전환합니다 (Switch) Lay Kris

เนื้อเรื่อง

전환합니다  (Switch) Lay Kris

By Bl_9

รอยยิ้มที่แสนหวานที่มีแต่คนชื่นชม กิริยามารยาทที่อ่อนโยนที่มีแต่คนชื่นชอบ และอีกมากมายที่มีคำกล่าวถึงผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าใสๆ ผิวขาวๆ กับลักยิ้มน่ารักที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

ใครจะรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมันจะทำให้ผมเจ็บปวดเพียงใด .......

....

..

“พี่อี้ฝาน” เสียงใสที่ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งมาให้ตั้งแต่เช้าทำให้ชุ่มชื่นหัวใจได้อีกนะ

“เช้านี้มีโจ๊กกับแซนวิชให้เลือก อยากทานอะไรคับ” คนยิ้มหวานถามด้วยท่าทีคาดหวัง แต่ไม่ว่าเขาทำอะไรผมก็ทานหมด เพราะมันอร่อยไปถึงหัวใจเลยละ

“ตุ้ยจ่างก็ตอบซักทีซิ มองหน้าเลย์ให้อิ่มกันไปข้างหรือไง” เสียงพูดที่ดังขึ้นจากคนที่แก่ที่สุดแต่ชอบแอ๊บเด็กทำเอาผมแทบสะอึก แถมคนตรงหน้าอายม้วนเดินกลับเข้าครัวไปซะงั้น

“แล้วซิ่วหมินเมื่อไรจะกินอิ่ม นั่งกินมาสองชั่งโมงแล้วมั้ง”

“ลู่ห่านอย่ามาแซะเรานะ ก็เลย์ทำอาหารอร่อยนี่น่า”

“ไม่อร่อยก็กินไม่เหลือ” ผมเปรยเบาๆ

“ตุ้ยจ่าง เราได้ยินนะ” ซิ่วหมินมองค้อนมาทางผม แต่ไม่แคร์ 5555

“งั้นอี้ฝานกินโจ๊กดีกว่านะ เมื่อคืนเห็นไอๆ กินของร้อนๆ จะได้คล่องคอ” ความห่วงใยเป็นที่หนึ่ง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมหลงอี้ชิงได้อย่างไร

“ห่วงกันขนาดนี้ไม่ป้อนเลยละ”

“ฮิ้ววววววววววววววว”

ผมอยากเขกกบาลไอ้พวกเด็กเวรที่อ่อนวัยแต่แก่ประสบการณ์จริงจัง แต่ช่างเหอะเพราะจริงๆ ผมก็อยากให้อี้ชิงป้อนนะ

“จะกินกันทั้งน้ำตาไหม” น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้น ทำเอากลืนน้ำลายกันยาก ก้มหน้าก้มตากินกันไม่เงยล่ะงานนี้ ส่วนผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้คนตัวเล็กแต่โหดสาดดดดดดดดดดดดด

มิน่าเขาถึงบอกว่า ‘แม่บ้านใหญ่สุดจริงๆ’

ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในช่วงเตรียมตัวจะกลับมาออกอัลบั้มใหม่ ทุกคนไม่มีใครไม่วุ่นเข้าออกบริษัทกันเป็นว่าเล่น โดยเฉพาะเมนเต้น แทบจะหลับนอนอยู่ห้องซ้อมกันเลย

ส่วนผมก็กำลังลั่นล้ากับคุณแม่คับ คุณแม่จริงๆ ไม่ใช่แม่คุณนะ เพราะอีกไม่กี่วันแม่ผมก็จะกลับแคนาดาแล้ว ผมเลยได้สิทธิพิเศษนิดหน่อย แต่ถึงยังไงผมก็ต้องกลับไปนอนหอพัก เป็นระเบียบที่ต้องปฏิบัติคับ

ดังนั้นคงมีแต่ช่วงเช้าเท่านั้นที่ผมจะได้เจอหน้าสมาชิก โดยเฉพาะคนงามที่ทำหน้าที่คุณแม่ของวง EXO-M ได้อย่างไม่บกพร่อง หัวหน้าวงหรือคุณพ่อของวงก็เลยวางใจได้

“อี้ฝาน เมื่อไรจะเข้าบริษัทพี่ๆ เขาถามถึงแล้วนะ” คนตัวเล็กที่ถอดผ้ากันเปื้อนและนั่งลงข้างๆ ผมเพื่อร่วมวงทานข้าวเช้าเอ่ยถามขึ้น

“อีกสองวันนะ ขอไว้เท่านั้น” ผมตอบไปพร้อมกับเป่าโจ๊กในช้อนเพื่อเอาเข้าปากอย่างไม่หยุด ก็มันอร่อยนี่น่า

