Ghost...ลองของเฮี้ยน (ไรท์กลับมาแล้วยังจำกันได้มั้ย!!)

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 9 เกศ

BlackForest

ออดเลิกเรียนดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเฮ้ของเหล่าลูกลิงทุกคน ที่จะได้เลิกเรียนหนังสือแสนน่าเบื่อๆ เสียที บางคนก็รีบกลับไปทำการบ้านที่กองทั่วหัว บางคนก็รีบกลับไปเล่นเกม บางคนก็นัดกันติวหนังสือ หรือซ้อมกีฬา หรือบางคนก็กำลังขลุกอยู่ห้องสมุด

"เจอแล้ว!!" ไนท์ดีใจจนเผลอตะโกนเสียงดัง คนทั้งห้องสมุดหันมามองทันที

"ห้องสมุดกรุณาอย่าใช้เสียงค่ะ" บรรณารักษ์วัยกลางคนหันมาทำเสียงดุ

"คะ ครับ ขอโทษครับ" ไนท์รีบก้มหัวขอโทษเพราเผลอลืมตัว

หนังสือพิมพ์เก่าๆ ที่ทางห้องสมุดเก็บไว้ให้ศึกษา บางทีก็มีประโยชน์เหมือนกัน และข่าวถูกเปิดไปหน้าหน้าหนึ่ง ไนท์อ่านทวนหน้านั้นอีกรอบ

"โรงแรมร้างซอย 66 เฮี้ยนอีกแล้ว พบศพเด็กผู้หญิงอายุ 10 - 14 ปี ถูกฆ่า แล้วทำศพทิ้งไว้ในถุงดำ ภายในถุงดำมีมีดและตุ๊กตาที่คาดว่าน่าจะเป็นของเด็กคนนั้น

ภายหลังเราทราบว่าเด็กคนนี้ชื่อ เกศแก้ว อรอนงค์ อายุ 12 ปี ถูกฆาตกรรมโดยการฉีดยาสลบเกินขนาดคาดว่าอาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทราชั่วระยะหนึ่ง ก่อนจะถูกฆ่าปาดคออย่างน่าอนาถแล้วนำศพมาทิ้งไว้ที่นี่

ทางครอบครัวของเด็กคนนี้เราสืบทราบว่า พ่อของเด็กแต่งงานใหม่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ทางตำรวจคงต้องตัดประเด็นที่ว่า ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายฆ่า เพราะพ่อของเด็กบอกว่า ตอนที่ลูกสาวเป็นเจ้าหญิงนิทราก็ถูกลักพาตัวไป และพ่อของเด็กก็เป็นคนรวย จึงให้หมอมารักษาตัวลูกสาวที่บ้าน ดังนั้นเลยไม่มีข้อมูลจากโรงพยาบาล แต่ทางกล้องวงจรปิดเห็นชัดๆ ว่าเป็นคนนอก ใส่ชุดสีดำทั้งตัวแล้วแอบบอดี้การ์ดเข้ามา ก่อนจะทิ้งจดหมายเรียกค่าไถ่ไว้

แต่ทางตำรวจคงหัวปั่นน่าดู เพราะมีจดหมายเรียกค่าไถ่แต่กลับถูกฆ่าซะอย่างนั้น หรือว่าคนร้ายแตกคอกันแล้วฆ่าเด็กหญิงก็ไม่อาจรู้ได้ ทุกวันนี้เรื่องนั้นยังเป็นปริศนา"

"นี่แหละเรื่องของเด็กคนนั้น เอ แต่ว่าจะทำยังไงต่อดีล่ะ จริงสิไปถามเรื่องกับยัยผมชมพูนั่นดีกว่า" ไนท์พึมพำกับตัวเองแล้วเดินออกจากห้องสมุด

ไนท์เดินมาเรื่อยๆ แล้วมองหาเด็กสาวผมสีชมพู แต่เดินเท่าไหร่ๆ ก็ไม่เจอหรือว่าจะกลับบ้านไปแล้วกันนะ ระหว่างนั้นเองไนท์ก็เดินมาเจอเรกะที่กำลังท่าทางจะเดินกลับบ้าน

ตอนแรกเขาก็ว่าจะทักเล็กน้อยตามมารยาท จู่ๆ ก็มีแมวตัวหนึ่ง เดินมาแล้วเอาอุ้งเท้าเหยียบเท้าของเขาเหมือนสะกิด คียไนท์หันไปมองเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองเรกะอีกที ก็เห็นว่าเรกะมีอะไรบางอย่างลอยตามอยู่ ก่อนจะเพ่งมองดีๆ ถึงเห็นว่าเป็นเกศ

"ซวยแล้วไง" ไนท์รีบเดินไปหาเรกะทันที ก่อนจะแตะบ่าเธอเบาๆ เรกะหันมามองแล้วเหมือนจะมีทีท่าดีใจนิดหน่อยที่เห็นเขา

"มีอะไรเหรอค่ะ"

"เอ่อ คือ เอ พูดไงดีหว่า" ไนท์เกาหัว

"เอ่อ มีอะไรเหรอค่ะ" เรกะเห็นท่าทางของไนท์แล้วเริ่มสงสัย

"เอ่อ เอ้า พูดตรงๆ แล้วกัน น้องมีเกศตามอยู่"

"กะ เกศ ใครค่ะ" เรกะรู้สึกเหมือนผิดหวังนิดๆ แต่ก็ไม่รู้สิ ว่าแต่เธอจะผิดหวังเรื่องอะไรกัน

"เด็กผู้หญิงที่เจอกันที่โรงแรมร้าง ผีนะผี" ไนท์อธิบายเพิ่ม

"ละ แล้วเขาตามมาทำไมกันค่ะ" เรกะหันไปมองด้านหลังของตัวเองอย่างหวาดระแวง

"พี่ก็ไม่รู้สิ อ๊ะ พอดีเลย พิม" ไนท์ร้องทักเด็กสาว

"อ้าวนาย มีอะไรงั้นเหรอ" พิมหันมาเอียงคอถาม

"ผมเป็นพี่เธอนะ พูดจาให้เกียรติกันมั่งซี่" ไนท์อดประท้วงไม่ได้

"ถ้าจะพูดแค่นี้ไปละค่ะ" พิมทำท่าจะเดินไป

"ดะ เดี๋ยวก่อนสิ ง่า คือน้องเรกะถูกน้องเกศตามอยู่หรือเปล่า หรือผมตาฝาด"

"เอ๋" พิมหันมาหรี่ตามองเรกะ ก่อนจะมองข้ามไหล่ของเรกะไป เกศยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ

"ทำหน้าแบบนั้น แปลว่าผมไม่ได้ตาฝาดสินะ" ไนท์พยักหน้าเบาๆ กับตัวเอง

"ค่ะ แต่ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาตามน้องได้" พิมมองเกศสลับกับเรกะ

"หระ หรือว่า" เรกะเพิ่งนึกออก แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบตุ๊กตาขะมุกขะมอมตัวนั้นขึ้นมา

"นี่มัน ตุ๊กตาของเกศ" ไนท์เห็นแว้บเดียวก็จำได้

"เก็บได้นานรึยัง" พิมหันมาถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"เมื่อเช้าค่ะ" เรกะเลิกสงสัยว่าทำไมแมวตัวนั้นถึงพยายามทั้งข่วนทั้งกัดอย่างเอาเป็นเอาตาย คงเพราะรู้สึกไม่ดีกับตุ๊กตาตัวนี้แน่ๆ

"งั้นเราเอาตุ๊กตาตัวนี้ไปคืนเจ้าของกันเถอะ" ไนท์บอก

"จะ จะคืนยังไงละค่ะ" เรกะเหลือบไปมองข้างหลังของตัวเอง

"พี่หมายถึงเอาไปคืนให้ทางบ้านเขาต่างหาก"

"อ๋อ เจอแล้วสินะ ถ้างั้นฝากด้วยนะ" พิมพูดแล้วโบกมือลา ไนท์กับเรกะก็โบกมือตอบ เรกะโค้งให้นิดๆ

"พี่รู้เหรอค่ะ ว่าบ้านเขาอยู่ไหน" เรกะหันมาถาม

"อืม น่าจะลองดูแล้วกันแฮะๆ " ไนท์เองก็รู้แค่นามสกุล และรู้แค่ว่าเป็นคนรวยเท่านั้น

"ลองหาในเน็ตแล้วกันค่ะ ชื่อนามสกุลอะไร รู้แล้วใช่มั้ยค่ะ" เรกะหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมา

"ชื่อ เกศแก้ว อรอนงค์" ไนท์พูดอย่างมั่นใจ เรกะก็พิมพ์ลงไปแล้วกดค้นหา

"เจอแล้วค่ะ เป็นบ้านของคนรวยด้วย อยู่ซอย 52 บ้านอรอนงค์เลยค่ะ" เรกะบอก

"ดีๆ งั้นขึ้นแท็กซี่ไปแล้วกันนะ น้องเรกะไปด้วยแล้วกัน" ไนท์จูงมือเรกะไปโบกแท็กซี่หน้าโรงเรียน เมื่อบอกที่หมายคนขับถึงกับร้องอ๋อทันที คงจะเป็นคนใหญ่คนโตน่าดู

ไม่นานแท็กซี่ก็จอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่แทบจะเรียกได้ว่าคฤหาสน์แบบเต็มปากเต็มคำ หรูแบบทรงยุโรป สวนก็มีต้นกุหลาบขาวและชมพูเรียงราย ที่สำคัญบ้านหลังนี้ไมค่อยไกลจากโรงแรมร้าง

ติ๊ง~ต่อง~

ไนท์กดออกแบบไม่ลังเล ส่วนเรกะก็กำลังตื่นตะลึงกับบ้านของเกศ ที่ออกจะใหญ่กว่าบ้านเธอหลายเท่าด้วยซ้ำ

"มีธุระอะไร" ชายวัยกลางคนหุ่นลงพุงคนหนึ่งเปิดประตูจากบ้านหรือคฤหาสน์แล้วตะโกนถามข้ามสวน

"คือผมมาหาลูกสาวของบ้านนี้นะครับ" ไนท์บอกอย่างไม่ลังเล

"คนไหนล่ะ" เขาเริ่มมองไนท์อย่างไม่ไว้ใจ

"เกศครับ"

"เกศตายไปแล้ว" เขาทำท่าจะปิดประตู

"ดิฉันเป็นเพื่อนของเกศค่ะ!" เรกะตะโกนบอก

"หือ แล้วมาทำไม" เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะมองเรกะ ที่อายุคงไม่ห่างจากลูกสาวเขาเท่าไหร่ เขาคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนกันจริงๆ

"คือ พวกเรา เอ่อ" ไนท์หาข้อแก้ตัวไม่ถูก

"ขอโทษด้วยนะค่ะ คือพวกเราเป็นเพื่อนของเกศ ดิฉันเป็นเพื่อนสนิทของเกศ ส่วนเขาคือ เอ่อ รุ่นพี่ปู่รหัสของเกศ คือ เอ่อ อ๋อ พวกเราเพิ่งไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศมาค่ะ ไม่ได้รับข่าวจากเมืองไทยเลย พอมาถึงที่นี่เมื่อวาน ก็รับข่าวว่าเกศเสียชีวิตแล้ว พวกเราเสียใจมากค่ะ จึงอยากมา เอ่อ พบคุณนะค่ะ ดิฉันอยากคุยเรื่องเกศนิดหน่อย" เรกะพูด

"อืม ก็ได้ เข้ามาสิ" ชายวัยกลางคนถอนหายใจแล้วสั่งให้สายใช้เปิดประตูให้พวกเขา

ชายวัยกลางคนเดินนำพวกเขาเข้ามายังห้องรับแขกที่ดูสวยแบบเรียบๆ และคลาสสิค ที่ดูหรูและมีระดับมาก

"คุณค่ะ มีแขกเหรอ" หญิงสาวคนหนึ่งที่หน้าตาจัดจ้าน และสวยเปรี้ยวเดินเข้ามาจากอีกทางหนึ่ง

"ใช่ เพื่อนลูกเกศไง อ๋อ พวกคุณนี่ภรรยาใหม่ของผม เกศคงเล่าให้ฟังบ้างแล้วนะ" ชายวัยกลางคนแนะนำ

"คุณจะรับกาแฟหน่อยมั้ยค่ะ ฉันจะชงให้" หญิงสาวเดินมากอดคอเขาอย่างสนิทสนมแล้วหอมแก้มพ่อของเกศอีกฟอดใหญ่

"สักหน่อยก็ดี" เขาถอนหายใจ

"รับทราบค่ะ แล้วพวกคุณละค่ะ" หญิงสาวปรายตามามองเรกะกับไนท์แบบหัวจรดเท้าเท้าจรดหัว

"ผมเอ่อ เอากาแฟธรรมดาแล้วกันครับ" ไนท์บอกแล้วรู้สึกไม่ค่อยชอบใจผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา

"ดิฉันเอาชาเย็นค่ะ ขอบคุณค่ะ" เรกะพูดแค่นั้นแล้วเลิกสนใจหญิงสาวโดยสิ้นเชิง

"เดี๋ยวฉันจะเอามาให้นะจ้ะ" หญิงสาวจีบปากจีบคอพูดแล้วเดินเยื้องย่างออกไป

"ภรรยาผมก็แบบนี้นั่นแหละ ว่าแต่พวกคุณมีเรื่องอะไร" พ่อของเกศถามเข้าเรื่อง

"คือว่าพวกเราเสียใจมากจริงๆ ค่ะ เกศเขา เอ่อ เป็นคน" เรกะพูดลากเสียงเพราะไม่รู้เหมือนกันว่านิสัยใจคอของเด็กสาวจริงๆ แล้วเป็นยังไง

"ก็อย่างนี้แหละ ตั้งแต่ผมมีภรรยาใหม่ เกศตอนแรกก็ทำตัวเหมือนปกติ ร่าเริง แจ่มใส แต่หลังๆ กลับพยศเงียบ และหาเรื่องแกล้งผมกับภรรยาไม่เว้นวัน" ชายวัยกลางคนทำหน้าหน่ายๆ เขาคิดว่าที่เรกะพูดลากเสียงเพราะลำบากใจที่จะพูด

"คุณพ่อขา~" เสียงร่าเริงสดใสดังขึ้นพร้อมกับเสียงที่ประตูเปิด

"กลับมาแล้วหรือลูก เป็นไงบ้าง" ชายวัยกลางคนมีสีหน้าสดใสขึ้น

แต่เมื่อเรกะกับไนท์มองเด็กหญิงที่วิ่งเข้ามาสวมกอดพ่อของเกศชัดๆ ก็พูดขึ้นพร้อมกัน

"เกศ!"

"เอ๋ พวกนี้ใครค่ะ" เด็กหญิงหันมามองพวกเขาอย่างงุนงง ใบหน้าที่ขมวดคิ้วยุ่งเป็นปมทำให้เด็กหญิงดูน่ารักขึ้น ใบหน้าเหมือนเกศราวกับพิมพ์เดียวกัน แต่ดวงตาของเกศเป็นสีดำ ต่างกับเด็กคนนี้ที่เป็นสีน้ำตาลเข้ม

"เพื่อนพี่เกศไงจ้ะ อ๋อ เกศคงไม่เล่าให้ฟังสินะ แน่ละ เด็กคนนี้ชื่อเกล เป็นน้องสาวฝาแฝดของเกศ แต่ผมแยกเรียนกันคนละที่นะ" ผู้เป็นพ่อหันมาอธิบาย

"เพื่อนพี่เกศเหรอค่ะ หนูชื่อเกวลินค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เด็กหญิงจับมือเรกะมาเขย่า

"อ้าว ลูกเกลกลับมาแล้วหรือจ้ะ" หญิงสาวเดินถือถาดเข้ามาอย่างเงียบๆ จนเรกะกันไนท์เกือบจะสะดุ้ง

"กลับมาแล้วค่ะ คุณป้า" เกลมองหน้าหญิงสาวด้วยท่าทีประสงค์ร้ายแบบชัดเจน

"ระ เรียกแม่สิจ้ะ" ไนท์สังเกตเห็นว่ามือหญิงสาวกำถาดแน่น คงโกรธน่าดูที่ถูกเกลเรียกว่าป้า

"ไม่ หนูไม่เรียก หนูจะเรียกคุณป้า เนอะ คุณพ่อ" เด็กหญิงแกล้งทำเป็นกระโดดไปนั่งตักพ่อ เพราอย่างน้อยอยู่กับพ่อก็ถือว่ามีเกราะกำบังสำหรับเธอจากผู้หญิงคนนั้น

"คุณค่ะ นี่ค่ะกาแฟร้อน" หญิงสาวส่งกาแฟให้สามีตัวเอง ก่อนจะวางถาดลงบนโต๊ะเตี้ยๆ หน้าโซฟา จนคอเสื้อเว้าบาดลึกไปถึงร่องอก เรกะคิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าเกลียดมาก

"อ้อ คุณ ผมไปทำงานต่อก่อนนะ เอ่อ พวกคุณผมขอโทษนะ แต่ผมมีธุระ ถ้าอย่างนั้นคุยกับเกลหรือภรรยาผมแทนละกัน" ชายวัยกลางคนอุ้มเด็กหญิงลงจากตักแล้วเดินถือถ้วยกาแฟออกจากห้องไป

"ขอบคุณครับ" ไนท์รับกาแฟมาจากผู้หญิงคนนั้น มือของเขาแตะโดนมือเรียวของผู้หญิงคนนนั้นเล็กน้อย หญิงสาวถึงกับแอบลอบยิ้ม

"ฉันชื่อ แพรวา จ้ะ เรียกพี่วาก็ได้ ฉันเพิ่งอายุ 28 เอง" หญิงสาวหันมาแนะตัวกับเขาโดยเฉพาะ

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณป้าวา" เรกะพูดแทนไนท์ที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"เอ่อ จ้ะ" หญิงสาวหันมามองเรกะก่อนจะส่งชาเย็นให้ เกลที่ยืนอยู่ข้างหลังแพรวายกนิ้วโป้งให้เรกะแล้วขยิบตา

"คุณป้าทำเองเหรอค่ะ" เรกะหันไปถาม

"ใช่จ้ะ แหม ก็แค่ใส่ผงสำเร็จรูปใส่นมกับเครื่องปรุงให้พวกเธอเท่านั้นเอง" หญิงสาวแกล้ง ไม่สิ เรียกว่าเสแสร้งจะดีกว่า เธอบิดตัวอายนิดๆ

"น่าเสียดายที่พวกเราไม่ชอบชาใส่นมค่ะ" เรกะหันไปมองไนท์แล้วบอกนิ่งๆ ซึ่งเขาเองก็ได้แต่นั่งมองถ้วยกาแฟแบบเกรงใจหญิงสาวแต่ไม่กินอยู่ดี เมื่อเรกะพูดเขาจึงวางกาแฟลงบนโต๊ะ

"เอ่อครับ ผมก็ไม่ชอบกาแฟใส่นม"

"ตายจริง ขอโทษจ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปชงให้ใหม่นะจ้ะ" หญิงสาวแอบเหลือบมองเรกะอย่างโกรธแค้น

"ขอบคุณค่ะคุณป้า" เรกะแอบจิกหญิงสาวเล็กน้อย จนเจ้าตัวต้องรีบก้าวฉับๆ ออกจากห้องอย่างรีบเร่ง

"สุดยอด" เกลหันมาปรบมือให้อย่างดีใจ

"ไม่ชอบแม่เลี้ยงเหรอ" ไนท์หันมาถาม

"เกลียดเลยละค่ะ" เกลบอกยิ้มๆ

"ที่เกศตายหรือว่าเป็นเพราะ" เรกะเดาแล้วหันไปมองไนท์ ซึ่งเขาก็พยักหน้า เพราะรู้มาก่อนแล้วว่าเกศถูกแม่เลี้ยงฆ่า

"สุดยอดจริงๆ นั่นแหละ" เกศไปนั่งโซฟาตัวหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แล้วปรบมือให้เหมือนกับเกล

"เหรอจ้ะ อ้าวเฮ้ย!" ไนท์ร้องเสียงหลง แต่เกศเอานิ้วชี้จุ๊ปากบอกให้เงียบ

"พี่เกศ พี่เกศจริงๆ เหรอค่ะ" เกลทำท่าดีใจมาก

"ใช่ พี่เองจ้ะ" เกศบอกแล้วยิ้มให้น้องสาว

:อยู่กับนางมารนั่นแย่มากๆ เลยพี่เกศ มันบังคับให้หนูทำการบ้านให้ น้องเกรซ แล้วทำความสะอาดบ้าน พอหนูไม่ทำ มันก็ขังหนูไว้ในห้องอดข้าวหนูทั้งวัน จนพ่อกลับมามันถึงทำเป็นใจดีกับหนู" เกลฟ้องเกศ เหมือนกับไม่ตกใจที่เกศเป็นวิญญาณ

"แล้วน้องทำยังไงล่ะ"

"เอาลิปสติกมันทั้งหมดไปละเลงหน้ากระจกมันทุกบาน กระจกตรงหน้าต่างด้วย แต่มันเยอะมากเลยลิปสติกมันเนี่ย กว่าจะละเลงหมดก็ต้องไปละเลงเสื้อมันเพิ่มตั้งหลายตัวแน่ะ" เกลพูดแล้วชูสองนิ้ว

"เยี่ยมมากน้องพี่" เกศยกนิ้วโป้งให้แล้วขยิบตาเหมือนที่เกลทำตอนแรก สมกับที่เป็นแฝดกัน

"พี่กลับมาจัดการกับนังป้าหน้าเหี่ยวทารองพื้นหนาเหมือนส้นรองเท้านั่นใช่มั้ยค่ะ" เกลถามอย่างมีความหวัง ไนท์พอได้ยินฉายายาวเหยียดของแพรวาก็แทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง (เพราะความขำ) เลยทีเดียว

"ใช่จ้ะ พี่รับรองว่าคราวนี้พี่จะกำจัดมันให้ได้ ไม่พลาดเหมือนคราวที่แล้วแน่นอน" เกศตบบ่าน้องสาว ดูท่าทางอารมณ์ดีมากทีเดียว

"ไม่พลาดเหมือนคราวที่แล้วเหรอค่ะ" เรกะทวนคำอย่างสงสัย

"อืม ไหนๆ พวกพี่มาช่วยหนูแล้ว หนูจะบอกให้แล้วกัน ตอนแรกหนูว่าจะเอาของสำคัญของหนูกับของยัยป้าหน้าเลี้ยงกานั่นไปขาย เพื่อใส่ร้ายคุณพ่อจะได้ไล่ออกจากบ้าน มันไม่ได้รักคุณพ่อหรอก มันรักเงินของคุณพ่อมากกว่า" เกศกอดอกอย่างโมโหสุดๆ

