คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รอยเลือดที่ 1 สาวต้องสาป
“สายันต์สวัสดิ์คุณผู้หญิง เข้ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ”เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ฉันมาตามที่เขียนไว้ในจดหมาย”เธอบอก
“จดหมาย... อ๋อ จดหมายเชิญ”เสียงนั้นหัวเราะเบาๆก่อนจะมีเสียงเดินลงบันไดมา “ที่นี่มืดดีไหมครับ คุณหญิงชอบรึเปล่า?”
“ไม่ถึงกับชอบ แล้วก็ไม่ได้เกลียดด้วยคะ”เธอตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “เชิญมามีอะไรคะ ปกติแล้วจะลักพาตัวมาไม่ก็หลอกมาไม่ใช่เหรอคะ”เสียงเดินหยุดกึก
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ฉันจะพามาแบบไหนมันไม่เกี่ยวกับคนใกล้ตายแบบเธอ”มือปริศนายื่นมาจับคางเด็กสาว
“คุณฆ่าฉันไม่ได้หรอก ข้างนอกมีตำรวจอยู่เยอะแยะเลยนะ”เด็กสาวพูดเบาๆ
“อรินดา...”เสียงของเด็กหนุ่มพูดเน้น “อยากตายแบบไหนดีล่ะ คุณริน”ลมหายใจอุ่นๆสัมผัสต้นคอเด็กสาว ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย แม้กระทั่งอาการสั่นก็ไม่มี “ชิ”เด็กหนุ่มปล่อยมือจากใบหน้าของริน
“ตำรวจจับตามองคุณอยู่ คุณก็น่าจะรู้”รินกล่าวแล้วคว้าแขนเด็กหนุ่มในความมืดไว้ “ฉันช่วยคุณได้นะ”
“ตายก่อนซิ”เสียงนั้นกล่าวอย่างเย็นชา
“ฆ่าเลยๆ”เสียงหนึ่งยุยง
“ฉันยกนายให้เลย”เสียงหญิงสาวดังตามมา
“ผมยังไงก็ได้ฮะ”เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก
“ฉันขอผ่าน”เสียงชายวัยกลางคนกล่าวก่อนจะมีเสียงไม่พอใจของอีกคนตามมา
“อย่านะ ฉันช่วยคุณได้จริงๆ ฉันสามารถให้ตำรวจไม่จับคุณได้นะ”รินย้ำ
“ออกไป!”เด็กหนุ่มตะโกนไล่ ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งโหยง “ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า”เด็กหนุ่มผลักรินไปชนประตูดังตึง “ไปเซ่!”เด็กหนุ่มไล่ รินคว้าลูกบิดประตูแล้วเปิดมัน
“แล้วฉันจะกลับมา...”รินบอกก่อนที่จะปิดประตู
“สไวป์... เป็นอะไรไป”เสียงหญิงสาวดังขึ้น
“ไม่เป็นไร แค่รำคาญนิดหน่อย”สไวป์บอก “ฉันไปนอนล่ะ”
“เป็นอย่างไรบ้างครับ คุณหนู”นายตำรวจหนุ่มถามเมื่อเห็นเด็กสาวเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น รินเงยหน้ามามองแล้วยิ้มบางๆให้
“ก็แค่บ้านร้างไม่มีคนหลังหนึ่งล่ะคะ รินกลับบ้านก่อนนะคะ”รินกล่าว
“แน่ใจนะครับ ว่าไม่ได้ปิดบังอะไรผม”นายตำรวจถามเพื่อความแน่ใจ
“เดลจะบอกว่า รินโกหกอย่างนั้นเหรอคะ”รินทำหน้าไม่พอใจ “รินทำงานให้คุณพ่อมาหลายงานแล้วนะคะ เชื่อใจกันหน่อยเถอะ”
“ถ้าคุณหนูแน่ใจ ผมก็ไม่มีอะไรสงสัยแล้วล่ะครับ”เดลบอก สายตาใต้กรอบแว่นนั้นมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู
เสียงจ้อกแจ้กดังขึ้นในเช้าวันใหม่ สไวป์ลุกขึ้นจากเตียงนอนบิ๊กไซส์ ส่ายหัวเบาๆไล่ความง่วงออกไป “วันจันทร์...”สไวป์พูดเบาๆ แล้วลุกไปอาบน้ำ
“น่าเบื่อชะมัด”สไวป์เดินไปเรื่อยๆตามทางไปโรงเรียนของเขาพร้อมปล่อยรังสีดำมืดไปด้วย
“สไวป์”เสียงที่เคยได้ยินไม่นานดังขึ้น สไวป์ทำเป็นเมินเสียงนั้นแล้วใส่หูฟัง “นี่...”รินเดินมาดักหน้า แล้วเอาหูฟังสไวป์ออกอย่างเบามือ “อรุณสวัสดิ์นะ”รินยิ้ม
“...”สไวป์เงียบ
“ฉันมีเหยื่อให้แล้วนะ”รินบอก
“แล้วไม...”สไวป์ตอบ รินยิ้มน้อยๆแล้ววิ่งไปหาเพื่อน “ตัวยุ่งเอ๊ย”
“นี่ กล้าไปคุยกับเด็กนั่นได้ไง”เพื่อนของเธอคนหนึ่งกล่าว
“ไม่กลัวโดนหลอกไปฆ่าเหรอ”เพื่อนอีกคนรีบพูด “เมื่อเดือนก่อน ดาวโรงเรียนคนเก่าของโรงเรียนเราก็เคยไปบ้านเด็กนั่นแล้วไม่กลับมาอีกเลยนะ”สไวป์ไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเธอเหล่านั้นมากนักจึงเดินเข้าไปในตึกเรียน
“สไวป์”เธอส่งเสียงเรียกเด็กหนุ่มอีกครั้ง สไวป์หันกลับมา เพื่อนๆของเธอรีบหันหน้าหลบสายตาสไวป์ “ตั้งใจเรียนนะ”เธอยิ้มอย่างสดใส
“เช่นกันครับ”สไวป์คลี่ยิ้มบางๆอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน แต่เมื่อไม่มีใครกล้าสบตาสไวป์นอกจากเด็กสาวผมสีแดงเพลิง จึงไม่มีใครเห็นรอยยิ้มนั้นนอกจากเด็กสาว สไวป์หันหน้ากลับมามองทางเดินแล้วเดินไปที่ห้องเรียนตัวเอง นักเรียนหลายคนเดินหลบสไวป์กันอย่างรวดเร็วและพยายามไม่หันไปมองสไวป์ ซึ่งเด็กหนุ่มกำลังแสยะยิ้มอันน่ากลัวพร้อมออร่าดำมืดไปด้วยนั่นเอง
“รุ่นพี่รินเรียกชื่อจริงหมอนั่นล่ะ”นักเรียนชายคนหนึ่งกล่าวกับเพื่อนตนที่ระเบียงทางเดินชั้น 2 ของตึกม.ปลาย
“รินไหน?”นักเรียนชายอีกคนถาม
“รุ่นพี่อรินดาไง ที่เป็นดัมเมเยอร์โรงเรียนเราเมื่อปีที่แล้วไง”
“เฮ้ย จริงดิ พี่แกไม่กลัวข่าวลือนั่นรึไง”
“หมอนั่นพูดกับรุ่นพี่รินด้วยล่ะ”นักเรียนหญิงอีกคนที่เพิ่งเข้ามาฟังพูดแทรกบทสนทนาของทั้ง 2
“พูดด้วยงั้นเหรอ แล้วอย่างนี้รุ่นพี่รินจะปลอดภัยเหรอแก”นักเรียนชายคนที่ 2 เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เดือนก่อน ถ้าหมอนั่นได้ปริปากพูดกับใครแล้ว ไม่มีใครได้มาโรงเรียนในวันถัดมาเลยนะ”นักเรียนชายคนที่ 1 พูดเสริมคำพูดของเพื่อนตน
“หมอนั่นฆ่าพวกเขาน่ะซิ...”
“จริงเหรอ...”
นักเรียนหลายคนเริ่มซุบซิบนินทา ช่วงพักเที่ยง อรินดาหรือรินเดินมาที่ห้อง 5-2 ห้องเรียนของสไวป์ “สไวป์”รินโผล่หน้ามาที่ประตูห้องแล้วโบกมือทักทายเด็กหนุ่ม นักเรียนหลายคนหยุดคุยกันแล้วหันมามองริน “ไปกินข้าวกัน”รินเดินเข้ามาหาสไวป์ เธอคว้าแขนเด็กหนุ่มแล้วดึงเบาๆให้เด็กหนุ่มรู้ว่าควรจะลุกจากเก้าอี้ได้แล้ว สไวป์จึงลุกขึ้นตามแรงดึงของรินแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่าย
“รุ่นพี่รินพาหมอนั่นไปกินข้าวด้วยว่ะ”
“แปลก... พวกแกว่าแปลกไหม”
“อะไรที่แปลกว่ะ”
“หมอนั่นตามรุ่นพี่รินไปง่ายๆน่ะสิ”
“เออ จริงด้วย”
“ชอบเป็นข่าวรึไง”สไวป์พูดขณะเดินตามริน รินหันกลับมามองสไวป์
“เป็นข่าวกับคุณ ก็ยังดีกว่าเป็นข่าวให้กับข่าวฉาวๆบ้าๆของชมรมวารสารนั่นล่ะกัน”รินบอก “ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”รินเดินตรงไปที่โรงอาหาร
“เธอไม่มีแฟนคลับคอยประเคนอาหารให้แบบคุณดาวโรงเรียนเหรอ”สไวป์ถามเบาๆ
“ถึงมี ฉันก็ไม่รับหรอก ฉันจะลงมาซื้อเอง... ฉันไม่ได้เป็นง่อยซะหน่อย”รินยิ้ม
“หึหึ”สไวป์หัวเราะ ทำเอาคนแถวนั้นขนลุกซู่แล้วเดินหนีกันไปหมด “เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจเกินไปแล้ว”สไวป์พูด รินหันมายิ้ม
“งั้นก็ สนใจในตัวฉันให้พอเลย แต่อย่าได้แตะต้องเด็ดขาด”รินกล่าว
“ไม่แปลกใจเลย ทำไมเจ้านั่นถึงอยากได้ร่างเธอ”สไวป์กดเสียงต่ำ เพื่อไม่ให้คนอื่นนอกจากรินได้ยิน “เย็นนี้พาเหยื่อที่เธอว่ามาด้วยล่ะ”รินพยักหน้าเบาๆ
“ริน นี่ใช่ทางมาบ้านรินแน่เหรอครับ”เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินตามรินมา
“ใกล้แล้วล่ะคะ”รินเดินฮัมเพลงไปเรื่อย “คุณรู้จัก เด็กคนหนึ่งไหมคะ เด็กผมสีเงินน่ะ”รินหันหลังกลับมาด้านหลังของเธอคือบ้านร้างของสไวป์ “ว่าไงคะ รู้จักไหม”รินยิ้ม
“รินกำลังพูดถึง...”
“ช่างเถอะคะ”รินเดินไปต่อ “ฮึ?”รินเงยหน้ามองท้องฟ้าเม็ดฝนโปรยปรายลงมา
“หลบฝนกันก่อนเถอะครับ”ทั้งสองวิ่งไปหลบฝนที่หน้าบ้าน “ยืนอยู่ตรงนี้มีหวังฝนสาดแน่ เข้าไปหลบฝนข้างในก่อนเถอะ”เด็กหนุ่มเปิดประตูบ้าน “!!!” มือหนึ่งยื่นมาปิดปากเด็กหนุ่มแล้วดึงเข้าไปในบ้าน เสียงตึงตังๆดังขึ้นก่อนเงียบไป รินค่อยๆเปิดประตูเข้าไปดูข้างใน
“สไวป์...” ซู่ม...ไฟสีดำที่เตาผิงลุกไหม้แล้วหายไป สไวป์เช็ดเลือดที่เปื้อนแก้ม “ไม่มี...”รินมองหาร่างไร้วิญญาณ
“ก็ใช้ได้อยู่ แต่วิญญาณจืดชืดไปหน่อย”สไวป์เลียเลือดที่มุมปาก “เธอน่ะ กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น”สไวป์บอกแล้วโบกมือไล่
“แต่ฝนยังตกอยู่เลยนะ”รินบอก “แต่ว่า กลับก็ได้”รินหันหลัง
“เดี๋ยว!”สไวป์เรียก “เอาร่มไปด้วย”เด็กหนุ่มโยนร่มคันเล็กให้ริน รินรีบรับไว้
“ขอบคุณนะ”รินกล่าวแล้วปิดประตูบ้าน
“ชอบเธอเหรอ”เสียงหญิงสาวดังขึ้น
“ไม่มีทางหรอก”สไวป์เดินกลับห้องตัวเอง
“อย่าทำให้เด็กคนนั้นแปดเปื้อนนะ”เสียงของชายวัยกลางคนดังตามมา สไวป์หันมามองความมืดข้างหลังตน
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบนั้น”สไวป์ตะโกนบอกอย่างหัวเสีย
รินหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวกลางสายฝน “เป็นห่วงกันขนาดนี้เชียวเหรอคะ”รินมองร่มที่สไวป์ให้มา “ฉันพกร่มมาหรอกคะ หน้าฝนทั้งทีไม่พกร่มติดตัวไว้ได้ไงกัน”
“ริน...”เสียงที่คุ้นหูรินดังขึ้น รินหันไปมองด้านหลังตน
“อะ...อัด”รินพูดตะกุกตะกัก “กลับ...มาได้ไง”รินถอยหนี “เธอ...ตายไปแล้วนี่”
“ชายใดที่เธอรัก ต้องถึงฆาตทุกคน...”เด็กหนุ่มกล่าว “อย่าลืมซะล่ะ เพราะมันเคยทำให้ฉันตายไปรอบนึงแล้ว”มือเปื้อนเลือดของอัดค่อยๆขยับขึ้นมาจับแก้มริน ตัวของรินสั่นไปหมด “ฉันจะตามเธอไปทุกที่ อรินดา...”
“ม่ายยยยยย”รินกรีดร้อง เสียงกรีดร้องของรินทำเอาสไวป์ที่กำลังเข้าไปในห้องพรวดพราดออกมาข้างนอก รินนั่งสั่นอยู่กลางสายฝน ร่มทั้ง 2 คันตกอยู่ใกล้ๆริน เสื้อนักเรียนสีขาวเปียกชุ่มและเปื้อนสีแดง
“นี่ เธอ เป็นอะไร”สไวป์รีบเข้ามาหาริน
“เขากลับมา... กลับมาแล้ว...”รินร้องไห้ มือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อสไวป์ไว้ “ฉันกลัว...”ตัวของเด็กสาวสั่นเพราะความกลัว เสียงที่เธอเปล่งออกมาแผ่วเบาและสั่นๆ
“ใคร ใครกลับมา”สไวป์จับไหล่ของเด็กสาว “แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมเลือดเปื้อนเสื้อไปหมด”
“เขา...กลับมา...”รินร้องไห้จนเหนื่อย สไวป์มองซ้ายมองขวาก่อนพารินเข้าไปในบ้าน “ตาม...เข้า...มาแล้ว...”รินพูดก่อนจะสลบไป สไวป์มองไปที่ประตู เด็กหนุ่มผมดำเลือดท่วมตัวยืนอยู่หน้าประตูบ้านของสไวป์
“นายเป็นใคร”สไวป์ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “อย่าคิดว่า จะได้เข้ามา ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย”
“สไวป์ ไล่มันไป ไล่มัน”เสียงต่างๆดังขึ้นมาในโสตประสาท “อย่าให้มันเข้ามาสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเรา”
“นายถึงฆาตแล้ว...”อัดพูดแล้วชี้มาทางสไวป์ “นาย...ต้องตาย...เหมือนฉัน”เลือดของเด็กหนุ่มเจิ่งนองไปทั่วพื้นไม้หน้าบ้าน “ต้องตาย ต้องตาย!!”เด็กหนุ่มพูดซ้ำๆ สไวป์หัวเราะในลำคอ “หัวเราะอะไร... นายจะตายอยู่แล้วนะ”
“แกคิดว่าฉันจะตายง่ายขนาดนั้นเชียว”สไวป์แสยะยิ้ม “โทษทีว่ะ ฉันเป็นอมตะ”สไวป์ปล่อยให้รินนอนอยู่ตรงนั้นก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาอัด “ไอ้พวกมนุษย์ชั้นต่ำอย่างแก ทำได้แค่สาปแช่งคนอื่นไปวันๆรึไง”สไวป์พูดถากถาง
“ฉัน...ไม่ได้...สาปแช่ง มันเป็น...คำสาป...ติดตัว...ของอรินดา”อัดพูดช้าๆ
“รีบๆไปเกิดได้แล้ว”สไวป์ดันร่างวิญญาณออกไป “คำสาป มันใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก”วิญญาณภายในบ้านสไวป์มาเกาะอยู่รอบตัวสไวป์
“ออกไป ออกไปซะ”วิญญาณทั้งหลายพูดไล่เด็กหนุ่มผมดำ
“ฉัน...มาเตือนแล้วนะ...”อัดกล่าวแล้วหายตัวไป วิญญาณรอบตัวสไวป์ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ สไวป์แสยะยิ้มแล้วหันหลังเข้าบ้าน
“คำสาปรึ น่าสนุกดีนี่ คุณผู้หญิง”สไวป์มองเด็กสาวที่นอนสลบอยู่กลางบ้านก่อนหัวเราะออกมา
“อือ...”รินลืมตาขึ้นแล้วกวาดสายตามองรอบๆ บรรยากาศแปลกๆปกคลุมทั่วห้อง เฟอร์นิเจอร์ต่างๆถูกจัดวางอย่างดี “นี่ไม่ใช่บ้านเรา...”รินพึมพำ แล้วลุกขึ้นนั่ง “ห้องนอนใครกัน...”รินมองไปรอบๆจนสะดุดกับบุคคลที่นอนข้างๆเธอ เจ้าของเรือนผมสีเงินแซมม่วงนอนหันหลังให้เด็กสาว แม้กระทั่งเวลานอนเขายังพกมีดสีเงินเล่มสวยไว้ไม่ห่างกาย “สะ...สไวป์”เด็กสาวเอื้อมมือไปจับแขนสไวป์ “!!”สไวป์พลิกตัวมาจับแขนริน ดันเธอลงไปนอนกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมก่อนหยิบมีดมาจ่อคอริน “ฉะ...ฉันเอง รินไง”รินพูดช้าๆพยายามไม่ขยับมาก เพราะคมมีดแนบชิดติดลำคอของเธอ
“อย่ามาถูกร่างเด็กคนนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตนะ”เสียงหญิงสาวดังปนมากับเสียงของสไวป์ “เข้าใจไหม คุณเหยื่อ...”เสียงนั้นขู่แล้วกดคมมีดลงอีก
“ขะ...เข้าใจคะ”รินรีบพูด สไวป์เก็บมีดแล้วพลิกตัวไปนอนที่เดิม “สไวป์...”เสียงลมหายใจดังขึ้นมาแทนที่ความเงียบ เด็กสาวจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้น เดินไปที่ประตูห้อง
“จะไปไหน”เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาปนกับเสียงสไวป์ “กลับมานอนข้างๆสไวป์ซะ”เด็กสาวหันกลับมา “ฉันบอกให้กลับมานอน”เสียงนั้นตะคอก รินกลืนน้ำลายก่อนเดินกลับไปที่เตียง
สไวป์ลืมตาขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์อ่อนๆกระทบกับใบหน้าเนียนของเขา “นี่ คุณหญิง ตื่นได้แล้ว”สไวป์หันไปสะกิดริน รินหันหน้ามา “ตื่นอยู่แล้วเหรอ...”สายตาของสไวป์เหลือบไปเห็นรอยเลือดที่คอของเด็กสาว ก่อนจะเผลอเลียปากตัวเอง “รีบกลับบ้านไปซะ”สไวป์รีบไล่ “รีบออกไปซะ ก่อนฉันจะคุมตัวเองไม่อยู่”รินรีบลงจากเตียง
“จะ...เจอกันที่โรงเรียนนะ”รินบอกก่อนเดินไปที่ประตู
“สไวป์ ไหวไหม”เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้น
“ไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้นะ วันนี้นะ...สไวป์แขนเธอ!!”เสียงหญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ สไวป์ก้มมองแขนตัวเอง แขนขาวเนียนของเขาโดนแดดเผาไหม้จนแขนค่อยๆสลายเป็นเศษธุลีทีละน้อย สไวป์ชักแขนเข้ามาในร่มก่อนลุกไปปิดผ้าม่าน แขนที่โดนเผาไหม้เริ่มรักษาตัว
“บ้าจริง ปกติโดนแดดนานๆไม่เห็นเป็นอะไรเลย”สไวป์บ่นพึมพำ
“ต้องการเลือดไหม”เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้น น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย สไวป์ส่ายหน้า “สไวป์...”เด็กหนุ่มโบกมือไปมา แล้วเดินออกไปจากห้องนอน
“เขาต้องคำสาปแล้ว...”หญิงสาวกล่าว “เราต้องรีบฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้น...”
สไวป์ลูบแขนที่โดนแดดเผาช้าๆ “คำสาปนั่น ใช้กับฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย”สไวป์พึมพำ
“ฉัน เตือนนายแล้วนะ”เสียงของอัดดังเข้ามาในโสตประสาทของสไวป์ สไวป์ส่ายหัวแรงๆไล่เสียงของอัดออกไป “ชายใดที่ถูกรินรัก ต้องถึงฆาตทุกคน...”
“เป็นคำสาปที่ฟังดูแล้วอาภัพชอบกลนะ”สไวป์แสยะยิ้ม
“นายถึงฆาตแล้ว...”เสียงอัดดังขึ้นแล้วเบาลงๆจนหายไป สไวป์ขยี้หัวตัวเองแรงๆ
“ฉันไม่ได้ต้องสาป ยัยนั่นไม่ได้รักฉัน...”สไวป์ผลักเก้าอี้ออกไปให้พ้นทาง “ใช่ๆ แค่ฆ่ายัยนั่นซะ ฉันก็พ้นจากคำสาปบ้าๆนี่”สไวป์แสยะยิ้มแล้วหยิบมีดคู่ใจขึ้นมา “เจอกันที่โรงเรียน คุณผู้หญิง”
เย็นนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม รินเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องเรียน “หวัดดี คุณผู้หญิง”สไวป์สวมฮู้ดปิดหน้า สวมเสื้อแขนยาวกันแสงแดด “เตรียมตัว เตรียมใจแล้วรึยัง”
“สไวป์?”น้ำเสียงของเด็กสาวเต็มไปด้วยความสงสัย “ทำไมไม่มาเรียน”
“เพราะมาไม่ได้น่ะซิ...”เด็กหนุ่มหยิบมีดขึ้นมา “เธอไม่จำเป็นต้องล่าเหยื่อให้ฉันแล้ว คุณผู้หญิง”รินรู้สึกถึงความผิดปกติ เธอโยนกระเป๋าหนังสือใส่สไวป์แล้ววิ่งไปทางห้องพักครู “วิ่งให้เร็วกว่านี้อีกซิ เร็วซิ เร็วกว่านี้”สไวป์ยิ้มแล้วควงมีดไปมา รินวิ่งเข้าไปในห้องพักครูแล้วล็อคประตูห้อง เพล้ง สไวป์กระแทกด้ามมีดใส่กระจกประตูจนแตก
“กริ๊ดดดดดดดดดดดด”รินกรีดร้องเสียงดังลั่น “หยุดนะ สไวป์!!!”สไวป์ยื่นมือมาปลดล็อคกุญแจ
“หึหึ มาสนุกกัน อะ ริน ดา”สไวป์เปิดประตูเข้ามา รินโยนข้าวของบนโต๊ะใส่สไวป์ สไวป์ปัดข้าวของออกไป “ริน อย่าหนีกันนานนักซิ รีบๆมาให้ฉันฆ่าได้แล้ว”สไวป์ควงมีด
“ฉันไม่เล่นด้วยนะ สไวป์”รินถอยหลังชนกำแพง “อย่าเล่นแบบนี้ ฉันก็กลัวเป็นนะ”
“สไวป์ ต้องคำสาปของเธอ”เสียงหญิงสาวดังขึ้นมาปนกับเสียงของสไวป์ “เธอต้องตาย ตายเพื่อสไวป์ซะ!!”รินก้มหลบมีดของสไวป์แล้ววิ่งออกไปนอกห้องพักครู รินหายใจรัวและหอบอย่างรุนแรง เธอวิ่งสะดุดล้มอยู่หลายครั้งจนถึงทางออก กึง รินพยายามเปิดประตูทางเข้า-ออก
“ฉันจัดการล็อคประตู หน้าต่างทุกบานในตึกเรียนหมดแล้ว”สไวป์พูด “ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของฉันหมดแล้ว”
“ฆ่าฉันไม่ได้นะ ถึงฆ่าฉันก็ไม่ช่วยลบล้างคำสาปได้หรอกนะ!!”รินตะโกนบอก “เชื่อฉันซิ สไวป์ เชื่อฉัน...อึก!”สไวป์บีบคอเด็กสาว “แค่ก...ฉัน..แค่กๆ...พูดจริงๆ...นะ”
“ฉันเชื่อเธอได้มากแค่ไหน”สไวป์พูด
“สไวป์ ฆ่ามันซิ ฆ่า”เสียงหญิงสาวดังขึ้นในโสตประสาทของสไวป์
“ตอบฉันมา ริน!!!”สไวป์ตะคอกแล้วบีบรัดคอของเด็กสาวแน่นขึ้น เด็กสาวจับแขนสไวป์
“มาก...ที่สุด เท่าที่ชีวิต...ฉัน...ให้นายได้...”รินค่อยๆเปล่งเสียงออกมา สไวป์เหวี่ยงเด็กสาวไปชนกับผนัง “ฉันมี...วิธี...แก้คำสาป...นะ...”รินเงยหน้าขึ้นมามอง สไวป์ยืนนิ่งอยู่กับที่
“แก้คำสาป...”สไวป์เว้นช่วง “ถ้าเธอมีวิธีแก้จริง แล้วทำไมหมอนั่นถึงตาย”เสียงหญิงสาวดังปนมากับเสียงสไวป์
“เพราะ...คนที่สามารถแก้ได้ ต้องไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาน่ะสิ!!”รินบอกแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เพราะแบบนี้ เลยไม่มีใครสามารถแก้คำสาปได้น่ะซิ นอกจาก...”เด็กสาวลดเสียงประโยคสุดท้ายจนหายไปในลำคอ ขนาดสไวป์ยังไม่ได้ยินและพยายามยันตัวขึ้นมายืนดีๆ
“บอกวิธีแก้มาซะ คุณผู้หญิง”สไวป์ดันไหล่ของรินติดผนัง “ฉันมีเวลาไม่มาหรอกนะ เดี๋ยวแสงอาทิตย์มันจะส่องเข้าหน้าฉันแล้ว”
“ฉันไม่ได้ชอบนาย แล้วนายจะติดคำสาปฉันได้ยังไง”รินพูด
“แน่ใจนะ...”เสียงหญิงสาวดังขึ้นแทนที่เสียงสไวป์ “สไวป์ไม่เคยโดนแดดเผาร่างมาก่อน จนกระทั่งเมื่อเช้านี้!”เธอใช้ร่างสไวป์กดไหล่ของรินแรงขึ้น “แล้วจะบอกว่าไม่ได้ชอบได้ยังไงกัน”
“แล้วทำไมเธอถึงเพิ่งออกอาการล่ะ”รินบอก “ทำไมเธอเพิ่งต้องคำสาปฉันล่ะ ทั้งที่มันน่าจะต้องสาปตั้งแต่ปีที่แล้ว”รินร้องไห้
“หมายความว่าไง”ทั้งสไวป์ทั้งหญิงสาวในร่างสไวป์พูดพร้อมกัน
“เธอน่าจะรู้ดีนี่นา ไม่มีใครกล้าคุยกับเธอหรอกนะ นอกจากจะ...”รินตะคอก “โอ๊ย!!”สไวป์กดมีดลงมาฝ่ามือเด็กสาว “ฉันเจ็บนะ”สไวป์กดมีดลงไปลึกอีกจนเลือดสีเลือดสดค่อยๆไหลออกมา
“เธออย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ รีบบอกวิธีแก้คำสาปมาซะ”สไวป์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“ต้องตายก่อนครั้งหนึ่ง...”รินกลืนน้ำลาย “เพราะคำสาปของฉันใช้กับคนๆนั้นได้แค่ครั้งเดียว”สไวป์ดึงมีดออกมาจากมือของเด็กสาว แล้วผละตัวออกมา
“ตายก่อนครั้งหนึ่งซินะ”สไวป์แสยะยิ้มแล้วเอามีดแทงคอตัวเอง เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นและผนัง “หึหึ หลอดเลือดพอดีเลยแฮะ”สไวป์ปล่อยให้เลือดทะลักออกมาจากบาดแผล
“เธอทำบ้าอะไรเนี่ย”รินรีบเข้าไปห้ามเลือด “เอามีดแทงคอตัวเอง เธอบ้าไปแล้วเหรอ!”
“อย่ามายุ่งน่า”สไวป์ปัดรินออกไป “ปล่อยให้มันไหลแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวถึงเวลามันก็หยุดไหลเอง”
“นี่ ถ้าเธอตาย เธอจะไม่ฟื้นอีกเลยนะ”รินบอก “ไปโรงพยาบาลกันเถอะนะ...สไวป์!!!”สไวป์ล้มลงไปนอนกับพื้น “สไวป์ๆ”รินเขย่าตัวสไวป์
“หยุดเขย่าซะทีน่า...”สไวป์จับแขนริน “รอแปปนึง เลือดใกล้หมดล่ะ”สไวป์หอบ เลือดไหลนองเต็มพื้น เสื้อผ้าของรินเต็มไปด้วยเลือดของสไวป์ “หึหึ เอาล่ะหมดล่ะ...”สไวป์สูดหายใจรอบนึงแล้วหลับไป
“สไวป์!!! ตื่นนะ ตื่น”เด็กสาวตะโกนแล้วตบหน้าสไวป์เบาๆ น้ำใสๆไหลออกจากตาเด็กสาว ซักพักรอยแผลที่คอของสไวป์เริ่มสมาน สไวป์เริ่มกลับมาหายใจอีกครั้ง
“ฮ่าห์ ตายครั้งที่ 32”สไวป์พูดเมื่อแผลหายสนิทแล้วลุกขึ้นนั่ง “เป็นไง คุณผู้หญิง ฉันตายไปรอบแล้วนะ”สไวป์ฉีกยิ้มแล้วเลียเลือดที่มือตัวเอง แสงแดดยามเย็นลอดเข้ามาตามหน้าต่างส่องกระทบหน้าขาวเนียนของสไวป์ “ไม่เผาแล้ว”สไวป์เอามือเปื้อนเลือดลูบหน้าตัวเอง
“เธอไม่ใช่มนุษย์เหรอ...”รินนั่งสั่น
“ถ้าเป็นแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้เหรอ”สไวป์เลิกคิ้ว “แดดตอนเย็นนี้มันอุ่นดีจริงๆเลย”สไวป์หันไปมองทิศที่แสงแดดส่องเข้ามา “ฉันตัดสินใจแล้ว...”สไวป์เว้นช่วงพูด “ฆ่าเธอเลยดีกว่า คำสาปของเธอมันอาจทำให้แผนการชำระล้างเมืองของฉันรวนไปหมด”สไวป์หันมามองรินที่นั่งสั่นเพราะความกลัว
“สไวป์...ถ้าเธอ...ฆ่าฉัน...”รินเว้นช่วงหายใจ “เธอจะไม่สามารถทำให้แผนการที่เธอว่าเป็นจริงได้นะ”รินบอก “ฉันช่วยเธอได้...โอ๊ย!!!”สไวป์บีบไหล่เด็กสาว
“ฉันคิดว่า คงไม่ต้องมีคนช่วยหรอก ฉันทำเองได้”สไวป์เงื้อมีดขึ้นสูง เสียงไซเรนของตำรวจดังเข้ามาใกล้ประตูรั้วโรงเรียน “ชิ!”สไวป์ผละตัวออกมาจากรินก่อนวิ่งหนีไป
ความคิดเห็น