คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Fake Chapter II: In the club
Fake Chapter II: In the club
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือสีขาวรุ่นทันสมัยดังขึ้น ในขณะที่ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของยังคงอยู่ในระหว่างขับรถ เบียคุรันเหลือบมองชื่อสายเรียกเข้าก่อนจะต่อบลูธูทเพื่อพูดคุย
“ฮัลโหล...ไงเพื่อน ไม่ได้คุยกันนานนะ”
/อืม หวัดดีไอ้เสือ...สบายดีไหม...แกอยู่ที่ไหนวะ/
“ญี่ปุ่น...พอดีมาเยี่ยมน้องชายที่โรงพยาบาล...แกอยู่ไหนวะ เสียงดังจริง”
/อยู่ในคลับ มาฉลองกับเพื่อนเก่า...แกอยู่ใกล้นี่ มาดื่มด้วยกันมะ เดี๋ยวฉันจะบอกทางให้/
“เออ เอาสิ...บอกทางมา...”
ชายหนุ่มเรือนผมขาวตอบรับปลายสายด้วยความยินดีก่อนจะหักพวงมาลัยจากเส้นทางเดิมที่จะไปที่พักไปตามทิศทางที่ปลายสายบอกมา...
ซาคุยะกระดกไวน์รวดเดียวหมดแก้วพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคืองเรื่องที่ถูกเรียกตัวไปประชุมเร่งด่วนแต่รอเกือบครึ่งชั่วโมงก็พบว่า ท่านว่าที่ประธานไปเที่ยวสาว เลื่อนการประชุมเป็นวันพรุ่งนี้...ฟังแล้วจี๊ดจนอยากจะวีนแตกหากไม่กลัวเสียภาพพจน์...
...นี่มันเห็นสาวดีกว่างานรึไงฟะแล้วไอ้ที่โทรไปเร่งฉันเพื่ออะไร ห๊า...อย่าให้ฉันเจอนะ ซาวาดะ...ไม่งั้นแม่ซัดเปรี้ยงเลยเอ้า...
หญิงสาวยกขึ้นดื่มอีกแก้ว สองและสามตามลำดับก่อนจะถูกปรามจากเพื่อนๆบนโต๊ะ
“ซายะ...ใจเย็นๆ ซายะ...ดื่มแบบนั้นเมาตาย...เครียดอะไรนักหนาเนี่ย...”
สาวเก่ง คุโรคาวะ ฮานะเอ่ยปรามเพื่อนพร้อมกับใช้มือลดมือของสาวขรึมที่ถือแก้วไวน์ไว้เสียแน่นจนเสียวว่าจะแตกคามือเรียว...ซาคุยะขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะระบายออกมา
“ซาวาดะ...เห็นผู้หญิงดีกว่างาน โทรไปตามฉันให้มาประชุมด่วนเรื่องประธานมิลฟีฯแต่ตัวเองดันชิ่งไป
เดทสาวเฉย...ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี...ให้ตายเหอะ ฉันจะขอสาปแช่งให้อีตานั่นหลงรักสาวอย่างไอ้เคียวโกะหัวปักหัวปำเลย...”
“อ้าว...แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ...”
ซาซางาว่า เคียวโกะ เอ่ยขัดเมื่อได้ยินชื่อตนในบทสนทนา (คำสาปแช่ง)ของเพื่อน
“ก็เกี่ยวตรงที่เธอเป็นพวกเกลียดผู้ชายคาสโนว่า เพลย์บอยแถมพี่ชายก็คอยหวงสุดๆ”
ซาบาคุโนะ อาเมะเพื่อนรักอีกคนเอ่ย หลังจากนั้นก็ดื่มไวน์หมดแก้ว
“อ้าว...อาเมะกลับมาแล้วเหรอ คดีครอบครัวจบแล้วใช่ไหม...”
“Happy ending ด้วยย่ะ...ไม่อยากจะเอ่ย ฉันเพิ่งจะกลับจากงานแต่งสองคู่นั่นเมื่อวานก่อนนี้เอง...”
