Ghost...ลองของเฮี้ยน (ไรท์กลับมาแล้วยังจำกันได้มั้ย!!)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2 ได้เวลาลองของ

BlackForest

เมื่อถึงเวลา 20.00 น. บรรยากาศรอบข้างก็เริ่มมืดลงทุกที ไฟในซอย 66 ดับๆ ติดๆ บางดวงก็ไม่ติดเลย หรือมีแค่แสงสลัวๆ เท่านั้น ดวงจันทร์คือสิ่งเดียวที่เป็นแสงสว่างให้ในยามค่ำคืนที่เทคโนโลยีไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"ตุ๊กตาของฉันล่ะ" กัญญาเอ่ยถามพวกเด็กสาวที่มารออยู่ก่อนแล้ว

"อยู่ในนั้น" เด็กสาวหัวโจกชี้ไปทางโรงแรม

"จริงๆ เหรอ คงไม่ได้หลอกให้กัญญาเข้าไปใช่มั้ย" อาริเซียที่มาด้วยเป็นคนถาม

"แน่นอนสิ ถ้าไม่เจอก็มาเอาเรื่องที่ฉันได้เลย" พวกนั้นพยักหน้าอย่างมั่นใจ

"อยู่ที่ไหนละ" เรนที่โดนชวนกึ่งบังคับเป็นคนถามอย่างหน่ายๆ

"ไม่บอก บอกให้โง่สิ ค่อยๆหาไปละกันน้า" เด็กสาวพวกนั้นวิ่งห่างออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ

"ว่าแต่ฉันต้องมาด้วยเหรอ" ‘เคย์ เยอร์บีร่า’ ดาราหนุ่มชื่อดังที่ติดอันดับฮอต 1 ใน 3 ของโรงเรียนบ่นอุบ เขาโดนลากมาอย่างไม่เต็มใจ

"ช่วยๆ กันหน่อยน่า ยังไงก็เพื่อนหนิ" เรนยักไหล่

"เอ๋ มีคนกลุ่มอื่นอยู่ด้วยแฮะ" ชาเดินมาพร้อมกับทุกคน ในกลุ่มก็มี เจน อเล็กซ์ พิมและเคท

"มาลองของกันหรือค่ะ" พิมเป็นคนถามเธอสวมฮู้ดเอาไว้และถือไฟฉายอย่างเตรียมพร้อม

"เปล่าหรอกค่ะ แต่เพื่อนเราโดนแกล้ง เอ่อ เอาตุ๊กตาของเพื่อนไปซ่อนในโรงแรมร้างนี่นะค่ะ เราเลยมาช่วยหา" อาริเซียเป็นคนบอก เธอมองพิมแล้วนึกได้ว่าในกลุ่มเธอไม่ได้เตรียมไฟฉายมาเลย

"แน่ใจหรือค่ะ ว่าจะเข้าไปน่ะ" เคทถามบ้างเธอเริ่มรู้สึกไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะขยับแว่นเพื่อกลบเกลื่อน

ระหว่างที่ทุกคนยืนคุยกันอยู่หน้าโรงแรมร้าง ก็มีคนหลายกลุ่มเดินเข้ามาหาเหมือนกัน ทุกคนมองกันไปมาก็รู้ว่า มีจุดประสงค์เดียวกันทั้งนั้น

"แนะนำตัวกันหน่อยมั้ย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน" เจนเป็นคนเสนอ และบอกชื่อตัวเองก่อน

"ฉันชื่อเจเรน่า เทโฟเลอร์ ชื่อเล่นว่าเจน"

"ฉันชาลิดา วงศ์สุวรรณศิลป์ เรียกสั้นๆ ว่าชาค่ะ"

"พาเมร่า ซีลเลน่าส์ หรือ พิมค่ะ"

"ผมอเล็กซ์ ซี เชส เนียร์ ชื่อเล่นก็อเล็กซ์"

"แคทเทอรีน แอนมาริน่า หัวหน้าห้อง 50A ค่ะ ชื่อเล่นว่า เคท"

"วาคามิยะ เรกะค่ะ"

"ภัทร วาโยเหมันต์ หรือคียไนท์ครับ"

 "เรานริศรา ศิลปฉัตรี ชื่อเล่นว่าขิม"

"ศราวิน สิทธิโชคชัยฤทธิ์ หรือไททัน"

"ปกรณัม ยูคิฮิโจ ภัทรภิริยะกุล"

"กัญญารัตน์ เวทย์วิสิทธิ์"

"ซาวาริ ฮาคุเรน หรือเรนครับ"

"อาเรีย ซี นอกซ์"

"วายุภัค ราชาศิตาเวช ชื่อเล่นวายุครับ ส่วนนี่รินศิตา เนตรศิตานนท์ หรือริน"

"ผมเอกพงศ์ ยศเกียรติกุล ชื่อเล่นเอ็ม นี่แฟนผมมินตรา กิจวัฒนาวงศ์ หรือ ชานม"

"เคย์ เยอร์บีร่า"

"ผม 'คาซาวากิ อุมิ' นี่พี่ผม 'คาซาวากิ ยูกาตะ' "

" 'ออเรีย ออริกาโน' "

"ฉัน 'วินเซนต์  คาดิฟฟ์มาซ' เรียกสั้นๆ ว่าวิน"

"ทีนี้ก็รู้จักกันแล้วเนอะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมาลองของกันโดยมิได้นัดหมาย ฮิฮิฮิ เราไปลองของด้วยกันมั้ย" ชาพูดแล้วหันไปมองทุกคน

"ไปเยอะๆ ก็ไม่น่าสนุกนะสิ" วายุเป็นคนบอก

"งั้นแบ่งกลุ่มกันมั้ย" เอ็มเสนอ

"มี 23 คน จะแบ่งกันยังไงล่ะ" ยูตะพูดแล้วหันไปมองทุกคน

"พี่ว่าไงนะ" อุมิถาม

"ก็มันมี 23 คนแบ่งไม่ลงตัวสักหน่อย"

"22 ไม่ใช่เหรอค่ะ" อาริเซียนับแล้วก็ได้ 22 แน่ๆ

"ฉันก็เห็น 22 คนนะ" เคย์หันไปนับเหมือนกัน

"คงตาฝาดมั้ง ยิ่งบรรยากาศมืดๆ อยู่" อเล็กซ์บุคคลที่แทบไม่เชื่อว่าผีมีในโลกเป็นคนบอก

"ตะ แต่เมื่อกี้มันมี 23 แน่ๆ" ยูตะพึมพำเบาๆ มีเพียงอุมิที่ได้ยิน

"แบ่งเป็น 4 กลุ่มละกัน มี 4 ชั้นนี่นา มี 2 กลุ่มที่มี 6 คน" เรนบอกทุกคนก็หากลุ่มกันแทบจะในทันที มีกลุ่มของชาที่ครบ 5 อยู่แล้วที่ไม่ต้องหา

"เด็กน้อยนี่นา มาลองของคนเดียวเหรอ อยู่กลุ่มเดียวกับพี่มั้ย" ไนท์ชวนเรกะ

"เอ๋ เอ่อ ค่ะ" เรกะแทบไม่เชื่อสายตาที่ไนท์จำเธอได้

"หาอีก 2 คนใช่ไหม" ขิมหันไปรอบๆ เพื่อหาคนมารวมกลุ่ม

"2 คนนั่นมั้ย" ไนท์ชี้ไปทางอุมิกับยูตะที่มองไปรอบๆ แต่ยังหากลุ่มไม่ได้

"รอเราสักครู่นะ" ขิมบอกแล้วเดินไปทาง 2 พี่น้อง

"นั่นแฟนพี่เหรอค่ะ" เรกะถามไนท์ พอเผลอหลุดปากไปเรกะก็ปิดปากตัวเอง ไม่รู้ทำไมเธอถึงถามไปแบบนั้น

"เพื่อนในห้องนะ ชื่อขิม หัวโบราณสุดๆ เลยรู้มั้ย เพราะบ้านเจ๊แกเป็นวัง และตระกูลเธอก็เป็นครูสอนดนตรีไทยในวัง ถ้าใส่สไบมายืนแถวๆ บ้านเรือนไทยเก่าๆ นะ คิดว่าเป็นผีบ้านผีเรือนเมื่อสมัยนางทาสได้เลย เฉิ่มแบบนี้ใครเขาจะเอาเป็นแฟนเล่า"

"เหรอค่ะ" เรกะยิ้มนิดๆ โดยไม่รู้ว่าตัวเองยิ้มเพราะอะไรกันแน่

"ว่าแต่น้องชื่อเรกะเหรอ น่ารักดีนะ ชื่อไม่ได้เชยเหมือนยัยนั่น"

"ฮัดเช้ยๆ" ขิมจามออกมาแล้วเดินมาหาไนท์

"นินทาเราเหรอไง ผู้ชายประสาอะไรกัน!" ขิมว่าไนท์ทันที

"เปล่าสักหน่อย น้องเขาเป็นพยานได้"

"จริงเหรอจ้ะ"

เรกะส่ายหน้า

"ไนท์!!"

