คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่3 scan me
ตึง
ตึง
ตึง
“โอ้ย ไม่ไหวแล้ว!”ซีโอครางก่อนจะไหลลู่ไปกองกับพื้นพร้อมๆกับเพื่อนสนิท เกรเซียสเองก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง เขาพยายามออกแรงช่วย ทว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับการเอามือไปข่วนเหล็ก เจ้าตัวจ้องประตูเหล็กหนา ที่มีคราบเลือดกบปากเล็กๆของลูก้าติดอยู่อย่างอาฆาตแค้น
“เวรเอ้ย!” ชายผู้ได้รับบาดเจ็บจากสิ่งกีดขวางที่ทำให้เขามีรอยแดงเหมือนกวางเรนเดียร์บนจมูก สบถอย่างหัวเสีย เขาถีบประตูนั้นอย่างแรง ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
พวกเขาติดอยู่ที่นี่มาชม.กว่าได้แล้ว หลังจากที่รวมหัว 12 หัวว่าจะทำยังไงกัน และลองทุกวิถีทางทั้งไม้อ่อน และ ไม้แข็ง กระทั้งเฉียดตายอนาถเพราะกระสุนปืนของชายผู้ดำสามประการซึ่งต้องการจะทำลายประตูตรงหน้า ทว่าเหล็กกล้ากลับมีอานุภาพสูงกว่าที่คิดมาได้ ตอนแรก 6 ใน 12 อาสาปีนขึ้นไปดูลาดเลาตามทางน้ำ แต่ หลังจากผ่านไปสักพัก ก็มีแต่สีหน้าสิ้นหวัประดับกลับมา สุดท้ายก็มืดแปดด้านอย่างที่เห็น
“หงุดหงิดเว้ย!!!”ชาร์คร้องขึ้นมาท่ามกลางบรรยกาศเหล่านั้น อิชลานอาจจะยกมือขึ้นลูบปลอบหัวอีกฝ่าย แต่เชื่อสิ ใครเห็นก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีอารมณ์ไม่แตกต่างกันนักหรอก
ติ๊ดๆ
เกรเซียสสะดุ้งจนลุกขึ้นยืนตัวตรง ก่อนจะพบว่าแรงสั่นมาจากกระเป๋าเสื้อของตน เมื่อล้วงลงไป กลับพบมือถือสองเครื่องชนิดฝาพับที่เหมือนกันราวกับคู่แฝด เขาใช้สองมือเปิดหน้าจอขึ้นมาพร้อมๆกัน ทันใดนั้น ไอค่อนรูปซองจดหมายก็ปรากฏให้เห็นในสายตา ทว่าความสงสัยกลับไม่ใช่เรื่องนั้น
เกรเซียสบาดเจ็บบริเวณลำตัวมากที่สุด เขาชาด้านจากแรงกระแทกไม่น้อยทีเดียวทำให้ไม่แปลกใจนักที่วัตถุนี้จะติดตัวอยู่โดยที่เขาไม่ทันสังเกตุ แต่พลาสติคหุ้มเครื่องมือสื่อสารบอบบางนี้กลับมสภาพดีกว่าเขาอย่างน่าประหลาด ก่อนหน้านี้นาฬิกาข้อมือของเขาพังละเอียดจนต้องโยนทิ้งมาแล้ว มันจึงค่อนข้างน่าสงสัยที่ของชิ้นนี้ยังใช้งานได้อยู่
ไม่สิ อยู่ในสภาพเหมือนเพิ่งถอยออกมาจากโชว์รูมเลยด้วยซ้ำ!
ซ่าาาาาาา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” ความเย็นซ่านไปถึงขั้วหัวใจรดลงตั้งแต่โคนผมสีทองจนถึงพื้นรองเท้าสีขาว เกรเซียส ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ทำให้สำลักน้ำในวินาทีต่อมา ก่อนที่จะเห็นว่า รอยแตกที่ของทางน้ำ ไม่รู้ว่าอยู่ๆเกิดอะไรขึ้นถึงได้มีของเหลวใสปริมาณมากทะลักเข้ามาแบบนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจมองไปตามๆกัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!”