ซาคุยะเอ่ยแซวเพื่อนสาวสมัยมัธยมที่กลายเป็นนักสืบสาวสุดเก่งกาจ ในกรณีคดีล่าสุดที่เป็นเรื่องความพัวพันระหว่างพี่น้องตระกูลโรคุโดและฮิบาริอันเป็นเรื่องราวที่ชวนเวียนหัวที่สุดที่เธอเคยพบเห็น...เริ่มจาก โรคุโดคนพี่ฉุดฮิบาริคนน้อง ผู้หญิงท้องแล้วพาตัวเองหนี ฝ่ายชายเลยไล่ตาม หายไปทั้งคู่...เกือบปีต่อมา โรคุโดคนน้องออกตามหาพี่ชายโดยอาศัยความช่วยเหลือจากเพื่อนของเธอแล้วไปพัวพันกับฮิบาริคนพี่ที่เป็นมาเฟีย ถูกจับตัวไปเพื่อเป็นเหยื่อแก้แค้นแทนพี่ชาย...หลังจากนั้น เธอก็ไม่รู้อะไรมากนักเพราะอาเมะเล่าให้ฟังแต่เพียงเท่านี้...
ซาคุยะมองเพื่อนที่กลับมาร่าเริงอีกครั้งหลังจบคดียิ้มๆก่อนกระดกไวน์เข้าปากอีกแก้วไม่แคร์ว่าตัวเองจะเมาแม้แต่น้อย
“พอเถอะซายะ...เธอดื่มมากไปแล้วนะ...”
เคียวโกะเอ่ยปรามพลางรั้งแก้วไวน์ที่เต็มไปด้วยของเหลวที่มีแอลกอฮอล์จากมือหญิงสาวผมน้ำเงินที่ยิ้มนิดให้ตนคล้ายปกติ
“ฉันยังไม่เมาหรอกน่า...”
“ดื่มมากไปก็ไม่ดีนะของแบบนี้เมาไม่รู้ตัวนะ...แล้วใครจะดูแลเธอล่ะ...”
“ฉันรู้ลิมิตตัวเองดีน่า...อีกแก้วนะ...”
“...”
“นะ...”
“ก็ได้...” หญิงสาวผมสีชาเอ่ยเซ็งๆ ก่อนจะส่งแก้วคืนให้เพื่อน
ซาคุยะรับแก้วมาจากเพื่อนสาวและกระดกรวดเดียวหมดแก้วตามเดิม ไวน์สีสวยรสหวานปนเฝื่อนนิดๆไหลผ่านลำคอให้ความรู้สึกร้อนผ่าวไปตามกระแสเลือด...หญิงสาวไม่สนใจกับอาการมึนๆที่เกิดกับตัวเองเพราะเธอเชื่อว่าไวน์ห้า - หกแก้วคงไม่ทำให้เธอเมามากนักก่อนหน้านั้นเธอเคยดื่มออกจะมากกว่านี้ยังไม่เห็นจะเป็นไร
หญิงสาวดื่มอีกสองสามแก้วเมื่อเพื่อนสาวที่คอยเตือนไม่ได้จับตามองตนมากนัก
ก่อนจะหยุดเมื่อได้ยินเสียงชักชวนจากอาเมะและฮานะ
“เฮ้ ซายะไปยืดเส้นยืดสายบนฟลอร์กันหน่อยมะ...เพลงช่วงนี้กำลังสนุก...”
“เอาสิ...”
ซาคุยะตอบรับคำเชิญชวนในทันทีโดยในทันทีเมื่อบรรยากาศในผับเริ่มครึกครื้นด้วยเพลงจังหวะเร้าใจและไฟวิบวับหลากสี ทั้งสามก้าวลงไปบนพื้นที่ว่างสำหรับเต้นรำที่เริ่มมีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาก่อนจะเริ่มปล่อยร่างกายเคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงดั่งใจต้องการ...
“อ๊ะ...นั่น...”
“ตกใจอะไรหนะ ยามาโมโตะ...ร้องซะดังเชียว...”
