คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รอยเลือดที่ 7 เอล์ฟ และ ความฝัน
“...”เดลทำตัวไม่ถูก
“คุณชิโอริ...”ต่ายเสียงสั่น
“จะหลับยาวเหมือนเมื่อ 500 ปีที่แล้วไม่ได้นะ”ชิโอริกอดสไวป์แน่น เดลเดินเข้ามา “อย่าเข้ามาใกล้นะ”ชิโอริจ้องหน้าเดล “เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ”เดลกลืนน้ำลาย
“คุณชิโอริ พาสไวป์กลับบ้านก่อนเถอะครับ”ต่ายบอก
“ฉันจะกลับมาฆ่าแก เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ”ชิโอริโมโหก่อนหยิบผ้าคลุมมาคลุมตัว ต่ายพยุงสไวป์ให้ยืนขึ้น แล้วพากลับบ้าน
“เดี๋ยวซิ!”เดลตะโกน “500 ปีที่แล้วหมายความว่าไง เด็กนั่นเป็นผีดูดเลือดจริงๆซินะ”ชิโอริหยุดเดิน
“คุณชิโอริ...”ต่ายมอง
“ผมรู้วิธีแก้นะ”เดลบอก
“วิธีแก้.... มนุษย์อย่างเธอจะไปรู้อะไร”ชิโอริมอง ต่ายดึงผ้าคลุมชิโอริเบาๆพอให้เธอรู้สึก “อะไร...”ชิโอริหันกลับมามอง
“คุณเนโอะมา”ต่ายบอกแล้วหันไปมองทางขวาของตัวเอง เนโอะกับทามะยืนมองทั้ง 4 อยู่บนหลังคาบ้านแถวนั้น ชิโอริกัดฟันกรอด “เรารีบกลับบ้านก่อนเถอะครับ”ต่ายเดินต่อ
“เลือดของมนุษย์ 99 คน”เดลพูด
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี”ชิโอริบอกแล้วเดินตามต่ายไป เดลจึงได้แต่ยืนมองทั้ง 2 เดินจากไป
“คุณต้องการรู้เรื่องท่านลอร์ดเหรอ”เนโอะกระโดดลงมา
“ท่านลอร์ด?”เดลทวน
“ใช่แล้วล่ะ ท่านลอร์ด ฉันพูดไม่ผิดหรอก คุณตำรวจ”เนโอะยิ้ม “สไวป์น่ะ เป็นนายใหญ่ของผีดูดเลือด”เดลทำหน้างงๆ
“บอกผมทำไม”เดลพูด
“ก็เห็นว่าคุณอยากรู้”เนโอะบอก “ในเมื่อถามทางจากนั้นไม่ได้ ก็มาถามศัตรูของพวกนั้นไม่ดีกว่าเหรอครับ”หูแมวสีขาวกระดิกไปมา “นี่ คุณตำรวจจะมองหูของฉันไปถึงไหน”เดลสะดุ้งโหยง “หรือติดใจจากแม่สาวหูแมวคนตะกี้ แต่น่าเสียดายนะ ฉันกางกรงเล็บแบบเธอคนนั้นไม่ได้”เนโอะยักไหล่
“อ๊ะ!”เสียงหนึ่งดังขึ้น ทั้งเดลทั้งเนโอะหันไปมอง “คะ...คุณตำรวจคะ มะ...มาทางนี้ที”เซลีน่าวิ่งไปดึงเดลออกมาห่างๆเนโอะ “ทางนี้คะ”
“ครับๆ”เดลเดินตามเซลีน่าไป แต่ก็หันมามองเนโอะแว่บหนึ่ง “!”เนโอะหายไปแล้ว
“ว๊าย!!”เซลีน่าร้อง เดลหันกลับมา
“คุณหนูจะพาคุณตำรวจหนีไปไหนเหรอ”เนโอะบีบแขนเซลีน่า “ฉันยังไม่ได้เอาคืน เรื่องที่ยิงฉันเมื่อกี้เลยนะ”เนโอะบีบแขนเซลีน่าแรงขึ้น จนเซลีน่าน้ำตาซึม
