คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : รอยเลือดที่ 11 ผู้มาเยือน
สนามบินสุวรรณภูมิ 22:00 น.
“ถึงซะที ประเทศไทย”เด็หนุ่มผมทองวัย 22 ถอดแว่นตากันแดดสีดำออก นัยน์ตาสีแดงเข้มกวาดสายตามองคนที่เดินไปมา “ฆ่าหมาป่า...”เขาพึมพำเบาๆแล้วเดินออกไปขึ้นรถส่วนตัวที่จอดรอรับอยู่ด้านนอก
คาซลุกขึ้นจากโซฟา “ใครมาตอนนี้ฟ่ะ”คาซบ่นพึมพำแล้วเดินไปเปิดม่านดู สไวป์เอาหนังสือที่ปิดหน้าตนออก
“ใครมา...”สไวป์ถามด้วยน้ำเสียงเซงๆ
“ไม่รู้ เงาไม่คุ้นเลยซักนิด”คาซตอบแล้วปิดม่าน “ไม่เห็นรึไง ว่าบ้านไม่ได้บ้านไฟ”คาซบ่น
“ฮ้าววววว ใครมาเหรอ”ชิโอริลอยออกมาจากห้องที่ชั้นสาม คาซยักไหล่ สไวป์ไม่ตอบอะไร “ฉันไปดูให้ไหมล่ะ”ชิโอริเสนอ
“ไม่ต้องหรอก ไปแล้ว”สไวป์บอก คาซเปิดผ้าม่านดูอีกรอบ ไม่มีใครยืนอยู่ที่ประตูรั้ว “สัมผัสคล้ายสุนิสาเลย”สไวป์พึมพำ
“ฉันไปนอนล่ะนะ”คาซหาวแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง
“เดี๋ยวฉันเฝ้ายามให้ เธอไปนอนได้แล้ว สไวป์”ชิโอริบอก สไวป์เดินเอื่อยๆขึ้นไปชั้นสาม เขาเปิดประตูห้อง บนเตียงของเขาว่างเปล่า ไม่มีใครนอนอยู่ตรงนั้น สไวป์ทิ้งตัวลงไปนอนแล้วผล็อตหลับไปในที่สุด
คลิก คลิก เสียงนาฬิกาพกดังขึ้นเป็นจังหวะ เด็กหนุ่มผมทองวัย 22 มองเวลาที่แสดงบนนาฬิกาพก “วันนี้ขอเหยื่อซักคนล่ะกัน”เขาพึมพำ ก่อนเดินเข้าไปในผับหรูในเมือง หญิงสาวหลายคนมองเด็กหนุ่มด้วยความหลงใหล เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้พวกเธอ “พวกมนุษย์โง่เง่า”เด็กหนุ่มพูดเบาๆกับตัวเอง ไม่เกินตี 1 เขาก็ได้สาวๆ 2-3 คนกลับโรงแรมไปด้วย แต่ไม่ทันถึงโรงแรมพวกเธอก็กลายเป็นอาหารของเด็กหนุ่มไปแล้ว
“ผีดูดเลือดมาทำอะไรแถวนี้”เสียงนันดังขึ้น ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังดูดเลือดจากเหยื่อคนที่ 3 เด็กหนุ่มปล่อยหญิงสาวคนนั้นลงไปนอนบนพื้นแฉะๆ
“มนุษย์หมาป่ารึ”เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม “มารนหาที่ตายถึงที่เลยนะ”เขามองนัน “ยังเด็กอยู่เลยนี่นะ ดึกขนาดนี้ทำไมยังไม่หลับไม่นอนอีก เดี๋ยวไปเรียนสายหรอก”
“ฉันไม่จำเป็นตอบนาย!”นันตะคอก “พวกชั้นสูงน่ารังเกียจ!!!”
“วันนี้ฉันไม่อยากสู้หรอกนะ แต่ของเธอแล้วก็ดีเลย ฉันจะขอเตือนอะไรไว้ซักอย่าง”เด็กหนุ่มหยิบเหรียญเงินขึ้นมาโยนเล่น “อยู่ห่างๆ นายท่านของพวกเราหน่อย ไม่งั้น...”เขาดีดเหรียญเงินเฉียดหน้านันไป “บาย~”เด็กหนุ่มหันหลังให้แล้วเดินออกจากตรอกเพื่อกลับโรงแรม นันทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“น่ากลัว...”