"แล้วตายยังไงเหรอน้องเกศ" ไนท์ถาม

"นังนั่นมันจับได้นะค่ะ แล้วผลักหนูตกจากระเบียงพูดแล้วก็แค้นไม่หาย นั่นทำให้หนูต้องไปผ่าตัดเพื่อเอาเศษกระเบื้องกระถางต้นไม้ที่ปักโดนที่ตัวออก แต่พ่อหนูมาช้าไปเลยไม่ทันได้ช่วยหนูจากความคิดชั่วๆ ของมัน พอหนูผ่าตัดเสร็จมันก็แอบฉีดยานอนหลับหนูเกินขนาด จนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา แล้วยัยนั่นก็จ้างให้คนอื่นมาขโมยตัวหนูทำทีเป็นเรียกค่าไถ่ก่อนที่มันจะฆ่าปาดคอหนูแล้วเอาศพไปทิ้งที่เปลี่ยวๆ อย่างโรงแรมนั่น" เกศพูดอย่างโกรธแค้น ซึ่งเกลก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน

"แล้วน้องเกรซนี่ใคร" ไนท์ถามอย่างไม่ปล่อยให้สิ่งน่าสงสัยปล่อยผ่านไปเฉยๆ

"ลูกสาวอายุ 8 ขวบของนังแม่เลี้ยงนั่น ได้เลือดแม่มาแรงซะด้วย ทำให้พวกหนูต้องรับศึกหลายด้าน แต่พี่เกศยกน้องเกรซให้หนูจัดการ ส่วนพี่จะจัดการนังแม่เลี้ยงนั่น หนูบอกแล้วว่าอันตรายก็ไม่เชื่อ" เกลบอกแทนพี่สาว

"ใครจะคิดเล่าว่ามันจะถึงกับฆ่าพี่แบบนี้" เกศยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเพราไหนๆ เธอก็ตายแล้ว

"แล้วจะทำยังไงให้น้องเกศไปสู่สุคติ" ไนท์ถามอย่างตรงประเด็น

"ง่ายมากค่ะ กำจัดนังแม่เลี้ยงนั่นให้มารังความคุณพ่อไม่ได้ก็พอ" เกศบอกยิ้มๆ แล้วจับมือเกเกลแน่น

"ยังไงล่ะค่ะ" เรกะถามแต่พอนึกถึงยัยแม่เลี้ยงนั่นแล้วก็อดโมโหไม่ได้

"รู้อะไรมั้ยค่ะ ทำไมหนูถึงอยู่ที่โรงแรมร้างนั่น ทั้งที่อยากจะมาช่วยคุณพ่อกับเกลใจจะขาด เพราหนูไม่รู้จะออกมาแล้วไปที่ไหนไงละค่ะ ตอนนั้นหนูไม่รู้สึกตัวแล้ว เลยไม่รู้ว่านังแม่เลี้ยงเอาหนูมาทิ้งที่ไหน พอดีกับที่พี่หวานสอนอะไรสนุกๆ เลยอยู่ที่นั่นซะเลย แต่พอโรงแรมร้างนั่นถูกพวกพี่สาชำระล้างแล้ว พวกเราเลยออกมาได้ และพอพี่เอาตุ๊กตาของหนูมาส่งที่บ้านนี้หนูเลยกลับบ้านมาได้ อ๋อ ขอตุ๊กตาคืนด้วยค่ะ" เกศยื่นมือมาทางเรกะ

"ไม่อยากเก็บไว้เท่าไหร่หรอกค่ะ" เรกะบอกแล้วรีบหยิบตุ๊กตาคืนให้ทันที

"หนูพกมันไว้ตลอดเวลา แม้แต่ตอนเป็นเจ้าหญิงนิทราก็ยังกอดมันจนคนอื่นเอาไม่ออก มันเป็นตุ๊กตาที่แม่เย็บให้กับมือค่ะ เลยไม่อยากให้ห่างตัว น้องเกลก็มีอยู่ตัวหนึ่งเนอะเกล" เกศหันไปทางน้องสาว

"ค่ะ เหมือนของพี่เลยค่ะ" เกลหัวเราะคิกคัก

"ชาเย็นกับกาแฟไม่ใส่นมมาแล้วจ้ะ" แพรวาถือถาดเข้ามาใหม่อย่างไม่ลดละ

"งั้นหนูขอน้ำแอปเปิ้ลปั่นด้วยนะค่ะ" เกศหันไปสั่ง

"ได้สิจ้ะ กะ กรี๊ดดดดดดด!!!!!" พอแพรวาเห็นเกศชัดๆ ก็กรีดร้อง

"ส่วนหนูขอน้ำส้มเหมือนเดิมนะค่ะ" เกลหันไปสั่งอย่างไม่สนใจ

"แกตายไปแล้วนี่เกศ แกตายแล้ว!!" แพรวากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

