Ghost...ลองของเฮี้ยน (ไรท์กลับมาแล้วยังจำกันได้มั้ย!!)

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 4 อย่าหนี

BlackForest::

 

'ทางกลุ่มที่ 1'

ทุกคนสำรวจห้องอื่นๆ อย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบอะไรอีกเลย เคทก็ไม่รู้สึกไม่ดีอีก เลยตกลงว่าจะไปสมทบกับกลุ่มอื่น พิมเดินนำไปยังบันได มีเคทตามมาติดๆ อเล็กซ์ที่เหมือนโดนหักหน้า เพราะเชื่อสุดโต่งว่าผีไม่มีจริง ชาเลยแกล้งแหย่อยู่ข้างๆ มีเจนรั้งท้าย

เจนหันมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง เธอเดินรั้งท้าย และรู้สึกว่ามีคนมองเธออยู่ตลอดเวลา

แล้วมันก็จริง เหล่าวิญญาณหิวกระหาย มองเจนตาเป็นมัน พวกมันไม่ได้รับส่วนบุญและกินอาหารเป็นเวลานาน ความหิวโหยทำให้พวกมันต้องกินเลือดและเนื้อของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ และเจนที่เดินรั้งท้ายก็เป็นตัวเลือกที่ดีในเวลานี้

วิญญาณชั้นต่ำเหล่านั้น เข้าจู่โจมเด็กสาวมาดห้าว เริ่มจากจับขาเจนไว้แน่น แล้วเอามือแห้งติดกระดูกปิดปากเธอไว้

เจนขยับตัวไม่ได้และหยุดเดินโดยที่ทุกคนไม่ได้สังเกต เธอไม่ใช่คนที่มีสัมผัสพิเศษเลยมองไม่เห็นเหล่าวิญญาณที่รุมล้อมเธอจนแทบจะไม่มีช่องว่าง พวกมันเบียดเสียดเพื่อจะฉีกกระชากร่างตรงหน้าเข้าปากให้สมกับความหิว

พิมที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดหยุดชะงักกลางคัน พร้อมกับเคท สองสาวสัมผัสที่หกเริ่มรู้ตัวแล้ว  ชากับอเล็กซ์เกือบจะเดินชนทั้งคู่

"เจน!" เคทตะโกนแล้ววิ่งแทรกตัวชากับอเล็กซ์ไปยังทางเดินที่ทิ้งเจนไว้ พิมรีบวิ่งไปไม่ต่างกัน ชากับอเล็กซ์ก็เพิ่งเห็นว่าเจนหายตัวไป

ร่างเล็กๆ ของสาวมาดเท่ตัวสั่นด้วยความกลัว เธอมองมายังเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ร่างของเธอขยับไม่ได้ หรือแม้แต่จะเปล่งเสียงออกจากลำคอ แต่ก่อนที่เจนจะโดนช่วยเหลือ เหล่าวิญญาณจึงปรากฏตัวขึ้นแก่สายตาของทุกคน พร้อมกับฉีกกระชากร่างตรงหน้า เจนสัมผัสได้ถึงมือแห้งๆ ผอมๆ ที่กำลังฉีกกระชากตัวเธอ โดยไร้ซึ่งเสียง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินแค่เพียงเสียงเคี้ยวจั๊บๆ อย่างเอร็ดอร่อยของพวกนั้น เสียงฉีกกระชากเหมือนฉีกตุ๊กตาผ้าจนแขนขาดออกจากกัน เหล่าวิญญาณมีมากจนบังร่างของเจนมิด แต่เลือดสีแดงเข้มก็ไหลมาตามพื้นแสดงให้เห็นว่าเจนตายแล้วจริงๆ

พิมกัดฟันแน่น เธอโยนสายสิญจน์เข้าไปกลางวงของพวกนั้น เหล่าวิญญาณชั้นต่ำแตกฮือกันไปละทิศละทาง แล้วหายไป ทิ้งไว้แต่ร่างที่น่าอเนจอนาถของเจน

ศพของเจนมีสภาพดีแค่ส่วนหัวเท่านั้น หัวของเธอดวงตาเหลือกโพลง ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด มุมปากมีเลือดที่เริ่มจะแห้ง นับตั้งแต่คอของเด็กสาวลงไป ก็หายไปหมด มีเพียงเศษนิ้วติดกับเนื้อที่น่าจะเป็นมือ เนื้อชิ้นเล็กๆ สีแดงสดติดกระดูก เครื่องในสีเข้มแค่ไม่กี่ชิ้น กับเศษนิ้วเท้าของเธอเท่านั้น เลือดกองใหญ่ที่ไหลตามพื้น สายสิญจน์สีขาวของพิมเมื่อกี้บัดนี้เปื้อนไปด้วยเลือดของเจน

"อ้อก อ้วก!" ชาอาเจียนออกมาเมื่อเห็นสภาพศพของเพื่อน โดยที่คนอื่นๆ ก็ปิดปากพยายามไม่อาเจียนเหมือนชา ส่วนพิมมองเจนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ สมเพช เวทนา โกรธ ในเวลาเดียวกัน

"ขอให้เธอไปสู่สุคติ จงหมดห่วงกับทางโลกนะเจน" พิมกุมมือแล้วพูดเบาๆ

"ยังงี้กลุ่มอื่นก็น่าจะโดนด้วย รีบไปเตือนพวกเขาก่อน" อเล็กซ์ที่เงียบไปนาน พูดขึ้น

 ใช่ พวกเขาโดนไปด้วยจริงๆ

……………………………………………..

'ทางกลุ่มที่ 2'

"ฆ่า ตาย ฆ่า ตาย ฆ่า มึง ฆ่า มึง ต้อง ตาย"

คำพูดมากมายที่ไม่เรียบเรียงและเชื่อมต่อกันออกมาจากปากที่แห้งจนเลือดไหลซิบของเด็กสาว ทำให้ทุกคนมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงบันไดอย่างงงๆ แต่ก่อนจะได้ทำอะไร เด็กสาวก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

"เมื่อกี้นี้อะไรหว่า" ไนท์ทำหน้างงๆ ทำตาปริบๆ

"กรี๊ดด!!" ยูตะร้องอย่างตกใจ เมื่อมีมือของโผล่มาบีบคอเขาอย่างแรง เด็กสาวคนนั้นแสยะยิ้ม เล็บยาวสกปรกของเธอจิกเข้าไปในเนื้อลำคอเรียวของยูตะ

"หยุดนะ ปล่อยพี่ฉันเดี๋ยวนี้!" อุมิตวาดใส่ จนวิญญาณเด็กสาวหันมามอง

"ให้ตายเหอะ ซวยไม่สิ้นสุด" ไนท์บ่นเล็กน้อยก่อนจะตะโกนถาม "คุณต้องการอะไร ฆ่าคนทำไม!"

"พวกมึง ตาย คำสั่ง ฆ่า ตาย หวาน ฆ่า มึง ตาย มึง ต้อง ตาย" เด็กสาวพูดอย่างจับใจความไม่ได้ และดูไม่มีแก่นสารแม้แต่น้อย และคำว่าหวานก็ถูกปล่อยผ่านออกไป โดยไม่มีใครจำได้

ถ้าสากับเดชอยู่ที่นี่ คงไม่ต้องเดาให้มากความ และคิดว่า หวานสั่งให้วิญญาณตนนี้มาฆ่าพวกเขา โดยไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อย

"ท่าทางจะพูดกันไม่รู้เรื่อง" ขิมหยิบน้ำมนต์ในขวดน้ำออกมา เธอพกมาพร้อมกับดอกไม้ธูปเทียนนั่นแหละ หญิงสาวย้อนยุคสาดน้ำมนต์ไปยังร่างของเด็กสาว

"ช่วย อั้ก!" ยูตะดิ้นไปมา เท้าที่ไม่แตะพื้นทำให้คอของเขาต้องรับแบกน้ำหนักของร่างกายแทน จนเริ่มหายใจไม่ออก

วิญญาณตนนี้ ถูกน้ำมนต์เข้าเต็มๆ แต่ยังบีบคอของยูตะอยู่ ร่างโปร่งใสของเธอ มีรอยไหม้เกรียมเพราะน้ำมนต์ วิญญาณตนอื่นที่ทนไม่ได้คงจะปล่อยไปนานแล้ว แต่วิญญาณตนนี้ไร้ซึ่งสามัญสำนึก เป็นแค่วิญญาณชั้นต่ำที่ต้องฟังคำสั่งเท่านั้น ถ้าคำสั่งยังไม่บรรลุ ก็ยังไม่ทำอย่างอื่น

