อ้อร้อเดือน [BL] - เปิดเรื่องรอ -

ก๊อก ก๊อก...แกร๊ก!

"พี่อัฐ แม่ให้มาถามว่าวันนี้จะออกไปตีแบดฯกับเพื่อนอีกปะ? ผมกับแม่จะได้เข้ามาดูน้องๆให้"

ร่างสูงโปร่งเอ่ยถามขณะถือวิสาสะไขกุญแจเข้ามาในคอนโดฯของพี่ชายที่อยู่ห้องข้างๆกันทันทีที่เคาะประตูแล้วไม่ได้ยินเสียงร้องห้ามเข้าของผู้เป็นพี่ชาย 

สองมือหิ้วทั้งถุงอาหารคนและอาหารแมวที่ซื้อมาฝาก หางตาเหมือนเห็นร่างสูงของพี่ชายนั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟาสีดำ จึงไม่ได้สนใจ ตรงไปวางของบนโต๊ะใกล้ประตู แล้วสอดส่ายดวงตาเป็นประกายมองหาตัวแสบสองตัวที่น่าจะหมอบอยู่ตรงไหนสักแห่งในห้องทันที 

และเพียงไม่นานก็เห็นแมวพันธุ์สก็อตติช โฟลด์ตัวผู้ขนยาวหูตั้งสีส้มเหมือนชาเย็นแอบยื่นคอมองตนอยู่ไม่ไกล ดวงตาของเด็กหนุ่มจึงเป็นประกายมากกว่าเดิม

งูยยยย ร่างป้อมๆที่มีขนอุยๆตลอดร่างนี่เห็นแล้วมันฮีลจิตใจดีจังโว้ย ส่วนอีกตัวที่เป็นสก็อตติช โฟลด์ตัวเมียขนสั้นแถมหูพับก็ดวงตาบ๊องแบ๊วอย่าบอกใคร!

"ไงไอ้จอมหยิ่ง มานี้เล๊ย มาให้อุ้มเสียดีๆ ทำไมเจอพี่ต้องทำตาเป็นสามเหลี่ยมด้วยเนี่ย ไหนทำตากลมๆเหมือนตอนพ่อเอ็งอุ้มดิ๊ แมวอะไรทำตัวไม่น่ารักเล๊ยยยย"

ถึงจะบ่นออกไปแบบนั้น แต่ร่างโปร่งก็พรมจูบลงบนแก้มกับหน้าผากที่มีขนหนานุ่มสีส้มอ่อนปกคลุมอยู่อย่างหมันเขี้ยว จนถูกเจ้าหน้าขนทำหน้ารำคาญใส่ ร่างโปร่งจึงวางลงแล้วอุ้มอีกตัวที่มีสีขาวและอ้อนเก่งกว่าขึ้นมาอุ้มเหมือนอุ้มเด็กทารกแล้วส่ายหน้าไปมา เพื่อให้ต่างหูไม้กางเขนที่มีสายห้อยของตัวเองแกว่งไปมาให้แมวในอ้อมแขนยื่นเท้าหน้าขึ้นมาพยายามเกี่ยวเล่น

"..."

"เอ้อ ว่าไงพี่อัฐ วันนี้ไปเล่นแบดฯป่า...หงึ!?" ร่างโปร่งเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายยังไม่ตอบคำถาม เลยหันไปมอง ก่อนตกใจจนลมหายใจสะดุดพร้อมทั้งเบิกตากว้าง เพราะผู้ชายที่นั่งสบายๆอยู่บนโซฟาสีดำไม่ใช่พี่ชายของตัวเอง

"^_^?"

"O_O"

ดวงตาสองคู่ประสานกันท่ามกลางบรรยากาศในห้องที่ตกลงสู่ความเงียบชั่วขณะ ความอึ้งตะลึงทำให้เสียงทีวีที่เปิดอยู่เบากว่าความเป็นจริงไปมากโข 

ฝ่ายร่างโปร่งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ส่วนฝ่ายที่นั่งมองเด็กหนุ่มเล่นกับแมวจนเพลินอยู่บนโซฟาด้วยอารมณ์สงบก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน จนกระทั่งฝ่ายที่อุ้มแมวสีขาวอยู่ในอ้อมแขนหน้าเริ่มแดงลามไปจนถึงใบหูนั่นแหละ ฝ่ายที่นั่งอยู่บนโซฟาจึงคิดว่าควรพูดอะไรสักอย่างก่อนที่อีกคนในห้องจะหน้าแดงจนระเบิดไปเสียก่อน

"ไม่เป็นไรครับน้อง เล่นต่อเถอะ ...อัฐมันอยู่ในห้องน้ำ" ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาอธิบายเสร็จสรรพแล้วก้มหน้าเล่นมือถือต่อ แต่ไอ้ท่าทางที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือนั่นดูยังไงก็แสร้งทำ ไหนจะมุมปากที่ยกขึ้นเหมือนกำลังกลั้นขำอยู่นั่นอีก 

นี่แสดงว่า...ไอ้ท่าทางมุ้งมิ้งที่เขาใช้เล่นกับน้องๆเมื่อกี้คืออยู่ในสายตาอีกฝ่ายหมดเลยใช่ไหม๊!? งื้ออออ ภาพลักษณ์น้องชายที่สมบูรณ์แบบที่สั่งสมมา ปังปิ๊นาศหมดแล้ว!

"ขะ...ขะ...ขอโทษครับๆๆๆๆ!! ผมไม่รู้ว่าพี่อัฐพาเพื่อนมาห้อง!! ขอโทษนะครับๆๆๆๆ!!" เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าแดงแปร๊ด ก่อนลนลานถอยหลังหนีออกจากห้องไปแทบไม่ทัน

"..." ชายหนุ่มผู้มาเยือนโคลงศีรษะเล็กน้อยทั้งรอยยิ้มบางๆตรงมุมปาก ภาพยามน้องชายของเพื่อนใช้เสียงสองเล่นกับแมวอย่างน่าเอ็นดูยังคงตริดตรึงอยู่ในความคิด

>>> ขอเปิดไว้อีกเรื่องนะคะ ว่างเมื่อไหร่จะมาสานต่อ <<<