“ปล่อยหนูนะ ฮึก...”เซลีน่าร้องไห้
“นี่ คุณทำอะไรเด็กน่ะ”เดลห้าม “!”เนโอะปัดเดลออก
“เดี๋ยวฉันจะคุยกับคุณตำรวจทีหลังนะ”เนโอะยิ้มอย่างเป็นมิตร(?) “แต่กับเธอ คุณหนู ฉันต้องจัดการเธอ”เนโอะหันกลับมาหาเซลีน่า
“ก็...ก็คุณจะฆ่ารุ่นพี่ ฮึก...”เซลีน่าพูดทั้งน้ำตา
“อย่านะ!!”เดลร้อง
สไวป์ลืมตาขึ้นแล้วผลักต่ายออกไป “เฮ้ สไวป์!”ต่ายร้อง
“สไวป์จะไปไหน”ชิโอริวิ่งตามสไวป์ สไวป์ไม่ตอบ “ไปทางนั้นไม่ได้นะ”ชิโอริเอื้อมมือไปคว้าแขนสไวป์ “เธอเพิ่งฟื้นนะ”ชิโอริพูด ต่ายวิ่งตามมาทัน
“ฉันจะไปช่วนเด็กคนนั้น!!”สไวป์ผลักชิโอริออกไป แล้ววิ่งกลับไปทางเก่า
“เด็กคนนั้น? เด็กคนไหน สไวป์!”ชิโอริวิ่งตามไป
“สไวป์ คุณชิโอริ”ต่ายหอบแล้ววิ่งตามทั้ง 2 คน
“อย่านะ!!”เดลร้องเมื่อเห็นเนโอะง้างดาบขึ้นเหนือหัว เซลีน่าเงยหน้ามอง นัยน์ตาเบิกกว้าง ริมฝีปากของเธอสั่นระริก เนโอะฟาดดาบลง
“กริ๊ด!!!”เซลีน่าร้องลั่น ฉัวะ เลือดสีแดงสดกระเด็นไปทั่วพื้นที่แถบนั้น
“สไวป์!!”ชิโอริร้อง เซลีน่าลืมตามองคนตรงหน้าเธอ
“ระ...รุ่นพี่!”สไวป์กอดเซลีน่าไว้แน่น รอยดาบฟันเป็นทางยาวที่กลางหลังสไวป์
“ยัยเอลฟ์ ชอบหาเรื่องใส่ตัวจังนะ”สไวป์ยิ้ม
“รุ่นพี่ๆ”เซลีน่าร้องไห้
“ไอ้เด็กเหลือขอ!!”ชิโอริโกรธแล้วพุ่งเข้าใส่เนโอะ เนโอะกระชับดาบในมือแน่น
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”เดลเข้ามาดู
“อย่ายุ่ง!”สไวป์ตะคอก
“รุ่นพี่ รุ่นพี่เจ็บไหม”เซลีน่าร้องไห้ไม่หยุด “รุ่นพี่บาดเจ็บอีกแล้ว”เซลีน่าก้มหน้าก้มตาร้องไห้ ต่ายวิ่งมาถึง
“ฉันหายแล้ว”สไวป์บอกแล้วลูบหัวเซลีน่า
“โฮ~”เซลีน่าปล่อยโฮแล้วกอดสไวป์แน่น
“หยึย ถ้าคาซมาเห็นมีหวัง...”ต่ายคิดแล้วมองหาชิโอริ “คุณชิโอริ!”ต่ายเห็นชิโอริกำลังฉะกับเนโอะ นัยน์ตาของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำเธอเกือบขาดสติ แต่พอมาเห็นฉากเมื่อกี้ก็ทำสติของเธอขาดผึง “สไวป์ เดี๋ยวผมจะไปตามคาซก่อนนะ อย่าให้เขาทำอะไรบ้าๆไปมากกว่านี้นะ”ต่ายบอกแล้ววิ่งกลับไปที่บ้าน
“อึก!”สไวป์รู้สึกเจ็บแผล “ทำไมยังไม่สมานอีก”สไวป์คิด
“พวกเราหนีไปที่ที่ปลอดภัยก่อนเถอะนะ”เดลบอก สไวป์ทำตาขวางจ้องหน้าเดล “อย่าดื้อได้ไหม”เดลเหลืออด
“รุ่นพี่สไวป์ หนีไปบ้านรุ่นพี่กันก่อนเถอะคะ”เซลีน่าพูดทั้งน้ำตา “หนูกังวลเรื่องแผลของรุ่นพี่...”