"ช่วยเขาไม่ได้หรือค่ะ" เรกะมองวิญญาณตนนั้นที่เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

"วิญญาณที่ไม่มีสามัญสำนึกและความคิดนะ" ไนท์ดันทุกคนไปข้างหลัง แล้วหยิบสร้อยไม้กางเขนออกมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดาบ ดาบสีเงินเป็นประกายในความมืด ยูตะหอบหายใจ เพราะอาการหอบหืดเริ่มกำเริบ และก่อนที่ยูตะจะทนไม่ไหว ไนท์ก็เข้าใช้ดาบฟันวิญญาณชั้นต่ำสุดแรง

ตุบ

ร่างของยูตะหล่นลงกับพื้นอย่างแรง วิญญาณตนนั้นหันมามองไนท์อย่างอาฆาต รอยแผลที่ถูกฟันส่องแสงสว่างวาบ และวิญญาณตนนั้นก็ระเบิดตัวเองเป็นแค่ละอองแสงสีขาวเหมือนเถ้า

"พี่ค่ะ พี่เป็นอะไรรึเปล่า!" อุมิตรงเข้าไปหายูตะ ลำคอเนียนของเขามีรอยแดงกับแผลเล็กๆ ที่เกิดจากเล็บที่จิกเข้าเนื้อจนเลือดไหล

"เจอวิญญาณแบบนี้ก็เกือบแย่" ขิมถอนหายใจโล่งอกที่ยูตะปลอดภัย

"ไม่เจอบ่อยๆ หรอก ไม่ต้องห่วง" ไนท์บอกหลังจากเก็บดาบเป็นสร้อยไม้กาเขนเหมือนเดิม

"เมื่อกี้ พี่ทำอะไรเหรอค่ะ" เรกะถามอย่างสงสัย

"ดาบนี้อยู่ในสร้อยกางเขนสีแดงที่คุณพ่อให้นะ ถ้ากดกลไกตรงกางเขนเป็น ทำจากเงินบริสุทธิ์ซึ่งทำร้ายวิญญาณได้ เป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการปลุกเสกแล้ว" ไนท์อธิบาย

"ขอบคุณนะค่ะ" ยูตะกับอุมิพูดพร้อมกัน ส่วนไนท์ก็ลูบหัวยูตะเบาๆ

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ"

เสียงคนเดินขึ้นบันได เรียกความสนใจจากทุกคนได้ แล้วเมื่อร่างทั้ง 4 ก้าวพ้นมาถึงชั้น 2 ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มที่ 1 และมีท่าทางแปลกๆ อย่างชาที่ดูอ่อนเพลีย (เกิดจากอาเจียนจนหมดแรง) พิมที่มีแววตาเศร้าสลด เคทที่มองซ้ายมองขวาตลอดเวลา อเล็กซ์ที่ยังอึ้งไม่หาย

"สำรวจเสร็จแล้วเหรอค่ะ" เรกะถาม

"อ๊ะ! อื้อ" เคทพยักหน้าเบาๆ

"รีบเผ่นเหอะ!" อเล็กซ์กับไนท์พูดออกมาพร้อมกัน

"พวกนายเจออะไรรึเปล่า" พิมถาม

ไนท์เล่าเรื่องของเรกะที่เกือบตกหน้าต่าง กับผีที่เข้าสิงขิม รวมถึงผีที่ตั้งใจจะฆ่ายูตะ

"คุณผีบอกให้เรารีบออกไปจากที่นี่ ก่อนจะไม่ได้ออก" ไนท์พูดส่งท้าย

"พวกเราก็จะมาบอกให้รีบออกไปจากที่นี่เหมือนกัน" พิมบอก

"ว่าแต่อีกคนไปไหนเหรอค่ะ" เรกะถามเมื่อเห็นว่ากลุ่มของพิมมีแค่ 4 คน

ทุกคนสะดุ้งเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนจะมองหน้ากันไปมา สุดท้ายก็เป็นเคทที่พูดขึ้น

"เจนตายแล้ว"

"ตายหรือค่ะ!" ขิมทวนคำไม่คิดว่าจะหนักถึงขั้นนี้

"ใช่ ศพเขายังอยู่ข้างล่างเลย เราต้องรีบหนีแล้ว พวกวิญญาณกำลังโกรธ ฉันมองเห็นลางร้ายของทุกคน" เคทพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"งั้นพวกเธอรีบออกไปก่อน ผมจะรีบไปบอกกลุ่มที่เหลือเอง" ไนท์อาสา

"ไม่เอา จะไปก็ไปด้วยกันสิ" ขิมค้านแล้วส่ายหน้า

"ฉันไปด้วย คงจะเป็นประโยชน์มากกว่าที่คิด" พิมบอก

"ฉันด้วยค่ะ ฉันมีญาณพิเศษ" เคทยกมือขึ้น

"ผมไปอยู่แล้ว" อเล็กซ์พูดแล้วหันไปมองชา

"ไม่เอาๆ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวในที่บ้าๆ แบบนี้หรอก" ชาค้านหัวชนฝาทันที

"ไม่เอาเหมือนกันค่ะ" เรกะบอก

ทุกคนหันไปมองยูตะกับอุมิที่ไม่ได้ออกเสียง สองสาวมองหน้ากัน แล้วพึมพำเบาๆ

"เราจะออกไปรอข้างนอก เพราะข้างในมันอันตรายเกินไป" อุมิพูดตามที่พี่ชายบอก

"งั้นไปรอที่ถนนด้านหน้านะ จัดการเสร็จแล้วจะรีบตามไปเลย" ไนท์บอกแล้ววิ่งขึ้นบันไดไปคนแรก

"ไปกันเถอะค่ะพี่" อุมิจูงมือยูตะลงบันไดไปช้าๆ ทุกคนที่ออกความเห็นว่าจะไปด้วย ก็รีบขึ้นบันไดตามไนท์ไป

.......................................................

อุมิและยูตะเดินลงบันไดมาอย่างเงียบๆ ผ่านไปโดยพยายามไม่มองเศษซากศพของเจน จนถึงล็อบบี้ชั้นล่างของโรงแรมอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะได้ออกจากที่บ้าๆ แบบนี้แล้ว

อุมิรีบก้าวเท้าจนแค่เอื้อมมือไปก็เปิดประตูออกไปได้แล้ว

แต่แล้วความหวังที่จะได้ออกจากที่นี่ก็สลายลงไปในพริบตา เมื่อผีสาวมีเชือกขาดๆ คล้องที่คอ ยืนขวางหน้าอุมิอยู่

"ถะ ถอยไปนะ!" อุมิพยายามใจแข็งตะโกนบอก

"พวกมึงมาท้าทายกู มึงต้องตาย" หวานพูดแล้วหายไปในพริบตา

อุมิกัดฟันแน่น ข่มความกลัวเอื้อมมือสั่นเทาไปแตะประตู และทันทีที่นิ้วเล็กๆ ของเธอแตะถูกประตู ร่างของเธอก็ลอยขึ้นเหนือพื้น

"อุมิ!" ยูตะกระโดดไปดึงแขนอุมิลงมา แต่เหมือนมีอะไรฉุดรั้งเอาไว้ อุมิดิ้นไปมากลางอากาศ ยูตะเห็นว่าไม่ได้ผล จึงถอยหลังไปสวดมนต์แผ่เมตตา

แต่ก่อนที่ยูตะจะท่องจบ มีบางอย่างผลักเธอกระเด็นไปชนผนังห้องอย่างแรงจนต้องนอนจุกและอาการหอบหืดกำเริบ

"พี่ยูตะ! พี่!" อุมิหวีดร้องเมื่อพี่ชายถูกทำร้าย แต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่นานร่างของเธอก็กระเด็นไปชนเคาเตอร์อย่างแรง

กร๊อบ

นั่นคือเสียงของอุมิที่ชนเคาเตอร์ จนเธอแน่ใจว่าซี่โครงคงหักสักท่อนสองท่อน แต่ยังฝืนลุกขึ้นแล้วคลานไปทางพี่ชายของตน

"รักกันนัก ก็ไปอยู่ด้วยกันในนรกเลยสิ!!" เสียงแข็งกร้าวที่มองไม่เห็นตัวคนพูดดังขึ้นมา จนอุมิสะดุ้งสุดตัว

"ไม่ เราจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้" อุมิพูดแล้วดูอาการพี่ชาย

"หนีไป อุมิ" ยูตะบอกด้วยสีหน้าไม่ดี เธอ เอ้ย เขาผลักอุมิออกไป  แต่อุมิก็ยังพยุงร่างของยูตะขึ้น แล้วพูดเบาๆ

"รีบหนีกันเถอะค่ะพี่"

"ไม่อุมิหนีไปก่อนเร็ว พี่จะถ่วงเวลาไว้ให้" ยูตะพูด แล้วส่ายหน้าอย่างค้านหัวชนฝา

ทั้งคู่เดินมาถึงครึ่งทางแล้ว ประตูโรงแรมยังอยู่ตรงนั้น แต่สองพี่น้องรู้สึกว่ามันอยู่ไกลเหลือเกิน

"แค่ก แค่ก!" อุมิเริ่มไอออกมาเป็นเลือดเพราะซี่โครงที่หัก เธอยังฝืนเดินพยุงพี่ชายมาเรื่อยๆ จนเริ่มหมดแรง ทรุดตัวลงกับพื้น

"อุมิ เป็นอะไรหรือเปล่า!!" ยูตะที่อาการเริ่มเข้าที่เข้าทางรีบดูอาการน้องสาวอย่างร้อนรน

"เป็นสิ เพราะมันกำลังจะตาย" เสียงของหวานดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับปรากฏตัวขึ้นข้างๆ อุมิ แล้วบีบคอเธออย่างแรง

"ปล่อยน้องสาวฉันนะ ไอผีบ้า!" ยูตะตั้งใจจะเข้ามาช่วย แต่โดนบางอย่างผลักไปชนเสาล็อบบี้แทน

"พี่ค่ะ กรี๊ดดดดดดด!!!" อุมิหวีดร้องลั่น เมื่อแขนของเธอถูกหวานดึงจนขาดออกจากลำตัว แล้วกระเด็นไปตรงหน้ายูตะที่กรีดร้องไม่แพ้กัน

"ตายซะเถอะ นังชั่ว!" หวานแค่นเสียงแล้วจิกเล็บเรียวยาวที่หน้าท้องของอุมิ ก่อนจะกระชากไส้สีชมพูของเธอออกมากองที่พื้น กระชากหัวของอุมิเหมือนตุ๊กตาเด็กเล่น แล้วเหวี่ยงร่างของเธอไปกระแทกผนังซ้ำๆ จนกระดูกแตกละเอียด ผีสาวหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะหายตัวไป ทิ้งไว้แต่เพียงร่างของยูตะที่ช็อกสุดขีด

"ไม่อุมิ อุมิ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!"

..................................................

'ทางกลุ่มที่ 3'

ทุกคนโดยเฉพาะวายุและเอ็ม ยังช็อกค้างจากเหตุการณ์สุดเสียวและน่าสยองของริน จนทางกลุ่มที่ 1 แล้ว 2 ตามมาสมทบและพูดเรื่องที่ออกไปจากที่นี่

"งั้นเราต้องรีบออกไปกันเดี๋ยวนี้" เอ็มพูดหลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดจากปากของพิมและไนท์

"เดี๋ยว ได้ยินเสียงอะไรกันมั้ย" เคทพูดขึ้นแทรก

"เสียงอะไร พวกกลุ่ม 4 หรือเปล่า" ไททันถาม

"ไม่ใช่ จากข้างล่าง"

ทุกคนเงี่ยหูฟังตามที่เคทบอก ทุกอย่างเงียบ พวกเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรกันเลย ก่อนที่ทุกคนจะสงสัยและถามเด็กสาวร่างสูงอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงเหมือนใครกรีดร้อง

"ใครอยู่ข้างล่างนะ" วายุถามลอยๆ

"ตายละ อุมิกับยูตะ!" ไนท์นึกขึ้นมาได้ว่าสองสาว ลงไปข้างล่างเพียงลำพัง

"เดี๋ยว ฉันได้ยินเหมือนมีคนขึ้นบันไดมานะ" พิมบอก

แล้วเสียงบันไม้ก็ดังขึ้นจริงๆ เหมือนว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าจะเร่งรีบมาก และกำลังตรงมาทางพวกเขาเสียด้วย

