คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : รอยเลือดที่ 10 ความสงบก่อนพายุใหญ่จะมา
“รุ่นพี่!”เสียงของเซลีน่าดังเข้ามาในโสตประสาทของสไวป์ก่อนที่สไวป์จะตื่นเต็มตา “ดีจังที่รุ่นพี่ยังปลอดภัย”เซลีน่าร้องไห้
“เพราะได้ยมทูตกับมนุษย์หมาป่าช่วยไว้หรอกนะ”เสียงชิโอริดังขึ้น สไวป์พยายามมองหาต้นเสียง “ร่างฉันจืดจางขนาดนั้นเชียว”ชิโอริพูด
“เป็นวิญญาณแล้วเหรอ”
“อืม ใช้พลังมากไปหน่อย”ชิโอริมานั่งที่ข้างๆเตียง “คาซกับลูซยังพอช่วยเธอได้อยู่ เด็กดี”
“คุณย่าของรุ่นพี่...”
“เลิกเรียกฉันว่ารุ่นพี่ได้แล้วน่า”สไวป์บอกเซลีน่า “เดี่ยวฉันก็จะไม่ไปโรงเรียนนั้นแล้ว”
“คะ...พี่ พี่ชาย...”เซลีน่าก้มหน้ามองผ้าห่มแทน สไวป์เอื้อมมือไปลูบหัวเซลีน่า “รุ่น... พี่ชายคะ คนๆนั้นเป็นพ่อของพี่ชายจริงเหรอคะ”สไวป์หุบยิ้มทันที “ขะ...ขอโทษคะ...”เซลีน่าหน้าเสีย
“ฉันไม่อยากนับคนแบบนั้นเป็นพ่อหรอก”สไวป์พูด “คนอย่างนั้นชอบสร้างรอยแผลให้ฉันตลอด ทุกครั้งที่เจอ...”สไวป์จับที่คอตัวเอง ถึงแม้มันจะไม่มีรอยแผลแล้วก็ตาม สไวป์ก็บยังรู้สึกเจ็บที่คออยู่ เซลีน่ายื่นมือมาจับข้อมือสไวป์
“ถ้าปล่อยทิ้งไว้นานๆ มันจะกลายเป็นแผลเป็นนะคะ”สไวป์หันมายิ้มให้เซลีน่า “พี่ชาย ไม่ไปลองคุยกับเขาดีๆเหรอคะ”
“ไม่”สไวป์ตอบ
“พี่ชายคะ...”
“พอซักที”สุนิสาเปิดประตูเข้ามาในห้องสไวป์
“มาทำไมอีก”สไวป์พึมพำ
“พี่ชาย รุ่นพี่สุนิสามีเหตุจำเป็นที่กลับบ้านไม่ได้นะคะ”เซลีน่าบอก “รุ่นพี่สุนิสา มีอะไรเหรอคะ”
“มีคนมาเยี่ยมไข้!”สุนิสาอารมณ์เสียแล้วเดินตึงๆออกไป
“ตื่นซะทีนะ”ชาร์มยิ้ม “ฉันพาเพื่อนๆมาเยี่ยมน่ะ”
“เชอะ”เฟยหันไปมองทางอื่น นัยน์ตาสีแดงเพลิงของเธอบ่งบอกว่าไม่พอใจมาก ข้างๆเฟยมีสาวผมดำ นัยน์ตาสีน้ำตาลคล้ายนัยน์ตาของสุนัขยืนมองสไวป์อยู่
“ยมทูตกับ...”สไวป์พึมพำ
“มนุษย์หมาป่า”นันบอกทันที “ไม่นึกเลยว่าที่นี่จะมีผีดูดเลือดด้วย”นันส่งเสียงไม่พอใจ ชาร์มที่เป็นคนพามาได้แต่หัวเราะแหะๆ
“นึกว่าจะได้วิญญาณชั่วร้ายลงไปยมโลกอีกดวงซะอีก”เฟยพูดเหน็บแหนม “ดันไม่ตายซะนี่”
“เฟย...”ชาร์มหันไปห้ามเพื่อนของเธอ
“ฉันมันตายยาก”สไวป์บอก “เซ...เซลีน่า ฉันหิวไปหาอะไรมาให้กินหน่อยซิ”สไวป์หันไปบอกเซลีน่า เซลีน่าพยักหน้าเบาๆแล้วเดินออกไปนอกห้อง “พวกเธอ 2 คนจะมาทวงบุญคุณรึไง”สไวป์พูดหลังจากที่เซลีน่าเดินออกไปแล้ว
“ก็แค่พ่อลูกทะเลาะกัน ทำไมฉันต้องมาทวงบุญคุณด้วย”นันบอก ชาร์มมองซ้ายมองขวา
“อย่าทะเลาะกันเลยนะ”ชาร์มรีบห้ามทัพ
“สไวป์ อาหาร”คาซเดินเข้ามาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่งที่โดนปิดตาและมัดข้อมือไว้ สไวป์มองทีนึงแล้วกวักมือเรียกให้คาซผลักเข้ามา “ฉันจะรอเก็บกวาดอยู่หน้าห้องนะ”คาซบอก สไวป์พยักหน้าก่อนคว้าร่างหญิงสาวผู้โชคร้ายมากัดคอแล้วกระชากเนื้อหนังออกมา เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมากระเซ็นไปทั่ว ทำให้สไวป์เนื้อตัวอาบไปด้วยเลือด