“นัน นัน”ชาร์มสะกิดนันที่นั่งอยู่ข้างหน้าตน
“นัน!”เฟยตบโต๊ะเรียนดังปึง จนเพื่อนๆในห้องหันมอง “เป็นอะไร หน้าซีด ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา เมื่อคืนไปเจออะไรมารึไง”เฟยถาม นันเงยหน้ามามองเฟย แล้วพยักหน้าเบาๆ
“อะไร ทำให้นันหน้าซีดได้ขนาดนี้กัน”ชาร์มพูด
“ผีดูดเลือด...”นันบอก
“ผู้หญิงคนนั้นที่แกทะเลาะด้วยบ่อยๆนะเหรอ เขาทำอะไรแก แกถึงกลัวขนาดนี้”เฟยนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะเรียนของนัน
“ไม่ใช่ ถ้าเป็นยัยนั่น ฉันชนะขาดอยู่แล้ว”นันบอกด้วยอารมณ์โกรธ “แต่นี่แค่พลังกดดันก็ทำฉันขาสั่นจนยืนแทบไม่ไหว ถึงจะน้อยกว่าพ่อของหมอนั่น แต่ก็อยู่ในระดับ S Gold เชียวนะ”นันฟุบโต๊ะ
“เห สูงมากเลยนะ”ชาร์มฉงน “นันแน่ใจเหรอ ไม่แน่ผีดูดเลือดคนนั้น อาจจะอยู่แค่ระดับ A ก็ได้นะ”นันส่ายหัว
“ฉันไม่จัดอยู่ในระดับ SS Silver ก็ดีเท่าไหร่แล้ว”นันบอก “แถมยังขู่ฉันไม่ให้เข้าใกล้หมอนั่นอีก”
“สไวป์น่ะเหรอ”ชาร์มถาม “เลิกเรียน เราไปถามสไวป์กันเถอะ เผื่อเขาจะช่วยอะไรได้”ชาร์มเสนอความเห็น
“อาจจะรู้จักคนที่มาขู่นันด้วยซินะ”เฟยพูด ชาร์มรีบพยักหน้า
“กลับมาแล้ว/กลับมาแล้วค่ะ”สุนิสากับเซลีน่าเดินเข้ามาในบ้าน สุนิสาโยนกระเป๋านักเรียนไปทางต่าย “โอ๊ะ มีแขกเหรอ...”สุนิสาพูดแล้วชะงัก เด็กหนุ่มผมทองหันมายิ้มให้สุนิสา เธอรีบทำความเคารพทันที “ขออภัยที่เสียมารยาทคะ องค์รัชทายาท”สุนิสาเหงื่อตก คาซที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเด็กหนุ่มทำหน้างงๆ ต่ายตกใจแล้วเด้งตัวลุกขึ้นยืนก่อนทำเคารพทันที
“เด็กนี่ คือ รัชทายาทคนปัจจุบันรึ”ชิโอริพึมพำ ขณะมองดูเหตุการณ์อยู่บนชั้นสาม
“เอ๋?”เซลีน่ายืนงงเมื่อเห็นปฏิกิริยาของสุนิสากับต่าย
“ขอโทษนะคะ สไวป์ไม่อยากคุยด้วย”ลูซเดินลงมาจากชั้นสาม “คุณกลับไปเถอะคะ รอไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“นายท่านนี่ เอาแต่ใจจังเลยนะ”เด็กหนุ่มหัวเราะ “แค่มาเยี่ยม นายท่านถึงกลับไม่ยอมลงมาหาฉันเลยเหรอ”
“องค์รัชทายาทอย่าถือสาเขาเลยนะคะ เขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว...”สุนิสาบอก เด็กหนุ่มหันมามองสุนิสา เธอสะดุ้งเฮือกแล้วรีบหลบสายตาของเด็กหนุ่ม “ขออภัยคะ”
“พี่ชายอารมณ์ไม่ดี คุณกลับไปก่อนเถอะคะ”เซลีน่ากล่าว
“เห็นแก่คุณหนูเอล์ฟผู้สูงศักดิ์ ฉันจะกลับก่อนล่ะกัน”เด็กหนุ่มยิ้ม “ฝากความคิดถึงถึงนายท่านด้วยนะ”เด็กหนุ่มเดินออกไปข้างนอกแล้วเจอกับพวกเฟยพอดี
“ฮึก!”นันสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นสายตาของเด็กหนุ่ม เฟยจ้องเด็กหนุ่มที่กำลังเดินสวนไป เธอทำเสียงฮึดฮัดใส่จนเด็กหนุ่มละสายตาจากนันมามองเธอแทน
“อย่าก่อความวุ่นวายในเมืองนี้ดีกว่านะ”เฟยพูด
“ฉันไม่ทำให้คุณยมทูตเดือดร้อนหรอก”เด็กหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ่ม “แต่ทำให้มันวุ่นวายยิ่งกว่าที่คุณคิด”เด็กหนุ่มมายืนหน้าเฟย “ฉันจะแย่งทุกอย่างของนายท่าน โดยเฉพาะผู้หญิง”
“นายมันก็แค่ผีดูดเลือด อย่ามายุ่งกับพวกเรา ผู้หญิงน่ะ ไม่ใช่สิ่งของ ระหว่างจะเจ็บตัว จำไว้ซะ”เฟยผลักเด็กหนุ่มออกไป
“ทามะเตรียมตัว วันพรุ่งนี้เราจะไปหาท่านลอร์ดกัน”เนโอะเก็บดาบเข้าฝัก “เราจะไปฆ่าพวกนั้นกัน เพื่ออิสรภาพของท่านลอร์ด...”