“ยัยเอลฟ์ เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะน่า”สไวป์พูด “รีบหนีไปซะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปหาที่โรงเรียน”
“แต่...รุ่นพี่คะ...”เซลีน่าพยายามจะพูดแต่สไวป์ดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วผลักออกไปห่างๆ
“แกด้วย”สไวป์หันไปบอกเดล “มนุษย์ธรรมดาๆ หนีไปซะเถอะ นี่มันเรื่องของคนอาวุโส”สไวป์แสยะยิ้ม “ฝากยัยเอลฟ์ของฉันด้วยนะ”เซลีน่าสะดุ้งใบหน้าของเธอร้อนผ่าว
“ผมไม่รับคำขอร้องของเธอหรอกนะ”เดลบอกแล้วเดินมาหาเซลีน่า “แต่มีหน้าที่ต้องดูแลประชาชน เพราะงั้นเธอต้องไปกับพวกเราด้วย”เดลประกาศกร้าว
“ฉันมีเรื่องต้องสะสาง”สไวป์กางเขตแดนครอบลานต่อสู้ “ไปซะ ก่อนจะไม่มีโอกาสได้หนี”สไวป์พูดจบแล้ววิ่งเข้าไปขวางเนโอะกับชิโอริ สไวป์หยุดชิโอริด้วยมือด้วยมือเปล่าก่อนจะหันไปคว้าปืนยิงใส่เนโอะ
“รุ่นพี่!”เซลีน่าร้องก่อนเดลจะพาหนีไป
ต่ายวิ่งกลับมาที่บ้านใช้เวลาไปเกือบ 10 นาทีกว่าๆ เขายืนหอบอยู่หน้าบ้านก่อนจะวิ่งเข้าไปข้างในบ้าน “คุณผู้ปกครองสติแตกแล้ว...แฮ่กๆ...”ต่ายร้อง “ปะ...ไปช่วย สไวป์ห้ามที...”
“หมอนั่นน่ะนะ สติแตก”คาซถาม ต่ายพยักน้าถี่ๆ
“สไวป์ไม่ให้พวกเราออกจากบ้าน”บาธบอก
“อะ...ออกได้ครับ”ต่ายตอบ “เร็วๆเถอะครับ ท่าทางคุณผู้ปกครองอาจจะทำลายเมืองทิ้งได้เลยนะครับ”คาซลองเดินออกจากเขตประตูบ้าน
“โอ๊ะ ออกได้แล้ว”คาซดีใจ “เอาล่ะ สู้กันอยู่ที่ไหน”คาซหันมาถามต่าย
“ทาง...ไปโรงเรียนน่ะครับ”ต่ายหายใจถี่ๆเพื่อรับอากาศเข้าไปในปอด คาซวิ่งออกไป
“ฉันไปด้วย”สุนิสาลุกขึ้นจากโซฟา
“คุณเนโอะอยู่ด้วย”ต่ายบอกสุนิสาเบาๆ
“ฉันไปด้วย คาซ”ลูซรีบตามคาซไป
“ว่าไงนะ!”สุนิสามองต่าย
“คุณเนโอะกำลังสู้อยู่กับคุณผู้ปกครอง”ต่ายบอก
“ฉันไป ก็ช่วยอะไรไม่ได้ซินะ”สุนิสาพึมพำ
“ผมตามคุณคาซไปก่อนนะครับ”ต่ายคว้าโซ่ลากโลงศพขึ้นมา “ช่วยเตรียมกล่องยาเตรียมทำแผลไว้ก็ดีนะครับ”ต่ายยิ้มแล้วลากโลงศพออกไป
“เฮ่อ...”สุนิสาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวเดิม
“เดี๋ยวพวกเขาก็กลับมาฮะ”วินซ์บอก “ใช่ไหมฮะ บาธ”วินซ์หันไปมองบาธ บาธพยักหน้าเบาๆ
“ถอยไปสไวป์!”ชิโอริผลักสไวป์ออกไปห่างๆ “ฉันจะฆ่ามัน”หางของชิโอริโจมตีเนโอะไม่ยั้ง
“คุณแมวสีม่วง ไม่ใช่เผ่าครึ่งแมวธรรมดาๆซินะ”เนโอะปัดป้องการโจมตีของชิโอริ
“ฉันไม่ใช่เผ่าครึ่งแมว เจ้าเด็กเหลือขอ!”กรงเล็บของชิโอริเฉียดแขนของเนโอะไป แต่แรงลมก็ฝากรอยแผลยาวบนแขนของเนโอะ ผ้าคลุมของชิโอริโบกสะบัด สไวป์เริ่มหัวเสีย แต่ก็เข้าไปห้ามไม่ได้แล้ว บาดแผลของเขายังคงสร้างความเจ็บปวดให้เขาอยู่ เลือดไหลซึมออกมาเป็นระยะๆ สไวป์หันไปเห็นคาซ ลูซ และต่ายอยู่นอกเขตแดนของเขา
“เจ้าหูกระต่ายลากโลงศพของแกเข้ามาซิ”สไวป์ตะโกน ต่ายทำหน้างงๆแล้วมองคาซกับลูซก่อนจะลากโลงศพเข้าไปข้างในเขตแดน
“มีอะไรเหรอครับ”ต่ายถาม
“แผลฉัน มันไม่หาย บอกเจ้าปีศาจในโลงศพแกเอายามาสมานแผลออกมาซิ!”สไวป์บอก
“ห๊ะ! ยา?”ต่ายงง “นี่มันแค่ปีศาจลามกธรรมดาๆนะครับ”ต่ายบอก
“เถอะน่า ไม่งั้นก็เปิดโลงให้ฉันเข้าไป”สไวป์อารมณ์เสีย “พอฉันเข้าไปแล้วฉันจะปลดเขตแดน บอกให้ 2 คนนั้นหาทางแยกคู่นั้นออกจากกันที”สไวป์ชี้ไปทางเนโอะกับชิโอริ
“เข้าใจแล้วครับ”ต่ายยิ้มแหยะๆแล้วเปิดฝาโลงให้สไวป์ สไวป์เดินเข้าไปข้างใน สวบ เสียงอะไรบางอย่างพุ่งทะลุผ่านตัวคน สไวป์กับต่ายหันไปมอง หางสีม่วงของชิโอริพุ่งทะลุต้นแขนเนโอะก่อนที่จะมัดแขนเนโอะแล้วรัดแน่น “เหวอ รัดจนเลือดออกเลย”ต่ายร้อง
“ปล่อยนะ คุณแมวสีม่วง”เนโอะง้างดาบจะฟันหางชิโอริ
“ไม่ปล่อย!!”ชิโอริตะคอก แล้วบีบแน่นก่อนกระชากของเนโอะให้หลุดออกจากร่าง
“อ๊ากกกกกก”เนโอะปล่อยดาบในมือแล้วกุมแผลที่ต้นแขน เลือดทะลักออกมาไม่หยุด ชิโอริมายืนอยู่ข้างหน้าเนโอะ
“เสียแขนข้างเดียวมันไม่พอหรอก”ชิโอริมองด้วยสายตาอาฆาต “คราวก่อนก็ทำให้สไวป์ความทรงจำขาดหาย”ชิโอริกางกรงเล็บออก
“แง่ว!!”ทามะส่งเสียงขู่อยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่ง ชิโอริเหลือบตาไปมอง
“คุณ
“เอาคืนที่ทำแขนฉันขาด”เนโอะกระทืบที่ท้องชิโอริสุดแรง
“หยุดนะ! โอ๊ย”สไวป์รีบปิดหูอีกครั้ง ที่ทามะร้อง “คาซ!”สไวป์ตะโกนเรียก
“รู้แล้วน่า”คาซบอก “เสียงบ้าอะไรฟ่ะเนี่ย”คาซวิ่งเข้าไปหยุดเนโอะ “ย้ากกกก”คาซพุ่งชนให้เนโอะล้ม
“แค่กๆ”ชิโอริลุกขึ้นนั่ง ผ้าคลุมหลุดออกจากหัวของชิโอริ ลูซกับคาซหันมอง
“อย่าให้หมอนั่นหนี”สไวป์ตะโกน เมื่อเห็นเนโอะวิ่งออกไป “จับ...”สไวป์ทรุดฮวบ
“สไวป์!”
