คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รอยเลือดที่ 8 ความฝัน [2]
“ฉันว่าไม่ออกมาจากห้องหรอก วันนี้น่ะ”คาซบอก “ฉันได้ยินเสียงเดินไปเดินมา แต่ไม่ยักกะเดินมาทางประตูห้อง”
“เฮ่อ...”ลูซถอนหายใจ “บาธเริ่มกลายเป็นวิญญาณอีกแล้วนะ ถ้าไม่จัดการเรื่องของสไวป์เร็วๆ พวกเราคงได้แต่ลอยดูอยู่เฉยๆ”
“รุ่นพี่”เซลีน่าค่อยๆลืมตา สไวป์เดินเข้ามาดูอาการ “รุ่นพี่เป็นปกติรึยังคะ”เซลีน่าเอ่ยถาม แล้วพยายามมองสไวป์ แต่ภายในห้องนั้นมืดมาก เซลีน่าจึงมองเห็นแค่เงาลางๆ
“ฉันหายดีแล้ว”สไวป์ลูบหัวเซลีน่าเบาๆ
“ดีจัง...”เซลีน่ายิ้ม สไวป์กัดฟันกรอดพยายามไม่เข้าไปกัดเซลีน่า “รุ่นพี่...หนูหิว”เซลีน่าพูดแล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง
“นอนอยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน”สไวป์เดินไปที่ประตู
“!”ลูซกับคาซหันไปมอง
“มองอะไร”สไวป์พูดแล้วปิดประตูห้องก่อนเดินไปที่บันได
“ได้โอกาสแล้ว”คาซยิ้ม
“สไวป์หิวเหรอ”ลูซเดินตามสไวป์ลงไปข้างล่าง สไวป์ไม่พูดอะไรเอาแต่เดินลงไปข้างล่าง “คุณชิโอริ!”ลูซตะโกน ทำเอาสไวป์สะดุ้ง ชิโอริกระโดดตะครุบสไวป์
“เฮ้ย! ทำอะไร”สไวป์ตะโกน “อะ...”ชิโอริโปะยาสลบชนิดรุนแรงใส่สไวป์
“ไปพาเด็กคนนั้นออกมาจากห้องเร็ว”ชิโอริบอก คาซอุ้มเซลีน่าออกมาจากห้อง
“จะ...พาหนูไปไหน”เซลีน่างง
“พาไปซ่อน”คาซบอก “นี่ เอาไงต่อ”คาซตะโกนถาม
“ซ่อน...”เซลีน่าไม่มีแรงพูด
“บาธพาสไวป์ขึ้นไปนอนข้างบน สุนิสา เจ้าหนูกระต่ายพาเด็กคนนั้นไปอยู่กับคนใหญ่คนโตพวกนั้นซะ”ชิโอริสั่ง ต่ายรับตัวเซลีน่ามา “ขอโทษนะ หนูน้อย ฉันจำเป็นต้องซ่อนเธอจากสไวป์ก่อนนะ”
“ไปกันเถอะครับ สุ”ต่ายบอก
“เอาล่ะ ทีนี่พวกเราก็รอให้สไวป์ตื่น”ชิโอริพูด หลังจากต่ายและสุนิสาเดินออกไปแล้ว “เตรียมรับมือกับการอาละวาดของสไวป์”
“ฮึกๆ”เสียงร้องไห้ดังเข้ามาในโสตประสาทของสไวป์ สไวป์มองเห็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลวัย 5 ขวบ นั่งร้องไห้อยู่กลางสายฝน “คุณแม่...ฮึกๆ”เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองท้องฟ้า
“!สไวป์ถอยหลังติดผนัง