“หล่อชะมัดเลย”ชาร์มหน้าแดง แล้วบิดตัวอย่างเขินอาย
“ท่าทางว่าฮอร์โมนเรียกเพศตรงข้ามของสไวป์จะใช้ได้ผลกับทุกเผ่าเลยนะเนี่ย”ชิโอริมองดู นันกับเฟยถึงแม้จะไม่พูดอะไรแต่ก็พยายามกั้นอารมณ์ความรู้สึกกันเต็มที่ ชิโอริส่ายหน้าไปมาเบาๆ “เด็กหนอเด็ก”สไวป์ดึงกระชากร่างไร้วิญญาณออกมาเป็นชิ้นๆแล้วลงมือทาน
“กินอย่างอื่นนอกจากเลือดเอล์ฟได้แล้วเหรอ”ลูซเดินขึ้นมาชั้น 3 คาซพยักหน้าให้ ลูซถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้วล่ะ งั้นันจะลงไปบอกหนูเอล์ฟให้ขึ้นมาข้างบนได้แล้ว”
“อย่าเพิ่งเลย ลูซ รอให้สไวป์กินเสร็จก่อนดีกว่า”คาซบอก ลูซพยักหน้าเบาๆแล้วเดินลงไปข้างล่าง คาซกลับมามองข้างในห้อง ไม่นานนักเหยื่อผู้เคาระห์ร้ายก็เหลือแต่กระดูก สไวป์เอามือเช็ดปากที่เปื้อนเลือด “เดี๋ยวฉันเก็บกวาดเอง พาแขกของนายไปข้างล่างก่อนเถอะ”สไวป์ไม่พูดอะไรแล้วกลับไปนอนที่เตียง “พวกเธอลงไปข้างล่างก่อนเถอะ”คาซหันไปบอกพวกชาร์ม
“ตามเซลีน่าขึ้นมาหาฉันด้วย”สไวป์พูดแล้วนอนต่อ นันกับเฟยเดินออกไปก่อนแล้ว ชาร์มพยักหน้าให้ทีนึงแล้วเดินตามออกไป “เนื้อของมนุษย์ไม่เห็นจะอร่อยเลย”
“อย่าเรื่องมากน่าสไวป์”คาซบอกแล้วเก็บกวาดซากที่เหลือใส่ถุงดำ “มนุษย์น่ะ หาง่ายที่สุดและหลอกง่ายที่สุดนะ”
“พี่ชาย เรียกหาหนูเหรอคะ”เซลีน่าเปิดประตูเข้ามา คาซหันไปมองเซลีน่าและหันกลับมาหาสไวป์
“เบาๆหน่อยล่ะกัน”คาซพูดแล้วแบกถุงดำไปทิ้ง
“เธอก็ต้องออกไปด้วย”สไวป์ลุกขึ้นมานั่ง ชิโอริหัวเราะเบาๆก่อนจะหายออกไป “เซลีน่า”
“ค่ะ”เซลีน่าสะดุ้ง “พะ...พี่ชายไม่อิ่มเหรอคะ”
“นิดหน่อย”สไวป์บอก “มานั่งข้างๆทีซิ”สไวป์ตบที่เตียงเบาๆ “ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า มานั่งเร็วๆซิ”เซลีน่าพยักหน้า แล้วมานั่งข้างๆสไวป์ ตุบ เขาขยับตัวมานอนหนุนตักเด็กสาว
“พี่ชาย...”เซลีน่าตกใจ
“ไม่ชอบเหรอ”สไวป์ลุกขึ้นมานั่ง
“ปะ...เปล่าคะ”เด็กสาวก้มหน้ามองพื้น “แค่ไม่ชินเท่านั้นเองล่ะคะ”เซลีน่ายิ้ม “อ๊ะ!”สไวป์คว้ามือข้างขวาของเซลีน่ามาหอมเบาๆ แก้มของเซลีน่าแดงระเรื่อ “จะดื่มเลือด...ก็...ดื่มเถอะคะ”เซลีน่าพูดอย่างเขินอาย สไวป์พลิกข้อมือขาวเนียนของเซลีน่าขึ้นมา ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น สไวป์ปล่อยข้อมือเซลีน่าแล้วลงไปหนุนตักเซลีน่าอีกรอบ
“เข้ามาซิ”สไวป์พูด
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะนะ แต่ว่าสุนิสากับคุณมนุษย์หมาป่า เขาทะเลาะกันน่ะ”ลูซบอก สไวป์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้ลุกขึ้นนั่ง “พวกฉันห้ามไม่ได้หรอกนะ”
“ลูซที่รัก ปล่อย 2 คนนั่นไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันลงไปห้ามเอง”สไวป์บอก ลูซพยักหน้า
10 นาทีต่อมา
“ยังไม่เลิกทะเลาะอีกเหรอ”สไวป์ถาม เมื่อลูซเดินเข้ามาอีกรอบ “เซลีน่ารออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันมา”สไวป์หันไปบอกเซลีน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วลุกขึ้นไปหาลูซ “ข้างล่างใช่ไหม”
“อืม”ลูซตอบ สไวป์เดินไปที่ระเบียงชั้น 2 แล้วมองเหตุการณ์ตรงหน้า นันกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าสีดำตัวใหญ่ ส่วนสุนิสากลายร่างเป็นผีดูดเลือดเต็มตัว ทั้ง 2 กำลังเข้าปะทะกันอีกรอบ
“หยุด!!!”สไวป์ตะโกน สุนิสาหยุดชะงัก แต่นันไม่หยุด ฝ่ามือใหญ่ของนันตบเข้ามาที่หน้าของสุนิสา เธอกระเด็นออกไปนอกบ้านตามแรงตบของนัน “ฉันบอกให้หยุดไง”สไวป์เดินลงมาข้างล่าง สุนิสาตั้งหลักลุกขึ้นยืน แล้วลูบหน้าตัวเองเบาๆ นันขยับข้อมือไปมาแล้วกลับร่างมนุษย์อีกครั้ง
“ฉันเกลียดมนุษย์หมาป่า!!”สุนิสาตะโกน
“ผมห้ามแล้วนะ”ต่ายบอก
“พวกชั้นสูงน่ารังเกียจ”นันพูด สุนิสากัดฟันกรอด
“นี่ ด่าฉันด้วยใช่ไหม”สไวป์พูด นันหันไปมอง บรรยากาศภายในบ้านนั้นตรึงเครียดถึงขีดสุด เฟยนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาสีแดงตัวโปรดของสไวป์ ข้างๆก็มีชาร์มนั่งหน้าเสียก้มหน้ามองพื้น บาธนั่งอยู่ตรงบันได “ว่าไง...”สไวป์ถามอีกครั้ง
“ใครอยากรับ ก็รับ”นันบอกแล้วเดินไปนั่งข้างๆเฟย สุนิสาเดินกลับเข้ามาในบ้าน
“ต่าย!!”สุนิสาตะโกน ต่ายที่นั่งอยู่บนโลงศพถึงกับสะดุ้งเฮือก “เปิดฝาโลง”ต่ายรีบลุกขึ้นยืนแล้วเปิดให้ทันที สุนิสาเดินตึงๆเข้าไปในโลงแล้วตะโกนบอกให้ต่ายปิดฝาโลง
“ถึงเวลานอนของพวกชั้นสูงแล้วเหรอ”นันแขวะ
“สุไม่ได้ยินหรอกนะครับ”ต่ายบอก นันจุ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย
“รุ่นพี่ ฟื้นรึยังคะ”เสียงน้ำดังขึ้น ทุกคนหันไปมองที่ประตูบ้าน ไม่เพียงแค่น้ำ แต่ภัสกับอินก็ตามมาด้วย
“ยัง”สไวป์พูดแล้วเดินขึ้นไปข้างบน “ลูซ คาซ ห้ามใครขึ้นมาข้างบน”สไวป์หันมาบอก
“จ๊ะ”ลูซยิ้ม คาซทำเสียงฮึเบาๆ
“ช่วยไม่ได้ สไวป์กำลังหงุดหงิดที่มีคนพังบ้านนี่นา”คาซบอกเมื่อเห็นสีหน้าของน้ำ “โอ๊ะ! สไวป์ คุณรินมา”คาซตะโกน “วิ้ว~ พาคุณฟ้าสุดสวยมาด้วย”
“ไล่กลับไป”เสียงสไวป์ดังขึ้น
“พี่รินนนน”วินซ์วิ่งลงมาจากชั้น 2 แล้วกระโดดกอดริน “มาเล่นกับผมเหรอฮะ”คาซเอามือปิดหน้า มีเสียงบ่นดังขึ้นแต่ฟังไม่ออกว่าบ่นอะไร แล้วตามด้วยเสียงปิดประตูจากชั้น3
“สไวป์ยังไม่ตื่นเหรอคะ”รินถาม ขณะที่ลูบหัววินซ์ ชาร์มยิ้มน้อยให้ ต่ายหัวเราะแฮะๆ ส่วนคาซก็ยักไหล่ให้
