ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #26 : ลมรัก 26

 

“ อย่ายุ่งกับลูกสาว รับเงินแล้วก็ออกไปจากชีวิตฉัน ไปเกล “ รมย์นลินรีบลากเธออกมาจากตรงนั้น ขณะที่ฝ่ายหัวเราะเยาะตามหลัง เรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อยมือง่ายๆ เมื่อเธอเป็นดั่งขุมทรัพย์มหาศาลให้เขาได้เก็บเกี่ยว

“ สงสัยต้องแวะไปหามิคาเอลเสียหน่อยแล้ว “ เอมม่ามองตามหลังสองแม่ลูก ก่อนขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี

ร่างเพรียวบางเงยหน้ามองตึกสูงเบื้องหน้าพร้อมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์เปล่งประกาย พาเรียวขาสวยก้าวเข้าไปอย่างมาดมั่น ตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แจ้งเจตจำนง ไม่ห้านาทีเธอก็มายืนอยู่หน้าห้อง ผลักบานประตูเข้าไปพร้อมฉายยิ้มให้กับเจ้าของห้อง

“ คุณมีธุระอะไรกับผมงั้นหรือ “ มิคาเอลทักทายเสียงเรียบ วงหน้าคมนั้นไม่ได้ยินดีที่เธอมาเลยสักนิด

“ ฉันต้องมีธุระด้วยหรือค่ะถึงมาได้ “ น้ำเสียงต่อว่านิดอย่างงอนเง้ากับความหมางเมินของคนตรงหน้า

“ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ เพราะตอนนี้ผมแต่งงานแล้ว ภรรยาผมคงไม่ชอบใจนัก หากเรายังไม่มาหาสู่กันอย่างเดิม “ ตอบอย่างไว้ตัว

“ เที่ยงแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ “ แกล้งทำไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย ย้ายสะโพกกลมกลึงลงนั่งบนที่เท้าแขน พลันยกแขนเรียวนุ่มคล้องคอชายหนุ่ม

“ เห็นทีคงไม่ได้ เพราะจะกลับไปทานข้าวกับภรรยาของผม “ บอกปัดย่างไม่ใยดี จนอีกคนถึงกับหน้ามุ่ย แต่ก็พยายามฝืนยิ้มต่อ

“ แต่ฉันว่าภรรยาของคุณคงไม่ว่างเสียแล้วล่ะ เพราะเมื่อกี้ฉันเห็นเธอนัดคนอื่นไปทานข้าวเรียบร้อย “ บอกพลางเหล่ตามอง

“ งั้นหรือ “ มิคาเอลเพียงพยักหน้ารับรู้เบาๆ แต่ไม่ได้ถามต่อ เธอจึงเปรยต่อไปว่า

“ ไม่ถามหน่อยหรือว่าเธอไปทานข้าวกับใคร “ เพียงเท่านี้ชายหนุ่มเอียงคอมองทันทีพร้อมส่งเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ

“ จะฟ้องอะไรผมก็พูดมาเถอะน่า ไม่ต้องทำเป็นลับลมคมใน ที่มาเนี่ยคาบข่าวอะไรมาบอกล่ะ “ เอ่ยอย่างคนรู้กันทัน

“ ฉันชอบคุณก็ตรงนี้แหล่ะ คุณรู้ทันฉันไปหมด “

ครั้นเมื่อเล่าให้ฟังจนหมด เขากลับไม่แสดงอาการว่าเชื่อสิ่งที่เธอพูดแต่ประการใด กลับดันร่างเธออกไปจากตักกว้าง จนเจ้าตัวแอบไม่พอใจนิดๆ ที่เขาใจเย็นเหลือเกิน ไม่เห็นแววหวั่นไหวในดวงตาคู่นั้นเลยสักนิด

“ เขาอาจจะเป็นแค่คนรู้จักกันก็ได้ มันจะแปลกอะไร ผมไม่รู้คุณหวังอะไรนะเอมม่า แต่ผมเชื่อใจภรรยาของผม ผมต้องขอตัวก่อนนะ วันนี้ผมคงไม่ว่าง อ้อ..ทีหลังไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเอาข่าวไร้สาระแบบนี้มาบอกผมก็ได้นะ “

