คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : รอยเลือดที่ 6 ภาพที่เห็นในโลงสีขาว
“กริ๊ด!!”เด็กสาวกรีดร้อง เมื่อมีโซ่มาพันตัวแล้วกระชากเข้าไปในโลงศพ
“คุณคาซ เข้าไปห้ามสไวป์เร็ว”ต่ายรีบบอก
“สั่งๆๆ”คาซบ่นแต่ก็เข้าไปแยกสไวป์ออกมาแล้วเข้าไปเป็นคู่ต่อสู้ให้เนโอะ คาซปัดมือข้างหนึ่งของเนโอะก่อนจับบิดให้เนโอะปล่อยดาบในมือ “ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”คาซบ่นพึมพำแล้วใช้เท้าแตะที่ข้อมืออีกข้างของเนโอะ แต่เนโอะชะงักมือทันก่อนที่เท้าของคาซจะมาโดนข้อมือตน
“ไม่คิดเลยนะ ว่าจะมีคนมีฝีมือแบบนี้อยู่ที่นี่ด้วย”เนโอะพูด
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าจะมีใครหน้าไหนกล้ามาสู้กับสไวป์”คาซพูดก่อนหยิบมีดขึ้นมาป้องกันคมดาบของเนโอะ “แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีคนกล้าคิดจะฆ่าวิญญาณด้วย”คาซใช้มีดดันดาบออกไปไกลๆคอของตนแล้วม้วนตัวถีบท้องเนโอะให้กระเด็นออกไป “มาป่วนงานกีฬาสีคนอื่นเค้ารึไง”คาซปัดฝุ่นบนมือ
“คิดว่าฉันมาเพราะเรื่องแค่นั้นรึไง”เนโอะปัดฝุ่นบนเสื้อออก
“มั้ง”คาซตอบ
“ฉันจะฆ่ามัน”สไวป์โมโห
“อย่าไปสู้กับเขาครับ”ต่ายบอกแล้วผลักสไวป์เข้าไปในโลงศพ
“บ้าเอ๊ย!!ปล่อยฉันนะ”สไวป์โวยวาย จนลืมไปว่ามีเด็กสาวอยู่ข้างในโลงด้วย
“ฮึกๆ”เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กสาวดังเข้ามาในโสตประสาทของสไวป์
“หยุดร้องไห้นะ ยัยเด็กบ้า”สไวป์ตะคอก
“รุ่นพี่ปลอดภัยดีใช่ไหมคะ ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่มั๊ยคะ”เด็กสาวพูดทั้งน้ำตาแล้วยื่นมือมาหาสไวป์ แต่เพราะข้างในมืดมากเด็กสาวเลยมองไม่เห็นอะไร สไวป์นิ่งเงียบ “รุ่นพี่..”
“เธอไม่กลัวฉันรึไง”สไวป์ถาม
“ไม่คะ หนูไม่กลัวรุ่นพี่หรอก”เด็กสาวตอบ “รุ่นพี่ไม่ได้น่ากลัวซะหน่อย”
“ชิ”สไวป์สบถ สายตาของสไวป์เริ่มค่อยๆมองเห็นภายในของโลงศพ อาจเป็นเพราะเขาอยู่ในความมืดมานานเลยเห็นด้านในชัดขึ้นเรื่อยๆ เด็กสาวที่เขาช่วยไว้นั่งอยู่ไม่ไกลจากเขามานัก “นี่มันโลงศพหรืออะไรกันแน่”สไวป์บ่นพึมพำ
