คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันที่ 00 - ท้าทาย
วันที่ 00 – ท้าทาย
“ฮ้าว~” เด็กอายุประมาณ 12 ปีผู้มีผมสีทองแบบเด็กแว๊นหลายๆพระองค์ ที่ไม่เรียนหาวออกมา ที่หน้าคอมฯที่ร้านของคนที่สนิทกันอย่างเบื่อหน่าย “อ่อน ไอ้นี่ก็อ่อน อ่อน ไอ้นี่ก็เดิมๆ ไม่เกมส์อะไรแปลกๆบ้างไงวะ”
เด็กผมทองบ่นอย่างไม่พอใจ ด้วยว่าเกมส์ที่ตัวเองเล่น ทั้งออนไลน์ และ ไม่ออนไลน์นั้น มันช่างน่าเบื่อสิ้นดี เล่นไปยังไง แม้เขาจไม่ใช่ที่ 1 แต่ก็ติดอันดับท๊อป 100 จากคนทั้งประเทศมาเสมอ ทำให้เขามองเกมส์น่าเบื่อ แต่ก็อดเล่นไม่ได้ และ หวังว่าวันนึงจะมีเกมส์มันส์ๆ ออกมาบ้าง
เมื่อนึกถึงเกมส์มันส์ๆ เขาก็นึกไปถึงเกมส์ออนไลน์แบบใหม่ ที่เริ่มดังเมื่อปีที่แล้ว เรื่องการเข้าไปเล่นโดยขยับตัวจริงๆ แบบเดียวกับการฝันแถมเป็นการพักผ่อนไปในตัวด้วย
ในตอนแรกเขาเข้าไปเล่นเกมส์แรกที่ทำ เขาก็พบว่ามันทำออกมาได้ราวกับเขายืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ ขยับตัวได้ แต่ก็ได้แค่นั้น เมื่อจะปีนต้นไม้ ก็ปีนไม่ได้ ต้นไม้ราวกับกองกระดาษ ปีนก็ขาดแล้วก็เติมขึ้นมาใหม่ ทำให้ไม่ต่างจากเกมส์ออนไลน์ธรรมดาเท่าไร ทำให้เขารำคาญยิ่งกว่าไปนั่งจิ้มหน้าคอมฯซะอีก
ซึ่งก็มีคนเลียนแบบจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีใครได้ผลดีมากไปกว่านั้น
จนไม่นานมานี้ เขาได้รับเชิญไปลองเกมส์ใหม่ที่ชื่อ HWO หรือชื่อเต็มๆว่า Holy War Online หรือ สงครามศักดิ์สิทธิ์ ออนไลน์ ซึ่งตอนแรกเขาลองดู ด้วยระยะเวลา 4 ชั่วโมงจริง เท่ากับ 1 วัน ออนไลน์ โดยให้เวลาออนไลน์ 12 ชั่วโมงของโลกจริง หรือ 3 วันในเกมส์ กับ คนที่ ติดท๊อป 100 เกมส์ GOL – Guardian Of Life
เพียงแค่นั้น 100 คน กับเกาะเริ่มต้นเพียง 1 เกาะ ระดับความสมจริง ทั้งสายลม เศษใบไม้ ทุกอย่างสัมผัสได้ราวกับว่าเป็นของจริงๆ ต้นไม้ปีนได้ แม้แต่ก้อนหิน ยังสามารถเอาไปปาแทนอาวุธ ทั้งที่เกมส์อื่นทำไม่ได้ และ มอนสเตอร์ จะสู้คนเดียว หรือ ร่วมกันสู้ก็ได้ แต่ถ้าคนเดียว ต้องมีหลายๆอย่างที่มากกว่าคนอื่น แถม ในเกมส์ มีค่าความสามารถไว้ประดับ หน้าความสามารถเฉยๆ
ซึ่งมีหลายอย่างที่ เพียงแค่ 3 วันในเกมส์ ทำเอาเขาลืมมันไม่ลงและอยากที่จะเล่นมัน
เสมอมา
และวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่มันเปิดเซิฟเวอร์หรือที่คนเล่นเกมส์เรียกว่า OPEN Beta และที่เขาเข้าไปลองคราวนั้น ถูกเรียกว่า Close Beta (ทดลองเล่น)
อ่า... แค่คิดก็แทบจะไม่ไหวแล้ว ขอให้พรุ่งนี้เร็วๆเถอะ...
