Ghost...ลองของเฮี้ยน (ไรท์กลับมาแล้วยังจำกันได้มั้ย!!)

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 7 ผู้รับเคราะห์

BlackForest✿

เกือบจะ 5 โมงครึ่งแล้ว แต่เอ็มกับชานมยังนั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องรับแขก เด็กสาวนักกีฬาผล็อยหลับพิงบ่าเด็กหนุ่มไว้ เขาแอบลอบยิ้มนิดๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมตมากดเปิดโทรทัศน์

' "ข่าวด่วนค่ะ พบเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งเสียชีวิตที่โรงเรียนนานาชาติประจำจังหวัด.."

ตอนแรกเอ็มคิดจะเปลี่ยนช่อง แต่เมื่อภาพข่าวที่ถูกถ่ายทอดไปที่โรงเรียนนานาชาติที่เขาคุ้นตา ทำให้เขาตัวแข็งทื่อเป็นหิน นั่นมันโรงเรียนเขานี่นา เด็กหนุ่มนักบาสกดรีโมตเร่งเสียงโทรทัศน์เล็กน้อย

"เราพบว่าเด็กหนุ่มที่เสียชีวิตชื่อว่า วายุภัค ราชาศิตาเวช" เมื่อนักข่าวสาวพูดขึ้นมาภาพของเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่คุ้นตายิ่งกว่าก็ปรากฏขึ้นที่มุมหนึ่งของหน้าจอ นั่นมันคนที่เคยเข้าไปเล่นผีถ้วยแก้วด้วยกันในโรงแรมร้างบ้าๆ นั่น

"นางสาวมิลิน จักรวงศ์ ลูกครึ่งไทย – อังกฤษที่โรงเรียนนานาชาติแห่งนั้น เป็นคนไปพบเขาเข้า ที่โกดังร้างหลังโรงเรียน ภาพข่าวถูกตัดมาที่เด็กสาวใส่แว่นทรงกลมผมยาวประบ่ายืนตัวสั่นมีไมค์อยู่ตรงหน้า" เอ็มรู้สึกคุ้นยิ่งกว่าเดิม เพราะเด็กสาวในโทรทัศน์คนนี้เพิ่งออกตัวทำเวรแทนเขา

"หนะ หนะ หนูพบเขา เป็นเป็นศพไปแล้วค่ะ" มีมี่พูดเสียงสั่น

"แล้วทำไมถึงไปโกดังร้างหลังโรงเรียนได้ค่ะ" นักข่าวสาวถามประเด็นที่มีมี่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย

"แมวค่ะ หนูเจอ เอ้อ แมวสีขาวดำมันพาหนูเดินไปที่โกดัง เจ้าตัวนี้แหละค่ะ" มีมี่ชี้ไปที่แมวตัวน้อยที่กำลังทำความสะอาดตัวเองอยู่ที่พื้นไม่ไกล

"รู้จักอะไรกับผู้ตายมั้ยค่ะ"

"ไม่ค่ะ ไม่ ไม่รู้จัก เขาเป็นแค่รุ่นน้องร่วมโรงเรียนหนู ทะ เท่านั้นค่ะ" มีมี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ สภาพศพผู้ตายถูกรัดคอด้วยเชือก ถูกทุบจนกระดูกแขนขาร้าวแหลกละเอียด มีเศษแก้วปักอยู่ตามหน้าท้องจำนวนมาก เรียกได้ว่าคนร้ายคงเป็นคนโรคจิตหรือมีความแค้นกับผู้ตายมาก หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่างคะ"

"นอกจากนั้นเราพบกระดาษถูกยัดในปากของผู้ตายค่ะ ขอภาพให้ฉันด้วยค่ะ" สิ้นคำของนักข่าวสาว กระดาษเปื่อยๆ แผ่นหนึ่งถูกฉายขึ้นที่จอ มันเป็นกระดาษที่เขาจำได้แม่น มันเป็นกระดาษที่ใช้เล่นผีถ้วยแก้วกันในวันนั้น มันถูกเลือดของวายุย้อมตัวอักษร 3 ตัว คือ ตอเต่า อออ่าง และยอยักษ์ ตาย