เบียคุรันที่ละเลียดแก้ววิสกี้ในมือเอ่ยถามยามาโมโตะ ทาเคชิ อดีตเพลย์บอยหนุ่มรูปหล่อเพื่อนคู่หูที่ปัจจุบันเป็นนายตำรวจหนุ่มอนาคตไกลซึ่งเป็นผู้ชวนเขามารื่นเริงในยามค่ำคืน ณ ที่แห่งนี้(แน่นอนว่าเป็นผับถูกกฎหมายและเป็นกิจการของตระกูลยามาโมโตะ) ที่ทำท่าตกอกตกใจกับภาพบางอย่าง ณ ฟลอร์เต้นรำเบื้องล่าง
“อะไรของแกวะ...” โกคุเทระ ฮายาโตะเพื่อนอีกคนถามสมทบแต่เมื่อไม่ได้รับคำตอบหนุ่มผมเงินก็ก็กลับไปวุ่นกับการดื่มและเหล่สาวแทน
ส่วนอีกคนบนโต๊ะนี้มิได้รับรู้อะไรนอกจากนั่งจี๋จ๋ากับคู่ขาข้างกายทำเอาเบียคุรันไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขาร่วมโต๊ะด้วยนี้คือซาวาดะ สึนะโยชิ ทายาทซาวาดะและวองโกเล่
“นั่นไง...อดีตจำเลยของฉัน...”
“อ่อ...จำเลยที่รักที่แกโทรไปเล่าให้ฉันฟังน่ะเหรอ...”
“ใช่แล้วล่ะ...คนนี้รักจริงหวังแต่งนะเว้ยเบีย...ดูที่ฟลอร์นะ ผมสีดำอมน้ำเงินซอยปลายไล่ระดับยาวประบ่าออกจะยุ่งๆเซอร์ๆ เสื้อเชิ้ตกระดุมหน้าสีขาวพับแขนถึงศอกเอวลอย อยู่กลางฟลอร์กับสาวผมน้ำเงินเข้มอีกคน...”
เบียคุรันชะโงกหน้าไปนอกระเบียงมองตามตำแหน่งที่เพื่อนชายบอกก่อนจะพบกับ
หญิงสาวคนที่ เพื่อนหนุ่มเอ่ยถึงที่มีลักษณะตรงตามที่บอกเป๊ะๆ กำลังแดนซ์กับเพื่อนสาวอย่างสนุกสนาน...
“สเป็คแกไม่ใช่อย่างนี้ไม่ใช่เหรอ...ยามะ...”
“ฮะๆ...ถ้าเมื่อก่อนก็คงจะเซ็กซี่ หุ่นดี เปรี้ยวจี๊ดแต่เจอคู่ควงแบบนั้นบ่อยๆมันเซ็งมาเจอคนนี้ล่ะแบบว่าแม่ของลูก...เก่ง แกร่ง ไม่ยอมคน เซอร์ๆแต่แอบเซ็กซี่นะ...”
“เป็นคนหัวดื้อไม่ยอมแกเหมือนสาวอื่นเลยติดใจมากกว่า...” เสียงแย้งจากโกคุเทระที่อยู่มุมหนึ่งเรียกเสียงหัวเราะเล็กๆจากเบียคุรันที่นัยน์ตาสีอเมทริสต์ยังคงจับจ้องบนฟลอร์แต่คนที่เขาสนใจไม่ใช่คนของยามาโมโตะแต่เป็นหญิงสาวอีกคนที่อยู่เคียงข้าง
หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มยาวเกือบครึ่งหลังซอยปลายเล็กน้อยดูเก๋มากกว่าเซอร์เหมือนแบบของสาวของยามาโมโตะในชุดเสื้อหนังรัดรูปสีดำที่รูดซิปด้านหน้าลงจนถึงบริเวณกลางอกสาบเสื้อแหวกนิดๆเผยให้เห็นสายเดี่ยวซับในสีขาวสุดเซ็กซี่กับกระโปรงสีขาวยาวคืบกว่าๆแหวกข้างสูงจนน่าหวาดเสียว รองเท้าบูทสีขาวส้นหนายาวเกือบเข่ากับลีลาเต้นสุดเซ็กซี่ดั่งสายน้ำไร้รูปแบบเพียงแค่ไหลไปตามกระแสของจังหวะอันเร้าใจ สะกดให้ใครหลายคนจ้องมองแม้แต่เขาเอง ยิ่งยามที่เธอเต้นกับคนของยามาโมโตะยิ่งดูสวยงามเป็นความเซ็กซี่ที่แฝงอยู่ภายใต้กรอบนอกที่แข็งกร้าว...
