[Fic naruto]LocK OuT! ปิดตำรายัยตัวดี

ตอนที่ 10 : เปิดตำราบทที่10>[หัวใจน้ำเเข็ง]]100%

“ใครมันนึกสนุกอะไรอีกล่ะ - -”กาอาระถามเสียงเรียบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ฉันชอบจังนะที่เขาทำหน้าแบบนี้ J

“ไม่รู้สินะ นายคิดว่าลายมือนี้มันคุ้นๆรึเปล่าล่ะ”

ดวงตาสีเขียวอ่อนของกาอาระจ้องมองมาในโปสการ์ดก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เขาลุกออกไปจากโต๊ะพร้อมกับเดินตรงไปที่ชั้นของเด็กม.5ทันที เอาล่ะ เสร็จไปหนึ่งเรื่องแล้วสินะ - -

“ยัยซากุระบ้า!!”

“ขอบคุณนะที่หวังดีให้ฉันมีความรัก แต่ฉันไม่ชอบเขา แล้วเธอก็ไม่ต้องพยายามหรอก”

ฉันบอกเสียงนิ่งแววตาเอาจริงน่าดู ยัยอิโนะทำหน้ายู้ก่อนจะชิ่งออกไปจากห้องเรียนของชั้นม.4/2ทันที เอ่อ...เดี๋ยวก่อนนะห้องม.4/2 มันเป็นห้องเรียนของซาสึเกะไม่ใช่เหรอ =___=;;;

“อยากหลบหน้าซาสึเกะดีนัก ก็อยู่เจอกับเขาไปเลยแล้วกัน! แบร่ J”

ใบหน้าของยัยอิโนะที่โผล่เข้ามาในห้องอีกครั้งมันทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองถูกหลอกแน่ๆแล้ว ส่วนฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองยืนโดดเดียวเดียวดายกลางห้องเรียนของม.4/2 ให้ตายสิ! นี่มันเป็นแผนซ้อนแผนนี่!

กึก กึก!!

ประตูที่ควรจะเปิดเหมือนตอนแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในนี้กลับถูกล็อคแน่นหนา เสียงของคนที่อยู่ด้านนอกทำให้ฉันรู้สึกเคืองขึ้นมาในทันที

“เธอสัญญาแล้วนะว่าถ้าฉันร่วมมือทำตามแผนของเธอ เธอจะจ่ายค่าน้ำค่ายไฟให้บ้านฉันเดือนหนึ่งน่ะ =_=”นั่นมันเสียงของกาอาระนี่! ชิบ! ฉันโดนซ้อนแผนอย่างแน่นอนแล้ว

“ย่ะ ไม่เห็นต้องทวงอะไรขนาดนั้นเลย ฉันแค่ยืมชื่อนายมากับลายมือของเจ้นายก็เท่านั้นเอง L”

“เธอคิดว่าฉันเป็นพวกชอบช่วยคนอื่นฟรีๆรึไงล่ะ”

“ชิ! นี่ซากุระ ปรับความเข้าใจกับซาสึเกะคุงดีๆล่ะ พวกฉันจะไปนั่งรอกันที่ห้องม.4/1 นะจ๊ะ ^O^”

เสียงลั้นลามากเลยนะยัยบ้า! ฉันใช้ความพยายามอย่างสูงในการจะดึงประตูที่ถูกล็อคออก แต่มันไม่เป็นผล ฉันโดนขังตายในนี้...เอ่อ แต่เดี๋ยวนะ ซาสึเกะยังไม่มาโรงเรียนเลยไม่ใช่เหรอ งั้นถ้าซาสึเกะมาเขาก็ต้องมาเปิดประตูห้องน่ะสิ! อ่ะฮ้า ฉันจะใช้จังหวะที่เขาเปิดประตูวิ่งออกไปได้นี่นา ทำไมฉันฉลาดแบบนี้นะ

ตึ่ก!

เสียงบางอย่างกระทบหล่นลงพื้น ฉันรีบหันขวับไปดูและพบว่าร่างสูงของเขากำลังปีนออกมาจากทางหน้าต่าง เอ่อ ปกติเขาเข้าห้องด้วยวิธีนี้เหรอเนี่ย! บ้าชิบ! ยัยอิโนะวางแผนตุ๋นฉันจนฉันไม่สามารถพลิกเกมได้เลย

“เธอมาทำอะไรที่ห้องฉัน”

น้ำเสียงเย็นชาที่ฉันไม่ค่อยได้ยินบ่อยนักออกมาจากปากของเขา มันฟังดูเสียดแทงหัวใจจังเลย

คำถามที่ถามออกมาไม่ทำให้ฉันตอบอะไรเขาแต่ฉันกลับทุ่มเทความพยายามทั้งหมดในการดึงประตูออก เพราะฉันคงไม่เสี่ยงที่จะปีนออกไปทางหน้าต่างเหมือนเขาหรอก  

“ทำบ้าอะไรของเธอ แล้วคนอื่นไปไหน”

เป็นอีกครั้งที่คำถามไม่ได้รับการตอบ ฉันพยายามดึงประตูสุดชีวิต ทั้งใช้เท้ายัน ทั้งใช้มือดึง แต่ประตูก็ไม่เคลื่อนที่ ทั้งประตูหน้าและประตูหลัง...เราถูกขังอยู่ในนี้ซะแล้ว เฮ้อ

“ถามแล้วไม่ได้ยินรึไง - -*”

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป...เขาดูหงุดหงิดที่ฉันไม่ให้การสนใจเขา แต่ฉันก็ทรุดนั่งลงกับพื้นตรงหน้าประตูก่อนจะฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเองเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงอะไรเช่นกัน...ฝีเท้าที่ถูกสาวเข้ามาใกล้ๆมันหยุดลงตรงข้างๆร่างเล็กของฉัน

“ถูกขังสินะ”

เขาพูดเมื่อตัวเองพยายามใช้มือบิดลูกบิดและเปิดมันออก แต่มันก็ไม่เป็นผลเช่นกัน เสียงถอนหายใจของเขาดังขึ้นก่อนที่เสียงฝีเท้าของเขาจะดังไกลออกไป ฉันเหลือบตามองเขานิดหน่อยก็พบว่าเขาไปนั่งอยู่ตรงหลังห้องแล้ว...มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ

บรรยากาศเงียบๆของเราสองคนมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด คนที่เคยคุยกันเล่นกันและสนิทกันอย่างฉันกับเขาต้องมาตีหน้านิ่งใส่กันแบบนี้...ฉันไม่ชอบเลย ถึงมันจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆที่เราสนิทกันแต่ฉันก็ไม่เคยมีคนที่สนิทด้วยขนาดนี้มาก่อน...ฉันควรจะทำยังไงดี

“เมื่อไหร่พวกเขาสองคนจะคุยกัน ฉันลุ้นตัวโก่งแล้วนะ!”

เสียงยัยอิโนะดังลอดช่องประตูเข้ามา ฉันและซาสึเกะหันหน้ามามองกันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ฉันกับเขาก็ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อจ้องตากัน...ความอึดอัดมากมายมันทำให้ฉันใกล้คลั่ง!

“เธอคงไม่ยอมปล่อยเราออกไปถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง”

ซาสึเกะพูดขึ้นพร้อมกับร่างสูงของเขาที่ลุกขึ้นเช่นกัน เขาเดินมายังประตูหน้าก่อนจะเอาหูแนบกับประตู

“ถ้าสองคนนั้นไม่ชวนกันไปงานปาร์ตี้คริสมาสต์ ฉันจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาออกมาเลย คอยดูสิ! >O<”

“ยังไงก็ช่าง เธอจะจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ฉันทั้งเดือนแล้วนี่ - -”

ใบหน้าของซาสึเกะหันมาทางฉันพร้อมชี้ไปที่ประตู เขาขมวดคิ้วก่อนจะทำหน้ามึนๆใส่ฉัน อ้าว มาทำใส่ฉันทำไมเนี่ย =_=

“พวกนั้นต้องการให้เราไปงานปาร์ตี้คริสมาสต์ด้วยกัน”

“...”

“ถ้าเราไม่ไปงานนั้นด้วยกัน เพื่อนเธอจะไม่มีทางปล่อยเราออกไป”

“...”

“นี่เธอช่วยพูดอะไรกับฉันหน่อยได้มั้ยฮะ!!!”

ตัวของฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตะคอกที่ออกมาจากของซาสึเกะ เสียงด้านนอกก็เงียบกริบเหมือนรอฟังสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป...

“เรากำลังจะโดนขังทั้งวันถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง!!! แต่เธอมัวแต่นั่งเงียบใบ้กินแบบนี้!!! เราจะได้ออกไปจากที่นี่มั้ย???”

