รัญจวนรักเพลิงพิศวาส

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่10

 

 

“ทำไมฉันต้องบอกคะ มันไม่ได้สำคัญอะไรนี่” เมลินดาหันหลังให้ขณะตอบ เธอเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม ทว่าภูรินท์ที่ตามหลังเข้ามาประชิดตัว “คุณจะทำอะไร ออกไปนะ!”

เมลินดากำลังจะเปิดตู้เย็นเพื่อเอานํ้าดื่มแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อร่างสูงเข้ามาประชิดแบบไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามจะดันร่างของภูรินท์ออกไป แต่เจ้าตัวไม่ยอมขยับซ้ำยังเบียดชิดยิ่งกว่าเดิม

“คุณทำอะไร ถอยออกไปนะ!” เธอแว้ดเสียงใส่น้ำเสียงนั้นบอกชัดเจนว่าไม่พอใจที่เขาแสดงกิริยาแบบนี้ เพราะในความคิดของเธอเขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าใกล้เธอด้วยซ้ำ หากแต่อีกฝ่ายกลับมองเธอด้วยสายตาคล้ายกับประเมินจนเธออึดอัด

“ผมถามอะไรหน่อยสิ คุณมีความรู้สึกอะไรให้ผมสักนิดไหม” คำถามนี้เหมือนเขาเร่งรัดจะเอาคำตอบให้ได้ ความลังเลที่ส่งผ่านออกมาทางแววตาคู่นั้นมันเติมความหวังที่กำลังมืดมนได้ดี จุดหมายของการรอคอยอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง ทว่าเขากลับรู้สึกเหมือนมันไกลเหลือเกิน เอื้อมยังไงก็ไปไม่ถึงเสียที

“ค่ะ...ฉันรู้สึก รู้สึกว่าเราควรจะอยู่ห่างๆกันไว้” เธอพยายามจ้องตาเขาเอาไว้เพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้ว่าเธอโกหก เธอไม่ใช่ตอไม้ที่จะทนแดดทนฝนโดยไม่รู้สึกรู้สม แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ไม่อาจเปิดเผยได้ เธอรู้เขาคิดยังไงกับตนเธอทำได้แค่ปฏิเสธเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นมันก็จริงใช่ไหมที่คุณทำไปเพราะประชดเขา” เขาคิดมาตลอดค่าสิงที่เกิดขึ้นอาจมีความหมายต่อเธอบาง แต่ก็ได้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่

“ค่ะ...ตอนนั้นฉันคิดแบบนั้นจริงๆ” สิ่งนี้เธอพูดไปตามความเป็นจริง เพราะเวลานั้นเธอแค่อยากระบายความอัดอั้นเท่านั้น และเขาก็เข้ามาถูกจังหวะพอดีอ้าแขนรับมอบความอบอุ่นให้กับหัวใจที่บอบบางและอ่อนแอ เมื่อต้องอยู่กบความเจ็บช้ำพอเขายื่นมือมาปลอบประโลมจะรีบคว้าเอาไว้ เธอไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้

“ตอบมาตามตรง คุณยังรักเขาอยู่รึเปล่า”

“มันสำคัญตรงไหนคะ”

“ตอบคำถามผม ขอร้อง” เขาเสริมต่ออย่างอ้อนวอน อยากฟังความจริงจากปากของเธอ

“เมื่อก่อนเคยรัก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ตอนนื้ฉันไม่อยากรักใครนอกจากตัวเอง” เธอต้องการย้ำให้เขารู้ว่าเธอก็จะไม่รักเขาเช่นกัน เหตุผลมากมายคอยรั้งไม่ให้เธอคิดเลยเถิดกับเขา เธอไม่อยากเห็นความปวดร้าวนี่เลยจึงเลือกที่จะเดินหนีเสีย ทว่าสองแขนของเขานั้นไม่ยอมปล่อยเธอยังคงตรึงเธอเอาไว้ให้อยู่ที่เดิม

“ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เธอไม่อยากเห็นแววตาคู่นี้จองเขาเลยมันเต็มไปด้วยความผิดหวัง กระนั้นเธอไม่อาจคิดเลยเถิดไปเป็นอย่สงอื่นได้ เมลินดาพยายาตะหลบหบีกออกมาทว่าเขากลับทำบางอย่างเพื่อรั้งเธอไว้

ความร้อนแผ่ออกมาอย่างรวดเร็วผ่านทางริมฝีปาก ความรุนแรงของมันอาจเป็นได้จากความโกรธจองเขา เธอถูกบังคับให้รับมันด้วยฝ่ามือหนาที่ตรึงศีรษะเล็กเอาไว้ อากาศหลั่งไหลออกจากปอดจนแทบจะหมดลม ภูรินท์สูบเอาทุกอย่างจากเธอไปแม้กระทั่งเรี่ยวแรงหากไม่ใช่เพราะกลัวเธอจะตายคาอ้อมอกของเขาล่ะก็คงไม่ยอมปล่อยเธอเป็นแน่ เขายังช้อนเอวบางไว้ในวงแขนแน่น

