FIC NARUTO LAST TALE AND WAR

ตอนที่ 3 : LAST TALE AND WAR 3 :: น้ำตา ความรัก และคำสาบาน (RE-WRITE) 100%

 

ตอนสามแล้วนะจ๊ะ อย่าลืมเม้นท์โหวตกันเยอะๆเหมือนตอนที่แล้ว มีกำลังใจมากๆเลย >_<

2

“งั้นแต่งงานกับฉันมั้ยล่ะ ทันทีที่เป็นโฮคาเงะ”

ใบหน้าหวานของซากุระสะบัดไปมาหลายครั้งตั้งแต่ออกเดินทาง เธอพยายามตั้งสติและสมาธิกับภารกิจที่ได้รับ แต่คำพูดของนารูโตะก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา เธอจะทำยังไง จะลบคำพูดนั่นออกไปได้อย่างไร

“ทำหน้าจริงจังแบบนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ล่ะสิ”

ชิกามารุที่นั่งยองๆอยู่ข้างซากุระพูดพร้อมกับยื่นกระบอกใส่น้ำให้กับเธอ ใกล้ๆกับสถานที่พักชิกามารุพบแม่น้ำสายเล็กๆที่ตัดเข้ากับตัวหมู่บ้านสึนะ อีกไม่นานพวกเขาทั้งสามคนก็จะถึงหมู่บ้านสึนะงาคุเระแล้ว

“ขอบคุณนะ”เสียงหวานนั่นตอบเบาๆก่อนจะกระดกน้ำในกระบอกขึ้นดื่ม

ชิกามารุขมวดคิ้วมองท่าทีของซากุระก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาไม่ชอบเท่าไหร่หรอกการมาเดาอาการผู้หญิงน่ะ มันน่ารำคาญจะตายไป แต่เพราะซากุระทำหน้าเครียดตลอดแบบนี้มันก็ทำให้เขารำคาญอีกนั่นล่ะ

“อีกไม่นานเราจะเข้าเขตสึนะงาคุเระแล้ว คงมีงานอีกเยอะให้พวกเราทำ”

“อืม…ชิกามารุ นายคิดยังไงเรื่องแต่งงานน่ะ”

“หา? เรื่องแต่งงาน”

คิ้วของชิกามารถถึงคราวขมวดกันยุ่งไปหมด เลือกถามใครเกี่ยวกับชีวิตในอนาคตไม่ถาม ดันมาถามชิกามารุเนี่ยนะ? ท่าทางว่าซากุระคงเกิดอาการผิดปกติอะไรขึ้นแล้วล่ะ

“มันเป็นไปได้มั้ยถ้าหากว่านายจะแต่งงานตอนนี้”

“เรื่องพวกนั้นน่ารำคาญจะตายไป”

มันคงเป็นนิสัยของชิกามารุไปเสียแล้วที่จะพ่นคำว่าน่ารำคาญออกมา ซากุระยิ้มนิดๆก่อนที่จะเลือกเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา ถามคนอย่างชิกามารุไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นหรอก

“แล้วนายคิดยังไงกับคุณเทมาริน่ะ”

“เทมาริ? ยัยผู้หญิงน่ารำคาญนั่นน่ะนะ”

“ใครๆเขาก็สนใจเรื่องนายกับคุณเทมาริทั้งนั้นล่ะ”

ซากุระย่นจมูกและหัวเราะเสียงดัง แต่นั่นกลับทำให้ชิกามารุเบ้ปากอย่างสยดสยอง ผู้หญิงน่ากลัวแบบนั้น…กับเขาเนี่ยนะ? ใครกันช่างเอาเวลามาจินตนาการเรื่องเขากับเทมาริ

“ผู้หญิงน่ากลัวพันธุ์นั้นฉันจะคิดอะไรด้วยล่ะ ซากุระ ฉันว่าเธอคงตากแดดทะเลทรายนานไปหน่อยแล้วล่ะ ใครจะอยากเอาตัวไปข้องเกี่ยวกับเรื่องน่ารำคาญพวกนั้นกัน คิดแล้วสยดสยองชะมัด”

“นายก็เอาแต่แบ่งหญิงแบ่งชายน่ารำคาญเหมือนกันนั่นล่ะ เจ้าคนขี้รำคาญ!”

“เทมาริ!”

ใครจะไปคิดกันล่ะว่าจะตายยากแบบนี้ ชิกามารุถึงกับผงะถอยหลังเพราะเทมาริกำลังยืนเท้าพัดอันใหญ่ๆของหล่อนพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตมาให้ ถ้าเทียบกับนินจาหญิงทั้งหมดยัยนี่ก็คือนินจาหญิงที่ใจร้ายที่สุดยังไงล่ะ!

“คุณเทมาริ ทำไมถึง…”

“เทมาริเขาออกมารับพวกเรา”

เนจิที่เดินมาจากด้านหลังเป็นคนตอบคำถามของซากุระ ใบหน้าของเขายังคงนิ่งและไม่แสดงออกถึงความรู้สึกเหมือนเคย และนั่นทำให้ซากุระแอบย่นจมูกในความคิดกับใบหน้านั่น 

“นั่นแปลว่าเราไปสายแล้วสินะ เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด”

ร่างสูงของชิกามารุกระโดดลงมาจากหิน มือของเขาเท้าอยู่ที่ท้ายทอยตัวเองในขณะที่เดินผ่านเทมาริ

“หึ เจ้าคนที่เอาแต่บ่นว่าน่ารำคาญๆอย่างนาย เคยสนใจเรื่องเวลากับคนอื่นเขาเหรอไงน่ะฮะ”

รอยยิ้มหยักที่ริมฝีปากของเทมาริดูร้ายกาจมากกว่าโฮคาเงะรุ่นที่ห้าเป็นล้านเท่า! ชิกามารุหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มลงเก็บสัมภาระของตน

“งั้นเรารีบไปกันเถอะ”

ซากุระร้องบอกก่อนจะยกสัมภาระขึ้นมาสะพาย เทมาริพยักหน้ารับและออกวิ่งนำไปก่อน ตามด้วยชิกามารุที่ถึงแม้จะมีท่าทีเหนื่อยหน่ายเพียงใดแต่เขาก็วิ่งตามเทมาริไป ร่างบางของซากุระเป็นลำดับต่อไปที่จะต้องวิ่งตาม แต่แล้วเธอก็หยุดชะงักเสียก่อน

หมับ!