“นายเข้ามาทางไหน นายก็ออกไปทางนั้น...นายไม่เสียหายอยู่แล้วกับการปีนเข้าปีนออกหน้าต่าง”

ลมหายใจที่ถูกถอนออกมาซาสึเกะทำให้ฉันมองเขาเงียบๆ เขาคงจะเหนื่อยใจกับผู้หญิงคนนี้ แต่ช่างเหอะ! เพราะตอนนี้ร่างสูงของเขาปีนออกไปนอกหน้าต่างแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงฉันคนเดียวที่นั่งอยู่ในห้อง...

“เสียงเงียบไปแล้ว...”ยัยอิโนะบอกเสียงบูด

“เธอควรปล่อยฉันออกไปได้แล้ว ซาสึเกะหนีออกไปทางหน้าต่างแล้ว...”

“ซากุระนะซากุระ! นี่เธอเย็นชาเกินไปแล้วจริงๆ เธอรู้มั้ยว่าใครเป็นคนเอาริบบิ้นสีพวกนั้นไปผูกกับต้นไม้...”

“ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ...”

“เฮ้อ ใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าซาสึเกะเป็นคนเอาริบบิ้นพวกนั้นไปผูก เขาทุ่มเทเพื่อพยายามจะบอกเธอว่าเขาชอบเธอแค่ไหน แต่ดูสิ่งที่เธอทำกับเขาสิ...เงียบเฉย เย็นชา อย่างน้อยๆเธอสองคนก็เคยเป็นเพื่อนกันนะ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยรึไง”

“เธอลองมาเป็นฉันสิ...แล้วเธอจะรู้ว่าการที่จะพูดกับบุคคลที่เปลี่ยนไปแล้ว มันยากขนาดไหน”

“ชิ ฉันล่ะเบื่อเธอจริงๆ เธอควรจะอยู่ในนั้นไปตลอดทั้งวันนี้เลยนะ!”

ฝีเท้านับสิบคู่ได้เดินจากไปแล้ว ฉันเหลือตัวเพียงคนเดียวจริงๆแล้วสินะ...ความคิดต่างๆนานามันเข้ามาหัวฉันไม่หยุด เขาเอาริบบิ้นสีเขียวชมพูพวกนั้นไปผูกเพื่อจะบอกว่าเขาชอบฉันขนาดไหนน่ะเหรอ...เหอะ ฉันชื่อซากุระแต่ก็ใช่ว่าฉันจะชอบดอกซากุระจริงๆซะหน่อย แล้วที่ฉันเงียบไม่คุยกับเขามันผิดด้วยเหรอ มันใจร้ายใจดำขนาดนั้นเชียวรึ? ฉันแค่ไม่อยากสร้างบรรยากาศให้เราต้องเกลียดกันเท่านั้นเอง...คิดดูสิ น้ำเสียงแววตาใบหน้า เขาแสดงออกถึงความเย็นชาขนาดนั้นแล้วฉันจะยังพูดคุยกับเขาได้อีกหรือ?

ดวงตาของฉันก้มต่ำลงไปอีกเมื่อเหลือตัวคนเดียว...สิ่งเดียวที่ฉันจะมองแก้เซ็งได้คงมีแต่เท้าคู่เล็กๆของตัวเอง มันช่างเป็นการปล่อยเวลาให้ว่างเปล่าชะมัดเลย

ครืด!!~

กระจกบานใหญ่ของห้องถูกเปิดออกพร้อมกับผู้มาเยือนอีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันคิดว่าเขาคงจะปีนออกไปและไม่กลับมาอีก...แต่เขาก็กลับมาพร้อมกับริบบิ้นสีชมพูเขียวกองโต นี่เขาทำบ้าอะไรน่ะ O_O!

“มันน่าอึดอัดดีใช่มั้ยกับการที่เราไม่พูดกัน!...ใช่ มันน่าอึดอัด อึดอัดจนฉันนึกเหตุผลดีๆที่ทำบ้าแบบนี้ให้เธอ”

ริบบิ้นพวกนั้นถูกโยนมาไว้ตรงหน้าของฉัน ดวงตาที่เบิกกว้างของฉันมองกองริบบิ้นที่เขาเพิ่งโยนมาอย่างตกใจ มันมีจำนวนมากกว่าร้อยเส้นด้วยซ้ำไป...

