ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #1 : ลมรัก 1

CR.SHL

                เสียงอึงอลเซ็งแส่ของพ่อค้าแม่ค้าตามรายทางดังแข่งกันระงม ชวนปวดหัวเอามากๆ สำหรับวันที่อากาศร้อนอบอ้าว แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่กำลังเร่งรีบในชั่วโมงเร่งด่วนหยุดชะงักแต่อย่างใด เพราะตอนนี้เธอกำลังรีบแบบหัวหกก้นขวิดอันเนื่องมาจากวันหยุดแรกที่เธอเพิ่งได้รับหลังจากเริ่มงานใหม่ ฉลองเพลินด้วยการหลับข้ามวันข้ามคืนจนตื่นสาย เป็นเหตุให้ออกมาทั้งๆ ที่หัวฟูแบบนี้ ความจริงมันก็ยังไม่สายหรอก เพราะเหลืออีกตั้งหลายนาที มือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟไว้แน่น อีกข้างพยายามใช้มือสางผมให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตั้งใจจะไปให้ถึงที่ทำงานก่อนเวลาซักห้านาที จุดหมายปลายทางของเธอคือ สปาชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต ซึ่งเธอเพิ่งได้เข้าทำงานเป็นพนักงานนวดได้ไม่ถึงเดือน

แต่ทว่าอีกไม่ไกลก็เกือบจะไปถึงอยู่แล้ว จู่ๆ ก็ดันมีคนเซ่อซ่าไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนเธอเข้า จนกาแฟกระฉอกใส่ชุดทำงานแสนสวยของเธอ แถมไม่แม้แต่จะหันมามอง ช่างมารยาทรามเสียนี่กระไร หมอนั่นเดินคุยโทรศัพท์ลอยชายไปหน้าตาเฉย ด้วยความโมโหที่เขาบังอาจชนเธอแล้วไม่ยอมขอโทษ เธอลืมเรื่องเข้างานไปเสียสนิทใจ หญิงสาวตะโกนเรียกเสียงดังลั่น

“ นี่คุณ! “

ชายคนนั้นหันมามองอย่างไม่แน่ใจ ชี้นิ้วใส่ตนเองเหมือนจะถามว่าเธอเรียกเขาหรือ

“ เออ! คุณนั่นแหล่ะ...ขอโทษนะ ชนคนอื่นคิดจะขอโทษมั่งไหม? “

ชายหนุ่มขมวดคิ้วใส่ ปรายตามองหญิงสาวที่ยืนเท้าสะเอวราวกับนางยักษ์ขมูขี พลังเสียงของเจ้าหล่อนดังซะจนคนแถบนั้นหันมามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ชายหนุ่มชักสีหน้าอย่างหงุดหงิดใจ กะอีแค่เดินชนแต่หล่อนทำเหมือนมันเป็นเรื่องราวใหญ่โต พลันคิดว่าเจ้าหล่อนคงอยากเรียกร้องค่าเสียหาย คนแบบนี้เขาเจอมาเยอะ แค่เอาเงินอุดปากก็เงียบกริบแล้ว เขาเดินกลับไปหา ชักกระเป๋าเงินยี่ห้อดังออกมา ดึงเอาธนบัตรสีเทาๆ ราวสามใบยื่นให้

“ อะไร? “ เธอย้อนถามอย่างงุนงง

“ ค่าซักแห้งไง แล้วก็หุบปากซะ “ เขาว่าอย่างหน้ามึนๆ

เกลินกำหมัดแน่น โกรธจนควันออกหู หน้าตาออกไปทางชาวต่างชาติ แต่พูดภาษาไทยชัดแจ๋ว แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่าอีตาบ้านี่หาว่าเธออยากได้เงิน แถมยังส่งสายตาดูถูกดูแคลนเธอแบบสุดๆ หญิงสาวตวัดสายตาจิกกัดมองเขา แทบอยากเอาแก้วกาแฟฟาดหน้าโทษฐานที่กล้าเอาเงินฟาดหัวเธอ จากนั้นดวงตาคู่โตจึงหรี่ลงเมื่อนึกแผนอะไรบางอย่างออก