"ว้าก ผมยังไม่อยากหูแตกเพราะฟังเธออบรมเรื่องกิริยามารยาทที่ดีหรอกนะ"

"ไม่มีทาง"

"เป็นคนที่แปลกดีจังนะ" อุมิมองขิมที่เทศน์ไนท์ชุดใหญ่

"นั่นสิค่ะ" เรกะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย คนแบบนี้ก็มีเหรอไง

กลุ่มที่ 1 กลุ่มของชาที่มี เจน อเล็กซ์ พิมและเคท สำรวจชั้น 1

กลุ่มที่ 2 กลุ่มของไนท์ที่มี ขิม เรกะ อุมิและยูตะ สำรวจชั้น 2

กลุ่มที่ 3 กลุ่มของเอ็มที่มี ชานม ไททัน ฟาโรห์ รินและวายุ สำรวจชั้น 3

กลุ่มที่ 4 กลุ่มของกัญญาที่มี อาริเซีย เรน เคย์ วินและอาเรีย สำรวจชั้น 4 (กลุ่มนี้มีแต่คนน่ากลัวแฮะ)

โดยกลุ่มที่ 4 จะขึ้นไปก่อน ตามด้วยกลุ่มที่ 3 และกลุ่มที่ 2 กลุ่มที่ 1 เข้าเป็นอันดับสุดท้ายที่ต้องสำรวจชั้นล่าง

'ทางกลุ่มที่ 1'

"ดีจังที่พิมกับเคทเอาไฟฉายมา" ชาเดินตามหลังพิมที่ใช้ไฟฉายก่อนคนแรก เมื่อถ่านหมดจะใช้ไฟฉายของเคทต่อ เพื่อเป็นการประหยัดไฟ

"ผมก็เอามือถือมานะ มันเปิดให้ไฟสว่างได้" อเล็กซ์แย้ง

"มันไม่เข้าบรรยากาศนี่นา!" เจนเถียง

ห้องล็อบบี้แรกเต็มไปด้วยกลิ่นคาวฉุนเตะจมูก เพราะมีการฆาตกรรมไปสดๆ ร้อนๆ เลือดยังแห้งกรังอยู่ที่บางจุด ห้องโถงล็อบบี้มันเหมือนห้องโถงโรงแรมทั่วๆไป แมีราวแขวนกุญแจหลายดอกห้อยอยู่ กับโต๊ะเตี้ยๆ ที่เดาได้ว่าอาจจะเป็นเคาเตอร์  โซฟาตัวยาวที่มีผ้าเก่าๆ คลุมอยู่ พื้นเป็นกระเบื้องที่แตกร้าวเป็นจุดๆ จนเห็นพื้นคอนกรีต เสาใหญ่ขนาด 1 คน โอบตั้งเยื้องไว้ข้างเคาเตอร์

"ไม่เห็นมีอะไรเลย ไปสำรวจห้องอื่นต่อดีกว่า" อเล็กซ์บอกทุกคนก็เห็นด้วย แต่เมื่อสิ้นประโยคของอเล็กซ์ไฟฉายของพิมก็ดับพรึ่บ

"ว้ายย!" ชากับเจนเผลอกรีดร้องพร้อมกัน

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" พิมบอกเรียบๆ แล้วเคาะไฟฉาย 2 – 3 ทีมันก็กลับมาติด

"คงจะใส่ถ่านไม่แน่นนะ" อเล็กซ์พูดอย่างมั่นใจ

"คอยดูต่อไปเถอะ" ชาบอกอย่างหมั่นไส้อเล็กซ์นิดๆ

เปิดประตูห้องล็อบบี้ออกไป จะมีทางเดินเล็กๆ ทางซ้ายจะเป็นทางขึ้นบันไดไปชั้นอื่น และห้องน้ำรวม และห้องสำหรับพนักงาน ทางขวาจะเป็นห้องพัก

"ไปห้องน้ำกันก่อนเถอะ" เจนเสนอ

"จะ จะดีเหรอ" เคทถามอย่างหวั่นๆ เธอรู้สึกไม่ดีกับห้องน้ำนั่นมากๆ

"ทางนี้ค่ะ" พิมถือไฟฉายแล้วเดินนำไปห้องน้ำ

"นี่ๆ แล้วที่บอกว่าเกิดเพลิงไหม้นะ ฝั่งนี้ใช่มั้ย" ชาถามลอยๆ เพราะฝั่งที่เธอเดินมามีแต่รอยไหม้ดำตามผนังและพื้น

"แล้วที่บอกว่าพนักงานเสียชีวิตตอนที่เข้าห้องน้ำแล้วเกิดเพลิงไหม้หนีออกมาไม่ทันล่ะ"

ประตูไม้เก่าๆ ที่มีรอยไหม้ถูกพิมเปิดออก ห้องน้ำมี 5 ห้อง มีอ่างล้างหน้าและกระจกร้าวๆ บานใหญ่อยู่ตรงข้าม เธอส่องไฟฉายไปรอบๆ ก่อนจะบอกทุกคนเข้ามา

"ห้องน้ำมี 5 ห้องเลยแฮะ แล้วห้องที่พนักงานถูกไฟคลอกนี่ห้องไหนล่ะ" เจนถามชาที่เป็นคนพูดเรื่องพนักงาน

"ไม่รู้สิ"

ปัง!

"กรี๊ดดดดด!!" เจนกับชากระโดดตัวลอยเข้าหากันแบบอัตโนมัติ

"ประตูห้องน้ำน่ะ คงจะโดนลมพัด" อเล็กซ์บอกแล้วมองท่าทีของชากับเจนแบบหน่ายๆ

"ลมพัดเหรอค่ะ" พิมถามอย่างงงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหน้าห้องน้ำริมสุดห้องนั้น

"ใช่"

"แต่ในห้องนี้ไม่มีหน้าต่างสักบาน และมันก็กระแทกเปิดไปชนผนังด้านข้างนะค่ะ"

"อย่างกับมีอะไรออกมา" เคทพูดเบาๆ ความรู้สึกเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ

ปัง!

"ว้ายยย!!" ชากับเจนตกใจอีกครั้ง คราวนี้ประตูหน้าห้องน้ำปิดแล้วขังทุกคนไว้ข้างใน

"กรี๊ดกร๊าดอะไรกันนักหนา" อเล็กซ์เดินไปเปิดประตูห้องน้ำ

"ปะ เปิดไม่ออก"

"ว่าไงนะค่ะ" พิมเดินไปเปิดด้วยอีกคนแต่ก็เปิดไม่ออกเหมือนกัน

"กรี๊ดดดดดด!!" คราวนี้ไม่ใช่เจนกับชา แต่เป็นเสียงเคท

"อะไร อะไร" เจนหันมาทางเคท

"ฉันเห็นใครไม่รู้ยืนข้างพวกเธอในกระจกเมื่อกี้" เคทชี้ไปทางกระจก

"ไม่เห็นมีอะไร อย่ามาพูดเล่นน่าเคท พวกนี้ยิ่งกลัวๆ กันอยู่" อเล็กซ์บอกเจนกับชาก็ไม่เห็นอะไรจริงๆ

"ระวัง! หมอบเร็ว!" เคทถลาตัวไปพลักอเล็กซ์ เจนและชาจนถลาไปกับพื้น

เพล้ง!!

กระจกร้าวบานนั้นแตกออกแล้วเศษกระจกก็พุ่งไปรอบทิศ ถ้าเจนกับชาและอเล็กซ์ยังยืนอยู่ที่เดิมคงโดนเศษกระจกบาดจุดสำคัญๆ ไปแล้ว

"เป็นไงกันบ้างค่ะ บาดเจ็บหรือเปล่า" พิมวิ่งตรงไปหาทันที

"ไม่เป็นไรๆ" เคทดึงทุกคนให้ลุกขึ้น แก้มเธอถูกเศษกระจกบาดเล็กน้อย แต่เจนกับชาและอเล็กซ์ไม่เป็นไร

"เธอรู้เหรอว่ากระจกจะแตก" ชาถามเพราะก่อนหน้านี้เธอมองกระจกก็ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วจู่ๆ มันก็แตกเสียอย่างนั้น

"ใช่" เคทบอกแล้วเอาพลาสเตอร์ที่เธอพกติดตัวแปะแผลที่แก้ม

"ทำไมมันถึงแตกได้" เจนครางเบาๆ

"คงจะพวกความดันอากาศ.." อเล็กซ์บอกแต่ยังบอกไม่หมดชาก็ขัด

"นายก็อย่าเอาวิทยาศาสตร์เป็นหลักมั้งไม่ได้เหรอไง จนป่านนี้นายยังไม่เชื่ออีกเหรอ"

"ผมไม่เชื่อว่าผีจะมีในโลก!" อเล็กซ์พูดชัดถ้อยชัดคำ

ไฟฉายของพิมดับลงอีกครั้งจนห้องนี้ตกอยู่ในความมืด ลมที่ไม่รู้ว่าพัดมาจากทางในพัดแรงจนประตูห้องน้ำเปิดออกทุกห้อง ประตูห้องน้ำเปิดแล้วแกว่งไปมาเพราะแรงลม เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดน่าขนลุก เคทพยายามเปิดไฟฉายของตัวเองแต่กลับเปิดไม่ได้ ทั้งๆ ที่เพิ่งซื้อมา และเพิ่งใส่ถ่านใหม่ก่อนจะเข้ามานี่เอง ตอนนี้เคท ชา เจนเบียดตัวกันแน่นอยู่กลางห้อง มีอเล็กซ์ยืนอยู่ข้างๆ และคนที่ห่างที่สุด ก็คงจะเป็นพิมที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำเพียงคนเดียว

"กรี๊ดดดดดดดด!!"

"ใครร้องนะ เธอเหรอเจน" ชาหันมาถามแล้วกอดแขนเจนแน่น

"ฉันเปล่า"

"ไม่ใช่เสียงฉันนะ" เคทบอก

แต่เสียงเมื่อกี้มันก็ไม่เหมือนเสียงกรี๊ดของเคทและเจนอยู่ดี จากที่เจนและเคทเคยกรี๊ดไปก่อนหน้านี้แล้ว ทำให้ทุกคนแยกเสียงออก มันไม่ใช่เสียงเคท เจนและชา แน่นอน ยิ่งอเล็กซ์ก็ยิ่งไม่มีทาง

"หรือจะเป็นพิม" ชาร้องถาม

พิมไม่ตอบ จนทุกคนเริ่มกลัว ไม่มีเสียงใดๆ ตอบมาจากพิมเลย ห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมา

"พิมเธอยังอยู่หรือเปล่า" เคทตะโกนถาม

"พิมเป็นอะไรหรือเปล่า" อเล็กซ์ถามบ้าง

ความเงียบของพิม ทำให้ทุกคนหวาดระแวง ทุกคนลุ้นจะฟังคำตอบจนแทบจะลืมหายใจ

กึก

เสียงบางอย่างดังขึ้น แต่มันไม่ได้มาจากพิม มันมาจากห้องน้ำด้านในสุด

กึก

ทุกคนหันไปมองช้าๆ เสียงหัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา

กึก

ร่างสีดำคลานออกมาจากห้องน้ำด้านในสุด เปลวไฟเจิดจรัสลุกท่วมตัว ดวงตาสีแดงกลอกไปมาอย่างเคียดแค้น มันมองชาและทุกคนอย่างประสงค์ร้าย สิ่งนั้นคลานออกมาหาพวกเขาช้าๆ ทุกคนกลัวจนก้าวขาไม่ออก เปลวไฟที่เต้นเร่าๆบนร่างของมัน ทำให้ห้องน้ำนี้สว่างไสว

อเล็กซ์เมื่อเห็นห้องน้ำสว่างเพราะไฟของมันก็หันไปมองทางพิม พิมยืนอยู่ที่เดิมและหลับตาลงด้วยท่าทีสงบนิ่ง ประสานมือไว้ที่อก ไฟฉายในมือของพิมวางอยู่ที่พื้น เขาเห็นปากของพิมขยับไปมาเหมือนพูดอะไรสักอย่างที่จับใจความไม่ได้

"อะ อา อย่าเข้ามานะ" เคทตัวสั่นแล้วพูดออกมาเบาๆ

สิ่งนั้นคลานเข้ามาหาช้าๆ จนเกือบจะถึงตัวพวกชา

"หยุดนะ" พิมพูดขึ้นราวกับเห็นเหตุการณ์ทั้งๆ ที่หลับตาอยู่

มันที่มีเปลวไฟลุกท่วมกลอกตามองพิมแต่ตัวมันก็หยุดจริงๆ

"เจ้าคงไม่ได้ผุดได้เกิดละสิ จงไปซะ ข้าเปิดประตูให้เจ้าแล้ว วิญญาณที่น่าเวทนาเอ๋ย" พิมพูดแล้วลืมตาขึ้นมา มือที่ประสานไว้ก็ผายออกไปข้างๆ มือขวาของพิมมีด้ายสีแดงกับขาวและดำคล้องอยู่ ด้ายสีดำและแดงส่องแสงออกมา มันมองพิมด้วยแววตาที่ประหลาด มันไม่เคยเจอคนแบบพิมมาก่อนส่วนมากจะเป็นวัยรุ่นที่ลองของมาท้าทายมัน เปลวไฟของตัวมันดับลงเมื่อทุกคนกะพริบตามันก็มาคุกเข่าอยู่หน้าพิม

