คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันแรก
ที่สนามบินแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา จีน่าเดินลงจากเครื่องบินและมาเอาสัมภาระของตน
“คุณจีน่า คุณจีน่า มีคนมาติดต่อพบคุณคะ โปรดมาที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์คะ ขอบคุณคะ คุณจีน่า มีคน...”
“เอ๋ !”จีน่าได้แต่เก็บความสงสัยไว้ แล้วเดินไปที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์
มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่เคาร์เตอร์ ดูจากอายุแล้วน่าจะแก่กว่าเธอ 1-2 ปี เขาพูดกับจีน่าว่า “Follow me” แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ขยับและไม่มีท่าทีว่าจะขยับ เขาจึงลากเธอออกไปแทน
“เดี๋ยวๆ นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย”
ชายหนุ่มผู้มีผมสีดำสนิท ตาสีฟ้า สูงราว 190 ซม.ไม่ตอบ แต่ผลักเธอขึ้นรถเฟอร์รารี่คันหรูก่อนจะพูดว่า
“ฉันชื่อเรียว พอของเธอกับพ่อของฉันเป็นเพื่อนกัน เค้าเลยวานให้ฉันมารับเธอไปส่งที่คอนโด ทีนี้เข้าใจยัง”
“อือ...เหรอ”
“อีกอย่าง ทุกๆต้นเดือนฉันจะไปหาเธอที่คอนโด”
“ทุกๆต้นเดือน...? มาทำไม”
“ดูแลความเรียบร้อย”
“อือๆ จะมาวันไหนก็โทรบอกก่อนแล้วกัน”
“อืม”
ทางด้านบอร์ดี้การ์ดของเรียว มองเรียวผ่านกระจกอย่างประหลาดใจ ‘ตอนขามายังอารมณ์ไม่ดีเพราะต้องมารับสาวน้องนี่อยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงดูอารมณ์ดี’ เค้าอยู่กับเรียวมานานพอที่จะรู้ว่าเจ้านายเค้าไม่ค่อยแสดงอารมณ์ทางสีหน้าแต่ก็จะพอดูออกได้จากทางท่าทางมากกว่า
‘เอ๋ ! ในกระเป๋ากางเกงฉันไม่ได้ใส่อะไรไว้นิ” จีน่ามองซองจดหมายที่ควักออกมาจากกระเป๋าอย่างงงๆ
จีน่าตัดสินใจเปิดดู เธอพบจดหมาย บัตรเครดิต และสมุดเงินฝาก ในจดหมายมีใจความว่า ‘ลูกของเพื่อนพ่อจะมารับลูกทีสนามบิน พ่อจะให้ลูกเรียนที่นั่น 3 ปี ดังนั้นลูกมีเวลาคิดนานพอสมควร ทุกๆเดือนพ่อจะส่งเงินไปให้ซัก 2000 เหรียญ ส่วนค่าเล่าเรียนพ่อจ่ายให้หมดแล้ว ใน 3 ปีนี้ขอให้ลูกตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อ ลูกจะต้องสานงานของพ่อต่อ หากลูกยังต้องการกลับมาในฐานะลูกของพ่อ....พ่อที่รักลูกเสมอ’
พออ่านจบจีน่าถึงกับช็อก มาดหญิงแกร่งที่เธอเป็นเสมอมาพังทลายลง คงมีแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวละมั้งที่ทำให้เธอเจ็บปวดได้ขนาดนี้
จีน่ไม่ได้สังเกตเลยว่าเรียวกำลังมองเธออย่างสงสัย งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในจดหมายนั่นมีอะไรถึงทำให้จีน่าตกใจขนาดนั้นได้ ด้วยความสงสัยเขาเกือบจะเอื้อมมือไปดึงจดหมายมาอ่าน แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะทำอะไร รถเฟอร์รารี่ก็จอดหน้าคอนโดหรูเรียบร้อยแล้ว
“ถึงคอนโดของเธอแล้ว” เรียวพูดพลางสะกิดหญิงสาวให้รู้สึงตัว
“อะ อื้ม งั้นฉันคงต้องไปละ ขอบคุณมากนะที่มาส่ง” จีน่าพูดพลางยิ้มให้เรียว รอยยิ้มที่เธอพยายามสร้างขึ้น
‘ค่อนข้างเก่งนะเธอ รอยยิ้มกับท่าทางที่ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่นน่ะ’ เรียวชมในใจ ขณะที่จีน่าเดินออกจากรถ แล้วลากกระเป๋าหายเข้าไปในตึก
ห้อง 2103 ชั้น 21...
จีน่ากำลังเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กขึ้นมา เธอเล่าเรื่องทั้งหมดในจดหมายและทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เรนะฟัง หลังจากนั้นจีน่าก็เล่าเกมส์ไปเรื่อยๆจนกระทั่ง…
~~ยื้อก็เหมือนเราจะยิ่งเหนื่อย รักไม่ช่วยอะไรเลย~~
เบอร์ใครเนี่ย จีน่าคิด “ฮัลโหล”
“หวัดดี ทำไรอยู่เนี่ย”
“ขอโทษนะคะ ใครพูดสายอยู่ตอนนี้”
“เรียว...ไง”
“o_oรู้เบอร์ฯจีน่าได้ไง”
“เหอะๆ เจ้าชายมาเฟียซะอย่าง”เจ้าชายมาเฟีย มาเฟียอีกแล้วเหรอ
“……”
“ว่าแต่...หิวยัง จะไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจออก”
“อือๆ โทรมาเช็คเบอร์เฉยๆ แค่นี้นะ หวัดดี” ตู๊ด~ตู๊ด~ตู๊ด
เอาล่ะ ฉันคงต้องทิ้งเรื่องมาเฟียไว้ก่อน อย่างน้อยเค้าก็ทำให้ฉันหายเหงาไปบ้างล่ะ
-+-+-+--+-+--+-+-+-++-+-+-+-+-+-+-+-
ดีไม่ดียังไง เม้นมาหน่อยนะค๊า
ความคิดเห็น