“ น้อยไป “

“ หึ!...จะเอาเท่าไหร่? “ ชายหนุ่มเอียงหน้าพร้อมกับแค่นเสียงเยาะ คิดไว้ไม่มีผิด

“ หมดนั่น! “ เธอมองไปที่กระเป๋าเงินเขา ข้างในนั้นมีไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่นบาทเป็นอย่างน้อย ยังไม่รวมบัตรเครดิตที่อัดแน่นนับสิบใบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขารวยแค่ไหน

เรียวปากหนาเม้มแน่นอย่างน่ากลัว ชายหนุ่มอยากจะตอกกลับอยู่เหมือนกัน ผู้หญิงคนนี้หน้าเลือดเสียจริง กะจะขูดเลือดขูดเนื้อเขา แต่เพราะอยากตัดปัญหา แถมมีคนมองอยู่เต็มไปหมด และเงินแค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก ชายหนุ่มดึงมันออกมาจนหมดแบบฮึดฮัด ส่งมันให้

เกลินยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัย ยื่นมือออกไปรับเงินมาหน้าชื่นตาบานมองมันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปขอทานที่หลบอยู่มุมเสาไฟฟ้าข้างทาง ยัดเงินทั้งหมดให้ลุงแก่ๆ พลันเมื่อได้มันอยู่ในมือชายชรามองตาค้าง งุนงงสุดขีดกับความโชคดีของตนที่อยู่ดีๆ ก็มีคนเอาเงินเป็นหมื่นมาให้

“ หนูให้นะจ๊ะลุง เอาไปซื้อข้าวกิน ซื้อเสื้อผ้าใหม่ หรือซื้ออะไรที่ลุงอยากได้ “

ชายชรายกมือไหว้ปะหลกๆ อย่างดีอกดีใจ ทำเอา มิคาเอล งงเต็กด้วยประหลาดใจสุดๆ ที่เธอขูดเอาเงินจากเขาเพื่อไปให้ชายจรจัดคนนั้นหน้าตาเฉย

“ ฉันไม่อยากได้เงินคุณหรอก ถ้าอยากอวดรวยนักล่ะก็ เอาเงินไปทำบุญกับคนยากไร้ซะบ้าง เผื่อจะมีความคิดดีๆ เหมือนคนอื่นเขา แต่คนอย่างคุณ...ต้องทำบุญเยอะหน่อยนะ “ ว่าจบก็เดินเชิดหน้าจากไปพร้อมเรือนร่างอันอวบอั๋นด้วยท่าทีเยาะเย้ย ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนหน้าชากับคำเหน็บอย่างแสบสัน มิคาเอลพ่นลมออกทางจมูกดังพรืด ทั้งหงุดหงิดทั้งประหลาดใจ ยัยคนนี้แปลกคนจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เท่ากับสายตาเหยียดหยันของเจ้าหล่อน ก็เพิ่งเคยโดนผู้หญิงมองด้วยสายตาแบบนี้แหล่ะ เพราะปรกติคนอย่างเขามีแต่สาวๆ รุมตอม ชายชาตรีอย่างเขาจะไปสนอะไรกับผู้หญิงปากจัดคนหนึ่ง มิคาเอล เลวิต หนุ่มลูกครึ่งไทยแคนนาดา จอมหยิ่ง เขามีมารดาเป็นคนไทย หากแต่เสียชีวิตไปนาน จึงเหลือเพียงบิดาบังเกิดเกล้า และก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยสักเท่าไหร่ เพราะรายนั้นชอบท่องเที่ยวไปเรื่อย ซึ่งก็พอๆ กับเขานั่นแหล่ะ ยืนคิดได้ไม่เท่าไหร่ พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเขาดึงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง ถอนใจเบาๆ แล้วจึงกดรับ

“ ว่าไงครับพ่อ “

“ แกอยู่ไหน “ เสียงจากปลายสายลอยลอดออกมา

“ อยู่เมืองไทย “ เอ่ยตอบเรียบๆ

“ อ่อ..นึกว่าอยู่ที่นี่เสียอีก แล้วเมื่อไหร่จะกลับ “

“ ยังไม่รู้เลย ถามทำไมครับ “

“ คืออย่างงี้..ฉันมีเรื่องจะต้องบอกแก “ เสียงนั้นเงียบหายไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยสิ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจสุดขีดออกมา  “ คือ...ฉันจะแต่งงาน “ เมื่อจบเสียงอุทานของชายหนุ่มทำเอาคนที่เดินสวนมามองหน้า