“ฉันแค่ไม่เคยมีความรักมาก่อน ฉันแค่ชอบเธอ...แต่นั่นก็ไม่ได้หมายถึงเราจะไม่พูดกันและเธอไม่แยแสฉัน มันทำตัวลำบากซากุระ สถานการณ์แบบนี้มันบีบให้ฉันเย็นชาตามเธอไปด้วย...ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ”

“มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วล่ะซาสึเกะ”

“แค่เพราะฉันชอบเธอ เธอก็เกลียดฉันเลยเหรอ...ใช่สิ ก็เธอไม่ได้ชอบฉันนี่”

แววตา น้ำเสียง ใบหน้าที่เจ็บปวด นายคิดเหรอว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไร ฉันก็เจ็บปวดไม่ต่างจากนายนักหรอกที่ต้องเสียเพื่อนดีๆคนหนึ่งไป! เรื่องบ้าๆทำไมต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย!!  

“เธอบอกฉันได้มั้ยซากุระ ทำไมเธอถึงไม่ชอบฉัน...”

“...”

“รักครั้งแรกของฉัน มันไม่สมหวัง...มันทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ แต่มันทรมานยิ่งกว่าตอนที่เธอเปลี่ยนไป!! ซากุระบอกฉันที ฉันดีไม่พอสำหรับเธออย่างนั้นเหรอ!!”

“นายรู้อะไรมั้ย...นายคิดผิดถนัดเลยที่เปิดหัวใจให้กับความรัก เพราะการสุขเพียงครั้งเดียวของนายมันทำให้นายเจ็บไปตลอดกาล ฉันไม่อยากจะทนทุกข์กับความสุขหลอกๆเพียงชั่วคืนหรอกนะ ฉันขออยู่แบบคนธรรมดาไม่เจ็บ ไม่ทุกข์ ไม่เสียใจ ไม่ต้องมีความสุขมากมาย”

“นั่นคือเหตุผลสินะ”

“เหตุผลจริงๆคือฉันไม่เปิดใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นต่างหาก”

เย็นวันนั้นบนต้นไม้ไม่มีแม้แต่ริบบิ้นเพียงอันเดียว ต้นไม้ในหน้าหนาวกลับกลายมาเป็นต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวไร้ใบดังเดิม เหมือนหัวใจของฉันที่แห้งเหี่ยวทรมานเกินไป...น้ำตาที่ไม่ควรจะไหลออกมาเพราะเรื่องบ้าๆแบบนี้ก็เริ่มไหลออกมา...มันหนาวเหน็บเหมือนกับอากาศของวันที่หิมะใกล้ตกแบบนี้

“ฮึก ฉันจะมาร้องไห้ทำไมเนี่ย”

มือเล็กรีบปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะออกเดินต่อไป แต่ยิ่งฉันก้าวเดินแค่ไหนน้ำตามันก็หยดลงมาตามจำนวนที่ก้าวเดินนั่นแหละ...

หัวใจของฉันมันอ่อนล้าเกินไปซะแล้ว ทำไมฉันถึงต้องมาแพ้กับซาสึเกะด้วย...ทำไมฉันต้องรู้สึกเสียใจกับการปฏิเสธเขา ทำไมฉันต้องเศร้าเวลาที่เรามองหน้ากันไม่ติด...ความรู้สึกมันปนเปกันไปหมดแล้วนะ

“เฮ้ๆน้องสาวคนสวย มาร้องไห้อะไรแถวนี้จ๊ะ!”

จู่ๆไหล่ของฉันก็ถูกจับด้วยมือที่หยาบกร้าน ฉันหันขวับกลับไปมองคนที่บังอาจมาแตะตัวฉันก่อนจะพบว่าชายร่างสูงใหญ่กำลังยืนทำหน้าหื่นใส่ฉัน! ให้ตายสิ ช่วงเวลาที่เศร้าที่สุดของฉันมันต้องเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดด้วยเหรอ

ฉันกำลังจะสะบัดไหล่ให้หลุดออกจากการเกาะกุม แต่ชายร่างสูงก็ล้มเซลงไปหน้าจูบพื้นแล้ว เอ่อ แล้วคนที่ทำแบบนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คาคาชินั่นเอง -*-

“เฮ้อ ให้ตายสิ! เธอจะหนีฉันทุกวันเลยรึไงนะ”

“ขอโทษค่ะ...(._.)”