“รุ่นพี่คะ”เด็กสาวพูด “ขอเรียกว่ารุ่นพี่สไวป์ได้ไหมคะ”
“ถ้าอยากตายไวก็เรียกไป”สไวป์บอกแล้วนั่งลงตรงที่ตัวเองยืนตะกี้
“เพิ่งอายุได้แค่ 300 ปีเองนะคะ”เด็กสาวกล่าว
“300”สไวป์ทวน
“16ปีคะ 16”เด็กสาวหัวเราะคิกคัก สไวป์มองเด็กสาว ถึงจะอยู่ในความมืดเขาก็พอรู้ว่าเด็กสาวคนนี้ต้องมีชาติตระกูลที่ดีพอสมควร “เซลีน่าคะ”จู่ๆเด็กสาวก็พูดขึ้นมาอีก “หนูชื่อเซลีน่าคะ รุ่นพี่สไวป์”เธอยิ้ม
“เป็นเอลฟ์งั้นเหรอ”สไวป์พูด
“อ๊ะ!”เซลีน่าตกใจ
“ผิวขาว ผมทอง นัยน์ตาสีฟ้า หูเรียวแหลม”สไวป์พึมพำพอให้เซลีน่าได้ยิน “หูเรียวแหลม ลักษณะพิเศษของเอลฟ์กับปีศาจ...หูเรียวแหลมแบบนั้น คงเป็นเอลฟ์ซินะ”
“อ๊ะๆ”เซลีน่าเอามือปิดหู
“เวทย์ปิดบัง มันใช้กับฉันไม่ได้หรอก”สไวป์บอก
“งือ...รุ่นพี่สไวป์ใช้เวทย์มนต์ได้ด้วยเหรอคะ”เซลีน่าถาม “แล้วมืดแบบนี้รุ่นพี่...”สไวป์เอามือปิดปากเด็กสาว
“ในโลงนี้ไม่ได้มีแค่เรา 2 คน”สไวป์พูดเบาๆ เซลีน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
เสียงวงโยฯค่อยๆลดเสียงลง เนโอะเก็บดาบเข้าฝักแล้วใช้มือเปล่าสู้กับคาซ “คุณคาซครับ พวกนักเรียนก็กำลังแยกออกมานั่งตามสแตนด์เชียร์แล้วนะครับ”ต่ายตะโกนบอก
“ชิ รู้แล้วน่า”คาซหมุนตัวเตะเนโอะ แต่เนโอะก็ป้องกันไว้ได้ “แกรีบๆออกไปจากโรงเรียนนี้ซะ เจ้าหูแมว”
“ปล่อยท่านลอร์ดออกมาสู้กับฉันก่อนซิ”เนโอะดันขาคาซออกไปก่อนต่อยเข้าที่ลิ้นปี่คาซ
“อั่ก!”คาซเอามือรับทันแต่แรงต่อยของเนโอะก็สะเทือนถึงลิ้นปี่คาซ
“คุณคาซ!!”ต่ายร้อง
“เงียบไปเลย”คาซตะโกนบอกแล้วจับแขนเนโอะ เขารั้งไม่ให้คาซบิดแขนตัวเอง กร๊อบ เสียงกระดูกลั่นดังขึ้น คาซปล่อยแขนเนโอะ
“ทีนี้ก็ใช้แขนไม่ได้ข้างนึงแล้ว”คาซบอก
“คุณคาซถอยออกมา!”ต่ายตะโกนบอก
“ฮึ?”คาซหันไปมองต่าย สวบ คาซหันกลับมามองเนโอะ แขนของเนโอะทะลุร่างคาซ “ไม่เจ็บสักนิด”คาซยิ้มยียวน ก่อนดึงมือเนโอะออกมาจากร่าง เนโอะทำหน้าอึ้งๆ เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากปากแผล “ฉันเป็นวิญญาณนะเฟ้ย”คาซถีบท้องเนโอะ เนโอะล้มกลิ้งไปบนพื้นหญ้า
“ทามะ”เนโอะเรียกชื่อแมวสีดำ
“เมี๊ยว!”ทามะกรีดร้องลั่น ทั้งคาซทั้งต่ายต้องเอามือปิดหู
“ชิ หายไปแล้ว”คาซหันกลับมาดู “ไอ้ขี้ขลาดเอ๊ย!!”ต่ายเดินไปที่โลงศพ
“!!”ต่ายหาโลงศพไม่เจอ “โลงศพที่สไวป์อยู่ข้างใน...หายไปแล้ว”ต่ายพูดเสียงสั่น
“เกิดอะไรขึ้น ฉันได้ยินเสียงปืน ตอนเดินพาเหรด”สุนิสาวิ่งมาหาคาซกับต่าย ต่ายหันมองหาโลงศพเลยไม่ได้สนใจสุนิสา
“ไอ้หูแมวนั่นมา”คาซบอก
“พาโลงศพที่ผมใส่สไวป์ไปด้วย...”ต่ายบอก “โลงศพนั่น ถ้าห่างผมล่ะก็...”ต่ายหน้าซีด
“กริ๊ด!”เซลีน่ากรีดร้องแล้วเข้าไปกอดสไวป์
“จะกริ๊ดทำไม”สไวป์บ่นแล้วดันเซลีน่าออกไป
“ดะ...ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆด้วยคะ”เซลีน่าเกาะแขนสไวป์แทน
“เจ้านั่นล่ะมั้ง”สไวป์ชี้ไปข้างหน้า
“รุ่นพี่...”เซลีน่าพูดเสียงสั่น “ว๊าย!”เซลีน่าสะดุ้งแล้วกอดแขนสไวป์แน่น “ตะกี้....มีอะไร...ไม่รู้มาโดนที่หลัง”
“เจ้าตัวที่อยู่ในโลงศพนั่น ลามกมากเลยนะ”ต่ายบอก “ถ้าห่างผมมากๆละก็ มันจะกลายเป็นโรคจิตแน่ๆเลย”
“สไวป์เป็นผู้ชาย คงไม่เป็นอะไรมั้ง”สุนิสาบอก
“เอ่อ...ผมดึงเด็กผู้หญิงที่อยู่กับสไวป์เข้าไปด้วย”ต่ายบอก
“ฮ่ะ! ยัยนั่นเหรอ”สุนิสาบอก
“ไม่ใช่ๆ”คาซรีบบอก “เอลฟ์น้อยที่น่ารัก ที่ฉันเจอวันนั้นต่างหาก”คาซบอกเพิ่มเติม
“เอลฟ์? ที่โรงเรียนนี้มีเอลฟ์ด้วยเหรอ”สุนิสาสงสัย
“มีสิ น่ารักด้วย”คาซยิ้ม “น่ารักกว่าเธอเยอะเลยล่ะ”
“ว่าไงนะ!!”สุนิสาโมโห “ไปตามโลงศพกลับมาเดี๋ยวนี้!”
“ก็แค่โลงศพที่ว่างเปล่า...”เนโอะพึมพำหลังจากเปิดฝาโลงศพ “ก็โลงนี้นี่นาที่เด็กเผ่าครึ่งกระต่ายนั่นผลักท่านลอร์ดเข้าไป พูดจริงซินะ ที่มีแต่เขาเท่านั้นที่เปิดได้”เนโอะปิดฝาโลงศพ
“รุ่นพี่...”เซลีน่าหันไปมองสไวป์ “จะให้นั่งแบบนี้...ไปถึงเมื่อไหร่คะ”เธอนั่งอยู่ระหว่างขาทั้ง2ของสไวป์
“จนกว่าเจ้าหูกระต่ายนั่นจะเปิดฝาโลง”สไวป์เอาหลังพิงผนัง
“คะ...คือว่า...”เซลีน่าไม่รู้จะพูดอะไร
“จะแยกไปนั่งที่อื่นก็ได้นะ”สไวป์บอก “ถ้าอยากโดนเจ้านั่นลวมลาม”
“ไม่เอาคะ”เซลีน่านั่งกอดเข่า
“ออกมานั่งข้างนอก ฉันว่าฉันนั่งไม่ถนัด”สไวป์ชันเข่าขึ้น เซลีน่าส่ายหัวแรงๆ “ฉันจะนอน”สไวป์บอก
“ตะ...แต่ว่า..”เสียงเซลีน่าฟังเหมือนจะร้องไห้ “ไม่เอา...เซลีน่าไม่อยากโดนแบบตะกี้”สไวป์ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นมานั่งดีๆ “...”เอวบางๆของเซลีน่าอยู่ในอ้อมแขนของสไวป์
“ฉันไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้”สไวป์เอาหัวพิงบ่าข้างหนึ่งของเซลีน่า
“!”เซลีน่าหน้าแดง “ระ...รุ่นพี่”
“ฟี้...”สไวป์หายใจเบาๆ
“คิก”เซลีน่าหัวเราะเบาๆแล้วหลับไปกับสไวป์
“รีบๆหาให้เจอเดี๋ยวนี้!!”สุนิสาตะคอก
“ครับๆ”ต่ายกับคาซรีบออกไปนอกโรงเรียน
“แกตามรอยโลงศพนั่นได้ใช่ไหม”คาซถาม
“ก็พอได้ล่ะครับ แต่ถ้าเจ้านั่นกำลังสนุกอยู่ ก็...ตามรอยไม่ได้”ต่ายยิ้มแหยะๆ คาซทำหน้างงๆ “ถ้าสไวป์สนใจปกป้องเด็กคนนั้น เจ้านั่นก็จะไม่เข้าไปลวมลามน่ะครับ”
“อะไรอยู่ในโลงศพแก”คาซถามอีกที
“ปีศาจตัวหนึ่งที่หื่นมากๆน่ะครับ”ต่ายหัวเราะแห้งๆ
“อย่ามาใกล้พวกฉัน”สไวป์ลืมตาแล้วเหลือบไปมองปีศาจตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก “เด็กคนนี้เป็นของฉัน”นัยน์ตาสไวป์เปลี่ยนสี เจ้าปีศาจตัวน้อยยืนสั่น “รีบไสหัวไปไกลๆสายตาฉันเลย”สไวป์บอก เจ้าปีศาจตัวน้อยพยักหน้าหงึกๆแล้ววิ่งไปริมสุดของภายในโลง “จะได้หลับซะที”สไวป์หลับต่อ
“รุ่นพี่...”เซลีน่าพึมพำ สไวป์ลืมตาแล้วหันมามองคนในอ้อมแขน “นะ...น่ารักจัง...”เซลีน่ายิ้มทั้งๆยังหลับ
“ละเมอรึไง”สไวป์บ่น
“หนู...รักรุ่นพี่...นะ”
“!”สไวป์ตกใจ “อะไรนะ!”สไวป์พูดเสียงดังจนเซลีน่าตื่น สไวป์รีบผละตัวออกห่างทันที
“เอ๋? รุ่นพี่”เซลีน่าหันไปมอง แต่เพราะข้างในมืดมากเซลีน่าจึงไม่เห็นสีหน้าสไวป์ “อ๊ะ รุ่นพี่ไปไหนคะ”เซลีน่าพยายามหาสไวป์ “เซลีน่าไม่อยากโดนตัวที่รุ่นพี่สไวป์พูดถึงลวมลามนะคะ”
“จะ...เจ้านั่นไม่มาแล้ว”สไวป์พูดตะกุกตะกัก “ฉัน...ละ...ไล่ไปแล้ว...”
“รุ่นพี่สไวป์ ทำไมพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นล่ะคะ”เซลีน่าถาม
“เจอแล้ว!”ต่ายตะโกนเรียกคาซ
“ไหน”คาซเดินมาดู ต่ายชี้ไปที่บ้านร้างหลังหนึ่ง “ข้างในนั้นเหรอ”
“ดูเหมือนข้างใน นอกจากวิญญาณแล้วสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นก็มีแค่ตุ๊กแกกับจิ้งจอก”ต่ายบอก
“ไอ้เรื่องวิญญาณน่ะ ฉันรู้อยู่แล้ว พวกเดียวกันหรอกน่า”คาซบ่นพึมพำ ต่ายหัวเราะเบาๆแล้วเดินเข้าไปข้างในบ้านร้าง ที่โถงบ้านมีโลงศพสีขาวตั้งอยู่
“เอาล่ะครับ ผมจะเปิดล่ะนะ”ต่ายจับฝาโลงแล้วเปิดออก
“!?!”ทั้งคาซทั้งต่ายทำหน้าเหวอ “อ๊ากกกกกก น้องเอลฟ์ของช้านนนนนน”คาซโวยวาย
“ไม่มี...อะไร”สไวป์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนี แต่ก็ลืมมองโซ่ใหญ่บนพื้น “เหวอ!”สไวป์ล้ม
“!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกก น้องเอลฟ์ของช้านนนนนนน”เสียงคาซดังขึ้น
“อะ...”เซลีน่ามองสไวป์ “ว๊าย”สไวป์ผลักสไวป์ออก “ขอโทษคะ...”เซลีน่ารีบลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากโลงศพ เมื่อกี้ภาพที่คาซกับต่ายเห็นก็คือ สไวป์นั่งคร่อมร่างเด็กสาวอยู่แถมเสื้อพละของเซลีน่ายังขยับขึ้นมาจนเกือบเห็นเสื้อชั้นใน
“อ๊ากกก น้องเอลฟ์ของฉัน!!”คาซยังโวยวายไม่เลิก
“ถ้าผมมาช้ากว่านี้อีกนิด คงได้เห็นฉากเด็ดกว่านี้ซินะครับ”ต่ายหัวเราะแหะๆ
“ไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิดเว้ย!!”สไวป์หันไปมองคาซ “นี่ ยัยเอล์ฟบอกไอ้พวกนี้ซิว่ามันคิดผิด”
“เอ่อ...คือ...”เซลีน่าพึมพำ “ขอโทษคะ!”เซลีน่าบอกแล้ววิ่งหนีออกไป
“อ่า...ท่าทางว่าผมจะคิดไม่ผิดนะ”ต่ายบอก
“ผิดเว้ย!!”สไวป์บอกแล้วเดินออกจากโลงศพ
“น้องเอลฟ์...”
“นี่ก็ยังโหยหวนไม่เลิก”สไวป์หันไปมองคาซ “ไอ้หูแมวนั่นอยู่ไหน”สไวป์หันไปถามต่าย
“คุณเนโอะเหรอครับ สงสัยจะหนีไปแล้ว”ต่ายยิ้มแหยะๆ
“เนโอะ... ไอ้หูแมวนั่น ชื่อเนโอะเหรอ”สไวป์พึมพำ “คุ้นชะมัดเลย”ต่ายมองปฏิกิริยาของสไวป์
“สไวป์ อย่าเอาน้องเอลฟ์ของฉันเข้าไปอยู่ในฮาเร็มของนายเลยนะ”คาซทำท่าจะร้องไห้ “ฉันขอร้อง”
“ฮาเร็มบ้าบออะไร ฉันมีแค่ลูซคนเดียวเฟ้ย”สไวป์บอก
“วิญญาณ สาวต้องสาป ผีดูดเลือด สาวไฮโซ แล้วก็...”ต่ายหยุดชะงัก เมื่อคาซกรีดร้องว่า ม่ายยย “แค่นี้มันก็เรียกว่า ฮาเร็ม แล้วล่ะครับ”
“...”สไวป์เงยหน้าไปมองเพดาน “เจ้าเหมียว”
“เมี๊ยว~”ทามะร้องแล้วกระโดดลงมาจากชั้น 2
“ไหนแกบอกว่ามีแค่ตุ๊กแกกับจิ้งจกไง”คาซหันไปมองต่าย ต่ายยักไหล่ ทามะเข้ามาคลอเคลียสไวป์
“มาทำไม”สไวป์มองเจ้าเหมียว ทามะเงยหน้ามามองสไวป์ก่อนวิ่งหนีไป
“อะไรฟ่ะ เจ้าแมวสีดำนั่น”คาซบ่น
“ผมว่าเรากลับไปที่โรงเรียนก่อนเถอะครับ สุโมโหใหญ่แล้วล่ะครับ ป่านนี้น่ะ”ต่ายบอก
“ฉันไม่กลับ”สไวป์บอก “ฉันจะกลับบ้าน”สไวป์เดินออกจากบ้านร้าง “ใครถามหาฉันก็ตอบไปง่าฉันกลับบ้าน แค่นั้นล่ะ”สวป์หันมาบอกแล้วเดินต่อ “ตามเจ้าเหมียวไปล่ะกัน”สไวป์พึมพำ
“โดนด่าหูชาแน่เลย ไปกับสไวป์ดีกว่า”คาซบอกแล้วเดินตามสไวป์ไป
“ตามมาทำไมฟ่ะ”สไวป์หันไปมอง
“ก็กลับบ้านไง”คาซยักไหล่แล้วทำเสียงกวนโอ๊ย ต่ายส่ายหัวไปมาแล้วปิดฝาโลงศพก่อนเดินลากโลงนั้นตามทั้ง 2 คนไปด้วย
“ไปโดนด่าทีเดียวพร้อมกันที่บ้าน ก็ดีนะครับ”ต่ายหัวเราะแหะๆ
“ชิ”สไวป์สบถเบาๆ “หาทางตามรอยไปทีหลังล่ะกัน”
“ประธานสีหาย!!”อาจารย์คนหนึ่งร้อง “หายไปไหน”
“มะ...ไม่รู้คะ”ฟ้าตอบ
“ใครเป็นประธานสี”อาจารย์ถาม
“สไวป์คะ”รินเดินมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ “อาจารย์คงไม่กล้าไปด่าเขาใช่ไหมคะ”รินถาม อาจารย์คนดังกล่าวหน้าซีด “เดี๋ยวเรื่องนี้หนูจะไปคุยกับเขาแทนก็ได้คะ อาจารย์”รินกล่าว
“มะ...ไม้ต้องหรอก ไม่เป็นไรปล่อยเขาไปเถอะ”อาจารย์ตอบแล้วเดินไปทางอื่น
“แค่พูดชื่อสไวป์ก็ไม่โดนอาจารย์ว่าแล้วล่ะ”รินบอกแล้วเดินกลับห้อง ฟ้ามองตามก่อนพูดว่า
“ขอบคุณคะ รุ่นพี่อรินดา”
“ไม่เป็นไรหรอก”รินหันมายิ้ม
“รุ่นพี่ริน!!”สุนิสาเดินมาหาริน “เห็นสไวป์รึเปล่า”
“ได้ข่าวว่าแอบหนีออกไปข้างนอก”รินยิ้ม
“ไม่ได้แอบหนี แต่..”สุนิสาหันไปมองฟ้า “รุ่นพี่รินมาทางนี้”สุนิสาลากรินไปที่สวนหย่อม “รุ่นพี่คิดว่าสไวป์จะไปที่ไหน”
“อืม...กลับบ้านมั้งคะ”รินตอบ
“ให้ตายเถอะ เจ้าพวกนั้น ให้ออกไปตามกลับมานี่นะ กลับไปจะด่าให้หูชาเลย”สุนิสาบ่น “อ่อ...รุ่นพี่ริน เคยเห็นเอลฟ์ในโรงเรียนไหม”รินส่ายหน้าไปมา “แล้วคาซรู้ได้ยังไงกัน”
“ทำไมมาถามเรื่องนี้กับพี่ล่ะ”
“ช่างเถอะ”สุนิสาตอบปัดๆ “กลับบ้านอีกคนดีกว่า”
“อ่อ...”รินคว้าแขนสุนิสา “ไปด้วยซิ”
“รุ่นพี่กลับไปหาเพื่อนของรุ่นพี่เถอะคะ”สุนิสาบอกแล้วเอามือรินออกจากแขนตัวเอง “คุณบอดี้การ์ดเดินมาหาแล้วล่ะคะ”สุนิสามอง รินหันไปมองข้างหลัง
“คุณเดล...”รินพูด
“ขอตัวคะ”สุนิสาบอกแล้วเดินออกไป
“ตามมาทำไมคะ”รินจ้องหน้าเดล “คุณไม่มีหน้าที่ต้องคอยตามหนูนี่คะ”
“ผมไม่ได้มาตามคุณหนูครับ”เดลบอก “จะมาขอคุยกับเด็กคนตะกี้น่ะครับ”เดลมองตามสุนิสาไป รินทำหน้างงๆ “เดินทางกลับบ้านดีๆนะครับ คุณหนู”เดลหันมาบอกรินแล้วเดินตามสุนิสาไป
“อะไรกัน...”รินพึมพำ
“ขอคุยด้วยซักครู่ซิครับ”เดลเดินตามสุนิสา
“ไม่มีอะไรจะคุยด้วยคะ”สุนิสาหันมามองเดลด้วยหางตา “ถ้ามาคุยเรื่องว่าที่คู่หมั้นฉันล่ะก็ ไม่คุยด้วยเหมือนกัน”
“ผมจำเป็นต้องคุยด้วยจริงๆครับ”เดลบอก
“โทษทีคะ คุณตำรวจ ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยด้วย”สุนิสาบอก
“ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้คำตอบนะครับ”เดลพูดเสียงเย็น
“มนุษย์ธรรมดา...”สุนิสายิ้ม “คุณคิดว่าจะได้คำตอบจากปากฉันรึยังไง เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ”
“เดี๋ยวฉันมา”ชิโอริพูดแล้วเดินออกไปข้างนอกบ้าน
“ผู้ปกครองออกไปข้างนอก... แปลกจัง”ต่ายพึมพำ
“ตามไปดูดีไหม”คาซเสนอ สไวป์เอนตัวลงนอนที่โซฟาแล้วหยิบหนังสือมาปิดหน้า “สไวป์ไม่อยากเห็นร่างใต้ผ้าคลุมนั่นเหรอ”
“ไม่”สไวป์บอก ต่ายหัวเราะแหะๆ
“งั้น เจ้าหูกระต่าย ไปด้วยกัน”คาซหันมามองต่าย
“ไม่เอาดีกว่าครับ”ต่ายส่ายหัวไปมา “ผมเคยเห็นแล้ว”ต่ายคิดในใจ
“สุนิสา กลับบ้าน”ชิโอริเดินมา
“คุณที่เจอกันวันนั้น”เดลเงยหน้ามามองชิโอริ สุนิสาหันไปมองบุคคลข้างหลังเธอ
“ตรงนี้ฉันจัดการเอง กลับไปหาเจ้าพวกนั้นซะ”ชิโอริบอก นัยน์ตาสีแดงของชิโอริสว่างวาบ สุนิสาสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นสายตาของชิโอริ เธอพยักหน้าถี่ๆแล้ววิ่งไปที่บ้าน “เอาล่ะ เธอตามสุนิสามาทำไม”
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับสไวป์”เดลบอก
“ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ เจ้าเด็กมนุษย์”ชิโอริแสยะยิ้ม
“ผมไม่เด็กแล้วนะครับ”เดลหยิบปืนขึ้นมา เมื่อรู้สึกถึงจิตสังหาร
“อายุแค่นี้ ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของสไวป์เลยซักนิด”ชิโอริปรากฏตัวข้างหลังเดล เดลหันไปมองแล้วก้มหลบรัศมีการเหวี่ยงขาของชิโอริ “ผ้าคลุมนี่เกะกะชะมัด”ชิโอริถอดผ้าคลุมออก
“!”เดลมอง
“มาสู้กันดีกว่า เด็กน้อย”ชิโอริยิ้มผมสีม่วงขยับไปมา เดลเหลือบมองหูแมวสีม่วงของชิโอริ “ถ้าเธอแพ้ ฉันจะลบความทรงจำของเธอทั้งหมดซะ เด็กน้อย”ชิโอริกางกรงเล็บของมือข้างขวา
“มีเรื่องนี้เรื่องเดียวล่ะครับที่ผมไม่ยอม”เดลบอก “แต่ถ้าผมชนะ คุณต้องบอกเรื่องสไวป์ให้ผมฟังทุกเรื่อง”
“โทษที ฉันบอกไม่ได้!”สิ้นเสียงหางทั้ง 2 ของชิโอริก็พุ่งตรงเข้าไปหาเดล เดลกระโดดถอยหลังแล้วหยิบที่เก็บเสียงปืนขึ้นมาต่อกับปากกระบอกปืน “กลัวชาวบ้านเข้ามาเห็นรึไง”ชิโอริดึงแขนเสื้อกิโมโนขึ้น
“ก็ส่วนหนึ่งครับ”เดลยิงกระสุนปืนออกไปพร้อมกับหลบการโจมตีของหางทั้ง 2 ของชิโอริ “เหวอ!!”กรงเล็บของชิโอริเฉียดหน้าเดลไป ตูม!! รอยกรงเล็บของชิโอริปรากฏขึ้นบนถนน
“อุ๊ย เผลอลงแรงไปอีกแล้ว”ชิโอริพูด เดลหน้าซีด
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”สุนิสาวิ่งเข้ามาในบ้าน ทุกคนหันไปมองยกเว้นสไวป์
“มีอะไรเหรอครับ”ต่ายถาม
“เขาๆ”สุนิสาพูดตะกุกตะกัก สไวป์ลุกขึ้นมานั่งอย่างอารมณ์เสีย “พวกเขาสู้กันอยู่ คุณในผ้าคลุมนั่นกับคุณตำรวจ”
“ห๊ะ!”บาธ คาซ ลูซร้องพร้อมกัน
“คุณชิ...ผู้ปกครองน่ะเหรอครับ”ต่ายถาม สุนิสาพยักหน้า ต่ายกระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งออกไปดูโดยไม่ลากโลงศพไปด้วย
“ต่าย นายลืม...โลงศพ”สุนิสาตะโกนบอก
“ฉันตามไปดูหน่อยดีกว่า”คาซลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้อง ทุกคนอยู่นี่ล่ะ ฉันไปเอง”สไวป์บอกก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
“ก็ฉันอยาก...”คาซเดินออกจากประตูบ้านไม่ได้ “สไวป์กางเขตแดนไว้เหรอเนี่ย”คาซทุบกกำแพงที่มองไม่เห็น
“คงไม่อยากให้พวกเราเห็นคนๆนั้นจริงๆนั่นล่ะ”บาธบอก
“ตะกี้คุณ
“ไม่รู้ซิ อาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้”ลูซบอก
“คุณชิโอริ!”ต่ายร้อง ชิโอริกำลังฉะกับเดลอย่างเมามัน “หยุดสู้แล้วรีบใส่ผ้าคลุมเถอะครับ พวกเขาจะมากันแล้ว”ต่ายตะโกนบอก
“กำลังสนุก อย่าเพิ่งมาห้ามซิ เจ้าหนูกระต่าย”ชิโอริยิ้มพร้อมกับใช้กรงเล็บจู่โจมเดลเป็นระยะๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้!!”สไวป์ตะโกน ทำเอาทั้งชิโอริและเดลหยุดสู้กัน “ฉันไม่อยากให้เมืองนี้แปดเปื้อน!”
“ขอโทษ สไวป์”ชิโอริเดินมาหาสไวป์ “ฉันขอโทษ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอรักเมืองนี้มาก”
“อยู่กันมาตั้ง 600 ปี ก็น่าจะรู้นี่ ว่าฉันต้องการอะไร!!”สไวป์ตะคอก ทำเอาเดลอึ้ง “เธอ มัน..”จู่สไวป์ก็ทรุดฮวบลงไปนอนบนพื้นคอนกรีต
ความคิดเห็น