“โว้ย! เดมอส! ปิดเสียงมือถือแกไปเลยนะ แค่เกรเซียสคนเดียว หูข้าก็จะแตกแล้ว!!” ......จะด่าก็ด่าไปสิ ลูก้า อย่าเอาข้าไปเกี่ยวไม่ได้เลยรึไง เจ้าคนถูกพาดพิงค้อนขวับเข้าให้ แล้วก็ได้สังเหตุเห็นตอนนี้เองว่าพวกพ้องร่วมชะตากรรมทั้ง 12 เออ.... 10 ไม่รวมเขากับลอเลน ต่างก็ถือมือถือรูปแบบต่างๆเอาไว้ไม่แตกต่างกันเลย น่าแปลกใจไม่น้อย ใครมันริอุตะริจะส่งข้อความได้พร้อมกันแถมถูกเวลาขนาดนี้นะ
จ๋อม
เสียงที่ทำให้แต่ละคนสะดุ้งแล้วเริ่มมองบนพื้น ลอเลนจับเกรเซียสไว้เพราะเกรงว่าร่างเล็กกว่าอาจจะลื่นล้มได้ ระดับน้ำเริ่มเจิ่งนองขึ้น ในคราแรกไม่มีใครใส่ใจเพราะประตูทั้งสาม ควรจะทำหน้าที่ระบายของเหลวได้ดี ทว่าเพียงครูเดียวก็เกือบจะหน้าซีดอย่างพร้อมเพรียง ไม่รู้ว่าเหตุใดการคาดการณ์นั้นจึงผิดพลาดไปเสียอย่างนั้น
ให้ตายเหอะ พวกเขาไปทำเวรกรรมอะไรกับใครไว่รึเปล่าเนี่ย อุส่าหนีจากโดนหินบี้ โดนไฟเผา แล้วยังมาเจอน้ำท่วมอีก ให้ตายสิ!
ติ๊ดๆๆ
เสียงร้องเรียกดังขึ้นมาเป็นคราที่สองจากโทรศัพท์มือถือ เหมือนพยายามร้องเรียกความสนใจ นิ้วเรียวของเกรเซียสเปิดข้อความนั้นดูทันที แต่โปรแกรมบนโทรศัพท์มือถือกลับดึงเข้าสู่หน้าจอ ลายตารางหมากรุกสีฟ้าสลับดำ ไอค่อนประมวลผลปรากฏขึ้นอยู่ครู่เดียวก็มีตัวอักษรเลือกภาษาปรากฏขึ้น เขาจิ้มเลือกด้วยความไวที่พร้อมๆกัน ทำให้หน้าต่างที่เหมือนกับหน้ากล้องเตรียมถ่ายภาพปรากฏขึ้น
ลอเลนยื่นหน้าเข้ามาดูก่อนจะคว้ามือถือของตนจากมืออีกฝ่าย เขาใช้ดวงตาสีฟ้าเข้มเหลือบมองเดมอสที่ถือมือถือสีดำประดับประดาอย่างค่อนข้างประหลาดซึ่งปรากฏหน้าจอแบบเดียวกันแล้วก็ต้องมุ่นหัวคิ้วลงอย่างสงสัย
“นี่มันอะไรกันนะ…..”เสียงของซีโอเอ่ยอย่างสงสัย ก่อนจะเกิดเสียงร้องแบบโปรแกรมสังเคราะห์ตะโกนออมาจากลำโพงทั้ง 12 พร้อมๆกัน
‘scan me’
ดวงตาของบางคนเบิกกว้าง บางคนปะปนไปด้วยความงุนงง และมีที่สาดส่องไปรอบด้าน แล้วใครคนหนึ่งก็ร้องขึ้นพรางเล็งหน้าต่างนั้นไปทางประตูเหล็กกล้าที่ไม่มีใครเปิดออก
“ที่ประตู!” ไอร์เมอร์กับจอร์โกที่อยู่ไกลสุดพยายามขยับเข้าไปให้ใกล้กว่าเดิมแต่ระดับน้ำที่ขึ้นมาถึงข้อเท้าทำให้เผลอเหยียบอะไรบางอย่างจนลื่นไถลไปหัวโขกกับเดมอส แต่นั้นก็ทำให้เขาเริ่มเห็น QR โค๊ดที่ปรากฏขึ้นเฉพาะบนหน้าจอเครื่องมือสื่อสารนั้น
‘scan me’
เสียงสังเคราะห์เว้นช่วงก่อนจะประกาศก้อง
‘if you don’t wanna die’ เสียงนั้นอาจไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ทว่าระดับน้ำที่ทะลักทลายเข้ามาแบบไม่ลืมหูลืมตา แถมยังมีความเชี่ยวกรากรุนแรงกว่าเดิมขึ้นเรื่อยๆทำให้ไม่ต้องเสียเวลาคิดมากมายนัก
“ต่อให้ไม่ขู่เราก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนิ”ลูก้าสบถก่อนจะรีบกดปุ่มเล็กๆตามคนก่อนหน้าเขา มีตัวเลขปรากฏขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ใครสักคนเริ่มต้นแสกน มันนับถอยหลังทุกครั้งที่อีกคนแสกนโค๊ดลับบนประตูนั้น จนกระทั้งถึงคนสุดท้าย เสียงกริ๊กดังสะท้อนกังวารราวกับเสียงสวรรค์ รอยยิ้มอย่างดีอกดีใจแต่งแต้มบนริมฝีปากของคนรอบข้าง
!
