คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงหัวโน
“ต้องเรียกว่าเจ้าหญิงโนต่างหาก ถ้าเรียกอย่างนั้นเดี้ยวเจ้าก็โดนจับไปประหารซะหรอก แล้วเจ้าก็อย่าดิ้นด้วย ข้าละแปลกใจจริงๆที่ท่านมาเอดะเลือกเจ้าเป็นคนอารักขาเจ้าหญิง”
“ถ้าแปลกใจนักก็ไม่ต้องให้ฉันเป็นสิเฟ้ย ไอ้ควายถึก แบร่ :P”
“เจ้านี่ปากหาเรื่อง เจ้าเตรียมตัวพบเจ้าหญิงโนได้แล้วในฐานะคนอารักขาของท่าน”
“พูดไม่รู้เรื่องรึไงหา!! บอกว่าไม่เป็นไงยัดเยียดให้เป็นอยู่ได้”
ฉันล่ะอยากจะตะโกนบอกให้คนทั้งโลกรู้จริงๆ ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลกคนแค่ป้องกันตัวเฉยๆดันถูกจับให้มาเป็นคนอารักขาคนหัวโน โอ้ย!! อยากตายยย
“เสียงเอะอะอะไรกัน” เจ้าหญิงหัวโนเดินเข้ามาพอดี
“ข้าพาคนอารักขาใหม่มาเข้าเฝ้าขอรับ”
“เธอเองหรอเจ้าหญิงหัวโน อ้าว!หัวไม่เห็นจะโนอย่างที่คิดแฮะ” ฉันพูด
ไอ้เราก้อนึกว่าจะหัวโนมีลูกมะนาวอยู่บนหัวหลายๆลูกซะอีก ไม่เห็นมีสักลูก
“เจ้านี้สามหาวนักนะ เจ้าหญิงน่ะชื่อเจ้าหญิงโนไม่ใช่เจ้าหญิงหัวโน พูดจาระวังปากหน่อย ระวังจะถูกประหาร” ยายแก่ๆที่นั่งข้างเจ้าหญิงหัวโนพูดขึ้น
“นี่ ยายแก่จนป่านี้แล้วบ่นอยู่ได้กลัวฟันร่วงไม่หมดปากหรือไง ฉันเรียกชื่อเค้าผิดมันไปหนักส่วนไหนของยายหรือไง เจ้าของชื่อเค้ายังไม่ว่าอะไรเลย ” -3-
“เจ้านี่พูดจาไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ถ้าเจ้าเป็นเด็กนะข้าจะจับมาตีก้นลายเลย”
“ยายเป็นห่วงสังขานตัวเองก่อนเถอะ แก่จนแถบไม่มีแรงอยู่แล้วเที่ยววิ่งจับเด็กตีก้นเดี้ยวก็เป็นลมหัวใจวายตายพอดี”
“เจ้านี่!-*-”
“ฮ่าๆๆ ข้าพึ่งเคยเห็นคนที่กล้าต่อปากต่อคำกับโอคาว่าซังได้เป็นวักเป็นเวนขนาดนี้ข้าชักถูกใจเจ้าซะแล้วเจ้ามีนามว่าอย่างไร”
“อ้าว! ยายชื่อโอคาว่าหรอ แหม!! ชื่อแก่พอๆกับสังขานตัวเองเลยนะ”
“เด็กบ้า เจ้าหญิงทรงถามนามก็เจ้าตอบเจ้าหญิงไปซิ”
“ฉันชื่อ ซาโนโกะ โมเอะ เรียกสั้นๆว่าโมเอะจังก็ได้ งั้นขอฉันเรียกเจ้าหญิงว่าโนจังได้ไหม”
“สามหาวยิ่งนัก เรียกชื่อเจ้าหญิงเล่นๆอย่างนั้นได้อย่างไร”
“อะไรอีกล่ะยายฉันจะเรียกเจ้าหญิงชื่อนี้มันไม่ได้นักส่วนไหนของยายเลยนะ ยายนี้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนะ แล้วสรุปเจ้าหญิงจะให้ฉันเรียกว่าโมจังไหม”
“เจ้าจะเรียกข้าว่าอย่างไรก็ได้นะ”เจ้าหญิงตอบ
“เจ้าหญิงโน จะให้คนอารักขาเรียกชื่อเหมือนเป็นเพื่อนเล่นไม่ได้นะเจ้าค่ะ” ยายนั่นยังไม่หยุดหย่อน- -
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ชื่อนี้ก็น่ารักดีเรียกง่ายด้วยไม่ยืดยาว” เจ้าหญิงโนพูด ฮ่าๆ เจ้าหญิงหัวโนยังชอบเลย
“สรุปฉันเรียกว่าโนจังได้ไหม”ฉันถามย้ำ
“ได้” เจ้าหญิงโนอนุญาตด้วย^^
“ไม่ได้” ยายกับมาเอดะร้องห้าม อะไรกัน เขาอนุญาตแล้วสองคนนี่ยังจะมามีปัญหา-*-
“เจ้านี้สามหาวยิ่งนักที่เรียกเจ้าหญิงด้วยชื่อเล่นๆแบบนั้น”มาเอดะว่า
มาเอดะมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย (._.?)