"หนูถึงเป็นผีไง!" เกศตะโกนออกมาอย่างโกรธแค้น และมีลมพัดออกมาจากตัวเธอ จนผมสีดำปลิวสยายอย่างน่ากลัว น้ำตาสีแดงไหลออกมา ชุดลูกไม้เริ่มเปื่อย

"นังผีบ้า! แกตายไปแล้ว! อย่ามายุ่งกับฉัน! พ่อแกก็รักฉันเองนี่นา ก็ ก็ ตอบแทนฉันนิดๆ หน่อยๆ ก็ดีต่อกันแล้วนี่!" แพรวายังไม่ยอมลดราวาศอกแม้กับผี

"งั้นแกก็ช่วยตอบแทนที่ฆ่าฉันด้วยแล้วกัน!" เกศบีบคอแพรวา

"ปล่อย ปล่อย! นังผีบ้าฉันบอกให้ปล่อย!! ช่วยด้วย!" แพรวาหันมาทางไนท์กับเรกะที่ไปยืนหลบที่มุมห้องตั้งแต่แพรวาเดินเข้ามาแล้ว

"คนอย่างคุณ ดิฉันว่าแค่นี้ยังน้อยไปค่ะ" เรกะพูดแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"อย่าเผลอฆ่าแล้วกันนะน้องเกศ อย่าให้บาปนั่นติดตัวเลย ยัยนี้ไม่มีค่าพอหรอก" ไนท์พูดแล้วถอนหายใจนิดๆ

"ได้เลยค่ะ" เกศแสยะยิ้มจนแพรวาขนลุก ส่วนเกลก็ไปหาขนมมานั่งกินรอพี่สาวจัดการธุระตัวเอง

จากนั้นห้องรับแขกก็เต็มไปด้วยเสียงโหยหวนของแพรวา

"ที่รัก พวกเด็กๆ กลับไปหรือยัง" พ่อของเกศเปิดประตูห้องรับแขกเข้ามาแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น

แพรวาดูเหมือนคนเสียสติ เสื้อแฟชั่นตัวโคร่งฉีกขาดเห็นเนินอกรำไร แต่สภาพของแพรวาไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก แววตาเลื่อนลอย แล้วหัวเราะ ก่อนจะเงียบเสียงลง แล้วพึมพำอะไรบางอย่าง อีกเดี๋ยวก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ผมเพ้าที่เซ็ตไว้ยุ่งกระเซิง เครื่องสำอางยี่ห้อหรูเปื้อนปะปนกับน้ำตา มีเลือดกบที่ปากและจมูก

เกศที่สมควรจะตายไปแล้วยืนยิ้มแล้วโบกมือให้พ่อกอดตุ๊กตาไว้อีกมือหนึ่ง มีเกลนั่งดูสภาพของแพรวาอย่างร่าเริงในมือถือคุกกี้อัลมอนด์ของโปรดอย่างสบายอารมณ์ ไนท์กับเรกะก็นั่งจิบเครื่องดื่มที่เกลเอามาให้แทนของนังแม่เลี้ยงอยู่มุมห้อง เหมือนกำลังถกอะไรสักอย่างกันอยู่

"คุณพ่อ" เกศทักอย่างดีใจ

"เกศ ลูกจริงๆ หรือ ลูก ลูกตายไปแล้ว" ชายวัยกลางคนเริ่มสับสน

"หนูจริงๆ ค่ะ คุณพ่อหนูเป็นผีอยู่ คิกคิกคิก อ๋อ ส่วนคุณป้าก็พาไปโรงบาลบ้าด้วยนะค่ะ" เกศหัวเราะแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนาน

"ตอนพี่เกศจัดการคุณป้าแม่เลี้ยงนะ สนุกมากเลยนะค่ะ คุณพ่อน่าจะมาเห็น" เกลอมยิ้มแล้วกัดคุกกี้คำโต

"เกล เกศ พ่อไม่ได้ฝัน" พ่อยื่นมือไปแตะหน้าเกศเบาๆ ซึ่งมันเย็นชืดเพราะเจ้าตัวไม่มีลมหายใจแล้ว