“เมี๊ยว~”ทามะร้องตอบ
สไวป์ผลิกตัวไปมาบนเตียงนอนของตน “ครบ 10 แล้ว ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย”สไวป์พึมพำ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น สไวป์ลุกขึ้นนั่ง “ไม่ได้ล็อค”สไวป์ตะโกนบอก ประตูถูกเปิดออก “!!”สไวป์ถอยหลังติดหัวเตียง
“พ่อเอง”อาเธอร์ยิ้ม
“เหวออออ อย่าเข้ามา!”สไวป์ร้องลั่น
“พี่ชายคะ พี่ชาย”เซลีน่าจับแขนสไวป์ไว้ สไวป์มองซ้ายมองขวาหาร่างของอาเธอร์ “เป็นอะไรคะ ร้องลั่นเชียว”สไวป์นั่งหอบ เหงื่อท่วมตัว “เป็นไข้เหรอคะ เหงื่อท่วมเลย เดี๋ยวหนูไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นะคะ”เซลีน่าทำท่าจะวิ่งออกไปแต่สไวป์ก็คว้ามากอด “พี่ชาย?”
“ไม่ต้องหรอก...”สไวป์เอาหัวพิงไหล่อีกฝ่ายเพื่อปกปิดสีหน้า
“เนโอะ เอาจริงเหรอ”ทามะถามเพื่อความแน่ใจ เนโอะกระชับด้ามดาบแน่น “เข้าใจล่ะ ฉันจะดูอยู่ห่างๆนะ เมี๊ยว~”ทามะกลายร่างเป็นแมวแล้ววิ่งไปทางอื่น
“ฉันมาแล้ว ท่านลอร์ด”
“นายใหญ่จะมา ทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับ แค่กๆ”เด็กหนุ่มแล้งไอ อารมณ์นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟารับแขก “หรือว่า....”
“ฉันได้ข่าวจากทางนี้ว่า เจ้าแมวนั่นเคลื่อนไหวแล้ว เลยรีบมาดูเท่านั้นเอง”อาเธอร์วางถ้วยกาแฟลง “ฆ่ามนุษย์หมาป่าได้รึยัง”อาเธอร์หันมาถาม
“กำลังวางแผนอยู่น่ะครับ”เด็กหนุ่มหัวเราะแหะๆ
“รีบจัดการซะ ฉันจะรีบทำให้สไวป์ [ตื่น]”อาเธอร์อารมณ์เสีย “ก่อนหน้านั้น ฉันต้องไปฆ่าแมวก่อน...”อาเธอร์ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้อง “ฝากด้วยนะ องค์รัชทายาท”อาเธอร์หันมาบอก เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ
“จะฆ่าให้หมดเลยล่ะครับ นายใหญ่”เด็กหนุ่มยิ้ม
“ออกมาจากรูได้ซักทีนะครับ คุณเนโอะ”ต่ายยืนพิงโลงศพ “มาหาสไวป์เหรอครับ แต่ว่านะ สไวป์ไม่ว่างน่ะซิครับ คงให้ไปหาไม่ได้หรอก”ต่ายหยิบปืนขึ้นมา ส่วนเนโอะก็ดึงดาบด้ามหนึ่งออกจากฝัก
“เป็นแค่ต้นทางของแนวหน้า อย่ามาอวดเก่งหน่อยเลย ใช้พลังในการคงสภาพ [พวกนั้น] มานานแล้วนี่”เนโอะเหวี่ยงดาบไปด้านข้าง “เข้ามาเป็นการวอร์มอัพของฉันหน่อยล่ะกัน”
“รับคำท้าครับ”ต่ายปลดโซ่โลงศพออกจากตัวปืนแล้วพุ่งเข้าไปหาเนโอะ ปืนทั้ง 2 ถูกบรรจุเต็มไปด้วยวิญญาณอาฆาต เพื่อความรุนแรงของกระสุน ดาบยาวสีเงินกวัดไกวไปมาทั้งรุกและรับการโจมตีของต่าย “อึก!”ต่ายโดนรุกไล่จนเสียการโจมตี “ให้ตายเถอะ”ต่ายกระชับโซ่ในมือแล้วกระชากโลงศพเหวี่ยงใส่เนโอะ เนโอะกระโดดหลบทัน ต่ายดึงโซ่กลับมา “จงออกมา โกกมาโกก!!!”ต่ายเปิดฝาโลง วิญญาณสีดำทะมึนคลานออกมาจากโลงศพ
