ตอนที่ 9 : เปิดตำราบทที่9>>[[จดหมายประหลาด]] 100%
อัพให้เต็มตอน 2 ตอนรวด เนื่องจากหายหัวไปนาน น่าให้คนอ่านกระทืบทิ้ง 555++
วันเวลาผ่านไปสอบกลางภาคเรียนที่สองก็ผ่านไปเช่นกัน ฉันไม่สนใจหรอกว่าคะแนนมันจะดีหรือไม่ แต่สิ่งที่ฉันกำลังสนใจก็คือวันหยุดยาวฤดูหนาวนี้ต่างหาก
บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมตัวเองต้องลงทุนไปซื้อชุดว่ายน้ำกับยัยอิโนะ ทั้งๆที่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนอากาศมันก็ไม่ได้น่าให้ลงไปเล่นน้ำเลยสักนิด แต่เอาเหอะ...คิดซะว่าซื้อมาไว้ประดับตู้เสื้อผ้าก็แล้วกัน
“ได้ข่าวว่าโรงเรียนเราจะจัดงานปาร์ตี้คริสมาสต์ด้วยนะ >_<”
ยัยอิโนะคงเป็นโรคปาร์ตี้โฮลิคเข้าสิงแน่ๆ เพราะเรื่องปาร์ตี้หรือการไปเที่ยวยัยนี่จะหูไวตาไวกว่าชาวบ้านมาก แม้กระทั่งการมาเรียนพิเศษเพียงห้าวันก่อนปิดวันหยุดฤดูหนาวเธอก็ยังรู้เร็วเรื่องข่าวสาร
“ฉันจะมากับซาอิแหละ ฮินาตะเธอเองก็จะมากับนารูโตะใช่มะ?”
คำถามของยัยอิโนะเล่นเอาคนถูกถามถึงกับหน้าแดงก่ำ เธอหลบสายตาก่อนจะเอานิ้วมาจิ้มๆกันเหมือนกำลังเขินอาย ว่าไปแล้วฮินาตะก็น่ารักดีนะ ถ้าเกิดว่าโรงเรียนเราจัดอันดับคนสวยโดยเลือกที่หน้าตา ฮินาตะจะต้องติดหนึ่งในห้าแน่ๆ
“แล้วแม่สาวสุดห้าวเท็นเท็นล่ะจ๊ะ จะมากับใคร?”
“เหอะ! งานแบบนี้ฉันไม่สนใจหรอก...”
ไม่สนใจแต่ทำไมต้องหันไปมองที่เนจิด้วยล่ะ อ้อ ยัยนี่แอบปิ๊งปั๊งกับเนจินี่เอง =0=
“แต่ใจจริงก็อยากมากับเนจิใช่มะ >_<//”
“บ้าน่าอิโนะ เขาไม่มากับฉันหรอก =3=”
เท็นเท็นว่าพลางทำปากจู๋ เธอคงจะแอบหวังว่าจะได้ไปกับเนจิสินะ บางทีฉันน่าจะทำตัวให้มีประโยชน์กับเพื่อนๆบ้าง
“เฮ้อ แต่เนจิไม่เคยพูดดีกับใครเลยนี่สิ...เขาชอบปฏิเสธเย็นชา -^-”
ยัยอิโนะทำปากยื่นปากยาวและนั่นทำให้เพื่อนๆทุกคนถึงกับถอนหายใจพร้อมกัน แม้กระทั่งฮินาตะที่เป็นญาติกับเนจิยังไม่ค่อยจะได้พูดคุยกับเขาเลย อืม...ความเป็นสาวฮอตจะมีประโยชน์บ้างมั้ยนะ -*-
ร่างเล็กของฉันลุกขึ้นยืนโดยไม่ให้สัญญาณ ถึงแม้เพื่อนสาวจะตกใจแต่ฉันก็สาวเท้าพรวดๆเดินไปหาเนจิที่นั่งอยู่ไม่ห่างนัก มือเรียวของฉันวางลงบนโต๊ะเพื่อส่งสัญญาณให้เนจิเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือของเขา
“มีธุระอะไร?”เขาว่าพลางเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ สมแล้วล่ะที่เขาเป็นหัวหน้าห้อง
“ปาร์ตี้คริสมาสต์ที่โรงเรียนจะจัดในอีกไม่กี่วัน นายสนใจอยากจะไปกับเท็นเท็นรึเปล่า”
แววตาของเนจิมองมาที่ฉันประหนึ่งกำลังตั้งคำถาม แต่ดวงตาของฉันก็จ้องกลับไปที่เขาไม่แพ้กัน เอาสิ! ฉันไม่ยอมให้เพื่อนฉันแห้วหรอก -*-
“พูดจริงพูดเล่นเนี่ย?”