แขนของเธอถูกรั้งเอาไว้ด้วยมือของคนตัวสูงซึ่งอยู่ด้านหลังเธอ นัยน์ตาสีขาวจ้องมองลึกเข้ามาในนัยน์ตาสีเขียวมรกตของซากุระโดยไม่พูดอะไร อะไรของหมอนี่น่ะ ซากุระคิดก่อนจะพยายามปัดมือของเนจิออก

“อะไรของนายน่ะ เราต้องรีบไปนี่”

“เธอรู้รึเปล่า…ว่าตัวเองน่ะพิเศษ”

พะ…พิเศษ? คนอย่างฮารุโนะ ซากุระเนี่ยนะพิเศษ ซากุระรีบหุบปากที่อ้าค้างของตัวเองลงและปรับสีหน้าเป็นกระฟัดกระเฟียดอย่างแนบเนียน

“ฉัน…ฉันไม่ได้ถามนายสักหน่อยนะ ปล่อยฉันสิ เดี๋ยวก็ตามชิกามารุกับคุณเทมาริไม่ทันหรอก!!”

“หึ…”เนจิยกยิ้มที่มุมปากหน่อยๆก่อนจะยอมปล่อยซากุระเป็นอิสระ

ซากุระจิกสายตาใส่เนจิอย่างหงุดหงิดก่อนจะวิ่งตามชิกามารุไป

เป็นบ้าอะไรของเขานะ อยู่ดีๆก็มาบอกเธอว่าพิเศษซะดื้อๆ แถมยังมายิ้มท่าทีน่าหมั่นไส้นั่นอีก!! ให้ตายเถอะ นี่เธอจะต้องอยู่กับเขาไปอีกนานเท่าไหร่เนี่ย!!

“ตอนนี้ที่สึนะงาคุเระน่ะค่อนข้างยุ่ง เพราะคืนนี้ก็จะเป็นคืนเริ่มงานเทศกาลดอกไม้ไฟของสึนะ อ่ะจริงสิ เห็นว่าที่โคโนฮะก็มีงานเทศกาลเหมือนกันสินะ”

ในตอนนี้เทมาริและพวกของซากุระเดินทางมาถึงตัวหมู่บ้านสึนะงาคุเระที่บริเวณลานกว้างของหมู่บ้านกำลังมีการจัดงานเทศกาลดอกไม้ไฟประจำปีอยู่ เป็นเทศกาลครึกครื้นที่พวกเด็กๆและชาวสึนะงาคุเระกำลังรอคอย และเป็นเทศกาลแรกที่จัดเพื่อสังสรรค์หลังสงครามนินจาจบลง

“มันต้องวิเศษมากแน่ๆ”

“อื้ม ฉันก็คิดว่าตอนเย็นๆจะมาเดินดูเหมือนกันนะ ถ้ายังไงเธอเองก็มาด้วยกันสิ”

นั่นเป็นคำชวนที่ซากุระอยากตอบตกลงใจจะขาด ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องไปเช็คอุปกรณ์และสถานพยาบาลของสึนะงาคุเระ เฮ้อ การเป็นนินจาแพทย์นี่มันลำบากจริงๆนะ ไหนจะต้องทำงานตามหน้าที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่องแล้วยังจะอดไปไหนมาไหนตามใจชอบอีก

ซากุระถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“ฉันต้องไปเช็คที่โรงพยาบาลของหมู่บ้านแล้วก็ต้องเตรียมอุปกรณ์อีกหลายอย่าง”

“งั้นก็น่าเสียดายแย่เลยนะ อ่ะ ถึงที่พักของพวกเธอแล้วล่ะ”

อาคารใหญ่ๆตรงหน้าเป็นสถานที่พักของเหล่านินจาระดับสูง เทมาริผายมือออกเล็กน้อยและส่งกุญแจที่มีเบอร์ห้องให้แต่ล่ะคน

“ลองเข้าไปสำรวจดูแล้วกัน ฉันต้องไปรายงานการมาของพวกเธอให้กาอาระรู้อีก ไว้เจอกันนะ”

“ขอบคุณมาก”ซากุระโค้งขอบคุณ เธอส่งยิ้มกว้างจนเทมาริต้องยกมือปราม

“ไม่เป็นไรน่า ยังไงเราก็เป็นพันธมิตรกัน พวกเราต้องขอบคุณซะมากกว่าที่ท่านโฮคาเงะส่งคนมาช่วยหมู่บ้านเรา”

“อ่าๆ ยังไงก็ช่างเถอะ ฉันจะเข้าไปข้างในล่ะ!~”

เจ้าคนขี้เกียจก็ยังเป็นคนขี้เกียจเหมือนเดิม เทมาริสะบัดหน้าใส่ชิกามารุเล็กน้อย เธอส่งยิ้มให้กับซากุระเป็นครั้งสุดท้ายและหายตัวไปกับทรายที่พัดปลิวทั่วทั้งบริเวณ

มีอะไรที่จะต้องจัดการอีกเยอะ เมื่อเห็นว่าเทมาริหายไปแล้ว ซากุระจึงรีบเดินไปเพื่อสำรวจห้องของเธอทันที แต่ทว่าคนตัวสูงที่เธอไม่คิดว่าจะเดินตามมา กลับเดินตามเธอไม่ห่างไปไหนเลย โอ ขอล่ะพระเจ้า หวังว่าคุณเทมาริคงไม่ได้จัดห้องให้…

แอ๊ด

จริงๆอย่างที่ซากุระคิดไว้ เนจิเปิดประตูห้องที่อยู่ข้างๆซากุระเข้าไปแล้ว คนผมสีชมพูได้แต่ทำหน้าบู้เพราะคำอ้อนวอนต่อพระเจ้าของเธอไม่เป็นผล นอกจากจะต้องทำงานด้วยกันเนจิยังพักอยู่ห้องข้างๆเธออีก คนที่ไม่ค่อยจะปกติแบบนั้น…ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้เธอต้องแปลกใจอีกนะ

หลังจากที่ซากุระจัดข้าวของของตัวเองเสร็จ เธอก็ไม่รอช้าที่จะไปยังโรงพยาบาลประจำหมู่บ้าน เธอจัดการเช็คข้อมูลผู้ป่วย และข้อมูลสำคัญๆทุกอย่างเพื่อให้ง่ายต่อการทำงาน นอกจากนั้นเธอยังเข้าตรวจผู้ป่วยเกือบทุกคนในโรงพยาบาลเพื่อเช็คอาการล่าสุด

“สมุนไพร เราต้องเก็บสมุนไพรเพิ่ม”เธอหันไปพูดกับนินจาแพทย์ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังช่วยเธอขนเอกสารอยู่

“ถ้าสมุนไพร คุณซากุระสามารถไปที่โรงเพาะได้ทุกเมื่อเลยครับ”

“งั้นฉันขอไปเก็บสมุนไพรก่อนนะคะ แล้วคุณช่วยเช็ครายละเอียดของผู้ป่วยที่สาหัสให้ด้วย”

“ครับ”

ภายใต้ความมืดของแสงจันทร์ที่เลื่อนลอยอยู่บนท้องฟ้า ร่างบางของซากุระเข้าไปในโรงเพาะเก็บสมุนไพรที่ยังพอมีแสงไฟเหลืออยู่บ้าง นัยน์ตาสีเขียวมรกตเริ่มสอดส่องทั้งซ้ายและขวาทันทีที่มาถึงที่นี่ สิ่งจำเป็นที่เธอต้องมีก่อนจะปรุงยาเพื่อรักษาผู้ป่วยที่นี่คือสมุนไพรหลายชนิด

“เจอล่ะ”ซากุระร้องขึ้นเมื่อเจอสมุนไพรที่ต้องการ ร่างบางรีบวิ่งไปคว้ามันมาอย่างสนใจโดยลืมสังเกตไปเลยว่ามีใครบางคนกำลังอยู่ด้านหลัง และยืนจ้องมองเธอโดยไม่ได้พูดอะไรภายใต้ความมืดนั่น

“โห มีของที่ใช้ได้เต็มไปหมดเลยนะ”

ท่าทีนั้นของเธออยู่ภายใต้สายตาเดียวของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมองเธอมาตลอดทั้งชีวิต บางทีเขาก็แอบสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงที่แสนใสซื่อคนนี้เนี่ยนะที่ทุ่มเทรักให้กับผู้ชายคนหนึ่งได้มากขนาดนั้น เธอดูเป็นคนที่ไม่น่าจะประสีประสาเรื่องความรักด้วยซ้ำ อ่ะ…เขาเอาแต่จ้องเธออีกแล้วเหรอเนี่ย น่าตลกกับตัวเองจริงๆ

“นี่ท่านคาเสะคาเงะจะยืนจ้องฉันแบบนั้นอีกนานมั้ย?”

ซวยล่ะ กาอาระไม่รู้จะทำหน้ายังไง เขาเขยิบถอนหลังอย่างคนเก้อเขินจนชนเข้ากับกระถางปลูกสมุนไพรเข้าให้ ซากุระถลึงตากว้าง เธอรีบพุ่งเข้าไปดูกระถางต้นไม้อย่างกับว่ามันมีค่ามากมาย

“โห นี่มันสมุนไพรหายากเลยนะ”เธอว่าเสียงอ่อนในขณะที่โกยดินด้วยมือขาวๆของตัวเอง

“เธอรักต้นไม้มากงั้นเหรอ”

กาอาระถามพลางเลิกคิ้วมองซากุระ คนตัวเล็กยังพยายามตะกุยดินใส่กระถางอย่างขยันขันแข็งจนกาอาระอดไม่ได้ที่จะย่อตัวลงไปช่วย

“ชีวิตสู่ชีวิต ชีวิตเล็กๆของต้นไม้พวกนี้อาจต่อชีวิตให้กับใครอีกหลายคน”

“อ่า…ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นมาก่อน”

“คงมีแต่ฉันมั้งที่คิดแบบนั้นน่ะ”

“มันเป็นความคิดที่ดีนะ ฉันควรหัดลองคิดในแบบนั้นบ้าง”

“คิ…”

“หัวเราะอะไรน่ะ”

คนตัวสูงไม่ค่อยเข้าใจกับท่าทีหัวเราะคิกคักของคนตัวเล็กที่กำลังประคองต้นไม้ใส่กระถางเลยสักนิด และใบหน้าของเขาคงตั้งคำถามได้ดีแน่ๆ เพราะซากุระเงยหน้าขึ้นมาและระเบิดหัวเราะใส่เขายกใหญ่

เขาทำอะไรผิดน่ะ? กาอาระได้แต่คิดในใจพลางหน้าขึ้นสีมากขึ้นเรื่อยๆเพราะซากุระไม่ยอมหยุดหัวเราะเขาสักที ให้ตายเถอะ นี่เขาหนีแม้กระทั่งเทมาริและงานมากมายเพื่อที่จะได้มาหาเธอนะ คิดแล้วคนตัวสูงก็แอบน้อยใจแหะ ที่เธอเอาแต่หัวเราะใส่เขาแบบนั้น มันขายหน้าออก

“ท่านพูดเหมือนกับว่าไม่มีความคิดเป็นของตัวเองงั้นล่ะ ความคิดใครก็ความคิดมันสิ เอาล่ะ…ฉันว่าพรุ่งนี้เราค่อยเอากระถางมาเปลี่ยนดีกว่าเนอะ”

รอยยิ้มกว้างๆนั่นถูกส่งให้กับกาอาระ ซากุระเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะหัวเราะจนตาหยี ใบหน้าของเธอกับกาอาระห่างกันไม่มากและมันทำให้กาอาระสังเกตใบหน้าของเธอได้ชัดเจนจนหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก…นี่เหรอที่เขาเรียกว่า ”รัก”

“หลายปีแล้วสินะที่เราไม่ได้เจอกัน”กาอาระจงใจที่จะพึมพำออกมาให้เบาที่สุด

“เอ๊ะ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ลุกขึ้นยืนเถอะ”

นี่อาจเป็นครั้งแรกของซากุระก็ได้ที่เธอขยี้ตาแรงมากขนาดนี้ ก็เมื่อกี้ใบหน้าของกาอาระและริมฝีปากของเขาเหมือนกำลัง…ยกยิ้มเลยนี่นา! ซากุระขยี้ตาอีกครั้งโดยลืมไปเลยว่ามือของตนเองนั้นเปื้อนดินอยู่ นั่นทำให้ทั้งเปลือกตา จมูก และแก้มเนียนใสของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน

“รู้สึกว่าเมื่อกี้เธอเพิ่งใช้มือตะกรุยดินนะ”

“อ๊ะ บ้าจริง ถึงว่าทำไมแสบตา!”