“ลงไปหน่อยไหม...”
“หืมม์...”
“ฉันจะคุมจำเลยหัวใจ...วันนี้รู้สึกว่าจะทำตัวเซ็กซี่เกินไปหน่อยแถมช่วงนี้ยังชอบหลบหน้าหลบตา...”
“เอาสิ...ฉันก็จะลงไปทำเสน่ห์ซักหน่อย...”
“เฮ้ย...พูดงี้เจอเป้าหมายแล้วดิ”
“ก็สาวผมน้ำเงินที่อยู่ข้างแฟนแกไง”
“เฮ้ย! คนนั้นน่ะเรอะ...”
ยามาโมโตะชี้ไปทางซาคุยะที่เต้นอยู่กับอาเมะตรงฟลอร์ด้านล่าง
“นั่นแหละ...เอาน่า...” เบียคุรันเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจพลางฉุดเพื่อนลุกขึ้น
“เล่นยากนะนั่น...เห็นเซ็กซี่แบบนั้นน่ะขรึมจะตาย...”
“นายรู้ได้ไง...”
“ก็เพื่อนแฟนฉันนี่...เคยเจอกันแล้วครั้งนึงด้วยซ้ำ...”
“เป็นไงบ้างล่ะ...”
“เกือบตายกับคลื่นกดดันที่แม่เจ้าประคุณแผ่ออกมาทางสายตาที่เย็นชารราวน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ...อ่ะ
แยกย้ายกันเหอะ...”
ยามาโมโตะเอ่ยเมื่อทั้งคู่ก้าวลงบนฟลอร์เพราะเห็นคนรักของเขาแยกตัวห่างจากหญิงสาวที่เพื่อนชายหมายตาพอสมควร ทันทีที่เอ่ยจบชายหนุ่มผมดำก็เดินดุ่มๆไปหาคนรักที่กำลังเต้นอยู่อย่างสนุกสนานโดยไม่รู้ตัวว่าภัยที่เธอหลีกเลี่ยงกำลังเดินไปหา เบียคุรันยืนกอดอกมองเพื่อนรักที่กำลังเนียนโอบเอวหญิงสาวอยู่ ก่อนที่ดวงตาสีอเมทริสต์จะพบกับหญิงสาวอีกคนที่เขาหมายตา
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาโดยไม่ลังเลตามวิสัยของเพลย์บอยก่อนจะวางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของหญิงสาว
ซาคุยะหันขวับเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสจากมือของใครบางคนตรงหัวไหล่ เธอเกือบจะปัดทิ้งด้วยซ้ำแต่ความที่มีมารยาทมากพอเธอจึงเลือกจะหันกลับและสวดคนๆนั้นด้วยเสียงนิ่งๆเย็นๆจะดีกว่า
แต่เมื่อได้พบกับคนที่ถือดีแตะไหล่เธอก็อึ้งจนแทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ
ชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างหล่อเหลา เรือนผมสีขาวชี้ไปมาและนัยน์ตาสีอเมทริสต์พราวระยับในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมช่วงบนออกสองเม็ด ผูกเนกไทสีขาวหลวมๆทับด้วยเสื้อกั๊ก
สีขาวกับกางเกงแสล็คสีเดียวกัน
...ก็ดูดีแต่ตาไม่น่าไว้ใจจะมีอะไรแอบแฝงรึเปล่า...สติเริ่มเตือนเมื่อต้องอยู่ใกล้ผู้ชาย
...ไม่หรอกมั้ง รอดูเจตนาไปก่อนดีกว่า...เสียงขัดแย้งจากสติอีกฝั่งที่พร่ามัวด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“สวัสดีครับผมเบียคุรัน...ให้เกียรติเต้นกับผมซักเพลงได้ไหมครับ...”
