คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปฏิบัติการมัดใจชาย
“ ทำอะไรัน ? “ ออมแทยัปรายามอสอสาวอย่าไม่ไว้ใ สุรีย์เาหัวแ้เ้อ ่อนเหลือบไปมอโินโที่ามมาสมทบ “ ไม่ไ้ำลัแอบูันอยู่ใ่ไหม ? “
“ เปล่าะหน่อย “ เธอิสินใโห แ่ไม่่อยเนียนเท่าไหร่ ายหนุ่มมออย่ารู้ทัน เธอเลยย้อนถามเาแทน
“ แล้วนายล่ะ มอันทำไม ? “ ายหนุ่มถลึาอย่า ๆ
“ ันเนี่ยยะมอเธอ ? “ นิ่วหน้าอย่าสสัยว่าเามอเธออนไหน
“ ็ถ้านายไม่มอัน ะรู้ไ้ไว่าันมอนาย ? “ หิสาวเถีย้า ๆู ๆ
“ เอา่ายแบบนี้เลยเนาะ “ เาพูอย่าไม่อยาเื่อ “ ยอมรับแล้วสิ ว่าเธอแอบมอัน “
“ ็นายมอัน ? “ เธอยัเถีย่อ สุรีย์รัน์นั่ฟัอยู่ เลยพูึ้นมาอย่าเหลืออ
“ โอ๊ย..! ะมาเถียันทำไม ว่าใรมอใร ็มอันทั้สอนนั่นแหล่ะ ? “ หล่อนว่า ายหนุ่ม้ออันนาาวา ระที่โินโแอบหัวเราะ
“ นั่นอะไร ? “ ายหนุ่มมอไปที่มือเธอที่ไว่ไป้านหลั ทำท่าะเอื้อมมือไปหยิบ แ่รีบเบี่ยัวหลบ
“ อย่ายุ่น่า “ เธอบอเสียเ้ม แ่ายหนุ่มยัพยายามะึมันออมาให้ไ้ สอนยื้อยุไปมา
“ อูหน่อย “ ายหนุ่ม
“ ไม่ให้..! “ อันนาผลัเาอออย่าแร นายหนุ่มเหายหลั โร้ายเาสะุาัวเอ แ่เาัน้าแนเธอไป้วย อันนาร้อัว๊าย..ทัู้่ล้มลไปับพื้น อันนานอนราบอยู่บนัวเา แ่นั่นมันยัไม่เท่าไหร่ ที่ร้ายว่านั้น สอมืออายหนุ่มมัน้ำไปที่หน้าอเธอพอี เาทำาพอ้วยวามใ
“ อ๊ายย.... “ หิสาวอุทานออมาเสียัลั่น นนที่ผ่านไปมา หันมามอทัู้่เป็นาเียว เธอลุพรวึ้นมา “ ไอ้บ้า ..! “ เธอว่าเสียเียว ัวสั่น้วยวามโรธสุี
“ ันเปล่านะ ? เธอล้มลมาเอ “ ายหนุ่มูสอมือ้วยวามบริสุทธิ์ แ่เธอลับไม่ฟั ระาล้อ มาามือเาอย่าแร ่อน่อยหน้าเาหนึ่ที ท่ามลาวามใอโินโ ับสุรีย์รัน์ หล่อนยมือทาบอ้วยวามใ อ้าปาหวอ มอออมแทยัล้มลไปอับพื้น
“ ไอ้ลาม .. “ ะโนใส่หน้า ่อนรีบวิ่หนีไป้วยวามอับอาย สุรีย์รัน์ยืนหันรีหันวา ่อนัสินใวิ่ามเพื่อนไป
“ เป็นไมั่วะ ? “ โินโถามึ้น มอเพื่อนที่นั่ทำหน้า พลาลั้วหัวเราะ
“ เ็บสิวะ ! - ถามไ้ ? ผู้หิอะไรหมัหนัะมั – อารม์เสีย “ เาสบถอย่าหุหิ
..............................................................................................................................................................................
“ อันนา..! รอ้วย ! “ สุรีย์รัน์วิ่ามนทัน “ แ่อยเาทำไม? “
“ ถามไ้ – ็เาลวนลามัน “ เธออบเสียห้วน เลิิ้วมอ ราวับว่าเธอถามมาไ้ไเนี่ย ?
“ แ่ที่ันเห็นแล้มลไปเอนะ “ หล่อนว่าอย่ามีเหุผล
“ มัน็เหมือนันนั่นแหล่ะ ? “ เถียอย่าไม่ยอมแพ้ ระทืบเท้า้าวับ ๆอย่าอารม์ไม่ี สุรีย์รัน์ส่ายหน้า
“ แลืมไปแล้วเหรอ ? ว่าแไปแอบูเาทำไม ? “ หิสาวหยุึ เหมือนเพิ่นึึ้นไ้
“ เออ..ริ้วย ! “ อันนาหน้าเสียลทันที
“ เวรรรม ! ะไปีบเา แ่ัน่อยเาะหน้าหาย – แบบนี้ ีบให้าย็ไม่ิ “ หล่อนว่า อันนาหน้าม่อยลทันทีเมื่อวามวยมาเยือน มอเห็นเท้าอารีย์อยู่ไล ๆ “ านนี้แไ้ราบเท้ายัยน้าหวานแน่ ๆ “
“ ทำไี ? “ ใแป้วึ้นมา สุรีย์รัน์ยัไหล่อย่านปัา
วันถัมา อันนาหมุนัวไปมาอยู่หน้าระ ทำหน้าบอบุไม่รับ ึประโปรัวสั้นอย่าไม่สบายใ
“ ัน้อแ่ัวแบบนี้ริ ๆเหรอ ? อใส่แบบเิมไ้ไหม ? “ เธอบออย่ามีหวั มอสุรีย์รัน์ ที่นัุ่มท้อพยายามลั้นหัวเราะ
“ ไม่ไ้ ? แ่แบบนี้แหล่ะีแล้ว ผู้ายอบ ืนแแ่แบบเิม แม้แ่หาาเา็ไม่แลแหรอ - พอะทีไอ้ระโปรยาวถึาุ่มหน่ะ อย่าับป้าแถวบ้านแนะ “
“ ็ันอบแบบนั้นนี่ “ เธอเถียหน้ามุ่ย
“ แ่ถ้าอยาพิิใ ็้อหัทำัวให้สวยเริ่เ้าไว้ ะมาเป็นยัยเพิ้เหมือนเ่า ใรเาะมาสนใ “ สุรีย์รัน์ว่า พยายามัแ่ทรผมอเธอที่ปล่อยยาวสลวย ัเป็นลอนอ่อน ๆ
“ ไม่อยาเื่อเลยว่า ัน้อมาลืนน้ำลายัวเอ “ อันนาบอ ไม่อยาิถึหน้าอารีย์เลย เมื่อเห็นเธอแ่ัวแบบนี้
“ ่วยไม่ไ้นิ ็อยาไปรับำท้าโยไม่ิ่อนทำไมล่ะ ? ไมู่หนัหน้าัวเอเลย “ หล่อนว่าใส่ มอหน้าบูบบึ้อเธอแล้วอำไม่ไ้
“ เียบไปเลย – อย่ามา้ำเิมไ้ไหม ? “
มหาวิทยาลัย อันนายืน ๆ้อ ๆ แอบมอออมแทยัที่นั่อ่านหนัสืออยู่ับโินโ ทำหน้าเหมือนอยาร้อไห้
“ ทำหน้าให้มันี ๆหน่อยสิ ! “ สุรีย์รัน์ว่า พยายามันหลัเธอออไป แ่อันนาเาะผนัแน่น ไม่ยอมไป หล่อนผลัเธอแร ๆ หิสาวไปไ้สอสาม้าว ็ถอยหลัลับมา
“ ันทำไม่ไ้ ? “ เธอเสียอ่อย เินลับมา
“ หรือแอยาราบเท้ายัยน้ำหวาน “ หล่อนพูเสียเ้ม ทำเอาเธอหยุึ ยืนลัเล หันไปเห็นอารีย์มออยู่ไล ๆ รอยยิ้มเยาะเย้ยอหล่อนมันทำให้เธอฮึสู้ “ เอา็เอาวะ ! “ เธอัสินใเินไปหาายหนุ่ม
เาแทบไม่เยหน้าึ้นมอเธอ้วย้ำ ในะโินโะลึนา้าในลุใหม่อเธอ
“ เอ่อ..นั่้วยไ้ไหม ? “ เธอเอ่ยเสียเบา
“ ไม่ไ้ ! “ ออมแทยับอห้วน ๆ อันนาเม้มปาแน่น แ่นั่เผละลแบบหน้า้าน ๆ
“ ันมาอโทษเรื่อเมื่อวาน....ที่่อยเธอ “ หิสาวเอ่ย้วยวามำใ เพราะริ ๆแล้วเธอไม่ไ้รู้ผิเยแม้แ่น้อย
“ อไว้รนั้น “ เาพูอย่าไม่ใส่ใ มันทำให้อันนาอยาไป้ำเาะเหลือเิน แ่้อพยายามสะอารม์อารม์เอาไว้ โินโึเอ่ยึ้นว่า
“ เฮ้ย..! เา็มาอโทษแล้ว ะเอาอะไรนัหนาวะ ? “ เาว่า แ่ายหนุ่มทำหูทวนลม มันทำให้อันนาแทบอยาะบีบอเา หันมอสุรีย์รัน์ที่แอบมออยู่ไล ๆ หล่อนส่ยิ้มหำลัใ
“ เอ่อ..เ็บไหม ? “ เธอถาม่อไป พยายามไม่สนใสีหน้าอเา ที่นั่้มหน้า้มาอยู่ับหนัสือ ทำเหมือนเธอไม่มีัวน
“ ไม่เ็บมั้ ? “ ายหนุ่มเยหน้าึ้นมา ทำให้เธอเห็นรอยเียว้ำที่เบ้าา ทำเอาเธอำลิ้นน้ำาเล็อย่าลืมัว
ายหนุ่มเม่นามออย่าไม่อบใ
“ หัวเราะอะไร ? มีวามสุมารึไที่ทำนอื่นเ็บ “ เาแหวใส่ อันนาพยายามลั้นหัวเราะอย่าอยาลำบา
“ อโทษ ..! “ เธอบอทั้ ๆที่ยัหยุหัวเราะไม่ไ้ ายหนุ่มลุพรว “ ไปไหน ? “
“ ไปไหน็ไ้ ที่ไล ๆเธอ อยู่้วยแล้วหมอารม์อ่านหนัสือ “ พูบ็ว้าเอาอหนัสือึ้น แล้วเินหนีไปหน้าาเย ไ้ยินเสียหัวเราะอย่าสะใออารีย์ลอยมา อันนาแทบอยาร้อรี๊ อีาบ้า ! เล่นัวริ ๆเลย ัน็ไม่ไ้อยามาอโทษหรอย่ะ เธอิ ่อนะหันไปเห็น โินโที่นั่มอเธอาหวานเยิ้ม ทำเอาเธอสะุ้ ยิ้มแหย ๆให้เา
“ อย่าไปสนใมันเลย – แทยัมัน็เป็นแบบนี้แหล่ะ พูาเป็นมะนาวไม่มีน้ำ ริ ๆมัน็ไม่มีอะไรหรอ ! “ เาบอให้เธอสบายใ
ห้อน้ำหิ อันนาระทืบเท้า ร้อรี๊ ๆอย่าอารม์เสีย เิมาไม่เยเสียหน้าเท่านี้มา่อน
“ ันอยาบีบอมือนั่นให้ายามือริ ๆเลย “ เธอว่า ูอมือเหมือนอะไรัอย่าที่มอไม่เห็น
“ ใเย็นน่า..ทนเอา “ สุรีย์รัน์ว่าอย่าปลอบใ ทันในั้น็มีนเปิประุห้อน้ำเ้ามา เป็นนที่เธอไม่อยาเอที่สุ เสียหัวเราะประำัวหล่อนนำมา่อนัวะอี อารีย์ยิ้มเยาะเ้ามา พร้อมับเสียหัวเราะบาแ้วหู
“ ันว่าเธอเลิล้มวามั้ใีว่านะ – ทำไป็เสียเวลาเปล่า ? “ หล่อนว่า ปรายามออันนาั้ศีรษะรปรายเท้าอย่าูถู “ ปา็บอไม่อบ แ่้ยอมลืนน้ำลายัวเอ “
“ เพื่อราบาม ๆอเธอ มาว่านี้ัน็ยอม “ อันนาพูเิหน้าอย่าท้าทาย
“ มันะไม่มีวันนั้นอย่าแน่นอน “ หล่อนว่า แ่นเสียเยาะ ่อนะออไปพร้อมับเสียหัวเราะ อันนาำหมัแน่น
“ อยูนะ ถ้าันทำให้ยัยนี่ราบันไม่ไ้ ไม่้อมาเรียันว่าอันนา “ หิสาวแ่นเสียรอไรฟันอย่าแ้นใ สุรีย์รัน์ส่ายหน้าอย่าระอาใ
ความคิดเห็น