The Parcel Cupid * เพราะเค้าถูกสร้างมาเพื่อเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 จุดเริ่มตันเมื่อพบกันในโลกที่สาม

"ติ๊ด............ติ๊ด............."
"คุณหมอค่ะ  ชีพจรคนไข้อ่อนมากเลยค่ะ"
"เฮ้อ..........................."

เสียงถอนหายใจของผู้ชายคนหนึ่งที่เรียกว่า "หมอ" ดังเบาๆอยู่ข้างๆร่างที่ดูอ่อนแรงของฉัน
แล็วก็มีเสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้นหลายๆครั้งค่อยๆดังห่างออกไปจนไม่ได้ยินอีกเลย
ตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่บนสะพานไม้ที่โยกไปย้ายมา  ชังดูน่ากลัวเหลือเกิน
ข้างล่างนั้นเป็นลำธารน้ำที่ร้อนระอุคล้ายลาวาที่ไหลวนอยู่ในภูเขาไฟใต้พิภพ
ร้อนมากจนจะทนแทบไม่ไหว  แต่ปลายทางข้างหน้าอีกฟากหนึ่งของสะพานมีแสงสว่างอันแสนอบอุ่นรออยู่
ฉันพยายามเดินไปให้ถึงจุดหมายเพราะว่าตอนนี้ในใจของฉันคิดถึงแต่ผู้หญิงที่เรียกว่า "แม่" เหลือเกิน

"แม่จ๋า...แม่อยู่ไหน  หนูอยากเจอแม่เหลือเกิน"

น้ำใสๆค่อยๆไหลเอ่อพรากอาบแก้มบางใสของฉันที่กำลังเดินฝ่าห้วงเวลาอันรนรานนี้ไป

"ปึก!!!!!!......0-0"
"อ๊าย........................"
"จับไว้เร็วเข้า...แข็งใจไว้นะ  ฉันจะพาเธอไปเอง"
".............."
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ  เธอปลอบภัยดีแล้วนะสาวน้อย"

เหตุการณ์ที่ฉันผ่านมามันชั่งโหดร้ายมากจนอาจจะถึงตายแน่!!!  ฉันเดินเหยียบไม้บนสะพานอันเปราะบางหัก
ฉันร่วงลงไป  แน่นอนฉันรู้ว่าต้องตายแน่ๆแต่ว่ามีเสียงของชายคนหนึ่งมาจับตัวฉันเอาไว้แล้วพาฉันขึ้นไปข้างบน
เหมือนกับว่าเขาบินได้อย่างงั้น  ตอนนี้ฉันก็มาถึงจุดหมายของฉันและอยู่ในอ้อมกอดของชายผู้มีพระคุณที่ช่วยฉัน
น้ำใสๆไหลรินพรากบนแก้มของฉันเป็นครั้งที่สอง

"มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน...ฉันจำได้ว่าฉะ...ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนะ...แล้วทำไม..."
"เธอปลอดภัยแล้วสาวน้อย...โปรดจงเชื่อใจฉัน  ที่นี้เรียกว่าเขตนรกสถานเป็นที่ชี้เป็นชี้ตายของเหล่าวิญญาณ
 ที่เพิ่งหลุดออกจากร่าง"
"ฉะ...ฉันตายแล้วเหรอ...ฉันตายแล้วใช่ไหมฮะ???"
"ยังหรอกตอนนี้เธอยังไม่ถึงเวลาที่ควรจะเป็นแบบนั้น...เธอต้องเดินเข้าไปในแสงนั้นเพื่อกลับไปยังร่างของเธอ
 ไปเถอะ"
"เดี๋ยวสิฉันยังไม่รู้เลยนะว่าคุณเป็นใคร...  แล้วฉันจะเจอคุณได้ที่ไหนอีกสักครั้ง"
"ไม่ต้องกลัวหรอก  เราต้องได้พบกันอีกแน่นอนในอีกไม่นาน"
"คุณชื่ออะไรเหรอ  ช่วยบอกฉันที"

ชายคนนั้นใช้นิ้วชี้ของเขาแตะที่หน้าผากฉันเบาๆ  มันรู้สึกเย็นวูบวาบๆยังไงก็ไม่รู้แล้วเขาก็เอียงตัวมากระซิบข้างหู
ฉันเบาๆ

"ฉันชื่อ คิวส์ จงจำไว้ให้ดีแล้วเราจะได้พบกันอีก"
"....................."


!@.#. 3 ปีผ่านไป .#.@!


"ฉันกลับก่อนนะ Bye Bye"

ฉันเดินแยกจากกลุ่มเพื่อนมาเพราะว่าบ้านที่ฉันพักอยู่นั้นมันอยู่หลังศาลเจ้าชิมิซึกิ  
ฉันชื่อว่า "โทคิซาวะ เรน" อายุ 17 ปี  เรียนที่โรงเรียนฟูกุโนะฮันเซน ชั้นม.5 (ขอแนะนำตัวหน่อย)
เอ๊ะ! ทำไมวันนี้มันรู้สึกแปลกๆแหะเหมือนกับว่าอยากเจอใครบางคนอยู่แต่นึกไม่ออกซะทีน้า.....
ฉันรีบเดินกลับบ้านตอนนี้ก็ประมาณ 6 โมงเย็นแล้วล่ะได้เวลากินข้าวซะที เฮ้อ!!!!!!!!!  หิวมากเลย

"ตุ๊บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"เสียงอะไรน่ะ  ออกไปดูสักหน่อยดีกว่า"
"ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"คิวส์................."

ฉันเรียกชื่อชายคนหนึ่งเมื่อเปิดประตูออกไป  เห็นชายคนหนึ่งอายุราวๆประมาณ 18 เห็นจะได้นะเดาเอา
นอนสลบอยู่ตรงพื้นสนามหญ้าหน้าบ้าน  ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการแล้วแบกร่างโตนั้นเข้าไปในบ้าน
(อย่าคิดมากนะเพราะมันไม่มีทางเลือกจริงๆ จนปัญญาว่างั้นแหละ)  จับนอนลงกับโซฟาแล้วไปหาผ้าชุบน้ำหมาดๆ
มาเช็ดหน้าเขา  รู้สึกเหมือนเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนด้วย  แถมยังเรียกชื่ออะไรก็ไม่รู้ออกไปอีก  บ้าป่าวเนี่ยส์
เรา -_+

"ระ.....เรน......อือ........"
"อะ...ตื่นแล้ว  นายเป็นอะไรมากไหม"
"ไม่ค่อยเท่าไรหรอก  เธอชื่อ โทคิซาวะ เรน ใช่ไหม???"
"อะ...อืมใช่  นายรู้จักฉันได้ยังไงกันฉันไม่เห็นรู้จักนายเลยสักนิด"
"เจอซะทีนะสาวน้อย  ให้ฉันตามหาตั้งนาน"
"อะไรของนายน่ะ....อะ...จะทำอะไรฉันน่ะ"

ชายคนนั้นใช้นิ้วชี้ของเขาแตะที่หน้าผากฉันเบาๆ  มันรู้สึกเย็นวูบวาบๆคุ้นๆ  แล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมา
เห็นชายรูปร่างสูงโปร่ง  ผิวสีน้ำผึ้ง  ผมสีแดงดำ  ตาสีแดงดุจหยาดเลือด  หน้าตาน่าเอ็นดูนั่งอยู่ตรงหน้า
สายตาอันแสนน่าเกรงขามคู่นั้นจ้องมองฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าชื่นชม

"คิวส์......................"

(โปรดติดตามอ่านตอนหน้าค่ะ^*^)