“ แหม..ฉันก็แค่หวังดีเท่านั้น ระวังหน่อยก็ดีนะคะ ไม่แน่ว่าอยู่ดีๆ คุณอาจมีเขางอกออกมาไม่รู้ตัว “

มิคาเอลเพียงยกยิ้มเบาๆ ก่อนจะเดินส่ายหัวออกไปจากห้อง เอมม่าขบเขี้ยวเข่นฟันตามหลังชายหนุ่ม เออมั่นใจเข้าไป สักวันคุณจะเสียใจที่ไม่ฟังคำฉัน

                                                                         

เกลินนั่งเอนหลังพิงขอบเตียง ในมือถือรีโมทคอนโทรลกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย โดยมีศีรษะชายหนุ่มวางอยู่บนตักนุ่ม กุมมือเล็กเอาไว้บนอกสายตาคมปลาบจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวย แม้เขาจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องที่เอมม่าพูดเท่าไหร่ แต่มันก็ตะขิดตะขวงใจเล็กๆ

“ เกล..” เอ่ยเรียกชื่อเมียเบาๆ

“ คะ “ หญิงสาวขานรับพลันก้มลงมองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ วันนี้ได้ไปไหนรึเปล่า “

“ ไปค่ะ ก็วันนี้ฉันก็ออกไปกับแม่ “

“ เหรอ ทำไมช่วงนี้เธอออกไปข้างนอกกับแม่บ่อยจัง “

“ แล้วจะให้ฉันอยู่บ้านทั้งวันงั้นเหรอ ฉันก็เบื่อเป็นนะ “ แกล้งทำหน้างอใส่

“ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แล้วไปกันสองคนเหรอ “

“ ก็สองคนนะสิ จะให้ไปกับใครล่ะ ทำไมไม่ไว้ใจฉันหรือไงฮึ “ เธอย้อนถาม รู้สึกแปลกกับท่าทีของเขา มิคาเอลส่ายปฏิเสธ ขยับลุกขึ้นนั่ง

“ เปล่า ฉันเชื่อใจเธออยู่แล้วน่า สองคนก็สองคน ไม่เห็นต้องงอนเลย “ เขาว่าพลางมองวงหน้าเล็กย่นยู่นึกขำอยู่ในใจ นี่เขาคิดบ้าอะไรเนี่ย เขารู้เอมม่าไม่หวังดี เพราะฉะนั้นต้องไม่ไหวหวั่นเรื่องไร้สาระแบบนั้นเด็ดขาด

เจ้าของเรียวขาเสลาพาตัวเองหยุดยืนหน้าห้องสปา เสียงโทรศัพท์มือถือดังอยู่นานมาก เกลินกวาดสายตามองหาผู้เป็นแม่ ภายในห้องไม่มีใครอยู่ เธอจึงถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มารับสายแทนเสีย หากแต่พอได้ยินเสียงคนปลายสายความโกรธก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที

“ นี่คุณอีกแล้วรึ ยังจะโทรมาอีกทำไม แม่ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเราอีก คุณนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆ นะ “ หญิงสาวใส่เป็นชุดๆ พลันได้ยินเสียงเรียกของมิคาเอลเธอจึงรีบวางมันด้วยความร้อนรน

“ คุยโทรศัพท์กับใคร? “

“ เปล่า...เพื่อนแม่น่ะ “ รีบร้อนจนเผยอาการลอกแลก มิคาเอลเอียงหน้ามองคนตรงหน้า

“ มานี่สิ ฉันมีอะไรมาฝาก “

มิคาเอลพาเธอมายังห้องนั่งเล่น คราแรกเธอก็ไมรู้หรอกว่าเขาอยากให้เธอเห็นอะไร จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงเมี้ยว..เมี้ยว ตากลมใสจึงได้ปะทะเข้ากับเจ้าแมวขนฟูที่หมอบอยู่บนโซฟาแสนนุ่ม เกลินตรงปรี่เข้าไปหาทันที เมื่อเธออุ้มมันขึ้นมา ขนฟูหนาลื่นมือราวกับเส้นไหม ส่งเสียงครางต่ำอย่างพอใจเมื่อเธอลูบไปบนตัวมัน

“ ฉันเห็นบ่นว่าเบื่อ ก็เลยหาเพื่อนให้ “ มิคาเองบอกพลันนั่งลงบนเบาะเนื้อผ้ากำมะหยี

