คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กรรมการคุมกฏ
(naora talk)
หลังจากที่ออดพักเที่ยงดังฉันก็ได้แต่นั่งอยู่ในห้อง ข้าวก็ไม่ได้กิน น้ำก็ไม่ตกถึงท้องสักหยด แต่ต้องคอยมานั่งตอบคำถามที่ไม่รู้ไปขุดมาจากไหนนักหนา ตอบจนเมื่อยปากไปหมดแล้ว
"นาโอระคุง เป็นอะไรกับสึนะหรอ" และนี่ก็คือคำถามที่ฉันขี้เกลียจตอบในรอบหนึ่งวัน
"เอ่อ ฉันปวดฉิ่งฉ่อง ขอตัวก่อนนะ" ฉันบอกแบบปัดๆ แล้วเดินออกมาเลย ฉันเกลียจจิงๆที่ที่มีคนเยอะๆเสียงดังๆเนี้ย โรงเรียนนี้มีส่วนไหนมั้ยเนี้ยที่เงียบๆไม่มีคนน่ะ
ดาดฟ้าแล้วกัน คงจะไปมีคนอยู่นะ
เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปทันที จุดหมายคือดาดฟ้าของตึกนี้ แต่ระหว่างทางเดินช่างรันทดเสียนี่กระไร มีแต่คนมองแปลกๆ แถมยังมีไอ้พวกหน้าหม้อที่ชอบแกว่งปากหาที่กระแทกตลอด กว่าจะถึงต่อมความอดทนของฉันถูกกระตุ้นไปหลายรอบมาก ดีนะที่มันไม่ระเบิดกลางทาง ไม่งั้นมีหวังโรงเรียนพังแน่
"ถึงซะที เหนื่อยเป็นบ้า" ฉันบ่นเบาๆกับตัวเอง แล้วก็มองหาที่นอน แต่ด้วยความขี้เกลียจของฉัน ฉันเลยทิ้งตัวลงนอนกลางดาดฟ้านี่แหละ ท้องฟ้าก็ช่างเป็นใจเพราะเมฆลอยมาบังแสงให้ แถมลมเย็นๆยังพัดมาอีก ช่างสบายจิงๆ
"กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกสบายแบบนี้" ฉันเหม่อมองบนฟ้า คิดเรื่องเก่าๆที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต ถึงมันจะไม่น่าจำสักเท่าไรก็เถอะนะ แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน ความทรงจำที่แสนทรมาร ความทรงจำที่มีแต่ความเจ็บปวด จนในที่สุด คนคนนั้นก็เข้ามาดึงมือเรา ให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวด และมอบความรักความอบอุ่นให้เรา
ฉันค่อยๆปิดเปลือยตาลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้สายลมที่เบาบางพัดผ่านร่างกาย
"นึกว่าสัตว์กินพืชที่ไหน ที่แท้ก็เธอเองหรอ" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาในระบบประสาท
"นึกว่าใคร ที่แท้ก็กรรมการคุมกฏขี้เก็กนี่เอง" ฉันตอบไปแบบกวนๆ ถึงฉันจะรู้ว่าผลที่ออกมามันจะเป็นยังไง แต่ฉันก็ชอบนะเวลาเห็นคนอื่นฟิวขาดน่ะ หึหึ
"พูดแบบนี้ อยากโดนขย้ำรึไง" หมอนั้นยกทอนฟางที่เป็นอาวุธคู่กายของตัวเองขึ้นมาตั้งท่าเตรียมขย้ำฉันเต็มที่
"ก็ไม่ได้อยากหรอกนะ แต่ฉันกำลังเบื่อๆพอดี มาทำให้ฉันสนุกหน่อย.....ผั๊วะ~~~~" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบหมอนั้นก็วิ่งมาซัดทอนฟางใส่หน้าฉันทันที แต่เสียใจประสาทสัมผัสของฉันเร็วพอ
"โอ๊ะโอ หลบได้ด้วยแหะ" พูดเสียงกวนโอ้ยสุดๆเลยไอ้หมอนี้
"ผู้พิทักษ์เมฆา มีน้ำยาแค่นี้หรอ" ฉันแสยะยิ้มมองหน้าหมอนั้น
หมอนั้นวิ่งมาซัดทอนฟางใส่ฉันด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ฉันเบี่ยงตัวหลบซ้ายทีขวาที หมอนั้นก็ไม่เลิกที่จะรุกไล่ฉัน ฉันกับหมอนั่นผลัดกันรุกผลัดกันรับ จนในที่สุดฉันก็ไล่หมอนั้นให้หลังชนฝาได้ ทอนฟางที่เป็นอาวุธของหมอนั่นบัดนี้กลายมาเป็นของฉันแล้ว ฉันยกทอนฟางจ่อที่คอหมอนั้นแล้วแสยะยิ้ม
"จบแล้วหรอฮะ คุณกรรมการคุมกฏ" ฉันเปลี่ยนจากแสยะยิ้มมาเป็นยิ้มแบบยียวนกวนประสาทหมอนั่นแทน ฉันลดทอนฟางลงจากคอหมอนั่น แล้วโยนมันทิ้ง
ชักจะเบื่ออีกแล้วแหะ ง่วงก็ง่วง ไม่ได้นอนเพราะไอ้หมอนี่แท้ๆ
ฉันหันหลังให้หมอนั่นแล้วเดินหนี แต่ฉันก็ต้องชะงักแล้วหันกลับมาเพราะเสียงของบางอย่างแหวกอากาศมาด้วยความเร็ว ฉันถอยหลังหลบ แต่ว่า...... ขาเจ้ากรรมมันดันไปสะดุดขาอีกข้างล้ม แถมมือมันดันไวกว่าความคิดไปคว้าเอาคอเสื้อไอ้กรรมการคุมกฏนั่นล้มลงมาด้วย
"เฮ้ยยย...อุ๊บ OxO!"
"OxO!" อ๊ากกกกก!!! ไม่จีงงง ปากฉันกับปากหมอนั่นมัน.... ใครก็ได้ เอาM16ยิงกบาลฉันให้ตายที ฉันอยากตายยย!!!~
"ไม่มีใครบอกรึไง ว่าอย่าหันหลังให้คู่ต่อสู้" หมอนั่นถอนริมฝีปากออก แล้วแสยะยิ้มมองหน้าฉัน อย่างไม่สะทบสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้น แถมมันยังไม่ยอมลุกขึ้นอีก ไอ้หมอนี่มันเป็นเกย์ใช่มั้ย ใครก็ได้ตอบว่าใช่ที
"ไอ้บ้า ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ" ฉันตวาดใส่หน้าหมอนั่นแต่มันก็ไม่ยอมลุก
"ไอ้บ้าเอ้ย หูแตกรึไง บอกให้ลุกไงเล่า" ไอ้หมอนี่ต้องให้โมโหรึไงถึงจะยอมลุก หมอนี่ค่อยๆลุกขึ้น ฉันลุกขึ้นได้เลยเดินไปที่ประตู
"หญิงเหล็ก ต่อสู้ก็ถือว่าเก่ง แต่แพ้รสจูบ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ" ฉันหันควับกับไปมองหน้าหมอนั้นทันทีทีได้ยินคำว่า หญิง
"หญิงหรอ..."
"นึกว่าฉันไม่รู้รึไง ว่าเธอน่ะเป็น...."
"หุบปากกก!!!~" ฉันตวาดลั่น หมอนั้นมองหน้าฉันเหมือนกำลังตกใจ
"ตาเธอมัน..." เมื่อฉันรู้สึกตัว ฉันก็รีบหลบสายตาหมอนั้นทันที ฉันไม่อยากให้ใครเห็นสภาพตอนกำลังโกรธของฉัน
"ถ้ารู้แล้วก็ช่วยปิดเป็นความลับทีนะ" ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเดินหนีลงมาจากดาดฟ้า
ฉันมันบ้าที่สุด ทั้งที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วแท้ๆเชียว ว่าจะไม่โกรธใคร แต่ว่าเป็นเพราะหมอนั่นที่ทำให้ฉันกลับไปเป็นแบบนั้น เพราะ.....หมอนั่นคนเดียว
.............................
เป็นไงบ้างค่ะ
หนุกป่าว ถ้าไม่หนุก
หรือมีข้อเสียอะไรเม้นบอกด้วยนะ
ความคิดเห็น