คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 แทนที่
“คุณเดเมียน” เธอพยายามขืนตัวออกจากวังวนที่กำลังสร้างความปั่นป่วน ดันตัวดิ้นหนีจนมือปัดเชิงเทียนที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะล้มลงและดับสนิท ห้องทั้งห้องจึงมืดสลัว มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาพอได้เห็นแววตาที่เต็มด้วยความต้องการอย่างแรงกล้า
“อกผมแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เอริยาผมไม่เคยต้องการใครเท่าคุณมาก่อนเลย และผมจะไม่ทนแล้ว” เดเมียนกระโจนเข้าหา สัญชาตญาณสิงห์หนุ่มตื่นตัวพร้อมที่จะขย้ำเธอ เอริยาคลานหนีแต่ถูกร่างหนากดไว้สอดมือเข้ารวบลำตัวยกเธอขึ้นมานั่งบนตัก เขากอดเธอแน่นจนแทบหายใจไม่ออกตรึงข้อมือเธอไว้ที่อกทั้งสองข้าง
“อย่าทำแบบนี้” เสียงเล็กสั่นเคล้าแผ่วแรงเมื่อเขาซุกปลายจมูกอยู่ที่ต้นคอ
“ไม่ คุณนั่นแหล่ะอย่าทำแบบนี้กับผม ได้โปรด”
ร่างของเธอถูกกดราบไปกับพื้นไม้โดยที่อีกฝ่ายยังคงปลดปล่อยอารมณ์รักร้อนแรงไม่หยุด รูดเอาเสื้อแขนยาวไหมพรหมออกจากร่างหญิงสาวขณะที่เธอคว่ำหน้าอยู่กับพื้น ความหวามไหวพาเธอกระเจิดกระเจิงจนลืมที่จะปกป้องตัวเอง มองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด หรือไม่ก็เพราะดวงตาคูสวยนั้นปิดลง ริมฝีปากร้อนฉ่าบรรจงลงบนแผ่นหลังเนียนนวลไล่เลาะไปจนทั่วบริเวณ เลื่อนไปตามส่วนเว้าและลงไปยังขอบกางเกงยีนส์ เดเมียนใช้สองมือรูดทีเดียวก็ดึงมันออกไป เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเธอสวยขนาดไหนยามไม่มีอะไรมาเกะกะขวางตา สวยสะอาดหมดจดลากมือลงไปบริเวณบั้นท้ายเต็มตึงนวดเน้นเบาๆ เจ้าของร่างจึงสะท้านเกร็ง ก้มลงกระตุ้นอย่างละเมียดละไม มือเล็กจิกเบาะรองนั่งจนเนื้อผ้าแทบจะขาด เมื่อเขาไล่สำรวจเบื้องหลังจนพอใจจึงจับเธอพลิกกลับมาละเลงส่วนหน้าต่อ
เดเมียนเลาะเล็มทีล่ะน้อยเพราะเอริยานั้นเหมือนของกล่องขวัญวันเกิดที่เขาจะต้องค่อยแกะไปทีล่ะนิด เพื่อที่จะได้ชื่นชมรางวัลที่อยู่ด้านในได้อย่างเต็มอิ่ม รสรักเสน่หาที่เธอมีอยู่ล้นเหลือจนเขาต้องเก็บอย่างตะกละตะกลาม เพราะกลัวมันจะหดหายไปอย่างน่าเสียดาย แรงกระเพื่อมของอกอิ่มที่ยั่วยวนเขาเสียมากล้น กายนุ่มกรุ่นหอมสมดังชื่อเธอจริงๆ หากเทียนหอมเล่มนี้กำลังจะละลายด้วยไฟราคะที่ตนเป็นคนจุดมัน เขาเองก็คงจะโดนไฟนั้นเผาไหม้เช่นกัน
“อืมเทียนหอม คุณนี่ช่างหอมสมชื่อจริงๆ” เอื้อนเอ่ยคำชมสาดสายตาที่เปล่งแสงราวกับเปลวเพลิงไปจนทั่วกายขาวสะอาดแกมแดงระเรื่อ
เธออายตัวเองเหลือเกินที่ยอมมานอนทอดกายแบบนี้ กระนั้นมันก็เหมือนจะโดนอีกฝ่ายมอมเมา เดเมียนช่างเหมือนของมึนเมาที่รู้ว่าไม่ดีแต่ก็ยังดื่มมัน ฤทธิ์แรงจนร้อนผ่าวแผ่ซ่านกระจายเป็นวงกว้าง แม้รู้ว่าอาจจะถูกมันทำลายในสักวันหนึ่ง แต่ก็ไม่สามารถเลิกเสพมันได้ ปล่อยเขาระเริงรักจนหนำใจเมื่อไม่อาจที่จะต้านแรงปรารถนานั้น
เดเมียนบดจูบอย่างร้อนเร่าส่งความไหวหวิวเข้าไปไม่หยุด เบียดกายกำยำแทรกกลางชิดร่างสวยที่ยกรับ ใช้ศอกค้ำอยู่บนพื้นเพื่อรับน้ำหนักตนเอง ผละจากกลีบปากไล่ไปตามคางมนเลื่อนลงมาที่ยอดทรวงอีกครั้งอย่างชื่นชอบ มันช่างตูมเต่งและเต็มคำ เมื่อเขาขยับออกกายใหญ่คร่อมร่างเธอไว้ ส่วนก็มือก็ปลดเสื้อตนออก แผ่นอกขาดกว้างสะท้อนแสงจันทร์ เสี้ยวหน้าด้านหนึ่งส่องสว่าง อีกด้านมืดสนิทเหมือนตัวตนของเขา เดเมียนเลื่อนมือไปที่ขอบกางเกงขณะที่ดวงตาคู่สวยนั้นมองตามอย่างระทึก เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธออยากให้เขาทำแบบนี้ไหม เดเมียนดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าหลัง เขาเตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้มาดีแล้ว แต่เธอสิที่ยังไม่พร้อม เธอรีบขยับลุกยื่นมือไปจับก่อนที่เขาจะดึงกางเกงลง ส่ายหัวห้าม
“ฉะ..ฉัน” เธอจะบอกว่าเธอไม่พร้อม แต่สายตาก็ยังมองไปที่มือเขา ยามนี้สิ่งที่อยู่ด้านในมันตึงเปรี๊ยะจนนูนเด่น เธอพยายามล่ะสายตาจากมันแล้วเงยมองส่งสายตาอ้อนวอนขอให้เขาหยุดแต่เพียงเท่านี้ ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก้าวข้ามคำว่าอดทนไปนานแล้ว หากหยุดเพียงเท่านี้ภายในเขาต้องระเบิดแน่ เดเมียนจับไหล่เล็กแล้วยกขึ้นจนใบหน้านวลนั้นขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกับเขา
“มองตาผม แล้วบอกสิว่าคุณไม่ต้องการผม” นัยน์ตาคมแสงนั้นสะกดมองจนแม้เธออยากหลบหลีกมากแค่ไหน กลับไม่อาจถอนออกจากมันได้ แค่นี้เขาก็รู้คำตอบแล้ว เดเมียนเลื่อนวงแขนโอบลำตัวบางจนเบียดแน่น ยกเธอไปนั่งบนโต๊ะ ประกบริมฝีปากอิ่มขณะที่ลดมือลงไปปลดกางเกงของตนจัดการเครื่องมือป้องกันที่เตรียมไว้เสร็จสรรพ โดยที่เขาไล่จูบเพื่อมอมเมาเธอต่อไปอย่างโหยหิว เอริยาสั่นวาบไปทั่วกายมือนุ่มเกาะอยู่บนบ่าแกร่ง เดเมียนสอดวงแขนเข้าไปใต้ข้อพับของขาเรียวยกชันขึ้นทั้งสองข้างสอดประสานกายชิดแนบ เรียวเล็บจิกเนื้อบริเวณบ่าแกร่งอารมณ์ซ่านหวิวพุ่งพรวดเงยหน้าขึ้นสู้เพดานที่มีแต่ความมืดมิด รอบกายกลายเป็นสวรรค์ชั้นยอด เดเมียนพาเธอไปสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยสิ่งมัวเมา หลงดำลึกสู่ห้วงสวาทอีกครั้ง
ไอร้อนสะท้อนผ่านลำคอหนา ปลดเปลื้องสิ่งที่อัดแน่นอยู่ข้างในอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย เขาไม่เคยมีความต้องการที่รุนแรงเพียงนี้ ข้างกายที่ไม่เคยขลาดแคลนสิ่งเหล่านี้ สนามรักที่เปลี่ยนคู่เล่นไปได้เรื่อยๆ แต่คราวนี้มันกลับทำให้เขาไม่อยากมีใครมาร่วมเล่นอีก เขาต้องเพียงเธอคนนี้เท่านั้น
เอริยากอดกายหนาที่เธอเคยพยายามหนีออกห่าง หากแต่ยามนี้กลับไม่อยากให้เขาออกไปจากตัวเธอ สิ่งที่รับรู้ได้มีเพียงสัมผัสที่เต็มไปด้วยไฟพิศวาสจนยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้หลงวน เขาร้อนราวกับไฟ และเธอเองก็ยินยอมที่จะถูกเผาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน ท้ายที่สุดแม้จะเหลือเพียงเศษเถ้าธุลี แต่เพราะมันหอมหวนรัญจวนใจเหมือนแชมเปญรสหวานซาบซ่านความร้อนแรงของมันทำให้เธอมึนเมาได้อย่างง่ายดาย ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังติดใจในรสชาติอย่างเหลือล้น เปิดรับอย่างเต็มที่ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่คงจะไม่มีวันได้รับจากใครนอกจากเขาคนนี้เพียงคนเดียว
