Ghost...ลองของเฮี้ยน (ไรท์กลับมาแล้วยังจำกันได้มั้ย!!)

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 8 ลางร้าย

BlackForest

ช่วงเช้าตรู่ของวันอังคาร บางคนมาโรงเรียนเร็วอยู่ เพราะมีธุระอะไรพิเศษ อย่างเช่นมาส่งการบ้านอาจารย์ มากินข้าวที่โรงเรียน มานัดลอกการบ้าน หรือจัดการธุระสำคัญ

เด็กสาวผมเปียสีชมพูสวมเสื้อมีฮู้ดสีเดียวกันยืนพิงต้นไม้อยู่ที่สวนดอกไม้ในโรงเรียน มองนาฬิกาติดเสากลางสวนเป็นระยะๆ ซึ่งตอนนี้ก็บอกเวลา 7.12 น.

"เอ่อ ขอโทษครับ มาช้าไปรึเปล่าง่า" ไนท์เดินเข้ามาหาอย่างรีบเร่ง

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาเช้าเอง" พิมบอกก่อนจะหันไปมองอีก 2 คนที่เพิ่งเดินเข้ามา

"เอาละค่ะ มาครบแล้ว คือฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาเกี่ยวกับวิญญาณตนนั้น" พิมพูดจบประโยคก็เว้นไว้ยาวเหมือนจะรอให้ใครถามข้อสงสัยอะไร ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่

"แล้วทำไมต้องเป็นพวกเราครับ" ฟาโรห์หันมาถาม

"เท่าที่ฉันเห็นฝีมือพวกคุณบนดาดฟ้าที่โรงแรมร้าง ก็รู้ว่าพวกคุณมีฝีมือไม่เบา และมีความรู้ด้านวิญญาณไสยศาสตร์พอสมควร" พิมพูดแล้วหันไปมองหน้าแต่ละคน

"เอ่อ แต่ผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับด้านนี้เลยนะ มีแค่ดาบศักดิ์สิทธิ์ลงอาคมไว้ป้องกันตัวเท่านั้นเอง" ไนท์ยกมือเหมือนขออนุญาตพูด

"แต่ในบรรดาพวกเราฉันว่าคุณเก่งที่สุดแล้วนะค่ะ เพราะพวกเราไม่มีอาวุธที่ตายตัว อย่างมากก็บทสวดกับน้ำมนต์ ซึ่งถ้าวิญญาณตัวไหนไม่มีสามัญสำนึกและความเจ็บปวดน้ำมนต์จะใช้ไม่ได้ผล บทสวดก็ค่อนข้างจะสวดนานและเห็นผลช้า ดังนั้นดาบของคุณและความมีสติยามคับขันก็จำเป็นมาก ฉันถึงเลือกคุณมาด้วย" พิมอธิบาย

"แล้วจะให้พวกเราทำอะไร เรียกมาอย่างนี้คงมีแผนแล้วใช่มั้ย" ฟาโรห์หันมาถามเสียงเรียบ

"ไม่เชิงว่าแผนหรอกค่ะ แต่คุณอาริเซียบอกมาอีกที"

"เกี่ยวอะไรกับคุณอาริเซียเหรอครับ" ไททันหันมาถาม

"อาริเซียเล่าให้ฉันฟังหลังจากที่เมื่อคืนพากัญญาไปโรงพยาบาล" พิมบอก

"หมอค่ะ เพื่อนฉันเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ!" อาริเซียรีบเข้าไปถาม เมื่อเห็นคนที่น่าจะเป็นหมอเดินออกมาจากห้องไอซียูที่กัญญาถูกพยาบาลพาเข้าไป

"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ โชคยังดีที่ไม่โดนหัวใจ และไม่ทะลุปอด อวัยวะภายในบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ถึงเขาจะเสียเลือดมาก แต่ทางเราก็ถ่ายเลือดให้เขาแล้วครับ ตอนนี้ผมให้พยาบาลส่งเขาไปห้องพักฟื้นแล้วครับ" หมออธิบายจบ อาริเซียและเคก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ห้องพักฟื้นอยู่ไหนเหรอค่ะ" อาริเซียถาม

"ชั้น 5 ครับ ลองถามพยาบาลดูละกันนะครับ ว่าอยู่ห้องไหน"

พอเขาพูดจบ อาริเซียกับเคก็ริบวิ่งไปยังลิฟต์กดหมายเลข 5 อย่างร้อนรน ก่อนจะวิ่งไปถามพยาบาลจนในที่สุดก็เจอห้อง ไม่เชิงว่าห้องหรอก เป็นคล้ายๆ โซนโซนหนึ่งมากกว่า มีเตียงผู้ป่วยพักฟื้นหลายคน