“ อะไรนะ แต่งงาน! พ่อเนี่ยนะจะแต่งงาน แต่งกับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ “ ยิงคำถามเป็นชุดๆ อย่างไม่อยากเชื่อหู พลันเมื่อนึกถึงบทสนทนาครั้งสุดท้าย เขาจึงซักต่อไปโดยที่ผู้เป็นพ่อยังไม่ทันเอ่ยบอก “ อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงที่พ่อเพิ่งเจอคนนั้น “

“ เออ..คนนั้นแหล่ะ “

“ พ่อคิดยังไงของพ่อเนี่ย รู้จักหล่อนดีแล้วหรือ ปูนนี้แล้วนะไม่ใช่หนุ่มๆ แล้ว อย่ามาเสียท่าเอาตอนแก่ได้ไหมผมขอร้อง “ เขาบ่นว่าตามความเคยชิน ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก เขารู้ถึงความเจ้าชู้ของผู้เป็นพ่ออย่างดี เพียงแต่ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นจริงจังถึงขั้นแต่งงาน มาคราวนี้กลับไม่เป็นดังเช่นทุกครั้ง และนั่นยิ่งทำให้เขาไม่ชอบใจ เพราะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เขาหิ้วมาจากบ่อน หล่อนสามารถทำให้เขาลงทุนถึงขนาดยอมแต่งงานด้วยแปลว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายไม่เบา

“ น้อยๆ หน่อยนะแก ฉันเป็นพ่อแกนะ และฉันก็ยังไม่แก่โว้ย! อีกอย่างฉันก็เงียบเหงาเปล่าเดียวดายมานาน ก็แค่อยากจะมีคนมาดูแลบ้าง ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยฮึ เข้าประเด็นเลยแล้วกัน ฉันอยากให้แกมางานแต่งฉัน “

“ ผมไม่ว่าง “ ตอบออกไปทันควัน

“ นี่ไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำสั่ง จงมาเสียดีๆ ฉันจะจัดงานแต่งเดือนหน้า ถ้าหากแกไม่มา ฉันจะไม่พูดกับแกอีกเลย “ เมื่อจบคำเขา สายก็ตัดไปทันที มิคาเอลยืนหัวเสียแบบสุดๆ ยีผมแบบฟึดฟัด ก่อนจะเดินตรงไปยังร้านสปาที่เข้าจองไว้ล่วงแบบอารมณ์ไม่ดี พลันคิดในใจว่า พ่อนะพ่อ ถ้าถูกหลอกหมดตัวจะสมน้ำหน้าเข้าให้เลย แม้เขาเองยังไม่เคยเห็นหน้าหล่อนแต่กลับมีความชอบใจอย่างรุนแรง เขารู้คร่าวๆ ว่าหล่อนมีลูกสาวด้วยเหมือนกัน เขาเอะใจตั้งแต่เบอนาร์ดมักพูดถึงผู้หญิงคนนี้บ่อยทุกครั้งที่คุยกัน แต่ไม่นึกว่าจะก้าวไกลได้ถึงเพียงนี้ เอาไปเอามาก็ชักอยากจะเห็นหน้าว่าที่แม่เลี้ยงคนนี้แล้วสิ ว่าจะร้ายอย่างที่เขาคิดรึเปล่า

เกลินเข้างานสายไปหลายนาที เป็นเพราะเสียเวลากับนายนั่นเลยเชียว มาถึงเธอก็รีบเอาชุดสำรองที่เก็บไว้ในล็อกเกอร์ออกมาเปลี่ยนอย่างเร่งรีบ วงหน้านวลมุ่นมุ่ย ก่อนจะยัดชุดที่เลอะกลับเข้าไปในกระเป๋า และเมื่อจัดคิวเรียบร้อยเธอจึงไปนั่งรอเวลากว่าจะมาถึงคิวเธอก็อีกหลายคน สปาแห่งนี้เปิดมาหลายปี พนักงานส่วนใหญ่ก็เป็นคนเก่า เพราะเธอมาใหม่จึงไม่สนิทกับใครเลยในนี้ ซึ่งเธอก็พอใจที่จะให้เป็นอย่างนั้น สาเหตุก็เป็นเพราะว่าไม่ค่อยมีใครชอบหน้าเธอ อาจเป็นเพราะเธอเด็กที่สุดก็เป็นได้ เพราะพนักงานสาวที่นี่ ถ้าหน้าตาดีหน่อยจะอยู่ได้ไม่นานก็ออกไป เหตุผลหลักๆ ก็คือที่เข้ามาก็หวังจะจับลูกค้ารวยๆ ที่นี่จึงมีกฏว่าห้ามพนังงานมีความสัมพันธ์กับลูกค้าเป็นเด็ดขาด กฎนี้ถูกตั้งขึ้นอย่างเข้มงวด แต่เธอคิดว่าคนอื่นๆ ก็คงคิดว่าเธอจะทำเช่นนั้นด้วยเหมือนกัน เธอพยายามทำไม่สนใจ ใครว่าอะไรก็ทำหูทวนลมไปเสีย

และเมื่อมาถึงคิวเธอ หญิงสาวหยิบเอาตะกร้าที่เต็มไปด้วยน้ำมันหอมระเหยติดมือไปด้วย สปาแห่งนี่แบ่งเป็นสัดส่วน อย่างมีระเบียบ มีเพียงผ้าม่านผืนหนากั้นไว้เท่านั้น แต่ก็จะมีห้องที่แยกออกไปสำหรับลูกค้าวีไอพี และเธอก็กำลังตรงไปห้องนั้น

เมื่อมาถึงหน้าห้อง หญิงสาวรูดผ้าม่านออก กลางห้องมีชายหนุ่มนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงเปลือยครึ่งท่อน กลิ่นหอมของกำยานลอยเอื่อยไปทั่วห้อง เธอเอาตะกร้าน้ำมันหอมระเหยไปวางที่ชั้น จากนั้นจึงเอ่ยเสียงนุ่ม

“ ขออนุญาตนะคะ “ ชายคนนั้นไม่ได้เงยมอง ยังคงนอนนิ่ง เธอคิดว่าเขาอาจหลับไปแล้ว จึงทำหน้าที่ของตนต่อไป จัดการเทน้ำมันนวดลงบนฝ่ามือ ก่อนจะนวดอย่างเบาที่สุด แล้วค่อยๆ เน้นไปเรื่อยๆ แต่จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นเสียงห้วน

“ นวดแรงๆ หน่อยได้ไหม ไม่ได้กินข้าวมาหรือไงถึงไม่มีแรง “ เพราะเขากำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวน้ำเสียงจึงแข็งกระด้าง หญิงสาวย่นหน้า ลูกค้าเรื่องมากแบบนี้เจอบ่อยจึงทำเฉยเสีย พอลงแรงอีกหน่อย เขาก็ขึ้นเสียงอีก “ แรงกว่านี้ เป็นง่อยรึไง “

เกลินกัดฟันทน นายนี่ไปกินรังแตนที่ไหนมานะ เรื่องมากชะมัด ก็ตัวเขาแข็งซะขนาดนี้ เคยนวดรึเปล่าไม่รู้ เธอก็เริ่มหงุดหงิดแต่ก็พยายามข่มใจ ท่องเอาไว้ลูกค้าคือพระเจ้า แต่กระนั้นก็เผลอกดแรงไปหน่อย และตรงจุดนั้นมันอ่อนเขาจึงสะดุ้งเพราะเจ็บ

“ โอ๊ย! นี่เธอนวดเป็นรึเปล่า “ กระชากเสียงขุ่น พลันเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนที่เขาจะตาโตด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยังไม่เท่าเธอที่อ้าปากค้างจนเป็นรูปวงกลม นี่มันโลกกลม หรือว่ากรรมลิขิตกันเนี่ย ทำไมเธอซวยอย่างนี้

“ เธอ/ นาย! “ อุทานออกมาพร้อมกัน ถึงว่าเธอคุ้นเสียงเขาจัง ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นมายืนจนเต็มความสูง ทำเอาร่างสาวผงะเล็กน้อยด้วยความตกใจ