คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 พันธะ
หนึ่งปีต่อมา...
บ้านรวีโรจน์ ยามค่ำชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังจากที่เอารถไปเก็บที่โรงจอดรถ ถอดสูทสีดำยื่นให้สาวใช้ที่มารอรับ เขากำลังจะเดินที่ห้องนั่งเล่นเพื่อพักผ่อนกายอันเหนื่อยล้า หากแต่เสียงอันแสนน่าเบื่อก็ดังขึ้น หนึ่งปีเต็มที่เขาทนอยู่กับเจ้าของเสียงนี้ บ่อยครั้งหรือทุกครั้งเขามักทำหูทวนจนอีกฝ่ายปรี๊ดแตกอยู่บ่อยๆ
“คุณไปไหนมา ฉันโทรฯไปที่บริษัทเลขาของคุณบอกคุณออกมาตั้งนานแล้ว”
ทันทีที่ได้พบหน้ามัญชรีเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนจัดบอกอารมณ์ได้ดีว่าเธอกำลังหัวเสียที่กลับมาแล้วไม่เจอเขา กระนั้นภูรินท์เพียงตอบสั้นๆ
“ไปหาอะไรดื่มมา”
“กับใคร”
“คนเดียว”
ตอบพลางเดินไปนั่งที่โซฟา แต่มัญชรียังตามมาราวีไม่เลิก เธอมักระแวงเขาอยู่ตลอดเวลาจนบางครั้งก็ดูเหมือนจะพยายามควบคุมเขาไปเสียทุกอย่างจนเขาเองแทบไม่มีช่องว่าง ภูรินท์รู้สึกอึดอัดมากขึ้นทุกที
“ฉันไม่เชื่อ”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดเถอะ”
ชายหนุ่มบอกด้วยอาการที่ไม่ใส่ใจซึ่งมันขัดใจเธอมากจนต้องถามคำถามเดิมๆ ซ้ำๆ บทสนทนาที่ซ้ำซากสร้างความเอือมระอาให้เขานัก
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเย็นชากับฉันเสียที ช่วยทำเหมือนฉันมีตัวตนบ้างได้ไหม”
“ผมก็เป็นของผมแบบนี้ จะเอาอะไรมากมาย”
“คุณเป็นสามีฉันนะ แต่ทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้า เลิกเป็นพระอิฐพระปูนได้ไหม รู้ไหมฉันเบื่อที่คุณไม่สนใจอะไรเลยแบบนี้ นี่ฟังฉันรึเปล่าเวลาฉันพูด คุณภูรินท์! คุณมันเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อมากที่สุดในโลก”
มัญชรียืนเท้าสะเอวปล่อยเสียงแวดๆ ใส่ ถึงอย่างนั้นเขาดูเฉื่อยชาไม่รู้สึกรู้สมแม้อีกฝ่ายจะต่อว่า ก่อนที่เขาจะขยับลุกขึ้นเธอจึงถามขึ้นทันทีตามความเคยชินเมื่อเห็นว่าเขาจะเดินหนี
“คุณจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องได้ยินเสียงคุณ”
“ภูรินท์! กลับมา คุณเดินหนีฉันอีกแล้วนะ คุณน่ะมันเป็นสามีที่ห่วยมาก ไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน”
“ก็ถ้าคุณระอาผมมากก็หย่าให้ผมเสียทีสิ”
ภูรินท์หันกลับมาตอบโต้ ความหวังอันริบหรี่ที่ต้องการอิสรภาพของตนคืน เพียงแต่อีกคนก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาอยู่ดี ไม่ว่าเขาจะเมินเฉยต่อเธอเท่าไหร่ก็ตาม
“ไม่มีทาง! คุณจะต้องอยู่กับฉันต่อไป”
เป็นคำตอบเดิมที่เขาได้ยินทุกครั้งเมื่อการพูดคุยถึงเรื่องนี้ เขาจึงเดินหนีไปพร้อมด้วยความหงุดหงิด โดยที่มัญชรีนั้นยืนเจ็บใจอยู่เพียงลำพัง เธอกำหมัดแน่น หนึ่งปีผ่านมาไม่ว่าเธอจะกระตุ้นเขายังไงเขาก็ยังคงเฉยชาต่อเธอไม่เปลี่ยนแปลง สารพัดวิธีเรียกร้องความสนใจ กระทั่งเธอมีคนอื่นเขาก็ยังทำเฉย ผู้ชายคนนี้ช่างเย็นชานัก เขาไม่เคยมองเธอในฐานะภรรยาเลย ไม่เคยแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ เธอได้แต่เพียงกอดทะเบียนสมรสไว้เท่านั้น จนบางครั้งทนเหงาไม่ไหวต้องหาคนอื่นเพื่อชดเชยสิ่งที่เขาไม่ยอมให้เธอ