กัญญานอนอยู่เตียงริมสุด มีเครื่องอะไรไม่รู้ติดอยู่ที่ตัว และเสาน้ำเกลือ ตาปรือๆ เหมือนเพิ่งตื่นนอน

"กัญญาเป็นไงบ้าง" อาริเซียรีบถาม

"ยังไม่ตาย" กัญญาพูดเบาๆ

"อ้ะนี่ ยัยผี" เคส่งตุ๊กตาของเธอคืนให้ กัญญาก็รีบรับมาทันที

"โชคยังดีที่เธอไม่ตายแต่ประมาทไม่ได้ ยัยผีนั่นต้องกลับมาอีกแน่ กับยัยลูกสมุนตัวน้อยนั่นด้วย" อาริเซียพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"ฉันคิดว่ารู้วิธีนะ" กัญญาพูดลอยๆ

"วิธีอะไร!" อาริเซียรีบหันมาถาม

"ยัยนั่นมีความแค้นมากเกินไป ตายเพราะอะไรก็ไม่รู้" กัญญาพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะค่อยๆ ผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย จนไม่รู้ว่ากัญญาพูดเรื่องอะไรกันแน่

"ยัยผีนั่นพูดเรื่องอะไรนะ" เคถามอาริเซียที่ทำหน้าไม่ต่างกัน

"ตอนนี้ยังไม่รู้" อาริเซียบอกปัดแล้วเดินไปตรงหน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก แสงไฟระยิบระยับข้างนอกราวกับหมู่ดาวในตอนกลางคืน พระจันทร์เต็มดวงถูกเมฆบังไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงทอแสงนวลอย่างสม่ำเสมอจนกว่าเมฆจะบังมิด

'นึกออกแล้ว!" อาริเซียดีดนิ้วดังเป๊าะ

"นึกอะไรออกเหรอ" เคหันมาอย่างเหนือยๆ

"ฉันรู้แล้วว่ากัญญาจะพูดเรื่องอะไร ชีต้องตั้งใจจะบอกว่า ยัยผีนั่นมีความแค้นมากเกินไป เราต้องช่วยกันกำจัดความแค้นในใจมันออกไปซะก็จบ แต่ก่อนจะทำแบบนั้นเราต้องรู้ซะก่อนว่ายัยผีนั่นตายเพราะอะไร จะได้ช่วยเหลือและปลดปล่อยความแค้นได้ถูก" อาริเซียพูดรัวๆ จนเขาต้องขอให้เด็กสาวทวินเทลพูดใหม่อีกรอบ

"ว่าแต่จะทำยังไงต่อดีละ ใครจะอาสาทำ หรือว่าเราต้องช่วยกัน"

"อืม นั่นสิ จริงสิมีอยู่คนหนึ่งนี่นา ที่พอจะนึกออกในตอนนี้ ยัยผมสีชมพูนั่นไง ท่าทางเก่งใช่เล่น แถมยังมองเห็นเกศที่คนอื่นตอนนั้นไม่เห็นอีก"

"จะรออะไรอยู่เล่า รีบโทรไปบอกเลยสิ"

"เอ๊ะ จะโทรยังไงดีละ ก็ไม่มีเบอร์นี่นา" อาริเซียเกาหัวแกรกๆ เพราะเจออุปสรรคอีกแล้ว

"เธอเป็นหัวหน้าห้องใช่มั้ย" เคหันมาถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

"หัวหน้าห้อง 40C ย่ะ" อาริเซียบอก

"ยัยผมชมพูนั่นเป็นเพื่อนหัวหน้าห้อง 50A นี่ ในฐานะหัวหน้าห้องต้องเป็นคณะกรรมการนักเรียนอยู่แล้ว เธอก็เป็นหัวหน้าห้องเหมือนกัน น่าจะมีเบอร์หัวหน้าห้อง 50A ใช่มั้ย" เคบอก

"จริงสิ จริงด้วย!" อาริเซียหยิบโทรศัพท์มาอย่างกระตือรือร้น โทรหาเคทเพื่อขอเบอร์พิม และพูดคุยกับพิมเรื่องที่พอจะกำจัดหวานได้

"พูดง่ายๆ คือ เราต้องช่วยกันสืบสาวราวเรื่องทั้งหมด ว่าหวานเป็นใคร มาจากไหน และเพราะอะไรถึงมาผูกคอตายที่นั่น เพื่อจะได้จับจุดและชำระแค้นได้ถูก" พิมพูด

"แล้วทำไมต้องพวกเรา คนอื่นก็ทำแบบนี้ได้" ฟาโรห์บอกเรียบๆ

"ฉันไม่คิดว่าการสืบเรื่องนี้จะง่ายหรอกนะค่ะ อย่างน้อยคุณผีหวานก็อาจจะมาขัดขวางพวกเราหรือเล่นงานคนที่พยายามจะสืบเรื่องนี้ ไม่ก็บางทีเราอาจจะต้องไปสืบเรื่องนี้จากคนที่ตายไปแล้ว" พิมอธิบายจนทุกคนพอเข้าใจว่าทำไมถึงเจาะจงว่าจะต้องเป็นพวกเขา

"เพราะงั้นถ้าเราโดนพวกของคุณผีหวานเล่นงาน แต่ทุกคนก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง เลยคิดว่าจะเอาตัวรอดได้ใช่มั้ย แต่ถ้าถึงขนาดต้องไปสืบเรื่องจากคนตายนี่เริ่มไม่ไหวนะ ผมมองไม่เห็นวิญญาณนอกจากเจ้าตัวเขาอยากให้ผมเห็นเอง" ไนท์บอก

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณไปสืบเรื่องจากคนตายหรอกค่ะ เพราะหน้าที่ของคุณคือ สืบเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อเกศ" พิมบอกแล้วม้วนผมตัวเองเล่น

"อ้าว แล้วผีเด็กคนนั้นเกี่ยวอะไรด้วย" ไนท์ถามอย่างงงๆ

"ผีเด็กนั่นทำตามคำสั่งของคุณหวานก็จริง แต่อย่างน้อยถ้าเราช่วยปลดปล่อยเธอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดีได้ ก็คงตัดกำลังของฝ่ายนั้นได้ไม่มากก็น้อย" ไททันอธิบายแทนพิม

"แล้วที่สำคัญคือ ฉันรู้ว่าคุณดูแลและเข้าถึงพวกเด็กๆ ได้ดีกว่าใคร ดังนั้นฉันจึงมอบหมายงานนี้ให้คุณ เข้าใจนะค่ะ"

"เข้าใจครับ" ไนท์พยักหน้าหงึกหงัก

"แล้วจะให้พวกเราเริ่มสืบจากตรงไหนก่อน" ฟาโรห์หันไปถาม

"ยังไม่แน่ใจดีค่ะ แต่ก่อนอื่น ถ้าเราสืบจาก เอ่อ ศพคุณหวานก่อนท่าจะดีกว่า"

"แล้วรู้เหรอครับ ว่ามันอยู่ที่ไหน"

"เพื่อนสนิทฉันหามาให้แล้วค่ะ เคทเขาบอกว่า ถูกเก็บอยู่โกดังเก็บศพที่หลังวัดซอย 12 เพราะไม่มีเงินจะจัดงานศพให้ ตอนนี้ศพก็ยังอยู่ที่นั่นค่ะ เย็นนี้เราต้องไปสืบเรื่องนั้นด้วยกัน เพราะถ้าปล่อยไว้นานอาจจะมีคนตายเพิ่มอีกก็ได้"

"เอ่อ แล้วผมจะให้สืบจากตรงไหน" ไนท์ชี้ไปที่ตัวเอง

"เอ เห็นบอกว่าหนูเกศถูกแม่เลี้ยงฆ่า แล้วเอาศพมาทิ้งที่นั่น รู้เท่านี้แหละค่ะ บางทีคุณอาจจะต้องสืบหาเองซะแล้ว" พิมยิ้มแห้งๆ แบบฝืนนิดๆ

"คะ ครับ" ไนท์เกาหัวพลางคิดว่าเจองานหนักแล้ว

..........................................................