“เล่นของหนักเลยแฮะ”
“เมี๊ยว~”ทามะตะกรุยหน้าต่างห้องของสไวป์ สไวป์หันไปมอง ทามะตะกรุยหน้าต่างหนักขึ้นจนสไวป์ต้องเดินไปเปิดหน้าต่างให้ “ท่านลอร์ด ต้องการอิสรภาพไหม?”ทามะรีบถาม สไวป์ทำหน้าเบื่อหน่าย “ร่วมมือกับเนโอะ ฆ่าพ่อท่านซะ”ทามะบอก
“ฆ่าผู้ชายคนนั้น”สไวป์ทวน
“จะได้ไม่ต้อง [ตื่น] ร่วมมือกันเถอะ”ทามะบอก สไวป์กุมหัวตัวเอง
‘ท่านลอร์ดของข้า ข้าจะพาท่านหนีออกจากที่นี่’
“เนโอะ...ช่วยฉันงั้นเหรอ”สไวป์พึมพำแล้วเงยหน้ามองทามะ “ไปห้ามเนโอะ อย่าทำร้ายเจ้าหูกระต่ายนั่น”สไวป์สั่ง ทามะรีบแปลงร่างเป็นแมวแล้วกระโจนออกไป
เสียงปืนจากต่ายดังเป็นระยะๆ “ทำไม...ฝีมือต่างจากเมื่อก่อน...”ต่ายถอยมาตั้งหลัก โกกมาโกกที่เขาเรียกออกมาโดนเนโอะทำลายสิ้น เนโอะตวัดดาบเบาๆให้คราบดำหลุดจากคมดาบ “คุณเป็นใครกันแน่ แฮ่กๆ ทำไมมีพลังนั้นด้วย”ต่ายหอบ เขายืนแทบไม่ไหวแล้วแต่ยังกระชับปืนแน่น เนโอะแสยะยิ้ม
“พลังของท่านลอร์ดยังไงล่ะ”เนโอะตวัดดาบขึ้นมา “จงตายเป็นคนแรกซะเถอะ!”
“เดี๋ยวก่อน เนโอะ!!!”ทามะร้องห้าม “ท่านลอร์ดสั่งห้ามไม่ให้นายทำร้ายเด็กคนนั้น”
“ท่านลอร์ดว่ายังไงอีก”เนโอะถาม
“จำได้ทุกอย่างแล้ว”ทามะแปลงร่างเป็นแมวแล้วกระโดดลงมาคลอเคลียขาเนโอะ
“พากลับไปหาท่านลอร์ดซินะ”เนโอะมองต่ายก่อนดึงให้ต่ายลุกขึ้น
“เหวอ! ปล่อยนะ ปล่อย!!!”ต่ายพยายามรั้งไว้ แต่ก็ไม่เป็นผลโดนเนโอะลากไปอยู่ดี
สไวป์วิ่งลงมาข้างล่าง “มารึยัง”สไวป์หันไปถามลูซ ทุกคนทำหน้างงๆ
“ต่ายเหรอ ยังไม่มาเลย”สุนิสาบอก
“กลับมาแล้ว ท่านลอร์ด”เนโอะเปิดประตูเข้ามาแล้วผลักต่ายเข้าไปข้างใน สุนิสาลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะสู้ เนโอะเดินเข้ามาหาสไวป์แล้วนั่งคุกเข่า
“ต้อนรับกลับบ้าน เนโอะ”สไวป์บอก “ยังคงคำสั่งเดิม”
“เข้าใจแล้ว ท่านลอร์ด”เนโอะก้มหน้ารับคำสั่ง “ปกป้องท่านลอร์ด”
“นี่มันเรื่องอะไร สไวป์”สุนิสางง น้ำกับชาร์มรีบไปรักษาบาดแผลของต่าย สไวป์ไม่ยอมตอบ
“ฉันคือ องค์รักษ์หนึ่งเดียวของท่านลอร์ดสไวเซอร์”เนโอะตอบ “ที่พวกเธอไม่รู้เพราะฉันมาตอนไม่มีใครตื่นน่ะซิ”เนโอะยิ้ม
“ไม่มีใครตื่น หรือว่า...”ชิโอริหันไปมองสไวป์
“ฉันทำให้ทุกคนรวมทั้งวิญญาณหลับไป เพื่อความปลอดภัย”สไวป์บอกแล้วน้ำเสียงนิ่งๆ
“โปรดสั่งข้า ท่านลอร์ด ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด”