“ก็ตื่นแล้วล่ะคะ แต่ให้ขึ้นไปเยี่ยมไม่ได้”ลูซบอก
“เยี่ยมไม่ได้?”ฟ้าโพล่งขึ้นมา
“สภาพเหมือนสนามรบเลยนะคะ สไวป์อาละวาดเหรอ”รินถามแล้วหัวเราะเบาๆ ฟ้ามองรินแล้วทำหน้างงๆ
“ไม่ใช่หรอก สุนิสากับคุณผู้หญิงผมดำ เขาทะเลาะกันเรื่องเผ่าพันธุ์น่ะ”คาซบอก ลูซกระทุ้งท้องคาซเบาๆเป็นเชิงเตือน
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นมนุษย์ธรรมดานะ”ลูซพูดเบาๆ คาซยักไหล่
“งั้นเหรอคะ”รินหายสงสัย “แล้วน้องสุหายไปไหนล่ะคะ”รินมองหา
“งอนน่ะครับ”ต่ายหัวเราะแหะๆ
“นี่ อย่าพูดเรื่องที่รู้กันเองซิคะ”ฟ้าไม่เข้าใจเรื่องที่คุยกันอยู่ “มารวมตัวกันที่บ้านสไวป์แบบนี้ พวกคุณก็คงไม่ใช่คนธรรมดากันซินะ”
“หวาย รุ่นพี่ฟ้า”ภัสกับอินพูดพร้อมกันเหมือนเพิ่งรู้ตัว “น้ำกลับบ้านกันเถอะ”อินบอก แล้วรีบลากน้ำออกจากบ้านสไวป์ทันที
“อย่าปิดบังกันเลยนะคะ ฉันเคยเห็นสไวป์อาละวาดนะ”
“คุณเห็น...”ต่ายพูดเพื่อความแน่ใจ
“สไวป์ คุณหูแมวสีเงิน คุณตำรวจที่คอยตามรุ่นพี่ริน และ คุณ”ฟ้าชี้ต่าย “อย่าปิดกันเลยนะ”
“ฟ้า มนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเราช่วยพวกเขาไม่ได้หรอกนะ”รินพูด
“เธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาซะหน่อย”คาซยิ้ม “คุณสาวต้องสาป~”
“พี่ชาย ไม่ลงไปหารุ่นพี่รินหน่อยเหรอคะ”เซลีน่าถามเบาๆ สไวป์ไม่ตอบอะไร แต่กลับกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น “พี่ชาย...”เซลีน่าไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของสไวป์ได้ ไม่ใช่เพราะมืด แต่เพราะเธอหันหลังให้สไวป์อยู่ สไวป์ก้มลงซุกคอเด็กสาวแล้วเลียเบาๆก่อนกัดที่ต้นคอขาวเนียนนั่น “อึก...พี่ชาย....”มือของเซลีน่ากำกระโปรงแน่น สไวป์ค่อยๆดูดเลือดขึ้นมากิน ใบหน้าของเซลีน่าแดงระเรื่อ ร่างกายภายใต้อ้อมกอดของสไวป์สั่นระริก
“?”สไวป์ถอนเขี้ยวออกแล้วมองร่างน้อยๆบนตักตัวเอง
“อะ...อิ่มแล้ว เหรอคะ”เซลีน่าถามเสียงสั่น สไวป์ดันอีกฝ่ายลงไปนอน “ดื่มเลือดอีกซิคะ พี่ชาย...”เซลีน่าหลบตาสไวป์
“ฮึ?”ชิโอริมองขึ้นไปชั้น3
“ชิโอริช่วยกางเขตเก็บเสียงที่ห้องสไวป์หน่อยซิ”คาซพูด “ถึงคนอื่นจะไม่ได้ยิน แต่ฉันก็ได้ยินนะ
“ฉันก็ได้ยิน”นันบอกแล้วทำเสียงไม่พอใจ “น่าเกลียดที่สุด” คนอื่นทำหน้างงๆ
“เห?”ชาร์มมองหน้านัน
“ฮิ ทีกับฉันยังแค่นอนกอดเอง”ลูซหัวเราะเบาๆ
“ฉันกลับบ้านดีกว่า”เฟยพูด นันพยักหน้าเห็นด้วย “ตามไปดูเด็ก 3 คนนั้นด้วย ว่ากลับถึงบ้านรึยัง”เฟยลุกขึ้นจากโซฟา “ไป ชาร์ม”เธอหันมามองชาร์มก่อนเดินออกไปพร้อมนัน
“กลับก่อนนะ”ชาร์มบอก แล้วรีบเดินตามนันกับเฟยไป
“วินซ์ ห้องนอนวินซ์อยู่ไหนเหรอ”รินถามเด็กน้อย วินซ์ยิ้มน้อยๆแล้วชี้ขึ้นไปชั้น 2
“สไวป์อยู่ข้างบนเหรอ?”ฟ้าถาม ลูซพยักหน้าให้ “คนเดียว?”