ภาพของกระดาษแผ่นนั้นถูกผลิกกลับด้าน มันน่าจะเขียนด้วยเลือดของวายุเองว่า

พวกมึงจำกูไว้ให้ดี กูยังไม่ลงนรก และพวกมึงต้องตายแน่ กูจะตามไปคิดบัญชีพวกมึงทีละคน คอยดูกูให้ดี

"เป็นประเด็นสงสัยกันค่ะ ว่าสิ่งที่คนร้ายเขียนหมายถึงใคร และคำว่าพวกมึง แปลว่าเขาอาจจะแค้นแบบเหมารวมค่ะ บางทีอาจจะมีคนตายเพิ่มอีกในวันถัดไปหรือถัดไป กรุณาระวังตัวไว้ให้ดีนะค่ะ จากนี้ก็คงต้องเป็นหน้าที่ของตำรวจที่ต้องจัดการกับเรื่องนี้อีกต่อไป รายงายข่าวโดย สาวิตรี ทองเพชร ภาพโดย นายจักรกฤษ สีนวล ขอบคุณค่ะ" '

.........................................................

"จะตามไปถึงไหนกัน" กัญญาถามลอยๆ จนดูเหมือนพูดกับตัวเอง

"คิกคิกคิก ไม่รู้สิค่ะ" เกศหัวเราะพลางกระโดดไปมาบนโซฟาลายวินเทจที่ร้านขายตุ๊กตาของเธอ

"ตามใจ" กัญญาถอนหายใจ

"ตุ๊กตาน่ารักๆ เต็มเลย พี่กัญทำเองหรือเปล่าค่ะ" เกศเดินหรือลอยมายืนส่องตู้กระจกที่ภายในมีตุ๊กตาหลายชนิด ตั้งแต่ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงอังกฤษโบราณราคาแพง ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ ตุ๊กตาตัวการ์ตูน รวมถึงตุ๊กตาแปลกๆ อย่างตุ๊กตาแมงมุม

"เปล่า มีอะไรหรือไง" กัญญาพูดอย่างไม่ค่อยเข้าหูคนฟัง

"น่ารักดีค่ะ ฮิฮิฮิ" เกศหัวเราะพลางเอามือโปร่งใสเปิดตู้โชว์ที่ล็อคกุญแจอยู่อย่างง่ายดาย

"อย่าทำอะไรตามใจตัวเองสิ" กัญญาพูดในเชิงประมาณว่า อย่าทำอะไรโดยพลการที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของสิ

"ขอดูนิดเดียวเอง" เกศพูดหน้าตาละห้อย กัญญาถอนหายใจก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา ดูเกศกำลังเล่นกับตุ๊กตาตัวโน้นตัวนี้อย่างสนุกสนาน

"จู่ๆ ก็มีน้องสาว" กัญญาพึมพำเบาๆ

..................................................

เมื่อถึงเวลา 19.30 น. ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้งที่หน้าโบสถ์

"พิมมาแล้วๆ ได้ดูข่าวหรือเปล่า!" ชาตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเห็นเพื่อน

"ดูแล้ว วายุใช่มั้ย" พิมพูดเสียงแผ่ว

"ไหนบอกว่าไปผุดไปเกิดแล้วไง" เคทกุมขมับ

"ท่าทางวิญญาณตนนั้นจะหลุดรอดออกไปได้" อเล็กซ์พูด

"แล้วมันรอดตัวเดียวหรือเปล่านี่สิปัญหา" ชาเองก็ทำหน้าเครียดไม่แพ้เคท

"อ้าว หนูชา เข้ามาข้างในก่อนสิจ้ะ" หญิงสาววัยกลางคนดวงตาบวมช้ำ จมูกแดง ถือผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่ม ดูไม่ยากว่าคงเป็นแม่ของเจน