“หือ...ฉันกำลังทำอะไร...”สไวป์พึมพำ
“ระ...รุ่นพี่”เสียงเซลีน่าดังเข้ามาในโสตประสาทของสไวป์ สไวป์เริ่มเห็นภาพตรงหน้าตัวเอง มือของเขาเปื้อนเลือด ตรงหน้าของเขามีศพผู้หญิงนอนอยู่หลายคน เซลีน่ายืนตัวสั่นอยู่ไม่ห่างกันนัก “ฮึกๆ รุ่นพี่...อย่าเข้ามา...นะ”เซลีน่าสะอึกสะอื้น
“ทำไม”สไวป์คิดแล้วทำหน้าไม่เข้าใจ
“อย่านะ!”เซลีน่ากรีดร้อง ร่างกายของสไวป์เดินเข้าไปใกล้เซลีน่า
“เฮ้! หยุดๆ”สไวป์คิด แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามคำสั่ง มือของเขาหยิบปืนสั้นขึ้นมา “จะทำอะไร!”สไวป์โวยวาย
“มะ...ไม่”เซลีน่าร้องไห้ ปืนของสไวป์จ่อเข้าไปในโพรงปากของเด็กสาวก่อนลั่นไกปืน
“แฮ่กๆ”สไวป์ลืมตาตื่น “ฝัน...”สไวป์เหงื่อท่วมตัว เขาหายใจถี่ๆเพื่อรับอากาศเข้าปอด ก่อนมองรอบๆตัว ข้างซ้ายของเขามีลูซอยู่ด้วยเหมือนทุกครั้ง มีเสียงขยับตัวจากข้างขวาของเขา สไวป์หันไปมอง “!”เอล์ฟสาวผมทองนั่งหลับอยู่ข้างๆเตียง “ยัยเอล์ฟ...”สไวป์เผลอยิ้ม มือของสไวป์ขยับไปลูบผมเด็กสาวเบาๆ
“อืม...”เซลีน่าพึมพำ สไวป์ก้มหน้ามาฟัง “รีบๆ ตื่นนะคะ...”
“ตื่นแล้ว”สไวป์ยิ้ม
“อรุณสวัสดิ์ครับ สไวป์”ต่ายเดินเข้ามาในห้อง
“ชู่”ลูซแตะมือที่ริมฝีปากตัวเอง ต่ายทำหน้างง ลูซชี้ไปทางสไวป์
“ฮ่ะๆ”ต่ายหัวเราะเบาๆ สไวป์นอนกอดเซลีน่าแถมยังยิ้มอย่างมีความสุข “คุณ
“ฉันตายไปแล้วนี่นา”ลูซยิ้ม คาซเดินเข้ามาในห้อง
“เฮ้ย!!”คาซร้องด้วยความตกใจ ลูซกับต่ายทำหน้าเซงๆ เซลีน่าลืมตาขึ้นแล้วมองคนตรงหน้า
“รุ่นพี่!”เซลีน่าถอยออกมา “ว๊าย!”เซลีน่าตกเตียงทันที สไวป์ลุกขึ้นมานั่งด้วยความงัวเงีย
“ใครปลุก”สไวป์ถาม
“ขอโทษคะ”เซลีน่าลูบหัวตัวเอง
“คุณหนูเอล์ฟไม่ผิดหรอกครับ คนโวยวายน่ะ คนนี้”ต่ายชี้ไปทางที่คาซยืนทำท่าใกล้ตายอยู่
“เอาเถอะๆ ลงไปทานอาหารกันได้แล้วล่ะ”ลูซยิ้ม สไวป์พยักหน้าเบาๆก่อนหันไปมองเซลีน่า
“ตามมาซิ”
“อ๊ะ! ค่ะๆ”เซลีน่าตอบแล้วรีบลุกขึ้นยืน
“ฉันหลับไปกี่วัน”สไวป์หันมาถามลูซ
“4วัน”ลูซตอบ “ฉันได้ยินจากคุณชิโอริว่าเธอเคยหลับไปเกิอบ 100 ปี ตอนที่รู้ ฉันตกใจมากเลยล่ะ”สไวป์หัวเราะแห้งๆให้ลูซ “เพราะการต่อสู้เหรอ?”
“ไม่รู้ซิ...”สไวป์ชะงัก รินนั่งอยู่ที่โซฟาที่โถงข้างล่าง ภาพในฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมา “มีด้วย...”สไวป์พึมพำ
“สไวป์/รุ่นพี่”เสียงของลูซกับเซลีน่าสะกิดโสตประสาทของเขา
“อ๊ะ! อรุณสวัสดิ์จ๊ะ สไวป์”รินเงยหน้าขึ้นมามองแล้วโบกมือให้ “ไม่เห็นไปโรงเรียนตั้งนาน เลยแวะมาเยี่ยม”
“ขอบใจ ฉันไปเป็นอะไรแล้ว”สไวป์บอกแล้วเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
“อ๊ะ สุล่ะครับ”ต่ายถาม
“ออกไปข้างนอกน่ะ”ชิโอริบอก เธอไม่คิดจะถอดผ้าคลุมออก ทั้งๆที่ทุกคนก็เห็นเธอกันหมดแล้ว “คงไม่พอใจอะไรบางอย่างล่ะมั้ง อย่างเช่น เหตุการณ์ที่ทำให้คาซโวยวายได้แบบนั้น”ชิโอริหันไปมองคาซที่ยืนบ่นพึมพำอยู่ “ไปหาใหม่เถอะ”ชิโอริบอก
“ฉันชอบเอล์ฟนี่นา”คาซบ่น
“หมอนั่นอยู่ไหน”สไวป์เบี่ยงความสนใจไปเรื่องอื่น
“เขาไม่ออกมาปรากฏตัวตั้งแต่คราวนั้นแล้วล่ะครับ”ต่ายตอบ “ท่าทางว่าคงอีกนานกว่าจะได้เจอเขา”
“ฉันจะไปโรมาเนีย”สไวป์หันไปบอกชิโอริ
“ห๊ะ!”ทุกคนทำเสียงตกใจพร้อมกัน
“ดะ...เดี๋ยวซิคะ”เซลีน่าพูดตะกุกตะกัก “รุ่นพี่ จะไปต่างประเทศอย่างนั้นเหรอคะ แต่ว่า...”
“ยังไปที่นั่นไม่ได้นะ”ชิโอริบอก “เธอออกนอกประเทศตอนนี้ไม่ได้นะ”สไวป์ทำหน้าเซงๆ
“คุณพ่อของฉัน ไม่ยอมให้เธอออกนอกประเทศหรอกนะ”รินกล่าวแล้วถือถ้วยชาขึ้นมา “ท่านกลัวว่าเธอจะไปสร้างวีรกรรมที่อื่น คุณเดลก็เห็นด้วย”
“ตำรวจดื้อด้านนั่น ยังไม่เข็ดจากคราวที่แล้วซินะ”ชิโอริพึมพำ
“มันก็แค่คำพูด ห้ามฉันไม่ได้หรอก”สไวป์ยิ้ม
“แล้วคุณฟ้าล่ะ”รินถาม
“ทำไม”สไวป์ทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินชื่อ
“รุ่นพี่ฤทธนภาเป็นห่วงรุ่นพี่มากเลยนะคะ”เซลีน่าบอก “เขาอยากมาเยี่ยมรุ่นพี่มาก แต่ไม่รู้ว่าบ้านรุ่นพี่อยู่ไหน...”
“ถึงจะมาถามฉัน ฉันก็ไม่บอกหรอกนะ เพราะยังไงเธอคงไม่อยากให้เขามา”รินกล่าวเสริม “จะให้บอกคุณฟ้าว่ายังไง”
“บอกไปว่า ฉันสบายดี ก็แค่นั้นล่ะ”สไวป์บอก “แล้วก็ บอกว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก กีฬาสีจบก็คือจบ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกันอีก”ลูซวางแก้วน้ำที่ใส่เลือดไว้เต็มแก้วให้สไวป์ สไวป์เหลือบตาไปมองเลือดในแก้ว
“ไม่หิวเหรอคะ”เซลีน่าถาม สไวป์จึงถือแก้วน้ำมาไว้ใกล้ๆตัว
“เดี๋ยว สไวป์”ชิโอริห้ามแล้วเปิดผ้าคลุมหัวออก “เธอยังดื่มเลือดในแก้วนั่นไม่ได้ มาดื่มเลือดฉันไปก่อน”
“อะไรนะ”คาซบ่น สไวป์ปล่อยมือจากแก้ว แล้วเดินไปหาชิโอริ “ปกติสไวป์ก็ดื่มเลือดจากถุงเลือดได้นี่”คาซบอก สไวป์ฝังเขี้ยวลงไปที่ต้นคอชิโอริ