"อีนังนั่นมันไม่ตายรู้ใช่มั้ย!" หวานตะคอกใส่เกศ

"ขอโทษค่ะ" เกศก้มหน้างุดๆ

"มึงนี่ทำผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้ไม่ได้เลย" หวานส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด

"งั้นจะให้หนูไปฆ่าพี่คนนั้นต่อมั้ยค่ะ" เกศเสนอ

"ไม่ต้องหรอก ฆ่าคนอื่นมีประโยชน์กว่า ฆ่าคนใกล้ตายมันไม่สนุกหรอก เข้าใจมั้ย" หวานสอน

เกศรับฟังคำสอนด้วยใบหน้าไร้เดียงสาก่อนจะพยักหน้าอย่างตั้งใจ

"งั้นต่อไปจะให้ฆ่าใครดีค่ะ" เกศหัวเราะอย่างร่าเริง

"ใครก็ได้" หวานพูดพลางมองมือตัวเองที่ยังมีรอยไหม้อยู่ ก่อนจะกำมือแน่นอย่างโกรธแค้น

"ตกลงค่ะ แล้วหนูจะเอาศพมาฝาก" เกศพูดแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนานก่อนจะหายตัวไป

"หึ ถึงกูจะออกมาจากโรงแรมบ้าๆ นั่นได้ แต่กูไม่รู้จะไปยังไงน่าสมเพชจริงๆ " หวานแค่นเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างสมเพชตัวเอง

ความทรงจำเสี้ยวหนึ่งก่อนตายปรากฏขึ้นมา

"อีเด็กบ้า ทำไมมึงไม่ตายให้รู้แล้วรู้รอดไปนะ"

"ยัยหวาน แกสวยนักเหรอ สวยนักเหรอ"

"หวานฉันฝากทำงานกลุ่มหน่อยสิ อะไรนะ ให้เธอทำอีกแล้วงั้นเหรอ พูดอะไรแบบนั้น ก็เธอเก่งนี่นา คิดว่าฉันคบเป็นเพื่อนกับเธอเพื่ออะไรละ"

"หวาน ผมไม่เคยบอกคุณนี่ว่าเราเป็นแฟนกัน"

"อีหน้าด้าน มึงแย่งผัวกู"

"นังบ้า มึงจะเกิดมาทำไม เกิดมาทำไม"

"กรี๊ด! หยุดนะ" หวานกุมหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ความทรงจำเริ่มไหลเข้ามามากขึ้น สิ่งที่เธอกลัวที่สุดที่เธอเคยพยายามจะลบมันออกจากหัว

"กูรักเขา มึงได้ยินมั้ยว่ากูรักเขา แล้วมึงยังจะแย่งเขาไปอีกเหรอ"

"อีเด็กนรก ตัวแค่นี้หัดซ่า แรดซะไม่มี"

"ไปไกลๆ นะ แกมันไม่ใช่น้องสาวฉัน แกมันตัวอัปมงคล"

"พอซะทีหวาน ผมไม่ใช่ของของคุณนะ เราเลิกกันนั่นแหละดีแล้ว"

"อีตัวถ่วงความเจริญ แทนที่จะเกิดมาทำให้พ่อมึงกลับมา แต่มึงไม่ช่วยอะไรเลย"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

"ออกไปนะ!! ออกไป!!" หวานตะโกนอย่างคุ้มคลั่ง พร้อมกับที่ความทรงจำทั้งหมดจางหายไปราวกับควัน หวานกุมหน้าที่มีน้ำตาคลอ ก่อนจะแผดเสียงหัวเราะอย่างเสียสติ แล้วหายตัวไป

......................................................

ขิมเดินลอยชายเข้ามาในโรงเรียนด้วยใบหน้าที่เรียกได้ว่าค่อนข้างจะโทรม เพราะเมื่อคืนกลัวจนแทบนอนไม่หลับ มาหลับเอาอีกทีเมื่อประมานเกือบ 2 ชั่วโมงที่แล้ว หัวสมองประท้วงจนปวดตุบๆ หนังตาปรือจนแทบจะปิดตลอดเวลา ตอนนี้แค่ไม่ล้มทั้งยืนก็เก่งแล้ว

"ไงขิม~ มาแล้วเหรอ เฮ้ย! ไปทำอะไรมา" ไนท์สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวชัดๆ

"เมื่อคืนเกือบตาย" ขิมพูดพลางถอนหายใจแล้วเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง

"โห น่าเสียดาย เอ้ย ไม่ใช่ น่ากลัวจังเลยเนอะ" ไนท์พูดเมื่อขิมเล่าจบ

"ตอนนี้ขอตัวละ" ขิมบอกปัดก่อนจะเดินเหม่อลอยไปทางตึกเรียน

"เป็นเอามาก" ไนท์พึมพำเมื่อเห็นสภาพของเพื่อน

"อะไรมากเหรอค่ะ" เสียงเล็กๆ ร้องทัก ทำให้เขาต้องก้มลงไปมอง

"อ้าว น้องเรกะน่ะเอง วันนี้มาเช้าจัง"