“ นี่อะไรเนี่ย คิดจะเอามันมาล่อไม่ให้ฉันออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือ “ หากแต่เมื่อพูดรอยยิ้มกว้างนั้นไม่ได้จางหายไป

“ เปล่าเสียหน่อย เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากอยู่ว่าง ฉันก็หาอะไรให้ทำนี่ไง เลี้ยงแมว ถ้าอยากเลี้ยงอย่างอื่นก็ได้นะ “ พูดพลางส่งแววตาเป็นประกาย

“ หือ..เลี้ยงอะไร “

“ เลี้ยงลูก “

ทันทีเขาพูดเรื่องนี้เกลินจึงแสดงอาการลังเลไม่แน่ใจ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยติดมาก่อน ให้เลี้ยงเจ้าแมวน้อยขนปุยน่ารักตัวนี้พอไหว แต่ลูกมันคนล่ะเรื่องกันเลย

“ เรื่องนี้ มันเร็วไปไหมที่จะพูดถึง “

“ ทำไม เธอไม่อยากมีลูกกับฉันหรือ “ วงหน้าเข้มเปลี่ยนมาเป็นมึนตึง

“ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันก็แค่คิดว่าเราพร้อมแล้วหรือ ไม่รู้สินะ การที่จะมีสมาชิกมาเพิ่มนั้นไม่ใช่นึกอยากจะมีก็มีได้นะ เราพร้อมที่จะรับผิดชอบเขาแล้วรึยัง การที่จะดูแลคนๆ หนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ฉันเห็นตัวอย่างมาแล้ว แม่ฉันไง กว่าฉันจะได้มานั่งอยู่ตรงนี้ต้องลำบากขนาดไหน “

“ เธอลืมไปรึเปล่า แม่เธอต้องรับภาระเพียงลำพัง แต่เธอไม่ เธอยังมีฉัน ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันให้เธอกับลูกต้องลำบากแบบนั้นหรอก ฉันเพียงแค่อยากให้ครอบครัวของเราสมบูรณ์ก็เท่านั้น ลูกคือสิ่งที่จะมาเติมเต็มชีวิตเราให้มีค่ามากขึ้น เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด ฉันอยากให้สิ่งนี้เกิดขึ้นกับเธอเพียงคนเดียว นอกจากเธอ ฉันไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนมาเป็นแม่ของลูกฉันทั้งนั้น “

ถ้อยคำมากมายพูดมากมายที่ออกมา มีเพียงแค่ประโยคนี้เท่านี้ที่มันเรียกรอยยิ้มปริ่มน้ำตาด้วยความตื้นตันของเธอ เธอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวของเขา แค่นั้นแหล่ะที่เธอต้องการ ต่อให้ต้องตายลงตรงหน้าเขาเธอก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว มือน้อยลูบใบหน้าคมสากพร้อมประทับริมฝีปากหนาอย่างนุ่มนวล จูบนี้เธอเต็มใจมอบมันให้เขาเพื่อตอบแทนความรักที่มีให้ และเขาก็รับมันไปอย่างยินดีผลรักกำลังสุกงอมเต็มที่ รสหอมหวานนุ่มลิ้นชวนให้ใจอิ่มเอม เธอไม่ปรารถนาสิ่งใดนอกจากเขาคนนี้คนเดียว

รมย์นลินปาโทรศัพท์ลงพื้นหลังการสนทนาที่มันสร้างความอึดอัดและรำคาญใจให้เป็นอย่างมากกับความไม่รู้จักพอของใครบางคน นับวันตนยิ่งรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจลงไปช้าๆ ซึ่งมันเกิดขึ้นจากความขี้ขลาดของตน หากกลั้นใจบอกเบอร์นาร์ดไปเสีย เธอก็คงไม่ต้องมาทนไอ้หมอนั่นมาขูดรีดอยู่ทุกวันนี้หรอก นั่งคิดไม่ตกว่าควรทำอย่างไรดี จนเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่ลงบนไหล่นุ่มจึงเงยหน้ามาจากฝ่ามือตน

“ เขาโทรฯมากวนแม่อีกแล้วใช่ไหมคะ “ ผู้เป็นลูกสาวเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