"ปล่อยวางความทุกข์เสียเถิด ประตูสวรรค์จักเปิดให้เจ้า" พิมแตะตัวมันเบาๆ มันก็สลายกลายเป็นธุลีสีดำ ไฟฉายของพิมกลับมาติดอีกครั้ง เหตุการณ์สงบลงด้วยดี

พิมหยิบสมุดบันทึกออกมาจากเป้ที่พกประจำ เธอเขียนอะไรบางอย่างลงไปอย่างรวดเร็ว

"รายนี้คงจะตกนรกเพราะจิตใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แต่ถ้าปล่อยวางตามที่เราบอกคงจะได้ขึ้นสวรรค์ แต่จะได้ไปไหนกันน้า" พิมเอาปากกาแตะปากอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเก็บลงเป้เหมือนเดิม

"พะ พิม" ทุกคนครางออกมาเบาๆ

"คะ?"

"เธอทำอะไร" เคทถาม

"ปลดปล่อยวิญญาณให้ไปสู่สุคติค่ะ"

"เธอรู้เรื่องพวกนี้"

"แน่นอนค่ะ ฉันศึกษามาและรู้อะไรมากกว่าที่พวกคุณเห็น" พิมบอกแล้วหยิบไฟฉายขึ้นมา เธอเปิดประตูห้องน้ำอย่างง่ายดาย เมื่อเห็นทุกคนยังทำหน้าตกตะลึงอยู่ก็เอ่ยปากถาม

"จะไปหรือเปล่าค่ะ"

"ปะ ไปสิ" คนอื่นๆ หันมาตอบแล้วเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

………………………………………..

'ทางกลุ่มที่ 2'

ไม่มีใครที่พกไฟฉายมา แต่ขิมพกเทียน ไม้ขีด ธูปมา

"ขิมพกธูปมาทำไมอ้ะ" ไนท์ถามพลางมองขิมจุดเทียน

"เผื่อเราล่วงเกินอะไรไปจะได้ขอขมาได้ไงค่ะ เรายังเตรียมดอกไม้มาด้วยนะ"

"เชื่อแล้วว่าแปลกจริงๆ " ยูตะพึมพำกับอุมิและเรกะ

ชั้น 2 ไม่ค่อยมีอะไรมาก มีโถงทางเดินที่กว้างกว่าชั้นแรก มีห้องพัก 5 ห้อง แต่ชั้นนี้ได้ข่าวมาว่าเป็นต้นเพลิงของไฟไหม้ และมีข่าววัยรุ่นฆ่ากันที่ชั้นนี้

"ท่าทางน่ากลัวจังเนอะ" ไนท์พูดพลางมองซ้ายมองขวา ครึ่งหนึ่งที่ติดกับบันไดมีรอยสีดำทั้งแถบที่ผนังและพื้น

"คุณเอ่อ ไนท์ใช่มั้ยค่ะ ช่วยถ่ายรูปให้หน่อยสิค่ะ" เรกะยื่นโทรศัพท์มือถือให้

"ถ่ายทำไมอ้ะ"

"จะเอาไปยืนยันกับทางบ้านค่ะ ว่าเข้ามาที่นี่จริงๆ"

"บ้านน้องนี่ถ้าจะแปลกๆ เนอะ ไปยืนสิพี่จะถ่ายรูปให้"

"ระวังเจออะไรในรูปนะ คิคิคิ" อุมิพูดเรกะค้อนขวับใส่

"0 1 2 3" ไนท์พูดแล้วกดถ่าย

"มี 0 ด้วยแฮะ" ขิมแซว

"จะได้เตรียมตัวเยอะๆ ไง" ไนท์คืนโทรศัพท์ให้เรกะ

"ว่าแต่ท่าทางไนท์จะชอบดูแลเด็กๆ จริงๆ" ขิมพยักหน้า

"ทำไมอ้ะ"

"ก็ดูพวกนี้แล้วท่าทางจะยังไม่เกิน 15"

"ก็จริงแฮะ"

"บ่นอะไรอยู่ รีบๆ ไปสำรวจกันเถอะ" อุมิเร่ง

ขิมทำท่าจะเดินนำ แต่ไนท์เอาเทียนในมือขิมมาถือเอง แล้วเดินนำไปยังห้องแรก

ห้องแรกก็ไม่มีอะไรมาก มีเศษๆ ของเฟอร์นิเจอร์กองกันอยู่ ทุกอย่างในห้องกลายเป็นสีดำหมด

ทุกคนเดินสำรวจแต่ละห้องเรื่อยๆ เรกะที่เดินรั้งท้ายชักจะเบื่อเพราะไม่มีอะไรเลย แต่แล้วเธอก็รู้สึกตกใจเมื่อมีใครมาจับข้อเท้า เธอไม่ทันจะพูดอะไรก็ถูกลากไปกับพื้นแล้ว

"กรี๊ดดดดดดดด!!!"

