[Fic naruto]LocK OuT! ปิดตำรายัยตัวดี

ตอนที่ 13 : เปิดตำราบทที่12>[[...]]100%

“กลับมาแล้วค่า! -_-”

ฉันพูดเสียงเนือยๆพร้อมจับรองเท้านักเรียนวางใส่ชั้น วันนี้ซาสึเกะเป็นคนอาสามาส่งฉันแทนคาคาชิที่ต้องไปดูเรื่องอาหาร ทั้งๆที่คาคาชิบอกให้รอเขาและกลับพร้อมกันแต่ฉันก็โดนลักพาตัวกลับมาซะแล้ว

“อ้าว ซากุระ >_<”

ร่างผอมบางของพี่ซาเอกิวิ่งมาที่ประตูบ้านพร้อมกับกอดฉันแน่น เอ่อ  ทำไมพี่สาวฉันถึงกลับบ้านไวอย่างนี้ นี่เพิ่งจะสี่โมงครึ่งเองนะ

“ทำไมพี่กลับเร็วจัง?”

“วันนี้บริษัทพี่หยุดยาวช่วงปีใหม่แล้วน่ะสิ แล้ววันเสาร์นี้นะพี่ก็ต้องไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนกับบริษัท คงไม่ได้อยู่ฉลองกับน้องสาวแล้วก็คาคาชิ แต่พี่วางแผนจะฉลองก่อนคืนวันเสาร์แล้วล่ะ ^O^”

พี่สาวฉันบอกเสียงร่าเริงพร้อมลากฉันให้ไปดูอาหารที่เธอทำไว้ เอ่อ มันยังคงเป็นอาหารไหม้เกรียมและน้ำซุปใสแจ๋วเหมือนเดิม

“เพิ่งกลับมาคงหิวล่ะสิ งั้นก็ลองกินเลยนะ พี่ตั้งใจทำเพื่อเราแล้วก็คาคาชิจังนะ!~”

แล้วพี่สาวฉันก็ปลีกตัวเข้าไปในครัวพร้อมกับลงมือทำกับข้าวอีกครั้ง เอ่อ ฉันควรจะใช้ช้อนตักชิมมันหรือเททิ้งดี คำตอบก็คือ ข้อสอง

ในขณะที่ฉันกำลังจะบรรจงแบ่งส่วนอาหารทิ้งลงถังขยะไปนั้นร่างสูงของซาสึเกะก็เดินพรวดเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาไร้มารยาทอีกแล้ว 

“ต้องให้ฉันบอกนายอีกกี่ครั้งกันว่าให้เข้าออกทางประตูบ้าน”

“เป็นเธอปีนไปปีนมามันไม่ง่ายกว่าเหรอ?”ว่าแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉันพร้อมกับฉวยจานอาหารในมือฉันวางลงบนโต๊ะ

“ได้ยินว่าพี่เธออุตส่าห์ตั้งใจทำให้ ทำไมไม่กินๆมันซะล่ะ”ถ้านายลองกินกับข้าวฝีมือพี่ฉันนายจะรู้จักถึงคำว่าตายเลยล่ะ - -^

“ซากุระ คุยกับใคร...อ๊ะ! ซาสึเกะคุง แฟนเราใช่มั้ย >///<”

พี่สาวฉันใบหน้าแดงก่ำทันทีที่เห็นซาสึเกะ โรคประจำตัวอย่างหนึ่งที่พี่สาวฉันชอบเป็นก็คือ หน้าแดงก่ำเวลาเห็นชายรูปงาม ซึ่งเขาเข้าตากรรมการ

ซาสึเกะยิ้มให้พี่ซาเอกิก่อนจะใช้ช้อนตักชิมอาหารต่างๆนานา เขาไม่ได้บ่นแถมไม่แสดงสีหน้าอะไรอีก พี่ซาเอกิจึงยิ้มพอใจใหญ่ที่ไม่มีเสียงบ่นว่าอาหารฝีมือเธอมันแย่แค่ไหน =.=

“นั่งคุยกันไปนะเดี๋ยวพี่จะออกไปซื้อของหน่อย ซากุระ! คบกับซาสึเกะให้นานๆนะ พี่น่ะชอบน้องเขยแบบนี้ที่สุด ^O^//”

ความจริงแล้วฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ แต่ก็เอาเถอะถ้าพี่สาวจะคิดแบบนั้น เพราะซาสึเกะเองก็ฉีกยิ้มหวานให้พี่สาวฉันที่พูดเข้าหูเขา

“ช่วยบอกทีว่านี่คืออาหารคน =O=”

“นายจะช่วยหุบปากหน่อยก็ได้นะเวลาเคี้ยว - -*”

“ฉันเชื่อเลยว่าทำไมเธอต้องเททิ้ง เอาอาหารพวกนี้ไปทิ้งซะก่อนที่มันจะฆ่าคนตายจริงๆ”

“ฉันก็บอกอยู่นะเพียงแต่ฉันบอกในใจเท่านั้นอ่ะ J”

“เธอแกล้งฉันชัดๆ”ซาสึเกะจัดการไปคายอาหารพวกนี้ทิ้งก่อนจะดื่มน้ำลงคออึกใหญ่ ส่วนฉันก็ทำการช่วยชีวิตคนอื่นด้วยการเอาอาหารพวกนี้ไปทิ้งซะ

“เธอแกล้งฉัน แบบนี้มันต้องแก้แค้น”ว่าแล้วเขาก็ขยับตัวเข้ามาหาฉันก่อนจะกดฉันลงกับโซฟาอย่างรวดเร็ว เฮ้ย! ทำไมเร็วแบบนี้

“นายคิดผิดแน่ๆที่ทำแบบนี้ -_-”

“ได้ข่าวว่าเธอแกล้งฉันก่อน J”

รอยยิ้มชั่วร้ายมาก! เขาฉีกยิ้มให้ฉันก่อนจะโน้มหน้าลงมา ฉันพยายามจะหลบหน้าหนีเขาแล้วนะแต่มันก็หนีไม่พ้น เมื่อเขาเอามือเรียวๆของตัวเองมาคว้าใบหน้าของฉันไว้

“ฉันจะเกลียดนายนะ - -”ฉันบอกเสียงเรียบ หวังให้เขาหยุดเอาหน้าหล่อๆไร้สิวนั่นเข้ามาใกล้

“ครั้งก่อนก็ทำ ไม่เห็นจะเกลียดอะไรกันตรงไหน”

ไอ้! สาบานได้ว่าถ้าเขาไม่กดฉันลงกับโซฟาฉันจะทำการสังหารเขาด้วยการเอามีดมาเฉือนหน้าหล่อๆของเขาซะ แต่อย่างว่า...ฉันไม่สามารถจะทำอะไรได้และในตอนนี้ริมฝีปากบางของเขาก็จรดทับกับริมฝีปากนุ่มของฉัน มันเป็นอีกครั้งที่ฉันต้องยอมรับว่าจูบนี้มันเยี่ยมจริงๆ

“พวกเธอสองคนจะทำอะไรกันน่ะ!!”

เสียงนุ่มของใครบางคนทำให้ซาสึเกะถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว ร่างสูงของเขาถูกใครบางคนดึงออกจากตัวฉัน ก่อนที่ร่างเล็กของฉันจะถูกลากเข้าไปกอดเหมือนเป็นของรักของหวง

“ชิ - -*”ซาสึเกะสบถก่อนที่ดวงตาสีดำนั่นจะจ้องคนเพิ่งมาอย่างตั้งคำถาม

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำแบบนี้ได้ยังไงน่ะฮะ!!”

คาคาชิตวาดซาสึเกะดังลั่น อ้อมกอดของเขาถูกกระขับแน่นขึ้นจนฉันรู้สึกแสบๆที่แขนแล้วแหะ -.-

“ฉัน 16 แล้ว - -*”

“ถึงจะ 16 แต่ก็เกิน 15 มาได้ไม่นาน! นายไม่ควรจะทำแบบนี้ถ้าเกิดพลาดพลั้งขึ้นมาจะทำยังไง”

“เฮ้ เราแค่จูบกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอกน่า =_=^”

ซาสึเกะพูดด้วยสีหน้าที่บูดหนักกว่าเดิม ฉันมองหน้าคาคาชิและมองซาสึเกะสลับกันไปมา

“ยังไงก็ไม่ได้!”

“ตาแก่ขี้โวยวาย ทำตัวเป็นหมาหวงกระดูกไปได้ =_=^”

ถ้าฉันไม่ได้โง่ เขาอาจจะหมายถึงฉันเป็นกระดูกสินะ คิ้วของคาคาชิยังคงขมวดกันเป็นปม เขาดูไม่พอใจมากๆที่ซาสึเกะไม่ยอมแพ้และออกไปจากที่นี่

“ทำไมต้องบังคับซากุระ!!”

คำถามของเขาทำให้ซาสึเกะชักสีหน้าหนักกว่าเก่า คือความจริงแล้วฉันก็มีส่วนผิดที่ไม่กรีดร้องโวยวายให้ลั่นห้อง บางทีฉันอาจจะยอมแพ้ให้กับเขาง่ายเกินไป แต่ถึงเป็นอย่างนั้นเราสองคนก็แค่จูบกัน จริงมั้ย? หรือไม่จริง เอ่อ ฉันสับสนในตัวเองจัง - -*

“ฉันบังคับเธอด้วยเหรอซากุระ”

อ้าว เวร! มาถามอะไรฉันล่ะ ฉันเองก็ไม่รู้เหลือกัน บางทีฉันอาจจะรู้สึกดีที่นายจูบก็เป็นไปได้ แต่ถ้าฉันตอบไปมันก็เท่ากับฉันเป็นผู้หญิงหน้าด้าน T^T

“กลับมาแล้ว!!”

เสียงพี่สาวผู้เข้ามาได้ถูกจังหวะทำให้ฉันผลักร่างสูงของคาคาชิออกก่อนจะตะเกียดตะกายไปนั่งหอบข้างๆซาสึเกะ พี่ซาเอกิที่เข้ามาเห็นสถานการณ์อย่างว่าก็ได้แต่ทำหน้างง

“มีอะไรกันเหรอ...แล้วทำไมคาคาชิต้องทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นด้วยล่ะ?”

“ฮึ่ย!!!”

คาคาชิร้องออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง ทิ้งไว้เพียงแต่พวกเราสามคน

“เธอไม่เป็นไรนะ”

ซาสึเกะย่อตัวลงมาเพื่อช่วยประคองฉันให้ยืนขึ้น ฉันพยายามยืนขึ้นก่อนจะมองหน้าซาสึเกะ

“อะไร! การที่ฉันชอบเธอมันจะทำให้ฉันจูบเธอไม่ได้เลยเหรอ”

สีหน้า แววตา ของเขาทุกๆอย่างมันจริงจังจนฉันทนอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว

“L”

นายตัวดี นายทำให้ฉันเหมือนเป็นคนบ้าไปแล้ว! ฉันผลักซาสึเกะออกเบาๆก่อนจะเดินพรวดๆกลับไปที่ห้องนอนของตนเช่นเดียวกับคาคาชิ ให้ตายเถอะ...ฉันใจเต้นตลอดเวลาเลย ตลอดเวลาที่ดวงตาเราผสานกัน ตลอดเวลาที่ฉันจูบกับเขา คำเดียวที่บ่งบอกถึงความรู้สึกทั้งหมดในหัวฉันคือ ฉันชอบเขา! มันไม่ใช่เพราะความสงสารหรือความรู้สึกใดๆอีกแล้ว

ทั้งการที่ฉันเจ็บปวดเสียใจไปกับเขา ทั้งฉันหวั่นไหว ทุกๆอย่างมันบอกว่าใช่! เพียงแต่ฉัน...ไม่อยากจะเปิดใจรับมันเท่านั้น ฉันไม่อยากเปิดใจรับมันจริงๆ ฉันไม่อยากเปิดใจรับความเจ็บปวดที่จะตามมาเลยจริงๆ