ภูรินท์เดินเตะเท้าไปบนสะพานแขวน เบื้องล่างคือแม่น้ำเจ้าพระยา เขาทอดสายตามองกรุงเทพมหานครยามค่ำคืน มีเรือแล่นผ่านเป็นระยะ บางส่วนก็เป็นเรือข้ามฝาก ชายหนุ่มค้ำมือไปที่ไหล่สะพานวงหน้าคมขมวดมุ่นครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา หนึ่งปีนี้เขารู้สึกเหมือนตนติดคุก นึกถึงค่ำคืนแห่งความสุขกับใครคนหนึ่งเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เขาไม่เฉาตายไปกับชีวิตที่แสนจะทรมานนี้ ทรมานที่จะอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก ทรมานที่ต้องแบกภาระที่แสนจะรำคาญหู เขาเคยพยายามทำใจยอมรับกับมัน แต่ไม่เคยทำได้ ไม่ว่ายังไงก็ทำใจให้รู้สึกดีต่อมัญชรีไม่ได้เลย ขนาดเขารู้เธอแอบมีคนอื่นแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย นับวันหัวใจดวงนี้มันด้านชาลงไปเรื่อยๆ
เสียงดังกุกกักดังมาจากห้องนอนสี่เหลี่ยมขนาดกลาง หญิงสาวร่างบอบบางก้มๆ เงยๆ อยู่ที่ตู้เสื้อผ้าเมื่อเธอพยายามดึงเอากระเป๋าเดินทางออกมา ก่อนจะเก็บเอาเสื้อผ้าลงมาพับใส่ ทันใดก็ได้ยินเสียงออดดังอยู่หน้าห้องพัก มันดังรัวเพราะอีกด้านของประตูกระหน่ำกดแบบไม่เกรงใจจนเธอต้องละมือจากกระเป๋าเสื้อผ้า ทันทีประตูเปิดออกหญิงสาอีกคนซึ่งอยู่ในชุดคลุมท้องดวงหน้านั้นเติมไปด้วยความกราดเกรี้ยว ก้าวเท้าเข้ามาพร้อมถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“เขาอยู่ไหน”
“หายอีกแล้วเหรอ”
เมลินดาถามพลางส่ายหน้า แววตาเหนื่อยหน่ายเหลือทน โดยที่อีกคนยังกวาดสายตาไปรอบๆ บ้านอย่างไร้มารยาท
“พี่เอาเขาไปซ่อนไว้ไหน บอกมานะ”
“พี่ไม่รู้ พี่ไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้ว”
เมลินดาพยายามอธิบาย แต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่ฟังเลยยังคงมองเธอด้วยสายตาเคลือบแคลงจนหญิงสาวอ่อนใจ
“โกหก”
“ถ้าไม่เชื่อจะเข้าไปดูในห้องก็ได้ หรือตู้เสื้อผ้า ใต้เตียงนอน ห้องน้ำ หรือที่ไหนก็ได้ที่เธออยากค้น” เมลินดาว่าคล้ายประชด
“พิมพ์รู้นะว่าพี่สองคนแอบเจอกันบ่อยๆ ลับหลังพิมพ์เขาแต่งงานกับพิมพ์แล้วนะ เมื่อไหร่พี่จะปล่อยเขาเสียที พี่เห็นนี่ไหม ในท้องพิมพ์เนี่ยลูกของเขานะ ขอร้องอย่างน้อยพิมพ์ก็เป็นน้องพี่นะ”
“พี่ไม่เคยยุ่งกับเขา ตั้งแต่วันที่พี่ยกเขาให้เธอแล้ว เธอคิดไปเองพิมพ์ พี่เบื่อที่จะอธิบายแล้วนะ เธอขอพี่ก็ให้แล้วไงจะเอาอะไรกับพี่อีก แค่เพราะเธอเอาเขาไม่อยู่แล้วจะมาโทษว่าเป็นความผิดพี่มันไม่ถูกนะ จงเชื่อเถอะว่าพี่ไม่เคยอยากได้เขาคืน พี่ไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว”
“พี่ไม่คิดแต่เขาคิดนี่ ทุกวันนี้เขายังไม่ลืมพี่เลย”
“แล้วเธอจะให้พี่ทำยังไง”
“ตราบใดที่อยู่ยังอยู่ที่นี่ พี่นวัฒน์ก็จะไม่มีวันเลิกยุ่งกับพี่ ถ้าพี่ว่าไม่คิดอะไรกับเขาแล้ว พี่ก็ไปสิ ไปไหนก็ได้ ไปไกลๆ จากครอบครัวของฉัน”
“เรื่องนั้นเธอไม่ต้องห่วงหรอก พี่กำลังจะไปจากที่นี่แล้ว พี่สมัครงานไปที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ และเขาก็ตอบรับพี่แล้ว พี่จะอยู่ให้เธอระคายตาได้อีกไม่นานหรอก”
“งั้นเหรอ” พิมพ์ดาวนิ่งเงียบไปอึดใจเลยทีเดียว ก่อนเอ่ยต่อว่า “งั้น...ถ้าพี่ไปแล้ว อย่ากลับมาอีกนะ”
เมลินดาหัวเราะออกมาเบาๆ กับคนเบื้องหน้า มันชินเสียแล้วกับความไร้เยื่อใยจากคนในครอบครัว พิมพ์ดาวเป็นน้องสาวคนล่ะพ่อกับเธอ แม่ของเธอแต่งงานใหม่หลังจากที่พ่อเธอเสียชีวิตระหว่างทำงานในเหมืองแร่แห่งหนึ่ง มันเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ เมื่อหลังจากที่มีพิมพ์ดาวแม่ของเธอก็จะแทบจะไม่ใส่ใจเธอเลย เอาแต่ตามใจพิมพ์ดาวทุกอย่าง แม้แต่ตอนที่รู้ว่าพิมพ์ดาวแอบมีความสัมพันธ์กับคนรักของเธอไม่เพียงไม่ต่อว่าแต่กลับบอกให้เธอเป็นคนเสียสละ แม้จะชอกช้ำปานใด แต่เมื่อผู้ชายเองก็ไม่ซื่อสัตย์เธอจึงยอมปล่อยเขาไป และเธอเองก็จะไปมีชีวิตใหม่เหมือนกัน ความจริงเธอควรจะไปนานแล้ว
ความคิดเห็น