“นายเคยเห็นฉันพูดเล่นรึเปล่า”
ฉันว่าพลางใช้สองแขนเท้ากับโต๊ะ ดวงตาของเราจ้องกันเหมือนกำลังทำสงครามประสาท ใครที่หลบตาก่อนจะต้องแพ้ไป ซึ่งคนที่แพ้ต้องไม่ใช่ฉันอ่ะ! - -
“เธอจะไม่ยอมหลบตาฉันใช่มั้ย”
“=_=”
ไม่มีคำพูดอะไร เนจิจ้องตาฉันอีกสักพักก่อนจะกระพริบตาและหลบตาไปในที่สุด อะฮ้า นายแพ้
“อิโนะ!”
เสียงเรียกชื่อยัยอิโนะดังลั่นเมื่อฉันเป็นฝ่ายที่ได้รับชัยชนะ เจ้าแม่ปาร์ตี้โฮลิคลุกขึ้นมาจากโต๊ะก่อนจะเปิดปฏิทินในโทรศัพท์มือถืออย่างรู้งาน
“วันที่ยี่สิบสี่เดือนสิบสองเวลาหนึ่งทุ่มหน้าหอประชุม ชุดสูทเต็มยศ ห้ามสายห้ามขาดห้ามลา”
ฉันว่าเนจิคงแอบถอนหายใจนะที่โดนบังคับ แต่ช่างเหอะ เพื่อเพื่อนของฉันทำไมแค่นี้จะทำไม่ได้อ่ะ เราสองคนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะก่อนจะเปิดวงสนทนาอีกครั้ง พูดตามตรงยัยอิโนะเป็นคนเปิดตลอด ส่วนฉันนั่งอ่านหนังสือซะมากกว่า
“ซากุระครับ...คือวันที่ยี่สิบหก...”
ในระหว่างที่เรากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ เขาดูเป็นคนหล่อนะแถมท่าทางจะน่ารักด้วย ว่าแต่เขาต้องการอะไรล่ะ?
“อุ้ย ยัยซากุระมีคนมาขอไปปาร์ตี้ด้วยอีกแล้ว >.<”
ฉันไม่สนใจยัยอิโนะที่กระดี้กระด้าแต่กลับหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้า ใบหน้าสีขาวๆของเขาเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อฉันจ้องมองเขา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นี่ต้องให้ฉันถามเองสินะ
“มีอะไรรึเปล่า?”
“คือช่วยไปงานปาร์ตี้...”
“ขอโทษนะ แต่ฉันไม่คิดจะไปงานนั่นหรอก”
ถึงมันจะเป็นคำปฏิเสธที่เย็นชา แต่ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะให้ความหวังใครได้ เพราะแม้แต่ตัวฉันเอง...ฉันยังไม่เคยรู้สึกถึงความหวัง ความรัก จากใครเลย ฉันไม่เคยเรียนรู้ถึงคำว่ารักที่แท้จริงสักที...ไม่เคยเลย
“โห เธอจะใจร้ายเกินไปมั้ยซากุระ เขาก็น่ารักดีนี่นา ฉันสงสารเขาเลยนะ! >O<”
“ฉันไม่ใช่พวกให้ความหวังใครนี่…”
“แล้วซาสึเกะล่ะ =O=!”