“คุณภู! คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณ

“ทำไมกับผมคุณถึงดูรังเกียจนักหนา หากเป็นคนอื่นได้ใช่ไหม”

“ก็ฉันไม่ได้รักคุณนี่”

“ตอนนั้นคุณไม่ได้รักผมก็ยังนอนกับผมได้นี่ ทำไมมันจะเกิดขึ้นอีกไม่ได้ ผมไม่ได้ต้องการความรักจากคุณ ผมต้องการตัวคุณ” เขาพูดมาพร้อมอารมณ์โกรธ เมื่อเธอพยายามผลักไสเท่าไหร่เขาก็ยิ่งบีบเข้าใกล้เธอทีล่ะน้อย

บั้นท้ายผายงามถูกยกขึ้นไปบนขอบโต๊ะอาหาร ท่อนแขนเรียวถูกบีบจนหญิงสาวนิ่วหน้า แต่ก็ยังไม่ร้ายเท่ากับที่เขากดเธอลงไปนอนราบบนโต๊ะ เขากำลังจะเปลี่ยนครัวให้กลายเป็นสังเวียนพิศวาส และเธอต้องทนความเอาแต่ใจของเขา เบื้องล่างถูกแนบชิดมีบางอย่างในตัวเขามันตื่นขึ้นจนคับแน่น และเขาก็ปลดปล่อยมันออกมาจนได้ เจาะผ่านด่านแรกเข้ามา

“อ๊ะ! ออกไปนะ ออกไป” เรียวปากอิ่มไล่อย่างอ่อนแรง กายบอบบางสะท้านระทวยเมื่อเขาอยู่ในกายเธอ

“ไม่! ออกไม่ได้” เขาจะทำแบบนั้นได้อย่างไรเมื่อยามนี้กายร้อนจัดมันต้องการเธอเหลือเกินเธอบีบรัดเขาจนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มันรุมร้อนไปทั่วทุกอณู

มือเล็กนั่นนั้นดึงชายเสื้อเขาเหมือนพยายามจะผลักออกหากแต่แรงนั้นช่างน้อยนักมันวาบหวิวอยู่ในทรวงเมื่อจังหวะพิศวาสขยับส่งลำรักมาบดขยี้ราวกับจะให้เธอแหลกลาญ โยกกระชั้นบดเบียดไปจนสุดทางมันซาบซ่านสุดจะทน เธอหลงมัวเมาในรสสวาทไปทีละน้อย มันยากที่จะปฏิเสธเมื่อตอนนี้เธอเริ่มต้องการเขาเข่นกัน ครวญเสียงรักรัญจวนออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้

“อื้อ!” สิ่งที่ดุนดันเข้ามามันทั้งเสียวซ่านและวาบหวามยิ่งนักจนเธอต้องกัดริมฝีปากของตนเพื่อบรรเทาความเร่าร้อนนี้ วงหน้าสวยเชิดขึ้นดวงตาปรือฉ่ำ แสบผิวเนื้อเนียนนิดๆ ยามเมื่อเคราแข็งไถถากไปบริเวณเนินอวบ ดื่มด่ำเต้างามของโฉมสะคราญที่ทำให้เข้าใหลหลงจนโยนพันธะที่ตนมีทิ้งไป บีบมันเข้าหากันเรือยยอดอันสวยงามแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อน เมื่อลงกระตุ้นด้วยลิ้นร้อนมันชันชูสู้ปาก ภูรินท์บดส่ายเอวกระตุ้นต่อกระนั้นตัวเขาเองก็ส่งเสียงครางกระเส่าสันอยู่เป็นระยะ

“อืม...เมย์ยอดรัก คุณทำผมบ้าจริงๆ แล้ว” นัยน์ตาคมทอดมองเรือนร่างกึ่งเปลือยมันยั่วยวนตานัก ยามเมื่อลำรักขยับอยู่ไม่คลาย เธอบิดรับจังหวะของเขา ความสุขพร่างพรู่มาไม่หยุดมันเหมือนเตาหลอมที่กำลังรวมเธอกับเขาเข้าด้วยกัน มันยาวนานแทบไม่อยากให้มันสิ้นสุดกระทั่งพานพบปลายทางแห่งรักที่หอมหวาน ธารธาราพรั่งพรูราวกับสายฝน

สายน้ำเย็นฉุ่มฉ่ำดับความร้อนในกายให้บรรเทาเบาบางลงได้บ้าง หากแต่ภายในใจมันรุมร้อนถูกแผดเผาด้วยความรู้สึกผิด เธอปล่อยให้มันเกิดขึ้นจนได้ มันไม่ใช่สิ่งที่ควรกระทำ แต่เธอก็ไม่อาจฝืนธรรมชาติของกายได้ เธอปล่อยให้น้ำไหลผ่านฝักบัวกระทบเรือนกายอยู่นานจึงปิดมันหยิบผ้าขนหนูมาซับคราบน้ำออกจากร่าง หากแต่สิ่งที่เหลืออยู่คือรอยรักรอยพิศวาสที่ภูรินท์ฝากไว้มันคงจะไม่จางไปง่ายๆ เมลินดาเดินออกมายังไม่ทันไปถึงตู้เสื้อผ้าก็ต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อภูรินท์นั่งรออยู่บนเตียง

“ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก” เสียงหวานฟังดูห้วนพิกล

“เอะอะก็ไล่ท่าเดียว....คืนนี้ผมจะค้างที่นี่”

“ไม่ได้นะ” เธอร้องขัดอย่างโมโห เขาไม่ขออนุญาตเธอสักคำ

“ต้องได้สิ เพราะเราเป็นผัวเมียกัน ตั้งแต่นี้ต่อไปผมจะมาค้างที่นี่ทุกคืน” ภูรินท์บอกหน้าตาเฉย ก่อนเดินมาดึงเอาผ้าขนหนูที่เธอพันกายอยู่ ตอนนี้เธอเหลือแต่ร่างเปล่าท้าทายสายตาของอีกคนให้แทะโลมอย่างไร้มารยาท เธอค้อนขวับเข้าให้ ผ้าขนหนูผืนอื่นก็มีไม่เอากลับมาแย่งผืนเดียวกับของเธอ แถมยังยืนมองใช้สายตาโลมเลียอยู่เป็นนานกว่าจะเจ้าห้องน้ำไปได้เสียที

ภายในบ้านหลังใหญ่ซึ่งมันเงียบสงบมาหลายวันกระทั่งวันนี้เสียงแวดรำคาญหูดังขึ้นเมื่อนวัฒน์ก้าวเท้าเข้ามา พิมพ์ดาวยืนเท้าสะเอวส่งสายตาขุ่นขวางมองสามี

“ทำไมพิมพ์โทรฯไปพี่ถึงไม่ค่อยรับโทรศัพท์”

“พี่ทำงาน”

“งานๆ พี่เอาแต่ทำงาน แล้วพิมพ์กับลูกล่ะ ท้องโย้ใกล้คลอดแล้วพี่กลับไม่เคยอยู่ดูแล คิดงานหรือติดผู้หญิงกันแน่”

“พิมพ์! ขอร้องอย่าหาเรื่องได้ไหม พี่อุตส่าห์กลับขออยู่สบายหูไม่ได้รึไง” นวัฒน์บอกเสียงห้วนจัด พิมพ์ดาวก็อยากหยุดปากแต่ยังมีเรื่องที่คลางแคลงใจอยู่อดถามไม่ได้

“พี่ไปเจอพี่เมย์มาใช่ไหม”

“ใช่!”

“จนป่านนี้แล้วทำไมยังต้องเจอกันอีก พี่เห็นพิมพ์เป็นอะไร อย่าลืมนะพิมพ์เป็นเมียนะ ถ้าพี่คิดตะกลับไปหาพี่เมย์อีกล่ะก็..”

“เธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า มันไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว เพราะเมลินดามีคนอื่นไปแล้ว หึ! สามีชาวบ้านเขาด้วย” นวัฒน์แค่นเสียงเยาะเย้ยเมื่อนึกถึงหญิงสาวอีกคน

“อะไรนะ!” เสียงอุทานนี้ร้องขึ้นประสานเสียงทันที เมื่อเมริสาตามกลับทีหลังได้ยินเข้า พิมพ์ดาวหันไปมองผู้เป็นแม่

“เมื่อกี้เธอพูดอะไรระ พูดใหม่อีกทีสิ”

นวัฒน์นิ่วไป ขบคิดอยู่ว่าตนควรจะพูดดีไหม กระนั่นแผนบางอย่างก็แวบเข้ามา ไม่แน่ว่าเมริสาอาจเป็นตัวกลางสำคัญทำให้เมลินดาเลิกยุ่งภูรินท์ก็เป็นได้

“ผมก็ไม่ได้อยากพูดหรอกนะ แต่คุณเคยเห็นเขาแล้วนี่ที่ร้านอาหารวันนั้น”

“นี่เมลินดาทำแบบนี้หรือ ยัยลูกไม่รักดี ผู้ชายดีๆ มีไม่เอา กลับยุ่งกับสามีชาวบ้าน ไม่ได้การแล้ว ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้” นางพึมพำเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า ถึงอย่างนั้นก็มีความพอใจฉายวาบขึ้นมา อย่างน้อยตนก็มีข้ออ้างบีบเธอแล้ว

“พี่เมย์มีคนอื่นแล้วหรือ ตอนไหนเนี่ยทำไทพิมพ์ไม่รู้เลย” พิมพ์ดาวนิ่วหน้าอย่างสงสัยเมื่อเมริสาเดินกลับขึ้นห้องไปแล้ว โดยที่นวัฒน์นั้นพยายามเก็บเอาไว้อย่างยากลำบาก มันดีนักที่เขาไม่ต้องทำอะไรก็คนจัดการให้