[Fic naruto]LocK OuT! ปิดตำรายัยตัวดี

ตอนที่ 19 : เปิดตำราบทที่17>[[บทส่งท้าย]]100%

บทส่งท้าย

“คาคาชิ!! ลูกจะรีบวิ่งไปไหนน่ะ รอแม่ด้วยสิ”

เสียงเรียกชื่อของเจ้าลูกชายตัวดีทำให้แม่บ้านพากันวุ่นไปหมด ทุกคนต่างพากันมาช่วยจับตัวของคาคาชิลูกชายสุดที่รักของฉันไว้ได้สำเร็จ เฮ้อ แค่ให้อาบน้ำก็วิ่งหนีอีกแล้ว

“ทำไมถึงวิ่งหนีอีกแล้วล่ะลูก เราต้องรีบไปอาบน้ำนะ! เพราะได้เวลาที่เราจะไปเยี่ยมลุงคาคาชิแล้ว”

“โธ่ แม่ครับ ไม่เห็นต้องอาบน้ำเลย...รีบๆไปเหอะนะ”

ฉันมองเจ้าลูกชายตัวแสบอย่างยิ้มๆก่อนจะรวบตัวเขาขึ้นมาอุ้ม เด็กอายุ 5 ขวบเนี่ยช่างซนจริงๆนะ

“ดื้อกับแม่เขาอีกแล้วเหรอ คาคาชิ”

ซาสึเกะที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกเดินตรงมาหาฉันและหอมแก้มทั้งซ้ายขวา ไม่เว้นแม้แต่ลูกชายตัวแสบก็โดนจับจุ๊บแก้มทั้งสองข้างเหมือนกัน

“ผมเปล่านะครับ! แต่ผมแค่อยากรีบไปหาคุณลุงคาคาชิเท่านั้นเอง >O<”

คาคาชิเถียงอย่างเอาจริงเอาจังและนั่นทำให้ฉันและซาสึเกะหุบยิ้มลงไม่ได้จริงๆ

การที่เราแต่งงานกันจนมีลูกชายคนหนึ่งมันเป็นเรื่องที่วิเศษและสำคัญมากๆ...เพราะฉะนั้นเราเลยใช้ชื่อของคนที่เราไม่เคยลืมตั้งเป็นชื่อของลูกชายตัวเองซะเลย...หวังว่าพี่คงไม่โกรธกันนะคะ

“มาเลย พ่อจะช่วยอาบน้ำให้เอง!”

“อ๊าก!~”

คาคาชิถูกซาสึเกะพาไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันก็เดินกลับเข้ามาในครัวเพื่อเตรียมข้าวกล่องแสนอร่อยไปฝากพี่ซาเอกิและคนอื่นๆที่จะไปดูซากุระผลิบาน

ในฤดูใบไม้ผลิบริเวณที่เป็นหลุมฝังศพของพี่คาคาชิมีต้นซากุระตั้งอยู่ตรงนั้น...และเมื่อสองสามวันก่อนพี่ซาเอกิโทรมาบอกว่ามันเริ่มบานออกมาสวยงาม ฉันจึงชวนซาสึเกะและพวกอิโนะเพื่อไปที่นั่นกัน

ตื๊ด ตื๊ด!~

เสียงโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในกระโปรงทำให้ฉันคว้ามารับอย่างรวดเร็ว และคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ซาเอกินี่เอง

“ว่าไงคะพี่”

[“รีบๆพาคาคาชิจังมาเลยนะ พี่น่ะคิดถึงเจ้าหลานชายตัวแสบมากๆเลยล่ะ ^^”]

“ค่ะๆ ตอนนี้ซาสึเกะกำลังอาบน้ำให้อยู่ แต่ว่าพ่อกับแม่คงไม่ได้ไปดูซากุระกับเราหรอกนะคะพี่ เพราะเห็นแม่บอกว่าจะพาพ่อไปเที่ยวปารีส...ฮ่ะๆ”

ตั้งแต่ฉันแต่งงานกับซาสึเกะ พ่อและแม่เลยย้ายมาอยู่ที่บ้านของซาสึเกะด้วยเลยน่ะ มันเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆนะ

[“อะไรกัน จะสวีทกันไปถึงไหนนะพ่อกับแม่เนี่ย >_<”]

“ว่าแต่พี่ซาเอกิเถอะค่ะ! อายุ 35 แล้วจะไม่คิดแต่งงานจริงๆเหรอคะ”

[“อย่ามาพูดเรื่องแต่งงานกับพี่สิซากุระ...”]

“ค่าๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะคะ”

วางสายปุ๊บ ซาสึเกะก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับคาคาชิที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

“ไปเถอะ พวกเราพร้อมแล้ว ^^”

ขับรถออกจากบ้านได้สักพักเราก็มาถึงสุสานที่ที่มีคาคาชิอยู่ บางทีฉันก็แปลกใจนะว่าทำไมเราต้องมานั่งดูซากุระในสุสานด้วย แต่มันคงเป็นอะไรที่ตลกดี ฮ่ะๆ

“อ๊าย ซากุระ!! ทางนี้ๆ ^O^/”

อิโนะเป็นคนแรกที่เห็นฉัน เธอโบกมือให้ฉันอย่างบ้าคลั่ง ฉันกับซาสึเกะจึงรีบเดินไปที่นั่น ที่ตรงนั้นมีอิโนะ ซาอิ ฮินาตะ นารูโตะ นั่งล้อมวงกันอยู่ใต้ต้นซากุระแล้ว ส่วนพี่ซาเอกิก็กำลังยืนเถียงอะไรสักอย่างกับคนที่ฉันไม่รู้จัก บรรยากาศรอบๆกำลังสนุกสนานทีเดียว

“ซาสึเกะพาคาคาชิไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”

เมื่อซาสึเกะรับคำแล้ว ฉันจึงเดินไปที่หลุมศพของคาคาชิและวางข้าวกล่องส่วนคาคาชิให้...มากี่ครั้งฉันก็ต้องยิ้มให้พี่ทุกทีสินะคะ

“วันนี้ฉันไม่มีดอกลิลลี่สีขาวให้พี่หรอกนะ...ฉันมีแต่ข้าวกล่องฝีมือของฉัน มันอาจจะคล้ายไข่เจียวไม่ไหม้ของพี่ซาเอกิ...ฮ่ะๆ ก็ฉันเป็นคนลงมือทำนี่เนอะ ทานเยอะๆนะคะพี่...”

ร่างเล็กของฉันเข้าไปนั่งข้างๆซาสึเกะก่อนที่พี่ซาเอกิและบุคคลที่ฉันไม่รู้จักจะเดินมานั่งด้วย รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นดูสนิทกับพี่สาวฉันแถมเด็กกว่าพวกฉันด้วยนะ

“พี่ซาเอกิพาใครมาน่ะ!~”ฉันถามพลางใช้ศอกกระทุ้งพี่สาวตัวเองเบาๆ

“กะ...ก็เด็กผีน่ะสิ! รีบๆกินเข้าเหอะน่า =////=”

“เฮ้ อะไรเนี่ย! ไม่แนะนำแฟนให้น้องสาวเธอรู้จักแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”

แฟน...พี่สาวฉันควงคนที่เด็กกว่าอย่างนั้นเหรอ OoO ว้าว พี่สาวฉันใช่เล่นๆนะเนี่ย ว่าแต่...ไหงบอกกับฉันว่าไม่อยากคุยเรื่องแต่งงานไง แสดงว่าผู้ชายคนนี้ต้องทำพี่สาวฉันเขินมากแน่ๆ >_<

“ผมคิริยะ แฟนซาเอกิครับ! ^_^”

“วิ้ววววว!~ พี่ซาเอกิควงหนุ่มหล่อวัยกระเตาะด้วย กรี๊ดๆ”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงดังๆแบบนี้คือใคร ยัยอิโนะไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่เธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ยังเป็นตัวสีสันของเพื่อนๆในงานอย่างดี

“นี่อิโนะ เธอไม่พาลูกแฝดของเธอมาด้วยเหรอ?”ฉันหันไปถามอิโนะเมื่อไม่เห็นลูกแฝดของเธอ

“อ๋อ ฝากพี่เลี้ยงเด็กไว้น่ะ ก็เหมือนกับนารูโตะนั่นแหละ!~”