7 ปีต่อมา หลังจากที่ เกมส์ Holy War Online ได้เปิดให้เล่น
“เพลย์! ถึงไหนแล้ววะ!” เสียงตะโกนถามลั่นร้านเกมส์แห่งหนึ่งดังขึ้น เพื่อที่จะถามบางอย่างกับคนที่ชื่อเพลย์
คนที่ตะโกน หน้าตาค่อนข้างจัดว่าดี ผมสีดำเหลือบน้ำตาลนิดๆ และดวงตาสีน้ำตาล ผิวสีแทน ใส่เสื้อนักเรียนกางเกงขายยาว และใส่หูฟังอยู่
“ไม่รู้โว้ย! ไอ้ตรงที่บอกว่าประตูหนึ่งให้หากุญแจมาเปิดเนี่ย ทำไงวะ กุญแจหาที่ไหน!” เสียงของคนที่ชื่อเพลย์ตอบกลับ อย่างรำคาญปนไม่พอใจ “แม่งเล่นยังไงวะไอ้ดุ๋ย!”
“อะไรวะ ยังไม่ผ่านด่านหนึ่งอีก พวกกูจะด่าน 15 แล้วนะโว้ย” คนผิวสีแทน หรือ ชื่อดุ๋ย ตะโกนกลับ ชื่อเต็มๆ คือดุกดุ๋ย หรือพิษณุ คุ้มโภคา มันช่างเป็นชื่อเล่นที่ไม่เข้ากับหน้าที่ออกคล้ายๆโจรเลยสักนิด
“ไม่เล่นแม่งแล้วโว้ย!” เพลย์ตะคอกอย่างรำคาญก่อนกด ESC รัวๆ แล้วกดออกจากเกมส์ทันที “เกมส์ห่าอะไรก็ไม่รู้ ยากชิป!”
“อะไรของมึงวะเพลย์ มึงเอาท์(OUT-ออก) ไป แล้วพวกกูจะเล่นกันยังไงวะ คนไม่ครบเนี่ย!” อีกคนบ่นขึ้นมา คนคนนี้ชื่อแก๊ฟ หน้าตาไม่ได้ด้อยไปกว่าคนแรก แต่ก็ไม่ได้ดีกว่า แต่ออกจะผิวขาว แล้วหน้าออกจีนๆหน่อย ผมสีดำ ตาสีดำ
“กูไม่เล่นแล้ว มึงก็รู้ว่ากู นอกจากเกมส์ PACMAN กูเล่นเกมส์อื่นไม่เป็น” เพลย์บ่นอย่างไม่พอใจ
“เออๆ กูก็ไม่เล่นแม่งละคนไม่ครบ เวลาก็ไม่พอด้วย” อีกคนพูด คนนี้หล่อกว่า สองคนแรกเล็กน้อย มีชื่อว่าจิ๊ก ผมสีดำยาวถึงปลายจมูกปัดออกข้าง แต่ข้างหลังยาวแค่ไม่กี่เซ็นฯ หน้าตาออกกวนๆเล็กน้อย
“กลับบ้านดีกว่าว่ะ” ผู้ชายอีกคน หน้าตาดี แต่ร่างท้วมเล็กน้อย บ่นขึ้น คนนี้มีชื่อว่า หมู ผมหยิก แต่หน้าตาดี ไว้ผมสั้น
“รีบไปไหนกันว๊า~” ชายอีกคนที่มีผิวสีแทน หน้าตาดีพอๆกันบ่นขึ้น ซึ่งคนนี้ไว้ผมทรงสกินเฮด มีชื่อว่า ตังค์ทอน บ่นขึ้นอย่างไม่พอใจ
“เล่นทำไมว่ะเกมส์ ไร้สาระ” เพลย์บ่น พลางเดินออกนอกร้านไป นพที่เห็นก็ยักไหล่
“มึงก็อยากเล่นละว้า แต่เล่นไม่เป็น” นพบ่น “กลับไปเล่นโฮลี่ที่บ้านดีกว่า...”