ฉันก้มหน้ารับความผิดอย่างโดยดี คาคาชิบอกฉันหลายต่อหลายครั้งว่าให้รอเขาเลิกงานแล้วค่อยกลับบ้านพร้อมกัน เพราะมันอันตราย...แต่ฉันก็ไม่เคยรอเขาเลยน่ะสิ ฉันคงชินแล้วล่ะมั้งกับการต้องกลับบ้านคนเดียว

“เป็นอะไร ตาแดงๆ”นิ้วเรียวของคาคาชิถูกยื่นมาแตะที่ตาฉันเบาๆ ความเย็นที่เรียวนิ้วของคาคาชิทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย

“พี่คาคาชิคะ ทำไมคนเราต้องรู้สึกเศร้าใจเวลาที่อีกคนเศร้าด้วย แล้วทำไมเราถึงเจ็บปวดเมื่อปฏิเสธคนๆหนึ่งไปทั้งๆที่ปากก็บอกว่าเราไม่ได้ชอบเขาล่ะคะ...”

“หมายถึงซาสึเกะใช่มั้ย...”

“หนูคงชะ...”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบร่างเล็กของฉันก็ถูกคาคาชิลากเข้าไปกอดเอาไว้ อ้อมกอดที่กระชับแน่นขึ้นทุกวินาที...มันเหมือนสื่อความหมายอะไรบางอย่างที่ฉันไม่รู้

“ซากุระ...อย่าเลยนะ...อย่าเพิ่งทำร้ายตัวเองเลย”

“พี่...หมายความว่าไงคะ?”

“ขอร้องล่ะ”

ฉันไม่เข้าใจว่าคาคาชิจะมาขอร้องฉันทำไม แต่ฉันก็ทำได้แต่ใช้แขนของตัวเองกอดเขาตอบเท่านั้น ไม่รู้สินะ อ้อมกอดนี่...มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆเลยแหะ

ที่คอนโดฯ

“เอาล่ะ ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวซะ หัวเราเลอะหิมะเต็มไปหมดแล้ว ^^”

“ค่าๆ =O=”

ฉันรับคำได้แค่นั้นก็รีบเข้าไปอาบน้ำให้ห้องของตัวเองทันที อันที่จริงคนที่ควรจะไปอาบน้ำคือคาคาชิมากกว่า ตอนเขามาช่วยฉันไว้ตัวเขาเลอะหิมะเต็มไปหมดเลย แบบนั้นจะไม่เป็นหวัดแย่เหรอ -*-

หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จฉันก็ออกมาจากห้องพร้อมกับนั่งรอกับข้าวที่โต๊ะ ดูเหมือนฉันจะทำตัวเป็นกาฝากมากเลยนะ ให้คนแก่กว่ามาหาให้กินเนี่ย -^-

“เอ้า อย่างสุดท้ายหมูเกาหลี เมนูใหม่ที่พี่เพิ่งหัดทำ ^^”

มันดูน่ากินมากๆเมื่อคาคาชิเป็นคนทำ ทั้งๆที่ปกติฉันจะไม่นิยมกินอาหารเกาหลีแต่วันนี้ฉันคงต้องลองแล้วล่ะ! ช้อนถูกยกขึ้นพร้อมที่จะลงมือตักกับข้าวมาชิม แต่อาวุธก็ถูกหยุดไว้พร้อมกับเสียงร้องของคาคาชิ -*-

“เดี๋ยวๆ วันนี้เรามีโชว์พิเศษให้กับสาวน้อยด้วยนะ!”

“อ่า...แต่ฉันหิวข้าวนี่คะพี่”

“เอาน่า แค่สามนาที! >_<”

ว่าแล้วมือข้างซ้ายของคาคาชิก็ถูกไขว้ไว้ที่ด้านหลังพร้อมกับมือข้างขวาที่ยื่นอกมา

“ดูดีๆนะ”

คาคาชิว่าพร้อมกับแบมือข้างขวาออกมา มันมีตุ๊กตาตัวเล็กๆกระเด้งออกมาจากมือของเขา

“ให้เธอ ^-^”

รอยยิ้มมีเสน่ห์ของคาคาชิทำให้ฉันยิ้มตามไม่ได้ ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะรับตุ๊กตาตัวน้อยนี่มาถือไว้ และไม่นานมือข้างซ้ายของคาคาชิก็ถูกยื่นมาด้านหน้าพร้อมกับผ้าคลุมที่ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่เมื่อไหร่

“คนที่สวยๆก็ต้องเหมาะกับสิ่งที่สวยๆงามๆ เพราะฉะนั้นในวันนี้พี่มีของขวัญพิเศษสำหรับเลดี้คนนี้ ^-^”