“เราก็เป็นแค่เพื่อนกัน -_-”
“แต่ฉันสังเกตนะว่าระยะหลังๆมานี้เธอน่ะไม่ค่อยคุยกับเขาเลย”
“เราว่างไม่ตรงกันมั้ง”
ฉันตอบได้แค่นั้นก็หันไปสนใจกับหนังสือของตัวเองต่อ ยัยอิดนะไม่มีทางจะยอมแพ้ฉันแน่ๆเธอจึงดึงหนังสืออกไปจากมือฉันและโยนมันทิ้งไปไกลแสนไกล แล้วเชื่อมั้ย...มีคนวิ่งไปตามเก็บหนังสือเพื่อเอามากอดด้วยอ่ะ! =O=^
“เธอไม่คิดจะชอบซาสึเกะจริงๆเหรอ ฉันคิดว่าเขาชอบเธอนะ...ขนาดเขาไล่คารินผู้หญิงที่แรงที่สุดในโรงเรียนเพื่ออยู่กับเธอ เธอไม่คิดแบบฉันเหรอ O.O”
ใบหน้าของฉันส่ายไปมาเบาๆและนั่นทำให้ยัยอิโนะตาค้างอีกครั้ง เธอคงเชียร์ฉันกับซาสึเกะล่ะมั้ง...แต่ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง บางทีที่ฉันเจ็บปวดอาจเป็นเพราะสงสารก็ได้...และในตอนนี้ฉันเองก็คิดว่าเขาเป็นเพื่อนของฉันอยู่เลย - -
“หัวใจของเธอเป็นน้ำแข็งจริงๆซากุระ...เธอไม่เคยมีความรักจริงๆเลย”
แล้วฉันผิดเหรอกับการเลือกที่จะอยู่เฉยๆโดยไม่เจ็บปวดกับความรัก ฉันผิดด้วยเหรอที่ไม่อยากวิ่งตามหรือไขว่คว้ามันเอาไว้...ในเมื่อมันเป็นแค่ความสุขเพียงครั้งเดียว
เย็นวันนั้นฉันกลับบ้านคนเดียว ทั้งๆที่ปกติฉันจะต้องกลับกับซาสึเกะหรือไม่ก็คาคาชิ แต่วันนี้ฉันขอกลับเองดีกว่า...กลับบ้านเองเหมือนวันก่อนๆที่ผ่านมา
“...”
ฉันทำใจไว้อยู่แล้วกับการเดินกลับบ้านคนเดียว แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเงียบและว้าเหว่ขนาดนี้นี่ แค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆมันทำให้ฉันเกลียดกลัวความว้าเหว่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ...นึกไปแล้วฉันไม่ควรจะรู้จักกับซาสึเกะด้วยซ้ำไป เพราะการที่ฉันรู้จักเขามันทำให้ฉันอ่อนแอลง...อ่อนแอลงมากจริงๆ แค่การอยู่คนเดียวยังรู้สึกเหงาขนาดนี้เลย...
เกล็ดละอองสีขาวที่ตกลงมาจากท้องฟ้ามันเป็นสัญญาณว่าฤดูหนาวกำลังมาเยือน ฉันชอบที่จะยืนดูมันตกลงมาจากท้องฟ้าเพียงลำพัง แต่ในตอนนี้ฉันอยากให้มีใครสักคนอยู่กับฉันจัง
ฟิ้ว!~
สายลมแห่งหน้าหนาวพัดผ่านฉันไป ฉันกระชับเสื้อโค้ชของตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินหน้ากลับคอนโดฯ และเมื่อเวลาผ่านไปราวๆสิบห้านาทีฉันก็หยุดชะงักฝีเท้าลงเมื่อใกล้จะถึงหน้าทางเข้าคอนโดฯ
ร่างของใครบางคนกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น หลังแข็งแรงของเขาเอนพิงกับกำแพงที่มีหิมะอยู่ประปราย ไม่มีแม้แต่ร่มหรือเสื้อกันหนาวใช้ในการกันหิมะ มีแต่เสื้อบางๆที่รอรับลมหนาวพัดผ่าน ทั้งๆที่เมื่อกี้หัวใจของฉันเหยียบเย็นจนเป็นน้ำแข็ง...แต่ในเวลานี้ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันทีที่พบเขานั่งรอฉันอยู่ตรงนั้น
“รอนานแล้วเหรอคะ?”ร่มคันเล็กถูกกางขึ้นเหนือหัวของคนที่รออยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมหนีกลับมาก่อนอีกแล้วล่ะ...ฉันเป็นห่วงแทบแย่”
“ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว ก็ฉันเห็นพี่ยุ่งๆเลยกลับมาก่อน”
ดวงตาสีดำของคาคาชิเบิกกว้างขึ้นทันทีที่ได้ยินคำว่าพี่หลุดออกมาจากปากของฉัน ทำไมล่ะ? มันแปลกนักเหรอ ก็เขาร้องขอให้ฉันเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้กับเขาเองนี่นา -*-