"ค่ะ คุณแม่" ชาพยักหน้ารับมารยาทก่อนจะให้ทุกคนเข้าไปในโบสถ์ด้วยกัน

ข้างในโบสถ์ก็มีคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่เยอะ เป็นกลุ่มที่ไปฝ่าวีรกรรมด้วยกันในโรงแรมร้าง อย่างเรกะ ขิม ฟาโรห์ ที่นั่งแถวหน้าสุด อาริเซียกับเค ที่ทำท่าเหมือนรอใครอยู่ ไททันกับไนท์พวกเหมือนจะเห็นแวบๆ แต่ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหนแล้ว

พิมที่กำลังจะเดินเข้าไปข้างในก็รู้สึกเหมือนมีใครมาอีก สิ่งแรกที่เห็นคือเด็กสาวในชุดโกธิคโลลิต้าสีดำล้วนอุ้มตุ๊กตาที่เหมือนตัวเองเป๊ะ และกำลังพูดคนเดียวอยู่

กับคนอื่นคงเห็นกัญญาพูดอยู่คนเดียว แต่ไม่ใช่กับเด็กสาวที่มีฝีมือด้านไสยศาสตร์และวิญญาณอย่างพิม เธอเห็นเด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งชุดลูกไม้สีขาวครีมปนแดง กระโดดโลดเต้นอยู่ข้างๆ

ถ้าเธอจำไม่ผิดเด็กคนนี้คือเกศ เด็กหญิงที่เชื่อฟังคำสั่งของหวานยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แปลว่าหวานไม่ได้รอดจากการส่งไปนรกตนเดียว แต่มีเกศอีกตนด้วย

แต่เหมือนตอนนี้เกศจะดูไม่ค่อยมีพิษมีภัยอะไรเท่าไหร่ ก็คงอย่างงั้นมั้งนะ

"ไม่กลับไปหาพี่หวานของเธอหรือไง" กัญญาถาม

"ม่ายกลับ อยู่กับพี่กัญสนุกกว่านี่นา" เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก

"ตามใจ" กัญญาถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ตั้งแต่เจอเกศ

"เอ่อ เข้ามาก่อนสิค่ะ" พิมบอกแล้วหันไปมองเกศเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งกับพวกชา

"เคทล่ะ" พิมหันไปถามชากับอเล็กซ์ที่ตั้งท่ากำลังจะกัดกันอีกแล้ว

"ไปเตรียมตัวพูดไว้อาลัยในฐานะหัวหน้าห้องของเจนนะครับ" อเล็กซ์บอก

"มาแล้วๆ " ชาชี้ไปที่เคทซึ่งเดินมาที่แท่นหน้าโลงศพของเจน

"สวัสดีค่ะ ทุกคน ดิฉันมาในวันนี้เพื่อที่จะไว้อาลัยให้กับเจเรน่า เทโฟเลอร์ เพื่อนร่วมห้องของดิฉัน" เคทกระแอมเล็กน้อยก่อนจะขยับแว่นแล้วอ่านโพยที่เตรียมมา

"ดิฉัน เอ่อ ต้องขอบอกว่ายินดีมากที่ได้มีโอกาสเป็นเพื่อนเจน เธอเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับฉันและทุกคน ร่าเริงสดใสตลอดเวลา เจิดจ้าพอๆ กับพระอาทิตย์" เคทพูดวรรคแรกจบก็มีเสียงโครม พอทุกคนหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นเก้าอี้ยาวที่ว่างเปล่าในโบสถ์ตัวหนึ่งล้ม

"ลมพัดนะ อ่านต่อไป" ไนท์บอกก่อนจะไปจับเก้าอี้ตัวนั้นขึ้น

"ฉะ ฉันต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งให้กับเจน ดิฉันคิดว่าทุกคนคงเศร้าเสียใจกับการจากไปของเธอนะเจน แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หลับให้สบายเถอะนะ ถ้าเธอปล่อยวางประตูสวรรค์จะเปิดสำหรับเธอ" เคทพูดวรรคที่สองยังไม่ทันจบดีก็มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งแทรกขึ้นมา

"มันจะลงนรกต่างหาก!"

"ใครพูดนะ!" แม่ของเจนถึงกับมีน้ำโห แต่ทางต้นเสียงที่ควรจะอยู่ กลับมีแค่เก้าอี้ว่างๆ ตัวหนึ่ง

"ฉันหวังว่าชาติหน้าเธอจะได้ไปสบายนะเจน ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธออีก ลาก่อนเพื่อนรัก เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมี ฉันอยากจะบอกเธอว่า"

"เธอสมควรตายแล้ว!" เสียงหญิงสาวคนเดิมแทรกขึ้นมาอีกครั้ง คนทั้งโบสถ์ถึงกับฉุนเฉียว แต่กลับไม่มีใครที่เหมือนจะเป็นคนพูดประโยคนั้นเลย

"ใครพูดนะ! ออกมานะ! นังหน้าด้าน ขี้ขลาด ไอ ^&*%$#@#^!#*&~$%" ชาโกรธแบบสุดๆ

"ชาๆ ใจเย็นชา" อเล็กซ์จับแขนชาให้นั่งลง

ทันใดนั้นไฟทุกดวงในโบสถ์ก็ดับพรึ่บ ทุกคนแตกตื่นและตกใจ

เพล้ง

หลอดไฟทุกดวงแตกกระจาย ทุกอย่างตกอยู่ในความมืด มีเสียงกรีดร้องเป็นระยะๆ

เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง

กระจกทุกบานในโบสถ์แตกราวกับมีใครโยนก้อนหินเข้ามา เศษกระจกทุกชิ้นลอยวนไปมาอยู่กลางโบสถ์ราวกับมีพายุ

ไนท์รีบวิ่งไปเปิดไฟสำรองรอบโบสถ์ก่อน ไฟก็ติดพรึ่บขึ้นมา

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!" เด็กผู้หญิงที่ขวัญอ่อนต่างกรีดร้องไปตามๆ กัน กับภาพที่เห็น

กลุ่มคนจำนวนหนึ่งในชุดดำที่มาร่วมงานศพถูกเศษกระจกปักตามตัวจนเละเทะไม่มีชิ้นดี แม้กระทั่งแม่ของเจน เลือดสีแดงไหลเจิ่งนองราวกับน้ำ ข้างๆ กันมีผีสาวที่ทุกคนคุ้นเคยกำลังแสยะยิ้มอย่างพอใจ

"คุณนี่เอง" พิมแค่นเสียงอย่างโกรธแค้น

"พวกมึงต้องตาย" หวานร้องบอกพร้อมกับหัวเราะอย่างกับคน เอ้ย ผีเสียสติ

"พวกเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย พวกเขาแค่มาร่วมงานศพกับเรา คุณฆ่าเขาทำไม" เคร้องอย่างเหลืออด

"จำไว้ คราวหน้าจะถึงทีพวกมึง! จำเอาไว้!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" ร่างของหวานจางหายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ

"เกศ" เสียงเรียกเบาๆ ของกัญญา ทำให้ทุกคนที่กำลังตกตะลึงและช็อคสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง จนต้องช็อคอีกครั้ง

เด็กหญิงตัวน้อยกอดตุ๊กตาแนบอก อีกมือถือเศษกระจกชิ้นใหญ่จ่อที่หน้าอกของเด็กสาว

"คิกคิกคิก พี่หวานสั่งหนูว่าตอนนี้ให้ฆ่าใครก็ได้ ใครสักคนในนี้" เกศหัวเราะอย่างสนุกสนาน

"อย่านะ!" อาริเซียร้องบอกแล้วทำท่าจะเข้ามาช่วยแต่ไม่ทัน

ฉึก

เสียงของมีคมแทรกเข้าไปในเนื้อดังขึ้นพร้อมกับเสียงเลือดที่ไหลลงพื้น

กัญญาถูกแทงกลางหน้าอก ร่างของเด็กสาวล้มลงโดยมีเคกับอาริเซียช่วยรับให้ เศษกระจกปักคาเอาไว้แบบนั้น เกศมีสีหน้าร่าเริงขึ้นเมื่อเห็นเลือด เด็กหญิงหันไปมองพิม ไททัน ฟาโรห์ และไนท์เล็กน้อยก่อนจะรีบหายตัวไป เพราะยังไม่อยากถูก 4 คนนี้กำจัด