“2 ต่างหาก มีคุณหนูเอล์ฟอยู่ด้วย อ่อก!”คาซพูดแล้วโดนลูซถีบตกบันได “ช่างเถอะน่า ยังไงคุณหนูคนนี้ก็เคยเห็นสไวป์ตอนอาละวาดล่ะน่า”คาซลูบก้นตัวเอง
“พวกคุณไม่ต้องใส่ใจหรอกคะ ตอนนี้กลับบ้านไปเถอะ คราวหน้าค่อยมาเยี่ยมใหม่”ลูซยิ้มน้อยๆ
“นั่นสินะคะ งั้นกลับบ้านก่อนนะคะ”รินยิ้มแล้วลูบหัววินซ์ “พี่กลับก่อนนะ”
“ฮะ”วินซ์ยิ้ม
“น้องฟ้า กลับกันเถอะ อยู่นานๆเดี๋ยวโดนสไวป์โกรธเอานะ”รินบอก ฟ้าหันมามอง ตอนแรกทำเหมือนไม่อยากกลับ แต่พอไฟชั้นสามเริ่มดับ ฟ้าเลยรีบพยักหน้าแล้วตามรินออกไปก่อนไฟจะดับหมดทั้งบ้าน
“ใครปิดไฟครับเนี่ย”ต่ายพูดในความมืดหลังจากประตูบ้านปิด
“สไวป์”คาซตอบ “รีบๆทำให้ตาชินกับความมืดซะ อีกนานกว่าไฟจะติด”
“งั้นผมเปิดฝาโลงให้สุเลยนะ”ต่ายพูด
“อย่าดีกว่า”ชิโอริบอก “ออกมาตอนนี้จะทำให้ทุกอย่างแย่ลงนะ”
“ทำไมล่ะครับ?”ต่ายงง
“ถ้าสุเดินขึ้นไปข้างบนแล้วเห็นภาพ...แบบนั้น มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ”คาซบอก ต่ายส่งเสียง อ้อ “อย่างน้อยเงียบๆอย่างนี้ ก็คงไม่ได้ยินเสียง เพราะเขตแดนเก็บเสียงของชิโอริเลยนะเนี่ย”คาซหัวเราะ
“คุณคาซอิจฉาซินะ”ต่ายหัวเราะเบาๆ คาซสะอึก
“นี่ๆ พูดเรื่องอะไรกันเหรอฮะ”วินซ์ถาม
“ไม่มีอะไรหรอกวินซ์”บาธตอบ “เราไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะนะ”วินซ์พยักหน้าแล้วก็พากันออกไปข้างนอก
“ลืมไปเลยว่าวินซ์อยู่ด้วย”คาซพูด
“ก็เด็กคนเดียวนี่นา”ลูซบอก ต่ายเอนตัวลงไปนอนบนโลงศพ แล้วเอาหูกระต่ายปิดตา “คาซไม่เสียดายบ้างเหรอ”คาซเดินไปนั่งที่โซฟาแทน
“ก็นะ”คาซตอบ ชิโอริหัวเราะหึๆ “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยชิโอริ เดี๋ยวฉันก็เจอเอล์ฟอีกนั่นล่ะ”
“ไปเกิดเป็นเอล์ฟไม่ง่ายกว่ารึไง”ชิโอริพูด “อย่างนั้นเจอเอล์ฟเยอะเลยนะ”
“ไปเกิดใหม่ ถ้าหน้าตาขี้เหร่ขึ้นมาจะทำยังไงเล่า”คาซว่า ลูซกับต่ายหัวเราะ
“คาซ เอล์ฟน่ะไม่มีหน้าตาขี้เหร่หรอกนะ”ชิโอริบอก “เอล์ฟนะ ไม่ใช่ยักษ์โทรล”ทีนี้ล่ะทั้งสามก็หัวเราะลั่น คาซทำหน้าบึ้ง
“ใช่ครับ คุณชิโอริพูดถูก “ต่ายพยายามหยุดหัวเราะ
“พอๆ ไม่ต้องย้ำแล้ว”คาซตะโกนห้าม
“รุ่นพี่ริน”ฟ้าพูดขึ้น ขณะเดินตามรินกลับบ้าน
“ค่ะ?”รินหันกลับมามอง “มีอะไรเหรอ น้องฟ้า”รินเอียงคอมองด้วยสีหน้าสงสัย
“พวกเขาในบ้านหลังนั้นเป็นใครเหรอ”ฟ้าถาม รินยิ้มให้นิดๆแล้วหันกลับไปเดินต่อ “รุ่นพีริน!”
