Ghost...ลองของเฮี้ยน (ไรท์กลับมาแล้วยังจำกันได้มั้ย!!)

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 5 สิ้นสุด

BlackForest✿

'ทางกลุ่มที่ 4'

พวกเขาตามเด็กผู้หญิงคนนั้นมาจนถึงดาดฟ้า บนดาดฟ้าตอนนี้ดูอันตรายมาก เพราะไม่มีรั้วเหล็กกั้น แต่ดูจากสภาพแล้วน่าจะเคยมี เพราะมีบางจุดเหลือเสารั้วขึ้นสนิมไว้แค่ 4 – 5 ต้น แต่ไม่มีราว ถ้ามีคนวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือคงโดนเสานี้แทงทะลุไปอย่างง่ายดายแน่ๆ พอมองไปรอบๆ สำรวจดู ก็เห็นเสาขึ้นสนิทกองอยู่ตรงมุมหนึ่ง พื้นปูนคอนกรีตแข็งกระด้างที่เคยถูกทาสีไว้หลุดลอกออกไปหมด ลมเย็นๆ ยามค่ำคืน พัดมาตลอดเวลา จนรู้สึกเหมือนอยู่ในหน้าหนาว แต่พวกเขากลับรู้สึกเย็นยะเยือกมากกว่า เด็กหญิงน้อยหายไปแล้ว บนดาดฟ้ามีแค่พวกเขาเท่านั้น

"น่ากลัวจังแฮะ" เรนพึมพำเบาๆ แล้วขยี้ผมตัวเอง

"ตุ๊กตาก็เจอแล้ว กลับกันเหอะ" เคบอกเพราะอยากกลับบ้านแล้ว

"นั่นสินะ กลับๆๆ" วินสนับสนุน

"ไม่ให้กลับหรอกค่ะ คิกคิกคิก" เด็กหญิงตัวน้อยปรากฏตัวอีกครั้ง และยืนบังประตูที่ติดกับบันไดลงไว้

"นี่ ยูต้องการอะไรกันแน่" อาริเซียถามอย่างเหลืออด

"ต้องการให้พวกคุณ 'ตาย!' คิกคิกคิก" เกศหัวเราะคิกคัก ราวกับเห็นความตายเป็นเรื่องสนุก ทั้งๆ ที่ยังเป็นเด็ก

"เราจะกลับแล้ว" กัญญาบอกเรียบๆ

"ไม่ให้กลับ จนกว่าพี่หวานจะมา" เกศกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทีสนุกสนาน

"หวาน? ใคร?" อาริเซียถาม

"พี่หวาน พี่เขาผูกคอตายที่นี่ หนูรับคำสั่งมาจากพี่หวาน"

"ทำไมต้องรับคำสั่งมาจากคนที่ชื่อหวาน" อาริเซียหลอกถาม เพราะคิดว่าเป็นเด็กคงยังไม่รู้อะไร

"เพราะพี่หวานเป็นหัวหน้า ถ้าใครไม่ฟังจะโดนแบบพี่สา กับพี่เดช" เกศตอบมา

"เดชกับสา ใครอีกละ"

"พวกเขาถูกฆ่าที่นี่เหมือนกัน อ่อ พี่เดชถูกเอามาศพมาทิ้งที่นี่เหมือนหนู เลยต้องอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ฟังคำสั่งพี่หวาน พี่หวานจะพันธนาการเอาไว้ที่ห้องเก็บของข้างบันไดที่พี่ขึ้นมา พวกพี่สากับพี่เดช ไม่ยอมฟังคำสั่งพี่หวาน ยืนกรานจะช่วยพวกพี่ๆ ให้ได้" เด็กน้อยยังตอบอย่างไม่รู้ประสา

"สากับเดชนี่ เป็นวิญญาณด้วยเหรอ"

"ใช่ค่ะ แต่พวกพี่เขาเป็นวิญญาณที่แปลกๆ ชอบช่วยคนให้ออกไปจากเงื้อมมือพี่หวาน"

"ยังงี้นี่เอง" อาริเซียเริ่มได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์แล้ว