“โอ้ย”
“ระ ร้อน !”
ความร้อนชาวาบเป็นจุดเล็กๆบนเส้นเลือกใหญ่ที่ข้อมือทั้งสอง จนต้องส่งเสียงร้องอย่างตกใจ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงหนึบๆที่เหมือนชำแรกผ่านผนังเซลล์เข้าไป ขยุกขยิกก่อนจะเกิดความเจ็บปวดที่ไม่มากนักขึ้นแล้วสลายหายไป เหมือนมันจะไม่ได้เกิดขึ้นกับคนแค่คนเดียว แต่เป็นเวลาเดียวกันและพร้อมกันกับทั้ง 12 ชีวิต เมื่อพลิกดูที่จุดซึ่งยังหนึบชาอยู่จางๆ กลับไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ เป็นเนื้อเนียนที่เหมือนเดิม
“อะไรนะ....” ไวเออร์อดที่จะถามออกไปไม่ได้ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคนอื่นเองก็คงสงสัยไม่ต่างกัน เขาเหม่อมองระดับน้ำที่ขึ้นสูงถึงเอว ก่อนเสียงแหลมจะกรีดออกมาจากลำโพงมือถือของเขาเอง มันแตกต่างจากโปรแกรมสังเคราะห์ก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง และยังทำให้เขาสันหลังวาบโดยไร้สาเหตุอีกด้วย
‘game start’
ต่างคนต่างหันหน้ามองกันด้วยไม่เข้าใจสถานะการณ์ เสียงโอนเอนของลังไม้ สลับกับ คลื่นที่ค่อยๆรุนแรงขึ้นเรื่อยๆกระทบเข้ากับผนัง ในใจของคน 12 คนตอนนี้กลับมีคำถามแบบเดียวกันปรากฏขึ้นพร้อมๆกัน
“ระวัง!”แลนท์กระโจนตัวคว้าอิชลานที่ยืนนิ่งอยู่ทางด้านขวาหลบลังไม้ขนาดใหญ่ที่โค่นลงมาได้อย่างฉิวเฉียด หากแต่ชาร์คกลับใจตกไปถึงตาตุ่ม เมื่อเห็นคราบสีแดงเจิงนองกระจายออกมาจากจุดที่ทั้งสองล้มลง
“อิชลาน!”
“เปิดประตู ลูก้า! รีบหนี!!” ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่งของแลนท์โดยฉับไว แม้ไม่ง่ายนัก แต่ก็ไม่เชื่องช้าจนเกินทน พวกเขาถึงสี่คนต้องช่วยกันดันประตูเหล็กให้กลับไปปิดดังเดิม ก่อนที่น้ำจะทะลักเข้ามามากกว่านี้ กว่าจะจบเรื่องได้ก็พากันนั่งหอบหมดแรงอยู่บนพื้น
ห้องนี้เป็นทางเดินที่มืดแต่แห้งยกเว้นบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ มันทอดตัวยาวออกไปโดยคล้ายไม่มีที่สิ้นสุด หลังจากที่ไอร์เมอร์ตรวจดูบาดแผลทางยาวบนแขนของแลนท์ พวกเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปตามทางยาวเส้นนั้นด้วยความเร็วเท่าที่พอจะทำได้ มีเสียงโอดโอยของเกรเซียสที่วิ่งรั้งท้าย กับเสียงกระแนะกระแหนของลูก้า ดังตลอดทาง แต่ทุกอย่างก็กลืนลงคอไปหมด ทันทีที่เเสงสว่างที่จุดปลายปรากฏขึ้น
!