“เอ่อ...” หญิงสาวอึกอักไม่กล้าตอบรับ สติทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือดในหัวคิด
ปฏิเสธไป...อันตรายออก...ผู้ชายแบบนี้ <<<
เอาน่า...ซักหน่อย นานๆทีจะมีผู้ชายหน้าตาดีมารุก>>>
ไม่เอานะ...ผู้ชายน่าเกลียดจะตาย ยิ่งเข้ามาตีสนิทอย่างนี้เพลย์บอยชัดๆ<<<
ตอบรับเขาไปเถอะน่า...สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต เพลย์บอยมีเสน่ห์ออก>>>
หญิงสาวตัดสินใจไม่ถูก หันหน้าไปมองเพื่อนรักที่มาด้วยกันเพื่อจะขอความช่วยเหลือในสถานการณ์แบบนี้ก่อนจะพบว่าอาเมะกำลังนัวเนีย(ดูเหมือนจะผลักไสมากกว่า) กับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา...แต่จำชื่อไม่ได้ ส่วนฮานะก็กลับไปที่โต๊ะนานแล้ว
“นะครับ...” ชายหนุ่มเอ่ยอีกครั้งน้ำเสียงเหมือนเว้าวอนพลางใช้แขนรั้งเอวของหญิงสาวเข้ามาแนบชิด เหมือนขอร้องกึ่งบังคับ ไม่สนใจคำปฏิเสธแผ่วเบาของร่างบาง เพลงในคลับเปลี่ยนเป็นเพลงช้าอย่างรู้จังหวะ หญิงสาวเกร็งกายแข็งทื่อจนชายหนุ่มรู้สึกได้
“ผ่อนคลายครับ ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก คิดว่าผมเป็นเพื่อนคุณก็ได้”
เบียคุรันเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนคลายความกังวลให้ร่างบางในวงแขนพลางจัดแจงจับมือเรียวคล้องคอเขาไว้เมื่อรับรู้ว่าหญิงสาวประหม่าที่จะวางมือบนกายของเขา
“คุณชื่ออะไรครับ...”
“ซาคุยะ มิจจิ...”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับซาคุยะ...เชื้อสายอิตาลีรึเปล่าครับ...”
“อ่า...ใช่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักมั้งค่ะ...”
“ใจร้ายจัง...เอ คุณยังเกร็งๆอยู่เลย ไม่ชอบเหรอ...”
“นิดๆ ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไร ...แล้วก็ไม่เคยใกล้ชิดขนาดนี้...”
“คนสวยอย่างคุณเนี่ยนะ...”
“เหมือนโกหก...แต่คุณคือคนแรกที่ใกล้ฉันขนาดนี้...ฉันเกลียดคุณจัง...”
“คนสวยส่วนมากจะใจร้าย ทำไมถึงเกลียดผมล่ะ ผมออกจะชอบคุณ...น่าภูมิใจนะเนี่ยที่ผมเป็นผู้ชายคนแรก...”
“อย่าพูดกำกวม...คุณเบียคุรัน คุณดูเพลย์บอยจนเห็นได้ชัดฉันไม่ชอบคุณเลย...ฉันจะไว้ใจคุณได้ไหม”
“ใช่ ผมเพลย์บอย...แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ...” นัยน์ตาสีน้ำเงินอมดำเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อได้รับคำสารภาพอย่างตรงไปตรงมาของอีกฝ่ายก่อนจะลดระดับลงเมื่อได้ยินประโยดต่อมา
“คุณไว้ใจผมได้...ผมไม่เคยฝืนใจใคร ผู้หญิงที่ผมเคยควง เธอเต็มใจมากับผมทุกคน...”