“โอเค จะได้ตอบพี่เขาถูก แล้วม๊ากลับจะไปส่งไหม”

“คงไม่นะ เดี๋ยววุ่นวายกันอีก สงสารท่าน” แค่คิดก็เห็นภาพกลุ่มคนหนาตา ม่าม๊าคงไม่ชอบเท่าไรมั้ง

“ ... อีกสองวัน” ผมเหมือนได้ยินอะไรแว่วๆ

“อี้ชิงพูดอะไรนะ”

“ป่าว ป่าว แค่เปรยๆ ว่าจะได้ซ้อมกันครบๆ ไง” รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้โจ๊กชามนี้อร่อยขึ้นเป็นทวีคูณ

.......

...

..

“เหลือเฮียคนเดียวแล้วนะ รีบๆ ซะที” ลู่ห่านมากระเง้ากระงอดผมแต่เช้า ยิ่งตอนนี้เหลือแค่สองคนมันยิ่งแซะซะ

“จะให้รีบไปไหนฟ่ะ” ผมรู้ว่าต้องทำยังไงน่ะ แต่จะรีบลุกก็ไม่ไหวมั้ง มันเกรงใจที่สำคัญกลัวอี้ชิงปฏิเสธเสียฟอร์มตาย
“ป๊อดวะ”

“พูดอะไรไอ้ลู่ เดี๋ยวโดน” คนอย่างอู๋อี้ฝานไม่ชอบให้ใครหยามเฟ้ยเฮ้ย

“อ้าวหรือไม่จริง เป็นแฟนมาได้นานสองนาน ไม่เผด็จศึกสักที วัยรุ่นเซ็ง” ดูไอ้น้องหน้าหวานทำหน้ากวนทีนเฮียได้อีก

“ใครจะไปรวดเร็วปานจรวดเหมือนแก ทำซะไอ้ฮุนใจแตกไปละนั่น”

“คนเราต้องมีวิธี” มันทำหน้าน่ากลัวแบบหื่นๆ ยังไงไม่รู้ แต่ผมก็อยากรู้วิธีที่ลู่ห่านทำให้ฮุนกลายเป็นลูกแมวในกำมือมันได้

“ผมเห็นว่าเฮียนะเลยยอมบอก” ดูท่าจะเป็นความลับมาก ตั้งแต่กระซิบจนจะกินหูผมอยู่ละ แถมยังเข้าใกล้ซะผมขนลุก

“อะไรของเมิง ไม่ต้องใกล้มากก็ได้”

“นี่อะผมแบ่งให้ ของดี ใช้ซะรับรองครางเป็นแมวเลย”

อั๊ยยะ ไอ้ลู่แม่....เลวได้ใจจริงเล่นยาเลยหรือฟ่ะ แถมศัพท์คุณโคดได้ใจ

“มันจะดีเหรอฟ่ะ”

“ตามใจเฮียจะปล่อยให้หมาคาบแมวไปกินก็ตามใจ”

ดูมันประกาศตัวว่าเป็นเมะแต่ทำท่าซะดูไม่จืดเลย แต่ช่างมันเหอะ มากลุ้มใจกับไอ้ยาที่อยู่ในมือก่อนดีก่า ... เฮ้อ....

.....

…

..

“ม๊ากลับแคนาดาแล้วหรือคับ” เสียงหวานพร้อมคำทักเมื่อผมเข้ามาถึงห้องพัก

“อืม แค่นั่งรถไปส่งนะแต่ไม่ได้ลงไป” รอยยิ้มหวานๆ ส่งมาพร้อมกับมือที่ยื่นมาเหมือนจะช่วยถือของ ตัวแค่นี้ยังจะมาช่วยน่ารักเสียจริง

“แล้วคนอื่นๆ ละ” ผมเอ่ยถาม

“ยังไม่กลับมาเลย น่าจะกลับดึกๆ เลยละ”

“แล้วทำไม” ผมคงทำหน้างงมากเกินไปจนอี้ชิงขำออกมาซะงั้น

“พวกพี่ๆ เขาเห็นผมซ้อมหนักมาหลายวันเลยอยากให้พักนะคับ .... แล้วผมก็อยากมารออี้ฝานด้วย”

นั่นไงตอบซะขนาดนี้ไม่หลงให้รู้ไป ผมเลยรวบคนตัวเล็กเขามากอดซะ ไม่ไหวจริงจังเขาน่ารักเกินทนละ ผมละคิดถึงเขาสุดพลังเลยแต่ให้ทำไงได้ ธุระเรื่องหลายเชื้อชาติของผมมันเยอะเสียจนไม่ได้กลับมาตั้งนาน คิดแล้วก็นึกถึง.....

“อี้ฝานอ้อนเรามีอะไรหรือป่าว” เสียงหวานกล่าวขึ้นทำให้ผมยิ่งอยาก...

“คิดถึงแฟนมากกกกกกกกไงคับ” ผมอ้อนเต็มที่แหละ เพราะผมตัดสินใจละไงวันนี้แหละวะต้องชำระความให้ได้โดนไอ้ลู่ลูบคมมานาน ไหนๆ ก็ปลอดคนละ

“คิดถึงเหมือนกานนนนนนนนนน” ลากเสียงให้ชนะผมด้วย ไม่ไหวแล้วเว้ยเฮ้ย จะน่ารักไปไหนน๊า

“อี้ฝานมาเหนื่อยๆ อาบน้ำกินข้าวก่อนไหมเดี๋ยวผมอุ่นให้นะ” คนในอ้อมกอดดันผมเบาๆ เพื่อที่ได้พูดกับผมได้ถนัดขึ้น ตาใสๆ นี่น่าจับฟัดจริงจัง

“ได้เลยคับ วันนี้อี้ฝานตามใจอี้ชิงเต็มที่”

“แน่นะ ^__^”

“คับผม”

....

..

.

เป็นอาหารเย็นที่ลุ้นระทึกโคดๆ ผมจะทำไงกับไอ้ยานี้ดีนี่ หาโอกาสไม่ได้เลย

“อี้ชิง ทำอะไรอยู่หรือคับ” ผมอ้อนไปอีกดอก

“ชงโกโก้ให้อี้ฝานทานก่อนนอนไงคับ” คนน่ารักถือแก้วโกโก้มาสองแก้ว ดูแลได้ประทับใจมากคราวหน้าต้องทำโล่ห์แฟนดีเด่นให้ซะแล้ว

“ขอบคุณคับ” แล้วผมก็นึกได้

“อี้ชิงไปหยิบน้ำตาลให้พี่หน่อยได้ไหมคับ”

“ทุกทีอี้ฝานใส่แต่นมสดนี่คับ” จำได้อีกเก่งไปแล้ว

“วันนี้อยากกินหวานๆน่ะ นะคับ” ผมอ้อนไปหนึ่งดอก อี้ชิงก็ยิ้มรับแล้วก็เดินไปหยิบให้ แค่คล้อยหลังผมก็รีบควักยาเปิดซองพลาสติกแล้วก็เทพรวดไปซะแล้ว

อี้ฝานเมิงเลวมากกกกกกกกกก แต่ตูอยากอัพเกรดตัวเองแล้วนี่หว่า

“นี่น้ำตาลคับ” อี้ชิงเดินกลับมาพร้อมโถน้ำตาล ผมรับด้วยรอยยิ้มที่มาพร้อมกับเหงื่อที่แตกพลั่ก

“อี้ฝานร้อนหรือคับ เหงื่อเต็มหน้าเลย”

“คงงั้นมั้ง” คนน่ารักหยิบรีโมทมาเร่งแอร์ให้อีก

ผมลุ้น ลุ้น ลุ้น จน...จะราดละ เมื่อไรอี้ชิงจะยกขึ้นมาดื่ม แม่เจ้าโว้ยลุ้นยิ่งกว่าการประกาศรางวัลกลุ่มนักร้องชายหน้าใหม่อีก

จับแล้ว ยกแล้วจะ...จะเข้าปากแล้ว เมิง...

‘ครืน ครืน...’

“โทรศัพท์สั่นแหละอี้ฝาน ใครโทรมาเหรอ”

สาดดดดดดดดดดด ใครฟ่ะ พ่อจะด่าไม่....

“คับม๊า เครื่องจะขึ้นแล้วใช่ไหมคับ ห๊า เดี๋ยวนะคับ” ม่าม๊าที่เคารพถามอะไรตอนนี้คับ ผมจำอะไรไม่ได้หรอก

“อ้อๆ อยู่คับเห็นแล้วคับ อยู่ในกระเป๋าผมคับ เคๆ รักนะคับ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะคับ เคๆ บาย”

ม่าม๊าทำไมเลือกเวลาโทรได้ดี ขนาดนี้ เฮ้อ

เฮ้ยยยยยยยย ถ้วยเปล่า โกโก้หายไปไหน

“อี้ฝานเป็นอะไร”

“โกโก้”

“อืมโกโก้ อี้ฝานก็กินซักทีซิ เรากินหมดแล้วนะ เดี๋ยวจะได้นอนพัก” เเม่เจ้าให้หลุดแทบตายจะกินก็เร็วเกินไปไหม แต่ต้องรีบกินจะได้รีบนอน

.......