"น้องเรกะ!" ไนท์รีบส่งเทียนไขให้ขิม แล้ววิ่งไปช่วยเรกะทันที ขิม อุมิและยูตะก็พยายามตั้งสติ

สิ่งที่ลากข้อเท้าเรกะมีลักษณะเหมือนแขนคน มือเรียวยาวแต่มีเล็กสีดำและดูสกปรกจับข้อเท้าเรกะแน่น แขนมันยาวเกินกว่าจะเป็นแขนคน และพยายามลากเรกะลงทางหน้าต่างทีอยู่ข้างบันได

ไนท์จับแขนเรกะแน่นแล้วดึงเอาไว้ แต่แรงของมือนั้นมีเยอะกว่าจนตัวเขาเองก็แทบจะไถลไปด้วย

"ไนท์! ไนท์!" ขิมรีบส่งเทียนไขให้ยูตะ แล้ววิ่งมาช่วยดึงพร้อมกับอุมิ

เหมือนกับว่าแรงของพวกเขาแทบสู้ไม่ได้เลย ขาของเรกะใกล้ถึงหน้าต่างแล้ว มือของมันอยู่ที่ขอบหน้าต่างพยายามดึงเรกะลงไปให้ได้

"ไอ้บ้า ปล่อยนะเฟ้ย!" ไนท์ใช้เท้าเหยียบมือนั้นกับขอบหน้าต่างอย่างแรง จนมันปล่อยทุกคนที่ออกแรงดึงเต็มที่ก็กระเด็นถลาไปกับพื้น

"เด็กน้อยเป็นอะไรมั้ย"

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ" เรกะหน้าซีดเป็นไก่ต้ม หัวใจเหมือนหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที ตอนนี้หัวใจเธอเต้นจนแทบจะระเบิดออกมา

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รีบเผ่นดีกว่ามั้ง" ไนท์บอกแล้วหันไปมองขิมที่ยืนหันหลังให้อยู่

"พี่ค่ะ เป็นอะไรมั้ย" อุมิถามยูตะที่หายใจหอบ แต่ยูตะส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไร

"ขิมผมว่ากลับกันเถอะ"

ขิมไม่ตอบแต่ยืนหันหลังให้ทุกคน แล้วก้มหน้านิ่งๆ

"ขิม" ไนท์เรียกอีกรอบ

"มึงมาทำอะไรกันที่นี่" เสียงแหบพร่าดังออกมาจากขิม ทุกคนหันไปมองอย่างไม่เชื่อสายตา

"ขิม"

"กูไม่ใช่ขิม พวกมึงมาทำอะไรกันที่นี่ กูถูกฆ่าที่นี่ พวกมึงจะมาลองดีกับกูเหรอ"

"ซวยแล้วไง ยัยขิมทำผีเข้าอีกแล้ว" ไนท์ครางออกมา แต่ยูตะ อุมิและเรกะหันมองไนท์กันหมด อีกแล้วงั้นเหรอ

"พะ พวกเราแค่จะมาดู ทะ ที่นี่ มันมีการฆ่ากันตายจนเป็นข่าวนะ" ยูตะพูดเสียงสั่นๆ

"อ๋อ ไอ้สันดานเดรัจฉานพวกนั้นนะเหรอ นังนั่นมันฆ่าไปแล้ว เพราะมันทนเห็นผู้หญิงถูกข่มขืนเหมือนมันไม่ได้"

"ใครคะ ใครฆ่า" อุมิถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"มันบอกว่าชื่อ 'สา' เรียนอยู่มัธยม 6 โรงเรียนตรงนั้นเอง มันถูกพวกอันธพาลรุมข่มขืนแล้วฆ่าปาดคอมันที่นี่ แต่อันธพาลคนละพวกกับที่มันฆ่า คนที่ฆ่ามันจริงๆ ยังลอยนวลอยู่เลย มันแค้นมาก เพราะมันตายก่อนเวลาจริงตั้ง 60 ปี และมันก็สอบเข้ามหาลัยชื่อดังได้ แต่อันธพาลพวกนั้นทำลายความฝันของมันจนหมด"

"น่าสงสารจังนะค่ะ" เรกะลองนึกว่าถ้าเป็นเธอคงจะแค้นเหมือนกัน

"แล้วคุณบอกเราทำไม" ยูตะถามอย่างไม่เข้าใจ

"กูบอก เพราะที่พวกมึงมาก็เพราะอยากรู้ไม่ใช่เหรอ พวกมึงไม่ได้ลองดีหรือทำอะไรพวกกู พวกกูแค่วนเวียนรอเวลาจะไปผุดไปเกิด เพราะพวกกูตายก่อนเวลา ทำอะไรไปไหนก็ไม่ได้"

