คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เทรนด์
<
“เอาล่ะ วันนี้เธอจะต้องฝึกเรื่องการยิงปืน....”
“อือ....” ง่ายจะตาย
“ปืนเป็นอาวุธสำคัญของFBI ดังนั้นฉันจึงอยากให้เธอฝึกเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก”
“หึๆ” คิดว่าฉันไร้ความสามารถเรอะ
“อะไร”
“เปล๊า”
“-_-^”
“^-^”
“งั้นตามมาทางนี้”
“คร๊าบ คุณสารวัตร”
“เธอเอาปืนกระบอกนี้ไป” คุณสารวัตรพูด แล้วยื่นปืนกระบอกนึงให้ฉัน แต่ว่ารุ่นนี้มันห่วยจะตายดังนั้น....
“ไม่เอาๆ จีน่าเอากระบอกนี้ดีกว่า” ฉันพูดแล้วหยิบขึ้นมากระบอกนึง มันเป็นรุ่นที่ฉันถนัดมือมากที่สุดเลย และระหว่างที่สารวัตรหันไปทางอื่น ฉันก็คว่าลูกกระสุนมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่คว้าทัน
“อือๆ เชิญ แล้วก็อ่ะนี่กระสุน”
“แค่เนี่ยนะ”
“หมดแค่นี้ก็พอแล้ว”
“^^”
“แล้วคิดว่าอยากลองเป้านิ่งหรือเป้าเคลื่อนก่อนดีละ”สารวัตรถาม
“เคลื่อนเลยดีกว่า”เบื่อเต็มทีแล้วกับเป้านิ่งห่วยๆนั่น
“ตามมา”
“อ่ะนี่ เข้าไปในรูนั้น อีกฝั่งจะปรากฏแบบนี้ ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องขึ้นไกก่อนก็ได้ ไม่มีอะไรอันตรายหรอก^-^”เหอะ ถ้านายพูดอย่างงั้น ฉันว่าต้องมีแหงๆ
“เข้าไป พอเริ่มstartปั๊ปจะมีหุ่นจำลองขึ้นมาหลายๆท่าทาง เธอก็ยิงได้ก็เท่านั้น^^”
“ให้เข้าได้ยัง ขี้เกียจฟัง - -”
“-_-^”
ฉันมุดเข้าไปในโพรงนั่น อีกฝั่งหนึ่งเป็นแบบที่เห็นเมื่อกี้เปี๊ยบเลย แต่ฉันไม่เห็นเห็นกระจกเมื่อกี้เลย
“เริ่ม”เสียงชาลีดังก้องไปทั่ว
ฉันมองซ้าย มองขวา อ้านั่นไง 1 ตัว ฉันเลยยิงเข้าไป แล้วก็ทำอย่างงี้กับอีกหลายๆตัว
“หมดแล้ว แต่เธอช้าไป ขออีกรอบ” เสียงชาลีดังผ่านลำโพง
“โอ๊ย ! มีเป็น 10 ตัว แล้วจะเร็วกว่านี้ได้ไง”
“หึๆ ยอมแพ้แล้วเหรอ” ไอ้ชาลี ไม่ต้องมาเยาะเย้ย
“เริ่ม !”
คราวนี้ฉันไม่สนละว่าชาลีจะพูดอะไร ในเมื่อเยาะเย้ยกัน ดังนั้นฉันเลยรวกระสุนปืนใส่ตามพุ่มไม้ หลังต้นไม้ อย่างไม่แคร์เสียงชาลีที่พูดว่า
“เฮ้ย! ทำงี้ได้ไง เหอะๆ แต่กระสุนหมดเมื่อไหร่ game overนะ” สารวัตรติ๊งต๊อง ฉันเติมไป 3 รอบแล้วย่ะ ^-^
แต่จู่ๆก็มีกระสุนวิ่งเฉียดต้นแขนซ้ายของฉันไป ทำให้มีรอยถลอกเป็นทาง ทำงี้ได้ไง ไหนบอกว่าไม่มีคน ตามมาด้วยเสียงขึ้นไกอีกครั้ง จากการคำนวณมันน่าจะอยู่หลังพุ่มไม้ด้านซ้าย แน่เลยยิงเข้าไป 2 นัด
“โอ๊ย !” 55+การคำนวณของฉันถูกด้วยสินะ แต่ฉันไม่พอแค่นี้หรอก คนที่ยิงฉันมันไม่มีทางรอดแน่
ปัง ! ปัง ! ปัง !
คงตายคาที่แล้วล่ะมั้ง ฉันว่า โอ้ ! ดูสิ มันยิงมาได้ไง เลือดออกแล้ว
“เฮ้ๆ ยังไม่หมดเลยนะ ไปยิงอะไรตรงนั้น” เสียงสารวัตรติ๊งต๊องมาจากตรงไหนนะ ถ้าให้เดาขวาบนแน่ๆเลย ฉันเลย...