"เพราะงั้น หนูไม่อยากเป็นแบบพี่สากับพี่เดช และอยากเล่นสนุกๆ แบบที่พี่หวานสอน เลยต้องเชื่อฟังคำสั่งพี่หวาน"

"ห้องเก็บของ คือห้องที่ล็อคกุญแจข้างบันไดใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ" เกศพูดเสียงดังฟังชัด

"แล้วตอนนี้พี่หวานที่เธอพูดถึงอยู่ที่ไหน"

"กำลังจัดการกับคนที่พยายามจะหนีออกไปจากที่นี่ค่ะ"

แล้วทุกคนก็เหมือนได้ยินเสียงแว่วๆ ว่ามีคนกรีดร้องหลายคน และเสียงบางอย่างที่กระแทกกับไม้

"พูดมากจริงๆ " หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เธอมีเชือกขาดๆ เปื่อยๆ คล้องที่คอ แล้วเล่นงานเกศจนเจ้าตัวร้องโหยหวน

"ขอโทษค่ะ กรี๊ดดดดดดด!!!!!!" เกศหวีดร้อง

"นังนี่ถึงจะเป็นพรรคพวกที่ดี แต่ก็ยังเด็กไม่รู้อะไรเลยจริงๆ " หวานหันมาทางพวกเขาอย่างหงุดหงิด

"ขนาดเด็กยังทำได้ลง พวกตัวเองแท้ๆ" เรนรู้สึกสงสารถึงจะเป็นวิญญาณที่เคยเล่นงานพวกเขาก็ตาม

"หึ ต้องไปถามแม่เลี้ยงมันสิ ว่าเด็กอย่างมันยังฆ่าได้ลง" หวานพูดอย่างประชดประชัน

"พวกนายอยู่นี่เองเหรอ" ชาพูดอย่างดีใจ เพราะเจอครบทุกคนแล้ว แต่ก็สะดุ้งเมื่อหวานหันมามอง

"เจอแล้วเหรอ" พิมพูดอย่างโล่งใจ เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีชีวิตอยู่

"พาพวกมึงขึ้นมาให้หมด ไม่งั้นไอ้นี่ตาย!" หวานคว้าคอเรนแล้วยื่นแขนที่คว้าคอเขาให้อยู่นอกเขตดาดฟ้า

"ว้ากกกก!!!!" เรนร้องเสียงหลงเมื่อเห็นตัวเองห้อยอยู่บนอากาศ ท้องไส้โหวงๆ เพราะความสูงชนิดที่เขาตกลงไปตายในคราวเดียวได้

พิมกัดฟันกรอดแล้วให้ชาไปเรียกทุกคนให้ขึ้นมาที่ดาดฟ้า

"อ๋อ มึงใช่มั้ย ที่ส่งไอ้บ้าที่ห้องน้ำนั่นให้ไปลงนรก" หวานถลึงตาจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า

เป็นเพราะเขาไม่ยอมปล่อยวางกับความแค้น ถึงได้ลงนรกค่ะ" พิมหันมาเถียงหวาน

"อีตัวจุ้นจ้าน มึงได้ตายเป็นรายแรกแน่ๆ" สิ้นเสียงของวิญญาณสาว เหล่าวิญญาณภูตผีทุกตัวก็ปรากฏขึ้นรายล้อมรอบดาดฟ้า และยืนบนอากาศที่ว่างเปล่า

ทุกคนที่ชาลงไปเรียกขึ้นมาดาดฟ้าอย่างงงๆ ก่อนจะตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นวิญญาณจำนวนมากรายล้อมอยู่ ยกเว้นคนที่เจอบ่อยๆ อย่างไททัน ฟาโรห์ ไนท์ ที่ยังคงสีหน้าเดิมไว้ได้

แต่คนขวัญอ่อนอย่างชานมแทบจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น ส่วนเคทถึงจะไม่ได้ขวัญอ่อน แต่กลับมีสีหน้าเหมือนคนจะเป็นลม เพราะความรู้สึกไม่ดีที่บีบอัดจนหายใจไม่ออก เธอรู้ได้ทันทีว่าวิญญาณพวกนี้มีความแค้น ความโกรธ และความพยาบาทมาก จนแทบจะฉีกทุกคนเป็นชิ้นๆ ได้