“ฮึ…เธอนี่ ค่อนข้างซุ่มซ่าม”

ฮะ? นี่ซากุระหูฟาดด้วยเหรอเนี่ย เธอได้ยินเสียงกาอาระหัวเราะในลำคอ ซากุระพยายามที่จะลืมตาขึ้นมาแต่เพราะเศษดินที่เข้าตาสีสวยของเธอทำให้เธอหลั่งน้ำตาออกมาแทน กาอาระที่เห็นซากุระเป็นแบบนั้นจึงดึงเธอให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้แขนเสื้อสีขาวของตัวเองเช็ดตาให้

มันดูเป็นฉากโรแมนติกเมื่อมองผ่านสายตาของใครบางคนที่ดันผ่านมาทางนี้พอดี และนั่นก็ไม่ใช่ใครอื่น…ชิกามารุคนขี้รำคาญน่ะสิ

“โอ๊ะ”คนตัวสูงเผลอร้องออกมา เขากำลังยืนล้วงกระเป๋าและมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ขยับไปไหน เขาไม่กลัวด้วยซ้ำว่ากาอาระหรือซากุระจะสังเกตเห็น จนคนที่มาแอบดูอยู่ก่อนทนไม่ไหวจัดการดึงชิกามารุให้หลบตรงพุ่มไม้ด้วยกัน

“ชู่! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”

“เหวอ! เธอมาทำบ้าอะไรอยู่ในพุ่มไม้เนี่ยฮะ”

“ก็แอบ…ฉันก็แอบดูพวกนั้นเหมือนๆกับนายนั่นล่ะ!”เทมาริตะคอกใส่ชิกามารุแบบกระซิบ ชิกามารุเมื่อได้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจ เขายิ้มออกมาที่มุมปาก

“ยิ้มทำไมยะ”

“ผู้หญิงนี่เป็นเหมือนกันทุกคนเลยสินะ ชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้าน น่ารำคาญจริงๆ”

“แบ่งหญิงแบ่งชายอยู่ได้ นายเองก็ยืนดูพวกนั้นซะนานสองนานไม่ใช่เหรอไง”

โดนตอกหน้าไปแบบนี้ชิกามารุเลยเลือกที่จะหุบปากลงเสียดีกว่า ดวงตาสีดำและดวงตาสีอ่อนของเทมาริหาช่องว่างก่อนจะมองผ่านรูเล็กๆตรงพุ่มไม้เพื่อดูสถานการณ์ตรงหน้าต่อ และดูเหมือนพวกนั้นจะไม่ทำอะไรนอกจากซากุระที่หัวเราะใส่กาอาระท่าเดียว

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!”

เสียงโวยวายนั่นทำเอาชิกามารุและเทมาริที่แอบอยู่ตรงพุ่มไม้สะดุ้งโหยง เสียงคุ้นๆแบบนั้น…

“พวกนายสองคนแอบมาทำลับๆล่อๆอะไรแถวนี้กันน่ะฮะ”

“นารูโตะ!! นายมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ”ชิกามารุเป็นคนโพล่งคำถามนั่นออกไป นารูโตะที่ยืนเท้าแขนกับท้ายทอยทำหน้าเบ้ก่อนจะตอบตามสไตล์ตัวเอง

“ก็ป้าซึนาเดะน่ะสิให้ฉันเอาเครื่องมือแพทย์พิเศษมาส่งให้ซากุระ”

“ฮะ?”

“ก็ป้าซึนาเดะนั่นล่ะมอบภารกิจให้ฉันเมื่อเช้านี้ ฉันเลยต้องรีบตามพวกนายมาน่ะสิ แต่นึกไม่ถึงว่าจะเจอพวกนายสองคนมาทำอะไรตรงพุ่มไม้…คึคึ แต่งกันเมื่อไหร่บอกฉันด้วยนะเฮ้ย”

“ตลกแล้วไงนารูโตะ พวกเราน่ะมาแอบดูนั่นต่างหาก!!”

เสียงตวาดของเทมาริทำเอานารูโตะกระโจนเข้าไปหลบหลังพุ่มไม้อีกคน ดวงตาสีฟ้าสดใสของนารูโตะหันไปมองตามนิ้วของเทมาริที่กำลังชี้ไปยังโรงเพาะสมุนไพร

“กาอาระกับซากุระจัง?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“แอบมาดูคนอื่นเขาทำงานนี่มันยังไงอยู่นา เธอกับชิกามารุแอบมาจู๋จี๋กันก็บอกน่า~”

ผลั่ก!!

กวนประสาทดีนัก เทมาริเลยจัดมะเหงกใส่หัวนารูโตะสักป้าบไปเลย

“กาอาระกับซากุระมาทำงานที่ไหนล่ะ กาอาระน่ะแอบหนีฉันมา…”

เทมาริกำลังจะได้พูดความจริงอยู่แล้ว แต่เพราะชิกามารุเอามือมาปิดปากไว้ก่อน นารูโตะที่กำลังขมวดคิ้วมองทั้งคู่งงๆหันไปโวยวายใส่ชิกามารุทันที

“เฮ้ย ฉันกำลังตั้งใจฟังเทมาริพูดอยู่นะเฟ้ย ชิกามารุ!”

