ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 ความทรงจำที่ขาดหายไป
"คิวส์.........."
ฉันเรียกชื่อชายคนนั้นพร้อมกับความทรงจำในเขตนรกสถานนั้นกลับมาอีกครั้ง
ใช่แล้ว!ชายคนนั้นก็คือผูมีมีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้
"ฉันบอกแล้วว่าเราต้องได้พบกันอีกสาวน้อย อ๋อไม่ใช่สิต้องยัยขี้แยต่างหากถึงจะถูก"
"นี้นายมันจะมากไปแล้วนะ ถึงนายจะเคยชีวิตฉันไว้แต่ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันอย่างนี้นะ"
"นั้นมันก็เรื่องของเธอแต่ฉันจะเรียกมีปัญหาไหม"
"งั้นนายก็ออกไปจากบ้านฉันไปเลยนะ"
"ไม่ได้หรอก...ฉันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
"ทำไมล่ะ...ฉันไม่ได้ล่ามโซ่ขานายไว้นิแล้วนายก็ไม่ใช่ทาสของฉันด้วยนะ"
"ใช่สิที่ไหล่ข้างซ้ายของเธอน่ะมีรอยสักรูปโพธิ์ดำอยู่ ส่วนที่แขนซ้ายของฉันก็มีรอยสักเป็นชื่อเธออยู่เห็นไหม"
"ปะเป็นไปได้ยังไงกันฉันไม่เชื่อ...อะไรกันเนี่ยส์0*0"
พระเจ้ามีรอยสักอย่างที่หมอนั้นพูดไว้จริงๆด้วยอะ มันมาได้ยังไงกันเนี่ยส์???
ของหมอนั้นเขียนว่า "TOKISAWA REN" อ้าวนี้มันชื่อฉันนี้
"ที่นี้เชื่อรึยังล่ะ เธอน่ะเป็นคนที่ฉันต้องดูแลอยู่ใกล้ๆถือได้ว่าฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอเลยก็ว่าได้"
"แล้วนายเป็น กามเทพ หรือ ซาตาน กันแน่น่ะ???"
"เป็นกามเทพดิ ถามแปลกๆนะเธอน่ะ"
"กามเทพหรอทั้งปีก นัยน์ตา เขี้ยวด้วยงะ ไม่เรียกว่าซาตานแล้วจะให้เรียกว่าอะไร"
"ตาต่ำจริงเลยนะเธอน่ะ ฟังนะฉันน่ะเป็นกามเทพที่อยู่ในระดับปริญญาโทตอนนี้ฉันต้องลงมาทำงานสำคัญชิ้นหนึ่ง
คือ ลงมาดูแลมนุษย์สุกอ่อนแอ ขี้โรคอย่างเธอไงล่ะ แล้วนี้แหวนของเจ้าของสวมไว้ซะ"
"ฉันไม่ได้ขี้โรคนะ ไม่ได้อ่อนแอด้วย ถึงฉันจะเป็นอย่างที่นายว่าก็เถอะแต่ฉันก็มีกำลังพอที่จะดูแลตัวนะ
ฮึกๆๆๆๆๆ....."
น้ำใสๆไหลร่วงอาบแก้มฉันอีกแล้วล่ะ นี้เหรอที่ว่าฉันเข้มแข็งโกหกปกปิดสิ้นดี เอ๊ะ!อะไรเนี่ยมีอ้อมแขนอุ่นๆ
มาโอบกอดร่างฉันไว้แนบกายอย่างแผ่วเบา คงไม่มีใครแล้วนอกจากคิวส์
"เอาล่ะ...ยัยเด็กขี้แยหยุดร้องไห้ซะที ฉันล้อเล่นน้าเธอไม่ชอบฉันก็จะไม่พูดอีก
ใส่แหวนซะเวลาเธอมีเรื่องเดือดร้อนอะไรฉันได้ไปหาเธอเอง"
แล้วเขาก็จับมืออันบอบเบาของฉันขึ้น แล้วค่อยๆสวมแหวนวงขนาดพอดีนิ้วฉันที่ตรงนิ้วกลางมือข้างซ้าย
พร้อมประทับรอยจูบลงบนแหวนชั่งเป็นภาพที่โรแมนติกเหลือเกิน ตอนนี้อาการเสียใจของฉันค่อยๆเปลี่ยน
เป็นอาการเขินหน้าแดงซะอีกนี้
"เออ...คือ...คิวส์....."