"เคทเป็นอะไรมั้ย" ชาพยุงเคทที่เริ่มหายใจหอบ

เมื่อทุกคนขึ้นมาที่ดาดฟ้าหมด ประตูเหล็กสนิทเขรอะที่เชื่อมดาดฟ้ากับบันไดก็ปิดลงและจะเปิดไม่ออก จนกว่าจะไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่อีก

"ดีมากที่ช่วยไปตามคนมาให้พวกเราเล่นกัน หึหึหึ" หวานแสยะยิ้ม

"ปล่อยหมอนั่นมาซะที" อาริเซียร้องบอก

"อ้อ ได้สิ" หวานปล่อยเรนทันทีที่อาริเซียบอก ปล่อยที่ว่าหมายถึงปล่อยเขาให้ตกลงไปยังพื้นเบื้องล่างที่ความสูง 5 ชั้น

"บ้าชิบ! ตายกันอีกแล้ว" อเล็กซ์เผลอพูดออกมา

คนทางกลุ่มที่ 4 หันมาอย่างงุนงง ก่อนที่เคจะถาม

"หมายความว่าไง ตายกันอีกแล้ว"

คนอื่นๆ ทำท่าทีอึกอัก แต่อาริเซียก็นับแล้ว มีคนหายไปหลายคนอยู่เหมือนกันจากตอนแรกมี 22 คน ตอนนี้เหลือแค่ 17 คน!

"คนอื่นๆ หายไปไหนนะ" กัญญาที่งงเหมือนกันถาม

"ตายแล้ว" ฟาโรห์พูดเรียบๆ เช่นเคย

"ว่าไงนะ!" วินถามอีกครั้ง

"ตายกันหมดแล้ว ได้ยินรึยัง!" วายุพูดเสริม

"เอาละ ทักทายกันพอแล้ว ก็ได้เวลา 'ตาย!' ของพวกมึงแล้ว" หวานพูดขึ้น ทุกคนหันไปมองด้วยความโกรธแค้นที่เธอมีส่วนทำให้เพื่อนต้องตาย

"คนอย่างคุณ.." พิมทำท่าจะกำจัดหวาน แต่เธอก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างผ่านหลังเธอไป ก่อนจะเห็นเกศถือเป้เธอไว้ สายเป้ขาดเพราะถูกตัด

"ในนั้น! ล็อคเกตรูปพ่อกับแม่" พิมตรงดิ่งเข้าไปจะเอาคืน

"ไม่ให้หรอกค่ะ" เกศเรียกตุ๊กตาเชิดของตัวเองออกมา แล้วให้มันขวางพิม

"ส่งมาซะ!" พิมไม่ยอมเธอฝ่าพวกตุ๊กตาศพมาได้ และก่อนที่จะคว้าเป้เด็กหญิงก็หายไป

"ยุติเรื่องพวกนี้ซะเถอะ ไม่งั้นจะหาว่าพวกผมไม่เตือน" ไททันร้องบอก

"มึงกล้าขู่กูเหรอ!" หวานขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ

"ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ อย่าให้มีใครตายอีกเลย" ไนท์พูดเพราะไม่อยากให้มีใครตายอีกแล้ว

"ไม่!!" หวานตะคอกใส่อย่างเหลืออด ก่อนจะปัดมือผอมแห้งติดกระดูกใส่ไนท์จนกระเด็นไปชนเรกะที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"โอ๊ย! โทษที เจ็บมั้ย" ไนท์รีบลุกขึ้นพยุงเรกะที่ทำหน้าจุกๆ

"เอาคืนมานะ!" พิมกระโจนไปคว้าเป้ตัวเองได้สำเร็จ เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก เพราะพิมไม่ทันสังเกตว่าตัวเธอกระโดดมาคว้าเป้ที่ริมดาดฟ้า จนตอนนี้ร่างของเธอก็ลอยออกจากพื้นดินไปเรียบร้อย