“ไม่!”สไวป์หันไปมองตาขวาง “เป้าหมายของนายมีแค่ หนึ่งเดียวเท่านั้น ฆ่าหมอนั่น”สไวป์สั่งเสียงแข็ง เนโอะก้มหน้ามองพื้นแล้วพยักหน้าเบาๆ “วันนี้ฉันจะไปล่าเหยื่อเอง เจ้านั่นทำให้เมืองนี้แปดเปลื้อนมากเกินไปแล้ว”
“เจ้านั่น?”คนอื่นทวน สไวป์หยิบมีดสีเงินขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอก “เดี๋ยวสไวป์จะออกไปล่าเหยื่อตอนนี้เนี่ยนะ”สุนิสาถาม สไวป์หันมามอง แล้วส่งสายตาเย็นชามาให้
“คนอื่นน่ะ อยู่เฉยๆไปเลย”สไวป์ปิดประตูดังปัง
“เจ้าพวกอ่อนหัด”เนโอะหัวเราะเบาๆ สุนิสาหันมามอง “ไง คุณแวมไพร์เลือดแท้ มองฉันทำไมเหรอ”
“คนอย่างนายนะ ตายๆไปซะเถอะ”สุนิสาตะคอก
“ฉันตามท่านลอร์ดไปดีกว่า”เนโอะเปิดประตูเดินออกไปพร้อมทามะ
“ตามมาทำไม ไปเฝ้าบ้านซิฟ่ะ”สไวป์หันกลับมา เนโอะยิ้มน้อยๆ “กลับไป!”
“ท่านลอร์ด ยังเจ้าอารมณ์ไม่เปลี่ยนเลยนะ”เนโอะยื่นมือไปจับปลายผมสไวป์ “ให้ข้าผนึกท่านอีกไหม เหมือน 500 ปีก่อน”สไวป์จ้องหน้านิ่ง “ว่าแต่ท่านลอร์ดจะไปหาเจ้าเด็กรัชทายาทนั่นซินะ”
“ถ้ารู้ แล้วจะตามมาทำไม กลับไปเฝ้าบ้านซะซิ”สไวป์หันกลับไปทางเดิน
“ท่านลอร์ด ระวัง!!!”เนโอะดึงสไวป์กลับมา กริ๊ง เสียงเหรียญชนกับท่อน้ำดังขึ้น ฟู่ น้ำในท่อน้ำเริ่มทะลักออกมาจากรอยแตกจากเหรียญตะกี้
“ถ้าดึงเสื้อไม่ทันมีหวัง สมองทะลุแน่เลย”เด็กหนุ่มผมทองเดินออกมาจากเงามืดของตึก “ยินดีที่ได้พบกัน นายท่านสไวป์”เขาแสยะยิ้ม สไวป์ผลักเนโอะออก “คิดถึงผมจนออกมาหาเองเลยเหรอครับ”
“รัชทายาทคนใหม่ นึกว่าใครที่ไหน เจ้าเด็กขี้แงเมื่อ 300 ปีก่อนนี่เอง”สไวป์ยิ้มเย็น “โตขึ้นเยอะเลยนะ อิราน”
“ท่านลอร์ด...”สไวป์ยกมือห้ามเนโอะ
“ฉันจัดการเอง แกกลับบ้านไปซะ”สไวป์บอก เนโอะก้มหน้ารับคำสั่ง
“แหม คุณแมวเป็นผู้ติดตามของนายท่านเหรอครับเนี่ย”อิรานหัวเราะเบาๆ “ปล่อยให้กลับไปแบบนั้นก็ไม่ดีนะครับ เพราะจะตายเอานะ”สไวป์หันกลับไปมอง
“เนโอะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้ อย่างด่วนเลยด้วย”สไวป์ตะโกนไล่หลัง เนโอะแปลงร่างเป็นแมวตัวใหญ่แล้วกระโจนออกไป “หมอนั่นมาเหรอ ฮืม...”สไวป์กัดฟันกรอด
“ครับ นายใหญ่มา”อิรานหยิบเหรียญออกมา “เรามาสนุกกันเถอะครับ”
“เมี๊ยว!!!!”อาเธอร์เหยียบแมวสีเงินตัวใหญ่
“จะหนีไปไหน ฮึ?”อาเธอร์ยิ้ม เนโอะรีบกลับร่างเดิมจับขาอาเธอร์ดันออกจากตัว
“มาตามฆ่าเองเลยเหรอ ฉันไม่ยอมให้ [ตื่น]หรอก”เนโอะดึงดาบออกมา อาเธอร์มองอย่างอารมณ์ดีแล้วเรียกงูไฟออกมา “ต้องฆ่าแกให้ตาย...”
ตูมมมมม เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว รินนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้านของตนยังรู้สึกได้ “คุณพ่อ!”รินวิ่งออกมาจากห้อง “เกิดอะไรขึ้นคะ”เธอถามเมื่อเห็นพ่อของเธอกับเดลยืนคุยกันที่โถงทางเข้า
“มีชาวบ้านแจ้งมาว่า มีสัตว์ประหลาดสู้กันอยู่กลางเมือง”เดลเงยหน้าไปตอบ
“สไวป์ สไวป์ล่ะคะ”รินรีบเดินลงมาจากชั้นสอง “สไวป์อยู่บ้านรึเปล่า” เดลหันไปมองพ่อของริน เขาพยักหน้าให้เดล “ว่ายังไงล่ะคะ”
“อยู่ใน...กลุ่มที่สู้กันนั่นล่ะครับ”เดลตอบ
“เขายังไม่หายดีเลยนะ”รินวิ่งออกไปหน้าบ้าน
“เดี๋ยว คุณหนูจะไปไหนครับ”
“ไปหาสไวป์...”
“สู้กันแล้ว...”ชิโอริมองออกไปนอกบ้าน “พวกเธออยู่กันเฉยๆดีกว่านะ โดยเฉพาะเธอ ต่าย สะบักสะบอมซะขนาดนี้ ไปช่วยไม่ไหวหรอก”ชิโอริหันมามอง “คาซ ลูซ ช่วยทีนะ”
“อืม”ลูซลุกขึ้น ส่วนคาซก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย “แล้วจะรีบพากลับมา”
“แฮ่กๆ”สไวป์เอามือพิงผนังไว้
“เหนื่อยแล้วเหรอครับ”อิรานดึงผมสไวป์ “ผมเพิ่มพลังให้นะครับ”เขายิ้มนิดๆ ก่อนจะฝังเขี้ยวบนต้นคอขาวๆของอีกฝ่าย สไวป์ร้องลั่นแล้วรีบสะบัดให้หลุด
“แกจะทำอะไรกันแน่ฟ่ะ”สไวป์ถอยมาตั้งหลัก เลือดสีแดงไหลออกจากปากแผลไม่หยุด
“โดนผีดูดเลือดกัดรู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะครับ? รู้สึกดีจนอยากขึ้นเตียงกับผมเลยไหมล่ะ”อิรานเช็ดเลือดที่มุมปาก
“รู้สึกอยากฆ่าแกน่ะซิ ไอ้ผีดูดเลือดขี้แง”สไวป์หยิบมีดสีเงินขึ้นมา “ฉันขอกินร่างกายแกเลยล่ะกัน”
“ถ้าผมยอมล่ะนะ นายท่าน”เหรียญจำนวนมากลอยขึ้นรอบตัวอิราน “แล้วก็ถ้าท่านไม่เสียท่าซะก่อนล่ะนะ”อิรานหัวเราะเบาๆ นัยน์ตาของสไวป์เปลี่ยนเป็นสีแดง “โอ๊ะ!”จู่ๆสปีดของสไวป์ก็เพิ่มขึ้นจนอิรานเกือบตั้งตัวไม่ทัน เขาใช้กำแพงเหรียญมาบังการโจมตีของสไวป์แบบฉิวเฉียด “นี่เหรอ นายท่านเวลาเอาจริง...”อิรานคิด
ทามะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของงูไฟที่อาเธอร์เรียกออกมา “ทางนี้ต่างหากย่ะ เจ้างูโง่”ทามะขว้างระเบิดน้ำใส่ก่อนจะวิ่งไปตามหลังคาตึก “เนโอะ ระวังหางมันนะ!!!”ทามะตะโกนบอกก่อนจะกระโดดตีลังกาหลบการโจมตีของงูไฟ เนโอะดึงดาบอีกด้ามออกมากันการสะบัดหางของงูไฟ
“ทำงานเป็นทีมดีนะ”อาเธอร์ยิ้มก่อนสั่งให้งูไฟมาโจมตีเนโอะ
“อึก!”เนโอะถอยหลัง “ทามะ โจมตีหมอนั่นแทนฉันที”
“อะ...อือ”ทามะดึงระเบิดน้ำออกมา “หมอนั่นแพ้ทางน้ำรึเปล่านะ”ทามะขว้างระเบิดชุดใหญ่ออกไป
“สไวป์!”รินตะโกนเรียกในกลุ่มควันที่คละคลุ้ง “สไวป์ อยู่ไหน”รินค่อยคลำทางเข้าไปใกล้เสียงต้นตอการทำลาย “ฮึ?”รินเงยหน้าไปมองดาดฟ้าตึกใกล้ เฟยยืนดูความวุ่นวายอยู่ตรงนั้น
“อย่าเข้าไปใกล้ ตายขึ้นมา ฉันไม่รับผิดชอบนะ”เฟยบอก “กลับไปเถอะ ขนาดนันยังไม่กล้าออกมาดูเลย”นัยน์ตาสีแดงก้มมองรินด้วยสายตายากจะคาดเดา
“สไวป์ยังบาดเจ็บอยู่เลย ปล่อยให้เขาออกมาได้ไง”รินตะโกน
“คิดว่าห้ามกันได้ง่ายๆรึไง คุณรุ่นพี่”เฟยกล่าวเสียงนิ่ง “รีบกลับไปเถอะ”
“ไม่ ฉันจะไปห้ามสไวป์”รินบอกแล้ววิ่งเข้าไป
“ชิ ความตายนี่ห้ามกันไม่ได้จริงๆ”เฟยบ่น “ฉันห้ามแล้วนะ...”เฟยหันหลัง “ขอให้นายรู้ตัวก่อนยัยนั่นตายนะ สไวป์ เพราะเดี๋ยวฉันจะตามไปเก็บวิญญาณแล้ว”
“แค่กๆ สไวป์!!”รินเริ่มสำลักควัน
“...”สไวป์หันไปมองตามเสียง “ริน...”
“จะไปไหนครับ นายท่าน”อิรานใช้เหรียญเงินก่อเป็นรูปมีดแหลมพุ่งเข้าใส่ส่วนท้องของสไวป์
“อั่ก!”สไวป์กระอักเลือด รินเดินเข้ามาจนเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน “อย่าเข้ามา ยัยบ้า”สไวป์ตะโกน อิรานหันไปมองริน “ออกไปไกลๆ เดี๋ยวนี้!!!”
“เหๆ ผู้หญิงนี่นา มนุษย์ซะด้วย”อิรานปล่อยเหรียญเงินไปตรึงร่างสไวป์
“สไวป์!”รินจะวิ่งเข้าไปหา “กริ๊ดดดด”อิรานดันไหล่รินติดกำแพง “เจ็บ... ปล่อยนะ”รินพยายามเอามืออิรานออก
“พอดีเลยนะ จะได้เติมพลังที่หมดไปกับนายท่าน”อิรานแสยะยิ้ม
“อย่ายุ่งกับยัยนั่นนะเฟ้ย!!!”สไวป์หลุดจากการตรึง อิรานหันกลับมามองพร้อมดึงตัวรินมายืนข้างหน้า
“คนๆนี้ก็ของนายท่านเหรอครับ”อิรานก้มมาเลียคอริน “งั้นขอทานเลยล่ะกัน....” ปัง กระสุนถูกยิงออกไปเฉียดหูของเด็กหนุ่ม สไวป์ยืนถือปืนเล็งมาที่เขาด้วยสายตานิ่งเฉย อิรานไม่สนใจแล้วกัดคอเล็กๆนั้น รินส่งเสียงอู้อี้ผ่านมือที่ปิดปากเธออยู่ก่อนจะเงียบไป สไวป์พุ่งไปแย่งรินกลับมา “ฮ่ะๆ เลือดมนุษย์บริสุทธิ์นี่ อร่อยชะมัด
“ยัยบ้า ฟื้นเซ่”สไวป์เขย่าร่างน้อยๆในอ้อมกอด มือของเขาพยายามปิดปากแผลไม่ให้เลือดไหลออกมา
“ไม่ฟื้นแล้วล่ะครับ นายท่าน”อิรานเลียปาก “อย่าทะนุถนอมมากนักเลยครับ มนุษย์น่ะเป็นแค่อาหารของพวกเราเท่านั้นล่ะ”สไวป์หันไปจ้องหน้าอิราน
“แต่ยัยนี่ไม่ใช่อาหารของพวกแก!”สไวป์วางร่างน้อยๆลงไปบนพื้นอย่างเบามือ “แกทำให้ฉันฉุนขาดแล้วนะเฟ้ย”
“ตายจนได้ซินะ...”เฟยพึมพำอยู่ไกลๆ “เดี๋ยวไปเก็บวิญญาณล่ะนะ”
“สไวป์อยู่ไหน!”คาซกับลูซมาโผล่ตรงที่เนโอะกำลังสู้อยู่ ทามะหลบการโจมตีกลิ้งมาอยู่ข้างๆลูซ
“เกือบห้าร้อยเมตร ทางซ้าย”ทามะบอกแล้วพุ่งไปห้ามการโจมตีของอาเธอร์
“ลูซไปช่วยสไวป์ ทางนี้ฉันจัดการเอง”คาซบอก ลูซพยักหน้าแล้ววิ่งไปทางที่ทามะบอก “อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะเฟ้ย สไวป์”คาซหยิบสนับขึ้นมาใส่ “ฉันจะต่อยหน้าหมอนั่นแทนแกเอง”
“คุณหนูครับ คุณหนู”เดลเดินตามหา ฟุ่บ เฟยกระโดดลงมายืนข้างหน้าเดล “เธอ...”เดลพูด
“สไวป์กำลังเสียใจ ปล่อยให้เขาอยู่กับหล่อนหน่อยเถอะ”เฟยบอก
“เธอหมายความว่าไง...”
“นายใหญ่ครับ ถอยก่อนเถอะครับ”อิรานมาโผล่ข้างหลังอาเธอร์ “นายท่านเก่งเกินไป”
“ก็ได้ ฉันก็เบื่อแล้ว”อาเธอร์ปัดงูไฟหายไปจากตรงนั้น “แล้วจะกลับมาเล่นด้วยนะ”อาเธอร์ยิ้มก่อนหายไปพร้อมอิราน
“บ้าเอ๊ย!!!”คาซสบถ “!!!”คาซ เนโอะ ทามะ หันไปมองทางที่สไวป์อยู่
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงสไวป์ดังลั่น
“ตื่นเซ่!!!”สไวป์กอดร่างไร้ลมหายใจแน่น “ยัยบ้า ตื่นเซ่” กึก เดลหยุดยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก “ฉันบอกให้ตื่นไงเล่า...”สไวป์ก้มหน้าซุกไหล่อีกฝ่าย เพื่อปกปิดใบหน้าตัวเอง เลือดที่ไหลมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้ารินเริ่มแห้งจนสีแดงเปลี่ยนเป็นสีดำ
“คุณหนู...”เดลเปล่งเสียงออกมา สไวป์เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะกอดรินแน่นขึ้น
“อย่าเข้าไปใกล้”เฟยเดินมาอยู่ข้างหลังเดล “เดี๋ยวโดนฆ่าหรอก สไวป์กำลังเสียใจอยู่นะ”
“เธอรู้ แล้วเธอก็ไม่ห้ามริน!”สไวป์จ้องหน้าเฟย เดลหันไปมองเฟย
“ฉันเป็นยมทูต ฉันทำได้แค่เตือน”เฟยตอบ “เอาล่ะ ส่งวิญญาณของเธอคนนั้นมาได้แล้ว แล้วก็ส่งร่างมาให้หมอนี่ไปทำพิธีทางศาสนาด้วย”เธอกล่าว แต่รู้สึกเหมือนว่าสไวป์จะไม่ยอม “สไวป์...”
“อย่าพารินไปจากฉัน...”สไวป์บอก “อย่าพา...”ลูซใช้หลังมือฟาดต้นคอสไวป์
“ขอโทษนะ สไวป์ ที่มาช้าไป...”ลูซพยุงร่างของรินออกมาจากอ้อมกอดสไวป์ “ขอโทษนะ”เธอส่งให้เดลอุ้มร่างรินไป “คุณยมทูต รอวิญญาณซินะคะ”ลูซหันไปมอง เฟยทำหน้านิ่ง “ฉันยังไม่เห็นวิญญาณของคนๆนั้นออกจากร่างเลยนะ”เฟยทำหน้าตกใจ แล้ววิ่งตามเดลไป “คาซ... พาสไวป์กลับบ้านกันเถอะ”ลูซพูดเมื่อรู้สึกว่าคาซเดินมาใกล้
“ตายแล้วเหรอ คุณรินน่ะ”คาซถาม
“กำลังต่างหาก”ลูซบอก คาซพยุงสไวป์ขึ้นมายืน “ถ้ายื้อชีวิตไว้ทันล่ะก็นะ”ลูซหันไปมองทางที่เดลพาไป
ความคิดเห็น