ชายหนุ่มเน้นเสียงในประโยคท้าย ทำให้ซาคุยะเสียวสันหลังวาบตีความสิ่งที่แฝงมากับน้ำเสียงได้อย่างดี ...ไม่มีข้อยกเว้นแม้แต่เธอเอง... ผู้ชายคนนี้มั่นใจในตัวเองอย่างร้ายกาจและคิดว่าตัวเองสามารถทำให้ผู้หญิงรอบกายยอมศิโรราบต่อตนได้
ซาคุยะยิ้มออกมานิดๆ มันเป็นเรื่องที่ท้าทายไม่น้อยเพราะเบียคุรันคนนี้ดูจะเป็นผู้ชายที่อันตรายไม่น้อย ...สติอันเบาบางเริ่มเตือนให้เธอให้หาทางหลีกหนี แต่สติอีกส่วนที่ถูกครอบงำด้วยความมึนเมากลับบอกให้เธอเดินเข้าใส่
...ลองเล่นดูซักทีจะเป็นไรไป ซาคุยะ มัวกลัวผู้ชายอยู่แบบนี้แล้วจะมีอะไรดีขึ้นมา ลองดูก็ไม่เสียหายนี่ เผื่อเธอจะเลิกเกลียดผู้ชายได้ ผู้ชายแบบนี้ไม่ได้หาง่ายๆ รึว่า...
...ลองระบาย ‘เรื่องนั้น’ กับเขาดูก็ได้...ยังไงก็คงพบกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว...
“ฉันมีเรื่องบางเรื่องจะเล่าให้คุณฟัง...ฉันคิดว่ายังไงเราก็คงจะได้เจอกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”
ด้วยความอัดอั้นภายในใจบวกกับฤทธิ์แอลกอฮฮล์ในกระแสเลือดทำให้ซาคุยะเลือกที่จะเปิดปากคุยยาวๆระบายความในใจออกมากับชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพียงเพิ่งจะพบกัน...
เบียคุรันพยักหน้ารับแต่ภายในใจของเขานั้นคิดตรงกันข้ามกับหญิงสาวเลยทีเดียว ...เราไม่ได้เจอกันแค่ครั้งเดียวแน่ครับ ซาคุยะ... ชายหนุ่มกล่าวกับตนเองในใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานอกจากปล่อยให้หญิงสาวระบายออกมาเพื่อความสบายใจ
“พ่อฉันป่วย ท่านบอกว่าท่านใกล้จะตายแล้วแต่ท่านไม่สบายใจและมีเรื่องที่ท่านยังกังวลเกี่ยวกับตัวฉันและพี่สาวค่ะ...เป็นเรื่องคนที่จะคอยดูแลเราสองคนต่อจากท่าน”
“ยังไงครับ...”
“พูดตรงๆก็คือหาแฟนเป็นตัวเป็นตนซักคนไปยืนยันให้ท่านสบายใจไงคะ...เป็นคนที่ท่านพิจารณาได้ว่าไว้วางใจได้มากพอว่าจะเป็นหลักยึด คอยเป็นที่ปรึกษาเมื่อท่านจากไป”
“.....”
“เหตุผลของท่านเป็นอะไรที่ฉันและพี่สาวต่อต้าน...ท่านบอกว่า ถึงแม้ฉันกับพี่จะกร้าวแกร่งแค่ไหนก็ยังคงเป็นผู้หญิง ยังไงเสียก็ยังอ่อนแอและต้องการผู้ปกป้อง...มันเหมือนดูถูกเรานะคะ เบียคุรัน...ผู้หญิงต้องคอยพึ่งผู้ชายเสมอไปงั้นหรอ ฉันคิดว่าไม่...ฉันเข้มแข็งและมีความสามารถมากพอ ฉันเก่งและโตพอที่จะปกป้องตัวเองได้ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่ได้มายืนในจุดสูงๆของซาวาดะกรุ๊ปในทุกวันนี้...ยิ่งพี่สาวฉันยิ่งแล้วใหญ่ คนนั้นน่ะครูฝึกทหารหน่วยรบพิเศษแห่งกองทัพอิตาลีด้วยซ้ำไป”
“เหตุผลของพ่อคุณก็ดีออกนะครับ...” ชายหนุ่มแย้งความคิดของหญิงสาวก่อนจะได้รับนัยน์ตาวาววับและเสียงตอบอย่างไม่พอใจเล็กๆ
“ผู้ชายดีๆไม่ได้หาง่ายๆ...คุณเบียคุรัน...ใช่ว่าต้องการแล้วจะเจอ ฉันไม่ต้องการฝากหัวใจตัวเองกับคนที่พบกันไม่นาน ฉันหวงชีวิตสาวโสดที่โลดแล่นได้เต็มที่ไม่ต้องห่วงใครแต่ฉันเองก็ไม่อยากจะทำให้พ่อเสียใจเหมือนกัน...”