พิม เจน อเล็กซ์ และเคทร้องประสานเสียงเพราะตกใจ

"กรี๊ดดดดดดด!!!!!!" พิมตกใจสุดขีด ก่อนจะหันมาคว้าขอบดาดฟ้าได้เฉียวฉิวด้วยมือข้างเดียว เพราะอีกข้างต้องถือเป้เอาไว้

ขิมพยายามจะวิ่งไปช่วยพิมแต่เกศกลับมาดักหน้า ก่อนจะปามีดใส่หญิงสาว โชคยังดีที่หลบได้ทันถึงจะถากแก้มไปจนเป็นแผลก็ยังดีกว่ามาปักกลางหน้าเธอ

"ลงไปซะ อีนังชั่ว!" หวานพูดพลางมองพิมที่ทำหน้าเบ้เพราะเจ็บมือและเริ่มจับไว้ไม่อยู่แล้ว

"ไม่มีทาง!" พิมพูดเสียงแข็ง พลางมองข้ามไหล่ของหวานไป

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!" หวานกรีดร้องเพราะถูกไททันสาดน้ำมนต์ใส่ เธอหันมามองเขาอย่างมุ่งร้าย ก่อนจะถูกฟาโรห์พันสายสิญจน์ที่คอ

"ขึ้นมาเร็ว" อาริเซียยื่นมือส่งให้พิม พร้อมกับเคที่วิ่งมาช่วยด้วย ทั้งสองคนฉุดร่างของพิมขึ้นมาอย่างทุลักทุเล และต่างฝ่ายต่างก็หอบกันตัวโยน

"มึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก" หวานพูดอย่างประสงค์ร้ายดวงตาเหลือถลน มีควันลอยออกมาจากตัวเป็นระยะๆ เพราะถูกน้ำมนต์เผา และมีสายสิญจน์คล้องคออีกทีหนึ่ง

"หุบปากซะ คุณจะได้ไม่ไปผุดไปเกิดเดี๋ยวนี้แหละ" ไททันพูดก่อนจะสวดภาษาที่ฟังไม่เข้าใจ

"หยุดนะ!" เกศหยิบมีดของตัวเองมาตัดสายสิญจน์ให้หวาน มีดของเธอเมื่อตัดสายสิญจน์เสร็จก็จางหายไป และเด็กหญิงก็รู้ว่ามันไม่มีทางนำกลับมาใช้ได้อีก

"ตายซะเถอะพวกมึง! ฆ่ามันเลย!!" หวานลอยถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนจะสั่งพวกวิญญาณให้จัดการกับพวกเขา

วิญญาณบางตัวแสยะยิ้มและเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหาย บางตัวก็หัวเราะเพราะจะได้ฆ่าคน บางตัวก็ทำหน้าตาโกรธแค้น แต่ที่เหมือนกันคือ มันตรงเข้าทำร้ายพวกเขา

"เยอะชะมัดเลย" พิมบ่นพลางสวดส่งวิญญาณตัวที่ใกล้ที่สุด

อาเรียจ้วงแทงมีดใส่พวกวิญญาณ แต่มันก็ได้ผลเฉพาะบางตัวเท่านั้น เคทกับชานมแทบจะสลบไปกองกับพื้น เอ็มก็พยายามกันแฟนสาวเต็มที่ อเล็กซ์กับชายืนสับสนทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างๆ โดยมีไททันกับฟาโรห์ช่วยกำจัดวิญญาณอยู่ใกล้ๆ ไนท์ก็เอาดาบศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาฟันใส่วิญญาณซึ่งช่วยได้มากโขอยู่ เรกะกับขิมหลบหลังไนท์เพราะทำอะไรไม่ได้ ขิมเองก็พยายามจะจุดธูปเทียน แต่หาไม้ขีดไม่เจอ กัญญาก็หลบอยู่ใกล้ๆ กันพร้อมกับวายุและวิน พิมพยายามสวดส่งวิญญาณให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มีอาริเซียกับเคหลบอยู่ข้างหลัง

"เก่งนักนี่พวกมึงนะ แต่ชนะพวกกูไม่ได้หรอก" หวานหัวเราะเบาๆ พลางมองพวกเขาที่ดิ้นรนเอาตัวรอดจากวิญญาณ และพวกจิตพยาบาท

