คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : น้องชาย
เลิกเรียนแล้วจ้า^o^
"รุ่นที่สิบคร้าบเป็นอะไรรึเปล่า ดูเหม่อๆนะครับ" เป็นคำถามรอบที่พันล้านของวัน(เว่อร์) ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
"จริงหรอ ฉันว่านายไม่สบายแน่ๆเลย นั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ"
ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมไม่ได้เหม่อ ก็ตั้งแต่ผมได้เจอกับ ซาวาดะ นาโอระ ผมก็ไม่เป็นอันทำอะไร เรียนก็ไม่รู้เรื่อง ในสมองมีแต่เรื่องของนาโอระเต็มไปหมด ผมกะว่าจะถามแต่พอพักกลางวันเด็กคนนั้นก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ พอถึงคราบเรียนนาโอระก็ของลากลับบ้านก่อนเวลาเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ถามสักที
เฮ้อ! แล้วตกลงเด็กคนนั้นเป็นใครล่ะเนี่ย-_-!
"รุ่นที่สิบคร้าบบบบบบ!!!"ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสีบงของโกคุเดระคุงแทรกเข้ามาในภวัง
"นายจะไปไหนน่ะ สึนะ"ผมเริ่มงงกับคำถามของยามาโมโตะ และยิ่งงงกว่าเดิมเมื่อพบว่าสองคนนั้นยืนห่างจากผมเป็นกิโล
"ก็ กลับบ้านไม่ใช่หรอ"ผมตอบกลับไป
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่น่า" ยามาโมโตะเดินมาเเตะหน้าผากผมเบาๆ
"ทำไมล่ะ" งงค้างครับผมO_O!
"นายก็ลองดูรอบๆสิ" ผมค่อยๆปรายตามองรอบๆตัว
"ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่น่า" ผมหันกับไปมองยามาโมโตะด้วยความสงสัย
"เป็นอะไรมากรึป่าวครับ" โกคุเดระคุงเดินมาบอกผม
"แล้วมันอะไรเล่า" ไม่บอกมันจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย -_-
"ก็นายเดินเตลิดบ้านแล้วน่ะสิ" เอ๊ะ! เตลิดหรอ
ผมหันมองรอบตัวอีกครั้งแต่เปลี่ยนเป้าหมายเป็นบ้านหลังที่เดินเลยมา ทั้งทรงบ้าน หน้าต่าง และบ้านชื่อบ้าน ซาวาดะ เท่านั้นแหละครับความอายเข้าครอบงำ หมุนตัวกลับแถบไม่ทัน
"ฮ่าๆๆๆ เข้าบ้านกันดีกว่านะ^^" แถกลบเกลื่อนครับผม อายจนอยากเอาหน้าไปซุกขยะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย >\\\\\\\<
"กลับมาแล้วหรอจ๊ะ^^" และทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน แม่สุดที่เลิฟก็มายืนต้อนรับด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใส
"รบกวนด้วยนะคร้าบ/รบกวนด้วยนะคร้าบ" สองประสาน
"จ้า^^"
"มีอะไรน่าดีใจหรอครับยิ้มหวานเชียว" ยามาโมโตะถามขึ้นมาก่อนที่ผมจะอ้าปากถาม
"จ๊ะ น่าดีใจมากๆเลยด้วยล่ะ" จะมีอะไรในโลกนี้มั้งล่ะที่ทำให้แม่มองโลกในแง่ร้ายได้บ้าง-_-
"อ๊ะ เข้ามากันก่อนสิจ๊ะ" พึ่งนึกได้หรือครับท่าน
"แม่รองเท้าผ้าใบนั่นของฟูตะหรอ" ผมชี้ไปที่รองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งที่อยู่บนชั้นว่างรองเท้า
"ป่าวจ๊ะ"
"แล้วของใครล่ะครับ"
"เจ้าของรองเท้าเค้านั่งอยู่ในครัว มาสิจ๊ะเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก" พูดเสร็จก็เดินนำไปที่ห้องครัวพวกผมก็เดินตามไปแบบว่าง่าย ในใจก็ลุ้นว่ามันจะเป็นของใคร
และทันทีที่พ้นประตูบุคคลที่นั่งอยู่เบื้องหน้าผมก็คือ.....เจ้ารีบอร์น คงจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิดนะ
"กลับมาแล้วหรอ สึนะ!"รีบอร์นทัก
"อืม!" ว่าแต่ หมอนี้กลับมาตั้งแต่เมื่อไรละเนี่ย
"อ้าว! ไปไหนแล้วนะเนี่ย เมื่อกี้ยังอยู่เลยนี่น่า"แม่บ่นขึ้นมา
"งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ"
"ก็ได้จ๊ะ"ผมหันไปมองหน้ายามาโมโตะกับโกคุเดระคุง เป็นเชิงว่าให้รออยู่ตรงนี้ สองคนนั้นจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะกิน แล้วผมก็เดินแยกขึ้นมาบนห้อง
วันนี้มีเรื่องให้คิดหลายเรื่องเลยแหะ ปวดกบาลเป็นบ้าเลย นอนเร็วหน่อยละกันวันนี้
ระหว่างทางขึ้นห้องผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง
เอ๋! ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึป่าวนะ แต่ผมรู้สึกว่าในห้องเหมือนมีคนอยู่ ความรู้สึกมันแปลกไปไม่เหมือนทุกที ผมเลยลองเอาหูแนบประตูรอฟังสิ่งผิดปกติภายในห้อง
"เฮ้ยยย!!!"ผมร้องลั่น เมื่อจู่ๆประตูที่แนบหูอยู่ก็เปิดอ้าออกอย่างกะทันหัน ทำให้ผมตั้งตัวไม่ทัน หน้าทิ่มพื้นอย่างจัง
"โอ๊ย! เจ็บดั้งจะหักมั้ยเนี่ยเรา" ผมบ่นกับตัวเอง พลางลูบไปที่จมูกของตัวเอง
"อ้าว กลับมาแล้วหรอ" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเหนือหัวผม แต่แปลกเหมือนผมเคยได้ยินเสียงนี้ มันเหมือน.......
"สวัสดีซาวาดะ สึนะโยชิคุง"
รึว่า.........
"ไง ง่วงนอนมากเลยหรอ" ชัดเลย เป็นจริงอย่างที่ผมคิด เจ้าของร่างเล็กๆและเป็นเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสดใส เค้าคือ.........
"นาโอระ!" ช็อคซินิม่า ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ฟะเนี่ยOoO!
"ดีใจจัง ยังจำผมได้" ใครมันจะไปลืมลง จู่ๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้แถมนามสกุลเหมือนเรา ถ้าเป็นคุณ คุณลืมลงมั้ยล่ะ!
"มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันพามาเองแหละ" เสียงผีที่ไหนอีกฟะเนี่ย
"รีบอร์น!" รีบอร์นพามาแสดงว่าเด็กคนนี้ก็เป็น 'นักฆ่า' หรอ
"ป่าว เด็กคนนี้ไม่ใช่นักฆ่า แค่มีความเกี่ยวข้องกับวองโกเล่เฉยๆ" ถือวิสาสะอ่าวความคิดของคนอื่นอีกแล้ว -_-!
"เกี่ยวข้องยังไง"
"อยากรู้หรอฮะ พี่สึนะ" นาโอระทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วก้มหน้าลงพูดกับผม เวลาหมอนี่ทำหน้าแบบนี้แล้วสยองเป็นบ้าเลย
"อ้าวอยู่นี่เอง นาโอะคุง" แม่ที่ไมรู้โผล่มาจากไหน เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของผม
"ฮะแม่ ผมขึ้นมารอพี่สึนะข้างบนห้องน่ะฮะ" เปลี่ยนสีหน้าไวจริงๆ
"แม่ เด็กคนนี้เป็นใคร" ผมหันไปถามแม่ แต่คำตอบที่ได้กับเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ (คิดไปเองป่าว/นาโนะจัง)(ยุ่งเฟ้ย/สึนะ)(โตดคร้าบ/นาโนะจัง)
แม่เดินไปจับมือนาโอระ แล้วก็เดินกลับมาจับมือผม
"นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นาโอะคุงจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ในฐานะลูกคนที่สองของแม่ และเป็นน้องชายของสึคุงไงจ๊ะ" น้องชายยยยย! อะไรมันจะกะทันหันปานนี้ >O<
"ฝากตัวด้วยนะฮะ พี่สึนะ"
มันอะไรกันนี่ วันนี้มันเป็นวันอะไร(วันเสาร์/นาโนะจัง)(เจือกอีก/สึนะ) จู่ๆก็ได้น้องชายเพิ่มสะงั้น แค่เจ้าแรมโบ้ อี้ผิง ฟูตะ ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว จะเพิ่มขึ้นมาทำไมฟะ คราวนี้ถึงชะตาถึงฆาตของแท้แน่เรา TAT
....................................
โทดนะค่ะ ที่ช่วงนี้ต้องดองนิยาย
พอดีคอมที่บ้านมัน ฌาปนกิจ
เลยไม่ได้อัพ แต่ก็จะพยายามอัพ
เป็นกำลังใจให้หน่อยนะค่ะ
ความคิดเห็น