ทันทีที่ผ้าคลุมถูกเปิดออกดอกกุหลาบดอกใหญ่ก็ปรากฏตรงหน้าของฉัน มันถูกยื่นมาให้ฉันพร้อมกับรอยยิ้มของคาคาชิ...ฉันบอกไม่ถูกว่าตัวเองลืมเรื่องเศร้าเมื่อกี้ไปได้ยังไง แต่การอยู่กับคาคาชิมันทำให้ฉันอุ่นใจจริงๆ

“ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เล่นมายากลเป็น”

“ฮ่ะๆ ^_^”

กับข้าวถูกตักมาใส่จานของฉันอย่างรวดเร็ว คนที่ตักให้ทำได้แค่ยิ้มก่อนจะตักกับข้าวใส่จานของตัวเองบ้าง ฉันยิ้มให้กับคาคาชิอีกครั้งก่อนที่จะลงมือกิน รู้สึกหัวใจของตัวเองมันไม่ห่อเหี่ยวแบบเดิมแล้ว ^^

หลังจากที่เราสองคนกินข้าวกันเสร็จและช่วยกันทำกับข้าวเตรียมไว้ให้พี่ซาเอกิ เราก็ต้องมาชำระล้างเครื่องครัวที่เปรอะเปื้อนจากฝีมือสุดยอดของเราสองคน

“ไม่น่าทำเยอะเลยอ่ะ”คาคาชิว่าในขณะที่ใช้ฝอยขัดหม้อที่เลอะเทอะ

“ดีออก พี่ซาเอกิจะได้กลับมากิน”ฉันว่าพร้อมกับใช้น้ำเปล่าล้างจัดที่ถูกขัดถูเรียบร้อยแล้ว

“นี่ก็ใกล้คริสมาสต์แล้วสินะ...ไม่รู้ว่าซาเอกิมีโปรแกรมจะไปที่ไหนรึเปล่า”

“แต่ถึงยังไงพี่ก็คงไม่ปล่อยให้พี่ซาเอกิไปเที่ยวคนเดียวหรอกใช่ม้า?”

“ไม่หรอก คริสมาสต์ปีนี้พี่ต้องไปร่วมงานปาร์ตี้ที่โรงเรียน มันเป็นปาร์ตี้สวมหน้ากากที่พวกครูสนใจกันมาก พวกนักเรียนก็ไม่แพ้กัน ซากุระล่ะจะไปรึเปล่า”

ฉันส่ายหน้าทันทีที่ถูกถาม คาคาชิขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลงมือขัดหม้อต่อไป

“ทำไมล่ะ มันน่าสนุกออกนะ”

“ฉันแค่ไม่ชอบที่ที่มีเสียงดัง...”

“งานนี้พี่เป็นคนลงมือวางแผนเชียวนะ เธอจะไม่ไปจริงๆเหรอ...”น้ำเสียงที่ปนความผิดหวังเอาไว้ทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจอีกแล้ว ง่า ฉันรู้สึกแย่จัง

“เอาเป็นว่าฉันขอดูอีกทีแล้วกันนะคะ =.=”

“ตามใจซากุระแล้วกันนะ ^^”

เราใช้เวลาล้างเครื่องครัวทั้งหมดนานกว่าชั่วโมงได้ และเมื่อเราจัดการทุกอย่างเสร็จฉันจึงขอตัวกลับเข้าไปในห้องนอนทันที เฮ้อ รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวอะไรอย่างนี้นะ~!

พรึ่บ!

ไฟในห้องของฉันถูกเปิดขึ้นพร้อมกับแสงไฟที่ฉายให้เห็นบางสิ่งบางอย่างในห้องฉันที่ผิดไป ตรงประตูระเบียงมีบางอย่างที่ผิดเพี้ยนไป

“...”

ไฟดวงเล็กๆที่ติดเป็นรูปต้นคริสมาสต์กับรูปเด็กผู้หญิงจับมือกับเด็กผู้ชายอยู่นั้นทำฉันแปลกใจไม่น้อย ฉันเดินเข้าไปดูมันใกล้ๆก่อนที่จู่ๆมันจะสว่างวาบขึ้นมา คนที่ทำแบบนี้คงไม่ใช่ใครที่ไหน...นอกจากผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงระเบียงพร้อมกับจ้องมองฉันด้วยแววตาแบบนั้น

“หนาวนะ”

ฉันไม่ได้ยินเสียงของเขาหรอกเพราะประตูนี้มันกักเก็บเสียง หากแต่ฉันสามารถอ่านปากของเขาออกทุกคำพูดเลยล่ะ