นี่ฉันก็เพิ่งสังเกตนะว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่พาลูกมา แต่ไม่เป็นไร ลูกชายฉันน่ารักใครๆก็รักอยู่แล้ว ^^

“แม่ครับ! ผมขอไปเล่นตรงนั้นได้มั้ย”

คาคาชิใช้มือเล็กๆของตัวเองกระตุกแขนเสื้อฉันและชี้ไปยังบริเวณเนินเขา ฉันพยักหน้ารับนิดๆก่อนจะกำชับลูกชายตัวดี

“อย่าไปเล่นไกลนักรู้มั้ยลูก ^^”

“ครับ!~”

“แหม ซากุระ ลูกชายเธอเนี่ยน่ารักน่าฟัดจริงๆนะ ^O^”

แม้แต่เด็กก็ไม่เว้นเลยนะยัยอิโนะเนี่ย การสันสรรค์ของพวกเราเป็นไปอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเวลาผ่านไปเราทุกคนนั่งดูซากุระจนเต็มตาเต็มใจ พวกอิโนะและนารูโตะเลยขอตัวกลับบ้านก่อน เหลือแต่คิริยะ พี่ซาเอกิ ฉัน ซาสึเกะ และคาคาชิ...เอ๊ะ คาคาชิหายไปไหนเนี่ย!

“เอ๊ะ คาคาชิหายไปไหนเนี่ย!”

“นั่นสิ ลูกหายไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ!”

ทั้งฉันและซาสึเกะต่างสอดส่ายสายตามองหาลูกแต่ก็ไม่พบ ทุกคนเริ่มออกเดินตามหาคาคาชิกันแล้ว...ไปไหนกันนะ

“คาคาชิ! คาคาชิอยู่ไหนน่ะลูก ไหงแม่บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไปเล่นที่ไหนไกล...คาคาชิ!!”

“แม่ครับ! ผมอยู่ทางนี้”

เสียงของคาคาชิดังมาจากไหนกันนะ ฉันค่อยๆเดินลัดลาไปตามเนินที่เชื่อมไปยังป่าไม้ที่มีต้นไม้สูงใหญ่อยู่เต็มไปหมด ไม่ไหวเลย อุตส่าห์กำชับแล้วแท้ๆว่าไม่ให้ออกไปเล่นไหนกัน...

“คาคาชิ! อยู่ตรงไหนน่ะลูก คาคาชิ...”

ฉันยังคงเดินเข้าไปในป่าเพื่อตามหาคาคาชิ ในหัวก็เต็มไปด้วยความกังวลว่าลูกจะเป็นอะไรรึเปล่า สปิริตของความเป็นแม่มันพุ่งสูงตลอดเวลาจริงๆ

“แม่ครับ ทางนี้ๆ ผมมีคนอยากให้แม่เจอด้วย ^O^”

เสียงร่าเริงของคาคาชินำทางให้ฉันหาตัวเขาเจอ ฉันรีบวิ่งไปหาลูกก่อนจะกอดเอาไว้ เฮ้อ ค่อยยังชั่วนึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก

“คราวหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะคาคาชิ แม่เป็นห่วง...ถ้าลูกเป็นอะไรไปแม่จะทำยังไง”

“เมื่อกี้มีคุณลุงใจดีมาเล่นกับผมด้วยล่ะ เป็นคุณลุงตัวสูงๆหน้าตาคล้ายๆพ่อเลยครับ ^O^”

“เอ๊ะ...คุณลุง? คาคาชิแต่วันนี้เรามากันแค่เก้าคนเองนะลูก แล้วน้าอิโนะ ลุงซาอิ ลุงนารูโตะ น้าฮินาตะเค้าก็กลับกันไปหมดแล้ว จะเหลือลุงที่ไหนอีกล่ะลูก”

“ก็คุณลุงที่ชื่อเหมือนผมน่ะครับ เขาบอกว่าให้พาแม่ไปหาด้วยล่ะ ^_^”

คุณลุงที่ชื่อเหมือนคาคาชิ...ฉันรีบรวบตัวลูกขึ้นมาอุ้มก่อนจะให้คาคาชิชี้ทางเดินไปยังที่ที่เขาคนนั้นบอก และเมื่อเดินมาสักพักฉันก็มาหยุดยืนอยู่ตรงต้นไม้ต้นใหญ่ยักษ์...บรรยากาศรอบๆมันมืดลงไปเยอะเลยแหะ

“คาคาชิ ลูกโกหกแม่รึเปล่าจ๊ะ? แม่ไม่เห็นมีใครเลย”

“บนนั้นไงครับแม่!”นิ้วเล็กๆของคาคาชิชี้ไปยังบนต้นไม้ ฉันไม่เข้าใจว่าคาคาชิมองเห็นอะไรในเมื่อฉันมองไม่เห็นอะไรเลย

“แม่ไม่เห็นเลยจ๊ะ คาคาชิ...”