"เอาล่ะ เจ้านายครับรีบไปหาของกินมาให้ฉันหน่อยดิ ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะนะ"
"เอ๊!!!!!!! +-+........"
"เร็วๆสิ เดี๋ยวฉันก็จับเธอกินซะหน่อย"
"อะจะ...จ้า.........*0*"
อะไรกันยะมาถึงก็ใช้กันเลยนะ แต่ว่าก็น่ารักดีเหมือนกันนะเวลาหมอนี้ยิ้มเนี่ยส์ โอ๊ย!แทบจะละลายไปกองกับพื้นเลย
"นี้....เธออยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียวหรอ???"
"อะ..อืม.........พ่อกับแม่ของฉันน่ะ ท่านเพิ่งเสียไปเมื่อตอนฉันอายุ 14 เพราะอุบัติเหตุรถชนกันเมื่อ 3 ปีก่อน"
"นั้นก็เมื่อตอนที่ฉันพบเธอครั้งแรกน่ะสิ ใช่ไหม???"
"อืมๆ........ใช่แล้วล่ะ............หลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมาเป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์มาก ทำให้หมอที่รักษาฉันตกใจอย่างมาก
เพราะหมอเล่าให้ฉันฟังว่าความจริงชีพจรของฉันขาดไปตั้งนานแล้ว แต่ว่าอยู่ดีๆชีพจรก็เต้นอีกครั้งแล้วฉันก็ตื่นขึ้นมา
ส่วนพ่อกับแม่ของฉันก็ชีพจรขาดไปหลังจากที่ชีพจรฉันขาดไปไล่ๆกัน ฉันเสียใจมากจนแทบทำอะไรไม่ถูกพอหมอ
บอกเรื่องนั้นกับฉัน รู้สึกได้เลยว่าตัวฉันแข็งจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เฮ้อ!!!!!คิดแล้วก็อยากร้องไห้จังนะ ฮึกๆๆ...."
"ฉันเข้าใจเธอนะ อย่าเสียใจเลยนะมันผ่านไปแล้ว ต่อไปฉันจะดูแลเธอเองนะ"
"อืมๆ........-*-"
ขอบคุณนะที่ช่วยปลอบใจน่ะ คิวส์............
เช้าวันรุ่งขึ้น.....
"เรน.....ตื้นได้แล้ว เช้าแล้วนะยัยบ๊อง"
"อือ....รู้แล้ววววววววว-0-"
"......................"
"ว๊าย!!!!!!!!!!!!!!!!!>0< นี้นายจะทำอะไรฉันน่ะ ไอบ้า"
"ลุกได้แล้วถ้าเธอไม่ลุกฉันจะปล้ำเธอเดี๋ยวนี้แหละ"
"อย่านะ....ก็ได้ๆ ลุกก็ลุก"
"ดีมาก ทำตัวเป็นเด็กดีเชื่อฟังง่ายอย่างนี้สิ จะได้ดูแลง่ายๆหน่อย^^"
"เชอะ!!!!ใครเป็นเจ้าของบ้านกันแน่ฮะ"
"ไปทำอาหารเช้าให้ฉันกินได้แล้วไป"
"อะ...ค้าาาาาาาาา*0* คุณชาย ชิ....."
"หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เชอะตาบ้านี้มันจะมากไปแล้วมั้ง ฉันเจ้าของบ้านนะยะไม่ใช้คนใช้จะได้มานั่งทำตามที่นายสั่งอย่างงี้
พระเจ้าทรงไม่ยุติธรรมกับลูกเลยT_T ส่งกามเทพลูกคุณหนูมาดูแลลูกได้ไงเนี่ยส์ ใจร้าย!!!!!!!!!!!!!!
"เสร็จแล้วยะ...อาหารเช้า"
"ดีมาก...อะเชิญกินได้"
"ทานแล้วนะค่ะ-0-"
"อ่อ...เธอยังกินไม่ได้นะ"
"ทำไมอีกล่ะ......"
"รอเจ้านั้นก่อน...."
"รอใครอะไม่เห็นมีเลย....(-- )( --)"
"หาว.......-0-...........ตื้นแล้วเจ้าบ้านี้" เสียงใครหว่าน่ากลัวจริง!!!!--"
"คะ ใครอะ....เฮ้ยๆๆๆๆ"
"ห ว า ด ดี ขอรับ ท่านเรน"
"อ๊าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! +0+"
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า!!*~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น