"แล้วเมื่อกี้ที่ลากน้องเรกะไปนั่นมัน" ไนท์ถาม

"วิญญาณพยาบาทนะ มีหลายคนที่เข้ามาที่นี่แล้วถูกฆ่า รวมถึงพวกวัยรุ่นลองดี จนพวกกูทนไม่ไหวต้องออกมาให้มันสำนึกซะบ้าง คงจะเป็นพวกนั้นนั่นแหละ พวกมึงไปได้แล้ว มีพวกกูหลายคนที่ไม่ได้ใจดีเหมือนกูและนังสา ที่จะปล่อยให้พวกที่เข้ามาแล้วมีชีวิตรอดไปได้"

"แล้วคนอื่นๆ ที่เข้ามาในนี้ละ" อุมิเป็นคนถาม

"อาจจะรอดไม่ก็ตาย ไม่ค่อยมีใครรอด พวกมึงก็น่าจะรู้อยู่"

"เราจะไปช่วยได้มั้ย" ไนท์ถามเพราะเริ่มเป็นห่วง

"ได้ แต่กูแนะนำให้ทิ้งพวกนั้นแล้วหนีไป ในเวลาที่ยังหนีได้จะดีกว่า กูต้องออกจากร่างอีนังนี่แล้ว ถ้ากูอยู่นานไป วิญญาณของอีนังนี่จะเสื่อมสลาย เข้าร่างต่อไปไม่ได้อีก" สิ้นเสียงร่างของขิมก็กระตุกทีนึงก่อนจะร่วงลงกับพื้น ไนท์รีบผละจากเรกะไปรับขิมไว้ได้ทัน

"เมื่อกี้ที่บอกว่าผู้หญิงคนนี้ทำผีเข้าอีกแล้ว หมายความว่าไงค่ะ" เรกะถามเปลี่ยนเรื่อง

"ก็อย่างที่บอกไป ครอบครัวยัยนี่เกี่ยวข้องกับพวกดนตรีไทย และพวกดนตรีไทยเก่าๆ ส่วนมากจะมีพวกนี้ติดมาด้วย ขิมก็เป็นพวกจิตตกง่าย ทำให้มีอาการผีเข้าๆ ออกๆ บ่อย ตอนไปเที่ยวที่บ้านยัยนี่แล้วโชว์การเล่นจะเข้ให้ดู จู่ๆก็นิ่งไปแล้วก็ดีดจะเข้ใหม่บอกว่าตัวเองไม่ใช่ขิม และตอนนั้นยัยนี่ก็ลืมไหว้ครูก่อนเล่นด้วย ทำให้ผีเข้า กลัวจนฉี่จะแตกนะ พ่อกับแม่ของยัยนี่ก็บอก ว่ามีอาการแบบนี้บ่อยๆ จนที่บ้านเริ่มชินแล้วละ" ไนท์อธิบายและปลุกขิม

"ไนท์เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่นี้" ขิมฟื้นก็เหมือนจะมึนๆ นิดหน่อย

"ผีเข้านะ วันหน้าวันหลังก็ระวังไว้ด้วยดิ ไม่หาพระมาคล้องคอซะบ้าง"

"อีกแล้วเหรอ แล้วเขาว่ายังไงบ้าง"

"โชคดีที่เขาเป็นคนใจดีน่ะนะ บอกให้เรารีบหนีไปและอย่าทำอะไรที่เป็นการท้าทายนะ อ๊ะ จริงด้วย ต้องไปบอกคนอื่นๆ" ไนท์ทำท่าจะเดินขึ้นบันได

เปรี้ยง

บางอย่างดีดเขาตกกระเด็นลงมาจากบันได ขิมกับเรกะรีบวิ่งเข้าไปดูทันที

"มีอะไรไม่รู้ผลักลงมา" ไนท์บอกแล้วมองไปที่บันได

เด็กสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ขั้นพักบันได ผมยาวกระเซิงปิดใบหน้ากำลังแสยะยิ้มและนั่งกอดเข่า ใส่ชุดสีดำกำลังจ้องมาที่พวกเขาอย่างปองร้าย
 

............................................................................

ป.ล ใครไม่ตรงคาแร็คเตอร์บอกด้วยนะจ้ะ พยายามสุดความสามารถแล้ว T^T
ป.ล 2 วันนี้ไม่มีอะไรทำเลยนั่งแต่งเล่น