Cutthroat wraith

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

                การไม่มีใครอยู่รอบตัว ใช่ว่าคนๆนั้นจะไม่มีเพื่อน...

                “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”เสียงหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทของเด็กหนุ่ม

                “กลับมาแล้วครับ ทุกคน”เด็กหนุ่มพูดกับความมืดภายในบ้าน เขาทิ้งกระเป๋าเป้ไว้บนโซฟาสีแดงเข้มก่อนเดินเข้าไปในความมืด “ผมไม่อยู่ทำตัวดีๆกันรึเปล่าครับ”เด็กหนุ่มค่อยๆถอดเสื้อนอกออก

                “พวกเราไม่ได้ออกไปไหนหรอก...”เสียงผู้หญิงดังขึ้น

                “พวกเราเชื่อฟังคำสั่งของเธอเสมอนะ”เสียงแรกที่เด็กหนุ่มได้ยินดังตามมา

                “ดีแล้วครับ ที่ไม่ออกไป”เด็กหนุ่มคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ “ข้างนอกวุ่นวายมากเลยล่ะครับ ผมล่ะอยากชำระล้างเมืองนี้เร็วๆจัง”ไม่มีเสียงใดตอบเด็กหนุ่มกลับมา

                “อรุณสวัสดิ์”เสียงผู้คนทักทายกันตามระเบียงชั้นเรียน เด็กหนุ่มผมสีเงินแซมม่วงเดินเลี่ยงผู้คนเข้าไปในห้องเรียนตัวเอง เขาไม่มอง ไม่ทักใครๆ แม้ว่าจะมีคนทักเขาก็ตามที

                “อรุณสวัสดิ์ นายชาเย็น”เด็กสาวผมสีดำขลับมายืนอยู่ข้ามโต๊ะเรียนของเด็กหนุ่ม เขาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบหนังสือออกมาวางบนโต๊ะ “นี่ นายชาเย็น ฉันอุตส่าห์มาทักทายตอนเช้านะ”เด็กสาวบอก แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ

                “ดูซิ ขนาดดาวโรงเรียนเข้าไปคุยด้วยยังไม่ยอมพูดเลย”หลายๆคนเริ่มซุบซิบนินทา

                “นายชาเย็น”เด็กสาวเว้นช่วงแล้วก้มหน้ามาใกล้ๆเด็กหนุ่ม “เพื่อนนายออกมาเพ่นพ่านน่ะ”เด็กสาวกดเสียงลง เด็กหนุ่มยังนิ่งเฉย เด็กสาวถอนหายใจแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหลังตน “ฉันเห็นนะ ในสิ่งที่นายรู้จักน่ะ”

                “มาบอกฉันทำไม”เด็กหนุ่มเปิดปากพูด แอบมีเสียงฮือฮาเล็กน้อยจากรอบข้าง

                “เย็นนี้ ฉัน จะ ไป บ้าน นาย”เด็กสาวพูดเน้นๆทีละพยางค์ “เจอกันตอนเย็นนะ นายชาเย็น”เด็กสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเรียน

                เด็กหนุ่มค่อยๆเดินกลับบ้านตัวเองอย่างช้าๆ เขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่เด็กสาวบอกว่าจะมาบ้านของเขา บ้านซึ่งเป็นคฤหาสน์ร้างที่ไม่มีมนุษย์คนใดเลยนอกจากเขาคนเดียว เด็กหนุ่มชอบเดินเอ้อระเหยรอให้พระอาทิตย์ตกดินแล้วค่อยเข้าบ้าน “นายชาเย็น”เด็กสาวเดินตามเด็กหนุ่มมา “นี่ๆ วันนี้ฉันจะขอนอนที่บ้านนายด้วยได้ไหม ไม่อยากเดินกลับบ้านตอนดึกๆน่ะ”เด็กสาวพูด เด็กหนุ่มหันมองไปทางอื่น “นี่ นายชาเย็น ฉันรู้นายไม่ทำอะไรฉันหรอก”เด็กสาวยิ้ม “รีบๆเดินไปบ้านนายกันเถอะ อ้อ ซื้อขนมไปกินด้วยดีกว่า”เด็กสาวคว้าแขนเด็กหนุ่มก่อนกึ่งลากกึ่งจูงพาเด็กหนุ่มเข้าร้านสะดวกซื้อ เด็กหนุ่มทำหน้าเอือมๆ

                “กลับมาแล้ว”เด็กหนุ่มกล่าวเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน “วันนี้มีคนตามมาด้วย ช่วยอยู่กันเงียบๆหน่อยนะ”เด็กหนุ่มบอกกับความมืดในบ้าน

                “นี่ นายชาเย็นไม่เปิดไฟหน่อยเหรอ”เด็กสาวถาม เด็กหนุ่มเดินเข้าไปข้างใน “นายชาเย็น”เด็กสาวตะโกนเรียกแล้วเดินตามเข้าไป ตึง ประตูบ้านถูกปิด ข้างในมืดสนิท “นี่ นายชาเย็น เปิดไฟหน่อยซิ ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย”เด็กสาวกล่าว

                “มองไม่เห็น ก็ไม่ต้องมองซิ หึหึ”เด็กหนุ่มหัวเราะก่อนจุดไฟที่เทียนบนเชิงเทียนใกล้ๆ แสงไฟจากเทียนกระทบกับผนัง รอยเลือด และซากศพที่ถูกตรึงอยู่บนผนัง

“นายชาเย็น!”เด็กสาวกรีดร้อง เมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้ามาใกล้

                “ยินดีต้อนรับ เหยื่อคนที่ 480”เด็กหนุ่มคลี่ยิ้ม เด็กสาวถอยหลังติดประตูก่อนหันไปเปิดประตูบ้าน “ดึงไป มันก็ไม่เปิดให้หรอกนะ คุณดาวโรงเรียน”สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม มีดสีเงินเล่มสวยก็แทงเข้าที่ด้านหลังของเด็กสาว ผมสีเงินแซมม่วงถูกย้อมเป็นสีแดงเข้มด้วยเลือดของเด็กสาวผู้โชคร้าย “เอาล่ะครับ ใครจะใช้ร่างนี้”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะลากร่างไร้วิญญาณไปไว้กลางบ้าน

                “ร่างมีราคีแบบนี้ ฉันไม่เอาหรอก”เสียงผู้หญิงดังขึ้น

                “ร่างผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้ ฉันก็ไม่เอา”เสียงเด็กผู้ชายดังตามมา “ไม่มีใครอยากได้หรอก สไวป์”

                “งั้นผมทิ้งล่ะนะ”เด็กหนุ่มโยนร่างไร้วิญญาณลงไปในเตาผิง ไฟสีดำปรากฏขึ้นเผาไหม้ร่างนั้นหายไปจนสิ้นไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก “เอาละ ใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไป”