ตอนที่ 11 : เปิดตำราบทที่11>[[ปาร์ตี้คริสมาสต์]]100%
“คาคาชิ!~ คาคาชิหายไปไหนน่ะ >O<”
ในยามเช้าที่ไม่เคยเงียบสงบของบ้านนี้มีเสียงของพี่ซาเอกิดังลั่นไปทั่ว ฉันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโวยวายในการตามหาตัวคาคาชิ
“อืม!...”
ดวงตาของฉันที่เคยหนักอึ้งบัดนี้ค่อยๆปรือขึ้นมาเพื่อรับแสงสว่างที่กระทบใส่หน้าของฉัน ฉันกำลังจะบิดขี้เกียจเหมือนทุกๆครั้งที่เคยทำแต่ก็พบว่าบนตัวของฉันมีอะไรบางอย่างมาพาดไว้อยู่ อ่ะ...เฮ้ย =_=
“อืม”
เสียงครางที่ออกมาจากปากของคาคาชิไม่ได้ทำให้แขนของเขาออกไปจากตัวของฉันเลย ฉันพยายามจะจับแขนของเขาออกเบาๆเพื่อไม่ให้เขาตื่น แต่จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดพรวดเข้ามา เอ๊ะ นี่ฉันลืมล็อคประตูห้องเหรอเนี่ย
“คาคาชิ!!!”
แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เพราะบุคคลที่เข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงกรีดร้องนั้นก็คือพี่ซาเอกินั่นเอง ชะ...ชิบหายแล้วไงล่ะ >O<
“พี่คะ...พี่คะ ตื่นสิตื่น!!”
แขนของฉันจับตัวของคาคาชิเขย่าไปมาอย่างแรงเพื่อให้เขารู้สึกตัว เขาค่อยๆปรือตาขึ้นมาก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากเตียงเมื่อพบว่าพี่ซาเอกิยืนจังก้าอยู่
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ!!”ฉันรีบปฏิเสธ ใบหน้าของพี่ซาเอกิยังคงเรียบเฉยก่อนที่เธอจะฉีกยิ้มกว้าง
“ตายจริง! พี่น้องรักกัน ตอนแรกฉันคิดว่าเธอสองคนจะเกลียดกันแล้วซะอีกนะ วันนี้เป็นเช้าที่วิเศษอะไรอย่างนี้ >_<//”
“อืม...หายเมาค้างแล้วเหรอซาเอกิ”คนเพิ่งตื่นถามเสียงงัวเงียพร้อมใช้มือขยี้หัวตัวเองเบาๆ
“ก็ยังมึนนิดๆอ่ะจ๊ะ! ว่าแต่เมื่อคืนคาคาชิคงทนเสียงอ้วกของฉันทั้งคืนเลยสินะ แล้วก็เช็ดอ้วกให้ฉันด้วย ฉันขอโทษนะ >/l\<”
ฉันเพิ่งเคยเห็น! คนเมาที่ตื่นมาแล้วจำได้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง มันช่างเป็นความทรงจำที่น่าจดจำซะเหลือเกิน -_-
“อืม เธออ้วกทั้งคืนเลย ฉันเลยต้องมานอนห้องซากุระนี่ไง =_=”
คาคาชิเปรยเสียงเรียบก่อนร่างสูงของเขาจะลุกออกไปจากห้อง พี่ซาเอกิรีบวิ่งตามคาคาชิไปอย่างกับ...
จำได้ว่าเมื่อคืนเรานอนหลับไปโดยหันหลังให้กันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตื่นมาตอนเช้าฉันถึงถูกเขาเอามือพาดได้ล่ะเนี่ย ฉันควรจะโกรธรึเปล่า? ไม่อ่ะ วันนี้ฉันยังไม่รู้สึกถึงความโกรธเลย =_=
“ฉันชักเกลียดหมอนั่นแล้วสิ”เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังจากประตูปิดลง
“นายมาทำอะไรที่นี่ อย่าลืมสิฉันกับนายไม่เหมือนเดิมแล้ว...”
ฉันเองก็เปรยเสียงเย็นก่อนจะลุกเก็บที่นอน ซาสึเกะที่นั่งยองๆมองฉันอยู่ตรงนั้นได้แต่นั่งเงียบไม่พูดจาอะไร จนกระทั่งฉันจัดการกับเตียงของตัวเองเสร็จ
“ฉันคิดว่ามันไม่เหมือนเดิมก็จริง แต่พอมานึกๆดูแล้ว...ฉันยังไม่ยอมแพ้”
เขายังไม่ยอมแพ้ถึงแม้ฉันจะไม่ยอมเปิดใจให้เขาเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย ผู้ชายคนนี้มีความอดทนสูงเหลือเกิน มีความอดทนมากกับการที่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวดตามน้ำเสียง แววตา ใบหน้าที่เศร้าหมองของเขา!
“ซาสึเกะ ฉันไม่ได้ชอบนาย”ฉันบอกด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ รู้สึกเจ็บปวดที่ต้องพูดคำนั้นออกไป
“แต่ฉันก็จะพยายาม!!”
“เออ จะทำอะไรก็ทำ!!”
ฉันพูดเสียงดังในที่สุด ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินตรงไปอาบน้ำโดยมีซาสึเกะนอนเล่นอยู่บนเตียงของฉัน และเมื่อเดินออกมาฉันก็พบว่าเขาเล่นโทรศัพท์มือถือของฉันอยู่ เอ่อ - -*
“อาบน้ำช้าจัง”
“นายมาเล่นอะไรกับโทรศัพท์มือถือฉันเนี่ย - -”
ฉันเปรยเสียงเย็นก่อนจะเดินไปฉวยเอาโทรศัพท์ของตัวเองคืนมา และเมื่อมองหน้าจอดีๆรูปพื้นหลังของฉันเปลี่ยนไปแล้ว แทนที่มันจะเป็นรูปโต๊ะหนังสืออาร์ตๆที่ฉันเคยถ่ายไว้ แต่มันกลับเป็นรูปฉันที่ไม่ได้เป็นคนถ่ายแถมโดนแต่งหน้าให้เป็น...หมูอีก =O=^
“ฮ่ะๆๆๆๆ ดูหน้าสิ”
เจ้าของฝีมือการแต่งรูปหัวเราะลั่นก่อนจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมากับพื้น อยากจะโกรธแต่นานๆทีจะเห็นเขาหัวเราะบ้าคลั่งแบบนี้อ่ะ มันรู้สึกทำให้อดขำตามไม่ได้แหะ =.=
“ฮ่าๆ ไปเหอะ ไปโรงเรียนกัน”
จู่ๆเขาก็บังคับตัวเองให้หยุดขำอย่างยากลำบากก่อนจะเด้งลุกออกจากเตียงของฉัน มือหนาของเขาถูกส่งมาให้ฉัน ฉันมองมันนิ่งๆก่อนจะเอ่ยปากถาม
“จะชวนฉันปีนระเบียงอีกรึไง”
ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของเขา มีเพียงใบหน้านิ่งเฉยเหมือนจะบอกว่า ใช่! ฉันถอยหายใจเฮือกใหญ่และเดินไปยังประตูห้องนอน
“บางที หัดใช้ประตูบ้างคงไม่เสียหายหรอกนะ”
ฉันว่าและเดินออกไป ซาสึเกะจึงรีบเดินตามออกมาอย่างเงียบๆ และทันทีที่เราสองคนเดินออกมาจากห้องพี่ซาเอกิก็เบิกตากว้างขึ้นทันที
“กรี๊ด!!!~ ยัยซากุระ เธอพาผู้ชายเข้าบ้านอย่างนั้นเหรอ >O<!!”
“เป็นอะไรน่ะ ซาเอกิ”คาคาชิที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำเดินออกมาจากห้องพร้อมผมที่เปียกอยู่เลย
“อ้าว ซัสคุง ^^”
คาคาชิยิ้มให้ซาสึเกะอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา พี่สาวฉันรีบหันไปหาคาคาชิและซาสึเกะสลับกันไปมาอย่างคนใกล้บ้า ทำไม เขาแค่จะมารับฉันไปโรงเรียน - -
“คาคาชิ รู้จักเด็กคนนี้ด้วยเหรอ??”
“ใช่ ลูกศิษย์ที่โรงเรียน”
“แล้วซากุระ! เธอพาเขาเข้าบ้านตอนไหนน่ะ หรือว่าเมื่อคืนเขาหลบอยู่ในห้องเธอ นี่น้องสาวฉันไวไฟขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย มีแฟนซะแล้ว...แถม จุด จุด จุด TOT!~”
“ฉันว่าพี่คงบ้าไปแล้วล่ะ นี่ซาสึเกะเพื่อนฉัน เขาพักอยู่ห้องข้างๆ จบ เคลีย ไม่มีอะไรเกินเลย - -”
ฉันบอกเสียงเรียบและกำลังจะเดินออกไป แต่จู่ๆซาสึเกะก็ก้มหัวให้พี่ของฉันก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้เธอ
“ผมอุจิวะ ซาสึเกะ อนาคตจะเป็นแฟนของซากุระ ฝากตัวด้วยฮะพี่สาว”
“>_<//”หน้าของพี่สาวฉันกลายเป็นอย่างนี้ทันทีที่ได้เห็นซาสึเกะชัดๆ ฉันถอนหายใจก่อนจะใช้ฝ่ามือตีที่หลังเขาดังๆทีหนึ่ง ถึงแม้มันจะทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวที่ได้ยินคำนั้น แต่ฉันก็ไม่สามารถแสดงอาการใดๆได้
“อ่ะ มันเจ็บนะ - -*”
“ไร้สาระแต่เช้า - -^”
ฉันบอกด้วยเสียงหงุดหงิดไม่แพ้กับซาสึเกะ คอเสื้อของเขาถูกฉันจัดการลากออกมาจากห้องพร้อมกับแรงที่ดึงเขาให้เดินไปเงียบๆโดยไม่โวยวาย
“จำได้ว่าเคยมีคนหนึ่งบอกฉันว่าไม่ชอบความวุ่นวายตอนเช้า ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน =_=”
“มันวุ่นวายตรงไหนกัน ฉันแค่แนะนำตัวกับพี่สาวเธอ”
ว่าแล้วเขาก็เป็นอิสระด้วยการดึงมือของฉันออกจากคอเสื้อ ฉันยืนมองเขาด้วยแววตาที่ตั้งคำถามนับล้าน ฉันตกลงไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วฉันบอกว่าชอบนายแล้วรึไง?
“รีบไปเหอะน่าก่อนที่นารูโตะจะมา เดี๋ยวหมอนั่นก็ได้ติดรถออกไปอีก =^=”
“คนเย็นชาอย่างนายดูเปลี่ยนไปนะ”
“เพราะใครล่ะ...”
การสนทนาของเราเงียบลงไปทันทีที่เขาพูดแบบนั้น ฉันกับซาสึเกะเดินลงมาที่ลานจอดรถก่อนเขาจะขับพาฉันไปส่งที่โรงเรียนเหมือนแต่ก่อนที่เคยทำมา...ถึงฉันจะไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย แต่มันก็ไม่เหงาไม่ว้าเหว่เหมือนตอนนั้น...
“งานคริสมาสต์ เธอไม่อยากไปสินะ”
ซาสึเกะพูดขึ้นในขณะที่หักพวกมาลัยเข้าโรงเรียน ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาแต่เมื่อรถจอดสนิทฉันก็ลงไปทันที ซาสึเกะวิ่งตามฉันและขวางหน้าฉัน
“ไปกับฉัน ฉันอยากไปกับเธอ”
“อยากเป็นข่าวรึไง”
ฉันเลิกคิ้วถามและเมื่อไม่ได้คำตอบฉันก็เดินเลี่ยงเขาไปทันที แต่ความพยายามของซาสึเกะมันยังไม่จบน่ะสิ เขาเดินมาขวางฉันอีกครั้งก่อนจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง อันที่จริงฉันควรจะได้ยินในสิ่งที่เขาพูดถ้ายัยอิโนะและนารูโตะไม่เดินมาทางนี้ก่อน
“เจ้าหน้าหนวดแมว! นายกล้าดียังไงจะมาชวนซากุระไปงานคริสมาสต์น่ะฮะ? นายเองก็มีแฟนอยู่แล้วยังจะสะเหร่อมาชวนเธออีก!! >O<”เสียงแว้ดๆของยัยอิโนะทำให้นารูโตะรีบอุดหูในทันที เขาส่ายหน้าอย่างหน่ายใจก่อนจะก้าวเข้ามาหาฉัน
“ซากุระ อย่าไปฟังยัยโหลนี่ ฉันแค่อยากชวนเธอไปงานปาร์ตี้คริสมาสต์ในฐานะเพื่อนเท่านั้น อีกอย่างฮินาตะก็รู้เรื่องนี้แล้วด้วย! เธอเองก็อยากให้ซากุระจังไปมากเลยนะ!”
“โธ่ นายคิดว่านายเป็นใครน่ะฮะ? ฉันเป็นเพื่อนสนิทของยัยนี่ยังไม่มีปัญญาชวนเธอไปเลย แล้วนายเป็นใคร หนุ่มฮอตอันดับหนึ่งงั้นเหรอ ไม่เจียมตัวเลยนะ! >O<”นิ้วเรียวของยัยอิโนะจิ้มลงหน้าผากของนารูดตะเละผลักเบาๆอย่างดูถูก เอ่อ สถานการณ์แบบนี้มันเริ่มแย่แล้วรึเปล่า
“เธอเองก็แค่ยัยโหลนั่นแหละ ผมเหลืองๆของเธอคิดว่ามันอินเทรนด์นักรึไง แบร่! มันก็โหลเหมือนกับเสื้อผ้าของเธอนั่นแหละ =O=!”
“อ้าก นายว่าอะไรนะ ไอ้หน้าหนวดแมว >O<!!”
“ก็บอกว่าเธอน่ะโหลยังไงล่ะ โหลตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยด้วย!!”
“ไอ้!...ไอ้นารูโตะ จำใส่หัวนายไว้เลยนะว่าฉันน่ะเป็นเจ้าแม่แห่งการตามแฟชั่น แล้วนายเป็นใครมาว่าฉันน่ะฮ๊า????”
การทะเลาะกันของอิโนะและนารูโตะทวีคูณความรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก ความจริงฉันควรจะเดินหนีไปตั้งนานแล้วถ้าเกิดพวกเขาไม่ได้มาขวางทางเดินอันแสนแคบของฉันไว้ =_=**
“เห่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าเนี่ยนะ”
“กรี๊ด!!!!”
แค่การมาชวนฉันไปปาร์ตี้คริสมาสต์มันจะเกิดเรื่องใหญ่โตขนาดที่ฉันไม่สามารถเข้าห้องเรียนได้เลยอย่างนั้นเหรอ เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ!
ฉันยืนมองดูสองคนนี้ทะเลาะตบตีกันท่ามกลางฝูงคน และฉันเริ่มรู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อยัยอิโนะและนารูโตะลงไปตบตีกันบนพื้นเหมือนเด็กๆ ยิ่งดูยิ่งรู้สึกอาย สิ่งเดียวที่จะทำให้พวกนี้หยุดได้คือการที่ฉันต้องไปงานคริสมาสต์อะไรนั่นรึเปล่า...ถ้าคำตอบคือใช่ ฉันยอมไปแล้ว =_=^
“หยุดสักทีเหอะ! ก็ได้ๆ ฉันยอมไปงานปาร์ตี้งี่เง่าอะไรนั่นแล้ว =_=^”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?”ซาสึเกะหันมาหาฉันทันทีที่ได้ยินคำนั้น ฉันหันกลับไปหาเขาก่อนจะตอบว่า ใช่!
“เธอบ้าไปแล้วเหรอ ฉันชวนเธอแทบตาย แค่สองคนนี้มาทะเลาะกันเธอก็ยอมไปแล้วเหรอ –o-^”
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน พวกเธอสองคนลุกมาจากพื้นได้แล้ว ฉันจะได้ไปเข้าห้องเรียนสักที นี่มันสายกว่าสิบห้านาทีแล้ว =_=+”
เสียงของฉันทำให้ยัยอิโนะและนารูโตะรีบเด้งตัวขึ้นมาจากพื้นทันที ฉันเดินหลบพวกนั้นไปก่อนจะเดินไปเข้าห้องเรียน โดยมีเสียงที่ดังตามหลังมาว่า
“เย้ ฉันบอกแล้วไง แผนสร้างความรำคาญให้ซากุระน่ะสำเร็จตลอดแหละ!”
“เป็นแผนที่เจ๋งมาก แม่สาวเจ้าเล่ห์ >_<!!”
สรุปแล้วสองคนนี้รวมหัวกันเพื่อวางแผนตลบหลังฉันอีกแล้วสินะ พวกเธอแน่มาก แต่อย่าเผลอไม่งั้นหน้าบูดๆจะไม่มีสีหน้า Good อีกตลอดไป - -++
วันนี้เป็นอะไรที่ฉันแปลกใจมากเพราะห้องเรียนม.4/1และม.4/2ได้ทำการเรียวรวมกันอีกแล้ว นี่คงไม่ใช่แผนของสองคนนั้นอีกนะ =_=^
“ซาอิจ๋า! คิดถึงที่สุด”
แต่ดูเหมือนเพื่อนๆในห้องฉันก็มีความสุขดี เพราะต่างคนต่างพากันย้ายที่นั่งกันชุลมุนเพื่อไปหาคู่ตุนาหงันของตน ที่ข้างๆฉันมันเลยว่างเปล่า ก็ใครลองมานั่งดูสิ! ฉันจะไล่ให้เตลิดเลย รู้ไว้ด้วยความคนไร้อารมณ์อย่างฉันก็เดือดเป็นลาวาได้
“สูตรเลขตัวนี้ตัวเอามาใช้กับสมการ...”
บลาๆๆ วันนี้คาบแรกของวันก็เป็นวิชาเคมีที่ให้คิดหากระบวนการบ้าบออะไรก็ไม่ทราบได้ ซึ่งฉันคาดว่าภายในสามสิบวินาทีต่อจากนี้ฉันจะได้หลับในห้อง และคุณครูจะต้องไม่สนใจด้วยว่านักเรียนจะหลับหรือตื่น เพราะในตอนนี้นักเรียนในห้องต่างให้ความสนใจกับแฟนของตัวเองมากกว่าการเรียนอยู่แล้ว =O=
“นั่งด้วย”
สิ่งมีชีวิตบางอย่างเดินมานั่งตรงที่ที่เคยเป็นของยัยอิโนะก่อนจะเอาหนังสือเคมีเล่มหนาปึกมาวางเสียงดัง ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปรือตาดูว่าเขาคนนั้นเป็นใคร เหตุไฉนถึงกล้าบังอาจมานั่งข้างฉัน
“=_=!!”ฉันมองหน้าซาสึเกะด้วยความไม่พอใจแต่เขาก็ไม่สนใจฉัน เขายังคงเปิดหนังสือเล่มหนานั่นต่อไป พร้อมกับจดเลคเชอร์สิ่งที่อาจารย์สอน ตั้งใจเรียนไปหน่อยมั้ยพ่อหนุ่มฮอต!
“มาจ้องหน้าฉันทำไม เธออยากนอนก็นอนไปสิ”
ซาสึเกะบอกเสียงบูดในขณะที่ฉันใช้ดวงตาเรียวๆของตัวเองมองกดดันเขา แต่เขาไม่สนใจเลยอ่ะ! เขาสนใจแต่วิชาเรียนของเขา พับผ่าฟ้าลั่นสิ =_=^
“นายนั่งผิดที่รึเปล่า!”
“ที่ตรงนี้เป็นที่เดียวที่เหมาะกับการเรียน”
“ได้ข่าวว่าที่ตรงนี้มีคนกำลังจะนอน! =O=”
“ที่ตรงนั้นต่างหากที่มีคนกำลังจะนอน ส่วนที่ตรงนี้มันมีเพียงอากาศเท่านั้นที่อยู่รอบๆ”
ฉันแพ้แล้ว =_=^
“เธอสัญญาแล้วนะว่าจะไปงานปาร์ตี้นั่นกับฉัน”
ได้ข่าวว่าฉันแค่บอกว่าจะไป แต่นั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่าฉันจะไปกับเขานี่ ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ไม่พูดแสดงว่าไม่ปฏิเสธ”
มะ...หมอนี่ตั้งใจกวนประสาทฉันรึเปล่านะ เฮ้อๆ เขาเปลี่ยนไปจริงๆนะ แต่ก่อนเขาไม่เห็นกวนประสาทแบบนี้เลย เขาดูออกจะเป็นคนเย็นๆด้วยซ้ำไป
“ถึงฉันไม่พูดก็ไม่ได้แปลว่าฉันตกลงนี่”
“เธอเนี่ยเป็นผู้หญิงที่เข้าใจยากจริงๆนะ - -*”
ปากกาของซาสึเกะถูกใช้ในการตีหัวฉัน ฉันเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับลูบหัวตัวเองป้อยๆ ได้ข่าวว่าปากกานั่นทำมาจากเหล็ก! -*-
ซาสึเกะที่หันไปสนใจกับการเรียนต่อดูจริงจังมาก ดวงตาเรียวสวยของฉันที่มองเขาเมื่อกี้ไม่สามารถละสายตาออกจากใยหน้านั้นได้ มันน่าแปลกนะที่ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองมันเต้นถี่ขึ้นเรื่อยเมื่อมองหน้าเขา นี่มันเป็นผลพวงจากการที่ฉันรู้สึกแย่ รู้สึกเสียใจ ที่ปฏิเสธเขารึเปล่า? - -*
“ระวังจะหลงเสน่ห์ของผมนะครับคุณสาวฮอต”
“=___=”ฉันละสายตาออกจากใบหน้าเขาทันทีที่พูดแบบนั้น ให้ตายสิ ฉันคิดว่าเขาทำหน้าทะเล้นๆไม่เป็นซะแล้วนะ =O=//
“วันศุกร์ตอนทุ่มหนึ่ง ไปเที่ยวกัน”
“หือ??? -_-”
ฉันหันไปหาซาสึเกะที่เอ่ยคำชวนให้ออกไปเที่ยว เขาส่งยิ้มบางๆมาให้ฉันพร้อมกับเอาหนังสือเคมีเล่มใหญ่ตีหัวฉันเบาๆ คือตอนนี้ครูที่สอนเคมีออกไปแล้วและเขากำลังจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋า
“ไปสวนสนุกกัน”
“ฉันคงอยากไปเที่ยวกับคนที่เอาหนังสือเคมีตีหัวฉันหรอกนะ =O=”ฉันแหวใส่เขาแต่ก็แอบดีใจนิดๆแหะ โอ๊ย ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย =_=^
“หรือเธอจะไม่ไป?”
“ก็ใช่น่ะสิ วันศุกร์ฉันต้องไปซื้อชุด จำได้มั้ยวันเสาร์ที่ยี่สิบสี่ฉันต้องมางานปาร์ตี้งี่เง่าที่โรงเรียน - -*”
“ตกลงเธอจะมากับฉันใช่ป่ะ”
“ฉันยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ =_=++”
“อ่า ฉันไม่ได้ยินที่เธอพูดเลยแหะ J”
เขากำลังกวนประสาทฉัน อ๊าก! ฉันเกลียดคนที่ชอบกวนประสาทไม่รู้เวลานะ แต่สำหรับเขาฉันคิดว่าฉันแอบขำด้วยซ้ำที่เขากวนประสาทฉันแบบนั้น โอยๆ คนอย่างฉันกำลังจะเปลี่ยนไปอีกคนแล้วสินะ T_T
ขอโทษ!!ที่ไม่ได้อัพเป็นเดือนๆ เเห่ๆ คือว่ามันต้องรีบเคลียร์งาน + สอบจริงๆอ่ะ ก็เลยไม่สามารถอัพให้ได้
แต่หลังจากนี้จะอัพเรื่อยๆแล้วนะจ๊ะ แล้วก็จะมีฟิคใหม่ที่คิดว่าจะเเต่งตอนปิดเทอมมาลงให้อ่านกันเช่นเคย
(เราตั้งใจว่าปีหนึ่งจะมีนิยาย 1 เล่มที่ได้ตีพิมพ์ และปีหนึงจะมีฟิค 1 เรื่องให้ทุกคนได้อ่านกัน ^^)
ช่วยกันติดตามเหมือนเดิมด้วยนะคะ เเต่ ณ ที่นี่ Sorry เสียใจสุดๆค่ะ U_U
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

ละลายยย ~
*o* ซาสึเกะน่ารัก สุดยอด>_
น่ารักซะจริ๊งงงง
ฝากตัวด้วยฮะพี่สาว ~
อ๊ายยย มีน้องชายอย่างงี้ รักตายเลย >.<
me // อยู่ในขั้นเพ้อพล่าม - -''
ส่วนซากุระนี่ก็ไม่ยอมใจอ่อนให้เกะเลย
ซาสึเกะสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เกะยังไม่ละความพยายาม
ขนาดบอกว่าไม่ชอบยังตื้ออยู่ได้ วุ้ย