“เธอเรียกฉันว่าพี่เหรอซากุระ”
“พี่ไม่ควรจะมานั่งตากหิมะแบบนี้นะคะ เดี๋ยวเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”
“เธอเรียกฉันว่าพี่...ซากุระเธอเรียกฉันว่าพี่แล้ว >_<”
ร่างสูงของคาคาชิลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับอ้อมกอดของเขาที่มอบให้กับฉัน ความดีใจที่ส่งผ่านออกมาจากน้ำเสียงและท่าทางกระโดดไปมานั่นทำให้ฉันอดยิ้มตามไม่ได้...ถึงแม้ฉันจะไม่เคยมีความรัก แต่อย่างน้อยฉันก็มีพี่สาวและพี่ชายที่คอยห่วงฉันละนะ
เมื่อเราสองคนเข้ามาในคอนโดฯแล้วฉันจึงขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำเพื่อไม่ให้เป็นหวัด ไม่รู้ว่าคาคาชิจะเป็นยังไงบ้างนะ -*-
หัวของฉันโผล่ออกมาจากห้องนิดหนึ่งก่อนจะเห็นร่างเปลือยเปล่าท่อนบนของคาคาชินั่งอยู่ตรงโซฟา เอ่อ ถึงฉันจะไม่ค่อยสนใจแต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ
“มันไม่หนาวรึไงคะ”ฉันพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆออกมาจากห้องของตัวเอง
“นิดหน่อยน่ะ แต่เดี๋ยวเช็ดผมก่อนแล้วค่อยใส่เสื้อ ^^”
คาคาชิยิ้มให้ฉันก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ตรงคอมาเช็ดผมของตัวเอง ดูแล้วมันคงจะแห้งง่ายๆหรอกนะ ฉันถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทางทุลักทุเลของคาคาชิก่อนจะลงมือดึงผ้าผืนนั้นมาเช็ดซะเอง
“ขอบใจนะ ^-^”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ไปนั่งตากหิมะรอแบบนั้น”
“ทำแบบนี้แล้วนึกถึงซาเอกิเลยเนอะ...”
คำพูดของคาคาชิดูเหมือนจะคิดถึงพี่สาวฉันจริงๆ หากแต่น้ำเสียงมันไม่เป็นไปตามนั้นเลยน่ะสิ
“พี่ซาเอกิรักพี่คาคาชิมากนะคะ เพราะฉะนั้นพี่ควรจริงใจหน่อยสิเวลาพูดถึงเธอ”
“ฉันจริงใจนะ! แต่ตอนนี้...บรรยากาศมันน่าให้คิดถึงจนเศร้าไปเลยล่ะ”
แววตาที่บ่งบอกถึงความคิดถึงออกมาผ่านสายตา ฉันหยุดใช้ผ้าเช็ดผมของคาคาชิก่อนจะมองกลับไปหาดวงตาคู่นั้น
“มันไม่ใช่บรรยากาศโรแมนติกหรอกเหรอคะ”
“ไม่รู้สิ...นี่ซากุระ เรื่องของซาสึเกะน่ะ...เธอคิดยังไงกับเขาอย่างนั้นเหรอ”
ฉันรู้สึกแปลกใจกับคำถามนี้ของคาคาชิจัง ฉันเขยิบไปนั่งข้างๆคาคาชิก่อนจะเอาหมอนอิงมากอดเอาไว้ คิดยังไง...ฉันเคยถามคำถามนี้กับตัวเองแล้วแต่คำตอบของฉันมันก็คือเพื่อนอยู่ดี หรือเพราะฉันไม่ยอมมองเขาเป็นแบบอื่นกันนะ
“ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะคะ”
“ฉันเคยสอนพิเศษซาสึเกะมาก่อน...เขาเป็นลูกศิษย์ที่ฉันสนิทด้วย และในเมื่อเขาชอบเธอ...ไม่รู้สินะ ฉันคงแค่อยากรู้มากกว่า ^^”
ความเงียบทำให้ฉันรู้สึกเศร้าลง...เมื่อฉันคิดถึงใบหน้าของผู้ชายคนนี้มันจะมีคำหนึ่งตามติดมาด้วยตลอด มันคือคำว่าคิดถึงยังไงล่ะ ใช่ ฉันคิดถึงเวลาที่อยู่กับเขา...เพราะฉันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนั้นมาก่อน...แต่พูดอะไรไปตอนนี้เราก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันอยู่ดี เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกแล้วนี่นา...