“เฮ้ย!”ไอเวสคว้าคอเสื้อของไอร์เมอร์กับลูก้าแทบไม่ทัน เพราะทั้งสองหยุดฝีเท้าของตนเองไม่ทันจึงชนเข้ากับราวระเบียงเหล็กที่กั้นระหว่างพื้นที่ว่างกับชั้นลอยซึ่งยื่นออกมาเพียงแค่พอให้เบียดๆกันยืนได้ เจ้าของเรือนผมสีเขียวสดใสกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอแทบไม่ทันเมื่อคำนวนความสูงกับแรงกระแทกหากตนเองตกลงไปในหัว เขาเอ่ยขอบคุณผู้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง
“ฉันเพิ่งรู้ว่าห้างนี้......ละ ละ ลึก..ขะ ขนาดนี้.....”จอร์โกกลับมาเอยตะกุกตะกักตอนท้าย ก่อนแสร้งมองสลับไปมากับความกว้างขวางบนระดับชั้นอื่นๆ พวกเขาเดินเรียงหนึ่งผ่านบันไดเหล็กเล็กๆที่ส่งเสียงเอี๊ยดๆอย่างไม่น่าไว้ใจ แต่ใช่ว่าจะมีตัวเลือกอื่น
“น่าจะเป็นฐานส่งยา ฉันว่านะ”ลูก้าเสนอ
“จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ ขอให้มีทางออกก็พอ ”
“ซีบิลล์จะเป็นอะไรมั้ยนะ.....”
“……..”ทั้งหมดหยุดหันกลับมามองใบหน้าเชิดหยิ่งที่ประดับดวงตาร้อนรนไม่เข้ากันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม
“โว้ว! ตรงนี้ลมแรงชะมัด” ซีโอยกแขนขึ้นบังคลองสายตาของตน จุดที่เขายืนอยู่นี้ เป็นชั้นลอยที่มีขนาดพอให้รถบัสสัก 3-4 คันมาจอดได้อย่างสบายๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า สายลมหอบใหญ่ที่ฉวัดเฉวียนผ่านไรผมของเขาไปนั้นมาจากไหน
แต่มันไม่สำคัญอีกแล้วในยามนี้ หางตาของเขาเหลือบเห็นทางเดินทางหนึ่งเข้า บางส่วนในหัวใจเหมือนกับกระซิบบอกซีโอ ว่ามีเส้นทางที่สามารถพาเขาไปสู่ที่ปลอดภัยได้อยู่ นั้นทำให้เขาก้าวนำไปยังประตูไม่เล็กไม่ใหญ่ที่หัวมุมนั้นอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าอะไร ทว่าเขาแน่ใจ มีบางอย่างรุนแรงมากในอกกำลังบอกเขา…
กำลังบอกเขา…..
“ไม่คิดว่า จะเป็นเจ้า ที่มาหาข้าเป็นคนแรกนะ”แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงหวานราวกับเด็กสาวตัวน้อยแสนซุกซนกระซิบมากับลมตามมาด้วยเสียงหัวเราะเเหลมเล็กอย่างร่าเริง มันเหมือนดังอยู่รอบตัวพวกเขาทุกคน ทว่าไร้ที่มา
หัวใจที่ลิงโลดและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของใครคนหนึ่งเย็นเฉียบ เขาเผลอเกาะแขนคนข้างกายแน่นจนอีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ เสียงแผ่วเบาผิดวิสัยเอื้อนอย่างเชื่องช้า
“พิงกี้?”
เหมือนจะเห็นรอยยิ้มปะปนมากับหมอกเมฆสีชมพู มีเสียงคิกคักสองสามที ก่อนจะเป็นเงาสายหนึ่งที่พุ่งมาด้วยความรวดเร็ว ปักลงยังตำแหน่งของอวัยวะสำคัญบนร่างกาย
ฉัวะ
ความคิดเห็น