"ลาก่อนค่ะ คุณพ่อ สิ่งที่หนูห่วงและแค้นก็ชำระแล้ว หนูได้เวลาไปเกิดใหม่แล้วนะ อ๋อ เลขาคนใหม่ของคุณพ่อที่มาแทนยัยป้าหน้าเลี้ยงกานี่ นั่นคือเนื้อคู่ของคุณพ่อค่ะ รีบๆ หาแม่ใหม่ให้น้องเกลซะนะค่ะ ฝากน้องเกลกับน้องเกรซด้วยค่ะ ถ้าชาติหน้ามีจริง หนูจะเป็นลูกของคุณพ่ออีกค่ะ" เกศพูดแล้วกระโดดกอดพ่อ ซึ่งชายวัยกลางคนก็กอดตอบ

"ไม่เอาน่าคุณพ่อ ผู้ใหญ่ตัวโตๆ ร้องไห้แล้วน่าเกลียด" เกศลอยไปเช็ดน้ำตาให้พ่อ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีน้ำตาคลอเบ้า

"ลาก่อนนะค่ะพี่เกศ ไม่ต้องห่วงนะค่ะ หนูจะดูแลคุณพ่อให้ ถ้าออกนอกลู่นอกทางหนูจะจัดการให้" เกลเดินเข้ามาแล้วจับมือพี่สาวตัวเองแน่น

"ฝากด้วยนะจ้ะน้องสาวสุดที่รักของพี่ ลาก่อนนะค่ะคุณพ่อ ฝากน้องๆ ด้วย" เกศหอมแก้มน้องสาวฝาแฝดแล้วลอยไปหอมแก้มพ่อ ก่อนที่เธอจะโบกมือยิ้มทั้งน้ำตาร่างของเกศก็กลายเป็นแสงสว่างหายไป

"น้องเกศขึ้นสวรรค์แล้วครับ" ไนท์หันมาบอก

"ดี ดีจริงๆ " ชายวัยกลางคนฟังแล้วยิ้มแก้มปริเช็ดน้ำตาตัวเองยกใหญ่

"ขอบคุณนะค่ะพี่ ที่พาพี่เกศมาส่งบ้าน" เกลบอก

"ตุ๊กตาตัวนี้" เรกะเหลือบไปเห็นตุ๊กตาผ้าของเกศที่ตกอยู่ที่พื้น

"พี่เขาคงเอาไปไม่ได้ งั้น หนูให้พี่ๆ " เกลหยิบตุ๊กตาส่งให้

"จะดีเหรอจ้ะ" ไนท์ถามแล้วย่อตัวให้เท่ากับเกล

"รับไปเถอะค่ะ" เกลเอาตุ๊กตายัดใส่มือไนท์

"อืมจ้ะ" ไนท์ยิ้มให้แล้วขยี้หัวเกลอย่างเอ็นดู

"ขอบคุณมาก พวกคุณเป็นเพื่อนที่วิเศษของลูกสาวผมจริงๆ " ชายวัยกลางคนเขย่ามือพวกเขาแรงๆ ก่อนที่เรกะกับไนท์จะขอตัวออกมา

ไนท์เหมือนได้ยินเสียงคนข้างๆ แอบสูดน้ำมูก

"ร้องไห้เหรอไง" ไนท์ถามลอยๆ

"ปละ เปล่าน้าค้า" เรกะเอามือปิดหน้า

"ร้องชัดๆ ซึ้งเหรอจ้ะ"

"เปล่าค่ะ" เรกะปฏิเสธเสียงแข็ง

"ร้องแน่ๆ"

"ไม่ได้ร้องค่ะ"

"ก็เห็นๆ อยู่ว่าร้องไห้"

"ไม่ได้ร้องค่ะ!"

แล้วทั้งคู่ก็ต่อล้อต่อเถียงกันจนกลับถึงบ้าน

..................................................

ปลา.ลิง มาอีกแล้วจ้าาาา เบื่อไรท์กันอ่ะป่าวเนี่ยยยยยยยย
ป.ล 2 ตอนแต่งบทให้หนูเรกะไรท์ฟังเพลงแสงจากปลายอุโมงค์ด้วย รู้สึกได้อารมณ์ไงชอบกล อิอิ ;) 
ป.ล 3 แต่งไปแต่งมาบทนี้ยาวเกินอีกแล้ว แต่งเพลินไปหน่อย ตอนหน้าเป็นตอนที่ไททันกับฟาโรห์ไปปราบผีที่บ้านชานมนะจ้ะ
ป.ล 3 แมวตัวที่ทำให้ไนท์เห็นน้องเกศ ก็ตัวเดิมนั่นแหละจ้ะ อิอิอิ ไม่ใช่แมวผีด้วย ไม่งั้นแมวตัวนั้นจะมาเขียนนิยายให้อ่านกันเหรอจ้ะ เหอๆๆ