"นิดหน่อยนะค่ะ"

"เอ้อ จริงสิ วันนี้พี่มีธุระขอตัวก่อนนะ" ไนท์บอกแล้วเดินไปทางหอสมุดของโรงเรียน เพราะคิดจะสืบเรื่องของเกศเป็นจริงเป็นจังซะหน่อย

เรกะแอบผิดหวังนิดๆ แต่ก็เดินไปทางตึกเรียนของตัวเองเงียบๆ

"เมี้ยว!" เสียงแมวแหลมๆ เหมือนกำลังขู่ฟ่อๆ ดังขึ้นที่สวนข้างทางเดิน เด็กสาวหันไปมองเล็กน้อย

แมวสีขาวดำตัวหนึ่งขนตั้งหางชี้ กำลังขู่ฟ่อๆ กับอะไรบางอย่างที่พื้น บางทีอาจจะเป็นพวกงูหรือนกหรือกระรอกก็ได้

เรกะแอบชำเลืองเล็กน้อย และเห็นว่าสิ่งที่แมวตัวนั้นกำลังกัดขย้ำอยู่คือ ตุ๊กตา มันเป็นตุ๊กตาผ้ามีผมสีทองใส่ชุดโลลิสีแดง ขะมุกขะมอมพอสมควร

"นี่ๆ เจ้าแมวน้อย พอแล้วๆ น่าสงสารออก" เรกะเดินไปหา แต่เจ้าแมวสีขาวดำยังไม่ยอมราวีมันข่วนเล็บลงบนตุ๊กตาอย่างเอาเป็นเอาตาย

"พอเถอะน่า" เรกะบอก แมวตัวนั้นก็เหมือนจะมองเธอเล็กน้อย ทั้งๆ ที่ยังคาบตุ๊กตาคาปากอยู่ เรกะจึงเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาผ้าขึ้นมา

"เมี้ยว!" แมวสีขาวดำข่วนเล็บใส่เธอ เหมือนกับจะบอกว่าห้ามเอาไป

"โอ๊ย เจ็บนะ เจ้าแมวบ๊อง" เรกะยกตุ๊กตาขึ้นสูงไม่ให้เจ้าแมวตัวนั้นมากัดได้อีก

"เหมียว" เสียงของแมวน้อยอ่อนลง เหมือนกับจะเตือนอะไรเธอสักอย่างมันมองหน้าเธอ แล้วมองเรกะเดินถือตุ๊กตาจากไป

"คิกคิกคิกคิกคิก ได้รายต่อไปแล้ว" เกศปรากฏตัวขึ้นมาข้างหลังแมวสีขาวดำตัวนั้นในสภาพโปร่งใสแต่ไม่มีใครเห็น

"เมี้ยว!" แมวสีขาวดำหันมาขู่ฟ่อๆ ใส่เธอ

"แกพยายามจะทำลายตุ๊กตาของฉันหรือจ้ะ ไม่สำเร็จหรอก" เกศหัวเราะเบาๆ พร้อมกับที่ร่างของเจ้าแมวตัวนั้นลอยสูงขึ้นๆ ด้วยพลังของเธอ เกศหัวเราะคิก แล้วขว้างร่างเจ้าแมวที่น่าสงสารใส่รั้วที่มีเหล็กแหลมกันขโมย

แมวตัวนั้นดิ้นพล่านไปมา โดยที่เหล็กแหลมยังเสียบตัวมันอยู่หลายจุด จนไม่นานมันก็หมดแรงดิ้นและหมดลมหายใจไป

"ตอนนี้แค่แมว แต่ต่อจะเป็นคุณค่ะ คิกคิก" เกศทำเสียงระรื่นแล้วหายตัวตามเรกะไป

...........................................................

เอ็มชะเง้อมองหาใครบางคนที่พอจะพึ่งพิงได้ในเวลาแบบนี้ ชานมยังไม่หายดีจึงมาไม่ได้เหมือนเคย แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานชานมก็เหมือนจะกลัวขึ้นเรื่อยๆ

"เจอแล้ว" เอ็มทุบกำปั้นกับมือตัวเองเมื่อพบเป้าหมาย

เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเป็นระยะๆ ไททันกับฟาโรห์แค่เดินด้วยกันแค่นี้ ทำเอาสาววายหลายคนจิ้นแตกไปแล้ว บางคนทำหน้าเคลิ้มเหมือนสติจะหลุดออกจากร่าง