“ให้พวกเขาเป็นคนบอกเองดีกว่านะคะ”รินบอก
“ไม่เห็นต้องเดินมาส่งพวกเราเลยนี่คะ”อินหันไปมองเฟย
“พวกเธอเพิ่งสร้างศัตรูนะ”นันพูด “จะกลับบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงกัน”ชาร์มกับเฟยพยักหน้าเห็นด้วย
“เข้าใจแล้วๆ”ภัสตอบอย่างเบื่อหน่าย “ฉันเป็นแม่มดนะ พอที่จะดูแลตัวเองได้หรอกน่า อีกอย่างน้องน้ำก็เป็นนิมฟ์ เรื่องหายตัวน่ะของถนัด”ภัสยักไหล่ “แล้วก็ชายคนนั้น ต้องการรุ่นพี่น่ากลัวนั่นมากกว่า”
“รุ่นพี่น่ากลัว?”ชาร์มทำเสียงสงสัย
“รุ่นพี่สไวป์น่ะคะ”น้ำตอบ
“แค่เฉียดเข้าใกล้ก็สยองแล้ว”อินเสริม “ได้ข่าวว่าฆ่าคนตั้งเยอะเลย หรือไม่ก็ใครได้คุยกับรุ่นพี่คนนั้น วันต่อมาจะหายตัวไปอย่างลึกลับ”
“มีคนนึง ที่รุ่นพี่แกบอกว่า วันนี้ถึงฆาตน่ะ ตอนเย็นเดินอยู่กับเพื่อนๆ จู่ๆก็หายตัวไป แล้วไม่มาโรงเรียนอีกเลย”ภัสบอก
“งั้นเหรอ...”ชาร์มพึมพำ “แต่สไวป์ก็ไม่เห็นดูน่ากลัวเลยนี่นา”
“ตอนกระชากร่างมนุษย์ออกมากินก็...”นันเผลอพูดแล้วรีบปิดปากตัวเอง ทั้ง 5 คนหันมองนัน “อย่ามองกันแบบนี้”นันพูดเสียงดุดัน
“หลงเสน่ห์สไวป์เข้าแล้วซินะ นัน”ชาร์มยิ้ม “ตอนเลือดคนอื่นเปื้อนตัวสไวป์ มันสุดยอดมากเลยนี่นา”
“เลือด...คนอื่น”เด็กสาวม.ต้นทั้งสามพูดพร้อมกัน
“เดี๋ยวมีโอกาสได้เห็น ก็รู้เองล่ะ”เฟยพูดแล้วเดินนำหน้า “รีบๆกลับบ้านกันดีกว่า”
“จ้าๆ”ชาร์มรีบตอบ
“ทามะ เจ้าจงรีบไปหาท่านลอร์ด”เนโอะพูดในความมืด เจ้าแมวสีดำเดินเข้ามาคลอเคลียที่มือข้างที่เคยขาดไปเพราะชิโอริกระชากขาด เนโอะค่อยๆขยับมือมาลูบหัวทามะเบาๆ “ฉันอนุญาตให้ใช้ร่างนั้นได้”เนโอะพูดเบาๆ
“เมี๊ยว~”ทามะร้องเบาๆแล้วหันหลังวิ่งออกไปจากห้องพักของเนโอะ
“ฉันกำลังจะกลับไปหาแล้วนะ”เนโอะพึมพำ
“เมี๊ยว~”เสียงทามะดังขึ้น มันยังร้องเรื่อยๆและรอจนสไวป์เริ่มขยับแล้วลุกขึ้นมานั่งมองมัน
“มาทำไม”สไวป์ยังนั่งอยู่บนเตียง เจ้าแมวน้อยสีดำเอาอุ้งเท้าตะกรุยหน้าต่าง บ่งบอกว่าเปิดหน้าต่างให้หน่อย สไวป์ยื่นมือไปหยิบกางเกงมาใส่แล้วเดินไปหาทามะ เจ้าแมวน้อยค่อยๆถอยออกจากรัศมีหน้าต่าง สไวป์เปิดหน้าต่างออก
“พี่ชาย...”เซลีน่าละเมอ สไวป์หันกลับไปมอง
“เนโอะสั่งให้ฉันมาหาเธอ”เสียงเล็กๆดังขึ้น สไวป์หันกลับมามอง แมวสีดำนั้นหายไปแล้ว ตรงหน้ามีเพียงเด็กผู้หญิงตัวน้อยผมดำ ตาสีทอง ผิวขาวอมชมพูนั่งอยู่บนลังคา “ไม่ชวนฉันเข้าไปข้างในหน่อยเหรอ ข้างนอกนี้มันหนาวนะ”ทามะพูด สไวป์ไม่พูดอะไรแล้วปิดหน้าต่าง “อ้าว...”สไวป์กลับไปนอนที่เตียง “เนโอะจะกลับมา... เมี้ยว~”ทามะพูดแล้วกระโดดหายไป
“พี่ชาย...”เซลีน่าลืมตาขึ้น “เช้าแล้วเหรอคะ”
“หลับต่อเถอะ”สไวป์ลูบหัวเซลีน่าแล้วจูบหน้าผากเธอเบาๆ
“คะ...”เซลีน่าตอบก่อนจะหลับตา
“ทั้งหมอนั่น แล้วก็หมอนั่นทำไมต้องมาพร้อมกันด้วย”สไวป์พึมพำแล้วกอดเด็กสาวในอ้อมกอดแน่น
“เมี๊ยว~”ทามะเดินเข้ามาในห้องพักของเนโอะ
“เด็กดี ไปบอกท่านลอร์ดแล้วซินะ”เนโอะพูด ทามะพยักหน้า “ที่เหลือก็แค่รอเวลาไปหาท่านลอร์ด”
“นายใหญ่ นายท่าน [ตื่น] แล้วเหรอครับ”ชายชราถามเสียงเบา อารมณ์นั่งอยู่บนบัลลังค์ของราชาผีดูดเลือด เขาหลับตาแล้วไม่พูดอะไร
“ใครมา”ซักพักหนึ่งอาเธอร์ก็พูดขึ้น
“กระหม่อมเอง นายใหญ่”ชายคนหนึ่งกล่าว “กระหม่อมไม่คิดว่าท่านจะกลับมาโรมาเนียเร็วขนาดนี้”เสียงของชายผู้คนนั้นสั่นเครือ
“เจ้าเองรึ ราชาแห่งผีดูดเลือด รัชทายาทของเจ้าสบายดีไหม”อาเธอร์ลืมตาขึ้นแล้วมองบุคคลตรงหน้า
“ไม่เลย เขายังอ่อนแอ”ราชากล่าว
“งั้นรึ”อาเธอร์ยิ้ม “ส่งรัชทายาทของเจ้าไปประเทศไทย ไปแยกลูกข้าออกมาจากมนุษย์หมาป่าซะ”อาเธอร์ส่งเสียงเหี้ยม
“แต่ว่า...นายใหญ่”ราชาลังเล
“ฆ่ามนุษย์หมาป่านั่นด้วย”
“เอ่อ...ได้ขอรับ”
“แยกนายท่านออกมาห่างๆมนุษย์หมาป่าเหรอ เสด็จพ่อ”เด็กหนุ่มผมทองวัย 22 กล่าว ราชาพยักหน้า “ถ้าทำแบบนี้ นายใหญ่ก้รู้ซิ ว่าข้าได้อ่อนแอ และขี้โรคนะครับ”
“ท่านสั่งมา เจ้าจงทำตามเถิด พรุ่งนี้ตอนบ่ายเจ้าต้องไปสนามบิน จงเตรียมตัวให้พร้อม”
“เข้าใจแล้วครับ”
“อรุณสวัสดิ์คะ พี่ชาย”เซลีน่าแต่งตัวเรียบร้อยยืนถือถาดอาหารอยู่ตรงปลายเตียง “เนื้อดิบกับเลือดหมูคะ พี่ชาย”เซลีน่าวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะข้างเตียง สไวป์เอื้อมมือไปกอดเอวเซลีน่าแล้วดึงเธอมานั่งบนเตียง
“เมื่อคืนหลับสบายไหม”สไวป์ถาม เซลีน่าพยักหน้าเบาๆ “แล้วหายเจ็บรึยัง”สไวป์ถามเสียงอ่อย เซลีน่าหน้าแดงแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง
“หายแล้วคะ หนูลงไปทานอาหารก่อนนะคะ”เซลีน่าเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว สไวป์ยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ
“เด็กน้อย”ชิโอริพูด สไวป์หันไปมองเงาดำที่ลอยอยู่
“แอบดูรึไง”สไวป์พูด
“เพิ่งมาต่างหาก หนักมากไปหน่อยรึไง เมื่อวานก็ทำไฟดับทั้งวันเลยนะ”ชิโอริพูดแซว “กี่ยกล่ะ”
“เลิกยุ่งเรื่องของฉันซะทีเถอะน่า”สไวป์บอก
“เขินที่จะบอกย่ารึไง”
“วันนี้ยังไม่มีใครมาใช่ไหม”สไวป์เปลี่ยนเรื่อง
“แซวแค่นี้ อย่าทำเป็นเปลี่ยนเรื่องน่า วันนี้มาทุกคนนั่นล่ะ”ชิโอริบอก
“ไล่กลับไปให้หมด”สไวป์ลุกขึ้นจากเตียง
“ไปไล่เองซิ”ชิโอริกล่าว สไวป์จุ๊ปากอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินไปอาบน้ำ ชิโอริส่ายหัวเบาๆแล้วลอยออกไปนอกห้อง
“มาทำไมกัน”สุนิสานั่งกอดอกอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับนัน “ไม่มีธุระอะไรให้มาซะหน่อย”
“แล้วเธอล่ะ ยัยผีดูดเลือด ไม่มีบ้านให้กลับรึไง”นันพูด สุนิสากำหมัดแน่น “ฉันก็ไม่ได้อยากมาที่นี่หรอก เหม็นสาบพวกชั้นสูง”ต่ายเอาหูปิดตาแล้วส่ายหัวไปมา คาซพึมพำว่า [เอาอีกแล้ว...] ภัสเห็นท่าไม่ดีเลยชวนอินกับน้ำออกไปนั่งข้างนอก เฟยถอนหายใจเบาๆ ชาร์มไม่ได้สนใจคนอื่น เธอเอาแต่จ้องเซลีน่าที่นั่งอยู่ข้างๆลูซ รินยังนั่งจิบน้ำชาและไม่ได้สนใจสองคนนั้นที่กำลังทะเลาะกัน ฟ้าพยายามมองไปทางอื่น ชิโอริลอยเอื่อยๆอบู่บนชั้นสาม แกร๊ก เสียงเปิดประตูบนชั้นสาม ทำให้นันกับสุนิสาเลิกทะเลาะกัน
“มาสุมหัวอะไรกันที่บ้านฉัน”สไวป์พูดขึ้นขณะปิดประตูห้อง “ว่างนักเหรอ คิดว่าฉันจะไม่ว่าอะไรรึไง มานั่งเล่นบ้านฉันเนี่ย”
“บ่นเป็นผู้หญิงไปได้”เฟยพึมพำ สไวป์หันไปมองแล้วกัดฟันกรอดเพราะว่าเฟยตรงๆไม่ได้
“เจอคนสยบสไวป์ได้แล้ว”ชิโอริพึมพำ แค่พอให้สไวป์ได้ยิน
“พี่ชาย อย่าไปว่าพวกเขาเลยนะคะ”เซลีน่าพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ สไวป์ไม่ทำเสียงฮึดฮัด หรืออะร็ตามที่บ่งบอกว่าไม่ชอบ เขาเพียงแค่เดินลงมาข้างล่าง
“สุนิสา ต่าย”สไวป์พูดโดยไม่หันไปมอง “หมอนั่นกำลังเคลื่อนไหวเตรียมตัวให้พร้อมซะ”
“หมอนั่น... เข้าใจแล้ว”สุนิสาหันไปมองสไวป์
“เข้าใจแล้วครับ”ต่ายยิ้ม “งั้นผมขอเวลาไปเก็บวัตถุดิบก่อนนะครับ”ต่ายลุกขึ้นยืนแล้วลากโลงศพออกไปข้างนอก
“พี่ชาย ผู้ชายคนนั้นเหรอคะ”เซลีน่าเงยหน้าถาม สไวป์พยักหน้าเบาๆคนอื่นๆที่ไม่เคยเจอเนโอะต่างมีสีหน้างงๆ
“พี่สไวป์ คืนนี้จะมีพายุใหญ่ฮะ”วินซ์เดินออมาจากห้องของตัวเอง “คุณพี่หมาป่าระวังด้วยนะครับ”
“นานๆจะมีพยากรณ์อากาศจากวินซ์นะเนี่ย”คาซหัวเราะเบาๆ “พายุใหญ่ซะด้วย ท่าทางจะเรื่องใหญ่กว่าคราวที่แล้วนะ”
ความคิดเห็น