สองสามวันให้หลัง

วันนี้เป็นคืนวันศุกร์และฉันมีนัดกลับไปฉลองคืนวันก่อนคริสมาสต์อีฟกับพี่สาว พรุ่งนี้เช้าเธอก็จะไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนแล้วด้วยสิ แต่ก่อนจะกลับ...ฉันคงต้องแวะซื้อชุดสำหรับงานปาร์ตี้พรุ่งนี้ซะแล้ว

“จะไปไหน”เสียงหงุดหงิดของใครบางคนทำให้ฉันชะงักฝีก้าว ฉันหมุนตัวกลับไปและพบใบหน้ามึนตึงของคาคาชิ

“พี่คงปล่อยเธอไปไหนไม่ได้แล้วมั้ง =_=^”

“โธ่ พี่คะ...ฉันแค่จะไปซื้อชุดสำหรับงานปาร์ตี้พรุ่งนี้ –O-”

ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอ่ะนะ เห็นเด็กสองคนจูบกันบนโซฟาในคอนโดฯแบบนั้น เป็นฉันก็รู้สึกไม่พอใจเหมือนกันนั่นแหละ

“พรุ่งนี้เธอจะมาปาร์ตี้งั้นเหรอ? ไหงเธอบอกจะไม่มา”

“เอ่อ ฉันเปล่าพูดแบบนั้นนะ ฉันแค่บอกว่าขอคิดดูก่อน -.-”

“บางทีมันมีอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจง่ายจังนะ เอาเถอะ เรารีบไปที่ร้านเสื้อผ้ากันดีกว่า J”

ในที่สุด! ฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มของเขาตลอดเวลาที่เขามัวแต่ทำหน้าบึ้งจากเหตุการณ์เมื่อวาน ฉันเดินหลบสายตาผู้คนก่อนจะเดินไปขึ้นรถของคาคาชิ และรถคันนี้ก็ขับพาเราไปยังร้านเสื้อผ้า

“อยากได้ชุดแบบไหน”คาคาชิถามขึ้น

“แค่มันใส่ได้ก็พอ”

“อะไรกัน มางานปาร์ตี้ครั้งแรกทั้งที! ต้องหาอะไรที่มันสวยๆหน่อยสิ”

“=_=”

ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมต้องโอเว่อร์แบบนั้น แต่ที่ฉันไม่ค่อยใส่ใจเรื่องพวกนี้เพราะฉันคิดว่ามันค่อนข้างเปลืองงบประมาณโดยใช่เหตุ ยิ่งตอนนี้พ่อกับแม่ทำงานที่ต่างประเทศแล้วด้วย ฉันยิ่งไม่อยากรบกวนท่านเข้าไปใหญ่

“คือฉัน...ฉันว่ามันเปลืองงบไปมั้งคะ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก พี่ออกให้เอง”

“แต่...”

ฉันกำลังจะปฏิเสธนะ แต่คาคาชิกลับยิ้มให้ฉันพร้อมใช้มือใหญ่ลูบหัวฉันเบาๆ เฮ้อ เขาทำให้ฉันไม่กล้าปฏิเสธ แถมเขายังเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเวลาอยู่ด้วยก็สบายใจไปอีกแบบนะ

รถของคาคาชิมาจอดอยู่หน้าร้านขายเสื้อที่ใหญ่ที่สุดในย่านช้อปปิ้ง เราเดินลงมาจากรถและตรงดิ่งไปในนั้นทันที มีเสื้อผ้ามากมายสวยงามทั้งนั้น แต่ฉันกลับไม่สะดุดตาเสื้อตัวไหนเลยน่ะสิ - -

“ผมอยากได้ชุดสูทสีดำ แล้วก็ชุดราตรีสำหรับคุณผู้หญิงคนนี้ด้วยครับ ^^”