“นั่นดิ” คนอื่นพูดตาม
ว่าไปยังไม่ได้กล่าวถึง ผู้ชายที่ชื่อเพลย์เท่าไร
ผู้ชายที่เพื่อนๆเรียกว่าเพลย์นั้น มีชื่อเล่นเต็มๆว่า ดิสเพลย์ ใบหน้าหล่อเรียกได้ว่าหวาน จนถ้าจับไปแต่งหญิง ผู้หญิงหลายๆคนยังสู้ไม่ได้เลย มีผมสีดำสั้น ไว้ด้านบนยาวกว่าด้านข้าง กับดวงตาสีดำเหมือนสีผม
ส่วนสูง ที่สูงอยู่แค่ 163 ซึ่งเตี้ยกว่าเพื่อนๆในกลุ่มถึง 14 เซน แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์เฉลี่ย รูปร่างผอม จนถ้าใครมองจากข้างหลังคงคิดว่าเป็นผู้หญิงได้ง่ายๆ จนเจ้าตัวชอบที่จะเลือกใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ ให้ตัวเองไม่ดูผอม
คำถาม ทำไมไม่กินเยอะๆให้อ้วน
คำตอบ มื้อนึงเขากินถึง 5 จาน แต่มันก็ไม่อ้วน แถมวันนึงกินตั้ง 4 มื้อ เช้า กลางวัน เย็น ดึก
แล้วตอนนี้เขากำลังเดินกลับบ้าน เข้าใช้เวลาจากโรงเรียน ในการนั่งรถกลับบ้าน 30 นาที ตอนนี้ แค่เดินจากหน้าหมู่บ้าน เข้าบ้านเฉยๆ
เขาเดินมาถึงหน้าบ้าน ตอนเวลา เกือบๆทุ่ม ไฟในบ้านปิดหมด รอบๆบ้านเงียบสนิท เหตุผลที่เป็นอย่างนั้น เพราะหมู่บ้านนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นาน คนยังไม่มี คงคล้ายๆว่าเป็นหมู่บ้านของเขาเลยละ แถมเขายังอยู่บ้านคนเดียวด้วย
เพลย์เปิดประตูเข้าไปโดยไม่ไขกุญแจ แล้วตวัดกระเป๋าลงฟาดเข้าที่ผนังข้างตัวทันที!
พลั่ก! ตุบ!
เสียงกระแทกบางอย่างที่ไม่ใช่ผนังดังขึ้น แล้วก็ตามด้วยเสียงนั้นล้มลง
“โอ๊ย....” เสียงร้องครวนครางดังขึ้นจากบางสิ่งที่อยู่บนพื้น
“มาทำไม”เพลย์ถาม พลางขมวดคิ้ว แล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟ ทำให้เห็นผู้ชายอายุประมาณ 30-35 กำลังนอนกุมท้องอยู่ ผมสีดำ กับดวงตาที่เหมือนเพลย์ทำให้รู้ว่า น่าจะเป็นญาติกัน
“พ่อจะมาลูกชายสุดที่รักสักหน่อยไม่ได้เหรอ?” ร่างบนพื้นถามกลับ เพลย์เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
“คุณตำรวจครับ มีโจรบุกเข้าบ้านผม...”
“เฮ้ย!ๆๆ ไอ้ตัวดีพ่อขอโทษ” คนที่เป็นพ่อลุกขึ้นนั่งอย่างไว “พ่อจะพูดความจริงแล้ว”
“ว่ามา...”
“แม่แก...”
“คุณตำ...”
“เฮ้ยๆ ล้อเล่น ความจริงคือ พอไปพนันกับเพื่อนพ่อไว้” คนเป็นพูด เพลย์เลยพยักหน้ารับ
“ลุงเคเหรอ?”
“ป่าว ไอ้ โก๊ะต่างหาก”
“โก๊ะ?”
“อ๋อลูกไม่รู้จักนี่หน่า พอดีมันเป็นเจ้าของบริษัทเกมส์ดัง แล้วทีนี้มันมาคุยโวให้พ่อฟังว่าลูกมันเก่งนักเก่งหนา”
“พ่อเลยไปคุยว่าผมเก่งแต่ไม่ได้เล่นใช่มะ”
“ไม่!” คนพ่อปฏิเสธเสียงแข็ง แต่เมื่อเจอสายตากดดันเข้า ก็เลยยิ้มเหนื่อยๆ “แต่พอดันพูดไปว่า แค่ 1 เดือนโลกจริงแกก็ ครองเมืองได้เมืองนึงแล้ว”
“แล้ว 1 วันในเกมส์มันกี่ชั่วโมง” เพลย์ได้ยินมาเหมือนกันว่าเกมส์หลายๆเกมส์ เวลาในเกมส์จะเร็วกว่าข้างนอก แต่ไม่รู้ว่าเกมส์ที่พ่อพูดถึงคือเกมส์อะไร
“2 ชั่วโมง...”
“360 วัน นานเลยนะ มันจะไม่นานกว่าคนอื่นเหรอ” เพลย์ถามกลับ
“ตัดเวลาเรียนแก พ่อว่าแกน่าจะเล่นหลัง 1 ทุ่มไปชัวร์ แล้วเลิกตอน 7 โมงเช้า เท่ากับแกเล่น 6 วันในเกมส์ พัก 6 วันในเกมส์เองนะ 180 วันเอง”
“แต่คิดไปก็เท่านั้น ผมไม่มีเงินซื้อเครื่อง แถมเล่นเกมส์ไม่เป็นด้วย” เพลยบอก
“แต่แด๊น!!!” พ่อของเพลย์ยกเครื่องเกมส์ขึ้นมา “พ่อซื้อมาให้ลูกแล้วนี่ไง”
“ก็บอกว่าเล่นไม่เป็น” เพลย์ส่งสายตาข่มขู่ไป
“ขู่ไปก็เท่านั้น พ่อไม่กลัวแกหรอก ฮ่าๆๆ” พ่อเพลย์บอก ก่อนจะกล่าวต่อ “แกคิดซะว่ามันเป็นโลกจริง เพียงแค่แกย้อนไปอยู่ยุคสงครามแค่นั้นเอง”
“... ใช้แต่ดาบเหรอ” เพลย์มีสีหน้าเซ็งขึ้นมา
“ตอนแรกอะใช้ แต่ถ้าแกเก่งพอ มันสร้างปืนสร้างรถถังได้เลยนะ” พ่อบอก “ส่วนของตอบแทน เดี๋ยวพ่อจะให้อะไรก็ได้ ที่แก อยากได้ 1 อย่าง...”
“ถ้างั้น บอกเขาไป” สายตาเพลย์ทอประกายบางอย่าง ที่ทำให้คนเป็นพ่อถึงกับขนลุกซู่
“ถ้าเหมือนจริงละก็... 1 เมือง ขอเวลา 10 วันโลกจริงก็พอ...”
หลังจากพ่อติดตั้งเครื่องให้ ก็กลับบ้านตัวเองไป ซึ่งเพลย์ก็ล๊อกบ้าน หยิบคู่มือมาจะอ่าน แต่นึกได้ว่าพ่อบอกว่าเหมือนโลกจริงเลย โยนทิ้งไป แล้วดูเวลา ตอนนี้ 2 ทุ่มพอดี เพลย์เลยเข้าไปนอนบนเตียงที่มีอุปกรณ์เสริม พอเขานอนแล้วกดปุ่มบนหัวเตียง ก็มีแผ่นกระจกใสเลื่อนมาช้าๆกลายเป็นคล้ายๆอุโมงค์ ซึ่งระยะห่างระหว่างกระจกใส คือ เลยหนึ่งช่วงแขนไปนิดนึง
หลังจากนั้นก็มีตัวหนังสือขึ้นมาบนกระจก บอกให้เขากลับตาลง
“ระบบกำลังพาท่านเข้าสู่ระบบจำลองฝัน เครือข่ายที่ท่านเลือกคือ โฮลี่ วอร์ ออนไลน์ จะใช้เวลา 3 วินาทีในการเชื่อมต่อค่ะ”
“...”