"กัญญาทำใจดีๆ ไว้" อาริเซียพูดแล้วเขย่าใบหน้าของเด็กสาวอย่างเอาเป็นเอาตาย

"เอาตัวไปส่งโรงพยาบาลก่อนเร็ว" ไททันร้องบอก

กัญญาขยับปากเหมือนพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะกระอักเลือดออกมาจนพูดไม่ออก เธอกระอักเลือดอีกหลายครั้งก่อนที่สติจะดับวูบไป

......................................................

"แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดี" ชาพูดท่ามกลางความเงียบ หลังจากที่อาริเซียกับเคพากัญญาไปโรงพยาบาล และพวกตำรวจมาเก็บศพของทุกคนไปแล้ว ไนท์อาสาไปส่งเรกะกับขิมเพราะดึกแล้ว

"หาทางกำจัดยัยผีนั่นไงละ" พิมพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเครียดพอดู

"วิญญาณของเขาแข็งแกร่งพอดู คงกำจัดไม่ได้ง่ายๆ " ไททันบอก

"มันต้องมีสักวิธีนั่นแหละ สักวิธี หวังว่านะ" พิมเอามือกุมคางแล้วเดินวนไปๆ มาๆ

"ผมว่ากลับบ้านกันไปก่อนเถอะนี่ก็เริ่มดึกแล้ว" ฟาโรห์ออกความเห็นทุกคนก็พยักหน้า ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ อ้อ ยกเว้นไททันที่อยู่ที่โบสถ์อยู่แล้ว

..............................................................

พอกลับมาถึงบ้าน ขิมหญิงสาวร่างเล็กก็รีบอาบน้ำเตรียมตัวนอนด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก่อนจะนอนก็ไม่ลืมสวดมนต์เหมือนอย่างเคย ใจหนึ่งก็เหนื่อยและขี้เกียจสวดมนต์เหมือนกัน แต่อีกใจหนึ่งก็เตือนว่าควรสวดมนต์ก่อนนอนเหมือนปกติจะดีที่สุด เมื่อสวดมนต์และบูชาพระรัตนตรัย รวมถึงกราบพระองค์เล็กที่หัวเตียงเสร็จ เธอก็ผล็อยหลับลงบนเตียงไปอย่างรวดเร็วเพราะพักนี้เจออะไรหนักๆ มาประดังประเดจนปวดหัวไปหมด

ขิมปรือตาเล็กน้อย เพื่อปรับแสงให้เข้าที่ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง

ขิมแทบจะตกใจจนเกือบเผลอร้องออกมาดังๆ เมื่อห้องนอนของเธอแปรสภาพเป็นอีกที่หนึ่ง ที่เธอนอนอยู่กลายเป็นดินแห้งๆ แตะระแหง ซึ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา มีต้นไม้แห้งๆ ตายซากอยู่ประปราย ดวงจันทร์สิ่งเดียวที่ให้แสงสว่างในเวลานี้มีสีแดงฉานเหมือนเลือด

"ราวกับภาพยนตร์สยองขวัญ" ขิมครางออกมา และลุกขึ้นจากพื้นมีเศษดินเปรอะตามชุดนอนเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เวลาจะมาใส่ใจกับเรื่องนั้นซะหน่อย

"มึงจะเป็นรายต่อไป!!" หวานปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า จนขิมร้องลั่น

หญิงสาวย้อนยุควิ่งหนีหวานอย่างไม่รู้ทิศทาง เท้าเปลือยเปล่าย่ำลงบนพื้นดินแข็งๆ เหมือนของจริง หรือว่าเธอไม่ได้ฝัน

ขิมออกวิ่งไปเรื่อยๆ จนเริ่มเหนื่อยแต่ก็ไม่กล้าหันหลังกลับไปดูหวานอีกครั้ง ขาเริ่มสั่นก้าวไม่ออกเพราะความกลัวประดังเข้ามา ขิมหยุดยืนหอบแล้วพิงตัวใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอหันหลังกลับไปมองก็เห็นว่าวิญญาณผีสาวหายไปแล้ว จึงถอนหายใจโล่งอก