“ แม่ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดี ผู้ชายคนนี้กัดแม่แน่นเหลือเกิน นับวันเขายิ่งบีบแม่มากขึ้นเรื่อยๆ วันก่อนแม่เจอเขาโดยบังเอิญ เขายังมาทำตีสนิทกับเบอร์นาร์ดจนแม่กลัว “

“ หนูคิดว่าแม่ไม่ควรปล่อยไว้แบบนี้ แม่ควรบอกความจริงกับคุณเบอร์นาร์ด เขาอาจจะโกรธนิดหน่อย แต่หนูเชื่อว่าเขามีเหตุผลพอที่จะเข้าใจ เรื่องมันนานมาแล้ว อดีตแก้ไขไม่ได้ แต่เราทำปัจจุบันให้ดีได้นะคะแม่ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เขาคงไม่เกลียดแม่หรอก “

“ แม่ก็หวังอย่างนั้น แม่คิดจะหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อจะบอกเรื่องนี้เสียทีไม่งั้นมันคงไม่จบ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแม่ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน เขานัดแม่ออกไปเจอก็คงไม่พ้นสูบเลือดสูบเนื้อแม่อีก แต่วันนี้แม่ออกไปไม่ได้ มันช่างบังเอิญที่วันนี้เบอร์นาร์ดดันชวนแม่ออกไปข้างนอก แม่ถึงมานั่งกลุ้ม ถ้าแม่ไม่ไปกลัวเขาจะบุกมาถึงบ้าน “

“ งั้นหนูไปเองค่ะ “

“ แต่แม่ว่า...” แสดงอาการลังเลเพราะเป็นห่วงว่าอาจจะทำให้เธอมีปัญหา

“ แม่คะ เชื่อใจหนูนะคะ หนูเอาตัวรอดได้ แม่นัดเขาที่ไหน กี่โมง “

รมย์นลินมองสีหน้าบุตรสาวที่มีความมุ่งมั่นจะทำเรื่องนี้แทนตน ลดสายตาลงต่ำอย่างอ่อนใจ สุดท้ายก็ดึงลูกเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องวุ่นของตนจนได้

เกลินเงยมองตึกสูงเบื้องหน้า เธอให้คนขับรถไปส่งเธอที่ห้างสรรพสินค้าก่อนจะบอกให้กลับไป จากนั้นจึงนั่งแท็กซี่ตรงมายังโรงแรมแห่งนี้ มือนุ่มดึงเอาโทรศัพท์ออกมากดโทรฯหาบุคคลที่นัดเธอมา

“ คุณอยู่ไหน ฉันมาถึงแล้ว “ เมื่อคนทางนั้นเอ่ยบอกเธอจึงเก็บกลับลงไปที่เดิม ก่อนพึมพำอย่างคนอารมณ์เสีย

“ ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องมานัดเจอที่โรงแรมด้วยนะ “ กระชับกระเป๋าสะพายไว้แน่นก่อนะเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างเลี่ยงไม่ได้

หากแต่เธอไม่รู้ว่าใครอีกคนเฝ้าตามดูพฤติกรรมเธออยู่ เอมม่าลดกระจกลง มือเรียวนั้นเลื่อนแว่นตาสีชาออก มองตามร่างเพรียวเดินเข้าไปในโรงแรม เธอไปเจอเกลินที่ห้างสรรพสินค้า คราแรกตนก็ว่าจะเข้าไปทัก แต่อีกฝ่ายกลับทำตัวมีพิรุธเมื่อบอกคนขับรถให้กลับไป ขณะที่ตัวเองกลับนั่งแท็กซี่มาที่นี่เฉยเลย แปลก! ทำเหมือนไม่อยากให้ใครรู้ว่าตนไปไหน เธอเฝ้ามองอยู่ไม่นานนักก็เห็นชายคนที่เห็นปุ๊บก็จำได้ทันทีว่าเป็นคนที่สองแม่ลูกเคยนัดไปเจอ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั้นเดินตามเธอเข้าไป เรียวปากจึงสยายยิ้ม

“ อ่อ..เดี๋ยวนี้นัดเจอกันในโรงแรมเลยหรือ เธอเสร็จฉันแน่เกลิน “ จัดการสตาร์ทก่อนจะขับออกไปอย่างอารมณ์ดี