“อยู่นี่เอง สไวเซอร์”ผู้ชายคนหนึ่งเดินกางร่มเข้ามาหาเด็กน้อย
“คะ...คุณพ่อ...โฮ”เด็กผู้ชายปล่อยโฮก่อนโผกอดคนที่เขาเรียกว่าพ่อ ผู้ชายคนนั้นแสยะยิ้ม ในมือของเขามีอะไรบางอย่าง
“อย่านะ!!”สไวป์ตะโกน
“!!”ชายหนุ่มนำสิ่งนั้นยัดเข้าไปในปากเด็กน้อยและบังคับให้กลืนลงไป “อือ!”เด็กน้อยพยายามเอามือของผู้เป็นพ่อออกจนเผลอกลืนสิ่งนั้นลงไป “อ๊า~”เด็กน้อยกรีดร้องแล้วลงไปนอนดิ้นอยู่บนพื้นเปียกๆ ผมสีน้ำตาลกลายเป็นสีเงินแซมม่วง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปลี่ยนเป็นสีทอง เด็กน้อยนอนหอบเพราะความเหนื่อย ผู้เป็นพ่อยืนมองผลงานของตนเอง
“ยินดีต้อนรับสู่คำสาปของพ่อนะ สไวเซอร์ ซี อิฟรีต”
“อ๊ากกกกกกกกกก”สไวป์ร้องลั่นก่อนลืมตาตื่น “ออกไปจากฝันของฉันนะ ออกไป!”สไวป์ตะโกน แสงแดดส่องเข้ามาในห้อง สไวป์ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
“สไวป์!”ชิโอริเปิดประตูเข้ามา
“เธงเองเหรอ”สไวป์พึมพำแล้วลงจากเตียง “วันนี้ วันจันทร์ซินะ...”สไวป์เดินออกจากห้อง
“?”ชิโอริมองตาม “ทำไมไม่อาละวาด?”
สไวป์เดินเอื่อยๆไปโรงเรียน “สไวป์”เสียงของฟ้าดังขึ้น สไวป์หันไปมอง ภาพในฝันวันก่อนผุดขึ้นมา “ทำไมเดินเหมือนคนไร้ชีวิตแบบนั้นล่ะ”สไวป์เร่งฝีเท้าเพื่อเดินหนีฟ้า “อ๊ะ! สไวป์”ฟ้ามองตาม “เป็นอะไรของเขานะ ปกติต้องพูดจากวนโอ๊ยก่อนนี่นา”
“น่ากลัวชะมัด ทำตัวแบบนั้นน่ากลัวกว่าปกติอีก”นักเรียนคนหนึ่งหันไปคุยกับเพื่อน
“แค่เดินเฉียดมาใกล้ก็สยองแล้ว”เพื่อนอีกคนกล่าว
“นี่ๆ รู้รึเปล่า ว่ามีรุ่นน้องหายตัวไป”
“เห? คนไหน”
“ก็รุ่นน้องที่เป็นชาวต่างชาติไง ที่ชื่อเซลีน่าน่ะ”สไวป์หันไปมองคนกลุ่มนั้น คนในกลุ่มสะดุ้งโหยงแล้วรีบเดินหนี
“ยัยเอล์ฟหายตัวไป...”
“คิกๆ”มีกลุ่มเด็กม.ต้นเดินผ่านสไวป์ วุ่บ ภาพในฝันปรากฏขึ้นมาอีก
“ในกลุ่มนั้น 2 คน...”สไวป์พึมพำ “เหลืออีก
“รุ่นพี่ มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ”เสียงเซลีน่าดังขึ้น สไวป์หันไปมอง แต่ก็ไม่เจอใคร
“หูแว่ว?...”
“สไวป์”รินเดินมาหาสไวป์ “คุณเดลบอกว่าอยากเจอเธอน่ะ แต่ฉันปฏิเสธไปแล้วนะ”รินบอก
“ช่างเถอะ”สไวป์ตอบ “เห็นยัยเลือดแท้บ้างมั๊ย?”
“เลือดแท้???”รินทวน
“สุนิสาน่ะ”สไวป์บอก “ปกตอจะเข้ามาเกาะแกะ แต่ทำไมวันนี้ยังไม่โผล่มาอีก”
“ไม่รู้ซิ พวกเธอเป็นคู่หมั้นกัน ไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอ”
“ยัยนั่นคิดเองเออเอง ฉันไม่จำเป็นต้องมาพร้อมยัยนั่นหรอก”สไวป์บ่น “ช่างเถอะ ฉันกลับห้องล่ะ”
“เอ๋? ไม่โวยวายเหรอ”รินงง
“คาซ ตามไปดูที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง”ชิโอริถาม
“ก็...ไม่อาละวาด ไม่โวยวาย ดูเรียบร้อยผิดปกติ”คาซบอก “อ่อ แล้วก็ไม่ทำตัวเหมือนคนน่ากลัวด้วย”
“แต่ก็ดูน่ากลัวผิดปกติ”สุนิสาเดินเข้ามาในบ้าน “ฉันแอบแว่บไปโรงเรียนแปปนึง บรรยากาศรอบตัวสไวป์มันดูแปลกๆ”
“ก็แปลกอยู่ทุกวัน”คาซบอก “แค่วันนี้ดูเรียบร้อยผิดปกติ”
“เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง”ชิโอริถาม
“สบายดี ร่างกายกำลังฟื้นตัว”สุนิสาบอก “อีกไม่นานคงเป็นเหมือนเดิม”
“แขนฉันหายดีเมื่อไหร่ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด”เนโอะพึมพำในความมืด เจ้าทามะนั่งคลอเคลียอยู่ที่ขาของเขา
“เมื่อ 500 ปีก่อนเกิดอะไรขึ้นนะ”เดลค้นหนังสือประวัติศาสตร์ในห้องสมุดของกองตำรวจพิเศษ แววตาภายใต้กรอบแว่นนั้นฉายแววจริงจัง เขาไล่มองหัวข้อในสารบัญหนังสือแต่ละเล่มที่เขาหยิบมันออกมา เดลหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากด้านในของตู้หนังสือ “ทำไมมันมาอยู่ด้านหลังเล่มอื่นแบบนี้...”ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องสมุด “ประวัติศาสตร์มืด... ชื่อหนังสือแปลกชะมัด”เดลพึมพำ ชายคนนั้นมายืนอยู่ข้างหลังเดลแล้วชูมีดขึ้นเหนือศรีษะ
“แกคือลูกคนที่ 7 ของฉัน แกเท่านั้นที่จะได้รับมรดกจากฉัน”เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้นในโสตประสาทของสไวป์ “แกเท่านั้น ที่จะได้รับชื่อจาก อิฟรีต”
โครม สไวป์สะดุ้งตื่นและเผลอเตะโต๊ะเรียนล้ม อาจารย์ผู้สอนเงยหน้ามองครั้งหนึ่งก่อนหันไปมองทางอื่น ทุกคนในห้องหันมองตามเสียงแต่พอรู้ว่าเป็นสไวป์ก็หันหน้าหนี มีเพียงฟ้าเท่านั้นที่เดินเข้าไปหาสไวป์
“เป็นอะไรรึเปล่า”ฟ้าถาม
“...”สไวป์ไม่ตอบและดึงโต๊ะขึ้นมาตั้งดีๆ ฟ้าถอนหายใจก่อนเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง “บ้าเอ๊ย”สไวป์พึมพำก่อนจะฟุบก่อนจะฟุบนอนต่อ
เดลรู้สึกแปลกๆจึงหันไปมองข้างหลัง “ว่าไง เดล”ผู้ชายคนหนึ่งยิ้ม เขาแอบเก็บมีดเข้ากระเป๋า
“สวัสดีครับ รุ่นพี่อาเธอร์”เดลเก็บหนังสือกองรวมๆกัน
“วันๆเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องสมุดแบบนี้ไม่มีงานทำรึไง”อาเธอร์ถาม
“ไม่มีหรอกครับ”เดลคว้าหนังสือ 2-3 เล่มขึ้นมาถือ รวมทั้งประวัติศาสตร์มิดด้วย “ผมขอตัวไปหาท่าน ผบ. ก่อนนะครับ”เดลหัวเราะแห้งๆ แล้วรีบเดินออกไป
“ไอ้เด็กชอบรนหาที่ตาย”อาเธอร์พึมพำ “อย่ายุ่งกับลูกชายฉันให้มากนักนะ”
“เมื่อเช้าสไวป์โวยวายเรื่องอะไรกัน”ชิโอริพึมพำ “ออกไปจากฝันของฉัน... สไวป์ฝันเรื่องอะไรกันนะ”
“วินซ์ออกไปเดินเล่นกับบาธดีกว่านะ”ลูซหันไปบอกวินซ์
“เดินเล่น! เย้!”วินซ์ดีใจ “ไปกันเถอะ บาธ!”วินซ์ดึงแขนบาธแล้วพาออกไปข้างนอก
“พวกเรามีเวลาน้อยเต็มทีกับร่างเนื้อนี้...”ชิโอรพูด “ใครรู้มนต์แอบดูฝันคนอื่นบ้าง”ลูซ คาซ สุนิสาหันมองชิโอริพร้อมกัน
“อยากดูไปทำไม”คาซถาม
“ฉันคาใจเรื่องเมื่อเช้า”ชิโอริตอบ “ว่าไง ใครรู้มนต์นี้บ้าง”
“ต่ายทำได้นะ”สุนิสาบอก “แต่หมอนั่นจะยอมให้ดูเหรอ?”
“ต้องยอมซิ ในเมื่อเรามียาสลบอยู่นี่นา”ชิโอริยิ้มเจ้าเล่ห์
แกร๊ก สไวป์เปิดประตูบ้านเข้ามา เขาไม่สนใจใครเดินตรงไปที่โซฟาสีแดงตัวโปรดแล้วล้มลงนอน “?”ทุกคนในบ้านทำหน้างงๆ
“เป็นอะไร ทำไมดูเหนื่อยๆ”คาซพูด
“เอาเถอะ นี่คือโอกาสนะ เจ้าหนูกระต่าย ร่ายมนต์เร็ว”ชิโอริบอก ต่ายพยักหน้า แล้วรีบร่ายมนต์ใส่สไวป์ “เปิดดูฝันเมื่อคืนทีซิ”
“คุณชิโอริ ผมไม่มีออพชั่นแบบนั้นซะหน่อย ทำได้แค่ดูฝันปัจจุบันเท่านั้นล่ะครับ”ต่ายบอก
“ปัจจุบันก็ปัจจุบัน”ชิโอริทำหน้าไม่สบอารมณ์
“มืดจัง...”ลูซพูด
“ยังไม่เริ่มฝันนี่ครับ”ต่ายบอก แล้วซักพักก็มีภาพขึ้นมา
เด็กน้อยผมสีเงินแซมม่วง นั่งอยู่กลางดงดอกไม้นานาชนิด “นายท่านได้เวลาทานอาหารเที่ยงแล้ว”เสียงพ่อบ้านดังขึ้น เด็กน้อยหันมามองแววตานั่นไร้ซึ่งอารมณ์นัยน์ตาสีทองมองอาหารตรงหน้าอย่างเหม่อลอย “นายใหญ่เลือกอาหารรสเลิศมาให้จากแดนไกลเลยนะครับ”เด็กน้อยเดินเข้ามาหาอาหาร ก่อนเข้าไปขย้ำอาหารตรงหน้าเลือดสีแดงสดกระเด็นเปรอะเปื้อนดอกไม้รอบบริเวณนั้น “อร่อยไหมครับ นายท่าน”พ่อบ้านกล่าว เด็กน้อยไม่พูดอะไร แล้วกลับไปนั่งเล่นของเล่นเหมือนเดิมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่มัน...สไวป์ตอนได้รับ...”ชิโอริปิดปากตัวเอง “ทำไมมานึกได้ตอนนี้กัน”ทุกคนหันมามองชิโอริ แล้วหันกลับไปมองความฝันสไวป์ หลังจากที่ได้ยินเสียงแปลกๆ
“ลูกพ่อ พ่อกลับมาแล้ว”เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้น เด็กน้อยไม่ได้หันไปมอง “พ่อบ้าน เขากินอาหารที่ฉันส่งมาบ้างไหม”
“นายท่านทานทุกวันครับ นายใหญ่”
“งั้นรึ สไวเซอร์ลูกพ่อ วันนี้พ่อมีของดีมาให้ล่ะ”เขาผลักผู้หญิงผมทองออกมาข้างหน้า “เอล์ฟไง”
“!”สไวป์ตื่น ทุกคนสลายตัวทันที เขาพึมพำบางอย่างแล้วนอนต่อ ทุกคนจึงกลับมารวมตัวกัน
“เอล์ฟผมทอง...”ชิโอริทวน “ทำไมเวลาชายคนนั้นกลับมา ฉันถึงไม่เคยได้อยู่ใกล้ๆสไวป์เลยนะ”ชิโอริหันมามองสไวป์ที่นอนหลับอยู่
“แสดงว่า เวลาที่พ่อของสไวป์มา เธอไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลยซินะ”คาซถาม ชิโอริพยักหน้า
“ฉันอยากดูฝันนั่นต่อ”ชิโอริหันไปบอกต่าย
“มีแค่ 1% เท่านั้นนะครับ ที่สไวป์จะฝันต่อจากตะกี้”ต่ายบอก ชิโอริจ้องเขม็ง “เข้าใจแล้วครับ”ต่ายรีบเปิดดูความฝันสไวป์ทันที
“ทำไมชื่อกลางสไวเซอร์ไม่เหมือนพวกเรา”เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้น
“ทำไมสไซเวอร์ได้ไปอยู่บ้านใหญ่ล่ะครับ”เสียงเด็กผู้ชายอีกคนดังตามมา
“เป็นลูกของคุณพ่อแน่เหรอ เป็นน้องชายของพวกเราแน่เหรอ”เด็กอีกคนพูด “ทำไมชื่อกลางถึงเป็น Z ล่ะ ทำไมไม่ใช่ A”เด็กน้อยผมน้ำตาลมองพวกพี่ๆคุยกันอย่างไม่เข้าใจ เขาพึ่งจะ 2 ขวบและต้องการให้ทุกคนสนใจ พอพี่ๆไม่สนใจ เขาก็เริ่มร้องไห้งอแง
“โอ๋ๆ เด็กดีของแม่ อย่าร้องไห้นะ”ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาอุ้มเด็กน้อย “ลูกๆเล่นกับน้องหน่อยซิจ๊ะ”
“ท่านแม่ ทำไมชื่อกลางของสไวเซอร์ไม่เหมือนพวกเรา”เด็กๆถาม
“เอ่อ...”ผู้เป็นแม่อึกอัก “ขอโทษนะ เด็กๆ แม่พาน้องไปนอนก่อนนะ”ผู้เป็นแม่ตอบปัดๆแล้วพาเด็กน้อยกลับบ้านใหญ่
“ผมว่าพอแค่นี้เถอะครับ”ต่ายบอกแล้วปิดความฝัน “สไวป์ตอนเด็กน่ะ เราไม่ควรไปก้าวก่ายหรอกนะครับ”
“แต่ฉันรู้แล้ว”ชิโอริบอก
“อย่างคุณชิโอริ ถือเป็นข้อยกเว้นล่ะครับ”ต่ายหัวเราะแห้งๆ
“ฉันอยากรู้เรื่องเอล์ฟที่สไวป์เจอตอนเด็ก”ชิโอรพูด
“คงยากล่ะครับ แต่ถ้าใช้มนต์ดึงความทรงจำล่ะก็ อาจจะได้เห็นนะครับ”ต่ายบอก
“งั้นใช้เลยซิ”ชิโอริกล่าว
“มนต์นั่น ผมทำไม่ได้หรอกแล้วอีกอย่างความทรงจำนั่น ดูท่าจะมีอายุมากกว่า 500 ปีนะครับ”
“595 ปี”ชิโอริพูดขึ้น “ตอนนั้นสไวป์เพิ่ง 5 ขวบ แม่ของสไวป์เพิ่งตายได้ไม่นาน แล้วรู้สึกว่าหลังจากพ่อสไวป์เดินทางไปต่างประเทศ สไวป์ก็เริ่มพูด เริ่มทำตัวเป็นนายใหญ่ของผีดูดเลือด”
“ด้วยการไปฆ่ารัชทายาทของเหล่าผีดูดเลือดซินะ”สุนิสาบอก
“เอล์ฟคนนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ”ชิโอริพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ถ้าพูดถึงมนต์ดึงความทรงจำก็ต้อง...”
“เฮือก!”สไวป์ลืมตาตื่นแล้วลุกพรวดพราดขึ้นมานั่ง
“โอ๊ย!”หัวของสไวป์ชนกับหน้าผากคาซเต็มแรง “เจ็บๆ”คาซลูบหน้าผากตัวเอง
“ออกไปนะ...”สไวป์พึมพำ “อ๊ากกกกกกก”
“สไวป์ๆ!”ชิโอริเข้าไปห้ามสไวป์ที่กำลังบ้าคลั่ง
“ออกไปจากความทรงจำฉันนะ ออกไป!!”สไวป์ตะโกน “มะ...แม่ครับ อย่าทิ้งผม แม่...”สไวป์ละเมอแล้วหลับไปอีกรอบ ทุกคนถอนหายใจเบาๆเพราะความโล่งอก ตะกี้สไวป์กางกรงเล็บออกและจะแทงคอตัวเอง
“เด็กดีๆ”ชิโอริพูดเบาๆแล้วปล่อยให้สไวป์นอน “หนูเลือดแท้ ตะกี้พูดถึงมนต์ดึงความทรงจำใช่ไหม”ชิโอริมองสุนิสา สุนิสาพยักหน้าเบาๆ
“มนต์แบบนั้นน่ะ มีแต่พวกจอมเวทย์ระดับ S กับเอล์ฟเท่านั้นล่ะที่ใช้ได้”สุนิสาบอก “แต่การจะขุดลึกจนไปถึงเมื่อ 595 ปีก่อนคงต้องใช้เวทย์จำนวนมหาศาล”
“คนใหญ่คนโตของผีดูดเลือดต้องใช้ได้ซัก 2-3 คนล่ะน่า ระดับ S น่ะ”ชิโอริบอก “พาพวกเราไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้”
“แล้วถ้าเกิดสไวป์ตื่นมาแล้วสัมผัสถึงรุ่นน้องนั่นล่ะ”สุนิสาบอก “เชิญพวกเขามาทีนี่ดีกว่า ฉันไม่อยากเสี่ยง”
เที่ยงคืน สไวป์หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ สุนิสาเปิดประตูบ้านเข้ามา “พวกเขามาแล้ว”สุนิสาหลีกทางให้ผีดูดเลือด 2 ตนเดินเข้ามา
“ยินดีที่ได้พบกันอีก ท่านชิโอริ”ผีดูดเลือดสูงวัยตนหนึ่งกล่าว ชิโอริไม่ตอบแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
“ท่านแน่ใจเหรอ ว่าจะให้พวกเรา...”ผีดูดเลือดที่หนุ่มกว่ากล่าว
“แน่ใจ!”ชิโอริบอก
“พวกข้ามิกล้าล้วงความลับนายท่านหรอกนะ ท่านชิโอริ”ชายชรากล่าว
“เดี๋ยวนี้!”ชิโอริตะคอก
“เอล์ฟไง”เด็กน้อยหันมามองเอล์ฟสาว “เป็นไงลูกพ่อ หายากใช่ไหมล่ะ”เด็กน้อยเดินไปหาเอล์ฟสาวที่ยืนมองเด็กน้อยด้วยสายตานิ่งๆ
“เด้กน้อยผู้น่าสงสาร”เธอคลี่ยิ้มบางๆก่อนที่เด็กน้อยจะดึงเธอลงมากัดคอ เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาเหมือนก๊อกน้ำแตก เด็กน้อยยังกัดคอขาวๆนั่นไม่ปล่อย
“นายท่านไม่เคยกัดนานขนาดนี้เลยนะครับ”พ่อบ้านกล่าว
“มันเป็นของหายากนี่”ผู้เป็นพ่อยิ้มอย่างพอใจ
“อะ...อ๊า~~~~~~”อยู่ๆเด็กน้อยก็กรีดร้องลั่น ร่างไร้วิญญาณซีดๆนอนอยู่ตรงหน้า เด็กน้อยมองเลือดที่เปรอะเปื้อนมือ แล้วทำท่าจะกรีดร้องอีกรอบ แต่ผู้เป็นพ่อก็ปิดปากไว้ทัน น้ำใสๆไหลอาบแก้มเด็กน้อย เขามองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาหวาดกลัว
“ชู่~ใจเย็นๆ ลูกรัก”เขากล่าว “พ่อไม่ทำร้ายลูกหรอกนะ พ่อไม่ทำ...”เขาปล่อยมือออก
“คะ...คุณแม่ คุณแม่อยู่ไหน”เด็กน้อยถามทั้งน้ำตา
“นายหญิง...”
“ไม่ต้อง พ่อบ้าน”ผู้เป็นพ่อห้าม “สไวเซอร์ ลูกพ่อ แม่เจ้าอยู่บ้านเล็กน่ะ ดูแลพี่ๆของเจ้าอยู่”เขาบอก
“แต่...ผม...เห็นเลือด...”
“แม่เจ้าสบายดี เชื่อพ่อซิ”เขาลูบหัวเด็กน้อย “หลับซะ ลูกพ่อ...”เขาร่ายมนต์ให้เด็กน้อยหลับ
ฟึบ ทุกอย่างมืดไปหมด “หมดแล้ว ท่านชิโอริ”ชายชรากล่าวและคลายเวทย์ของตน
“เลือดของเอล์ฟ”ชิโอริพึมพำ “ทำให้สไวป์นิสัยกลับเป็นเหมือนเดิมซินะ”
“แล้วคราวนี้ล่ะ”สุนิสาถาม
“ไม่รู้ซิ”ชิโอริส่ายหน้าเบาๆ
“ดูท่าเวลาของฉันจะหมดแล้วล่ะ”เสียงบาธดังขึ้น “กลับมาเป็นวิญญาณจนได้”บาธหัวเราะ
“วินซ์ตื่นมาคงจะตกใจพอสมควร”ลูซหันมามอง
“บาธกินวิญญาณน้อยนี่นา”คาซบอก “ปล่อยให้ฉันสวาปามซะเยอะเลย”
“ก็ฉันต่อสู้ไม่ได้เหมือนเธอหรือลูซ”บาธบอก “สไวป์แค่รับฉันมาดูแลวินซ์เท่านั้นเอง”
“เรามีเวลาไม่มากแล้ว ฉันต้องฆ่าหมอนั่นให้ได้ก่อนที่สไวป์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”ชิโอริกัดฟันด้วยความโมโห
“ชายเผ่าครึ่งแมวใช่ไหม ท่านชิโอริ”ชายชรากล่าว ชิโอริส่งสายตาที่มีความหมายว่า [ยังไม่กลับไปอีก] ส่งให้ชายชรา “ท่านไม่ต้องห่วง พวกเราชาวผีดูดเลือดมาที่นี่เพื่อการนี้ล่ะ ท่าน”
“แล้วทำไมไม่ฆ่ามันซะที”ชิโอริไม่พอใจ
“เขาซ่อนตัวอยู่ตลอดต่างหากล่ะครับ”ต่ายบอกแทน “เขาไม่ค่อยปรากฏตัวออกมาให้เห็นซักเท่าไหร่ นานๆทีพวกเราถึงจะเห็นเขาออกมาข้างนอกบ้าง”
“ที่หมอนั่นโผล่มาเอาเวลานี้ เพราะหมอนั่นรู้ตำแหน่งของสไวป์แล้วน่ะซิ”สุนิสาเสริม
“แล้วเรื่องเด็กสาวเผ่าเอล์ฟ เราจะทำอย่างไร”ชายหนุ่มเอ่ยถาม “นางอาการดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“ปล่อยไว้ที่นั่นก่อน ถ้าได้เจอสไวป์ เด็กนั่นคงจะไม่ปลอดภัย เข้าใจไหม”ชิโอริพูดเน้นคำสุดท้าย
“เด็กชายผมสีเงินปลายผมสีม่วง วัย 5 ขวบ มีนัยน์ตาสีทองสว่างไสว แววตาดั่งปีศาจ ได้บุกเข้าทำลายหมู่บ้านลึกลับ หมู่บ้านของผีดูดเลือด เวทย์มนต์ที่ใช้นั้นร้ายกาจนัก ด้านหลังของเด็กน้อยจะมีปีศาจแมวสีม่วงเข้มลอยติดตามอยู่ตลอดเวลา...”เดลอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่ในหนังสือ ประวัติศาสตร์มืด อยู่ภายในห้องทำงานมืดๆที่มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟบนโต๊ะของเขา “ไม่กี่ปีต่อมา มีแมวสีดำตัวหนึ่ง...!!”เดเหลือบไปเห็นรูปในหนังสือ รูปในนั้นช่างชัดเจน ดูก็รู้เลยว่าเด็กผู้ชายในรูปคือใคร “สไวป์...”เงาทมิฬเดินมาข้างหลังเดล แล้วง้างมีดขึ้นเหนือหัว “!!”มีดนั้นพุ่งตรงมาที่เดล เดลรู้ตัวและหลบทันพอดี ไม่ลืมที่จะคว้าหนังสือเล่มนั้นออกมาด้วย “นั่นใคร”เดลตะโกนถามแล้วเปิดสวิตซ์ไฟ “!!!...รุ่นพี่อาเธอร์”
“เลิกยุ่งเรื่องของลูกชายฉันได้แล้ว”อาเธอร์ดึงมีดออกจากพื้นโต๊ะ
“ลูกชาย...”เดลทวน
“เด็กงี่เง่านี่!!”อาเธอร์ขว้างมีดออกไป
“เหวอ!”เดลก้มหลบ “เดี๋ยว รุ่นพี่! รุ่นพี่จะฆ่าผมเหรอ! อย่ามาล้อเล่นนะครับ มันไม่สนุกเลย”เดลวิ่งออกมาที่ทางเดินมืดๆพร้อมหลบมีดที่อาเธอร์ขว้างออกมา เนื่องจากเลยเที่ยงคืนมาแล้ว ที่สำนักงานตำรวจพิเศษจึงไม่มีใครอยู่ “บ้าเอ๊ย ลืมหยิบปืนมา”เดลสบถ เขากระชับหนังสือในอ้อมแขนแน่น ปึก! เดลชนอะไรบางอย่างข้างหน้าแล้วล้มลง
“จะหนีไปไหน”อาเธอร์ยืนอยู่ข้างหน้าเดล
“ตะกี้รุ่นพี่วิ่งอยู่ข้างหลังนี่...”เดลตกใจ อาเธอร์แสยะยิ้มและกระชับมีดในมือ “รุ่นพี่...เป็นใครกันแน่”เดลจ้องอาเธอร์ตาไม่กระพริบ
“สายตาแน่วแน่ดีนี่”อาเธอร์มอง “ใกล้ตายแล้ว ฉันคงไม่ต้องบอกหรอก ว่าฉันคือใคร”
“งั้นผมก็ไม่ยอมตายง่ายๆหรอก”เดลลุกขึ้นแล้ววิ่งหนี “อ๊า!”อาเธอร์คว้าผมเดลไว้ได้ทัน
“ความพยายามดีนี่ งั้นบอกหน่อยก็ได้”อาเธอร์วางมีดลงใกล้ๆคอของเดล “ฉัน อาเธอร์ ซี อิฟรีต เป็นพ่อของเด็กที่แกกำลังสืบอยู่ยังไงล่ะ”
“พ่อของสไวป์...”
“รู้แล้วก็ตายซะ!”อาเธอร์กำลังแทงคมมีดเข้าไปที่คอของเดล แต่เดลก็ใช้ศอกตีเข้าที่หน้าของอาเธอร์ ทำให้อาเธอร์ปล่อยผมของเขา เดลกระชับหนังสือแน่นแล้ววิ่งไปที่บันไดหนีไฟเพื่อวิ่งลงไปชั้นล่าง “ไอ้เด้กบ้า!”อาเธอร์พึมพำและปล่อยให้เดลหนีไป
“แฮ่กๆ”เดลยืนหอบอยู่ที่บันไดชั้นล่าง “รุ่นพี่อาเธอร์คือพ่อของสไวป์...”เดลทวนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ แล้วเดินออกมาจากทางหนีไฟ
ความคิดเห็น