และเมื่อเจ้าของเสียงฝีเท้าปรากฏตัวที่ชั้น 3 ทุกคนกลับถอนหายใจเล็กๆ เมื่อเห็นว่าเป็นยูตะ แต่ก็ต้องกลั้นหายใจกันอีกครั้ง เมื่อยูตะขึ้นมาในสภาพร่างโชกเลือด แววตาเหม่อลอย อุ้มหัวของอุมิมาด้วย

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!" ผู้หญิงที่ขวัญอ่อนกรีดร้องอย่างพร้อมใจกันทันที

"อุมิ ฮือ ฮือ ใครก็ได้ ช่วยด้วย!" ยูตะพูดแล้วนั่งคุกเข่ากับพื้น

"คะ คุณยูตะ" ขิมพูดตะกุกตะกัก อยากจะบอกว่าอุมิตายแล้ว แต่คำนั้นก็ถูกกลืนลงคอเพราะไม่กล้าพอ

ทุกคนตอนนี้ประมวลผลได้อย่างเดียว ยูตะช็อกและเสียสติไปแล้ว!

"อุมิ ทำยังไงก็ช่วยไม่ได้ อุมิคงป่วย ช่วยด้วยสิ" ยูตะพูด มือเปื้อนเลือดของเธอถือหัวอุมิแน่น

"เอ่อ" ทุกคนมองหน้ากันไปมา เหมือนกับว่าใครจะกล้าพอ ที่จะบอกยูตะ ว่าน้องสาวคนเดียวของเธอ ตายไปแล้ว

"คุณยูตะ คุณอุมิ ตายแล้ว" ฟาโรห์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!! ไม่จริง! ไม่จริง!" ยูตะกรีดร้องเอามือปิดหู แล้ววิ่งผ่านพวกเขาไป

โดยไม่ทันเห็นว่าตรงนั้นเป็นหน้าต่าง

โครม

ขาของยูตะกระแทกขอบหน้าต่าง แล้วสะดุดถลาไปยังข้างหน้า ซึ่งเป็นอากาศที่ว่างเปล่า

"ไม่นะ!" ไนท์พยายามจะคว้าร่างของยูตะ แต่ไม่ทัน

ร่างของยูตะร่วงลงไปข้างล่าง จนกลุ่มที่ 3 นึกถึงรินขึ้นมา ยูตะเหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว หัวของเธอกระแทกพื้น คอหักหมุนได้รอบ เขาชักอยู่สองสามทีแล้วแน่นิ่งไป

"นะ นี่มันอะไรกัน" เรกะพึมพำ เพราะช็อก

ผู้หญิงหลายคน เบือนหน้าหนีตั้งแต่แรก เพราะรับไม่ได้กับการตายของสองพี่น้อง ที่อเนจอนาถและน่าสงสารเกินไป

ทุกคนไม่คิดเลยสักนิด ว่าการมาลองของด้วยความนึกสนุกจะจบลงด้วยการตายแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คงจะไม่นึกมาที่นี่อีก

แต่เวลาย้อนกลับไปไม่ได้ มีทางเดียวคือ ต้องเดินไปข้างหน้าและเผชิญกับสิ่งที่เขาเลือกเอง ถ้าออกไปได้ ทุกคนคงไม่อยากไปลองของอีกเลยตลอดชีวิต

"เรารีบไปเตือนกลุ่มที่ 4 แล้วรีบๆ ออกไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ" พิมพูดเป็นคนแรก หลังจากที่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

"หวังว่าคงไม่มีใครตายกันอีกนะ" ชาพูดเบาๆ

และจะผิดมั้ย ถ้าบอกว่าความหวังของชา มันจะไม่เป็นจริง

................................................................................

ป.ล ไรท์กลับมาแล้ว กลับมาพร้อมกับความเลือดสาด
ป.ล 2 ที่ไรท์หายหัว หายตัว และหายใจไป เพราะต้องไปทำงานพิเศษวันธรรมดา และต้องไปเรียนพิเศษวันเสา-อาทิตย์ อีก โอ้มายก็อด! ไรท์อยากตายยยย TOT เฮ้ย ไรท์พูดเล่นนะ ไม่ต้องถือมีดถือปืนกันขนาดนั้นหรอก ว้ากกก~
ป.ล 3 ไรท์กลับมาแบบเบลอๆ @_@ ทำอะไรผิดไปไรท์ขอโทษ เบลอจริงอะไรจริง แต่ตายไปร่วมกี่คนหว่า...