คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ณ ศูนย์วิจัยวัคซีน อิตาลี
ภายในห้องที่มืดมิด มีเพียงแสงสลวยของแสงจันทร์ยามค่ำคืนที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้เห็นร่างของเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงขนานใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ใบหน้าขาวเนียนนั้นถูกฉาบไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาตามรูขุมขน บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเค้ากำลังฝันร้าย
" ยะ...อย่า อย่าเข้ามา ชะ...ช่วยด้วย ไม่...ม่ายยยยยยย!!!!!?" เค้าละเมอออกมา ก่อนจะสะดุ้งตื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและเสียงหอบหายใจที่รัวและเร็ว เหมือนคนที่พึ่งไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาเป็นร้อยรอบอย่างไงอย่างงั้น
"ฝื้นแล้วหรอ" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในห้อง ในมือถือถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
"กินซะ" เค้าสั่งก่อนจะเดินไปที่ประตู
"ฉันไม่กิน"
"แกต้องกิน" เค้าหันมาสั่งเสียงเข้ม
"ฉันไม่กิน"
"แกอย่าทำให้ฉันโมโหนะ แกจะกินดีๆหรือจะให้ฉันจับกอกลงกระเพาะ" เค้าเดินมาหยุดตรงหน้าของเด็กน้อย ก่อนจะใช้มือหนาบีบแก้มของเด็กน้อยอย่างแรง
"ฉัน มะ..ไม่กิน"
"หน็อย นังเด็กนี่" เค้าเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะประทับรอยห้านิ้วลงบนหน้าขาวๆของเด็กน้อย
ปัง~~~~
"อย่าพึ่งลงมือ ถ้าเด็กนั่นเป็นอะไรไปงานของเราก็พังเหมือนกันนะ" จู่ๆชายคนหนึ่งก็ผลักประตูเข้ามาแล้วร้องห้ามก่อนที่เค้าจะทันได้ลงมือ
"ฉันไม่ลืมหรอกน่าเรื่องงานน่ะ แลวนายเข้ามามีอะไร" เค้าลดมือลงจากแก้มของเด็กน้อยแล้วหันกลับไปถาม
"ฉันมารับตัวเด็กนี่ไปห้องทดลอง" พอเด็กน้อยได้ยินคำว่าห้องทดลอง ถึงกับสะดุ้งใจเต้นแรงด้วยความกลัว ลุกขึ้นจากเตียงเตรียมจะวิ่งหนีเต็มที่
"แกจะไปไหน" แต่วิ่งได้แค่สองก้าวก็ถูกชายคนหนึ่งกระชากกลับมาอย่างแรงจนหงายหลัง และตามด้วยอีกคนที่เดินมาอุ้มเด็กน้อยพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องมา
"ไอ้พวกบ้าปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉัน ปล่อยสิโว้ยยย!!!!" ระหว่างทางเดินที่จะไปห้องทดลอง เด็กน้อยทั้งดิ้นทั้งโวยวายใช้มือเล็กๆทุบ ทำทุกวิถีทางที่จะให้พวกที่แบกเขามายอมปล่อยตัว แต่ไม่ว่าจะทำยังไงพวกนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย
"มาแล้วหรอ เอาตัวไปวางไว้บนเตียง" พอเดินเข้าห้องทดลองมา เด็กน้อยยิ่งดิ้นแรงขึ้น เค้าถูกนำตัวไปวางไว้บนเตียงตามคำสั่ง ถูกมัดขามัดแขนไว้เพื่อกันหนี และมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาอยู่ข้างๆเตียงของเด็กน้อยในมือถือเข็มที่ใช้สำหรับฉีดยา
"อย่านะ อย่าฉีดนะ ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ปล่อยฉันไป" เค้าถูกฉีดยาเข็มนั้น และทันทีที่ยาออกฤทธิ์เด็กน้อยก็เริ่มขยับตัวไม่ได้เสียงก็ถูกกลืนหายลงไปในลำคอ
"ฤทธิ์เยอะก็ต้องเจอแบบนี้แหละ" เค้าพูดก่อนจะฉีดยาอีกเข็มให้เด็กน้อย
"อีก 5 วินาที จะออกฤทธิ์"
...5...
...4...
...3...
...2...
...1...
ตูม~~~~~ จู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังออกมาจากด้านนอก ทำให้คนในห้องทดลองพากันแตกตื่นวิ่งหนีตายกันไปคนละทิศละทาง
"เกิดอะไรขึ้น"
"คนของ 'วองโกเล่' ครับ รู้สึกจะรู้เรื่องที่เราใช้คนเป็นตัวทดลองแล้วครับ เรารีบหนีกันเถอะครับ" เค้าหันไปมองเด็กน้อยแว็บนึงแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที โดยทีไม่หันมาสนใจเด็กน้อยที่นอนเจ็บปวดทรมารเพราะฤทธิ์ยาที่เค้าเป็นคนฉีดให้เลย
...ทรมาร ทรมารเหลือเกิน ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันออกไปที ....
เด็กน้อยไม่สามารถพูดออกมาได้ ขยับตัวก็ไม่ได้ มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่หลั่งไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาร ทรมารยิ่งกว่าตายทั้งเป็น
"เจอตัวทดลองแล้วครับ รุ่นที่ 9"
ใคร เสียงใคร
"ทำใจดีๆไว้นะ เธอต้องไม่เป็นไร ฉันจะช่วยเธอเอง"
ช่วยฉันหรอ แล้วคุณเป็นใคร
และนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่เด็กน้อยรับรู้ก่อนสติจะดับวูบลง มันเป็นเสียงที่อบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกิน
ความคิดเห็น