คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 4 : เรียลนอน & เอวา
ชายร่างสูงสี่ถึงห้าคน เดินถือเปลเข้าไปในสนาม แล้วช้อนร่างของผู้กล้าที่นอนแน่นิ่งใส่ลงบนเปล เรียลนอนจ้องมองร่างไร้วิญญาณของผู้กล้าคนนั้น เมื่อครู่ชายคนนี้โดนมังกรฟาดหางเข้ากลางลำตัว แล้วร่างนั้นลอยไปกระแทกกับหินใหญ่ คนดูทั้งสนามเงียบกริบ รายนี้ไม่ใช่รายแรกที่จบชีวิตลงในสนามสู้มังกร มีผู้จบชีวิตในสนามนี้มากมาย เรียลนอนเองก็เริ่มจะชินแล้ว คงเป็นเพราะเขามาชมการสู้มังกรนานพอสมควร
“นายจะสมัครสู้มังกรไหม” เซเรียสเอ่ยปากถามขึ้น ตั้งแต่เริ่มพิธีเปิดจนถึงตอนนี้ทั้งเซเรียสและเรียลนอนต่างไม่ได้คุยกันเลย เพราะมัวแต่สนใจการสู้มังกรเบื้องหน้า
“เอ่อ...ตอนแรกกะว่าจะสมัครแต่ตอนนี้เริ่มไขว้เขวแล้วล่ะ” เรียลนอนตอบไปตามความจริง
“งั้นหรือ...ฉันว่าจะลองสมัครดูนะ”
“หืม...แต่มันเสี่ยงนะ”
“ฉันเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเอง” เซเรียสเดินนำออกไป เรียลนอนเดินตามไปด้วย เห็นคนตายมากๆ เขาชักจะเอียนแล้วสิ เรียลนอนหันกลับไปมององค์หญิงแสนสวยอีกครั้ง ใบหน้าของนางซีดเซียว เขานึกสงสารนางจริงๆ เรียลนอนหันกลับไปทางเดิม แล้วเดินเซเรียสออกไป
เจ้าหญิงเอวา แห่งเมืองเรนอน ที่บัดนี้ใบหน้าซีดเซียว นั่งเอามือกุมกันแน่น มองดูภาพเบื้องหน้า เป็นคนที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ต้องมาจบชีวิตลงบนสนาม เจ้าหญิงคิด ทันใดนั้น สายตาของนางก็ไปสบกับสายตาของเด็กชายผู้หนึ่งผู้มีนัยน์ตาสีเทาเข้ม และผมสีเทา แล้วจู่ๆเด็กชายผู้นั้นก็หันหลังเดินออกไป แต่สายตาขององค์หญิงยังคงมองที่เขา
“องค์หญิงเป็นอะไรหรือพะยะค่ะ” ขุนนางผู้อาวุโสผู้หนึ่ง ที่นั่งใกล้ๆองค์หญิงถามขึ้น เมื่อมองดูพระพักตร์ขององค์หญิง
“ปะ...เปล่าจ้ะ ฉันขอตัวไปเดินเล่นก่อนนะ” องค์หญิงลุกขึ้น
“ไปไหนหรือ...เอวา” หระราชาเรนอน หรือเสด็จพ่อขององค์หญิงทรงถามขึ้น เมื่อเห็นองค์หญิงลุกจากที่นั่ง
“หม่อมฉัน จะไปเดินเล่นเพคะ”
“นำองครักษ์ไปด้วยสิ ไปเดินคนเดียวมันอันตรายนะลูก” พระราชามองด้วยสายตาเป็นห่วง
“งั้น...หม่อมฉันไม่ไปแล้วเพคะ” องค์หญิงนั่งลงที่เดิม ดวงพระเนตรมองรอบๆเหมือนจะหาเด็กชายผู้นั้น…
วันนี้เป็นวันที่สองของการแข่งขัน ถึงวันนี้จะเป็นวันที่สอง แต่คนที่มาชมก็ไม่ได้ลดลงไปเลย ตอนนี้เรียลนอนเดินอยู่บนถนนสายเล็กๆที่มีร้านรวงเต็มไปหมด เวลาในขณะนี้ก็ประมาณเที่ยงแล้ว ผู้คนเดินขวักไขว่กันทั่วถนน เขาเพิ่งจะรู้ว่า วิธีการตัดสินของการสู้มังกรนี้ ไม่ได้ตัดสินกันที่จำนวนมังกรที่เราล้มได้ แต่เป็นเวลาต่างหาก ใครที่ล้มมังกรได้เร็วที่สุด ก็เป็นฝ่ายชนะ เซเรียสบอกเขาว่า คณะกรรมการ จะมีนาฬิกาจับเวลา โดยใช้นาฬิทรายที่มีเม็ดกลมๆอยู่ 360 เม็ด โดยแต่เม็ดที่ตกลงมาจะนับเป็น 1 วินาที ในการสู้ของทุกคน กรรมการจะเขียนเวลาเอาไว้
“นี่ เซเรียส นายสมัครไปหรือยัง”
“ยัง” เซเรียสตอบโดยไม่มองหน้าเรียลนอน
“เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว ฉันอยากจะสมัครด้วย ดีจริงๆที่นายไม่ชิงสมัครไปก่อน” เรียลนอนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ฮึ” เซเรียสเดินเข้าไปในร้านขายอาวุธร้านหนึ่ง ภายในร้านมีทั้งดาบและคทาเรียงรายเต็มไปหมด “เรียลนอน นายน่ะกลับไปก่อนเลย ฉันจะซื้ออาวุธเพิ่มหน่อย คงอีกนาน”
“อื้ม” เรียลนอนพยักหน้าหงึกหงัก ตัวเขาเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวกับแสงแดดจ้าอย่างนี้แล้ว
เรียลนอนเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสนามสู้มังกร คนยังหนาแน่นเช่นเคย เรียลนอนกะว่าจะหามุมดีๆเพื่องีบสักหน่อย กลับเข้าโรงแรมก็นอนไม่หลับ เขาเดินไปทางทิศเหนือของอัฒจันทร์ เขาลืมไปเสียสนิทว่า แถวนั้นเป็นที่ประทับของพระราชา เขาเจอต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาได้ดีทีเดียว เรียลนอนเดินไปอย่างไม่รอช้า แล้วทิ้งตัวลงนอน
ทันใดนั้น ไม่ทันที่เขาจะหลับตาลง เขากลับได้ยินเสียงเหมือนคนเดิม เรียลนอนนอนตัวแข็งทื่อ เขาจะโดนอะไรรึเปล่า ที่มานอนในเขตของพระราชา ในใจของเขาภาวนาว่าขอให้เป็นคนใช้ หรือแม่นมก็ได้
“เอ๊ะ...สวัสดีจ้ะ” เรียลนอนตัวแข็งทื่อหนักเข้าไปอีก ร่างตรงหน้าของเขาคือเจ้าหญิงคนงามของเรนอน วันนี้เจ้าหล่อนสวมชุดสีน้ำเงินสีเดียวกับสีดวงตา และผมของนาง เรียลนอนรู้สึกว่าอยู่ดีๆหน้าของเขาเริ่มร้อนขึ้นมาเฉยๆ
“เอ่อ...” เรียลนอนพูดไม่ออก เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอของเขา องค์หญิงกับนักฆ่าอยู่ด้วยกันสองต่อสอง หากมีคนมาเห็นเขาต้องแย่แน่ๆ
“ขอนั่งด้วยได้มั้ยจ๊ะ” องค์หญิงไม่พูดเปล่า นางนั่งลงข้างๆเรียลนอน ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มอยู่เสมอ
“...” ในใจของเรียลนอนอยากจะกล่าวคำทักทายกับองค์หญิง แต่เขาก็พูดไม่ออก
“เธอชื่ออะไรหรือ” ดวงตาขององค์หญิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ลมพัดเย็นเป็นระลอกๆ
“ระ...เรียลนอน” เรียลนอนตอบแบบตะกุกตะกัก ที่จริงเขาควรจะนึกโกรธคนที่เข้ามาขัดจังหวะการนอนของเขา แต่เมื่อคนนั้นเป็นองค์หญิงเอวา ความโกรธก็ไม่ปรากฏในใจของเขาเลย
“อื้ม...ฉันชื่อ เอวา” องค์หญิงยังคงยิ้มเสมอ ไม่รู้ทำไม เรียลนอนถึงชอบรอยยิ้มขององค์หญิงเอวานักนะ
“องค์หญิงเพคะ องค์หญิง !!!” เสียงเรียกของแม่นมขององค์หญิงดังขึ้น องค์หญิงลุกขึ้นแล้วหันมาหาเรียลนอน
“ไปก่อนนะจ๊ะ หวังว่าเราจะได้พบกันอีก” แล้วองค์หญิงก็เดินออกไป ไม่ทันที่เรียลนอนจะได้กล่าวคำอำลา
“องค์หญิงไปนั่งทำอะไรตรงนั้นเพคะ กระโปรงเปื้อนหมดแล้ว” แม่นมกุลีกุจอปัดเศษหญ้าบนกระโปรงขององค์หญิงออก สายตาขององค์หญิงยังคงจับจ้องที่ต้นไม้ใหญ่ ที่เธอเพิ่งลุกออกมาเมื่อครู่
“มีอะไรหรือ เพคะ” แม่นมมองไปตามสายตาขององค์หญิง องค์หญิงรู้สึกตัว แล้วหันกลับมาที่เดิม
“เปล่าจ้ะ ไปกันเถอะ” องค์หญิงเดินนำแม่นมไป แม่นมรีบหันตัวเดินตามองค์หญิงไป
สายตาของเรียลนอนยังคงจ้องมองที่องค์หญิง เขาถอนหายใจอย่างเสียดาย เขาน่าจะพูดอะไรกับองค์หญิงมากกว่านี้ เรียลนอนลุกขึ้น คิดว่าจะกลับโรงแรม
หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะ องค์หญิงเอวา
ความคิดเห็น