“ไม่เห็นเป็นไรเลยมาเอดะข้าว่าข้าชอบชื่อโนจังน่ะน่ารักดี” เจ้าหญิงโนหันไปพูดกับมาเอดะ
“แต่เจ้าหญิง”
“นี่ มาเอดะ เจ้าหญิงเค้าอนุญาตแล้วไปยุ่งอะไรกับเค้าเล่า”
“ข้าคิดผิดหรือถูกนะ ที่เลือกเจ้ามาเป็นคนอารักขาเจ้าหญิง”
พูดถึงคนอารักขาฉันไม่อยากเป็นนี่ ว้า! มัวแต่เถียงกับยายเลยลืมไปเลยอีกอย่าง เรามาอยู่ยุคเซ็นโกคุนี้ว้า ลืมได้ไงเนี่ย! เอ๊ะ! แต่มาอยู่ยุคเซ็นโกคุได้เป็นคนอารักขาเจ้าหญิง เท่เป็นบ้าเลยยย >////< ถ้ากลับไปได้จะไปเมาส์แตกกับช็อกกี้ให้สะใจไปเลย ฮ่าๆๆ
“ถูกซิ” ฉันกับโนจัง(เปลี่ยนกาสรรพนามเรียบร้อย)พูดพร้อมกัน
“เจ้าไม่คิดบ้างเหรอ การจะหาสตรีที่ตรงไปตรงมา กล้าที่จะว่าผู้ที่กระทำผิด โดยไม่สนว่าผู้นั้นเป็นใครหรือยศสูงกว่าตนหรือไม่นั้นหายากแค่ไหน”
“ใช่ๆ” ฉันพูด
“ข้ารู้ว่าการจะหาสตรีที่พูดจาตรงไปตรงมากล้าว่าผู้อื่นโดยไม่สนว่าผู้อื่นนั้นคือใครนั้นหายากมาก แต่ถ้าเจ้าหญิงทรงมองอีกแง่หนึ่งการพูดตรงเกินไปเป็นการเสียมารยาทไม่มีสมบัติความเป็นกุลสตรี และอีกอย่าง ตอนก่อนพบเจ้าหญิงเจ้าบอกเองว่าไม่อยากเป็นคนอารักขาดีดดิ้นไม่ให้คนของข้าไปส่งเจ้าเพื่อพบเจ้าหญิง การพูดจากลับไปกลับมาถือว่าไม่มีคุณสมบัติความเป็นคน”
“จริงรึโมเอะจัง”โนจังถาม
“ก็ใช่ แต่ข้าแค่ไม่ชอบให้คนมาจับเนื้อต้องตัวนะและอีกอย่าง ความคิดคนมันเปลี่ยนกันได้ก็เหมือนท่านต้องการจะเข้าห้องน้ำห้องหนึ่งแต่มีคนเข้าอยู่ท่านเลยไปเข้าอีกห้องหนึ่ง นี่ไงความคิดเปลี่ยนแล้ว”
“สิ่งที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล และเจ้ายกตัวอย่างได้ประทับใจข้ามากโมเอะจัง ท่านคิดถูกจริงๆมาเอดะ ที่เลือกโมเอะจังเป็นคนอารักขาข้า ข้าถูกใจเด็กคนนี้จริงๆ และข้าคิดว่าสามีข้าคงถูกใจเช่นกันมาเอดะเจ้าจงพาโมเอะจังไปพบสามีข้า และเรื่องกริยามารยาทของโมเอะจังข้าจะเป็นคนสั่งสอนเองถึงข้าจะชอบที่โมเอะจังเป็นแบบนี้ก็เถอะ และในเมื่อโมเอะจังมาเป็นคนอารักขาข้าก็ต้องฝึกการต่อสู้ และในเมื่อเจ้าเป็นคนเลือกโมเอะจังเป็นคนอารักขาข้า หน้าที่อาจารย์สอนการต่อสู้จึงเป็นของเจ้า มาเอดะ”
“แต่เจ้าหญิง”มาเอดะทำท่าจะค้าน
“นี่คือคำสั่ง”เจ้าหญิงยื่นคำขาด เด็ดจริงๆ
“รักโนจังที่ซู้ดด แต่เดี๋ยวให้มาเอดะมาเป็นอาจารย์สอนฉันเนี่ยนะ ไม่เอานะ ฉันยอมตายดีกว่าเรียนการต่อสู้กับหมอนี่”ฉันพูด
“เจ้านึกว่าเจ้าไม่ชอบใจการตัดสินใจของเจ้าหญิงคนเดียวหรือไง ข้าก็ไม่อยากสอนเจ้า ไม่ต่างจากที่เจ้าไม่อยากเรียนกับข้าหรอก”มาเอดะพูด ชิ ก็ฉันไม่อยากเรียนจริงๆนี่
“หยุดต่อปากต่อคำกันได้แล้วจงทำตามคำสั่งของข้าซะ โมเอะจังรู้ไหม โมเอะจังโชคดีมากแค่ไหนที่ได้เรียนการต่อสู้กับมาเอดะ น้อยคนที่ได้เรียนการต่อสู้กับเค้า แต่คนที่เรียนการต่อสู้จากเค้าล้วนมีฝีมือกันทั้งนั้น ดังนั้นจงทำตามคำสั่งซะ”
“โนจังใจร้าย T^T”
“โมะเอะจังข้าขอโทษที่ทำแบบนี้ ข้ารักดอกจึงทำแบบนี้”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ปล.ขอโทษท่านผู้อ่านทุกท่านนะค่ะที่อัฟนิยายช้าไปหน่อย(ไม่หน่อยมั้งเจ๊) คือตอนนี้ Girls Dead บ้านน้ำท่วมเลยยุ่งๆอยู่อ่ะค่ะขอโทษจริงๆนะค่ะ และต้องขอขอบคุณ ท่านอาจารย์พลอย ที่กรุณาเป็นผู้พิสูตรอักษรและให้คำแนะนำในการแต่งนิยายค่ะ
ความคิดเห็น