คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 นีโอ
บทที่ 5
เคยได้ยินมั้ย?
หนูนะ เวลาที่มันจนตรอกแล้ว
มันก็แว้งกัดแมวได้นะ
เวลา [ เหลือ ] อยู่ครึ่งชม.........
โครม
เกรเซียสแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย โลกหมุนตลบไม่รู้ด้านไหนซ้ายขวา หรือ บนล่าง แขนของลูก้าพาดอยู่หว่างเอวเขา แรงกระชากก่อนที่จะถูกปาไปอีกทาง เจ็บปวดที่กระดูกหลังลามไปทั่วบริเวณนั้น เขาอยากจะด่าไอ้บ้าที่ยกเขาขว้างเป็นลูกเบสบอลราคาถูกให้หนำใจ แต่คำพูดก็มาจุกที่อกเมื่อเหลือบเห็นหลุมลึกขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นจากการโจมตีเพียงครั้งเดียวของนีโอ!
“หึ่ย.......”เจ้าจองเรือนผมสีทองสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะมองร่างของพญาราชสีย์เดินอาดๆออกมาด้วยท่าทีสบายๆ รอยยิ้มแสยะที่จดจ้องยังเหยื่อราวกับกำลังเล่นสนุก สยบจังหวะหัวใจที่โลดแล่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนให้เย็นเฉียบ
ให้ตายสิเว้ยเฮ้ย! เวลาเล่นเกม มันจะต้องเจอตัวโปลิ่ง หรืออะไรเมือกๆเป็นด่านแรกสิ!!
“เร็วดีนี่”นีโอเอ่ยชมลูก้า แต่อีกฝ่ายได้แต่ตั้งรับอย่างไร้เสียง คิดจะหาทางหนี แต่ที่เห็นก็มีแต่สายตาค้อนควับอย่างเง้องอนของเกรเซียส เฮๆ แต่ไหนแต่ไร โจร อย่างเขาเคยช่วยใครที่ไหน
“รับมือ!”เงาสายหนึ่งพุ่งตรงเข้าไปหานีโอ แต่ผู้ถูกโจมตีเพียงยกเเขนวาดวงดาบอย่างมักง่ายออกไปรับ ลอเลนก็กระเด็นกลับมาเหมือนโดนดีด อย่างไรอย่างนั้น ยังดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเร็วพอจะต้านแรงไม่ให้ชนเข้ากับม้านั่งเหล็กได้ มิเช่นนั้นคงจะเจ็บไม่น้อยทีเดียว
“จะไปบอกเขา ทำไมเล่า!”เกรเซียสสบถเป็นผลให้ลอเลนกระพริบตาก่อนจะตอบด้วยใบหน้าจริงจังว่า
“มันเป็นมารยาทนิ”
“ผิดเวลาแล้ว! เฮ้ย ลอเลน!” เพราะมัวแต่หันไปมองร่างเล็กที่กำลังโวยวายเขาเลยตวัดดาบกลับมารับได้ช้ากว่าปกติ ส่งผลให้เหล็กยาวกระทบกันรุนแรง สั่นสะเทือน ปลายเท้าของลอเลนจิกพื้นเพื่อพยุงตัว แต่มันค่อยๆร่นถอยลงเพราะความต่างชั้นของกำลัง ตอนนั้นเองหมัดลุ่นๆจากแขนซ้ายของนีโอก็ซัดเข้าเต็มๆท้องน้อยของลอเลน
“อั๊ก!” ความจุกชาวาบเล่นเอาสมองตื๊อไปชั่วขณะ แรงฟาดฟันบนด้ามดาบหายไป แต่เท้าของเขากลับลอยขึ้นจากพื้น นีโอเหวี่ยงลอเลนเข้าไปกระแทกกับผนังใกล้ๆกับไอร์เมอร์อย่างแรงจนได้ยินเสียงปริแตกของผนังปูน ไม่มีเสียงโอดโอยใดๆดังขึ้น นั้นทำเอาแต่ละคนใจหายวาบ แต่จู่ๆลอเลนก็สำลักเลือด แล้วไอเสียงดัง
โล่งอกได้ไม่ถึงวินาที แลนท์ก็เป็นเป้าหมายต่อไป ประสบการณ์จากการมองการต่อสู้ของลอเลน ทำให้เขาเลือกจะถอยหลังหลบเลี่ยงการปะทะโดยตรงให้มากที่สุด แต่นีโอโถมตัวฟาดฟันด้วยอาวุธชิ้นเดิมในมือ มันรวดเร็วจนเส้นผมของเเลนท์สะบัดไปมาเพราะแรงลมจากการฟาดแต่ละครั้ง แถมยังเฉี่ยวเอารอยกรีดบางๆตามแขนได้สักสามถึงสี่แผลแล้วด้วย
เคร้ง
เดมอสโผล่ขึ้นมาจากทางซ้ายของนีโอแล้วฟาดสันเหล็กเข้าใส่สีข้างของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว และหายไปกับหมอกควันก่อนคมดาบของนีโอจะวาดวงเข้ามาหาต้นคอของเขา แลนท์ใช้โอกาสนี้แทงมีดพับเข้าช่วงตัวของร่างสูงที่เปิดกว้าง แต่เฉี่ยวได้เพียงเล็กน้อยเพราะนีโอก้าวตัวหลบได้ทัน เป็นเจ้าของเรือนผมสีม่วงอ่อนอีกครั้งที่ได้โอกาสโจมตีแผ่นหลังของราชสีย์นั้น
น่าแปลกที่นีโอมีเพียงสีหน้าแปลกใจเล็กๆในตอนแรก เขาเก็บอาการสุขุมแล้วเริ่มตีโต้ทั้งคู่ได้รวดเร็ว สถานการณ์เหมือนจะตกเป็นรองอีกครั้ง ตอนนี้เองที่เกรเซียสเริ่มสังเกตุความผิดปกติบางอย่างได้
ท่อนเหล็กที่เห็นในมือเดมอสตอนแรก มันมีสีฟ้าสด......แถมยังทำท่าเหมือนจะหักมิหักแหล่คามืออยู่แล้ว เขากระพริบตาแล้วอ้าปากค้างมอง เพื่อนร่วมชีพ เอาท่อพีวีซี แท่งยาวรับดาบแล้วหายตัว ไวเออร์ปาหัวไม้ม็อบเบนความสนใจจากนีโอ แล้วจึงเอาด้ามไม้ถูพื้นแทงเต็มแรง ทว่าอีกฝ่ายกระโดดหลบได้ทัน ซ้ำยังสามารถลงดาบลงมาจากด้านข้างของคู่ต่อสู้ได้อีกด้วย
โครม
ไอร์เมอร์กระพริบตาปริบๆก่อนหันไปลงมือปฐมพยาบาลลอเลนต่อ หลังจากที่ไอเวสทุ่มป้ายชื่อร้านที่มีคำว่า เครื่องมือสวนครัวลดราคาสีแดง ติดอยู่ตรงมุม ตามด้วยซีโอที่คว้าคราดทำสวนแล้วโยนส่งให้กับแลนท์
ที่วินาทีนี้ที่เขาบอกว่า หยิบอะไรได้ก็ใช้หมดคงเป็นเรื่องจริง ดูจากอุปกรณ์แต่ละอย่างที่ถูกหยิบจับขึ้นมา
ถ้าเป็นเวลาปกติ เกรเซียสลงไปขำกร๊ากกับพื้นแล้วละ
ปัง
เลือดสดๆทะลักออกจากบาดแผลที่จุดตายของนีโอ ลูก้านั้นเอง เขาถอนหายใจแล้วลดกระบอกปืนที่ยังมีควันสีขาวลอยออกมาลง เหมือนท่าทางของทุกคนจะผ่อนคลายลง มีเพียงไอร์เมอร์เท่านั้นที่ก้มหน้าก้มตาเหมือนไม่อยากมองภาพที่เกิดขึ้น คงจะไม่ชินสินะ
แต่เนื้อตัวในกายของแต่ละคนกลับกลับไปเย็นเฉียบในพริบตา ดวงตาเหลือกมอง นีโอ ซึ่งน่าจะล้มทั้งยืนไปแล้วส่งรอยยิ้มระริกให้
“ฮะๆๆ”เสียงกรีดหัวเราะอย่างยินดีปรีดาของราชสีย์ย้อมเลือดดังก้องในความเงียบงันที่โรยตัวลงมา เขาใช้ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกวาดมองไล่จากซ้ายไปขวา ทีละคนๆ อย่างพิจารณา
“สามารถเอาของแบบนั้นมาทำอันตรายข้าได้ ถือว่าไม่เลวทีเดียว”คิดไปเองรึเปล่าว่าเห็นแววขบขันเหมือนกำลังพูดหยอกล้อในวงเพื่อนปรากฏบนใบหน้าของอีกฝ่าย แล้วอยู่ๆนีโอก็หายไปจากคลองสายตา
“แต่จะชนะข้า ยังเร็วไปร้อยปี!”เสียงนั้นดังขึ้นจากด้านซ้าย ร่างของซีโอพุ่งวืบเข้ามากระแทกกับชาร์ค ทั้งคู่นอนแผ่หมดสภาพอยู่บนพื้น ตอนนั้นเองนีโอก็บ้วนของเหลวอย่างหนึ่งลงไปบนพื้น
มันคือลูกกระสุนปืนที่ลูก้ายิงไปเมื่อครู่!
สีหน้าของแต่ละคน คงไม่สามารถดีไปกว่านี้ได้อีกแล้ว แม้แต่อิชลานที่มีแต่ความเรียบเฉยมาตลอดยังนิ่วหัวคิ้วมองด้วยดวงตาตื่นตระหนก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เขาจำได้แล้ว.....เสียงแบบนี้มาจากมือถือของเดมอสอีกแน่นอน เกรเซียสทำหน้าไม่ถูก จะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก เขาเพียงค้อนขวับให้เจ้าของเรือนผมสีม่วงอ่อน ที่ส่งสัญญาณมือเลขสองกับกำปั้นมาให้ทุกคน
เหลือเวลา [ยี่สิบ] นาที
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”ลอเลนพุ่งเข้าคว้าดาบที่ใหญ่กว่าเดิมเข้าฟาดฟันกับนีโอ เห็นได้ชัดว่าความคล่องตัวตกลงจากตอนแรกไปเยอะมาก ทว่าก็น่าทึ่งมาก เพราะเขาสามารถสลับอาวุธในมือไปมาได้คล่องมาก พอผ่าแสกกลางด้วยดาบเล่มใหญ่ไปแล้ว เขาก็ปล่อยมือจากอาวุธชิ้นนั้น สะบัดข้อมือเรียกเอาดาบรูปร่างคล้ายกันแต่เรียวและยาวกว่าวาดวงเข้าด้านขวา เอี้ยวตัวหลบการตอบโตของราชสีย์ก่อนแทงกริชขึ้นไปเป็นเส้นตรง
“แบบนี้ชนะแน่!” ทว่าเกรเซียสกลับไม่คิดเช่นนั้น เพราะจุดบอดใหญ่ๆของลอเลน อยู่ที่....
ผัวะ
นีโอใช้เท้าถีบยอดอกของอีกฝ่ายกระเด็น ก่อนจะโรมรัวฟาดฟันราวกับพายุคลั่ง เพียงไม่ถึงนาทีลอเลนก็ต้องถอยฉากออกมาพรางกุมข้อมือของตัวเองเอาไว้อย่างเจ็บปวด
ใช่แล้ว.....ลอเลนเป็นคนซื่อจนเกินไป จนซื่อๆมักมีกระบวนท่าจำเจ ไม่ได้พลิกแพลงอะไรมาก ไม่เหมาะกับการต่อสู้ยืดเยื้อแบบสุดๆ
ทั้งวิถีนักดาบ ที่ใช้แค่ดาบสู้อย่างเดียว ยังทำให้เขาพลาดโอกาสโจมตีด้วยกำปั้น หรือ หน้าแข๊งไปหลายครั้งทีเดียว
“นี่ตกลงว่า เรามาสืบข่าว หรือมาตายกันแน่เนี่ย ”
“......นั้นสินะ ฮะๆ” ซีโอหัวเราะขืนๆ อาการปวดหัวหนึบๆยังไม่หายไป ทว่าเขากลับไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนตอนแรกนัก ความระวังตัวในเรื่องคำพูดของเขาเหมือนโดนสูบหายไปหมดตั้งแต่เมือ่ไหร่ไม่รู้ ตอนนี้ใครจะมาสน ในเมื่อจะเป็นจะตายยังไม่รู้เลย
“กระซิบกระซาบอะไรกันอยู่.....ถ้าไม่เข้ามา ข้าจะส่งไปหาองค์มหาเทพพร้อมๆกันให้หมด”
แหม......ยังกับว่าเข้าไปแล้วจะไม่ต้องไปหาองค์มหาเทพอย่างงั้นละ ผู้ชาย 12 คนพร้อมใจกันค้อนขวับเข้าให้นีโอวงใหญ่
“ขอถามอะไรสักข้อได้มั้ย......”ไอร์เมอร์ที่จ้องมองนีโอมาตลอดไม่วางตาเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ อีกฝ่ายส่งสายตาเหมือน ถ้าจะพูดก็พูดไปให้ทำให้เขากลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ
“ทำไมท่านถึงทำเหมือนไม่เจ็บเลยแบบนั้น......นั้นมันกระสุนปืนนะ” ถึงจะสงสัยผิดเวลาไปหน่อย แต่ดูเหมือนนีโอจะไม่ใจร้ายกับ เหยื่อ ของตนเองมากนัก หวังว่าในใจของเขาจะไม่ได้คิดอะไรประมาณว่า ไหนๆจะตายอยู่แล้วให้รู้ๆไปเถอะ แบบนั้นหรอกนะ
เกรเซียสคิดพรางส่งสายตาสลับไปมาระหว่างคนสองคน
“พิงกี้ไม่ได้บอกพวกเจ้าหรอกเหรอ”ไอร์เมอร์ส่ายหัวเป็นคำตอบ ทำให้นีโอสบถอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ให้ตายสิ ไอ้ผีดิบนั้นทำอะไรเป็นบ้าง เหอะ........พวกข้าที่เป็น GM นะ ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย เพียงแต่พลังการฟื้นตัวของแต่ละคนก็แตกต่างกันออกไป”เขาเว้นพรางทำท่านึก
“ไม่ๆ มีอยู่สามคน ที่ไม่มีพลังฟื้นตัว แต่เปลี่ยนร่างใหม่ ถ้าเจ้าจัดการพวกนางทั้งสามได้ ก็คงมีเวลาให้หนีมากขึ้น เหอะ แต่ข้าว่ามันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก”
“ทำไม GM ถึงต้องคอยไล่ฆ่าพวกเราด้วยละครับ? ลำพังแค่เอาตัวรอดออกไปจากที่นี่ก็ยากจะตายอยู่แล้ว ไม่แน่ว่าออกไป อาจจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็ได้”
“เห็นข้าเป็นครู รึไง......ถามเอาๆเชียวนะ”นีโอมองชายหนุ่มตัวเล็กที่เอียงคอถามอย่างสงสัย ยิ่งพอโดนดุแล้วหัวเราะแห้งๆก่อนจะก้มหน้าหลบตา ก็พลอยทำให้เขาอดใจอ่อนไม่ได้
“ไม่ว่าใครก็มีเรื่องที่ต้องทำทั้งนั้น......เจ้าคงไม่ต้องให้ข้าอธิบายอะไรมาก เพราะยิ่งรู้จักหรือเข้าใจ จะพลอยทำให้เสียงานเสียการมากขึ้นเปล่าๆ”พูดถึงตรงนี้ ภาพหนึ่งกลับฉายวาบขึ้นมาในสมอง แทนที่ใครต่อใครในคลองสายตาของเขาด้วยหมอกควันแห่งอดีตกาล
“ไม่แน่ หากเจ้ารอดออกไปได้ อาจมีสักวันที่ต้องหวนคิดถึงช่วงเวลาในวินาทีนี้ก็ได้ ไอร์เมอร์ เคเรส”เขาแค้นยิ้มขณะมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของอีกฝ่าย
“ท่าน.....ทำไมรู้จักชื่อ....”
“ไม่มีเหตุผลที่ต้องบอก เพียงแต่ข้าแค่อยากเตือนเอาไว้”นีโอตัดบท แววตาของเขาฉายแววจริงจังวูบหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็ก
“ถ้าเจ้ารอดออกไปจากที่นี่ ระวังว่าวันใดวันหนึ่ง พวกเจ้าอาจจะรู้สึกอยากให้ข้าฆ่าซะตั้งแต่วินาทีนี้ก็เป็นไปได้ ฮะๆ”
“ถ้าลุงคิดว่า ทุกวันนี้จะมีอะไรทำให้ ชีวิตพวกผมแย่ไปกว่าที่เป็นได้ คงต้องตกนรกแล้วละ เหอะ”
ฉัวะ
มีดปลายแหลมกรีดตั้งแต่หัวไหล่ด้านซ้ายไปจรดสีข้างด้านขวา ดูแล้วเจ็บปวดเหลือคณา แต่นีโอกลับเพียงเหล่ตามอง แล้วแค่นหัวเราะในลำคอเท่านั้น เขาหงายหน้ามือสองข้างขึ้น ปากพึมพำไม่ได้ภาษาฉับพลันแสงสว่างสีขาวก็โอบล้อมร่างของเขา
“คงจะคิดไม่ถึงสินะ”นีโอเว้นพรางเเค่นเสียงหัวเราะ
“ว่าข้า.....จะ [มี] พลังรักษาที่สูงอันดับต้นๆในหมู่ GM” ไออุ่นแผ่ออกมาถูก แลนท์ซึ่งอยู่ใกล้ๆ แผลริ้วๆบนแขนของเขาค่อยๆปิดสนิท และกลับไปเป็นแขนแข็งแกร่งที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนอีกครั้ง
“เฮ้อ ขอชมจากใจเลย เกรเซียส......ให้เจ้าเด็กนี่ชวนคุย แล้วให้คนอื่นยืนตำแหน่งล้อมหน้าล้อมหลังข้า แผนเกือบจะเข้าท่า แต่พลาดตรงที่มาใช้ผิดคน”คนถูกเรียกชื่อกลืนน้ำลายลงคอ อุส่าดีใจที่ภาษาตาสามารถสื่อความกับไอร์เมอร์ เเละ ลูก้าได้สำเร็จ ดันมาโดนคนเห็นไส้เห็นพุงซะได้
“แฮะๆ”เขาฉีกยิ้มแห้งๆกลับไปแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก แลนท์ ลอเลน ชาร์ค และ อิชลาน พุ่งเข้ามาจาก 4 ทิศ ขณะที่ ไอเวส ซีโอ และ ไวเออร์ คอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ มีลูก้า กับจอร์โก คอยเสริมเวลาถูกนีโอฟาดฟันใส่ แม้การต่อสู้จะเสียเปรียบเต็มประตู แต่ไม่มีใครฉายแววถอดใจสักคน แม้แต่เดมอสซึ่งผุบๆ โผล่ๆ หรือจะ ไอร์เมอร์ที่เกรเซียสแน่ใจแล้วว่า อีกฝ่ายคว้าอะไรก็ตามที่เป็นเส้นๆเรียวๆมายิงแทนธนู คอยช่วยก็ตาม
เพียงแต่นีโอไม่แค่สามารถหลบคมดาบที่เข้ามาพร้อมๆกันหลายทางได้ เขายังโต้กลับ และรุกไล่ให้พวกเกรเซียสถอยห่างบานประตูออกมาได้อีกต่างหาก
อ่า....เข้าใจแล้ว.....ข้าเข้าใจแล้ว
ความรู้สึกของหนูที่เห็นรูอยู่ตรงหน้าแต่มีแมวนอนขวางไว้ มันเป้นยังไง.....
ตอนที่กำลังเหม่อนั้นเอง นีโอก็กระชากลูก้าขึ้นก่อนเหวี่ยงมาทางเขาพอดี เกรเซียสไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร แต่เพราะเขาลุกขึ้นยืนทำให้ปะทะกับร่างของชายนักโทษแล้วกลิ้งโครมเข้าไปกวาดข้าวของในร้านเล็กๆสุมลงมาเป็นภูเขา มือเรียวทั้งผลัก ทั้งชก สิ่งบังตาออก หายใจขาดห้วงเพราะโดนของหนักๆทับ ดูท่าเกรเซียสคงซึ้งกับความรู้สึกของปลาขาดน้ำเข้าไปอีกอย่าง
ลูก้าคลานออกมาแล้วดึงเจ้าตัวหัวทองขึ้น จังหวะนั้นเอง อุปกรณ์ขนาดยาวอันหนึ่งตกโครมใส่หัวปิดท้าย ทำเอาของเหลวข้นๆสีแดงสดไหลอาบหน้าผาก ฆาตกรหนุ่มที่รำพึงว่าตอนทำผิดยังไม่เจ็บตัวขนาดนี้กุมหัวร้องโอดโอยอยู่บนพื้น ส่วนชายหนุ่มหน้าหวานกลับยิ้มปะแล่มๆอย่างบอกไม่ถูกออกมา
“เยี่ยม.......”
แจ็คพอทแตก.......
“จอร์โก รับ”เกรเซียสตะโกนก่อนจะเขวี้ยงของในมือหาอีกฝ่าย ส่วนตัวเองล้มหน้าฟาดเพราะสุขภาพขายังไม่กลับมาแข็งแรงลงไปในกองภูเขาอีกรอบ คนรับทำหน้ามึนงงแต่แทบกัดลิ้นตาย เลื่อยไฟฟ้าที่มีคมแวววาวแสบตาเกือบปักคาอกเขาไปนิดเดียว
“แกจะฆ่ากันรึไง!”ด่าไปก็ดึงไป ให้ตายสิ เวรซ้ำกรรมอะไร ทำไมเขาถึงดึงไม่ออกเนี่ย
วืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เหวอ!!”เพราะปะป่ายไปทั่วทำให้กดสวิสเปิดเข้าโดยไม่ตั้งใจ แขนของจอร์โกกระดกขึ้นลงตามแรงสั่นของใบมีด เขาสาบานได้เลยว่า ความคิดนี้ไม่มีทางเป็นเรื่องดีไปได้ ขาสองข้างตั้งมั่นให้เตรียมพร้อมก่อนชายหนุ่มจะกระชากแล้วอาศัยเเรงเหวี่ยงตัวเองและใบมีดออกไปเป็นวงกลม
“ไอ้บ้า ผิดคน!!”เกรเซียสกรี๊ดเสียงสูง บาดแก้วหู ยกมือขึ้นปิดตา เสียวซะยิ่งกว่าดูหนังโป๊ แต่ก็สมควรหรอกเพราะที่จอร์โกตัดไปนะ แท่งเหล็กในมือไวเออร์ต่างหาก เจ้าคนที่ยืนตั้งรับอยู่เฉยๆอาวุธก็โดนทำลายคามือ ได้แต่อ้าปากค้างเบิกตามองอย่างคาดโทษแล้วรีบถอยหลังหนีเท่านั้น
จอร์โกเม้มปากแน่น เขาตั้งสมาธิแล้วกะจังหวะที่คนอื่นจะไม่ถูกลูกหลงอีก ทันใดนั้นร่างของชายหนุ่มก็กระโจนเหวี่ยงตัวด้วยแรงทั้งหมดที่มี หวังจะผ่าแสกร่างสูง
งานนี้ฟื้นตัวเก่งขนาดไหนก็ต้องใช้เวลาบ้างละวะ!
เคร้ง
เเง่งของไม้แข็งด้ามยาวแต่ดูบอบบางกว่าเลื่อยไฟฟ้ากลับงัดเข้ากับใบเลื่อยซึ่งกำลังควงคมอวดโฉมอยู่กลางอากาศได้อย่างน่าทึ่ง ริมฝีปากหลังจีบผ้าใต้หมวกปีกใบใหญ่พึมพำสองสามคำ อาวุธในมือจอร์โกก็เป็นอันหลอมเหลวเหมือนเนยที่ถูกความร้อน เขารีบปล่อยมืออย่างขยะแขยงเเล้วถอยหลังเว้นระยะออกไปด้วยสีหน้างุนงงกับการปรากฏตัวของศัตรูคนใหม่
“นีโอ ระ.....”
“จะใส่ให้ปิดหน้าปิดตาหาบิดารึไง ไอเควส!” ชาร์คกระพริบตาหันซ้ายหันขวา เขาล้มวืดลงไปวัดพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งๆที่กำลังจะโดนนีโอตัดคอตายมิตายแหล่อยู่ แต่อยู่ๆ ร่างสูงกลับโยนดาบโครมใส่เขาแล้วย่างสามขุมเข้ามาอยู่ตรงหน้า ‘ไอเควส’ ก่อนกระชากอาภรณ์ซึ่งปกปิดเกินความจำเป็นออกไปทันที
“ถอด!”ตะโกนกร้าวทั้งๆที่การกระทำนำไปก่อนแล้ว สิ่งแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือผิวกายสีดำเหมือนถ่านหิน ตามด้วยเส้นผมสีขาวของเอลฟ์แห่งความมืดซึ่งฉายแววเหนื่อยระคนอ่อนอกอ่อนใจ ชั่ววินาทีหนึ่ง ดวงตาสีแดงของเขาเหลือบมาทอดมอง ‘เหยื่อ’ อันไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างอ่อนโยนและสงสาร ทว่าก็แค่พริบตาเดียวเท่านั้น
กรรมเวรของเขาโดยเเท้ เฮ้อ……
ผลัก
แลนท์เอาสีข้างของตนเองกระแทกไอเควสที่เผลอไผลให้ล้มทับนีโอ ตอนนี้เองที่ไวเออร์คว้าถังขยะเปล่าครอบทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน ก่อนจะพร้อมใจ โถมตัวกดคนเสียท่าทั้งสองไว้กับพื้นแล้วตะโกนชี้มือไปตรงทางออกลั่น
“วิ่ง!!” ไวเออร์ถูกมือทั้งสองข้างของนีโอสะบัดอย่างแรง แต่เขาก็กอดถังขยะไว้แน่น ราวกับว่าต่อให้โลกแตกก็จะไม่ปล่อยเด็ดขาด แลนท์เหยียบร่างของหนึ่งในสองก่อนช่วยกดจากด้านบน
“เร็วเข้า ! ยิ่งหนีออกไปได้เร็วเท่าไหร่ พวกเราจะได้ไม่ต้องระวังกันเองมากขึ้น!” คำเสริมอย่างมีเหตุผลฉุดรั้งสติของไอเวสที่มองึความอิรุงตุงนังขังขืดให้แบกไอร์เมอร์ซึ่งตัวเล็กที่สุดขึ้นบ่า ก่อนกระชากซีโอให้วิ่งตามทันที
นีโอคำรามไม่เป็นภาษาทำเอาเกรเซียสขนลุก ลูก้าทำท่าจะแบกเขาแต่อิชลานไวกว่า จับแขนของเกรเซียสข้างหนึ่งพาดบ่าตัวเอง ส่วนชาร์คที่เข้ามาอีกทางจับแขนอีกข้างพาดไว้แบบเดียวันแล้วออกวิ่ง
“ไอ้.....เด็ก.....เวรนี่!”พื้นสั่นยิ่งกว่าสั่น ลอเลนทำท่าจะเข้าไปช่วยไวเออร์กับแลนท์ แต่ดวงตาคมกริบแววโลดของชายผู้ดำสามประการไล่เขาออกไป เสียงพึมพำแผ่วเบาดังแว่วมากับลม หารู้ไม่ว่าจุดกำเนิดนั้นอยู่ภายใต้ถังขยะนั้นแหละ
ไอเควสร่ายเวทยบทใหม่ยังไม่ทันเสร็จ แขนสองข้างของไวเออร์ก็ถูกแกะออกด้วยมือที่มองไม่เห็น แลนท์เองก็ถูกคลื่นพลังอัดจนร่างกายลอยเคว้งในอากาศ พริบตาเดียว ไอเควสกับนีโอก็ลุกขึ้นยืนได้เหมือนเดิม ผิดแต่ในดวงตาของนีโอ
ตอนนี้เหมือนพร้อมจะคย่ำคนตายได้คาที่!!
“อิชลาน!”ชายหนุ่มสีไอส์บลูมีรอยแผลพาดอยู่ด้านหลัง สีแดงสดกระเซ็นขึ้นเปรอะเปื้อนซีกหน้าของเกรเซียสและชาร์ค แม้แต่ลูก้าที่อยู่ไม่ไกลก็ยังเบิกตากว้าง สีหน้าของชายหนุ่มแลดูอ่อนแรงไปขณะหนึ่ง ก่อนจะซบลงกับบ่ากว้างของคนที่ใกล้ตัวที่สุด
ซึ่งคนคนนั้นคือเกรเซียส
.
.
.
‘หลบไป!’ แดงฉาน.....แดงดั่งวันตะวันดับ......สีแดง..........สีแดงสดที่เขาเกลียด
ความอบอุ่นวาบขึ้นไล่จากเรือนร่างเจ้าของเส้นผมสีทองค่อยๆส่งผ่านไปยังอิชลาน มันเป็นความรู้สึกที่ดีเหลือเกินในเวลานี้ ไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว ทว่า.....
มาจากที่ไหนกัน?
ภาพแรกที่เขาเห็นคือ ชาร์คที่เลิกลักทำอะไรไม่ถูก กับอะไรบางอย่างที่ขวางกั้นการมองเห็นอยู่ ครู่หนึ่งเขาถึงรับรู้ว่ามันคือไหล่ของคนที่เขาเข้าใจผิดว่าเป็นหญิงสาวเมื่อแรกพบ แต่ดวงตาสีฟ้าสดใสนั้นกลับแตกต่างราวกับไม่เคยพบเจอกันมาก่อน มันแข็งกร้าวและมีพลังอย่างแปลกประหลาด เกรเซียสผลักอิชลานให้ชาร์ครับ ก่อนพุ่งเข้าใส่ไอเควสที่ยืนนิ่งอยู่อย่างรวดเร็ว
เพล้ง
ดวงตาสีแดงของเอลฟ์แห่งความมืดเบิกกว้าง เกราะป้องกันที่สร้างจากพลังเวทย์ของตนเองแตกออกเหมือนบานกระจกที่ถูกทุบ ทั้งๆที่ร่างซึ่งเข้ามาโจมตี ขยับเพียงข้อมือเท่านั้น
แข็งแกร่ง!
เสียงสาดกระเซ็นหยุดการเคลื่อนไหวของนีโอและดึงเอาความสนใจจากใครต่อใครมารวมกันเป็นจุดเดียว เห็นเพียงเงาสองร่างที่ตวัดฉวัดเฉวี่ยนโดยมีประกายสีสันต่างๆโพยพุ่งตามการปะทะ ไม่สามารถบอกได้เลยว่าใครเป็นฝ่ายรุกหรือรับ หรืออันที่จริงฝีมือของทั้งคู่เทียบเท่ากันหรือไม่ มีเพียงนีโอซึ่งมีความสามารถในด้านการต่อสู้สูงที่สุดเท่านั้นที่มองออกว่า นี่เป็นครั้งแรก ที่ไอเควสทำสีหน้าเหมือนเจอของเคี้ยวยากเข้าให้
“อิชลาน.....นายไหวมั้ย?”เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น เขาทำท่าจะตอบ แต่แล้วก็เบิกตากว้างยิ่งกว่าตอนที่ถูกดาบฟัน รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีทำสิ่งหนึ่งโดยไม่คิดด้วยซ้ำ
โพละ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ก็เป็นลำดับโดยที่ อิชลานเขวี้ยงชาร์คไปให้ลอเลนซึ่งอยู่ปากประตูและกำลังวิ่งมาเหมือนจะเข้าร่วมการต่อสู้ ก่อนที่เกรเซียสจะเสกเกราะป้องกันทิศทางด้านหน้าและด้านขวาของตนเอง ขณะกระโดดข้ามมาใช้พลังเวทย์เหวี่ยงอิชลานตามไปด้วยความรวดเร็ว ตอนนั้นเองที่นีโอปาดาบขึ้นไปบนฟ่าจนเกิดเสียงดังส่งผลให้อิฐปูนกับเหล็กเส้นที่ไม่ค่อยจะเข้าที่อยู่เดิมถล่มลงมาเหมือนห่าฝน พังยังพื้นให้ยุบฮวบลงไปเหมือนถูกทรายดูด ในขณะที่ร่างอื่นๆร่วงลงไปจนหมด ไอเควสกลับจับนีโอเอาไว้ แล้วใช้เวทย์สองอย่างพร้อมกัน ทำให้ไม่ได้รับอันตรายใดๆ ซ้ำยังลอยค้างอยู่กลางอากาศเหมือนถูกจับแขวนอีกด้วย ราชสีย์สีทองกางแขนออกรับดาบของตนที่ตกลงมาได้อย่างพอดิบพอดี แต่เมื่อกำลังจะตามลงไปจัดการกับเหยื่อข้างล่าง ก็ถูกเอลฟ์แห่งความมืดดึงแขนไว้แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ
“นีโอ เจ้าจะพังเพดานก็ได้ ข้าไม่ว่า แต่เหยื่อของเจ้า ตกไปเป็นของ [เขา] ซะแล้ว”ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกว้าง ก่อนแผดเสียงลั่น
“ว่าไงนะ”
สิ้นเสียงนั้นเอง คนที่เหลือก็ออกนอกเขตเกมไปเรียบร้อย
ทิ้งไอเควสให้ต้องจัดการกับความเอาแต่ใจของนีโอเพียงลำพัง
ชาทั้งตัว
เจ็บแล้วเจ็บอีกจนเหมือนเป็นเวรซ้ำกรรม
เหอะ
วันนี้มันวันอะไรกันนะ
ฉับพลันในห้วงความคิด มืออบอุ่นอ่อนโยน ลูบไล้เสี้ยวหน้าของเขา เชยคางมนขึ้นเหมือนพิจารณา เกรเซียสหรี่ตามองเห็นเพียงเส้นผมสีดำ คงจะเป็นแลนท์ หมอนั้นกับไวเออร์น่าจะตกลงมาแบบเดียวกับเขา
“ที่นี่…..ที่ไหน”เขาร้องถามขณะเอื้อมตัวไปจับมือที่ช่วยพยุงให้ลุก ร่างนั้นไม่ตอบ เพียงลูบหัวเขาอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เจ้าบาดเจ็บมากที่สุดในสามคน คงจะปวดละสิ”เกรเซียสตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า ชายหนุ่มที่ดำสามประการ…..หากแต่ไม่ใช่คนที่เขาคิด ประคองเขาราวกับลูกตัวน้อยให้ยืนอย่างมั่นคง
แสงสีฟ้าอมเขียวฉายผ่านกระจกสีที่อีกฟากหนึ่งของห้องซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากถ้ำอันเต็มไปด้วยหินงอกหินย้อยปุปะ ผสมกับเหล็กเส้นสีเงิน ทอแสงเป็นประกาย พื้นผิวทีมีแต่เศษกระเบื้องสีขาวแตกเป็นทาง ดูผ่านๆอาจคิดว่าเป็นหินกลวดได้ตำอยู่ที่หัวเข่าของเขา ร่างสูงของคนที่สัญชาตญาณบ่งบอกว่าไม่ใช่มิตร เหล่มองบาดแผลต่างๆด้วยแววตาเรียบเฉย ตอนนั้นเองที่ประกายแสงอุ่นร้อนเรืองรองขึ้นจากปลายนิ้วของเขา ฉาดฉายไปตามแผลต่างๆทั่วตัวของเกรเซียส แต่ก็ไม่มากพอจะรักษาทั้งหมดได้
“ยินดีต้อนรับ…สู่สวนดอกไม้ของข้า.”น้ำเสียงนั้นอบอุ่น หากแต่ก็น่ายำเกรง ร่างเล็กกว่าเห็นเพื่อนร่วมชะตาชีวิตนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งไม่ไกลนัก ทำให้นึกฉงนนัก โดยเฉพาะคำพูดของคนแปลกหน้าที่เอ่ยขึ้นนี้
“ดื่มชาสักถ้วยก่อนสิ”
ความคิดเห็น