“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกน่า นารูโตะ ทำไมไม่ไปหาซากุระล่ะ เธอยังไม่รู้ไม่ใช่เหรอว่านายเองก็มาที่นี่น่ะ”

“เออ จริงด้วยสินะ!! ซากุระจัง~”

ร่างสูงของนารูโตะออกไปจากพุ่มไม้แล้ว ตอนนี้เหลือแต่ชิกามารุและเทมาริที่กำลังนั่งถอนหายใจออกมา คนหนึ่งถอนหายใจเพราะโดนอุดปาก  อีกคนถอนหายใจเพราะปกปิดความจริงจากนารูโตะได้ทันเวลา

“นายเอามือมาอุดปากฉันทำไมน่ะฮะ เจ้าบ้า”

“เธอน่ะสิ จะบอกเรื่องซากุระกับกาอาระให้นารูโตะรู้หรือไงน่ะฮะ?”

“ทำไมล่ะ! ก็สองคนนั้นดูท่าจะมีบางอย่างนะ”

“นารูโตะน่ะชอบซากุระ อีกอย่างซากุระก็รักซาสึเกะนะ ระหว่างกาอาระกับซากุระน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก”

“เป็นไปได้สิ! น้องชายฉันเป็นคาเสะคาเงะนะ อีกอย่างเขา…”

“??”

“ยังไม่เคยมีอาการชนิดที่เรียกว่าเข้าข่ายความรักขนาดนี้เลย”

“หา? เรื่องรักซ้ำซ้อนหรอเนี่ย อะไรมันจะน่ารำคาญและวุ่นวายขนาดนั้นกัน”

“หึ! เรื่องรักงั้นรึ”

“เนจิ นี่นายก็อยู่ที่นี่กับเขาด้วยเหรอ เหนือความคาดหมายจริงๆ…”

“ฉันไปล่ะ!!”

“อะ อ้าว”

เนจิเดินจากไปแล้ว แถมเขายังดูไม่สบอารมณ์ซะด้วย ชิกามารุได้แต่นั่งขัดสมาธิถอนหายใจ จะมองไปทางไหนก็มีแต่เรื่องที่คนอย่างเขาไม่เข้าใจทั้งนั้นเลยแหะ!!

“ซากุระ”

“หืม”เสียงหวานของซากุระขานรับกาอาระก่อนที่เธอจะก้มตัวลงหอบสมุนไพรทั้งหมดที่เก็บได้

“เธอจะว่าอะไรมั้ยถ้าจะไปเดินเที่ยวงานเทศกาลกัน”

“เอ๋? เดินเที่ยวงานเทศกาลกับท่านคาเสะคาเงะเนี่ยนะ ฮ่ะๆ ฉันว่าอย่าดีกว่า ฉันยังไม่อยากโดนแฟนคลับของท่านเล่นงานเอานะ”

ถึงแม้ว่าซากุระจะยิ้มก็เถอะ แต่นั่นเป็นคำฏิเสธที่ทำให้กาอาระเสียศูนย์ไปเหมือนกัน เขาไม่ได้ชวนใครออกไปเที่ยวดูงานบ่อยหรอกนะ อีกอย่าง…เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใครนอกจากเธอ

“โฮ้ย โฮ้ย! กาอาระ ซากุระจัง!~”

“นะ นารูโตะ!?”

แทบจะพร้อมกันที่ซากุระและกาอาระร้องเรียกชื่อของนารูโตะ เจ้าคนผมเหลืองที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาในโรงเก็บสมุนไพรหัวเราะร่าก่อนจะหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าซากุระ

“โห เก็บอะไรมาเยอะแยะเลยเนี่ย ให้ฉันช่วยถือมั้ย?”

ความเป็นคนดีของนารูโตะไม่เคยเปลี่ยนเลย ซากุระส่ายหน้าเบาๆดวงตาสีเขียวมรกตของเธอยังไม่ได้กระพริบตั้งแต่เมื่อกี้ มันน่าตกใจมากจริงๆที่เขามาอยู่ที่นี่…ทั้งๆที่เมื่อคืนเขากับเธอเพิ่งจะ โอ๊ย!! ขอเวลาให้เธอคิดสักหน่อยได้มั้ย

“ของพวกนี้เป็นสมุนไพรเหรอ เป็นคาเสะคาเงะนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ แม้แต่สมุนไพรที่ใช้ในการรักษาก็ต้องลงมาดูด้วยตัวเอง”

นารูโตะว่าพลางชะโงกหน้ามาดูสมุนไพรที่ซากุระถือ เขาดึงมันออกมาสองสามก้านแล้วดมมันก่อนจะจามยกใหญ่

“นารูโตะ! สมุนไพรพวกนี้สำคัญมากนะ อย่าจามมั่วซั่วสิ”

“โธ่ โดนซากุระจังดุเลยน้า~”

“ว่าแต่นายเถอะ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะฮะ?”คิ้วเรียวยาวของซากุระขมวดกันยุ่ง นารูโตะหัวเราะแหะๆเป็นการแก้ขัดก่อนจะยื่นคัมภีร์ที่เก็บเครื่องมือแพทย์พิเศษให้ซากุระ

“ป้าซึนาเดะบอกให้เอามาให้ซากุระจังน่ะ บอกว่ามันจะง่ายต่อการทำงานที่นี่ขึ้นเยอะ”

“อ่อ ขอบใจนะนารูโตะ”

คัมภีร์ถูกส่งมาให้ซากุระ

“เปลี่ยนจากคำขอบใจไปเดินเที่ยวงานเทศกาลที่นี่กันเหอะ เมื่อวานนี้ซากุระจังแอบชิ่งฉันนะ ฮ่ะๆ”

“เรื่องนั้น…”

ใบหน้าสวยได้แต่ก้มลงอย่างไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอะไร แถมเจ้าบ้านารูโตะยังทำอย่างกับว่าเมื่อวานไม่ได้ขอเธอแต่งงานอย่างนั้นล่ะ

“ถ้า…ยังไงฉันขอตัวก่อน เทมาริคงกำลังรอฉันอยู่ที่ห้องประชุม”

จู่ๆกาอาระที่เงียบมานานก็พูดขัดขึ้นมา นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวมีแววหม่นลงไปเมื่อมองนารูโตะและซากุระสลับกันไปมา นั่นสินะ…นารูโตะชอบซากุระมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่งั้นจะยอมเสี่ยงชีวิตสู้กับชูคาคุเพื่อปกป้องเธออย่างนั้นเหรอ แล้วนี่เขาคิดอะไรอยู่?? แค่ได้มาเจอหน้าซากุระไม่กี่วันก็ถึงกับชวนเธอไปเดินเที่ยวด้วยกันแล้วรึ น่าขำชะมัดเลย

“อ่ะ ท่านคาเสะคาเงะ…”

“?”