“อึก...หลับไปนานแบบนี้”ชิโอริค่อยๆพูด “ถ้าไม่ดื่มเลือดฉันก่อน ก็ดื่มเลือดคนอื่นไม่ได้หรอกนะ”ชิโอริกอดศรีษะของสไวป์ไว้
“พะ...พอแล้ว”สไวป์ดันชิโอริออก “เลือดเธอ มันไม่เคยถูกปากฉันเลยซักนิด”สไวป์เช็ดคราบเลือดที่ติดปาก
“เอ๋? ทำไมถึงถูกรุ่นพี่กัดแล้วไม่กลายเป็นผีดูดเลือดล่ะคะ”เซลีน่าสงสัย
“เพราะ...”สไวป์กำลังจะตอบ
“สไวป์ไม่ใช่ผีดูดเลือด”ชิโอริกับต่ายพูดพร้อมกัน
“อะไรนะ!!”สุนิสาเดินเข้ามา “ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อสไวป์อายุมากกว่าฉันตั้งหลายร้อยปี” วุ่บ ภาพในฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัวสไวป์อีกครั้ง
“3 คนแล้ว...”สไวป์พึมพำ
“เรื่องนั้น เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”ชิโอริพูด “พวกคนใหญ่คนโตของเธออยู่ไหน สุนิสา”
“จะมาประเทศไทยภายในคืนนี้”สุนิสาตอบด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์
“พรุ่งนี้ ฉันจะไปโรงเรียน”สไวป์พูดแทรก “จะได้ไปตรวจสอบความฝันด้วย”เขาพึมพำเบาๆ “?”เซลีน่าสะกิดแขนสไวป์
“รุ่นพี่กังวลอะไรอยู่รึเปล่าคะ”เซลีน่าถามเสียงเบา
“ไม่มีอะไรหรอก ยัยเอล์ฟ”สไวป์ตอบแล้วยื่นมือมาขยี้หัวเซลีน่า
“แปลก”จู่ๆชิโอริก็พูดขึ้น “ทำไมสไวป์ถึงหน้าซีดๆแบบนั้น เมื่อกี้เธอเพิ่งดื่มเลือดฉันไปไม่ใช่รึไง”ทุกคนมองตามที่ชิโอริพูด “เป็นอะไร สไวป์”
“ไม่ได้เป็นอะไร”สไวป์พูดแล้วถือแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเลือดในแก้ว “!”สไวป์วางแก้วลง “ทำไม...รสชาติเหมือนน้ำเปล่าแบบนี้”สไวป์คิด “ฉันกลับห้องล่ะ”สไวป์บอกแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
“อะไรกันนี่ยังไม่เที่ยงเลยนะ ขึ้นไปข้างบนซะล่ะ”ชิโอริบ่น “บาธกับวินซ์ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”
“คงอีกซักพัก”คาซบอก
“รุ่นพี่กลับบ้านได้แล้วมั้งคะ เดี๋ยวคุณบอดี้การ์ดมาตามถึงที่นี่หรอก”สุนิสาบอก
“นั่นสินะ”รินยิ้มแล้วลุกขึ้นจากโซฟา
“เธอด้วย เอล์ฟ...”สุนิสาหันมามองเซลีน่า “ไปไหนแล้ว”สุนิสาพึมพำ
“ขอตัวกลับก่อนนะคะ”รินกล่าวแล้วเดินออกไป สุนิสาที่กำลังมองหาเซลีน่าอยู่จึงไม่ได้สนใจริน
“รุ่นพี่คะ”เซลีน่าเดินตามสไวป์ขึ้นมา “เลือดแก้วนั้น มีอะไรรึเปล่าคะ”เซลีน่าถามด้วยความสงสัย สไวป์ส่ายหัวไปมา “หนูเห็นนะคะ สีหน้าของรุ่นพี่น่ะ”
“ยัยเอล์ฟลงไปข้างล่างซะ”สไวป์บอกแล้วเปิดประตูห้อง
“แต่ว่ารุ่นพี่ดูไม่ค่อยสบายเลย”เซลีน่าคว้าแขนสไวป์ ใบหน้าของสไวป์ซีดเผือกราวกับไร้ชีวิต “เลือดที่ดื่มไป ไม่พอเหรอคะ”สไวป์หายใจถี่ๆก่อนกระชากเซลีน่าเข้ามาในห้อง
“ทะ...ทนเจ็บหน่อยนะ”สไวป์บอกแล้วล็อคห้อง