มือหนาลูบศีรษะเล็กที่วางอยู่บนท่อนแขนกำยำของตน เวลานี้เธอหลับไปอย่างอ่อนแรงอาจเพราะเขาเรียกร้องเอาจากเธอมากเกินไป แม้จะเป็นแบบนี้เขาก็ยังอยากได้จากเธออีกมากมายยิ่งนับวันเขายิ่งรู้สึกหลงผู้หญิงชนิดที่ว่าไม่สามารถโงหัวขึ้นมาจากเรือนกายอันแสนอ่อนนุ่มนี้ไปได้เลย ดูท่าเขาจะหลงเสน่ห์แม่สาวน้อยคนนี้เสียแล้ว เขาจะปล่อยให้เธอหลับอีกสักพักเพราะคืนนี้เขากะว่าจะพาเธอท่องแดนสวรรค์อีกสักหลายรอบ รอยยิ้มผุดพรายแฝงไปด้วยความละโมภ ขยับกายลุกขึ้นหยิบกางเกงมาสวมก่อนจะเห็นโทรศัพท์ของตนตกอยู่ที่พื้น เขาเห็นว่ามีเบอร์ไม่ได้รับอยู่หลายสายคงเพราะเขาปิดเสียงเอาไว้จึงไม่ได้ยิน พลันคิดว่าดีแล้วมันจะได้ไม่รบกวนห้วงเวลาความสุขของเขา ในจำนวนเบอร์ของคนที่ไม่ได้รับสาย มีเบอร์ของสุรีนารวมอยู่ด้วย เขาหยุดคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ปากหนาจะเหยียดเยาะ จากนั้นจึงกดโทรฯออก
“ว่าไงครับสุ คุณโทรฯหาผมเหรอ” เดเมียนเดินออกไปคุยที่นอกระเบียงเพราะกลัวจะทำเอริยาตื่น เพียงแต่พอสิ้นเสียงเขาปุ๊บดวงตาที่กำลังหลับพริ้มจึงลืมขึ้น เธอไม่ได้หลับแค่พักสายตาเท่านั้น ดึกดื่นป่านนี้ยังโทรฯหากันอีกเรียวปากบางจึงเม้มเข้าหากันอย่างโกรธกรุ่น
“ดีใจจังที่คุณยังจำวันเกิดผมได้...ผมก็อยากจะฉลองกับคุณนะ แต่กลัวคุณไม่ว่าง” แกล้งพูดให้อีกฝ่ายชื่นฉ่ำใจ ทางปลายสายสนทนายังเอื้อนเอ่ยอย่างงอนเง้ากลับมา “ผมไม่ได้เห็นคุณเป็นคนอื่นนะ คุณเคยเป็นยังไง ทุกวันนี้สำหรับผมคุณก็ยังเป็นอย่างเดิมไม่เปลี่ยนแปลง” เดเมียนเอ่ยบอก แต่หากเขารู้ว่าด้านหลังนั้นมีคนแอบฟังคงไม่กล้าพูดเช่นนี้
เอริยากัดปากแน่นทนฟังเขาพร่ำบอกอีกคนทั้งที่เขาเพิ่งมีอะไรกับเธอไปแท้ๆ นี่แหล่ะเดเมียนผู้ซึ่งไม่เคยหยุดอยู่ที่ใคร เธอรู้แต่ก็ยังยอมเป็นดอกไม้ประดับให้เขาได้ขยี้เล่นก็สมควรแล้วที่เธอจะต้องบอบช้ำทั้งกายใจ หมุนตัวกลับมาหยิบเอาเสื้อที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นมาใส่ หากแต่เดเมียนหันกลับมาเห็นพอดี
“แค่นี้ก่อนนะสุ” เขารีบเดินไปดักหน้าเธอก่อนที่เธอจะไปถึงประตู “คุณจะไปไหน”
“ฉันจะกลับแล้ว” บอกด้วยน้ำเสียงขุ่นแข็ง
“แต่นี่มันดึกแล้วนะ”
“ค่ะมันดึกแล้ว ฉันถึงต้องกลับไง” เธอไม่อาจมองหน้าเขาได้เมื่อคำพูดเหล่านี้ยังก้องอยู่ในหู
“ไม่เอาน่าคนดี พรุ่งนี้ค่อยกลับนะ” เดเมียนยื่นมือออกไปหมายจะแตะใบหน้าเล็ก อาการแบบนี้เธอคงได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์เป็นแน่ กระนั้นมันยังไปไม่ถึงเธอก็ปัดออกเสียก่อน
“ไม่ค่ะ ฉันจะกลับตอนนี้” ยืนยันเสียงหนักแน่น ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงเธอต้องไม่ยอมเขาอีกเด็ดขาด