รอยยิ้มหวานถูกส่งไปให้พนักงานสาวเล่นเอาเจ้าหล่อนถึงกับเคลิ้มไปเลย แต่เมื่อฉันถูกส่งตัวให้เธอ เธอก็รีบระริกระรี้พาฉันไปลองชุดต่างๆนานาทันที รู้สึกตัวเองเหมือนเจ้าหญิงก็จริง แต่มันก็แค่ผลพลอยได้จากการที่คาคาชิมียิ้มหวานที่สาวๆหลงเท่านั้นแหละ - -^

“เอาล่ะค่ะ พี่ว่าชุดนี้เดิร์นที่สุดแล้ว”

She แกกำลังหมายถึงอะไร หมายถึงชุดเดรสสั้นสีดำลายซากุระสีขาวอาร์ตๆตัวจิ๋วที่เกาะหน้าอกฉันน่ะเหรอ ได้ข่าวว่าชุดราตรีมันต้องเป็นอะไรที่ยาวเหยียดลากพื้นทำนองนั้นไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันคืออะไรอ่ะ ชุดตัวจิ๋วเนี่ย! >_<^

“คิดว่ายังไงคะ”พนักงานสาวเอ่ยถามคาคาชิในขณะที่ดันตัวฉันออกไป สาบานได้ว่าถ้าลมพัดมานิดเดียวกระโปรงฉันคงเปิดหมด

“ว้าว ดูเป็นสาวขึ้นตั้งเยอะแน่ะครับ ^-^”

เห็นด้วย? เห็นด้วยอย่างนั้นเหรอ ไม่คิดว่ามันโป๊ไปหน่อยเหรอ T_T

“เอ่อ...=O=”คาคาชิที่ดูเหมือนจะดูออกว่าฉันคิดอะไร เขาจึงเดินไปหยิบเสื้อคลุมสีดำเข้าชุดมาให้ฉัน

“หนาวใช่มั้ย ใส่นี่ไปด้วยมันคงไม่หนาวแล้วล่ะ ^^”

“แต่...”แต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบมันอยู่ดี เฮ้อ

เรากลับมาที่คอนโดฯในตอนเย็น วันนี้พี่ซาเอกิไม่อยู่เหมือนเดิมเพราะตอนนี้เธอไปเตรียมของมาทำในปาร์ตี้เล็กๆที่เราจะจัดกัน ส่วนฉันก็นอนเล่นอยู่ในห้องของตัวเอง

“ซากุระ เดี๋ยวพี่จะออกไปช่วยซาเอกิถือของหน่อยนะ เราอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย?”

เสียงของคาคาชิดังลอดผ่านเข้ามาทางประตู ฉันจึงรีบขานรับก่อนจะพลิกตัวลงนอนกับเตียง

“มีเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกันเยอะเหลือเกิน =_=^”

น้ำเสียงหงุดหงิดของผู้ที่ฉันไม่ต้องสนใจว่าเขาเป็นใครดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงของเขาเดินพรวดๆเข้ามาในห้องก่อนจะโดดมานั่งข้างๆฉัน เอ่อ ได้ข่าวว่าฉันกำลังจะนอน

“ตอนเย็นไปกับคาคาชิมาเหรอ”

“อื้อ”ฉันตอบรับสั้นๆก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอน ซาสึเกะลุกพรวดขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปที่ประตู

“ฉันอยากจะรู้นัก ว่ามันจะเก็บความลับนี้อีกนานแค่ไหน”

เสียงหนึ่งว่าก่อนที่เขาจะออกไปจากห้องของฉัน ประตูห้องอื่นถูกเปิดออกด้วยฝีมือของซาสึเกะ และฉันก็เพิ่งจะมารู้ตัวตอนที่เสียงตึงตังเกิดขึ้น! เฮ้ย ซาสึเกะนายจะทำอะไรน่ะ

“การที่เราชอบใครสักคน...มันก็ต้องมี...”เขาพูดขึ้นในขณะที่ลื้อดูตามโต๊ะและตู้ ฉันรีบวิ่งเข้าไปรั้งมือซาสึเกะเอาไว้ทันที

“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ! มันเสียมารยาท! - -*”

“ช่างเถอะน่า คาคาชิไม่รู้หรอก”

ฉันพยายามสุดความสามารถในการรั้งคนไร้มารยาทคนนี้ - -* เขากลายเป็นผู้ชายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็นั่นแหละ กว่าฉันจะดึงมือของซาสึเกะออกมาจากห้องนอนของคาคาชิได้เสียงโทรศัพท์มือถือของคาคาชิก็ดังลั่นเลย

“เอาไงล่ะ เธอจะรั้งฉันออกไปข้างนอกอีกมั้ย?”

“เราไม่ควรรับโทรศัพท์”

“แล้วปล่อยให้มันเห่าหอนอย่างนี้อ่ะเหรอ? -_-”

บางทีฉันชักหาเหตุผลที่ตัวเองคิดว่าชอบเขาไม่ได้แล้วอ่ะ ทำไมซาสึเกะถึงเป็นผู้ชายที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน แถมยังใจร้อนแบบนี้ด้วยนะ! ร่างสูงของเขาเดินไปฉวยเอาโทรศัพท์มาถือไว้ในมือก่อนจะกดรับ ฉันรีบคว้ามันมาคุยเอง บางทีอาจเป็นพี่ซาเอกิ ถ้าเป็นพี่ซาเอกิจริงๆมันไม่ดีแน่ที่พี่สาวฉันจะรู้ว่าพอไม่มีใครอยู่บ้านฉันก็ชวนผู้ชายมานั่งเล่นนอนเล่นในนี้ =O=

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้กรอกเสียงใดๆลงไป คนปลายสายก็รีบพูดเร็วจี๋ทันที

[“เฮ้ย คาคาชิ! เรื่องของสาวน้อยคนนั้นไปถึงไหนแล้ววะ ไอ้วัวแก่กินหญ้าอ่อนเอ๊ย! ฉันล่ะสงสารซาเอกิจริงๆที่ต้องมาคบกับนายเพียงเพราะเป็นสะพานเนี่ย ฮ่าๆๆ แล้วเราจะได้ออกไปก๊งเหล้าอีกเมื่อไหร่วะ เผื่อฉันจะให้คำปรึกษาดีๆกับแกด้วยไง”]

“เสียงดังเป็นบ้า - -”ซาสึเกะบ่นอุบอิบและฉวยเอาโทรศัพท์ไปคุยเอง ฉันคงจะงงมากถ้าซาสึเกะไม่เปิดลำโพงให้ฉันฟังการสนทนาของเขาต่อ

[“อ้าว เงียบ! ไอ้คาคาชิ! แกจะเงียบทำไมวะ...”]

“คาคาชิไม่อยู่หรอก นี่ฉันเองซาสึเกะ - -”

[“อ้าว ซาสึเกะเหรอ! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นไง ยังเรียนพิเศษกับมันอยู่รึเปล่า”]

พวกเขาคุยกันเหมือนรู้จักกันมานานเลยแหะ

“ข้ามเรื่องนั้นไปก่อน หมายความว่าไงที่คาคาชิใช้ซาเอกิเป็นสะพานน่ะ - -*”

[“เอ้า! นี่แกไม่รู้เหรอว่าไอ้คาคาชิน่ะมันหลงรักน้องสาวของซาเอกิมาห้าปีแล้ว! วะฮะฮ่า ไม่อยากจะพูดความเลวของครูแกเลยจริงๆนะ แต่มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ”]

น้องสาวของพี่ซาเอกิ...ก็มีฉันคนเดียวนี่นา O_O!!

“หึ งั้นก็ดีใจด้วยน้องสาวของซาเอกิรู้ความจริงแล้ว แค่นี้นะ!”

เสียงของซาสึเกะที่วางหูไปแล้วทำฉันสะดุ้งเฮือก ความสับสนวิ่งแล่นเข้ามาในหัวฉันอย่างหยุดไม่อยู่ ความจริงแล้ว...คาคาชิชอบฉันอย่างนั้นเหรอ = [ ] =!!

“เลิกทำหน้าเป็นคนบ้าได้แล้ว ฉันจะต้องหาอะไรต่ออีกหน่อย =_=”

ว่าแล้วก็ลงมือค้น ค้น ค้น ค้น ฉันทำได้แต่ยืนมองดูเขาด้วยแววตาอึ้งทึ่ง รู้สึกตัวเองยังคงอึ้งกับเรื่องที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์เมื่อกี้ยังไงไม่รู้ เอ่อ...ฉันกำลังทรยศพี่สาวตัวเองด้วยรึเปล่า แต่ฉันไม่ได้ชอบเขาอ่ะและนั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่าเรื่องนั้นจะเป็นความจริง

“หาไม่เจอ บ้าชิบ! =_=^”ซาสึเกะบ่นด้วยเสียงหงุดหงิดและเดินออกไปจากห้องนอนของคาคาชิ ดีนะที่เขายังมีน้ำใจเก็บของเข้าที่โดยไม่ให้ใครดูรู้ ฉันรีบเดินตามเขาออกมาก่อนจะกลับไปที่ห้องของตน

“หงุดหงิด”

“แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ =O=”

อะ...อ้าว นี่ฉันหาเรื่องใส่ตัวเองรึเปล่า ใบหน้าของซาสึเกะหันมามองฉันอย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนที่ร่างสูงของเขาจะเข้าประชิดตัวฉัน

“เอาหน้าออกไปเลย -_-”

“เรื่องอะไรล่ะ? -_-^”

“นายหงุดหงิดมันเรื่องของนาย ไม่เห็นเกี่ยวกับฉันเลย”

“เธอทำฉันหงุดหงิด ต่อจากนี้เธอไม่ควรจะไปยุ่งกับมันอีก เธอก็ได้ยินแล้วนี่...”

เสียงกระซิบดังที่ข้างหูฉัน พร้อมกับกอดที่ซาสึเกะมอบให้ ทำไมใครๆถึงชอบมากอดฉันนักนะ =_=

“ซากุระ...ถึงเธอจะไม่ได้ชอบฉัน แต่การที่ฉันชอบเธอมันทำให้ฉันรู้สึกหวงเธอ...”

“มันก็เหมือนกับการหวงของเล่นไม่ใช่เหรอ”

“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย! ฉันหวงเธอ...แบบที่ไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้เธอเลย โดยเฉพาะคาคาชิ...ยิ่งช่วงนี้เธอรู้สึกดีๆกับเขา ฉันยิ่งไม่อยาก”

“ซาสึเกะ! คาคาชิก็คือพี่ชาย - -*”

ซาสึเกะเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ทำไมถึงยิ้ม? หรือฉันพูดอะไรผิดไป

“เธออธิบายให้ฉันฟังแบบนี้ เธอชอบฉันแล้วใช่มั้ย เธอเลยไม่อยากให้ฉันเข้าใจผิด ^-^”

ผลั่ก!

ฝ่ามืองามๆฟาดลงกลางหน้าของซาสึเกะอย่างแรง เขาผงะถอยออกไปเล็กน้อยก็จะขมวดคิ้วมองฉันอีกครั้ง

“แค่นี้ต้องตีกันด้วย?”

“เงียบๆน่า ไหงนายบอกว่าวันนี้นายอยากชวนฉันไปสวนสนุก?”

ฉันเลิกคิ้วถามเขา และนั่นทำให้ซาสึเกะฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง รู้สึกว่าช่วงนี้เขาจะยิ้มบ่อยนะ ^^

“แน่ใจแล้วนะว่าจะไปกับฉัน?”

“ต้องถามว่านายใจกล้าแค่ไหนที่จะไปขอพี่สาวฉัน ฉันไม่หนีไปกับนายอีกแล้วนะ มันเหนื่อย -_-”

“ฮ่ะๆๆ ถือเป็นการแก้ตัวครั้งที่แล้ว J”

ถึงครั้งนี้การไปกับนายฉันจะเจอเรื่องแย่ๆอีกก็ตาม แต่ฉันคิดว่าฉันก็อยากไปกับนายนะ...=.=a โอเค! ฉันปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าฉันชอบเขา -///-