“3 2”
“1 ขอให้เล่นให้สนุกนะคะ”
“...” แล้วทุกอย่างก็เงียบลงไป จนเขาแปลกใจ เลยอดลืมตาขึ้นมาดูไม่ได้
เมื่อลืมตาก็เห็นว่าเป็นห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสห้องนึง โล่งๆ สีเงินไม่มีอะไรเลย นอกจาก ตัวเขาที่อยู่บนเตียง กลางห้อง
เพลย์ลุกขึ้นมายืน เตียงก็ยุบลงไป เขาสำรวจตัวเอง ก็พบว่าอยู่ในชุดนักเรียนตัวใหญ่ที่เขาใส่ไปโรงเรียนประจำ เขาเลยนึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด รวมถึง อาบน้ำเลย
แต่ว่า ออกไปยังไงอะ?
เพลย์คิดอยู่ได้ไม่นานนัก พื้นก็เปิดออกนำบางอย่างออกมาตรงหน้าเขา
ตรงหน้าเขาเป็นคล้ายๆเคาท์เตอร์ ที่มีผู้ชายที่สวมชุดบาร์เทนเดอร์นั่งอยู่
“หืม? NPC(Non-Player Character) เหรอ” เพลย์ถามไปลอยๆ
“ไม่ใช่ครับ แต่ก็คล้ายๆกัน” บาร์เทนเดอร์ตอบ
“... อ๋อ” เพลย์นึกอะไรบางอย่างได้ “คนจริงที่รับหน้าที่แทนระบบสินะ เรียกว่าอะไรน๊า~?”
“SPC(System-Player Character) ครับ” บาร์เทนเดอร์ตอบ
“คุณมีหน้าที่รับสมัครสินะครับ แล้วต้องทำยังไงบ้างครับ?” เพลย์ถาม
“ตอบคำถามผมครับ”
“ว่ามาได้เลย” เพลย์ยิ้มรับ ก่อนมีกระจกขึ้นมาข้างตัว
“ต้องการจะปรับร่างกาย สีผม หรือ สีตา เป็นอย่างไรบ้างครับ” บาร์เทนเดอร์ถาม
“ขอสีผมกับสีตาเหมือนเดิม ที่เหลือตามเห็นว่าดีเลยรับ” เพลย์บอก แล้วบาร์เทนเดอร์ ก็จดอะไรสักอย่างก่อนที่กระจกจะเลื่อนลงไป
“กรุณาเลือกชื่อด้วยครับ”
“เทพสายลม”
“มีคนใช้แล้วครับ”
“หืม? เกมส์ดังไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงใช้ชื่อซ้ำไม่ได้ละ แล้วชื่อจะพอคนเล่นเหรอ”เพลย์ถาม
“อ่า... เรื่องนี้มีคำตอบครับ” บาร์เทนเดอร์ตอบ
“เนื่องด้วยระบบติดต่อระหว่างบุคคล ระบบภารกิจ ระบบไอเท็มประจำตัวครับ”
“...”
“ถ้าเป็นชื่อเดียวกัน ระบบติดต่อระหว่างบุคคลจะไม่สามารถใช้ได้ เนื่องด้วยการที่ชื่อซ้ำอาจทำให้ติดต่อไปยังผู้เล่นอื่นที่ไม่รู้จักได้”
“แล้ว...” เพลย์อ้าปากจะถามต่อแต่บาร์เทนเดอร์กลับขัดขึ้นมาก่อน
“ถ้าถามว่าทำไมไม่ใช้รหัสในการติดต่อ มันก็เท่ากับว่าต้องมีระบบถึงสองระบบน่ะครับ ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับการใช้ชื่อต่างกันเลย”
“อ๋อ...”
“งั้นตกลงจะเอาชื่อว่าอะไรดีครับ”
“นอสเฟอราทู(Nosferatu)”
“สามารถใช้ได้ครับ จะยืนยันหรือเปล่า”
“ยืนยัน” เมื่อจบคำพูด ก็มีช่องมิติโผล่มาข้างหน้าของเพลย์ ที่ตอนนี้ใช้ชื่อว่า นอสเฟอราทู วันนี้นับเป็นวันที่ 1 ตามที่เขาเริ่มเกมส์ จุดสิ้นสุดคือ 120 วันในเกมส์ หรือ 10 วันนอกเกมส์
และนี่เป็นจุดเริ่มของตำนานของเขาเช่นกัน...
ความคิดเห็น