“ฉันคิดถึงเขาค่ะ...คิดถึงเวลาที่ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ นานๆทีเราจะมีเพื่อนสักคนที่สนิทกันขนาดนี้นี่นา...”
“เธอแน่ใจแล้วเหรอว่านั่นคือคำว่าเพื่อนน่ะ”
“แล้วถ้ามันไม่ใช่ มันจะคืออะไรล่ะคะ...ฉันไม่คิดว่านั่นคือความรักหรอก และถึงแม้ว่ามันจะใช่ฉันก็คงไม่เปิดใจรับมันเพื่อให้ความเจ็บมันเข้าหาตัวเองหรอก...คนเรามีความสุขครั้งเดียวเมื่อตอนมีความรัก แต่ความสุขครั้งเดียวมันจะเป็นความทุกข์ไปอีกนาน”
“เธอไม่หรอกเสี่ยงดูเหรอ กับความรักที่มีความสุขเพียงครั้งเดียว...เป็นความสุขที่ความทุกข์นับล้านก็ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเสียดายที่ได้ลองเสี่ยงเพื่อมัน...ถึงแม้ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นตลอดเวลาสี่ปีที่เฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอม ถึงจะเจ็บบ้างแต่ความสุขนั่นมันก็คุ้มกับการได้ลองเผชิญหน้ากับความทรมาน”
“แน่นอนสิคะ ความรักของพี่คาคาชิกับพี่ซาเอกิเป็นสิ่งที่สวยงามที่คนเราต้องการจะหาให้เจอ แต่สำหรับฉัน...ฉันคิดว่าฉันคงไม่ไล่ตามไขว่คว้าหรือค้นหามัน เพราะฉันคงไม่มีวันได้มันมาครอบครอง”
Kakashi Talk
ผมกำลังพูดอะไรกันแน่ ผมพยายามพูดให้เธอเปิดใจรับกับความรักของซาสึเกะอย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่! ผมกำลังพูดเพ่อให้เธอเข้าใจถึงความรักของคนสองคนต่างหาก...ผมไม่อยากให้เธอปิดตายหัวใจของตัวเอง เพราะผมกลัวว่าคนที่จะเปิดมันออกไม่ใช่ผม...ผมกลัวที่จะสูญเสียเธอไป ทั้งๆที่เธอไม่เคยเป็นของผมเลยก็ตาม
“แน่นอนสิคะ ความรักของพี่คาคาชิกับพี่ซาเอกิเป็นสิ่งที่สวยงามที่คนเราต้องการจะหาให้เจอ แต่สำหรับฉัน...ฉันคิดว่าฉันคงไม่ไล่ตามไขว่คว้าหรือค้นหามัน เพราะฉันคงไม่มีวันจะได้มันมาครอบครอง”
“ทำไมเธอถึงปิดกั้นตัวเองแบบนั้น”
“เพราะฉันไม่เคยมีความสุขกับการได้ลองรักเลยสักครั้ง...ฉันเจ็บปวดทรมานทุกครั้งที่ตั้งใจจะเผชิญหน้ากับมัน...”
เธอเคยแต่พบกับความเจ็บปวดทรมาน...เพราะแบบนี้เธอถึงปิดกั้นหัวใจของตัวเองใช่มั้ย!
แขนแกร่งของผมคว้าตัวของซากุระที่กำลังจะเดินจากไปมากอดเอาไว้ ผมอยากซึมซับทุกความรู้สึกความนึกคิดของเธอ ความเจ็บปวดที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้...
“เปิดใจสิซากุระ...ฉันเชื่อว่าเธอจะพบกับสิ่งที่สวยงาม”
“ต้องการจะพูดอะไรกันแน่คะ...ต้องการให้ฉันคบกับซาสึเกะรึไง...พี่โดนซาสึเกะไหว้วานมาเหรอถึงต้องพยายามขนาดนี้ ฮ่ะๆ”
เสียงหัวเราะแห้งๆของเธอทำใจผมห่อเหี่ยว ทั้งๆที่อยากจะบอกว่าฉันรักเธอมาก...แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ทั้งๆที่ฉันต้องการให้เธอเปิดใจมองฉัน แต่ทุกคำพูดเธอกลับคิดถึงซาสึเกะ...ฉันจะทำยังไงดีซากุระ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอเลยงั้นรึ...
End Kakashi Talk
ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จ แต่เมื่อกลับเข้ามาฉันอยากจะรีบกลับออกไปที่สุด
“ได้ยินหมดแล้ว...”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองของผู้มาเยือนทำฉันอึดอัด ซาสึเกะที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียงคลี่ยิ้มให้ฉันบางๆก่อนจะลุกเดินมาหาฉัน
“กลับไปซะ”
ฉันพูดเสียงนิ่งๆแต่ซาสึเกะไม่ได้หยุดฝีก้าวที่สาวเข้ามาหาฉันเลย เขาหยุดยืนอยู่หน้าฉันพร้อมกับดวงตาคู่เดิมที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ฉันจะให้โอกาสเธออีกหนึ่งครั้ง...พูดสิว่าชอบฉันเหมือนกัน...”
“ไม่รู้”
“เธอจะตอบไม่รู้ไม่ได้ซากุระ ฉันเดิมพันทุกอย่างไว้กับเธอแล้ว...ฉันก็เหมือนกับเธอที่ไม่เคยเปิดใจ แต่ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะเสี่ยงเหมือนที่คาคาชิพูด...แค่เธอตอบมา”
แขนของซาสึเกะถูกใช้ยันกับกำแพงเพื่อไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้อีก ทำไมแต่ล่ะคนต้องมาคาดคั้นกับคำตอบของฉัน ขอฉันอยู่คนเดียวแบบไม่เจ็บปวดไม่ได้เหรอ...
“ถ้าฉันไม่ตอบล่ะ”
“ฉันก็จะไม่มีวันยอมแพ้และปล่อยเธอไป”
“แล้วถ้าฉันตอบล่ะ”
“ฉันก็จะไม่มีวันยอมแพ้และปล่อยเธอไปเช่นกัน”
“ฟังดูแล้วฉันเหมือนมีทางเลือกเลยนะ”
ซาสึเกะยักไหล่ก่อนจะหันมาจ้องใบหน้าของฉันอีกครั้ง
“เธอมีทางเลือกอยู่ที่ว่า จะตอบรับฉันหรือจะตอบรับฉัน...”
“ฟังดูเป็นทางเลือกที่น่าวิเศษ L”
ฉันเบ้ปากหน่อยๆก่อนจะพยายามผลักเขาออกไปแต่ซาสึเกะกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด นี่ตกลงฉันต้องบอกเขาจริงๆใช่มะ =_=^
“โอเค ฉันจะบอกนาย...=_=”ฉันพูดขึ้นเมื่อตัวเองหมดหนทางจะหนีรอด ซาสึเกะฉีกยิ้มก่อนจะเงี่ยหูมาฟังใกล้ๆ
“ว่ามา”
ไม่อยากจะพูดแบบนี้ ไม่อยากจะทำให้ใครต้องเสียใจ...แต่ในเมื่อเขาเรียกร้องมันก็ไม่มีทางเลือก
“เสียใจด้วย ฉันไม่ได้ชอบนาย”
ใบหน้าของซาสึเกะนิ่งอึ้งไปสักพักเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แขนของเขาถูกยกลงพร้อมกับร่างสูงของเขาที่เดินตรงกลับไปยังระเบียงห้องของตัวเอง ฉันได้แต่มองเขาทั้งๆใบหน้าเรียบเฉย...แต่ใครจะรู้บ้างล่ะว่าในหัวใจของฉันเสียใจเหลือเกินที่พูดแบบนั้นออกไป...
ร่างเล็กของฉันทรุดนั่งกับประตู ฝ่ามือเล็กๆของฉันดูเป็นที่เดียวที่ฉันจะสามารถปล่อยความไม่สบายใจออกมาได้
“ฉันเสียใจซาสึเกะ แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะยอมรับความจริง...”
ฉันดูเป็นผู้หญิงที่น่าสมเพชมากเลยสินะ ผู้หญิงที่ไม่เคยกล้าเปิดใจให้กับสิ่งไหนๆ...ฉันเป็นคนมีปม ใช่ ฉันไม่อยากเปิดหัวใจและต้องมานั่งร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังกับการเสี่ยงครั้งเดียว...เหมือนพี่สาวของฉันที่ร้องไห้ให้กับผู้ชายหลายคน เพียงเพราะรักยังไงล่ะ...
วันรุ่งขึ้น
วันนี้ฉันมาโรงเรียนพร้อมกับคาคาชิแต่ฉันลงเดินก่อนที่จะถึงโรงเรียนเพื่อไม่ให้มีใครสงสัย อากาศยังคงหนาวจับใจเหมือนทุกวันที่ผ่านๆมา แต่สิ่งเดียวที่แปลกไปก็คือต้นไม้ริมทางที่ถูกผูกด้วยริบบิ้นสีสวย มันดึงดูดสายตาของนักเรียนได้เป็นอย่างดี รวมถึงฉันด้วย...
“ริบบิ้นสีเขียวสีชมพู สีเหมือนดอกซากุระเลยนะว่ามั้ย? ^^”
หนึ่งในนักเรียนคู่รักพูดขึ้นในขณะที่เดินเกาะกันไปโรงเรียนเหมือนอนุบาลหมีน้อย ฉันมองมันอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนโดยไม่ใส่ใจอะไรอีก
“ซากุระ! มาช้าอีกแล้วนะเธอน่ะ!”
เสียงสุดจี๊ดในตอนเช้าเงียบๆของยัยอิโนะทำฉันปวดหัวเลยล่ะ ฉันเดินไปหาเจ้าหล่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอก่อนจะทรุดนั่งข้างๆ
“อะไรเนี่ย วันนี้สาวฮอตอย่างเธอตาบวมได้ยังไงกัน!!?”
ทำไมล่ะ ผู้หญิงอย่างฉันจะมีบางวันที่ตื่นมาแล้วตาบวมบ้างไม่ได้รึไง =*=
“นี่ ซากุระ เธอรู้รึเปล่าว่าใครเป็นคนเอาริบบิ้นสองสีไปผูกที่ต้นไม้ทางเดินเข้าโรงเรียนน่ะ”
“ฉันจะรู้มั้ยล่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนไปผูกนี่ =_=”
“เรื่องนั้นมันไม่ใช่ประเด็นย่ะ ประเด็นก็คือ...เขาว่ากันว่าริบบิ้นสองสีนั่นสื่อความหมายถึงดอกซากุระ!”
ฉันมองหน้ายัยอิโนะด้วยความรู้สึกตายด้านก่อนจะฟุบหลับลงไปกับโต๊ะ ก็ไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับฉันอีกเลยนี่ - -* ผู้หญิงที่ชื่อซากุระบนโลกนี้มีตั้งเยอะแยะ มันจำเป็นต้องเจาะจงมาที่ฉันด้วยเหรอ???
“โห เธอเนี่ยนะ! สาบานได้เลยว่าคนที่มาผูกริบบิ้นนั่นต้องหมายถึงเธอแน่นอน! ผู้หญิงที่ทำให้ผู้ชายคลั่งถึงกับเอาริบบิ้นไปผูกเต็มต้นไม้ข้างทางแบบนั้นมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ!!”
“จ๊ะๆ ใครจะทำอะไรก็ช่างหัวเขาคนนั้นไปเถอะ ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย =__=!~”
“หืม! ยัยซากุระ ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ มีอีกเรื่องที่ฉันต้องพูดกับเธอ >O<!!”
เสียงหวีดร้องกับแรงที่กระชากแขนฉันไม่หยุดของยัยอิโนะเกือบทำให้ฉันหน้ากระแทกโต๊ะ ฉันสะบัดแขนยัยนี่ออกก่อนจะหันมาฟังเร่องที่คุณเธอจะเล่า เหอะ! พูดจบแล้วก็กรุณาให้ฉันนอนอย่างสงบด้วยนะ
“อะไรของเธออีกเนี่ย =_=**”รอยหยักขึ้นเต็มใบหน้าของฉันไปหมดแล้ว
“นี่ ของเธอ!!”
ตุ๊กตาหมีแพนด้าขนาดเล็กถูกยื่นมาให้กับฉัน ฉันรับมันไว้ก่อนจะมองมันอย่างงงๆ ทุกคนรู้สึกคุ้นๆกันมั้ยคะ? (มันมามุกนี้อีกแล้ว ฮ่าๆ) แทนที่ในมือของเจ้าหมีแพนด้าน้อยจะเป็นใบไผ่หรือต้นอ้อยแต่ในมือของมันกลับมีโปสการ์ดเล็กๆสีฟ้าเสียบเอาไว้
“เปิดดูสิ! >_<!”
ทำไมหล่อนต้องทำหน้าลุ้นระทึกขนาดนั้นด้วยนะ ฉันถอนหายใจอย่างปลงๆให้กับเพื่อนบ้าของฉันก่อนจะดึงโปสการ์ดนั่นขึ้นมาเปิดอ่าน
‘ไปงานปาร์ตี้คริสมาสต์ด้วยกันนะ From กาอาระ’
“กรี๊ด!!! อยากจะกรี๊ดให้ปรอทแตก กาอาระมาชวนเธอไปงานปาร์ตี้คริสมาสต์อย่างนั้นเหรอ โอ้ อะไรมันจะฮอตขนาดนี้ หนุ่มฮอตอันดับสองของโรงเรียนก็ติดบ่วงเสน่ห์ของ...”
ฉันไม่รอให้ยัยนี่ได้พร่ำเพ้อจบฉันแปะโปสการ์ดงี่เง่านี่ใส่หน้าอิโนะก่อนจะให้เธอถือไว้ ยัยนี่หน้าเหวอทันทีที่ฉันไม่เกิดอาการใดๆเลย
“สาบานได้ว่าฉันรู้จักกาอาระ และนี่ก็ไม่ใช่ลายมือของผู้ชายเลย เธอวางแผนอะไรไว้อีกล่ะอิโนะ...ไปคุยอะไรกับรุ่นพี่เทมาริรึไงกัน =_=**”
ฉันถามด้วยใบหน้าเต็มที่ไปด้วยความหงุดหงิด ฉันเคยคุยกับกาอาระเรื่องงานแสดงรวมห้องอยู่สองสามครั้งและสาบานได้ว่าลายมือของเขาไม่ใช่แบบนี้ ลายมือนั่นมันต้องเป็นลายมือของผู้หญิง และฉันคิดว่ายัยอิโนะกำลังร่วมมือกับรุ่นพี่เทมาริเพื่อจับคู่ให้กับฉัน (รุ่นพี่เทมาริกับกาอาระเป็นพี่น้องกันน่ะ) พวกเขาทั้งสองคนต่างอยากให้เรามีความรักกันทั้งนั้น!!
“อะ...อะไรยะ ฉันไม่ได้วางแผนอะไรเลยนะ! ถ้าเธอไม่เชื่อ...เธอก็ไปถามกาอาระเอาเองสิ!!!”
ท้าฉัน? คิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ ฉันไปถามเขาจริงๆแล้วเธอจะหนาว
“เฮ้! นั่นเธอจะไปไหนน่ะซากุระ ซากุระ!”
“ก็ไปถามกาอาระไงว่าโปสการ์ดนี่มันเรื่องจริงเหรอ - -”
“อ๊ายยยยย!!~ ยัยซากุระ!! ยัยบ้า ซาสึเกะหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งก็ไม่ชอบ กาอาระหนุ่มฮอตอันดับสองก็ยังไม่ชอบอีก!!! นี่ฉันหวังดีไม่อยากให้เธอขี้นคานหรอกน้า TOT!~”
เตรียมตัวโดนกาอาระเชือดทิ้งได้แล้วล่ะยัยอิโนะ เพราะนอกจากเขาจะเป็นหนุ่มฮอตผู้แสนเย็นชาแล้วเขายังเป็นจอมโหดแห่งโรงเรียนอีกด้วยนะ J
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กาก้ามาแย้วว >//////<
สมน้ำหน้า กาอาระ เอาเลยเอามันให้ตายเลย คริคริคริคริคริ
=o=** ขอโทษนะคะ ซากุระคู่กับใครกันเเน่อ่ะ เเต่ซาสึเกะน่าสงสารนะT^T