“ใจเย็นก่อนครับ...ผมพอจะรู้ความรู้สึกคุณเพราะผมเองก็กำลังจะถูกจับหมั้นโดยไม่เต็มใจเหมือนกัน...”
“แหม...จะหมั้นอยู่แล้วยังจะมาเที่ยวป้อสาวหน้าระรื่นนะคะ...”
“ก็ผมเต็มใจซะที่ไหนล่ะ...แต่ผมก็มีวิธีดีๆที่จะลองใช้แก้ปัญหานี้อยู่เหมือนกัน...”
“เหตุผลที่คุณต้องหมั้น...ลองระบายกับฉันมั้งก็ได้นะ...”
“อืม...น่าสนใจ...ผมจะเล่าให้คุณฟังบ้างก็ได้ ฟังเรื่องของคุณมาก็เยอะ...ผมต้องหมั้นกับลูกสาวของหุ้นส่วนใหญ่คนหนึ่งในบริษัทเพื่อความมั่นคงแล้วก็กลบข่าว...”
“เรื่องเพลย์บอย...” หญิงสาวดักคอพลางหัวเราะคิกคักด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อสะกดให้
ชายหนุ่มมองจนตาค้าง “ฉันพอจะเดาได้ค่ะเพราะท่านประธานก็เตรียมจับลูกชายหมั้นเหมือนกัน”
“อ่าครับ...สึนะโยชิใช่ไหม...ต่อเรื่องของผมดีกว่า ผมเคยควงกับเธอคนนั้นรู้กันดีจนไม่อยากหมั้นกับเธอเลยและที่สำคัญ...เธอไม่ใช่สำหรับผม...”
“เพลย์บอยก็เลือกเหรอเนี่ย...”
“เลือกซิครับ...คนที่ควงก็ต้องเลือกที่สวย หุ่นดี เซ็กซี่ รู้ใจกัน...แต่สำหรับคนที่จะยืนเคียงข้างกันตลอดไปล่ะก็...” นัยน์ตาสีอเมทริสต์สบกับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มลึกล้ำ “ต้องเลือกให้ดีและใช่ที่สุด...ไม่เหมือนใครและเหมาะสมจะเป็นแม่ของลูก...”
เหมือนต่างต้องมนต์สะกด ราวกับเวลาหยุดเดิน ริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆลดลงมาแนบริมฝีปากบางของร่างบางในอ้อมแขน... ซาคุยะรู้สึกราวกับว่าถูกยึดสติสัมปชัญญะไปหมดทำได้แค่เคลื่อนไหวไปตามการชี้นำของจิตใต้สำนึกอันพร่ามัวด้วยรสจูบกับแอลกอฮอล์และชายหนุ่มร่างสูง
เบียคุรันเป็นผู้ชายที่อันตรายต่อความรู้สึกเธออย่างแท้จริง...เพียงแค่จูบเดียวเขาก็ปลิดตัวตนของเธอไปสิ้น...
...และเธอก็ได้รู้ว่าเธอคิดผิดที่จะลองเล่นกับคนอย่างเขา...
___________________________________________________________________
รู้สึกได้ใช่ป่ะ ความมึนขั้นสูงของไรเตอร์...ตอนนี้มันดูงงๆยังไงก็ไม่รู้เนอะ
มีบางส่วนที่เป็นส่วนเชื่อมกับเนื้อเรื่องอื่น...
สองโรคุโด + สองฮิบาริ
เพื่อนของนางเอกกับยามะ
แต่พึ่งจะเริ่มแต่งคู่เดียว Sad มากเลย
Ps. Comment Please...........คอมเม้นท์เพื่อเป็นขวัญกำลังใจแก่ผู้แต่งนะจ๊ะ
ความคิดเห็น