ตอนที่ 5 : เปิดตำราบทที่5>>[[เธอแปลกคน นายเองก็เช่นกัน :)]]100% สาวก Sakuxsasu เตรียมกรี๊ด
“วันนี้เอาไว้แค่นี้ อย่าลืมกลับไปทำการบ้านที่ครูให้ด้วยล่ะ”
เสียงคำพูดซ้ำๆเดิมๆจากอีตาคาคาชิดังขึ้นเมื่อหมดคาบเรียนสุดท้ายของวัน ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวิชาคณิตศาสตร์มันจะต้องเป็นคาบสุดท้ายทุกครั้งด้วยนะ...
“เอ้อ ซากุระ เก็บของเสร็จมาหาครูด้วยล่ะ”
และทุกๆครั้งอีตาบ้านี่ก็จะสั่งให้ฉันเก็บของเสร็จก็เดินไปหาเขาที่ห้องพักครู เพื่อให้ฉันทำงาน ทำความสะอาด ลงโทษ ช่วยนู้น ทำนั่นทำนี่ หรือแม้กระทั่งบังคับขู่เข็นให้เราสนิทกัน! - -*
แต่สำหรับวันนี้...ฉันจะไม่มีวันยอมให้เขามาข่มขู่ฉันอีกแล้ว
“คือ ขอโทษนะคะ วันนี้หนูมีธุระ คงไปหาครูที่ห้องพักครูไม่ได้หรอกค่ะ”
ฉันบอกได้แค่นั้นก็รีบคว้ากระเป๋าที่ยัดข้าวของอย่างลวกๆมาถือไว้และเดินตรงดิ่งออกจากห้องทันที นี่ฉันกำลังทำอะไรบ้าๆอยู่รึเปล่าเนี่ย =O=
ร่างเล็กของฉันวิ่งออกมจากตึกด้วยความเร็วสูงก่อนจะไปยืนที่หน้าประตูหลังโรงเรียน ตรงบริเวณเดียวกันที่รถซาสึเกะมาจอดส่งเมื่อเช้า นี่ฉันเลือกที่จะไม่ไปกับคาคาชิแต่กลับมากับผู้ชายอีกคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานเนี่ยนะ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ =_=
แต่มันก็ไม่มีตัวเลือกนี่ ฉันเกลียดการเสแสร้งทำสนิทกับคาคาชิ และฉันก็คิดว่าซาสึเกะเป็นอีกคนที่จะไม่ทำให้ฉันรำคาญและไม่ล่วงเกินฉัน บางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้...เขาอาจจะเป็นเพื่อนชายคนแรกของฉัน
“มาเร็วจัง...”
เจ้าของรถคันสวยที่จอดอยู่ตรงหน้าฉันเดินมาพร้อมกับสะพายกระเป๋าไว้ด้านหลัง ถึงมันจะดูเป็นปกติแต่ฉันว่ามันก็เท่ห์กว่านักเรียนชายคนอื่น ล่ะมั้ง? - -
“ฉันหนีคนมา”
“คาคาชิน่ะเหรอ”
“จะมีใครอีกล่ะ -*-”ฉันยู้ปากเล็กน้อยก่อนทำหน้าเครียดเมื่อพูดถึงชื่อเขา และนั่นทำให้ซาสึเกะยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรถ
“เธอเกลียดพี่เขยตัวเอง?”
“ก็ประมาณนั้น...แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่ถึงเกลียด ฉันอาจจะแค่รำคาญ ไม่ชอบขี้หน้า อะไรแบบนั้น ฮ่ะๆ ฉันไม่เคยชอบผู้ชายคนไหนอยู่แล้วนี่นา ลืมไปเลย =O=;;”
นี่ฉันจะพูดให้ตัวเองดูแย่ทำไมกันนะ แล้วนี่ฉันกำลังพล่ามอะไรอยู่เนี่ย ไม่เข้าใจเลย
“เธอไม่รำคาญรึไง”
ซาสึเกะเลิกคิ้วในขณะที่กำลังเปิดประตูรถออก เขาไม่ได้คิดจะมาเปิดให้ฉันแต่ฉันก็ไม่เสียหายอะไรหรอก
“หมายถึงนายน่ะเหรอ...”
“ที่ตรงนี้มีใครอีกล่ะ หรือเธอคิดอยากรำคาญตัวเอง?”
“เหอะๆ =_=”
อีตานี่พิลึกคนดีแหะ
“ก็คงไม่แย่เท่ากับการกินวาซาบิทั้งต้นหรอกน่า - -”
ฉันตอบก่อนจะเปิดประตูรถของเขาและเข้าไปนั่งทันที อ๊ะ ฉันต้องรอให้เขาเชิญก่อนรึเปล่านะ
“เธอน่ะแปลกคนดีนะ”
ซาสึเกะบอกเบาๆและขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะขับรถออกไป
“ปกติไม่มีใครได้นั่งรถฉันหรอกนะ”ซาสึเกะบอกได้ขณะที่เหยียบคันเร่งออกจากประตูโรงเรียน
“แล้วคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
“กรณีพิเศษมั้ง...เธอดูไม่น่ารำคาญเท่าไร ไม่เหมือนพวกผู้หญิงอื่นๆ”
“ก็คงเหมือนกับฉันนั่นแหละ...นายก็ไม่เหมือนคนอื่น”ฉันบอกพลางมองออกไปนอกกระจกรถ
“อือหึ”สิ้นเสียงของซาสึเกะเพียงแค่นั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่จู่ๆจังหวะที่ซาสึเกะกำลังจะเลี้ยวเข้าซอยฉันก็นึกบางอย่างออกและพูดมันออกไป
“บางทีเราอาจเป็นเพื่อนกันได้”
ประโยคที่ดังขึ้นมาหลังจากเงียบอยู่นานเป็นการพูดพร้อมกันของฉันและซาสึเกะ ดวงตาสีมรกตของฉันมองแววตาสีดำสนิทอย่างนิ่งๆ มันไม่ได้ให้ความรู้สึกอึดอัดเหมือนกับการจ้องตาคนอื่นเลย...นี่ฉันบ้าไปแล้วรึเปล่านะ
“ถ้านายไม่น่ารำคาญจนเกินไป”ฉันบอกก่อนจะยิ้มบางๆ
“ฉันก็คิดว่างั้น เราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ถ้าเธอไม่น่ารำคาญหรือพูดมากแบบผู้หญิงคนอื่น”
“นายคงเบื่อเวลามีผู้หญิงกรี๊ดใส่หู ฉันเองก็เบื่อที่พวกผู้ชายเอาฉันไปจินตนาการวิปริต หวังว่านายคงไม่คิดแบบนั้น”
“ฮ่ะๆ เธอเห็นฉันวิปริตนักรึ - -”
“ก็นายเป็นผู้ชายรึเปล่าล่ะJ”
“ฮ่ะๆ เธอทำฉันตลกมากเลยนะ”
ถึงแม้เขาจะบอกอย่างนั้นแต่ใบหน้าเขาไม่ได้ขำตามไปเลย...เหอะๆ ดูยังไงๆเขาก็แปลกพิลึกนะ แต่ฉันก็ชอบเขาแหละ J (แบบเพื่อน)
เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก(ฉันคิดว่าอย่างนั้น แต่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วแหละ) เขาก็พาฉันมาส่งถึงคอนโดฯของคาคาชิ เฮ้อ บางทีฉันอาจจะคิดผิดก็ได้นะที่วิ่งหนีคาคาชิโดยใช้วิธีนี้ เพราะยังไงๆฉันก็ต้องเจอเขาที่บ้านอยู่ดี
“หน้าเธอดูแย่นะ =_=”
“เปล่านี่ หน้าฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละ L”ฉันบอกซาสึเกะก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนออกมาจากรถ
“เธอคงไม่อยากเจอหมอนั่นตอนนี้”
“เหอะๆ ฉันเคยอยากเจอเขาด้วยเหรอ นอกจากเวลาที่พี่สาวของฉันกลับบ้านน่ะ –O-”
“มาอยู่ห้องฉันสิ มันคงไม่อึดอัดนัก อย่างน้อยอยู่กับฉันมันก็ไม่ทำให้เธอรำคาญ -_-”
“ฉันก็อยากไปหรอกนะ แต่ยังไงๆฉันก็ฝืนหลบหน้าเขาทุกเวลาไม่ได้หรอก ^^”
“นั่นคือความคิดของคนที่โตแล้วรึเปล่า - -”
“คงงั้น เจอกันพรุ่งนี้! J”
ฉันบอกลาซาสึเกะได้แค่นั้นก็รีบเดินแทรกตัวไปในลิฟต์ที่กำลังเปิดพอดี เฮ้อ ชีวิตน่ารันทดของสาวน้อยวัยขบเผาะอย่างฉันเริ่มต้นอีกแล้วสินะ
หน้าประตูห้องนอนของคาคาชิ
ฉันมาทำอะไรที่ตรงนี้นะ ทั้งๆที่ฉันดีใจแถบตายที่ไม่เห็นเงาของคาคาชิอยู่ห้องรับแขกหรือห้องนั่งเล่น แล้วฉันมายืนอยู่ที่ห้องนอนของเขาทำไม!!~
“ฉันคิดผิดรึเปล่าเนี่ย L”
เสียงบ่นเบาๆของฉันไม่ได้ทำให้ความคิดของฉันหยุดลง มือเล็กของฉันถูกทุบไปที่ประตูห้องเบาๆสองสามทีเพื่อเรียกคนในห้องให้ออกมา...
แอ๊ด
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคนที่อยู่ในห้อง ฉันรีบทำหน้าสำนึกผิดก่อนจะพูดแก้ตัวในทันที
“เอ่อ ขอโทษนะคะครูที่หนูออกไปจากห้องเรียนโดยไม่ได้บอกครู...แล้วยังกลับมาคนเดียวอีก...อ๊ะ”
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรจบ ร่างเล็กของฉันก็ถูกร่างสูงกว่าดึงเข้าไปกอดแล้ว O_O!!
“รู้มั้ยฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน...เธอเป็นเหมือน...น้องสาวของฉันนะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปแล้วฉันจะบอกซาเอกิว่ายังไง...”
ความผิดมหาศาลเริ่มแล่นเข้ามาในตัวฉัน...อ่า นี่ฉันทำให้คนๆหนึ่งที่มีฐานะเป็นพี่เขยของฉันเป็นห่วงขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมฉันถึงทำอะไรไม่คิดแบบนี้นะ
“เธอหายไปเป็นชั่วโมง...ถ้าฉันเป็นพี่ชายเธอจริงๆฉันคงตีเธอไปแล้ว ทำไมอะไรก็บอกกันหน่อยไม่ได้รึไงน่ะฮะ...”
น้ำเสียงที่ดูเศร้าหมองของคาคาชิทำให้ร่างของฉันนิ่งอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ในใจฉันไม่ค่อยจะชอบอ้อมกอดนี้สักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ไม่อาจผลักไสเขาออกไปได้ เพราะอ้อมกอดนี้มันมากับความอบอุ่นความห่วงใย...เหมือนพี่ซาเอกิเลย
“ขอโทษค่ะ...”
“เอาเหอะ...ไหนๆก็กลับมาแล้ว กินอะไรหน่อยมั้ย”
“หนูไม่...”
ฉันกำลังจะปฏิเสธคำชวนของคาคาชิ แต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปเจอกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนและอาหารที่วางอยู่ตรงโต๊ะรับแขก ฉันก็ไม่อาจใจแข็งปฏิเสธเขาได้ ทำไมเขาต้องทำตัวเหมือนเป็นพี่ชายฉันด้วยนะ (ฉันเป็นโรคแพ้ความอบอุ่นแบบครอบครัว) -^-
“เถอะนะ ฉันตั้งใจทำเพื่อเธอเลย ^^”
เฮ้อ ฉันคงต้องยอมแพ้เขาแล้วสินะ - -*
ฉันเดินไปที่โต๊ะรับแขกก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาหนา ส่วนคาคาชิก็เดินเข้าไปในครัวพร้อมกับยกอาหารอีกสองสามอย่างออกมา และยังไม่วายจะเดินไปหยิบน้ำผลไม้มาอีกด้วย นี่เขาลงทุนเกินไปมั้ย? =O=
“ซากุระ ลองกินนี่สิ! ไก่เทอริยากิไง ^-^”
ว่าแล้วไก่เทอริยากิก็ถูกคีบมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว เอ่อ ฉันว่าฉันสามารถกินเองได้นะ
มือเรียวของฉันรีบคว้าตะเกียบของตัวเองขึ้นมาถือในมือก่อนจะใช้มือคีบไก่เทอริยากิในตะเกียบของคาคาชิมากินเอง ฉันคงไม่ทำร้ายน้ำใจเขาไปหรอกนะ
“อ่ะจริงสิ มีข้าวอบเห็ดมัตสึทาเกะด้วยนะ ของอร่อยๆทั้งนั้นเลย ^^”
“…”
ฉันไม่ได้ตอบอะไรคาคาชิกลับ แต่ก้มหน้าก้มตากินกับข้าวที่มีอยู่มากมายบนโต๊ะอย่างละนิดละหน่อย และนั่นทำให้คาคาชิที่ถือชามข้าวในมือขวาค้างไว้ได้แต่ยิ้มแห้งๆมาให้ฉัน
บางทีฉันเริ่มสงสัยอยากจะรู้ซะแล้วสิว่าทำไม...เขาต้องทำดีกับฉัน ทำตีสนิทกับฉันด้วยนะ ทั้งๆที่แต่ก่อนใช้งานฉันหนัก กลั่นแกล้งสารพัด - -^
“แห่ๆ มีอะไรรึเปล่า ^-^;;”
“ทำไมต้องทำดีกับหนูด้วยคะ...”
“เอ๋ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ...”
ดวงตาสีมรกตของฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทนั่นเพื่อจะหาคำตอบ แต่เจ้าของนัยน์ตานั่นก็หลบตาหนีซะก่อน
“ครูต้องการอะไรกันแน่...อันที่จริงครูไม่จำเป็นต้องมาทำดีกับหนูหรอกค่ะ ครูอยู่ส่วนครู หนูอยู่ส่วนหนู มันไม่ดีตรงไหนหรือคะ?”
“ซากุระ...ฉันแค่”
“หนูไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งๆที่ครูพยายามจะกลั่นแกล้งหนู แต่ทำไม...พอครูเปิดตัวว่าเป็นแฟนกับพี่ซาเอกิแล้วต้องมาทำดีกับหนูด้วย หรือครูกลัวว่าหนูจะต่อต้านครูกับพี่ซาเอกิเหรอคะ? ครูไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ความสุขของพี่ซาเอกิหนูไม่มีทางทำลายด้วยมือของหนูหรอก...ในเมื่อพี่ซาเอกิรักครูมากขนาดนั้น ครูคิดว่าหนูจะขัดขวางได้เหรอคะ?”
น้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่เข้าใจของฉันทำให้คาคาชิหลบตาฉันอยู่ตลอด
ทำไมล่ะ ทำไมคนเราถึงไม่หันหน้าคุยกัน ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย ทั้งๆที่ตลอดเวลาครูพยายามจะเข้าหาหนู คุยกับหนูไม่ใช่เหรอ?
“ช่างเถอะค่ะ...หนูอิ่มแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ”
“เดี๋ยวสิซากุระ...”
มือหนาของคาคาชิถูกจับไว้ที่แขนของฉันเพื่อไม่ให้ฉันหนีเขาได้ ดวงตาสีมรกตของฉันก็ยังคงจ้องที่ใบหน้าของคาคาชิอยู่ แต่มันก็ยังคงไม่มีคำตอบออกมา
“ครูคะ...”
“ฉันแค่อยากให้เธอมีความสุข...อยากให้เราเป็นเหมือนพี่น้องกันจริงๆก็เท่านั้นเอง...”
“แค่นั้นจริงๆเหรอคะ...”
“ใช่ แค่นั้นเอง...”
แอ๊ด!~
เสียงประตูด้านหน้าทำให้ฉันรู้ถึงสัญญาณการมาของใครบางคน ฉันจึงรีบสะบัดมือหนาของคาคาชิทิ้งแล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องทันที
“อ้าว ซากุระ ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอจ๊ะ ^^”
“อ่า ค่ะ...เอ่อ ทำไมวันนี้พี่ซาเอกิกลับเร็วจังล่ะคะ”
“อ๋อ วันนี้ไม่มีประชุมตอนเย็นน่ะจ๊ะ แล้วพี่ก็ไม่ต้องเคลียเอกสารอะไรแล้วด้วย อ๊ะ จริงสิ...วันนี้พี่ซื้อขนมเค้กร้าน Advance มาฝากเราด้วยนะ >_<”
พี่ซาเอกิพูดพร้อมกับชูถึงขนมเค้กให้ฉันดู ฉันได้แต่ยิ้มให้กับพี่สาวก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธมัน
“ขอโทษนะคะ แต่หนู...อิ่มแล้วค่ะ ^-^”
รอยยิ้มถูกส่งไปให้พี่ซาเอกิก่อนฉันจะปลีกตัวเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง เสียงที่ดังลอดเข้ามาในห้องของฉันคงเป็นเสียงถ้วยชามที่พร้อมจะใส่ขนมเค้กแสนอร่อย ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าฉันจะปฏิเสธขนมเค้กร้านโปรดของตัวเองได้...
“เฮ้อ...”
ฉันถอนหายใจกับตัวเองเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อเดินตรงไปที่เตียง แต่หากเตียงที่ควรจะว่างเปล่ากลับไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป เมื่อมีใครบางคนกำลังนั่งเล่นไอพอดของฉันอยู่ =O=
“นายเข้ามาได้ไงเนี่ย -0-*”
เสียงของฉันไม่ได้ทำให้บุคคลที่นั่งอยู่ตรงเตียงหันมาสนใจเลย เขายังคงเล่นไอพอดของฉันพร้อมกับเลิกคิ้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หมอนี่แปลกจริงๆเลย
“ถ้าพี่ฉันรู้ว่ามีผู้ชายอยู่ในห้องฉัน ฉันกับนายคงตายทั้งคู่”
“นี่เธอยังเป็นทารกอยู่อีกเหรอ ฉันแค่เข้ามานั่งเล่นในห้องเธอเท่านั้นเอง -_-”
ซาสึเกะที่โยนไอพอดของฉันลงบนเตียงแล้วหันมาพูดพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ หมอนี่จะเข้าใจในสิ่งที่ฉันหมายถึงมั้ยนะ
อ๊ะ แล้วนั่นมันไอพอดเครื่องใหม่ของฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาโยนทิ้งมันเหมือนของราคาสามบาทแบบนั้นล่ะ -0-*
“ฉันได้ยินเสียงเธอโวยวาย”ซาสึเกะบอกพร้อมกับเอนตัวลงนอนกับเตียงฉัน ตามสบาย ถือซะว่ามันเป็นห้องของนายเลยแล้วกัน
“โวยวาย...? ฉันเปล่า ฉันแค่คุยกับว่าที่พี่เขย - -”
“อ่ะนะ บางทีฉันไม่น่าจะเป็นห่วงเธอด้วยซ้ำ”
เขาว่าและฟุบหน้าลงนอนกับหมอนของฉัน ฮะ...เฮ้ เตียงฉันยังไม่เคยผ่านมือชายใดเลยนะ นอกจากพ่ออ่ะ L
“นายห่วงฉัน? ห่วงอะไร”
“ห่วงว่าเธอจะอยู่ได้มั้ย การที่อยู่กับคนที่เกลียดมันแย่ไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แต่ก็ดีกว่าอยู่คนเดียว...”
ฉันยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะย้ายร่างเล็กๆของตัวเองไปนั่งตรงเก้าอี้ข้างหัวเตียง สายตาของฉันที่มองผ่านไปยังเตียงเห็นเพียงใบหน้าครึ่งเดียวของซาสึเกะเท่านั้น ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากฉันและเขา บางทีเขาอาจจะหลับแล้ว
“(._.)”
แต่ฉันคงคิดผิด เพราะจู่ๆดวงตาสีดำสนิทของเขาก็เปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับนัยน์ตานิ่งๆที่สะกดฉันอยู่กับที่
“คืนนี้เธอว่างมั้ย”
“เหอะๆ บอกไว้ก่อนฉันไม่เที่ยวกลางคืนหรอกนะJ”
“หน้าแบบนั้นไม่น่าเชื่อเลย...-*-”
อ้าว นี่จะบอกว่าฉันเป็นเด็กเที่ยวกลางคืนอย่างนั้นเหรอ เหอะๆ - -*
“ว่าแต่...นายจะถามทำไม”
“ก็แค่คิดว่าเธออยากจะไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างรึเปล่า”
“ปกติฉันก็เที่ยวตลอดนะ - -”ซาสึเกะที่ได้ฟังคำตอบของฉันแล้วก็ย่นคิ้วหน่อยๆก่อนจะพลิกตัวขึ้นมา
“ฉันบอกแล้ว...เธอเหมือนเด็กเที่ยวกลางคืนจริงๆด้วย”
“บางทีฉันน่าจะอธิบายให้นายเข้าใจ ฉันหมายถึงฉันเที่ยวกลางวันต่างหาก - -”
“งั้นก็ดี ฉันจะได้พาเธอไปงานคืนนี้ด้วย...”
“งาน? งานอะไร?”ฉันถามพลางทำหน้าสงสัย
“ไม่รู้เหมือนกัน เพราะฉันก็ยังไม่เคยไป =_=”
นี่เขาเริ่มทำฉันงงแล้วนะ เขาชวนฉันออกไปเที่ยวตอนกลางคืนแต่ตัวเขาเองยังไม่เคยไปเลยสักครั้ง แล้วนี่ฉันจะไว้ใจได้รึเปล่านะว่าเขาจะไม่พาฉันหลงทาง
“เหอะๆ นายนี่ตลกจริงๆนะ”
“ฉันไม่เคยไปงานบ้าอะไรนี่ เพราะมันเป็นงานที่ไปเป็นคู่ เธอคิดว่าอย่างฉันจะควงหญิงเหรอ - -”
“แหม นายก็ออกจะเป็นหนุ่มฮอตไม่ใช่เหรอJ”
ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะทำหน้าล้อเลียน ซาสึเกะดูมีสีหน้าที่ยุ่งยิ่งกว่าเดิมอีกนะ เหอะๆ การแกล้งเขาก็สนุกดีเหมือนกันนี่นา
“เหอะๆ เธอทำฉันงงแล้ว ตกลงเธอตอบรับคำชวนฉันรึเปล่า”
“มันดูน่าไว้ใจมั้ยล่ะ”
“ถามมากจริง - -*”
ฉันมันก็เป็นผู้หญิงแบบนี้นั่นแหละ J
เมลนี้สามารถเเอดได้ทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย!! พร้อมคุยทุกๆคนจ้า เพราะมันเป็นเมลของไรท์เตอร์เอง
YBSoulmate-cassiopeia@windowslive.com
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่ไหวแล้วตอนนี้ >[ ]<
/me จิ้นรั่ว งานแต่ง
สู้เค้าๆๆๆ ^[]^ V
จะไปงานอะไรกันนะ?
อัพต่อน้า~
ทำไรดีจ๊ะ
กรี๊ดดดดดดดดด
เเต่เค้าก็เชียร์คัชชี่อ่า อยากเห็นคู่นี้มากๆๆๆค่า
ซาสึซากุเท่านั้น!
อัพต่อน้า~