มาแต่เช้าเลยนะคะวันนี้ “

“ คะ วันนี้ทีคลินิกคนไม่ค่อยเยอะเลยได้ตรวจไวหน่อย “ เอ่ยตอบอย่างยิ้มแย้ม

“ ลำบากแย่เลยนะคะต้องไปไหนมาไหนคนเดียวทั้งที่ท้องแก่แบบนี้ “ เจ้าของร้านผู้อารีย์ชวนคุยอย่างเป็นกันเอง พลางมองลูกค้าสาวเลือกซื้อขนม ทั้งคู่มีบ้านอยู่ใกล้กัน จึงไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยครั้ง ตนเห็นตั้งเกลินย้ายมาอยู่ใหม่ๆ จนบัดนี้ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีกลับไปไม่เคยเห็นสามีของเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ใจจะสงสัยอยู่บ้างว่าเหตุใดเธอจึงย้ายมาอยู่เพียงลำพังโดยไร้คู่ชีวิตมาดูแล หากแต่ด้วยเกรงจะเสียมารยาทจึงไม่กล้าเอ่ยปากถามจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

ภายในลานจอรถของบริษัท ชายหนุ่มดับเครื่องยนต์ก่อนตรวจเช็คความเรียบร้อยเสร็จสรรพ หากแต่ยังไม่ทันเปิดออกไปก็มีรถอีกคันเข้ามาจอดข้างๆ เมื่อมองเห็นคนที่ลงมาจากรถริคกี้จึงกลอกตาขึ้น จากนั้นเขาจึงเปิดประตูรถลงไปดัก

“ ริคกี้ “ หญิงสาวส่งยิ้มพรายให้ชายหนุ่ม เพียงแต่เขาใช้สายตาเมินเฉยตอบกลับมา

“ เอมม่า คุณมาทำอะไรที่นี่ “

“ ถามได้ ฉันก็มาหามิกกี้สิคะ “ เธอย้อนกลับมาราวคำถามนี้ของเขามันน่าขัน ชายหนุ่มนั้นจึงแสดงอาการเอือมระอาออกมาอย่างไม่เก็บงำกับคนเบื้องหน้าที่ตื้อไม่เลิก

“ เมื่อไหร่คุณจะปล่อยมิคาเอลเสียที คุณควรเลิกพยายามเสียที “

“ พยายามอะไร ฉันมาก็ในฐานะเพื่อน ไม่ได้รึไง ริคกี้คุณคิดมากไปรึเปล่า อีกอย่างถึงฉันจะคิดกับเขาเป็นอย่างอื่นมันก็ไม่ได้ผิดอะไร เพราะตอนนี้เขาไม่มีพันธะอะไรแล้ว “

“ แต่เขายังไม่ได้หย่ากัน ในทางกฎหมายแล้วเขายังเป็นสามีภรรยากันอยู่ ทำแบบนี้ไม่อายบ้างรึไง “

“ ทำไมต้องอาย ในเมื่อเมียเขาเองไม่ได้อยากได้สิทธิ์นี้ เงียบหายไปจนป่านนี้ คุณไม่ต้องห่วงแทนเมียเขาหรอกน่า หากเธอต้องการเขาคงกลับมานานแล้ว ฉันก็แค่เห็นใจมิคาเอล ฉันเป็นห่วงเขานะ ถึงต้องมาดูแลเขาไง “

อาการที่ดูเหมือนไม่สะทกสะท้านต่อเรื่องที่อาจจะผิดศีลธรรม ซ้ำยังลอยหน้าเข้าไปหน้าตาเฉย จนชายหนุ่มพ่นลมออกดังหึ กับความดื้อดึงของอีกฝ่าย แม้ทุกครั้งที่มาจะเสียเวลาเปล่าและมักจะถูกมิคาเอลไล่กลับไปก็ยังมีความพยายามสูง เธอช่างด้านจริงๆ



      .....................................
คิดถึงกันไหมน้อ หายไปนาน อย่าลืมทิ้งกำลังใจให้กับนิดนะคะ   ^^