คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : รอยเลือดที่ 12 ลืม
“คุณหนูต้องไม่เป็นอะไรนะครับ”เดลพารินขึ้นรถแล้วพาไปโรงพยาบาล “ท่าน ผบ. ครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ คุณหนู...ติ๊ด”เฟยแย่งมือถือเดลไปกดวางสาย “เธอ!!!”
“รีบไปโรงพยาบาล เดี๋ยวฉันจะช่วยยื้อชีวิตให้”เฟยเอามือกดที่ปากแผลที่ถูกกัด เดลรีบขับรถไป
“เป็นไงบ้าง”ชิโอริถามเมื่อเห็นลูซเดินเข้ามา เนโอะพยุงทามะเข้ามาในบ้าน ลูซก้มหน้า
“ขอโทษ...”ลูซบอก คาซเดินเข้ามาพร้อมพาสไวป์มาด้วย “ฉันต้องทำร้ายสไวป์เพื่อคนอื่น พอเขาตื่นมา เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ”ลูซร้องไห้
“หมายความว่าไง”ชิโอริถาม ทุกคนหันมามองลูซ
“คุณรินโดนผีดูดเลือดกัด ปางตาย”คาซบอก
“อะไรนะ!!!”สุนิสาลุกขึ้นยืน “ผีดูดเลือด ใคร ใครกัด”
“ผู้ชายคนที่มาวันนั้นแน่ๆ ฉันเห็นเขาอยู่กับพ่อสไวป์”ลูซสะอึก คาซปล่อยให้สไวป์นอนบนโซฟา เซลีน่ารีบเดินเข้ามาดู “ขอโทษที่ไปช่วยไม่ทัน ฉันขอโทษ ฮึก...”
“ไม่เป็นไรนะคะ”เซลีน่าบอก “พี่ชายก็ปลอดภัยดี เหลือแค่รุ่นพี่ริน ถ้าถึงมือแพทย์รุ่นพี่ต้องปลอดภัยคะ”
“รอดด้วยแฮะ”อิรานยืนมองจากฝั่งตรงข้ามตึกฉุกเฉิน “พอดีเลย โดนฉันกัด มาเป็นของๆฉันซะดีๆ คุณหนู”อิรานยิ้มแล้วกระโดดลงจากตึก “เดี๋ยวเจอกันนะ”
“เฮ่อ...เกือบไปแล้ว”เดลนั่งพิงโซฟาข้างๆเตียงพยาบาล เฟยเดินเข้ามาดู
“แต่ก็โดนกัดไปแล้ว คนที่กัดไม่ใช่สไวป์ เพราะงั้นมีความเสี่ยงสูงที่หล่อนจะกลายเป็นผีดูดเลือด”เดลหันขวับมามองเฟย “ถ้าตายไปเลยยังจะดีกว่าอีก วิญญาณดันไม่ออกจากร่าง ก็ต้องยื้อชีวิตให้ล่ะนะ”
“เธอ! เธอรู้อะไรบ้างเนี่ย”เดลลุกขึ้นยืน
“ทุกอย่าง เกี่ยวกับความตาย”เฟยจ้องหน้าเดล นัยน์ตาสีแดงของเธอสว่างวาบ “นายคือคนสุดท้าย ดีใจซะเถอะที่จะมีชีวิตอยู่หลังจาก....ตาย”เฟยบอก เดลไม่ได้ยินตอนที่เฟยพูดว่าใครตาย “ฉันกลับล่ะ”เฟยหันหลังกลับ
“เดี๋ยว เธอเป็นใครกันแน่”เดลถาม เฟยหันมามอง ก่อนเอ่ยปาก
“ยมทูต”
“รุ่นพี่รินไม่มาเรียนหลายวันแล้วนะ...”อินนั่งงับหลอดดูดน้ำอยู่ตรงม้านั่งหน้าตึกเรียน “นักเรียนคนอื่นเริ่มลือไปทั่วว่ารุ่นพี่น่ากลัวนั่นจับรุ่นพี่รินไปฆ่าแล้ว”
“ข่าวลือก็คือข่าวลือ เรื่องเมื่อวันนั้นไม่มีใครรู้ดีเท่าคนอยู่ในเหตุการณ์หรอก”ภัสบอก
“รุ่นพี่รินโดนผีดูดเลือดกัด จะรอดกลับมาเป็นมนุษย์หรอ”อินหันไปมองภัส “อย่างน้อยบอกกับทางโรงเรียนว่าไม่สบายก็ได้นิ ทางบ้านของรุ่นพี่รินน่ะ”อินคนน้ำในแก้วไปมา
“เขาอาจจะไม่อยากให้ใครรู้ก็ได้นี่คะ ว่า รุ่นพี่รินยังปลอดภัย”น้ำบอก
“ปลอดภัย? พี่รินเป็นอะไร”ฟ้าเดินมาหากลุ่มของภัส สามสาวรีบเก็บของบนโต๊ะแล้ววิ่งหนี “อะไร ทำเหมือนฉันเป็นบุคคลไม่น่าคบอย่างนั้นล่ะ”
“อือ...”รินครางเบาๆเมื่อมีมือของใครบางคนมาสัมผัสโดนหน้า
“ต่อไปนี้ เธอคือของๆฉัน”อิรานดึงสายน้ำเกลือกับสายออกซิเจนออกแล้วอุ้มรินขึ้นมาจากเตียง “ถ้านายท่านรู้ว่าเธอยังไม่ตาย ต้องมาหาฉันแน่”อิรานก้มมองเด็กสาวในอ้อมกอด เสียงเปิดประตูดังขึ้น อิรานหันไปมอง
“คุณหนู!”เดลตกใจ “ปล่อยคุณหนูลงเดี๋ยวนี้”เดลหยิบปืนขึ้นมา
“หึ มนุษย์ธรรมดา”อิรานยิ้ม เหรียญเงินพุ่งใส่ร่างเดล เดลก้มตัวกลิ้งหลบทัน “จะหลบไปได้ถึงไหนกัน”อิรานเดินไปที่หน้าต่างห้อง
“คุณเดล...”รินลืมตาขึ้นช้าๆ
“คุณหนูครับ ตื่นเร็ว”เดลตะโกน “อั่ก!!”เหรียญนับร้อยพุ่งโดนร่างเดลเต็มๆ
“เสียงคุณเดล... อือ”รินพยายามมองคนตรงหน้า ก่อนจะตื่นเต็มตา “!!!”รินรู้สึกตัวแล้วรีบผลักอิรานออก “ปล่อยนะ สไวป์ๆ”รินตะโกน อิรานปิดปากเธอไว้อีกรอบ “อือๆๆ”รินดิ้น
“ฉันไม่ให้เธอหนีหรอก”อิรานพูดก่อนกลายเป็นค้างคาวนับพันบินออกไป
“คุณหนู แค่กๆ”เดลวิ่งไปที่หน้าต่าง ทั้งอิรานทั้งรินหายไปจากตรงนั้น “บ้าเอ๊ย!!!”
“ปล่อยๆๆๆ”รินพยายามผลักอิรานออก “กริ๊ด”อิรานปล่อยรินลงบนพื้นห้อง “ไอ้บ้า มันเจ็บนะ”รินตะคอก อิรานหัวเราะเบาๆ
“นี่ คุณหนู โดนฉันกัดแล้วยังไม่เป็นผีดูดเลือดอีกเหรอ?”อิรานยืนมอง รินรีบลุกขึ้นยืน
“นายทำร้ายสไวป์ นายมัน...!!!”อิรานก้มหน้ามาจูบริน เพียะ รินตบหน้าเด็กหนุ่มอย่างแรง “อย่าคิดว่าฉันจะกลายเป็นเหมือนกับนาย”รินจ้องหน้าอิรานอย่างเอาเรื่อง ก่อนวิ่งไปเปิดประตูห้อง “!!!”รินหยุดยืนอยู่ตรงขอบประตู ตรงหน้าเธอคือ ความมืดไร้ที่สิ้นสุด
“คิดว่าจะออกจากห้องนี้ไปได้ง่ายๆรึไง”อิรานลูบแก้มตัวเองเบาๆ รินทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นห้อง “ยอมฉันดีๆเถอะน่า”อิรานดึงผมสีแดงของรินขึ้นจนรินต้องลุกตามแรงดึง
“”เจ็บนะ ปล่อยซิ!!!”รินรั้งมืออิรานไว้
“ให้ฉันกินดีๆเถอะ”อิรานยิ้มแล้วกัดรินอีกครั้ง
“!!!”รินสะดุ้งเฮือก ก่อนกรีดร้องลั่น
เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาจากปากแผล เซลีน่าหายใจช้าลงเรื่อยๆ “พี่ชาย ยังไม่อิ่มอีกเหรอคะ”เธอทิ้งตัวไปพิงเด็กหนุ่ม ก่อนเงยหน้าไปมอง
“ฉันได้ยินเสียงยัยนั่นร้อง ทุกคืนเลย”สไวป์เอามือข้างหนึ่งปิดหน้า “ได้ยินแล้วหงุดหงิดชะมัด ตายไปแล้วยังจะ...”สไวป์บอก เซลีน่าหันกลับมานั่งมองสไวป์
“พี่ชาย รุ่นพี่รินยังไม่ตายนะคะ”เซลีน่าบอก เธอเอื้อมมือไปจับแก้มทั้ง 2 ข้างของเด็กหนุ่ม สไวป์ก้มมามองเธอ “วันก่อนเซลีน่าไปหาคุณตำรวจมา เขาบอกว่ารุ่นพี่ใกล้ฟื้นแล้ว พรุ่งนี้เช้า เราไปเยี่ยมรุ่นพี่รินกันนะคะ”เซลีน่ายิ้ม สไวป์ลูบหัวเด็กสาวเบาๆ ก่อนคลี่ยิ้มบางๆให้
“เฟย เป็นอะไร”นันนอนกินป๊อกกี้หันมามองเฟยที่จู่ๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชาร์มเดินเช็ดผมเข้ามาในห้องก็ทำหน้างงๆให้ เฟยมองไปทางโรงแรมหรูนอกเมืองหลวง “ถ้าเป็นเรื่องผีดูดเลือดคนนั้นฉันขอผ่านนะ”นันบอก
“เขาแย่งไปแล้ว...”
“แย่ง?”ชาร์มทวน แล้วเฟยก็ไม่พูดอะไรต่อ
“คุณตำรวจคะ”เซลีน่าโบกไม้โบกมือก่อนดึงให้สไวป์เดินตามมา เดลหันมามองพร้อมกับใบหน้าหม่นๆ “รุ่นพี่รินฟื้นรึยังคะ”เธอถาม
“ฟื้นแล้วครับ”เดลตอบ
“ฟื้นแล้ว แล้วทำไมคุณตำรวจทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ”เซลีน่ามอง “พี่ชาย...”สไวป์เดินไปดึงคอเสื้อเดล
“ยัยนั่นอยู่ไหน”สไวป์ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“โดนพาตัวไปแล้ว”เดลตอบโดยไม่มองหน้าสไวป์ตรงๆ สไวป์ผลักเดลออก
“โธ่เว้ย”สไวป์สบถเสียงดัง จนคนทั้งโรงพยาบาลหันมามอง “ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าพารินไปจากฉัน บ้าเอ๊ย”สไวป์หัวเสีย “เป็นไงล่ะ แล้วที่นี้จะทำยังไง ป่านนี้ยัยนั่นไม่โดนฆ่าตายแล้วรึไง”
“พี่ชายคะ”เซลีน่าเข้าไปกอดเด็กหนุ่ม “ใจเย็นๆนะคะ รุ่นพี่รินต้องปลอดภัย...”
“เข้าใจแล้ว”สไวป์บอก
“ฝากตามหาคุณหนูด้วยนะ”เดลบอกแล้วเดินเข้าไปในห้องพักคนไข้ สไวป์จุ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย
พึ่บ ผ้าม่านถูกเปิดออก เด็กสาวผมแดงรีบเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว อิรานหันมามอง “กลัวแสงอาทิตย์รึไง เป็นมนุษย์ซะเปล่า”อิรานดึงผ้าห่มออก
“หยุดนะ”รินร้อง “มันแสบ...”รินถอยไปหลบข้างเตียง
“เหอะ ไหนบอกว่าจะไม่เป็นอย่างฉันไง แสงแดดแค่นี้ทำเป็นสำออย”อิรานดึงให้รินลุกขึ้น
“ไม่เอาๆ”รินรั้งไว้แล้วถอยติดกำแพงพยายามไม่ให้ตัวเองโดนแสงแดดยามเช้า “ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ ฆ่าฉันให้ตายเลยดีกว่า!!!”รินตะคอก
“ฆ่าเธอ... เรื่องแบบนั้นน่ะ มันง่ายนิดเดียว”อิรานยิ้ม “เอาล่ะ ออกไปข้างนอกกันดีกว่า”อิรานคว้ามือรินแล้วกระชากให้เธอลุกขึ้น รินพยายามรั้งไว้แต่ก็สู้แรงอิรานไม่ไหวจนต้องจำใจตามไป
“พี่ชาย จะไปไหนค่ะ”เซลีน่าคว้ามือสไวป์ไว้
“ฉันรู้สึกถึงพลังของเจ้าเด็กขี้แย”สไวป์หันมาบอก เซลีน่ากลืนน้ำลาย “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะพายัยนั่นกลับมาเอง”สไวป์ยิ้มน้อยๆ “เชื่อฉันไหมล่ะ”เซลีน่าพยักหน้า “งั้น เดี๋ยวฉันกลับมา ห้ามบอกคนอื่นล่ะ”
“ละ...แล้วเจอกันที่บ้าน นะคะ”เซลีน่าบอก สไวป์ก้มมาจุ๊บหน้าผาก “อ๊ะ...”เซลีน่าเงยหน้าขึ้นมา แต่สไวป์ก็หายไปแล้ว
เฟยเดินเข้ามาในตรอกแคบๆก่อนจะเปิดปากพูด “จะไปไหน เจ้าทึ่มเอาแต่ใจตัวเอง” บุคคลที่ถูกพูดถึงหยุดกึกแล้วหันมามองเด็กสาว
“เธอว่าใคร”สไวป์ทำหน้ายักษ์ใส่
“คิดจะไปคนเดียวรึไง”เฟยกอดอก “นายจะพากลับมาได้รึไง ตัวคนเดียวน่ะนะ”เฟยย้ำ
“ฉันพากลับมาได้หรอกน่า เธอไม่ต้องมาจุ้น”สไวป์เดินไปตามทางเรื่อยๆ เฟยยังคงเดินตามเด็กหนุ่มไป “จะเดินตามฉันทำไม มันน่ารำคาญรู้ไหม”สไวป์บ่นแต่ก็ไม่ได้หันมามอง มุมปากของเด็กสาวขยับขึ้นเล็กน้อย “ฮึ?”สไวป์หยุดเดินเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างก่อนก้มมอง แขนขาวเนียนอันบอบบางคู่หนึ่งโอบกอดตัวเขาอยู่ “ทำอะไรของเธอ”
“อ้าว นึกว่าจะมีปฏิกิริยามากกว่านี้ซะอีก”เฟยคลายกอดแล้วเดินนำหน้าสไวป์ “ไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ได้ชอบนาย”เฟยหันกลับมา
“ใครสน”สไวป์บอกแล้วเดินต่อ “!”สไวป์เงยหน้ามองฟ้าก่อนจะรีบวิ่งไปตามสัญชาตญาณ เฟยก็รับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างจึงรีบตามสไวป์ไป
“นายรู้สึกใช่ไหม เจ้าทึ่ม”เฟยถามขณะลอยตามสไวป์อยู่ไปห่างเท่าไร่ สไวป์ไม่ตอบเอาแต่วิ่งไปเรื่อยๆตามทางแคบๆ “สไวป์ ตอบหน่อยซิ”
“ก็รู้สึกไม่ใช่รึไง จะถามทำไมเล่า”สไวป์ตวาดใส่
“ฉันถามเพื่อความแน่ใจ นายจะมาตวาดใส่ฉันทำไมเนี่ย”เฟยบ่นพึมพำ
“อย่าทะเลาะกันซิครับ”เสียงอิรานลอยมาตามลม สไวป์ละสายตาจากเฟยแล้วหันไปมองร่างต้นเสียง “นี่ ออกมาตามหาผมกันเหรอครับ”อิรานยิ้ม “หรือว่า...”
“คืนรินมาเดี๋ยวนี้ เจ้าเด็กขี้แย”สไวป์พูดเสียงเหี้ยม
“ผมกัดเธอไปแล้วนะ”อิรานพูดเน้นคำว่า กัด ให้สไวป์ได้ยินชัดๆ “เธอเป็นของผมแล้ว นะครับ”อิรานยิ้มยียวนกวนประสาทใส่สไวป์ สไวป์คว้าปืนออกมาจากซองเก็บปืน
“ถ้าแกไม่ยอมคืนรินมา ฉันจะเป่าหัวแกซะ เจ้าเด็กขี้แย”สไวป์แยกเขี้ยวขู่ เฟยยังคงมองดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
“จะทำแบบนั้นได้เหรอครับ นายท่าน”อิรานลากเสียงให้ฟังดูกวนประสาท
“!!!”เฟยพุ่งออกมาจากมุมตึกที่ยืนอยู่ “สไวป์ ระวัง!!!”เฟยตะโกนสุดเสียง สไวป์หันกลับมา
“!”สไวป์มองเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหลัง “ริน...”รินเงยหน้าขึ้นมา
“ขอโทษ... ฉันกลับไปไม่ได้หรอก”รินขยับปากช้าๆ “ฆ่าฉันที...”น้ำตาใสๆค่อยๆไหลรินออกมาจากขอบตาสวยที่แดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มีดในมือของเธอสั่นระริก “เขาสั่งให้ฉันฆ่าเธอ... ฉันทำ...ไม่ได้ ฉัน...”มือเรียวของเฟยฟาดเข้าที่ลำคอของริน
“ฮ่ะๆ จะพากลับไป ก็พาไปเลยครับ”อิรานบอก “เดี๋ยวเธอต้องกลับมาหาผมอยู่แล้ว”อิรานยิ้มแล้วค่อยๆถอยหลังกลับไปในความมืดอย่างช้าๆ “แล้วเจอกันใหม่ครับ นายท่าน”
“ฮึ่ย!”สไวป์สบถเบาๆแล้วเก็บปืนกลับเข้าไปในซอง “เดี๋ยวฉันพากลับไปเอง”สไวป์อุ้มเด็กสาวขึ้นมาจากพื้นเปลื้อนๆ เฟยพยักหน้าแล้วมองที่ๆอิรานเคยยืนอยู่
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตายคนแรก... แล้วใครล่ะ ที่ต้องตายเป็นคนแรก”เฟยพึมพำก่อนจะมีเสียงตะโกนเรียกของสไวป์ เธอจึงหันไปหาสไวป์แล้วเดินตามเขาไป ฟุ่บ เสียงอะไรบางอย่างผ่านแก้มของเฟยไป
“อึก...”จู่ๆสไวป์ก็ล้มลง แต่มือทั้งสองยังไม่ยอมปล่อยริน
“สะ...สไวป์”เฟยรีบวิ่งเข้าไปหา “เป็นอะไร...”เฟยรู้สึกถึงบางอย่างจึงรีบยกผ้าคลุมมาปิด แล้วซักพักก็มีเสียงเหรียญตกกระทบพื้น “บ้าจริง”เธอสบถเบาๆก่อนใช้พลังของยมฑูตพาทั้งคู่ออกจากตรงนั้น
เฟยพาทั้งสองคนมาถึงหน้าบ้านของสไวป์ แล้วเธอก็ใช้เท้าถีบประตูออก “มารับคนเจ็บหน่อยซิ...”เฟยมองไปรอบๆบ้าน “เฮ้ ฉันพาสไวป์กลับมาแล้วนะ... หายไปไหนกันหมดเนี่ย”
“เฟย!”นันกับชาร์มวิ่งมาหา “กะ...เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พวกเขาน่ะแยกย้ายกันไปแล้ว แถมคุยกันไม่รู้เรื่องด้วย เหมือนไม่รู้จักพวกเราเลย”ชาร์มบอก
“แยกย้าย? ทำไมล่ะ”เฟยมองเพื่อนๆตน
“เอ๋? ผู้ชายคนนั้น ใครเหรอ...”จู่ๆชาร์มก็พูดขึ้นมา
“สไวป์ไงล่ะ”เฟยบอก
“กลิ่นผีดูดเลือด เหม็นชะมัด”นันโบกมือไปมา เฟยมองเพื่อนสลับไปมา
“พวกเธอ...ลืมแล้วเหรอ”
“อือ...”สไวป์ครางออกมาเบาๆ “ฮึ?... ยัยยมฑูต”สไวป์ลืมตา “ริน!”สไวป์รีบมองบุคคลในอ้อมแขน “ยังอยู่...”เขาลูบหัวเด็กสาวเบาๆ
“สไวป์ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...”เฟยพูด สไวป์เงยหน้ามามอง “ทุกคน...ลืมนายไปหมดแล้ว... ไม่มีใครจำนายได้เลย”สไวป์หันไปมองนันกับชาร์ม ก่อนเปิดปากพูด
“ก็ดีแล้วนิ แล้วจะดีมากๆเลยถ้าเธอจะลืมไปด้วย คุณยมฑูต”สไวป์แสยะยิ้ม
“มันดีนักรึไงห๊ะ ที่คนรู้จักลืมนายหมดน่ะ”เฟยตะคอกใส่
“เฟย เป็นอะไร”ชาร์มถามด้วยความไม่เข้าใจ “เราไม่รู้จักเขา ไปตะคอกใส่เขาได้ยังไงกัน”เฟยหันไปมอง สไวป์จ้องหน้าชาร์ม “อ๊ะ!!”ชาร์มหน้าแดงแล้วหันหน้าหนี
“ยัยยมฑูต พาเพื่อนๆเธอกลับไปเถอะ ฉันอยู่ได้”สไวป์อุ้มรินเข้าบ้าน
“สไวป์”เฟยรีบเดินตามเข้าไป
“ฉันไม่เข้าไปด้วยหรอกนะ เหม็นกลิ่นผีดูดเลือด”นันบอก แล้วหันหลังให้ “ฉันกลับล่ะ”
“อ๊ะ เดี๋ยวซิ นัน จะให้เฟยอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ”ชาร์มคว้าแขนนันไว้ “อยู่เป็นเพื่อนเฟยกันเถอะนะ” นันส่งเสียง เฮอะ ใส่เบาๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปกับชาร์ม
สไวป์วางร่างที่หลับสนิทของรินไว้บนโซฟา ส่วนตัวเองเดินไปห้องครัว พวกเฟยนั่งดูอาการของริน ซักพักก็มีเสียงคนเดินลงมาจากชั้นสาม สามสาวหันไปดู “อือ... พี่ชาย กลับมาแล้วเหรอคะ...”เซลีน่าเดินขยี้ตาลงมา “อ๊ะ...”
“...”เฟยพยักหน้าให้หน่อยๆ
“พารุ่นพี่รินกลับมาได้แล้วเหรอคะ”เซลีน่าเดินมาดูอาการ “อ๊ะ คุณเฟย บาดเจ็บนี่คะ”เซลีน่าเห็นเลือดติดที่เสื้อของเฟย
“ไม่ใช่ของฉัน สไวป์ต่างหาก”
“เลือดของพี่ชาย...”เซลีน่าตกใจ “พี่ชายอยู่ไหนคะ”
“ฉันอยู่นี่ เซลีน่า”สไวป์เดินออกมา เซลีน่ารีบเดินไปหา
“บาดเจ็บตรงไหนคะ เจ็บไหม แผลใหญ่รึเปล่า”เซลีน่ารัวถามใส่ สไวป์ส่ายหน้าช้าๆแล้วยื่นมือไปลูบหัวๆ “ฮึกๆ เซลีน่านึกว่าพี่ชายเป็นอะไรไปแล้วซะอีก เห็นทุกคนแปลกๆไป”เซลีน่ารีบเช็ดน้ำตา
“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า แล้วเดี๋ยวทุกคนก็กลับมา”สไวป์พูดเบาๆ
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี...”เฟยพูดขึ้นลอยๆ สไวป์หันขวับไปมอง
“พี่ชาย... ไปทำแผลก่อนไหมคะ”เซลีน่าลูบมือที่เป็นแผลถลอกหน่อยๆของสไวป์ “ถ้าไม่ล้างแผลมันจะติดเชื้อได้นะคะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หายเองนั่นล่ะ เหมือนทุกที”
“แต่เซลี...”สไวป์ยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหน้าไปมา “ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ”
“อือ...”ชิโอริลุกขึ้นจากพื้น “ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่... มึนหัวชะมัด”ชิโอริส่ายหัวช้าๆ ก่อนหันมองซ้ายมองขวาแล้วลอยขึ้นไปดูสถานที่จากที่สูง “จริงซิ พวกเรากำลังนั่งปรึกษากันเรื่ององค์รัชทายาทนั่นอยู่ที่บ้านนี่นา แล้วจากนั้น...”
“หือ... เราทำอะไรอยู่เนี่ย”ภัสลุกจากเก้าอี้ “อิน... น้ำ...”ภัสเดินไปปลุกสองคนที่หลับอยู่
“อืมมม มีอะไรเหรอ ภัส”อินขยี้ตา
“ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างรึไง”ภัสบอก อินยังทำหน้างงๆ น้ำส่ายหน้าไปมา “เมื่อชั่วโมงก่อนพวกเราจะไปบ้านรุ่นพี่น่ากลัวนั่นกันไม่ใช่รึไง”
“อ๊ะ.. จริงด้วย”น้ำนึกออก “แล้วทำไม พวกเรา... อ๊ะ ทำอะไรค่ะ”อินทำจมูกฟุดฟิดอยู่ข้างๆตัวน้ำ
“กลิ่นเวทย์มนต์”อินบอก “มีกลิ่นเวทย์มนต์แปลกๆ ที่ไม่ได้เกิดจากแม่มดหรือนักเวทย์อย่างพวกเราล่ะ”อินหันไปบอกภัส ภัสพยักหน้า
“มีคนไม่ต้องการให้พวกเราเข้าใกล้รุ่นพี่น่ากลัวนั่น”
“มีคุณยมฑูตกับคุณหนูเอลฟ์ที่เวทย์มนต์ลบไม่ได้ล่ะ”ทามะโดดมานั่งข้างๆเนโอะ
“ก็แน่ล่ะ เวทย์นี่มีผลกับท่านลอร์ดมากที่สุด กับคนอื่นคงแค่ไม่กี่ชั่วโมง... กับยมฑูตและเอลฟ์ที่พลังเวทย์สูงส่ง ใช่ไม่ได้ผลอยู่แล้วล่ะ”เนโอะมองท้องฟ้า “ขออีกซักครั้งล่ะกัน ช่วงที่ท่านลอร์ดยังต้องรักษาตัวจากการโดนแร่เงินพิเศษของพวกนั้นทำร้าย...”เนโอะวาดวงเวทย์ขึ้นกลางอากาศ
“งั้นวันนี้ พวกเราขอค้างคืนที่นี่ล่ะกัน”เฟยบอก
“เอ๋ / อะไรนะ!”ชาร์มทำหน้างงๆ ส่วนนันก็โวยวายออกมาอย่างรวดเร็ว
“จะบ้ารึไง”สไวป์มองแบบเซ็งๆ
“ฉันจะคอยดูแลผู้หญิงคนนี้ต่างหาก”เฟยบอกจุดประสงค์ “รึนายจะให้เด็กเอลฟ์นั่นดูแลแล้วโดนกัดรึไง”เฟยชี้ไปที่เซลีน่า “ฉันอาสาดูแลให้ นายยังจะเรื่องมากอีกรึไง”
“อยากทำอะไรก็ทำ แต่ไม่มีอะไรให้กินหรอกนะ”สไวป์บอกแบบขอไปที “เซลีน่า กินอะไรมารึไง ฉันหิวแล้ว”
“อ๊ะๆ คนเยอะๆแบบนี้...”เซลีน่ามองซ้ายมองขวาแล้วหน้าแดงฉ่า
“ไม่มีใครสนใจหรอก แค่ดื่มเลือดเท่านั้นเอง”สไวป์ลูบหัวเซลีน่า
“นี่ สไวป์ นายไม่กลัวเด็กเอลฟ์เป็นโรคโลหิตจางรึไง”เฟยจ้องและทำเสียงไม่สบอารมณ์ สไวป์เงยหน้าไปมองเฟย “มองอะไร ฉันแค่เป็นห่วงเด็กเอลฟ์นั่นหรอก”
“รึเธอจะเป็นคนให้เลือดฉันล่ะ”สไวป์ถามกลับ
“นี่นาย!”เฟยลุกขึ้นยืน
“อ๊า ไม่ต้องทะเลาะกันหรอกค่ะ”เซลีน่ารีบห้ามทัพ “คุณเฟยไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ชายน่ะ ไม่ได้ดูดเลือดแบบผีดูดเลือดทั่วไปหรอกนะคะ”
“เรื่องนั้นฉันพอรู้ กินทั้งเลือดทั้งเนื้อจนเหลือแต่ซากนี่นะ”เฟยบอก ชาร์มที่นั่งฟังอยู่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “พวกเธอก็เคยเห็นนี่”เฟยหันไปบอกชาร์มกับนัน ทั้งสองคนทำหน้าเอ๋อไปพักนึง “แล้วทีนี้ ใครจะหาเหยื่อให้นายกันล่ะ”
“ฉันหาเองได้หรอกน่า คิดว่าฉันเป็นคุณหนูสูงศักดิ์รอคนรับใช้อย่างเดียวรึไง”
“งือ.. บอกว่าไม่ต้องทะเลาะยังไงล่ะคะ”เซลีน่าน้ำตาคลอ
“มีแค่คุณยมฑูตก็ป่วนท่านลอร์ดซะขนาดนั้น... ท่านลอร์ดนี่ป๊อปปูล่าจังเลยนะครับ”เนโอะนั่งยิ้มอยู่บนหลังคาบ้านตรงข้าม
“เนโอะ แล้วหลังจากเวทย์เสื่อมลงจะทำยังไงต่อล่ะ”ทามะกอดเข่ามอง
“ทุกคนจะได้รู้สึกถึงความสำคัญของท่านลอร์ดมากขึ้น... อย่างน้อย ก่อนท่านลอร์ดจะหมดเวลา”เนโอะยิ้มเศร้าๆให้ทามะ “ท่านลอร์ดเองก็คงรู้สึกถึงเวลานั้น”
“ตั้งแต่ฉันตามนายมา นายไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยนะ”ทามะหันมามองเนโอะ
“คิดว่า ไม่พูดถึงน่าจะดีกว่าน่ะ”เนโอะกล่าว “แต่ยังไงก็ต้องพูดล่ะนะ”
“ก็น่าสงสารอยู่นะ... หนีมาตลอดเลยนี่นา จะได้ใช้ชีวิตสงบสุขซักทีก็ไม่มีเวลาเหลือแล้ว...”ทามะเอนตัวไปพิงแขนเนโอะ “พวกเราทำได้แค่ทำตามคำสั่งนี่นะ”
“ทามะ...”
“หยุดทะเลาะกันได้แล้วคะ...”
ห่างหายไปนานเลย ฮา ใกล้จะจบแล้วล่ะ(มั้ง)ครับ =w=
ความคิดเห็น