"แบบนี้เราได้ตายกันหมดแน่" ขิมพูดพลางกำมืออย่างเจ็บใจ

"ถ้าเราไปตามวิญญาณดวงอื่นมาช่วยด้วยละ" อาริเซียหันไปเสนอเบาๆ พยายามไม่ให้หวานรู้

"วิญญาณตัวอื่นจะยอมช่วยเราเหรอ" อเล็กซ์หันมาถาม

"ตอนนั้นที่ฉันหลอกถามผีเด็กนั่น บอกว่ามีวิญญาณอยู่ 2 ตน ที่ไม่ยอมช่วยพวกนั้นฆ่าเรา แถมยังจะช่วยให้เราออกไปจากที่นี่ พวกนั้นถูกขังอยู่ข้างล่างห้องที่ล็อคกุญแจ เด็กนั่นคงไม่โกหกหรอก คงไร้เดียงสาเกินกว่าจะโกหก และผีที่เหมือนหัวหน้านั่นก็ทำโทษผีเด็กนั่นด้วย" อาริเซียพูดตามที่ได้ยินมา

"ดีเลย แต่จะทำไงต่อดีละ เราลงไปไม่ได้นี่ ประตูเปิดไม่ออก" ชาบอกอย่างสิ้นหวังนิดๆ

"ฉันลงไปได้ ชั้น 4 ใช่มั้ย" อาเรียเปิดปากพูดเป็นครั้งแรก

"ทำอย่างไรเหรอค่ะ" ขิมถาม

"ยืมมือหน่อย" อาเรียหันไปจับมืออาริเซีย ก่อนจะลากเธอให้ไปแถวๆ ขอบดาดฟ้าโดยมีไนท์ช่วยกันพวกวิญญาณให้ แล้วให้อาริเซียจับมือเคไว้อีกที

"จะทำอะไรกันแน่ค่ะ" เรกะถามอย่างสงสัย

"เอาละ 1 2 3" อาเรียนับจบก็กระโดดลงไปทางดาดฟ้า คนอื่นช็อคกันเป็นแถวนึกว่าเธอจะฆ่าตัวตาย อาริเซียที่ถูกเด็กสาวจับมือไว้ลำตัวของเธอล้มกระแทกกับขอบดาดฟ้าอย่างแรงเพราะน้ำหนักตัวที่ดึงตัวเธอให้ล้มลง เคก็พยายามช่วยฉุดอาริเซียไว้ไม่งั้นได้ร่วงลงไปทั้งคู่แน่

อาเรียไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย เธอจับมืออาริเซียไว้แน่นแล้วห้อยลงมาจากดาดฟ้าตรงที่เป็นหน้าต่างชั้น 4 พอดี เธอแกว่งเท้าตัวเองให้มีแรงส่ง ถึงจะดูบ้าบิ่นและน่าหวาดเสียวมากแต่เด็กสาวก็เหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลย อาเรียแกว่งตัวเองให้เร็วขึ้นจนแกว่งตัวเองเข้าหน้าต่างได้ เด็กสาวถึงจะแกว่งตัวเองเข้าหน้าต่างได้แล้วแต่ก็เพิ่มแรงส่งอีกหลายรอบ ก่อนจะกระโจนเข้าไปข้างใน

ร่างเล็กของเธอกลิ้งไปตามพื้นเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทางประตูที่ปิดล็อคไว้ เธอพยายามใช้เท้าเตะประตูหรือผลักประตูหลายครั้ง แล้วเอาลวดเส้นเล็กๆ มาไขแม่กุญแจสนิทเขรอะ การไขแบบนี้เธอเองก็เพิ่งจะเคยใช้ แต่เห็นคนอื่นเขาทำกันเธอจึงแทงไปแทงมาหลายครั้ง แม่กุญแจถึงจะเปิดได้ในที่สุด

อาเรียเปิดประตูเข้าไปในห้องช้าๆ ห้องนี้ใหญ่พอๆ กับห้องนอนห้องอื่น แต่มีหยากไย่ใยแมงมุมและฝุ่นจับเขรอะรวมถึงกล่องเก่าๆ กับแมลงสาบหลายตัวด้วย