....

..

ทำไมมันนุ่มๆ เตียงนี่หว่า เฮ้ยมาอยู่นี่ได้ไงว่ะ แล้วอี้ชิงละ

“อี้ฝานตื่นแล้ว ดื่มน้ำซะหน่อยนะจะได้ดีขึ้น”

อี้ชิงป้อนน้ำผม มีหรือผมจะปฏิเสธ แล้วทำไมอี้ชิงรู้ว่าผมหิวน้ำละ แล้วทำไมมือกับขาผมขยับไม่ได้ มันติดอะไรฟ่ะ

“เฮ้ย ทำไม อี้ชิงนี่เกิดอะไรขึ้น” แล้วทำไมอยู่ๆ ผมก็ร้อนขึ้นมาหายใจก็ขัดๆ

“ยาออกฤทธิ์เร็วจริงๆ ด้วย”

“ยาอะไร อี้ชิงพูดเรื่องอะไร” ตอนนี้รอยยิ้มที่แสนหวานมันดูแปลกๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ

“ก็ยาที่อี้ฝานจะให้เรากินไง” พระเจ้าจอร์ช อี้ชิงยอดมาก รู้ได้ไงว่ะ

“ไม่ต้องตกใจหรอก เราเข้าใจ เราไม่โกรธอี้ฝานแค่แอบเคืองนิดหน่อย” รอยยิ้มที่ทำให้ผมกลืนน้ำลายยากมาก

“ถ้าเป็นคนอื่นเราคงจัดการไปแล้ว แต่นี่เพราะเป็นอี้ฝานนะ เราเลยจะยกโทษให้” การยกโทษต้องจังผมขึงแล้วที่สำคัญต้องแก้ผ้าผมด้วยหรือคับ อี้ฝานอยากร้องไห้

“อี้ชิงเราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจนะ ก็ไอ้ลู่มันยุมา ปล่อยเราไปเหอะ”

“ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงวันนี้อี้ฝานก็จะสมหวังแน่ๆ” อี้ชิงค่อยๆ ถอดเสื้อผ้า โอ้วแม่เจ้า ขาวสาดดดดดด ตอนนี้ผมร้อน ร้อนจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งอี้ชิงทำแบบนี้ ผมอยากเป็นอิสระมากกกกก

“อี้ชิงปล่อยเรา เราไม่ไหวแล้ว” คอผมเริ่มแห้ง ผมเห็นแต่อี้ชิงเท่านั้นจริงๆ

“สิ่งที่อี้ฝานอยากได้ เราจะให้”

“อี้ชิง อืมมมมม” ริมฝีปากของเรากำลังทำงานอย่างหนักหน่วง ลิ้นที่กวัดรัดกันจนแทบคลั่ง

“อี้ชิง อี้ชิง..” ผมได้แต่พร่ำเรียกชื่อคนตรงหน้าเมื่อเขาถอนปากออกไปนั่งระหว่างขาผมและมือของเขาก็เริ่มบรรเลงกับน้องชายผมแทน แต่ไม่ได้แค่นั้น อีกมือหนึ่ง อี้ชิงกำลัง ....

“อี้ชิง พอๆ ไม่ไหวแล้ว อ๊าคคคคค” สติผมเริ่มจะหมด

“อย่าเพิ่งนะอี้ฝาน มันยังไม่จบ”

เสียงหวานที่ลอยมาใกล้หู มือข้างหนึ่งยังคงวุ่นวายกับน้องชายผม และความเจ็บที่ทำให้ผมเจียนตาย

“อ๊าค  อืมมมมม” ไม่มีเสียงร้องได้อีกเมื่ออี้ชิงปิดปากผมไว้ด้วยปากเขาอีกครั้ง

เจ็บแบบไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะเจ็บขนาดนี้ ผมผิดเอง

“อี้ฝาน วันนี้อี้ชิงขอนะ”

รอยยิ้มที่ผมจะต้องจดจำไปตลอดชีวิต รอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้ว่าไม่ควรทำให้คนอย่าง ‘จางอี้ชิง’ โกรธ

THE END

*ฟิคแก้บน เพราะความคิดของ supernoona ไม่ใช่ความผิดเรานะ*

**เรายังเป็น ‘คริสเลย์’ อยู่นะ**

***ขอโทษนะเฮีย***

****ชื่อเรื่องไม่เข้ากับเนื้อเรื่องเลย 55555****