ปัง ! ตามมาด้วยเสียงอะไรแตก ตรงเปาแหงเลย
“ให้ฉันออกได้ยัง !” ฉันตะโกนไปที่ๆคิดว่าชาลีน่าจะมองอยู่ แต่จู่ๆก็มีเสียงเดินมาจากข้างหลัง กริ๊ง ! ฉันขึ้นไกไว้ก่อน พวกมันอาจมีมากกว่า 1 คนก็ได้
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งยิง ฉันยังไม่อยากให้ท้องมีรูพรุน^-^” ไอ้สารวัตรติ๊งต๊อง คิดจะโผล่ก็โผล่เลยนะ
“หลังพุ่มไม่นั่นมีคนอยู่....ไปเก็บเอาเองแล้วกัน”แล้วฉันก็หันหลังจะเดินออกไป
“เดี๋ยวๆที่แขนเธอนั่นน่ะ รอยอะไร”
“รอยลูกปืน”
“ว่าไงนะ !”
“วันหลังถ้ามีคน บอกฉันก่อนสิ ปืนนี้ไม่เหมาะสำหรับการสังหารซะหน่อย”
“O_O”
ฉันเดินออกจากห้องไป และตรงไปห้องพยาบาล ปล่อยให้ชาลีงงอยู่ตรงนั้น
<Charlie talk>
เค้าเป็นอะไรของเค้า เมื่อกี้ก็เปี่ยนจากยิงรัวๆมายิงไปที่พุ่มไม้พุ่มเดียว 4-5 นัด แล้วพอผมพูดด้วยก็ยิงใส่ลำโพงเฉยเลย แถมตอนท่ผมไปหาก็ดูระแวงๆยังไงไม่รู้ ท่าทางของเค้าไม่เหมือนพวกที่เพิ่งเคยจับปืนเลย
แต่...เดี๋ยวสิ ! เมื่อกี้จีน่าบอกว่ามีร่างคน จะมีได้ไง ที่นี่มันมีแต่หุ่นเท่านั้นแหละ แต่ก็น่าเข้าไปดูนะ เพราะรอยแบบนั้น...เฮ้อ...งง ไปดูซะเลยดีกว่า
ผมเลยเดินไปดูหลังพุ่มไม้
“เฮ้ย !” นี่มันนังโทษที่เรา FBI เก็บไว้นี่ แหกออกมาได้ไง...อืม...แต่จะถามก็คงไม่ได้แล้วละ เพราะเค้าหมดลมไปแล้ว
เหอะๆ แสบเหมือนกันนะยัยจีน่า งั้นตอนนี้เค้าคงไปห้องพยาบาลแน่เลย ผมคงต้องไปหาแหละ ไม่งั้นเค้าต้องโทษผมแหงๆ
ผมเลยวิ่งไปที่ห้องพยาบาล นั่นไง ! เค้ากำลังพันแผลให้ตัวเองอยู่ โถ่ ! ทำไมไม่เรียกพยาบาลล่ะ
“นี่ๆเป็นอะไรมากมั้ย” ผมเป็นห่วงนะ
“คนนั้นตายยัง” ยังมาถามอีก เธอยิงโคตรแม่นเลย
“ตายคาที่แล้ว”
“ดี” ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวๆยัยนี่ก็ไม่รู้ ตอนนี่เธอดูเหี้ยมมากเลย
“...”
“แล้วครางหน้ากรุราบอกฉันก่อนถ้ามีคน”
“นั่นมันนักโทษหนีออกมาต่างหาก”
“นักโทษ...?!
“เค้าหนีออกมา”
“งั้นก็ดี ตายสบาย” มันสบายตรงไหน - -^
“เออนี่...ถามอะไรหน่อยดิ..ทำไมยิงเท่าไหร่ลูกปืนก็ไม่หมดซักที”
“ไม่หมด...? อ๋อ..555+” อะไรกัน ผมถามดีๆแท้ๆ
“จะบอกมั้ย” ผมพยายามทำหน้าให้ดุที่สุด
จีน่าจ้องลึกเข้ามาในตามผมนาน ก่อนที่จะพยักหน้า
“ว่ามา...” ผมชนะแล้วอ่ะดิ
จีน่าไม่ตอบแต่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดีงลูกปืนทั้งหมดออกมา
“เฮ้ย !”
“555+”
ตลกละ ขโมยไปงี้เลยเหรอ
“เหอะๆ วันนี้กลับบ้านก่อน เด๋ยวอาทิตย์หน้าค่อยไปรับมาฝึกต่อ”
“ทำไมอ่ะT_T”
“แขนนั่นน่ะ ไม่ใช่วันเดียวหายหรอกนะ ว่าแต่ ชอบมากเลยเหรอ”
“อือ ไม่ได้เล่นแบบนี้มานานละ” เล่น...เธอเรียกว่าเล่นเหรอ
“กลับไปละ...พักผ่อนมากๆ”
“อือๆ บาย”
ความคิดเห็น