สิ่งที่อยู่กลางห้องเป็นวิญญาณของสากับเดชที่มองเธออย่างตกใจและแปลกใจ เพราะไม่เคยมีใครเปิดห้องนี้ได้มาก่อน และเด็กสาวก็ทำให้วิญญาณของทั้งคู่แปลกใจอีก เมื่อเธอใช้มีดตัดเครื่องพันธนาการของพวกเขาจนหมด

"ขอบใจ" สาพูดพลางลูบแขนตัวเองที่โดนพันธนาการก่อนหน้านี้

"ไปช่วยที" อาเรียพูดช้าๆ แต่ทั้งสองก็พอจะรู้ จึงพุ่งตัวทะลุเพดานขึ้นไปข้างบน

ทางด้านอาริเซียเกือบจะร่วงลงไปจากดาดฟ้าหลายครั้งเพราะอาเรียที่แกว่งตัวเองไปมา ก่อนจะกระโจนเข้าไปข้างในทางหน้าต่าง

พวกเขารอนานพอดู จนเคถูกวิญญาณตัวไหนไม่รู้ทำร้ายจนที่หัวไหล่เป็นแผล วินกับวายุที่ได้แผลมานิดหน่อยแต่ถูกพิมช่วยไว้ทัน พวกเขายังอยู่ครบและยังไม่มีใครตาย

จนกระทั่งสากับเดชพุ่งตัวโผล่มาจากพื้น จนไททันกับฟาโรห์เกือบจะทำลายวิญญาณทั้งคู่แล้ว แต่อาริเซียห้ามไว้ทัน

"คุณช่วยพวกเราได้ใช่ไหมค่ะ" ขิมถามซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้า

"หยุดเดี๋ยวนี้นะหวาน!!" สาตะคอกเสียงดัง จนวิญญาณทุกตัวหยุดโจมตีทุกคนแล้วหันมามองเธอเป็นตาเดียว ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ

"มึง!? ออกมาได้ยังไง" หวานฝ่าพวกวิญญาณชั้นต่ำออกมาอยู่แถวหน้าแล้วมองสาอย่างประหลาดใจ

"ช่างเรื่องนั้นเถอะ ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!" สาพูดอย่างโกรธแค้น

ระหว่างที่สาพูดอยู่ เดชก็หันมากระซิบบอกทุกคนให้สวดส่งแผ่เมตตาให้เขากับสา เพื่อจะได้มีผลบุญพอจะช่วยทุกคนได้ และทุกคนก็ทำตามอย่างไม่เสียเวลาคิด

"หยุดซะเถอะหวาน ก่อนที่ผลกรรมมันจะมากไปกว่านี้" เดชช่วยสาพูดกับหวาน

"ไม่มีทางพวกมันต้องตาย! พวกมึงด้วย!!" หวานตะโกนอย่างไม่ยอม

"ปล่อยพวกเขาไปซะอย่าให้พวกเราจัดการขั้นเด็ดขาดนะ" สาบอก

"ไม่ไม่ไม่ พวกมึงต้องตาย ต้องตาย!! พวกมึงไม่มีวันออกไปจากที่นี่อย่างมีชีวิต! กูจะให้วิญญาณพวกนี้กัดกินมึงให้วิญญาณสลายหายไปเลยอีสาไอเดช!!"

"ถ้าทำได้นะ" สาแสยะยิ้มเมื่อตัวเธอเปล่งแสงสีขาวออกมาพร้อมกับเดช

"พวกมึง!!" หวานชะงักอย่างตกใจ

"จงหายไปซะ!" สากุมมือกับเดชพร้อมกับตะโกนออกมา วิญญาณชั้นต่ำหลายตัวพยายามหนีแต่หนีไม่พ้น ประกายแสงสีขาวส่องออกมาจากสาและเดชจนทุกคนมองอะไรไม่เห็น มันกระจายวงกว้างขึ้นและกว้างขึ้น พวกเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