“คุณลุงเขาบอกว่าแม่ไม่เห็นเขาหรอกถ้าแม่ไม่เปิดใจ...คุณลุงเขาอยากเจอคุณแม่นะครับ”

เปิดใจ?...เปิดใจกับเรื่องอะไรล่ะ ฉันมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง แล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่คาคาชิเห็นคืออะไร

“คุณลุงเขาบอกว่าแม่รู้จักเขาดี...เพราะเขาเป็นคนที่รักแม่มากที่สุดเลยล่ะครับ”

“พะ...พี่คาคาชิ!!”ทันทีที่เสียงเรียกของฉันออกไป ฉันรู้สึกเหมือนหมอกทั้งบริเวณถูกจับตัวกันรอบๆต้นไม้ใหญ่นี่ นอกจากความมืดจะคลืบคลานเข้ามามากขึ้นแล้วนั้นความหนาวยังทวีความเย็นขึ้นทุกที นี่มันฤดูใบไม้ผลิไม่ใช่เหรอ

สายลมหนาวพัดผ่านไปทั้งบริเวณ ไม่รู้ว่าทำไมแต่เปลือกตาของฉันค่อยๆปิดลงพร้อมกับความรู้สึกว่าลมหนาวนั้นมันไม่หนาวอย่างที่คิด...มันกลับอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของเขา...

“คุณลุงมาหาแม่แล้วครับ คุณลุงดีใจจนน้ำตาไหลแน่ะ ^^”

เสียงของคาคาชิยังดังอยู่ข้างๆหูของฉัน พร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาที่ปิดสนิทของฉันทำให้ฉันสามารถจินตนาการได้ว่าเขาคนนั้นอยู่ใกล้แค่ไหน ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา...พี่คาคาชิอยู่ตรงหน้าฉัน

“แม่ครับ คุณลุงบอกว่าคิดถึงแม่มากนะครับ...ดีใจที่ได้เจอผมด้วยล่ะ ฮ่าๆ”

“ฉันก็คิดถึงพี่นะคะ...คิดถึงมาตลอดเลย...”

“คุณลุงบอกว่า คุณลุงเฝ้ามองดูแม่มาตลอด...ไม่ว่าวันไหนเวลาไหนคุณลุงก็อยู่กับแม่ แต่ในตอนนี้มันถึงเวลาที่คุณลุงต้องไปแล้ว”

“ไป...นั่นสินะ...ฉันรู้สึกมาตลอดว่าพี่ยังอยู่รอบๆตัวเรา พี่คงเป็นห่วงพวกเรามากสินะคะ...แต่พี่ไม่ต้องห่วงแล้วนะ ซาสึเกะดูแลฉันดีมาก ส่วนพี่ซาเอกิก็มีคนดูแลแล้ว...จริงๆนะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว”

ฉันฉีกยิ้มออกมาทั้งๆที่น้ำตาเริ่มจะไหล...ทั้งๆที่เขาตายไปนานแล้วแต่เขาก็ยังไม่ไปไหน ฉันรู้ดีและเพราะแบบนี้ฉันกับซาสึเกะถึงมาหาเขาทุกๆสองอาทิตย์ยังไงล่ะ...แต่ในเวลานี้คงหมดเวลาแล้วสำหรับดวงวิญญาณดีๆ เขาต้องไปอยู่บนสวรรค์แล้ว

“คุณลุงบอกว่า...คุณแม่ยิ้มสวยที่สุด ไม่มีใครยิ้มสวยเท่าคุณแม่อีกแล้ว เก็บน้ำตาหยดนี้เป็นหยดสุดท้ายเถอะนะครับ เพราะว่ามันสำคัญกับคุณลุงมากจริงๆ...”

“ฮึก...พี่ยังรักฉันแบบนี้เสมอเลย ฮือ...ทั้งๆที่ฉันมองแทบไม่เห็นพี่ ฮึกๆ ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นพี่ล่ะ ฮือ ฉันอยากมองเห็นพี่นะ...”

“คุณลุงบอกว่า...แค่รู้สึก ฮึกๆ แค่รู้สึกถึงคุณลุงก็พอแล้วครับ...คุณลุงรัก ฮือๆ คุณลุงร้องไห้ด้วยอ่ะ”

แขนของฉันกระชับอ้อมกอดกับลูกแน่นขึ้น ฉันรู้ว่าในวินาทีนี้คงไม่มีใครจะหยุดร้องไห้ได้อีก ความทรงจำหลายปีที่ผ่านๆมา...ความทรงจำที่มีค่า ผู้ชายที่แสนดีอบอุ่นคนนี้ไม่เคยลบเลือนจากความทรงจำของฉัน...เขาจะอยู่ในนี้ ♥ ตลอดไป

“ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะคะพี่คาคาชิ...ฉันจะคิดถึงพี่ตลอดไป~”

“ฮือออ คุณแม่ครับ...คุณลุงบอกว่า คุณลุงจะรักคุณแม่ตลอดไปนะครับ ฮึกๆ...”

“จ๊ะ ลูก...คาคาชิ”

พรึ่บ!

ทันทีที่ฉันเปิดเปลือกตาออกมาฉันก็รู้ว่าตัวเองฝันไปซะแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่ใต้ต้นซากุระบนตักของซาสึเกะ

“ฝันอะไร ทำไมน้ำตาไหลด้วยล่ะ...”

เรียวนิ้วของซาสึเกะถูกใช้ในการปาดน้ำตาของฉันออก ฉันลุกขึ้นมาและมองหาลูก แต่ก็พบว่าคาคาชิยังคงเล่นอยู่ตรงบริเวณเนินกับคิริยะและพี่ซาเอกิ

“ซากุระ เธอฝันอะไรน่ะ?”

น้ำเสียงที่อบอุ่นของซาสึเกะทำหัวใจฉันสั่นไปหมด แขนทั้งสองข้างของฉันถูกสอดเข้าไปในลำตัวของซาสึเกะพร้อมกับใบหน้าที่พิงกับอกแกร่งของเขา

“ฉันฝันว่าฉันได้เจอพี่คาคาชิอีกแล้ว...พี่คาคาชิมาลาฉัน เขาบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว”

“นั่นสินะ...มันนานมากแล้วจริงๆ มันคงได้เวลาของหมอนั่นแล้วจริงๆ”

“ซาสึเกะ...ฉันบอกอยู่เสมอๆว่าฉันคิดถึงพี่คาคาชิเพราะเขาเป็นผู้ชายที่แสนดี...ดีมากๆ”

“หืม?”คิ้วได้รูปของซาสึเกะยกขึ้นอย่างสงสัย ฉันส่งยิ้มเล็กๆให้กับเขาก่อนจะกระชับกอดแน่นขึ้นไปอีก

“แต่ฉันน่ะ...คิดถึงนายมากๆ คิดถึงนายทุกเวลาทุกวินาที...ฉันเคยบอกนายรึยัง ว่านายน่ะเป็นผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดเลย”

“ฮ่ะๆ...แก่ขนาดนี้แล้วยังจะมาทำตัวน่ารักอีก ฮ่ะๆ”

“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ฉันรักนายจริงๆ รักนายมากๆ...รักนายที่สุดเลยคนเนี่ย!”

“ฮ่ะๆ อย่างนั้นเหรอ งั้นแสดงว่าแผน Lock out ปิดตำรายัยตัวดีอย่างเธอก็สำเร็จแล้วสินะ”

“เอ๊ะ? แผนอะไรน่ะ”

“แผนเผด็จศึกยัยตัวร้ายที่หักอกผู้ชายตั้ง 200 คนยังไงล่ะ หึ ^^”

“งั้นฉันก็คงเผด็จศึกผู้ชายที่หักอกผู้หญิงกว่าร้อยคนได้เหมือนกันสินะ”

รอยยิ้มที่กลั่นกรองมาจากความรู้สึกที่สุขล้นใจ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันและซาสึเกะจะมีกันและกันตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณสวรรค์ ที่ทำให้ฉันได้เปิดใจรักใครสักคน เปิดใจรักผู้ชายคนนี้และเปิดใจรู้จักกับผู้ชายที่อบอุ่นที่สุด...ขอบคุณจริงๆนะคะ

“นี่ ซากุระ”

“หือ?”

ยังไม่ทันที่ซาสึเกะจะได้พูดอะไรออกมา ริมฝีปากบางของซาสึเกะก็ทาบทับลงบนริมฝีปากของฉัน จูบที่หวานที่สุดและเพิ่มความหวานยิ่งกว่าน้ำตาลเรื่อยๆ...ฉันรักนายจังซาสึเกะ


Last Talk with writer!
สาปส่ง TOT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! - -*
เชื่อมั้ยคะทุกคน ทันทีที่ wirter อัพตอนที่เเล้วเสร็จ เน็ต TOT ก็เน่าบรมทันที! นี่ยังดีนะคะที่ไรท์เตอร์ตัดสินใจอ้อนหม่าม๊าซื้อ Air card ให้ ไม่งั้น writer คงลงเเดงตายกันพอดี!!!!! ย้าก!!! =[]=++

จบเรื่องเน็ตที่ทำให้เสียอารมณ์เถอะค่ะ! มาคุยเรื่องฟิคของเราดีกว่าน้า ><
และแล้วก็จบไปได้ด้วยดีกับฟิคเรื่องนี้นะคะ ทุกคนพอจะปลื้มอกปลื้มใจ ติดใจ และหลงรักฟิคเรื่องนี้กันมั้ยเอ่ย?
สำหรับตัวไรท์เตอร์แล้วฟิคเรื่องนี้แต่งไม่ยากเลยค่ะ เพราะมีเเรงบันดาลใจที่น่ารักๆมากมาย
แต่ไม่รู้ว่าสื่อสารออกมาได้ดีเท่าที่คิดรึเปล่า แต่ถึงยังไงก็แต่งจบไปแล้ว อาจจะไม่ได้คู่ตรงตามทุกคนคิดไว้
เพราะเรื่องนี้ตั้งใจให้ซาสึเกะเป็นพระเอกตั้งเเต่ต้นแล้วจริงๆ หุหุ (อย่าขว้างของใส่น้า!)

ความจริงอีกข้อคือตอนแต่งใกล้จะจบจบไรท์เตอร์ลำบากใจมาก ไม่อยากเขียนให้คาคาชิตายหรอก! T-T 
แต่มันอิน และบ้าคลั่งไปแล้ว! ทั้งๆที่เเอบเสียดายพระรองคนนี้อยู่ไม่น้อย สุดท้ายก็ลงมือเเต่งให้ตายซะละ =3=!~
ยังไงก็แล้วแต่! คาดว่าซาเอกิคงไม่ได้คู่กับหนุ่มน้อยมัธยมคนนั้นหรอก ป้าแกดูจะแก่เกินไป -_-;
และโดยส่วนตัวแล้วคิดว่าซาสึเกะเรื่องนี้ค่อนข้างอ่อนโยนและน่าค้นหาทีเดียว =.,=// (ความคิดเห็นส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับด้านบน)
และคาคาชินั้นก็ค่อนข้างจะเป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผล อบอุ่น พึ่งพาได้ และเป็นคนดีมากๆๆๆๆๆๆๆ

ยอมรับเลยว่าฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างหลงใหลในตัวคาเเรคเตอร์พระเอกทั้งสอง ทำให้คนอ่านอาจจะเลือกยากไปบ้าง หุหุ

และท้ายที่สุด ดีใจที่สามารถสร้างบุคลิกที่เเตกต่างให้ซากุระได้ค่อนข้างดี!

ถือว่าฟิคเรื่องนี้ก้าวผ่านการแต่งนิยายอีกขั้นหนึ่งเเล้ว ขอบคุณแฟนคลับที่ตามอ่านกัน ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ที่สร้างแรงบันดาลใจ อย่างหาที่ไหนไม่ได้

สุดท้ายนี้ คนเขียนรักคนอ่านทุกๆคนเลยค่า >O</