“เป็นอะไรอีก งอนอะไรผมเหรอ” แสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ขณะที่หญิงสาวเอาแต่เมินหน้าหนี “อย่ากลับเลยนะ อยู่กับผมต่อเถอะ” จะดึงเธอมากอด เอริยาขืนตัวสุดฤทธิ์ไม่ยอมให้เขาแตะต้อง เดเมียนหยุดถอนหายใจ “บอกผมสิคุณเป็นอะไร”
“เป็นแน่ คุณเพิ่งนอนกับฉันไปหยกๆ แต่พอฉันหลับกลับโทรฯหาผู้หญิงอื่น คุณคิดว่าฉันควรจะรู้สึกอะไรไหม” จ้องเขาตาขวาง ทั้งโกรธและน้อยใจที่เขาไม่เห็นหัวเธอเลย
“ที่ผมทำแบบนี้ผมมีเหตุผลนะ ผมทำเพื่อคุณ หรือคุณไม่อยากได้ของๆ คุณคืน” พยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ
“แต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้ อย่าเอาความรู้สึกของคนอื่นมาเป็นของเล่นได้ไหม”
“ทำไม คุณไม่โกรธ ไม่เกลียดเธอหรือไง เพราะเธอคุณถึงมีสภาพแบบนี้ ไม่อยากเห็นเธอเจ็บเหมือนที่คุณเจ็บรึไง”
เอริยามองเห็นบางอย่างที่แฝงมากับคำพูดเหล่านี้ สิ่งที่เขาเก็บซ่อนกำลังฉายวาบขึ้นมาอย่างช้าๆ เธอเห็นเงาคนๆ หนึ่งอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ไม่ คุณต่างหากที่อยากให้เป็นแบบนั้น อย่าเอาฉันมาอ้างทั้งที่ความจริงแล้วคุณทำเพื่อตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม อดีตของคุณ สุรีนา” คำถามของเธอต้องการเพียงความจริงเท่านั้นไม่ใช่คำลวง เดเมียนถอยออกมาก้าวหนึ่งเพื่อเว้นระยะห่างดวงตาที่หลุบต่ำเลื่อนขึ้นมอง
“ใช่ แต่คุณไม่ต้องกังวลหรอก ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับสุรีนาแล้ว”
“ไม่จริง หากคุณไม่รู้สึก คุณจะไม่โกรธ จะไม่แค้น จะไม่คิดอยากเอาคืนเธอแบบนี้ นี่คุณยังอ่อนไหวอยู่ทุกครั้งที่นึกถึง คุณอ้างว่าทำเพื่อฉัน แต่จริงๆ แล้วคุณต้องการเพียงความสะใจ คุณยังรักสุรีนาอยู่” เธอไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากเขา แต่เธอรู้ได้จากแววตาว่าสิ่งที่เธอคิดมันถูกต้องแล้ว “ลาก่อนคุณเดเมียน”
เธอไม่ควรหลงเขามาในตาข่ายเขาเลย ตอนนี้เลยถูกมันรัดแน่นจนเจ็บร้าวไปทั้งใจ ความใคร่ที่จะไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นความรัก มันก็แค่ทำให้คนหลงมัวเมาได้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ไร้ความจีรังและยั่งยืน ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับมัน แต่ถ้าจะไม่ให้รู้สึกก็ใจไม่แข็งพอที่จะทำได้ขนาดนั้น เธอก็แค่มนุษย์ธรรมดาหัวใจก็ยังเป็นก้อนเนื้อไม่ใช่เหล็กกล้าที่จะทนทานได้ เมื่อเธอเดินผ่านเขามา มือหนานั้นคว้าข้อมือเล็กแล้วกำแน่นแต่กลับไม่พูดอะไร ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับเพียงแค่เงียบ
“ปล่อยฉัน ถ้าคุณต้องการใครสักคนเพื่อมาชดเชยสิ่งที่คุณขาดหายแต่ไม่ต้องการให้ใครมาแทนที่คนเดิม กรุณาอย่าให้คนๆ นั้นเป็นฉัน เพราะฉันอ่อนแอกว่าที่คุณคิด ฉันถูกคนอื่นทำร้ายมามากอย่าให้ฉันต้องถูกคุณทำร้ายซ้ำอีกเลย” น้ำเสียงนี้ไม่ได้แข็งกร้าวอย่างเดิมมันถูกผ่อนลง เดเมียนจำเป็นต้องยอมปล่อยมือเธอ เขาไม่สามารถตอบอะไรเธอได้เพราะเขาเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าที่ทำอยู่นี่มันคืออะไร
ความคิดเห็น