“อยากให้เธอ...เปิดใจมองมัน”

ว่าแล้วซาสึเกะก็ชี้มาที่ไฟพวกนี้ หิมะข้างนอกเริ่มโปรยปรายลงมา เขาที่ยืนโดนไร้เสื้อกันหนาวอยู่ด้านนอกฉีกยิ้มมาให้ฉันก่อนจะปีนกลับไปยังระเบียงห้องของตัวเอง ซาสึเกะ...นายทำให้ฉันหวั่นไหวอีกแล้วนะ นายทำฉันเจ็บปวดไปกับรอยยิ้มฝืนๆนั่นของนาย...เฮ้อ หรือว่าฉันจะยอมรับความจริงดีนะ

“คาคาชิ!! ทำไมเดี๋ยวนี้นายไม่ใส่ใจฉันเลยล่ะ!!~”

เสียงยานครางที่ดังลั่นไปทั่วคอนโดฯมันเป็นเสียงของพี่ซาเอกิไม่ผิดแน่ พี่ซาเอกิคงกลับมาแล้ว

ประตูห้องของฉันถูกแง้มออกมานิดๆเพื่อจะมองสถานการณ์ที่อยู่ด้านนอกได้ชัดเจน พี่ซาเอกิที่อยู่ในสภาพเมามายเอนหลังพิงกับร่างสูงของคาคาชิก่อนจะเดินเซไปเซมา พี่ฉันคงจะเมามากสินะเนี่ย =O=

“พอน่าซาเอกิ กลับเข้าห้องนอนของเธอไปซะ”

“คาคาชิ! ฉันยี่สิบสามแล้วนะ แล้วฉันกับนายก็ยังไม่เคยมีอะไรกันด้วย! เพื่อนที่ทำงานของฉันบอกว่านายน่ะไม่รักฉันแล้ว!”

“เธอพูดอะไรของเธอน่ะซาเอกิ”

“เรายังไม่เคยนอนห้องเดียวกันด้วยซ้ำไป! ทำไมฮะคาคาชิ ฉันมันไม่เร้าใจนายเลยรึไง!! เราคบกันมาห้าปีแล้วนะ...อึ่ก!”

“ฉันว่าเธอเมามากแล้วซาเอกิ กลับเข้าห้องของเธอไปซะ”

ถึงแม้คาคาชิจะพยายามผลักพี่ซาเอกิให้เข้าไปในห้อง แต่แรงของคนเมาก็สามารถรั้งแรงของผู้ชายเอาไว้ได้ เอ่อ พี่สาวฉันเวลาเมาแล้วเป็นแบบนี้ตลอดเลยสินะ =_=;;

“คาคาชิ! นายไม่รักฉันแล้วจริงๆด้วย ฮือ นายไม่รักฉันแล้ว!!!”

เสียงโวยวายของพี่ซาเอกิมาพอกับแขนทั้งสองข้างที่คล้องคอของคาคาชิไว้แน่น คาคาชิพยายามจะผลักร่างบางๆออกและพาไปที่ห้องนอนของเธอ แต่พี่สาวฉันกลับไม่ยอมง่ายๆนี่สิ

“จูบฉันสิ! ถ้านายยังรักฉันก็จูบฉันสิ”

เอ่อ ฉันควรจะปิดประตูไปเลยใช่มั้ย ฉันกำลังจะปิดประตูแต่จูบอันร้อนแรงของพี่สาวฉันกับคาคาชิก็เริ่มขึ้น คือแบบว่าไม่อยากจะสอดรู้หรอกนะแต่มันปิดไม่ทัน =O=  

“คาคาชิ! ฉันรักนายจัง”

“เฮ้อ รู้แล้วน่าๆ กินเหล้าเยอะขนาดนี้เลยเหรอ - -”

คาคาชิบ่นพร้อมกับลากพี่สาวของฉันเข้าไปในห้องนอนของเธอ แต่สิ่งที่ควรจะออกมาตั้งแต่เมื่อกี้ก็ได้พุ่งเต็มทางเดินไปหมด เอ่อ พี่สาวฉันอ้วกใส่ห้องของตัวเอง =O=!