แหมะ แหมะ

ขิมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีอะไรเหนียวๆ หนืดๆ ย้อยลงมาโดนใบหน้าและแขนเธอ และพบว่ามันเป็นเลือด หญิงสาวในวรรณคดีพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เงยหน้าขึ้นไปมองบนต้นไม้แต่เสียงเอี๊ยดอ๊าดและเสียงหัวเราะทำให้เธออดหันไปมองไม่ได้

หวานแขวนคออยู่ที่กิ่งไม้กิ่งหนึ่ง ลิ้นจุกปาก ตาเหลือกถลน เลือดสีแดงสดกับน้ำเหลืองไหลย้อยลงมาปลายเท้าของเธอ ตัวซีดและเปื้อนไปด้วยโคลน มือผอมแห้งมีแต่หนังหุ้มกระดูก

ขิมหวีดร้องลั่นเหมือนคนบ้าแล้ววิ่งหนีอีกครั้ง

"มึงอย่าอยู่เลย ไอพวกชอบแส่ชอบลองของ!" หวานปรากฏมาดักหน้าขิม

"ปล่อยเราไปเถิด เราสัญญาว่าจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้" ขิมพนมมือไหว้ทั้งน้ำตา

"ไม่ มึงต้องตาย! ตาย!!" หวานทำท่าจะตรงเข้ามารัดคอขิม ก่อนที่ตัวเองจะหวีดร้องลั่น

ตอนนี้ตัวขิมมีแสงเรืองๆ สีทอง ซึ่งหญิงสาวก็ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่หวานที่ถูกแสงนี้เข้าถึงกับกรีดร้องและมีรอยไหม้ปรากฏขึ้นที่ตัว

"หนอยมึง อีสารเลว!" หวานถลึงตามองด้วยความแค้น ขิมได้ยินเสียงสวดที่ฟังดูเหมือนบทสวดที่เธอสวดก่อนนอน พร้อมกับสติเธอที่ถูกฉุดกระชากไป

"อ๊ะ!!" ขิมลืมตาอีกครั้งในห้องนอนของตัวเอง เธอหอบหายใจตัวโยน เหงื่อแตกพลั่กราวกับน้ำ หญิงสาวรู้สึกกลัวสุดขีดว่าจะตายแล้ว

แต่ขิมก็รู้ว่ามันไม่ใช่ฝัน เพราะมีเศษดินแห้งๆ ติดที่ชุดนอนเธออยู่ หญิงสาวหันไปทางหัวเตียงที่มีพระพุทธรูปองค์เล็กอยู่

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ" ขิมพนมมือไหว้ปลกๆ คิดในใจว่าถ้าเธอลืมสวดมนต์และบูชาพระรัตตรัยก่อนนอนจะมีสภาพเป็นยังไง

......................................................................

ปัจฉิมลิขิต. ไรท์มาอีกแว้ววววววววว ช่วงนี้ว่างงาน เลยมีเวลาอัพเยอะขึ้น ^ ^
ป.ล 2 ตอนหน้า หนูพิม ตาไนท์ คุณไททัน และท่านฟาโรห์ จะเด่นขึ้น (จากที่อยู่เดิมเด่นจนไม่รู้จะเด่นยังไงอยู่แล้วด้วย) เพราะต้องร่วมด้วยช่วยกันกำจัดยัยผีหวาน และหนูเกศ (แต่คนสุดท้ายไรท์ไม่อยากให้กำจัดเลย T^T)
ป.ล 3 ไรท์แอบบอกนิดนึงว่าที่ตามชานมอยู่ไม่ใช่คุณผีหวาน และหนูเกศหรอก อิอิ ที่เหลือไม่บอกปล่อยให้งง
ป.ล 4 ตอนหน้าจะเป็นเกี่ยวกับเรื่องราวเบื้องหลังของคุณผีหวานเจ้าค่ะ อย่าลืมติดตามเด้อ