คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue
AuFic Reborn: Fake (
Pairing: Byakuran X???
Rate: PG-13
เมื่อเบียคุรัน นักธุรกิจหนุ่มเพลย์บอยฉายา กล้วยไม้ขาว ถูกบังคับให้แต่งงานเขาจึงต้องหาทางออกด้วยการหาแฟนกำมะลอเพื่อหลบเลี่ยงการแต่งงานครั้งนี้...
Prologue
หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีขาวและผ้าคลุมผมสีเดียวกัน ซึ่งถือเป็นความภาคภูมิใจของลูกผู้หญิง ผลักประตูห้องนอนที่เตรียมไว้เป็นห้องหอสำหรับเธอและชายอีกคนที่จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยากันในนามเมื่อกลางวันนี้ ก่อนจะปิดลงพร้อมกับล็อกกลอน
‘ซาคุยะ’ ไม่คิดว่าเธอจะมีวันนี้มาก่อน ซ้ำยังรวดเร็วเกินกว่าที่เธอจะทำใจให้ยอมรับได้
บางคราเธอคิดจะไม่มีความสัมพันธ์เกินเพื่อนกับชายใดด้วยซ้ำ เนื่องจากนิสัยของเธอที่เกลียดผู้ชายตั้งแต่เยาว์วัย...
หากแต่งานแต่งงานครั้งนี้ จะไม่ใช่กับหนุ่มเพลย์บอย รูปหล่อ บ้านรวย...
หากแต่งานแต่งงานครั้งนี้จะไม่ใช่ งานแต่งงานของคู่รักกำมะลอ...
หากแต่งานแต่งงานครั้งนี้ เป็นงานของเธอกับใครซักคนที่เธอรัก...
...เธอคงทำใจยอมรับได้มากโข...
หญิงสาวนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะค่อยๆแกะเครื่องประดับผมออกทีละเล็กละน้อยจนกระทั่งเรือนผมสีน้ำเงินเข้มทิ้งตัวลงมาบนแผ่นหลัง
ซาคุยะถอนหายใจอีกครั้งเพื่อระบายความหนักหน่วงในหัวคิด เฝ้าภาวนาให้ชายหนุ่มที่ถือได้ว่าเป็นสามีของเธอในทางนิตินัยเมาสลบไปเสียหรือไม่ก็ไปนอนที่อื่นกับแม่สาวๆของเขา
“ก๊อกๆ...”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาหญิงสาวที่กำลังคิดฟุ้งซ่านสะดุ้งเฮือกก่อนรีบเก็บรวบรวมสติสัมปชัญญะและลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ผู้มาใหม่
“คุณเบียคุรัน!”
หญิงสาวอุทานชื่อของคนตรงหน้าด้วยความตกใจทันทีเมื่อเปิดประตูออกมาในขณะที่
ชายหนุ่มในชุดขาวที่ยืนอยู่ตรงข้ามยังยิ้มแย้มอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แหม...เรียกซะเสียงดังเชียวผมก็ยืนอยู่ตรงหน้าคุณนี่เองแล้วทำไมถึงทำหน้าเหมือนกับเห็นผีอย่างนั้นล่ะ...รึว่าคุณเอา ‘คนอื่น’ เข้ามาในห้องหอเราล่ะ ที่รัก”
หญิงสาวหน้าตึงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มเบื้องหน้าก่อนจะเอ่ยถามเสียงต่ำ
“ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณค่ะ คุณเบียคุรัน กรุณาแก้เสียใหม่ แล้วแขกกลับไปหมดแล้วหรือคะ”
“แหม...ไม่ใช่ที่รักแต่เป็นภรรยาที่รักใช่ไหมครับ...”
ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยเป็นเชิงหยอกล้อหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงข้ามก่อนที่หญิงสาวจะเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มสบนัยน์ตาสีอเมทริสต์นิ่ง
“โอเค ผมไม่เล่นแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อยยกมือขึ้นสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้
“ผมหลบพวกเขาออกมาให้พวกน้องๆจัดการให้”
ชายหนุ่มเอ่ยพลางแทรกตัวเข้ามาในห้อง ผลักประตูปิดพร้อมกับลงกลอนทำเอาหญิงสาวที่ยืนตรงหน้า หน้าซีดลงไปเล็กน้อยก่อนเจ้าตัวจะหันหลังและเดินหนี
“ผมคิดถึงภรรยาที่รออยู่นี่...”
เสียงทุ้มกระซิบริมใบหูวงแขนของชายหนุ่มโอบรัดเอวหญิงสาวที่เพิ่งจะเดินหนีไปไม่กี่ก้าวก่อนจะกระตุกร่างบางให้แนบชิดกับตนยิ่งขึ้น
“อย่าพูดเป็นเล่นน่ะ...คุณเบียคุรัน...”
ซาคุยะเอ่ยเสียงสั่นขณะพยายามแกะมือที่เกาะเอวแน่นราวกับปลาหมึกออก “ฉันกับคุณก็แค่แต่งๆตบตาคนอื่นไปเท่านั้นนี่...กรุณาปล่อยเอวฉันด้วย คุณเบียคุรัน”
หญิงสาวเอ่ยเสียงเข้มโดยไม่ได้รับรู้ถึงสีหน้าของคนที่อยู่ข้างหลัง...
“งั้นหรือครับ~” ซาคุยะรู้สึกขนลุกซู่กับน้ำเสียงของชายหนุ่มเรือนผมสีพิสุทธิ์ที่แฝงความเจ้าเล่ห์เต็มเปี่ยมและสัมผัสที่แนบแน่นขึ้น
“ผมชักไม่อยากให้มันเป็นแค่ละครตบตาน้องสาวผมและพ่อของคุณแล้วล่ะ”
หญิงสาวสะดุ้งอีกครั้งกับเสียงซิปด้านหลังชุดสวยที่ถูกรูดลงและฝ่ามือของชายหนุ่มที่สอดเข้ามาลูบไล้เรือนร่าง
“คุณเบียคุรัน...ไหนคุณ...”
ซาคุยะเอ่ยประท้วงก่อนที่ชายหนุ่มจะถลำลึกมากกว่านี้ซึ่งนั่นจะไม่เป็นผลดีต่อเธอและศักดิ์ศรีของเธอ...แต่ผลก็ไม่เป็นดังใจเมื่อชายหนุ่มเลื่อนมือมาด้านหน้า น้ำเสียงเจ้าเล่ห์เอื้อนเอ่ย
“ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็มันถูกทำให้เป็นโมฆะตั้งแต่คุณจดทะเบียนสมรสกับผมแล้วล่ะครับ...”
ชายหนุ่มเว้นวรรคก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาใจหายวาบ “...ผมมีสิทธิ์ในตัวคุณ...ทุกอย่าง”
“ไม่...ไม่มีทาง...”
หญิงสาวเอื้อนเอ่ย ดิ้นรน หลีกหนีหากแต่เปลือกตาปิดลงนึกทบทวนถึงทุกๆสิ่งที่ผ่านมา...
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้...เธอจะไม่รับข้อเสนอของเขา...จะไม่เล่นละครเสแสร้งนี้...จะไม่ตกหลุมพรางของนายพรานคนนี้...เธอจะเลือกไม่พบเขาอีกจากวันนั้น...
...วันที่พบกับเขา วันที่โชคชะตาเล่นตลกผลักไสเธอไปให้เขา...
ราชันย์กล้วยไม้ขาว...เบียคุรัน แจสโซ...
......................................................................
บทนำ ล่อแหลมนิดๆ
แฟนคลับป๋า อย่าเพิ่งแบนนะ
ติชมกันหน่อยจ้า
ความคิดเห็น