“โอเค! เธอไปนอนห้องของฉันได้ซาเอกิ - -lll”

ถ้าฉันเกิดมาเป็นแฟนของพี่ซาเอกิ ฉันคงจะลำบากน่าดูกับการต้องตามเช็ดอ้วกของพี่ซาเอกิ หลังจากที่นั่งดูคาคาชิพาพี่ซาเอกิเข้าไปนอนในห้องของตัวเองสำเร็จฉันก็ปิดประตูและกลับไปที่เตียงของตัวเอง แบบว่าอยากดูต่อหรอกนะแต่ไม่อยากดูฉากเช็ดอ้วกคนอื่น –O-

ไดอารี่ที่อยู่ใต้หมอนของฉันถูกดึงออกมาพร้อมกับถูกฉันเขียนเรื่องต่างๆในวันนี้อย่างลวกๆ ปกติฉันเป็นคนเขียนไดอารี่นานนะ แต่แบบว่ามันดึกแล้วและฉันก็ง่วงมากแล้วด้วยอ่ะ =.=

“สรุปจบวันนี้อ้วกของพี่ซาเอกิดูสยองมาก =_=^”

ทันทีที่ฉันเขียนไดอารี่จบ หัวของฉันกำลังจะถึงหมอนเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราแต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซะก่อน อ่า ต้องลุกไปเปิดสินะ

“โทษทีนะ ที่ต้องมาปลุก แต่ถ้าพี่นอนห้องเดียวกับซาเอกิพรุ่งนี้พี่คงไปสอนหนังสือไม่ได้แน่ๆ ซาเอกิต้องอ้วกทั้งคืนแน่ๆเพราะเธอดื่มหนักมาก =_=”

คาคาชิบอกถึงสาเหตุพร้อมรายงานตัวอย่างกับทหารรบก็ไม่ปาน ฉันพอจะเข้าใจนะว่าคนเป็นครูต้องทุ่มเทกับการสอนและถ้าไม่ได้พักผ่อนสมองก็จะใช้งานได้ไม่เต็มที่ คาคาชิเองก็คงจะเหนื่อยกับการสู้รบกับเด็กแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับพี่ซาเอกิที่บ้าบอกระดกเหล้าเข้าไปเยอะอีก งั้นคงไม่เป็นไรถ้าเกิดจะให้เขานอนห้องเดียวกับฉัน มั้งนะ =O=^

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่นอนบนเตียงไปนะคะ เดี๋ยวหนูนอนบนโซฟาเอง”

ฉันบอกเสร็จสรรพพร้อมกับเปิดประตูให้คาคาชิเข้ามา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่มองหน้าฉัน

“อะไรเหรอคะ?”

“เธอคิดว่าพี่จะให้เธอนอนบนโซฟารึไง เธอไปนอนบนเตียงซะ พี่จะนอนบนโซฟาเอง”

ว่าแล้วคาคาชิก็เดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาตัวจิ๋วทันที บอกรึยังว่าเขาเป็นคนสูงมาก เพราะฉะนั้นโซฟาขนาดเล็กของฉันมันไม่พอให้เขานอนหรอก =_=;;  

“มันคงเล็กไปสำหรับขายาวๆของพี่”

ใช่ มันเล็กไปจริงๆเมื่อขาตั้งแต่ส่วนเข่าของคาคาชิยื่นออกมาจากโซฟา เขาก็เหมือนพี่ชายของฉันงั้นคงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าจะให้เขานอนเตียงเดียวกับเรา เขาคงไม่ทำอะไรฉันหรอก...ขนาดพี่ซาเอกิเขายังไม่เคยล้วงเกินเลยนี่นา =^=

“เอ่อ...พี่คาคาชินอนบนเตียงกับฉันก็ได้ค่ะ...”

“หา?”

“มันลำบากไม่ใช่เหรอคะที่นอนบนโซฟา ไม่เป็นไรหรอกค่ะเตียงฉันใหญ่พอ - -”ฉันพูดเสียงเรียบพร้อมกับเดินไปนอนตรงฝั่งซ้ายของเตียง หมอนข้างขนาดยาวถูกวางคั่นกลางสองฟากเตียง

“แต่มันจะดีแน่เหรอ?”

“อ่า ถ้าพี่เกิดบ้าขึ้นมาหนูฆ่าพี่ให้ตายยังได้เลยค่ะ ไม่ต้องห่วง ^^”

คาคาชิหัวเราะให้ฉันเบาๆก่อนจะย้ายตัวเองมานอนฝั่งขวาของเตียง ผ้าห่มผืนใหญ่ผืนเดียวของฉันถูกแชร์ออกให้คาคาชิได้ห่ม เรานอนหันหลังชนกันก่อนที่ฉันจะค่อยๆผล็อยหลับไป มันง่วงมากแล้วจริงๆ...