“รุ่นพี่...ว๊าย!”สไวป์คร่อมร่างเด็กสาวก่อนฝังเขี้ยวลงไปที่ต้นคอเซลีน่า “เจ็บ...รุ่นพี่...หนูเจ็บ”เซลีน่าพยายามผลักสไวป์ออก แต่สไวป์ก็ยิ่งกัดแรงขึ้น
“สไวป์เปิดประตู!”สุนิสาทุบประตูเสียงดัง มือของสไวป์ไปโดนคอเสื้อของเซลีน่า แล้วเผลอกระชากจนขาด เขี้ยวยังคงฝังแน่นที่ต้นคอของเซลีน่า “สไวป์!!”สุนิสาตะโกน
“ฮ่าห์~”สไวป์ถอดเขี้ยวออกมา เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจากปากแผล
“อึก...”เซลีน่าหน้าแดงฉ่า สไวป์ค่อยๆเลียเลือดที่ไหลออกมา ตึง! คาซเตะประตูให้เปิดออก สไวป์หันไปมอง
“คุณหนูเอล์ฟ!”ต่ายวิ่งเข้ามาในห้อง เลือดยังไหลออกมาจากปากแผลไม่หยุด “สไวป์ กัดคุณหนูเอล์ฟทำไม”ต่ายพูดและพยายามหยุดเลือดไม่ให้ไหลออกมาจากปากแผล
“เอามือสกปรกๆของแก ออกจากของๆฉันนะ”สไวป์โมโหแล้วผลักต่ายออกห่างจากเซลีน่า
“ถ้าไม่ห้ามเลือด คุณหนูเอล์ฟจะตายนะ!”ต่ายบอก
“คาซทำให้สไวป์หมดสติซะ”ชิโอริกระซิบบอกคาซ คาซทำเสียงไม่พอใจแล้วเข้าไปฟาดที่หลังคอสไวป์ สไวป์เอามือยันพื้นแล้วหันไปมองคาซ “!?!”ชิโอริตกใจ สไวป์แยกเขี้ยว “ทำไมไม่สลบ...”สไวป์กัดเข้าที่แขนคาซ
“โอ๊ย!”คาซสะบัดสไวป์ออก
“ถุย ไม่เห็นอร่อยเลย”สไวป์ถุยเลือดของคาซทิ้ง “รสชาติเหมือนน้ำเปล่าเลย ให้ตายเถอะ”
“ระ...รุ่นพี่”เซลีน่าหายใจถี่ๆ ยิ่งขยับ เลือดก็ยิ่งออก
“ออกไปจากห้องฉันซะ!”สไวป์มองคนที่ยืนอยู่ตรงประตูทั้งหลาย “ฉันบอกให้ออกไปไง!!”สไวป์คว้าคอเสื้อต่ายแล้วโยนต่ายไปทางประตู
“เหวอ!!”ต่ายลอยไปทางประตู ชิโอริกับคาซรับไว้ทันก่อนหัวของต่ายจะกระแทกกับขอบประตู “สไวป์!...” ปึง สไวป์ปิดประตูใส่แล้วเดินมาหาเซลีน่าที่นอนอยู่บนพื้น
“รุ่นพี่...”เสียงของเซลีน่าแทบจะหายไปในอากาศ
“หลับไปเถอะ ยัยเอล์ฟ”สไวป์อุ้มเซลีน่าขึ้นไปนอนบนเตียง “เดี๋ยวแผลก็หายแล้ว”มือของสไวป์ลูบหัวเซลีน่าเบาๆ
“ทำไม...”สุนิสาพึมพำ
“อาการแบบนั้น มันอะไรกัน...”คาซบ่น
“คุณชิโอริ เหมือนตอนที่สไวป์กัดฉันคราวนั้นรึเปล่า”ลูซหันไปถามชิโอริ “ปกติ สไวป์ไม่กัดคนมั่วซั่วนี่นา”
“ตอนสไวป์กัดลูซเมื่อ 400 ปีก่อน เพราะสไวป์คิดว่าเธอจะกลายเป็นผีดูดเลือดด้วยต่างหากล่ะ”ชิโอริบอก “แต่เมื่อกี้... มันเหมือนหวงอาหารของตัวเองมากกว่า”
“อาหาร...”
“น้องเอล์ฟไม่ใช่อาหารนะ”คาซแย้ง “สไวป์ทำแบบนี้ ไม่ได้นะ”
“ต้องแยกเด็กคนนั้นออกมา”ชิโอริบอก “ไม่อย่างนั้น เด็กคนนั้นตายแน่”ชิโอริพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและชัดเจน ต่ายยังนั่งลูบหัวตัวเอง “เจ้าหนูกระต่าย บอกบาธว่าเตรียมยานอนหลับให้ที เอาแบบรุนแรง”ชิโอริสั่ง ต่ายสุ้งก่อนพยักหน้าตอบ “คาซ นั่งอยู่นี่คอยฟังเสียงข้างในห้องนั้น”ชิโอริหันกลับมามองคาซ “ส่วนที่เหลือ ลงไปข้างล่างกับฉัน”
ความคิดเห็น