“พรุ่งนี้…ตอนห้าโมง ถ้าท่านไม่ติดธุระอะไรฉันจะไปเป็นเพื่อน”

“อืม…”

ร่างสูงของกาอาระเดินหมุนตัวออกไปจากโรงเพาะสมุนไพรแล้ว แต่ซากุระจะรู้มั้ยนะว่าทันทีที่กาอาระหันหลังกลับมา รอยยิ้มเล็กๆก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั่น ไม่ใช่บ่อยครั้งนักหรอกนะที่เขาจะแสดงความรู้สึกออกมา แต่เพราะซากุระ เพราะเธอคนเดียวนั่นล่ะที่ทำให้หลายๆอย่างแปลกไป อะไรนะที่ทำให้เธอตัดสินใจไปเดินเที่ยวกับเขา แต่จะเหตุผลใดก็ช่างเถอะ…

“นี่ๆซากุระจัง พรุ่งนี้จะไปไหนกับกาอาระเหรอ?”

“ก็แค่ไปเป็นเพื่อนท่านคาเสะคาเงะเท่านั้นล่ะ...”

“เหรอ? แต่สายตาของกาอาระฉันว่ามัน…”

“นี่ นายจะชวนฉันไปเดินเที่ยวงานเทศกาลไม่ใช่เหรอไง ทำไมไม่ช่วยฉันถือสมุนไพรพวกนี้ล่ะ เราจะได้รีบไปกัน”

“โหๆ ซากุระจังใจดีผิดปกตินะเนี่ย ฮ่าๆ มาๆ ไม่ว่าอะไรฉันจะช่วยถือหมดเลยนะ”

แม้แต่ตัวซากุระเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เห็นสายตาของกาอาระที่ดูเศร้าหมองก็พาลให้เธอรู้สึกผิดไปหมด จนทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองใจร้ายเหลือเกิน ทั้งๆที่คาเสะคาเงะเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนแต่เธอก็ยังปฏิเสธที่จะไปเดินเป็นเพื่อนเขา เธอควรจะทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีกว่านี้ และสำหรับนารูโตะ…เธอผิดนัดเพราะความอ่อนแอ งี่เง่า ของตัวเอง เธอหนีเขามาก่อนที่จะเดินเที่ยวงานจบ แล้วถ้าเธอเข้มแข็งกว่านี้เธอคงกล้าจะเผชิญหน้ากับนารูโตะ และตอนนี้มันถึงเวลาแล้ว…ถึงเวลาที่เธอจะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงและหันหลังให้อดีต

แต่อดีตที่คลุ้งไปด้วยความแค้นและความมืด…อีกไม่นานมันจะกลับมาโดยที่ใครก็ไม่สามารถตั้งรับได้ทัน และจุดประสงค์เดียวที่เขาปรากฏกายในสึนะงาคุเระอีกครั้ง คงเป็นเพราะนัยน์ตาสีเขียวมรกตนั่นเพียงอย่างเดียว

ฟุบ!!!

“พรุ่งนี้นายก็จะกลับเลยสินะ”ซากุระถามเมื่อนารูโตะเดินมาส่งเธอถึงหน้าห้องพักแล้ว

นารูโตะส่งยิ้มกว้างเหมือนอย่างที่เคย เขาหัวเราะราวกับเด็กแก่นแก้วที่ไม่รู้จักโตก่อนจะยกมือขึ้นเท้าที่ท้ายทอย

“เกิดคิดถึงฉันขึ้นมารึไง ซากุระจัง”

“ตลกเถอะ! ฉันจะคิดถึงนายทำไมกัน”ซากุระย่นจมูกใส่นารูโตะ

คนตัวสูงผมสีเหลืองเป็นประกายได้แต่หัวเราะกับท่าทีนั่น เขารักซากุระจริงๆนะ ไม่ว่ายังไงก็รักไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้ว่าซากุระจะไม่ได้คิดกับเขาในแง่นั้นและมอบความรักทั้งหมดของเธอให้กับผู้ชายคนเดียวเท่านั้น…เพื่อนรักของเขายังไงล่ะ ถึงแม้ว่านารูโตะจะรู้อยู่เต็มอกก็เถอะว่าถ้าซากุระหันมารักตัวเขาจริงๆ มันคงจะน่าสมเพชมากในสายตาคนอื่น แต่ความสมเพชไม่ใช่ตัวตัดสินทุกอย่าง เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก

“พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับแล้ว”เสียงนารูโตะดูอ่อนลงจนซากุระกระพริบตาถี่ๆอย่างแปลกใจ

“ฉันจะไม่ถามเรื่องที่เคยถามซากุระจังตอนนี้ เพราะฉันรู้ว่ามันจะทำให้ซากุระจังลำบากใจ”

“นารูโตะ…”

“ก็นะ ฉันเกิดมาเพื่อเป็น nice guy นี่นา จะให้เย็นชาแล้วทำเป็นเก๊กท่าแบบเจ้านั่นก็คงไม่ไหว”

นั่นทำให้ซากุระหัวเราะออกมาได้ง่ายๆเลยนะ แต่มันไม่ใช่ในเวลาแบบนี้ นารูโตะยังคงยิ้มยิงฟันให้กับซากุระ เขาโตขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ทั้งส่วนสูง ความคิด นิสัย หน้าตา แล้วยังจะเรื่องนินจา เรียกได้ว่าตอนนี้เขาเป็นนินจาระดับตำนานของหมู่บ้านโคโนฮะอีกคน เป็นผู้ชายที่กำลังเป็นที่ต้องการของสาวๆในหมู่บ้านชัดๆ แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ซากุระไม่สามารถ…ไม่สามารถตอบรับคำขอแต่งงานนั่นได้

ความเป็นเพื่อนไงล่ะ…เธอคิดกับนารูโตะเกินกว่านั้นไม่ได้จริงๆ

“อ่ะๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปด้วยน้า ซากุระจัง”

นิ้วเรียวๆของนารูโตะเอื้อมมือมาปัดที่ข้างแก้มของซากุระอย่างทะนุถนอม รอยยิ้มกว้างๆเป็นสิ่งที่บังคับให้ซากุระยิ้มตามอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮ่ะๆ”

นารูโตะหัวเราะอีกครั้งพร้อมทั้งเอื้อมมือมาลูบหัวซากุระอย่างไม่กลัวตาย มาถึงขนาดนี้แล้วคำแต่งงานก็ขอไปแล้ว แล้วจะมากลัวอะไรกับอีแค่หมัดไม่กี่หมัดที่ซากุระจะซัดใส่เขาเล่า จริงมั้ย?

“ฉันกลับก่อนล่ะ จะไปรอเธอที่หมู่บ้านหลังทำภารกิจเสร็จแล้วกันเนอะ”

“อืม…”

“ฝันดีนะซากุระจัง”

“อืม นายเองก็เหมือนกันล่ะ”

รอยยิ้มเฝื่อนๆนั่นคงยากที่จะสังเกตเห็นถ้าเป็นนารูโตะที่เป็นคนมอง นารูโตะเดินหมุนตัวกลับไปแล้ว เหลือแต่ซากุระที่ได้แต่ยืนถอนหายใจเท้าระเบียงหน้าห้องที่มองเห็นถนนของหมู่บ้านสึนะงาคุเระชัดเจน แสงไฟข้างถนนสะท้อนกับนัยน์ตาสีมรกตของซากุระชัดเจน

“ซากุระจัง!! ฉันชอบเธอมากเลยนะ!!! ฉันเป็นโฮคาเงะเมื่อไหร่ เธอจะต้องตอบคำถามของฉันนะ!!!”

“นารูโตะ!”

เจ้าคนบ้างี่เง่า! ไหนบอกว่าจะกลับแล้วแต่ทำไมเขากลับมายืนป้องปากตะโกนโดยไม่เกรงกลัวใครแบบนี้เนี่ย ซากุระได้แต่หันซ้ายหันขวาอย่างคนไม่รู้จะทำยังไงดี ใจหนึ่งก็อยากจะกระโดดลงไปซัดปากเขาสักป้าบที่บังอาจตะโกนเสียงดังดึกๆดื่นๆ แต่อีกใจหนึ่งก็ดันจะเผลอยิ้มออกมาซะได้! โอ้ย!! เธอเป็นบ้าอะไร! ฮินาตะรักนารูโตะนะ!

“ฮ่ะๆ ฉันไปล่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะซากุระจัง!~”

“รีบไปเลยตาบ้านารูโตะ!!”

“ฮ่าๆๆ”

ฟุบ!!

ร่างสูงของนารูโตะหายไปแล้ว ซากุระรีบก้มหน้างุดๆก่อนจะเอามือลูบหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อกี้นี้เธอคงไม่ได้กำลังจะหน้าแดงแล้วก็เผลอยิ้มโง่ๆออกไปเพราะคำตะโกนซื่อบื้อๆของนารูโตะหรอกนะ บ้าจริง

“ดูเหมือนว่าเธอก็เสน่ห์แรงไม่เบานี่”

คำแดกดันนั่นทำให้ซากุระสะดุ้ง แผ่นหลังบางของเธอพิงชิดติดกับราวระเบียงตามสัญชาตญาณ เนจินั่นเองที่เป็นคนเดินออกมาจากห้อง ร่างสูงของเขาสวมเพียงเสื้อผ้าลำลองสบายๆสีดำ ผมยาวๆของเขาถูกปล่อยลงมาโดยไร้การมัดใดๆทั้งสิ้น ซากุระเดาว่าเนจิคงจะกำลังเข้านอนและนารูโตะก็ดันแหกปากเข้าหูเนจิ เขาถึงได้ออกมาดู

ท่าทางแบบนั้นเหมือนคนกำลังโกรธจัดเลยนะ หรือว่าจะโมโหที่ถูกปลุกน่ะ

“เอ่อ ขอโทษแทนนารูโตะด้วยที่เสียงดัง”

“ไอ้ประโยคที่ว่าชอบเธอมากน่ะเหรอ หึ”

น้ำเสียงนั่นไม่ควรจะเรียกว่าคำแซวได้เลยนะ แต่มันกลับทำให้ซากุระหน้าร้อนซะดื้อๆ

“แล้วไอ้ที่ว่าพอเป็นโฮคาเงะแล้วจะเอาคำตอบจากเธอ หมอนั่นคงขอคบกับเธอล่ะสิ น่าเห็นใจเจ้านั่นจริงๆนะ”

“น่าเห็นใจ! การมาชอบฉันมันน่าเห็นใจตรงไหนน่ะฮะ!”

เนจิจัดว่าเป็นคนที่กวนประสาทด้วยคำพูดได้เก่งคนหนึ่งเลยล่ะ ท่าทางขี้เก๊กแบบนี้น่าซัดปากจริงๆ

“คนซื่อบื้อมักชอบเธอ”

“นายมีสิทธิ์อะไรไปว่าพวกเขาน่ะฮะ? พวกนั้นไม่ใช่คนซื่อบื้อสักหน่อย”

แน่นอนว่าซากุระรวมลีคุงไปด้วย ลีน่ะตามจีบซากุระมาพอสมควรแล้วล่ะ แต่เธอก็ทำใจชอบในความดีของลีไม่ได้จริงๆ เพราะเขาเพี้ยนเหมือนอาจารย์ไกมากไป แค่เห็นเธอก็ขนลุกแล้วถ้าจะคิดกับลีในแง่นั้น

“เหอะ!!”เนจิสบถเสียงดังจนซากุระแอบตกใจ

นัยน์ตาสีขาวที่จดจ้องมายังซากุระถูกจับโดยนัยน์ตาสีเขียวมรกตของเธอ มันแน่นิ่งเสียจนซากุระคิดว่าเนจิอาจเหม่อไปแล้ว เธอจึงลองขยับตัวเพื่อเลี่ยงเนจิเข้าห้อง แต่ทว่าร่างสูงของเนจิกลับเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แขนแกร่งทั้งสองข้างของเนจิขยับขึ้นมาที่ข้างๆตัวซากุระ ส่งผลให้ตอนนี้ซากุระถูกล็อคเอาไว้ด้วยแขนของเนจิ

“จะทำอะไรน่ะ!”ซากุระขึ้นเสียงดังใส่ แต่ทว่าเนจิกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

“เธอชอบใครไม่ได้”

“อะไร! มันเกี่ยวอะไรกับนายน่ะ แล้วก็…ออกไปได้แล้ว ฉันจะไปนอน”

มือเรียวของซากุระพยายามจะดันเนจิที่ประชิดตัวอยู่ออก แต่ทว่าเนจิกลับขืนตัวเอาไว้พร้อมทั้งรวบมือทั้งสองข้างของซากุระขึ้นมาจับอย่างง่ายดาย

“เธอแต่งงานกับนารูโตะไม่ได้”

“แต่งงาน! นายจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้จะแต่งงานกับนารูโตะสักหน่อย”

“เธอชอบกาอาระไม่ได้”

“แล้วทำไมฉันต้องชอบกาอาระด้วยล่ะ นายนี่พูดจาไม่รู้เรื่องเลยนะ”

“เธอรักซาสึเกะไม่ได้…”

“…”

คำพูดนั้นของเนจิหยุดทุกคำพูดที่ออกมาของริมฝีปากบาง ซากุระแน่นิ่งไปก่อนจะจ้องมองยังเนจิอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตาสีเขียวหรี่ลงราวกับคนกำลังจับผิดเนจิ เฉกเช่นเดียวกันกับนัยน์ตาสีขาวของเนจิที่จ้องมองซากุระจริงจังจนน่ากลัว เกิดอะไรขึ้นกับฮิวงะ เนจิ ทำไมเขาถึงสั่งห้ามไม่ให้เธอรักใคร

“ทำไม”

“ทุกคำพูดของฉันมีเหตุผล ถ้าไม่อยากเจ็บตัว เจ็บใจ! ก็เชื่อฟังสิ่งที่ฉันพูด”

“นี่นายคงบ้าไปแล้วแน่ๆ มนุษย์ที่ไหนจะห้ามตัวเองไม่ให้รักใครสักคนหนึ่งได้น่ะฮะ นายคงเมาหรือไม่ก็คงง่วงมากไปแน่ๆ”

“เธอต้องฟังสิ่งที่ฉันพูด!”

คำพูดแกมบังคับนั่นทำเอาซากุระฉุนกึก เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเพื่อผลักเนจิออกไป ร่างสูงของเนจิถอยออกไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ไกลมากพอที่ซากุระจะแทรกตัวหนีไปได้ ตรงกันข้ามเนจิกลับตวัดหางตาสีขาวของเขาใส่ซากุระ

“เธอต้องฟังสิ่งที่ฉันพูด ฮารุโนะ ซากุระ!”

“นายบ้าไปแล้วเหรอเนจิ! ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เราไม่เคยยุ่งเกี่ยวกันมาก่อน นายจะมายุ่งอะไรกับฉันนัก!”

“อันตรายกำลังมาเยือน ความเจ็บปวดทรมานกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เธอต้องสาบานกับฉันเดี๋ยวนี้ ที่นี่ว่าเธอจะไม่รักใคร”

มือหนาของเนจิคว้าหมับเข้าที่แขนของซากุระก่อนที่เขาจะเค้นแรงบีบมันจนซากุระหน้าเบ้เพราะความเจ็บปวด เนจิตวัดหางตาโกรธเกรี้ยวนั่นโดยไม่เกรงกลัวเลยว่าซากุระจะคิดยังไง

“ปล่อยฉันนะเนจิ ฉันเจ็บ”คนตัวเล็กพยายามที่จะปัดมือนั่นออกแต่เนจิกลับเอาจริงมากขึ้น เขารั้งไหล่ทั้งสองข้างของซากุระด้วยมือหนาและเค้นแรงบีบ

“เนจิ ฉันเจ็บ!”

“สาบานกับฉัน!!!”เสียงตะคอกนั่นดังมากพอที่จะทำให้ซากุระตัวสั่น เธอไม่เคยเจอเนจิในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับเขา แล้วทำไมเธอจะต้องสาบานแบบนั้นด้วย!

“เนจิ!!”เสียงตวาดของซากุระมาพร้อมกับแรงเฮือกสุดท้ายของเธอที่ปัดใส่มือของเนจิที่บีบไหล่ทั้งสองข้าง ซากุระใช้จังหวะที่มือของเนจิหลุดออกไปวิ่งพรวดเข้าไปในห้องพักของเธอ

พระเจ้า!! แขนของเธอร้าวระบมไปหมดแล้วนะ เนจิเค้นจักระมหาศาลนั้นในการขู่บังคับเธอ อีกทั้งยังพูดจาแปลกๆอีก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…เรื่องน่าปวดหัวมันชักจะเยอะเกินไปแล้วนะ

Talk with writer ประจำวันที่ 13 11 11
ตอบเม้นท์รวมๆเลยนะ
กาก้าออกโรงแล้วแน่ๆ เดินหน้าเต็มที่ด้วย แต่ว่ากลัวจะเบื่อกาก้ากันซะก่อนอ่ะสิ 555 ใครที่รอคู่อื่นอยู่คงต้องรอต่อไป =.=
คู่ชิก้ากับเทมมี่นั้นก็เป็นคู่ที่น่าลุ้นไปพร้อมๆกันนะ น่ารักดี แต่งไปยังรู้สึกเขินๆเล้ย ><///
ขอบคุณทุกแรงเชียร์แรงใจจ้า 
แต่ย้ำนะคะ!! ไม่พอใจไม่ต้องอ่านค่ะ จบ : )
First Love (Japanese Version) – Utada Hikaru Song Lyrics