"เอ่อ คุณครับ" เอ็มร้องทักได้ไม่เท่าไหร่ เสียงกรี๊ดของสาววายก็กลบไปหมดแล้ว แถมยังโดนกลุ่ม FC ของหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเบียดออกมาอีกด้วย

"ทำไงดีละเนี่ย ถ้าจะเข้าถึงยาก" เอ็มชำเลืองมอง

"มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงนี้หา นายเอ็ม" เสียงหวานๆ ร้องทักจนเจ้าตัวเกือบสะดุ้ง

"อ้าว มีมี่ นึกว่าเธอจะหยุดเรียนซะอีก" เอ็มหันไปมองเด็กสาวที่เป็นคนพบศพเมื่อวาน

"วันนี้มีสอบย่อยนะย่ะ ถึงจะไม่อยากก็ต้องมานั่นแหละ ว่าแต่ชานมเป็นไงบ้าง"

"ขาหักนิดหน่อยนะ แต่ตอนนี้ก็สบายดี มั้งนะ"

"แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย" มีมี่หันมาถามเข้าประเด็นที่ไม่ได้รับคำตอบ

"อ๋อ จริงสิ ช่วยฉันด้วยนะมีมี่" เอ็มพูดเสียงอ่อน ถ้ากราบได้เขาคงกราบไปแล้วละ

"ว่าไงนะ!" มีมี่ร้องเสียงหลงเมื่อฟังเรื่องของชานมจบ

"ชานมบอกให้ฉันขอร้องสองคนนั้นให้ช่วย แต่ว่า" เอ็มพูดค้างไว้แล้วหันไปมองไททันกับฟาโรห์ที่เสียงกรี๊ดยังไม่จาง

"อ๋อ พอจะเข้าใจอยู่" มีมี่พยักหน้ารัวๆ

"งั้นเธอพอจะช่วยฉันได้มั้ย" เอ็มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เอ่อ เอ้า ก็ได้" มีมี่ทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย

"เธออยากได้อะไรฉันให้หมด ขอแค่ตอนนี้ช่วยชานมก่อนก็พอนะ" เอ็มพนมมือไหว้แล้วโค้งแทบจะ 180 องศา

"เว่อแล้วๆ เรื่องแค่นี้ ฉันช่วยได้อยู่แล้ว" มีมี่กอดหนังสือที่แบกมาแนบอก น้ำเสียงจริงจัง

มีมี่แทรกตัวเข้าไปกลางฝูง เอ้ย กลุ่มคนจนเขามองไม่เห็นตัว เวลาผ่านไปนานพอสมควรจนเขาชะเง้อแทบเขย่งขามอง มีมี่ก็ยังไม่ออกมา

เด็กสาวร่างเล็กเดินออกมาจากกลุ่มเด็กสาวพวกนั้นได้ในที่สุด แล้วชูมือเป็นรูปตัววี

"พวกเขาบอกว่าเย็นนี้เจอที่หน้าประตูโรงเรียน"

"จริงเหรอ ขอบคุณมากๆ นะ มีมี่" เอ็มแทบไม่ผิดหวังเลย

"ชานมเป็นเพื่อนรักฉันนี่ เรื่องแค่นี้ทำได้อยู่แล้ว" มีมี่พูดเหมือนจะแอบสื่ออะไรบางอย่าง แต่เอ็มดีใจจนแทบไม่ได้ฟัง

...............................................................

ปอจุดลอจุด. ไรท์มาอีกแว้วววววววววววววววววววววว  พักนี้ว่างจริงๆ >O< ไม่มีอะไรทำเลยแต่งนิยาย
ป.ล 2 ตอนแรกก็ว่าตอนนี้มันยาวไปเลยตัดออกเป็นสองตอนซะเลย ตอนนี้ก็เลยไม่ค่อยมีอะไรมากหรอก แต่ตอนหน้า หึหึหึ ไม่บอก 
ป.ล 3 ไรท์ทิ้งประเด็นเรื่องอดีตของผีหวานกับมีมี่จังไว้ให้นะ เอาไปคิดเล่นๆ กันดูเน้อ อิอิอิ
ป.ล 4 เชื่อมั้ย ลูกแมวสีขาวดำตัวนั้นนะ ไรท์เองแหละ ไม่เชื่อลองดูนามปากกาสิ เชื่อมั้ย อ้าวไม่เชื่อเหรอ อย่าลืมนะแมวนะ มีเก้าชีวิต :P ทิ้งไว้แค่นี้แหละจ้ะ ไปก่อนละ แล้วจะเสนอหน้ามาใหม่เด้อ