ทุกคนลืมตามาอีกครั้งบนดาดฟ้า สากับเดชยืนยิ้มให้กันอยู่ พวกวิญญาณตนอื่นหายไปแล้ว

"พวกเขาหายไปแล้วเหรอค่ะ" เรกะร้องถามออกมาเป็นคนแรก

"จ้ะ คงไปผุดไปเกิด และไปใช้ผลกรรมที่ตัวเองทำแล้วละ" สาหันมายิ้มให้ เธออยู่ในสภาพโปร่งใสและไม่มีแผลใดๆ เหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรก

"ขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่วมมือ ผลจากการที่ทุกคนแผ่เมตตาให้ทำให้เราช่วยกำจัดพวกนั้นได้ แถมยังเหลือให้เราไปเกิดใหม่อีก" เดชพูด เขามีสภาพเหมือนคนธรรมดาทั่วไปแต่ร่างโปร่งใสเหมือนสา

"พวกเราไปแล้วนะ วันหลังอย่าไปเที่ยวลองของที่ไหนอีกละ" สาพูดพลางโบกมือ ถึงสาไม่พูดทุกคนก็ไม่กล้าไปลองของอีกตลอดชีวิตแน่ๆ

"ดูนั่นสิ" เดชชี้ไปทางขอบฟ้าด้านหนึ่ง

พระอาทิตย์สีส้มค่อยๆ ฉายแสงอรุณขึ้นอย่างช้าๆ คืนที่น่ากลัวผ่านพ้นไปแล้ว

ระหว่างที่ทุกคนมองพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันใหม่ พวกสากับเดชก็หายไปแล้ว ทุกคนคิดว่าเขาจะต้องไปเกิดกันแล้วแน่ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปบ้านตัวเอง

"อืมม ไม่น่ากลัวแล้วละ" เคทพูดเมื่อทุกคนยืนอยู่ที่ถนนหน้าโรงแรมร้าง

ทุกคนหันไปมองตามที่เคทบอก โรงแรมร้างบัดนี้มันไม่น่ากลัวแล้วจริงๆ ตอนนี้มันเป็นเพียงแค่สิ่งก่อสร้างธรรมดาๆ ไม่มีบรรยากาศที่ชวนขนลุกเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

"แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ" ไนท์บอกพลางโบกมือลา

ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี โดยที่บางคนจบลงด้วยการถูกผู้ปกครองดุ โทษฐานที่หายหัวไปทั้งคืน

แต่..

ถ้าบอกว่าจบเท่านี้มันดู Happy Ending ไปจริงมั้ย

ขอโทษด้วยละกันนะ

ที่มันยังไม่จบ!!

ในมุมมืดมีร่างร่างหนึ่ง ยืนมองด้วยความโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิม เหมือนสาดน้ำมันเข้ากองไฟ ข้างๆ กันมีร่างโปร่งใสของเด็กผู้หญิงที่กอดตุ๊กตาเปื้อนเลือดอยู่

พวกมันไม่ตายดีแน่ หวานแค่นเสียงอย่างเจ็บใจและโกรธแค้นกว่าเดิมมากสัก 10 เท่าตัว!

.................................................................

ปอจุดลอลิงจุด. ไรท์กลับมาแล้ว เฮ้~~~ หลังจากโดนทำโทษงดเล่นคอมไปนานน้านนาน (ในความคิดของไรท์) เพราะเกรดตก เหอๆๆ
ป.ล 2 บอกก่อนว่าเรื่องนี้ยาวเจ้าค่ะยาว เพราะคุณผีหวานกลายเป็นวิญญาณอาฆาตระบบติดตามตัวออโต้ไปแล้ว ต้องเสียเวลากำจัดนานกันหน่อยละ อ่อ พร้อมกับเกศด้วย 
ป.ล 3 ส่วนตัวแล้ว ไรท์ชอบหนูเกศม้ากมาก คุณเธอโหดแบบไร้เดียงสา น่าร้ากกกกก (คนอ่านบอกน่ารักกะผีสิ เอ๊ะ แต่ก็ผีจริงๆ นี่เนอะ)
ป.ล 4 ไรท์จะพยายามอัพบ่อยๆ แน่น้อน ฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวและฝากนิยายไว้ด้วยนะจ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา